Jak powietrze - ebook

– Chryste! Znowu się spóźnię – syknęła Oliwia, dwukrotnie uderzając dłońmi o kierownicę. – Jak ja nienawidzę tego miasta – dodała, tym razem waląc w nią głową.

Wystukała esemesa do Szymona. Już widziała jego minę. Pewnie znowu się wścieknie, ale w tej chwili mało ją to obchodziło. To tylko durne kino, a nie sprawa życia i śmierci, pomyślała zirytowana.

Najgorszy odcinek miała właściwie za sobą. Wystarczyło tylko przemknąć przez ostatnie światła. Wcisnęła gaz i już miała wjeżdżać na przejście dla pieszych, gdy ktoś nagle zajechał jej drogę. Czarne volvo wepchnęło się tuż przed nią. Oliwia została zatrzymana na kolejne kilka minut, które w tej chwili były dla niej niezwykle cenne. Tak ją to rozsierdziło, że zdrowy rozsądek pofrunął w siną dal wraz z tumanem kurzu pozostawionym przez czarne auto. Nie zwracając uwagi na czerwone światło, docisnęła pedał gazu i wjechała na skrzyżowanie, licząc, że zdąży.

Nagle na pasach pojawił się człowiek. Oliwia zahamowała tak gwałtownie, że poczuła zapach palonej gumy. Chłopak, zamiast odskoczyć, stanął w miejscu. Trwało to tylko kilka sekund, ale dla Oliwii całe zdarzenie rozciągnęło się w czasie, zamieniając sekundy w długie minuty. W spowolnionym tempie widziała swoją nogę, która wciska pedał hamulca i twarz młodego chłopaka, który z szeroko otwartymi oczami wpatruje się w szybę jej samochodu, a potem zastyga w bezruchu. W końcu poczuła, jak pojazd uderza w niego, a on upada wprost pod koła.

Mijały kolejne sekundy, a ona wciąż siedziała w aucie, nie mogąc się poruszyć. W jej sparaliżowanej strachem głowie kołatała jedna jedyna myśl: Boże! Zabiłam go. Wokół jej auta pojawili się ludzie. Schylali się nad potrąconym człowiekiem, szepcząc coś pod nosami. Nie mogła dłużej wytrzymać tego napięcia. Na drżących nogach wysiadła z auta. Ignorując oskarżycielskie spojrzenia i komentarze, schyliła się nad poszkodowanym, modląc się w duchu, żeby nic mu nie było.

Chłopak, czy może raczej młody mężczyzna, leżał na wznak, ale był przytomny i nie wyglądał na ciężko rannego. Właśnie wtedy jej serce ponownie zaczęło bić. Na jego twarzy Oliwia dostrzegła grymas bólu, ale nie potrafiła rozszyfrować, w którym miejscu doznał największego urazu.

– Niech ktoś wezwie karetkę! – usłyszała nad głową głos kobiety w średnim wieku, która nie spuszczała z niej oczu.

Nagle chłopak podniósł się i ciężko dysząc, odezwał się zachrypniętym głosem:

– Nie. Nic mi nie jest. – Próbował wstać, ale się zatoczył.

Upadłby, gdyby nie Oliwia. Dziewczyna instynktownie przytrzymała go za ramiona.

– Jest pan ranny, już dzwonię po karetkę i policję – odezwała się ta sama kobieta, która nie odstępowała ich na krok, a wypowiadając ostatnie słowo, spojrzała Oliwii wymownie w oczy. Dziewczynę przyprawiło to o dreszcz.

Tłum gapiów, nie widząc krwi i leżących pokotem trupów, znacznie się przerzedził. Na ten widok Oliwia odetchnęła z ulgą, ponieważ istniało duże prawdopodobieństwo, że ci ludzie by ją zlinczowali. Niestety nie wszyscy dali za wygraną. Wspomniana kobieta wlepiała w dziewczynę wzrok z taką intensywnością, jakby ta miała za chwilę wsiąść do auta i pognać przed siebie, rozjeżdżając przy tym możliwie największą liczbę niewinnych przechodniów.

Poszkodowany chłopak, który wciąż przytrzymywał się jej ramienia, nachylił się nad jej uchem i szepnął:

– Zabierz mnie stąd. Jeśli mnie stąd zabierzesz, nie zawiadomię policji.

Słysząc tę prośbę, albo bardziej groźbę, Oliwia osłupiała. Przez kilka sekund przetrawiała w głowie ten pomysł, przywołując wszystkie „za” i „przeciw”. Ale kiedy zauważyła, że natrętna kobieta już gdzieś wydzwania, szybko podjęła decyzję i poprowadziła chłopaka do drzwi swojego samochodu. Zanim sama wsiadła do środka, poszkodowany wskazał ręką swój plecak, który wciąż leżał na pasach, i poprosił, żeby mu go podała. Oliwia wykonała to polecenie automatycznie. Pełna poczucia winy i strachu, nie była w stanie sprzeciwić się jakiemukolwiek jego żądaniu.

Wsiadając za kółko, nawet nie zerknęła na poszkodowanego chłopaka. Chciała jak najszybciej zjechać ze skrzyżowania, a przede wszystkim zniknąć z oczu ludziom i uniknąć konfrontacji z policją. Tym razem ojciec by jej nie pomógł. Nie kiedy to była całkowicie jej wina wynikająca z jej głupoty.

– Przepraszam – odezwała się wreszcie do swojego pasażera, wciąż nie odrywając oczu od drogi. – Spieszyłam się… i chciałam zdążyć przed czerwonym – zaczęła dukać, nie mogąc znaleźć właściwych słów, aby się wytłumaczyć.

Chłopak tego nie skomentował, w zamian za to zasyczał głośno. Oliwia zerknęła pospiesznie w jego stronę. Miał bladą twarz, a na jego czole perlił się pot. Jego jasnobrązowe włosy były w totalnym nieładzie, bo co chwilę przeczesywał je rękoma. Kilka kosmyków z grzywki przykleiło się do mokrego czoła. Wyglądał, jakby naprawdę cierpiał.

– Co cię boli? – zapytała spanikowana.

W jej głowie zaczynały się pojawiać scenariusze rodem z Doktora House’a. Może doznał wstrząśnienia mózgu albo ma krwotok wewnętrzny? Nie daj Boże zator dociera teraz do jego serca, powodując…

– Noga – odpowiedział, wciąż się krzywiąc. – Chyba jest złamana.

– Zawiozę cię do szpitala – powiedziała zdecydowanie i zawróciła na światłach, żeby zmienić kierunek jazdy.

– Nie! – zaprotestował głośno. – Zawieź mnie do domu. – Zerknął pospiesznie na zegarek na wyświetlaczu swojego telefonu. – Nie mogę zostać w szpitalu.

Oliwia przez chwilę biła się z myślami, próbując podjąć jakąś decyzje. Wciąż była zdenerwowana, a to nie ułatwiało sprawy. Wiedziała jedno: nie może go zostawić w takim stanie. Gdyby coś mu się stało po tym, jak się rozstaną, wyrzuty sumienia zadręczyłyby ją na śmierć.

– Posłuchaj – zaczęła. – Mój ojciec jest ordynatorem w szpitalu. Zbada cię i jeśli nie wyrazisz zgody, nikt cię tam siłą nie zatrzyma. Jeśli masz złamaną nogę, to samo nie przejdzie – powiedziała, a widząc, że się nie sprzeciwia, kontynuowała: – Wiem, jak boli złamanie i uwierz mi, potem będzie tylko gorzej. Jak spuchnie ci…

– Dobra – przerwał jej. – Tylko… nie mogę tam długo zostać. – Po tym stwierdzeniu po raz kolejny zerknął na zegarek.

Dalszą drogę do szpitala przebyli w milczeniu. Było to jej na rękę, ponieważ nie wiedziała, o czym miałaby z nim rozmawiać. Czuła się winna temu całemu zdarzeniu. Jak po czymś takim rozpocząć przyjazną pogawędkę z osobą, którą omal się zabiło?

Gdy zajechała na szpitalny parking, kazała mu zostać w środku i od razu pobiegła do gabinetu ojca, który szczęśliwie miał w tej chwili przerwę. Zanim jednak zapukała do drzwi, wzięła głęboki wdech. Próbowała się w ten sposób uspokoić oraz przygotować na jego karcące i pełne rozczarowania spojrzenie. Zawsze tak na nią patrzył, jakby była jego porażką. Ale teraz nie chodzi o mnie, upomniała się w myślach. Tu chodzi o czyjeś zdrowie albo życie. Wzięła się w garść i weszła do środka.

– Nie przeszkadzam ci? – zapytała, nie witając się z nim w żaden inny sposób.

Ojciec podniósł głowę znad jakiejś gazety i zmarszczył brwi na jej widok. Jego ciemnozielone oczy były podkrążone i zmęczone, zapewne po dwudziestoczterogodzinnym dyżurze. Nie to ją jednak zaskoczyło w jego spojrzeniu. Na ułamek sekundy pojawił się w nim strach. Gdy szybko otaksował ją od stóp do głów, strach zniknął, a zastąpiła go dobrze jej znana rezerwa.

– Nie. Co się stało? – zapytał, odkładając gazetę.

– Był wypadek – zaczęła niepewnie, a na jego twarzy znów pojawiła się panika sprzed kilkunastu sekund. – To znaczy ja spowodowałam wypadek… Potrąciłam człowieka. – Ojciec pobladł i otworzył nieelegancko usta. – Nic się nikomu nie stało…Właściwie to się stało. Przywiozłam chłopaka, którego potrąciłam. Ma uszkodzoną nogę i potrzebuje konsultacji.

Ojciec wstał z krzesła i podszedł do niej, po czym chwycił ją za ramiona i spojrzał na nią z góry.

– Tobie nic się nie stało? – zapytał zduszonym głosem.

– Nie. – Wyswobodziła się z jego ramion niecierpliwym gestem. – Mógłby go ktoś zbadać? Chyba ma złamaną nogę. – Odsunęła się na bok.

– Gdzie on jest?

– W moim samochodzie. Sam tu nie przyjdzie, nie da rady. Potrzebuję wózka – zakomunikowała i zaczekała na jego reakcję.

Ojciec odsunął się od niej, złapał za słuchawkę telefonu stacjonarnego i po wybiciu trzech cyfr połączył się z kimś po drugiej stronie. Oliwia nie słuchała uważnie, ale wiedziała, że gdy ojciec zaczyna działać, to wszystko jakoś się ułoży. Chociaż nie przyznałaby się do tego głośno, w jego obecności czuła się bezpiecznie. Był jak szalupa na statku i koło zapasowe w samochodzie. Dawał pewność i spokój. I chociaż Oliwia miała pewność, że ojciec już jej nie kocha, wiedziała, że nie odmówi pomocy.

Jakieś dwadzieścia minut później ofiara jej bezmyślności leżała na kozetce i miała zakładany gips po samą pachwinę. Dzięki Bogu chłopak nie odniósł większych obrażeń wewnętrznych.

Kiedy siedziała na korytarzu, z gabinetu zabiegowego wyszedł jej ojciec i przystanął przy rzędzie plastikowych krzeseł. Oliwia z własnego doświadczenia wiedziała, jak bardzo są niewygodne, po kilkunastu minutach siedzenia na nich zaczynała odczuwać drętwienie tyłka. Nie zamierzała jednak opuszczać tego miejsca, dopóki będzie pewna, że z chłopakiem wszystko dobrze.

– Chce z tobą rozmawiać – powiedział ojciec, wskazując głową w stronę gabinetu.

Jego głos nie wyrażał żadnych emocji, ale Oliwia wiedziała, że zżera go ciekawość, chociaż nie przyzna się do tego głośno. Jakiś czas temu zakomunikował jej, iż jest już na tyle dorosła, że on kończy z wyciąganiem jej z tarapatów. Dodał, że teraz zostaje sama ze skutkami swoich „pochopnych decyzji”. Było jej to bardziej niż na rękę. Nie chciała się przed nim tłumaczyć.

– Ze mną? – upewniła się, żeby dać mu do zrozumienia, że sama także nie ma bladego pojęcia, o co może mu chodzić.

– Tak. I jest bardzo… wzburzony – dodał, wkładając ręce do kieszeni fartucha. – Ja muszę wracać na mój oddział. Mam obchód – wyjaśnił, ale zanim odszedł, dodał: – W domu będę wieczorem.

Oliwia tylko skinęła głową i całą swoją uwagę skupiła na gabinecie, gdzie czekał na nią połamany, a teraz też wkurzony koleś. Zanim zdecydowała się z nim zmierzyć, próbowała się domyślić, czego może od niej chcieć. Może zapakowanie nogi w gips po samą pachwinę zmieniło jego nastawienie i nagle zapragnął kontaktu z policją?, zastanawiała się z ironią. Jeśli tak, to jak to się dla niej skończy? Będzie miała kłopoty? Przecież nie uciekła z miejsca przestępstwa i pomogła poszkodowanemu. Czy to nie czyni z niej dobrej obywatelki? Cholera. Nie znała tego człowieka, nie miała pojęcia, do czego jest zdolny i o co może ją oskarżyć.

Postanowiła, że cokolwiek ten człowiek wymyśli, nie da się zastraszyć ani zaszantażować. Z pewnym niepokojem złapała za klamkę i weszła do środka. Jej oczom ukazał się niecodzienny widok. Jej ofiara, której imienia nie zdążyła jeszcze poznać, siedziała na wysokim łóżku, z którego w tej chwili próbowała się zsunąć. Wszystko to odbywało się przy ostrych protestach młodego ortopedy, którego Oliwia znała z widzenia.

– Hej, Oliwia – przywitał się z nią lekarz, trzymając chłopaka za ramiona. – Nasz nadpobudliwy pacjent chciał się z tobą zobaczyć – wyjaśnił, odsuwając się od niego i wracając do porządkowania jakichś dokumentów.

– Hej – odpowiedziała nieprzytomnie, bo cała jej uwaga skupiła się na młodym mężczyźnie, który zdenerwowany i niespokojny mierzył ją nieprzyjaznym wzrokiem.

– Musimy porozmawiać – zwrócił się do niej przez zaciś­nięte zęby.

– Słucham – odpowiedziała, przyjmując swobodny ton.

Chłopak zerknął pospiesznie w stronę ortopedy, a ten, zrozumiawszy aluzję, westchnął ostentacyjnie i zwrócił się do niej:

– Muszę na chwilę wyjść. Mogę cię zostawić z pacjentem? – zapytał, co miało oznaczać pewną wątpliwość co do tego, czy Oliwia nie boi się z nim zostać sam na sam.

– Jasne. – Uśmiechnęła się raźnie, chcąc już mieć to wszystko za sobą.

– Jak będzie chciał wyjść, to mnie zawołaj. Będę w gabinecie obok – szepnął jej na ucho, mijając ją, po czym wyszedł z pomieszczenia, zostawiając ich samych.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, chłopak poruszył się niespokojnie, a na jego twarzy pojawiły się desperacja i strach. Oddychał szybko, rozglądał się po gabinecie. Wyglądał jak zwierzę schwytane w potrzask.

– Nie mogę stąd wyjść. Ten cholerny gips jest jeszcze mokry. Zresztą i tak nigdzie bym z nim nie zaszedł, a muszę ich odebrać. – Oliwia niczego nie rozumiała, ale słuchała go uważnie, chcąc wyłuskać z tej nieskładnej wypowiedzi jakiś sens. – Muszę ich odebrać, a nie zdążę… – Przeczesał ręką przydługie włosy, które opadały mu na czoło. – Jeśli mam dotrzymać umowy o niemieszaniu w to wszystko policji, to musisz mi pomóc – dodał już pewniejszym głosem, patrząc jej prosto w oczy.

Po raz pierwszy, odkąd go „poznała”, zauważyła kolor jego oczu. Tęczówki wyglądały jak piękny bursztyn, w którym na zawsze zastygła jego źrenica. Oliwia zastanawiała się, jak mogła ich wcześniej nie zauważyć. Były wręcz niesamowite.

– Powiedz, o co chodzi. – Oderwała się od tego przyjemnego widoku, gdy usłyszała wzmiankę o policji. – W czym mam ci pomóc? – zapytała z rezerwą, chcąc szybko zaprotestować, gdyby ten jego szantaż zaszedł za daleko.

– Mam rodzeństwo: brata i siostrę. Bliźnięta – wyjaśnił i oblizał nerwowo usta, dając sobie czas na pozbieranie myśli. – Są teraz w przedszkolu. Za pół godziny muszę ich odebrać. – Zerknął na zegarek na nadgarstku. – Jeśli tego nie zrobię, to… nieważne. Ktoś musi ich odebrać. Dam ci adres przedszkola i mój adres domowy. Odbierz ich i zawieź na miejsce, a zapomnę o tym, co się dziś wydarzyło – zakończył, nie spuszczając z niej oczu.

Oliwia otworzyła usta, ale nic się z nich nie wydobyło, chociaż cisnęło jej się na nie milion pytań.

– Proszę. – Jego głos zadrżał i Oliwia poczuła ścisk w żołądku.

– No dobrze, ale nie wiem, jak wyglądają, i co najważniejsze, jeśli nikt mnie tam nigdy nie widział, to jakim cudem mi je wydadzą? – zapytała z powątpiewaniem. – Nie ma nikogo, kto mógłby to zrobić? – dodała z nadzieją.

– Nie – powiedział krótko i już zsuwał się z leżanki. – Dobra. Nieważne – mruknął ponuro i próbował stanąć na zagipsowanej nodze.

Złapał swój sfatygowany plecak i ledwie dotykając gipsem podłogi, zaczął iść w stronę drzwi.

– Zaczekaj – zawołała za nim, po czym westchnęła głoś­no. – Daj mi ich dane i powiedz, jak wyglądają. Co mam powiedzieć na miejscu? – zapytała, wyciągając z torebki kalendarz książkowy, żeby wszystko zanotować. – A! I jak ty się w ogóle nazywasz?

Chłopak wpatrywał się w nią chwilę, jakby nie wierzył w to, że rzeczywiście zgodziła się mu pomóc. Oliwia wydarła kartkę z kalendarza i wręczyła mu ją wraz z długopisem.

– Pisz adres domu i adres przedszkola – nakazała.

Zaczął pospiesznie notować drukowanymi literami wszystkie potrzebne dane, a kiedy skończył, sięgnął do plecaka po portfel. Wyszperał w nim pogniecione zdjęcie i wręczył je Oliwii.

– Tak wyglądają Hania i Kacper. Mają po pięć lat – powiedział, kiedy wzięła do ręki fotografię i zaczęła się jej uważnie przyglądać. – A ja jestem Dominik – dodał po chwili.

Zdjęcie przedstawiało kilkuletnich uśmiechniętych brzdąców. Pyzata dziewczynka z szerokim, pozbawionym jedynki uśmiechem obejmowała za szyję ciemnowłosego chłopca, który wyraźnie zawstydzony tym przejawem czułości, wykrzywiał twarz w grymasie niezadowolenia. Mimo woli Oliwia uśmiechnęła się pod nosem, po czym zwróciła się do chłopaka, by uzyskać dalsze informacje.

– Co mam powiedzieć w przedszkolu? Kim dla nich jestem? Mam poinformować o wypadku?

Dominik zaczerwienił się delikatnie.

– Powiedz, że jesteś moją… dziewczyną – odezwał się w końcu, ale unikał jej wzroku. W końcu wrócił do niej spojrzeniem. – Nic nie mów o wypadku. Zadzwonię tam i uprzedzę, że będziesz. Jeśli chodzi o mnie, to powiedz, że utknąłem w korku przez wypadek na drodze i dlatego nie zdążyłem. Potem im wszystko wyjaśnię.

Oliwię zdziwiła ta odpowiedź, ale jej nie skomentowała. Po co tyle kombinowania? Gdzie są ich rodzice i czemu to oni nie mogą odebrać własnych dzieci? Dlaczego to taka wielka sprawa, żeby nikt się nie dowiedział o prawdziwej przyczynie jego spóźnienia? To były pytania, które od razu nasunęły jej się na myśl, ale postanowiła zatrzymać je dla siebie. Przy odrobinie szczęścia za jakieś dwie godziny nie będzie musiała znać na nie odpowiedzi.

Zebrawszy wszystkie wskazówki, zarówno te ustne, jak i te zapisane na kartce, z pękiem kluczy w ręku ruszyła w stronę drzwi. Nagle zatrzymała się w miejscu, bo przypomniała sobie o bardzo ważnej rzeczy.

– Twój numer telefonu – powiedziała pospiesznie. – Nie podałeś mi numeru telefonu, a w razie kłopotów będę musiała się z tobą skontaktować.

Dominik walnął się otwartą dłonią w czoło.

– Cholera! Masz rację, nie pomyślałem o tym.

Wymienili się numerami i gdy Oliwia była już przy drzwiach, usłyszała jego głos.

– Oliwia. – Na dźwięk swojego imienia drgnęła. – Ufam ci.

Z jakiegoś powodu to stwierdzenie przyprawiło jej serce o graniczący z bólem skurcz. Oliwia była dla niego kimś obcym. Nawet gorzej, była osobą, która omal go nie rozjechała. I w jej ręce złożył los i życie swojego młodszego rodzeństwa. Ufał jej, ponieważ nie miał innego wyjścia. Musiał to zrobić nawet wbrew sobie i wbrew okolicznościom.

Oliwia spojrzała mu w oczy i kiwnęła nieznacznie głową, po czym wyszła z gabinetu. Trzydzieści minut później zaparkowała pod niewielkim przedszkolem mieszczącym się na osiedlu bloków z wielkiej płyty. Raz jeszcze wyciągnęła zdjęcie z torebki i próbowała zatrzymać w pamięci twarze dzieciaków, żeby nie wzięto jej za porywaczkę, kiedy nie będzie mogła ich zidentyfikować w tłumie innych przedszkolaków. Zerknęła w lusterko, żeby poprawić włosy. Związała je w krótki koński ogon, który wyglądał schludnie i profesjonalnie. Wytarła spod oczu ciemne smugi, które pojawiły się po tym, jak dotknęła twarzy spoconymi dłońmi. Dopiero po tych zabiegach odważyła się wysiąść z samochodu. Nie miała trudności ze zlokalizowaniem głównego wejścia, z którego niczym rzeka wylewał się właśnie tłum mam i tatusiów prowadzących za ręce swoje pociechy.

Oliwia się wyprostowała, wygładziła bawełniany T-shirt i obciągnęła krótkie dżinsowe spodenki, po czym ruszyła pewnie przed siebie. Uważała, że nawet średnio zagrana pewność siebie jest o niebo lepsza od naturalnie przestraszonej osiki, której na pewno nikt nie wydałby dwójki pięcioletnich dzieci.

Wchodząc do środka, przytrzymała drzwi jakiejś starszej kobiecie, do której uśmiechnęła się przyjaźnie, co było oczywiście grą, bo nie lubiła się uśmiechać do obcych ludzi. Tego jednak wymagała sytuacja. W tej chwili mogłaby ją na przykład obserwować któraś z wychowawczyń, a tym gestem zyskała szansę na zaskarbienie sobie jej sympatii. Oliwia starała się zawsze patrzeć szerzej i działać kompleksowo.

Gdy znalazła się w środku, owionął ją chłód przedszkolnego przedsionka. To była miła odmiana po skwarze panującym na dworze. Ściany długiego korytarza, który skojarzył jej się z wagonami w pociągu, ozdobione były rysunkami bohaterów z przeróżnych bajek. Dostrzegła tam postaci z kreskówek takich jak Auta, Masza i Niedźwiedź czy Kraina lodu, ale znalaz­ło się tam również miejsce na stare, dobre królewny, syrenki i krasnoludki. Po lewej stronie, tuż przy niewielkich oknach, mieściły się drewniane wieszaki z półkami oznaczone kolorowymi numerkami. W gablocie nad malowidłami wyeksponowano rysunki dzieci. Ich motywem przewodnim chyba były wakacje. Oliwia uśmiechnęła się mimowolnie, zerkając na te pokraczne sylwetki ludzi i zwierzaków. Były one równie nieporadne, co urocze.

Przedszkole musiało być jedną z placówek publicznych, które nie mogły się poszczycić najnowszymi meblami i pięknymi dekoracjami. Te widuje się w prywatnych przedszkolach, do którego sama uczęszczała w dzieciństwie.

Ponownie zerknęła na kartkę, żeby się upewnić, do którego pokoju powinna się udać, by móc odebrać dzieci. Zagadnęła przechodzącą obok dozorczynię i poprosiła o wskazanie właściwego kierunku. Kobieta poprowadziła ją do mniejszego odgałęzienia, odchodzącego od głównego korytarza. Oliwia niepewnym krokiem udała się w tamtym kierunku. Zaczynała odczuwać delikatne zdenerwowanie z powodu całej tej sytuacji. W pewnym momencie, porażona niepokojącą myślą, zatrzymała się w miejscu. A co, jeśli ten chłopak próbuje mnie w coś wrobić? Co, jeśli po zabraniu dzieci zostanę zatrzymana za porwanie? Może to nie jego rodzeństwo. Przecież zdjęcie, które jej dał, to żaden dowód.

Pokręciła głową, odrzucając te niedorzeczności będące skutkiem ubocznym zbyt dużych dawek filmów i seriali kryminalnych, którym oddawała się pasjami.

Zapukała głośno do drzwi z napisem „Dyrektor”, po czym weszła powoli do środka. Zza drewnianego biurka powitała ją z uśmiechem młoda, jasnowłosa kobieta, która niemal natychmiast na jej widok podniosła się z krzesła. Oliwia zastanowiła się, czy tak właśnie witają każdego petenta, czy była wyjątkiem. Chociaż w dobie nadpobudliwych i wiecznie niezadowolonych rodziców chyba tak właśnie wyglądała polityka każdej takiej placówki.

Oliwia również przywitała się z uśmiechem. Od razu postanowiła się przedstawić, ale nie zdążyła nawet podać swojego nazwiska, kiedy kobieta ze zrozumieniem pokiwała głową.

– Tak. Dzwonił do nas pan Dominik – powiedziała, jednocześnie wychodząc zza biurka. Poprowadziła Oliwię do drzwi, a potem wzdłuż korytarza. – Hania i Kacper już czekają. Dla formalności poproszę panią o dowód tożsamości i podpis na liście.

– Oczywiście. – Oliwia sięgnęła od razu do torebki po wspomniany dokument.

Dyrektorka przyjęła od niej dowód, zerknęła na dane i oddała go dziewczynie z uśmiechem. Zatrzymały się na chwilę przy portierni, gdzie Oliwia złożyła swój podpis, po czym weszły do niewielkiego pomieszczenia z zieloną wykładziną. Sala zabaw była kolorowa i bardzo jasna dzięki dużym oknom, przez które wpadało popołudniowe słońce. W kącie, pod dłuższą ścianą stało stare pianino, a przy nim tapicerowana ławeczka. Oliwię na ten widok dopadło niewyraźne wspomnienie z odległego dzieciństwa. Ale zniknęło równie szybko, jak się pojawiło, rozpływając się w blasku zalewającego pomieszczenie słońca.

Salka wypełniona była stolikami i krzesełkami, w których Oliwia rozpoznała meble z Ikei. Przy jednym z takich stołków siedziała mała dziewczynka. Podpierała pyzate policzki i nuciła coś pod nosem. Na podłodze obok jej krzesełka ciemnowłosy chłopiec bawił się lokomotywą zbudowaną z drewnianych klocków, którą najeżdżał na budowle ułożone z różnych zabawek.

Niepewność, że nie będzie w stanie rozpoznać dzieci, wyparowała jak kamfora. Nawet gdyby rodzeństwo Dominika nie było samo w pomieszczeniu, bez trudu by je rozpoznała. Dziewczynka i jej brat, pomimo oczywistych różnic wynikających z płci, byli do siebie bardzo podobni. Mieli taki sam kolor włosów, identyczną barwę i oprawę oczu, a także podobne rysy twarzy. No cóż, trudno było się temu dziwić, w końcu byli bliźniętami.

Oliwia szybko otaksowała dzieci. Dziewczynka miała na sobie niebieską koszulkę z krótkim rękawem i różową, sztruksową spódniczkę, a chłopiec koszulę w zielono-białą kratę i fioletowe spodenki z ortalionu. Dzieci były ubrane schludnie, ale ich ciuchy wyglądały na skromne, a wręcz znoszone, co od razu rzucało się w oczy. Jej uwagę przyciągnęła też dziwna fryzura dziewczynki. Włosy miała związane w krzywy koński ogon, który nie znajdował się na środku głowy, tylko schodził na prawą stronę, jakby miał za chwilę odpaść. Wokół niego, bez ładu i składu, były powpinane przeróżne kolorowe spinki, które musiały nieźle ciążyć na głowie dziecka.

– Jaki to pech z tym wypadkiem – powiedziała od niechcenia kobieta, ale Oliwia wiedziała, że to próba porównania zeznań jej i Dominika.

Nie mogła jej za to winić, w końcu oddawała dwójkę dzieci, za które była odpowiedzialna, zupełnie obcej osobie.

– Tak. Dominik stanął w takim korku, że chyba dotrze do domu pod wieczór – odpowiedziała naturalnie.

– Oj, to okropne. – Kobieta zrobiła zmartwioną minę, po czym zwróciła się do dzieci. – Hania, Kacperek, czas do domu! – Uśmiechnęła się do nich trochę zbyt teatralnie.

– Cześć – zwróciła się do dzieci Oliwia również z uśmiechem, który, miała taką nadzieję, wyglądał nieco lepiej niż uśmiech dyrektorki. – Dzisiaj to ja zabiorę was do domu. Wasz brat dotrze do nas trochę później. Zgadzacie się? – zapytała, przykucając przy nich.

Dzieci spojrzały najpierw na nią, a potem na nauczycielkę. Ich ciemne oczy zrobiły się okrągłe, a na buziach pojawiła się niepewność.

– Ty jesteś Oliwa? – zapytała Hania, podnosząc wysoko głowę, po czym zakomunikowała: – Domi kazał nam jechać z Oliwą.

– Oliwia – poprawiła ją z uśmiechem. – Tak, to ja. A Domi – użyła tego zdrobnienia, żeby przymilić się do dzieci – poprosił mnie, żebym was dziś odebrała z przedszkola. – Wzięła od dziewczynki plecaczek, na którym była chyba postać z kreskówki, ale z powodu przetarć nie dało się tego stwierdzić w stu procentach.

– A masz samochód? – zapytał Kacper, mrużąc podejrzliwie oczy.

– Tak. – Uśmiechnęła się do niego, a ten kiwnął głową, jakby zdała jakiś test, którym chciał ją zaskoczyć.

Kiedy wszystko zostało już wyjaśnione, dzieci stanęły po obu jej stronach i niespodziewanie chwyciły ją za ręce. Oliwia, zaskoczona tym pełnym ufności gestem, uścisnęła ich małe spocone dłonie i ruszyła z nimi do wyjścia. Zanim zniknęli za drzwiami, odwróciła się i pożegnała nauczycielkę zwykłym „do widzenia”, nie zdając sobie nawet sprawy, jak prorocze okażą się te słowa.

Oliwia wpuściła dzieci na tylne siedzenie samochodu i zapięła im pasy. Miała nadzieję, że nie dostanie mandatu za brak fotelików. Następnie zajęła miejsce za kierownicą i odpaliła silnik. Dopiero wtedy wypuściła głośno powietrze z ust, czując, jak opuszcza ją stres. Jakbym uwolniła kogoś z więzienia, zakpiła sama z siebie.

Zanim ruszyła, zerknęła w lusterko, żeby się upewnić, że jej mali pasażerowie mają się dobrze, a potem uruchomiła silnik i wyjechała z parkingu. Zgodnie z tym, co widniało na kartce od Dominika, ich mieszkanie znajdowało się na Pradze w jednej z kamienic, do której prowadziła strzeżona przez meneli brama.

Coraz lepiej, pomyślała, czując ogromne zmęczenie tym dziwnym dniem, który zdawał się nie mieć końca. Parkując swoją dziesięcioletnią toyotę yaris przy chodniku, zastanawiała się, czy po powrocie znajdzie tu antenę i kołpaki. A co najważniejsze, czy będzie miała do czego wracać. Chociaż jej auto nie należało do luksusowych samochodów, byłoby jej ciężko rozstać się z nim na zawsze. Znała je już na wylot i wiedziała, czego może się po nim spodziewać.

Dzieci przez całą drogę milczały. Spoglądały jedynie przez szybę, co jakiś czas szturchając się łokciami. Oliwia nie wiedziała, czy to ich naturalne zachowanie, czy po prostu czują się niepewnie w jej obecności.

– A teraz pokażcie mi, gdzie mieszkacie, maluchy – powiedziała, wypinając ich z pasów.

Kacper ożywił się wówczas, ale zanim pobiegł w kierunku głównej bramy, która graniczyła ze sklepem spożywczo-monopolowym, odwrócił się i złapał siostrę za rękę. Hania, zapewne przyzwyczajona do jego opiekuńczości, nie sprzeciwiła się temu, tylko w podskokach szła u jego boku. Przy półokrągłym wejściu na plac wewnętrzny kamienicy stało dwóch młodych mężczyzn. Jak przystało na mieszkańców tej części Pragi, mieli na sobie dresy, a właściwie ich letnie odpowiedniki, czyli krótkie spodenki z ortalionu. Jeden z nich włożył tego dnia koszulkę na ramiączkach, a drugi T-shirt z krótkim rękawem.

Oliwia zwolniła kroku na ich widok, ale nie zamierzała się wycofywać czy pokazywać, że ich obecność wzbudziła w niej niepokój. Ustawiła się tak, aby dzieci były po jej prawej stronie, a stróże osiedlowej bramy po lewej. Gdy mężczyźni spostrzegli ją i dzieci, ku jej zdziwieniu uśmiechnęli się szczerze, a wtedy Kacper podbiegł do nich i przywitał się z nimi „żółwikiem”. Oliwii kamień spadł z serca, bo wyglądało na to, że to nie przypadkowi fani ortalionów, tylko mieszkańcy kamienicy i sąsiedzi dzieci i ich brata.

– Co tam, lalka? – przywitał ją jeden z mężczyzn, ten w podkoszulku bez rękawów.

Jak przystało na stylówkę jego gatunku, miał ogoloną głowę, na którą wcisnął czapkę z daszkiem. Ściągnął ją jednak i zaczął się zapamiętale drapać w miejscu, gdzie trudno było dostrzec choćby jeden włos.

Oliwia uśmiechnęła się z rezerwą, ignorując jego ewidentne zaloty.

– Jak się nazywasz, mała? – zagadnął drugi, przestępując z nogi na nogę jak czarnoskóry raper. – Dominik w końcu przygruchał sobie dupę – powiedział do kompana.

– I to jaką! – Cmoknął głośno ten drugi.

– Nazywam się Oliwia i nie jestem niczyją dupą – odpowiedziała, nie spuszczając z nich wzroku.

– I jaka pyskata – podsumował ten z czapką z daszkiem. – Tym lepiej dla nas, lalka. Wolna dupa to dupa do zaklepania – dodał, szturchając łokciem kolegę.

Oliwia mimo woli wyobraziła sobie siebie jako dziewczynę dresiarza i zaśmiała się z tego w głos. Zorientowawszy się, że mogła go tym urazić, a w konsekwencji wkurzyć, szybko się opanowała.

– Okej, chłopaki. Miło było, ale ja spadam, bo muszę zająć się dzieciakami. – Oddaliła się na kilka kroków, ale przyszła jej do głowy pewna myśl. Odwróciła się i zawołała do mężczyzn: – Jakbyście tu jeszcze chwilę stali, to zerknijcie, czy nikt nie ściąga kołpaków z białej yariski! – Uśmiechnęła się do nich na zachętę.

– Się rozumie, ślicznoto – odpowiedział facet w T-shircie.

Oliwia ponownie się zaśmiała i pokręciła głową, oczami szukając dzieci. Przez cały ten czas czekały na nią cierpliwie na małym placyku, który był porośnięty dzikimi krzewami czarnego bzu i jaśminu. Na samym środku skwerku rósł olbrzymi kasztanowiec, który swoimi konarami sięgał dachu trzypiętrowego budynku. Niewielki skwerek wyglądał niesamowicie, a w zderzeniu ze starymi, obdrapanymi murami, drewnianymi rzeźbionymi drzwiami oraz wysokimi okratowanymi oknami, wydawał się wręcz bajkowy. Ten zakątek od razu skojarzył się dziewczynie z książką Tajemniczy ogród, którą mama czytała jej w dzieciństwie. Powieść zaszczepiła w jej sercu tęsknotę do natury i wrażliwość na jej piękno, które już zawsze będą jej towarzyszyć w takich momentach.

To miejsce było jak oko cyklonu, w którym panował bezwzględny spokój. Piękno otoczone oswojoną brzydotą.

Niestety nie miała zbyt wiele czasu na podziwianie tego widoku, ponieważ dzieci wpadły już do jednej z klatek. Nie miała wyjścia, więc podążyła za nimi. Wewnątrz budynku było ciemno i ponuro, a światło słoneczne prawie tu nie docierało. Gęste liście i grube gałęzie kasztanowca skutecznie blokowały mu dostęp. Kamienne, kręte schody były wąskie i strome, a ściany, których kolor przywodził jej na myśl wyblakłe zasłony w domu jej babci, brudne i obdrapane.

Kacper i Hania przystanęli przy drzwiach na najwyższym piętrze. Dziewczynka przestępowała z jednej nogi na drugą. Oliwia popatrzyła na nią zdziwiona, grzebiąc jednocześnie w torebce w poszukiwaniu kluczy, które otrzymała od Dominika.

– Oli, siusiu! – zapiszczała dziewczynka, patrząc na nią błagalnie.

Hania ledwie ją poznała, a już miała dla niej zdrobnienie. Bardzo rozczuliło to Oliwię.

– Już. Już je mam. – Zaczęła po kolei wkładać do dziurki wszystkie klucze, które znajdowały się w pęku. – Jeszcze chwilka.

– Szybko, bo ona znowu się posika! – krzyknął Kacper, odsuwając się od siostry na kilka kroków.

– Zamknij się! – odszczeknęła Hania.

Syki i niecierpliwe tupanie ustały dokładnie w momencie, w którym Oliwia przekręciła właściwy klucz w zamku. Wypuściła głośno powietrze z ulgą, ale nagła cisza, która zaległa wśród dzieci, zaniepokoiła ją. Odsunęła się, żeby wpuścić je do środka, ale żadne z nich się nie poruszyło. Oliwia już miała je zapytać, o co chodzi, kiedy do jej trampka dotarła stróżka żółtej, rozpływającej się na boki kałuży.

– A nie mówiłem? – Kacper wzniósł do góry oczy i mijając ją w progu, wszedł do mieszkania.

Co jeszcze? No co?, zawyła w środku i wzięła głęboki wdech.

Hania stała w niewielkim rozkroku i spoglądała ze zgrozą na swoje stopy. Zadrżał jej podbródek, a z pięknych, ciemnych oczu poleciały duże jak ziarna fasoli łzy. Oliwii zrobiło się jej szkoda i przykucnęła przy niej, żeby ją pocieszyć.

– Nic się nie stało. – Pogładziła ją po włosach. – Zaraz to posprzątamy – dodała równie raźnym tonem.

Wpuściła małą do środka i od razu zaprowadziła ją do niewielkiej łazienki mieszczącej się na końcu korytarza. Mieszkanie było bardzo małe i dość obskurne. W jego skład wchodziły mały pokój, który, jak już zdążyła się zorientować, należał do dzieciaków, i dość duża kuchnia. Wstawiono do niej łóżko i niewielką, drewnianą komodę w kolorze lakierowanego orzecha. Podłogę w całym mieszkaniu, poza korytarzem, pokrywało szare linoleum. Wyglądało na stare, ale utrzymane w czystości. Szafki kuchenne w białym kolorze zostały chyba niedawno odnowione. Wciąż pachniały farbą i prezentowały się dość dobrze. Pokój dzieciaków był mały. Mieściły się w nim dwa jedno­osobowe łóżka, niewielkie, dębowe biurko, krzesełka i duża, dwuskrzydłowa szafa z lustrem. Po kątach walały się zabawki, malowanki i kredki. W oknach wisiały ładne zasłony w drobne kwiatki.

W pierwszej kolejności Oliwia zajęła się Hanią i jej małym wypadkiem na klatce schodowej. Pomogła jej się przebrać i umyć, a następnie papierowym ręcznikiem wytarła podłogę przed wejściem.

Po tych zabiegach przysiadła na kuchennym krześle i wyciągnęła telefon, który spoczywał w najgłębszych odmętach jej torebki. Kiedy zerknęła na wyświetlacz, z zaskoczenia podnios­ła wysoko brwi. Łypało na nią oskarżycielsko kilkanaście nieodebranych połączeń i pięć esemesów. Jak to się stało, że nic nie słyszałam?, zastanawiała się. Większość wiadomości i połączeń było od Szymona, a dwa od jej przyjaciółki Soni. Najpierw jednak chciała się skontaktować ze swoją dzisiejszą ofiarą. Dominik musiał odchodzić od zmysłów, gdy nie odebrała żadnego z jego sześciu połączeń. Zaskoczona własną troską o samopoczucie człowieka, który groził jej policją i wpakował w szereg kłopotów, wybrała jego numer.

Odebrał po pierwszym sygnale.

– Dzięki Bogu! Dlaczego nie odbierałaś? – zabrzmiał zupełnie jak jej chłopak Szymon, który zawsze tak reagował, gdy zbyt długo nie odpowiadała na jego telefony, a on miał jej do zakomunikowania coś „bardzo ważnego”.

– Byłam zajęta odbieraniem twojego rodzeństwa z przedszkola, miłą pogawędką z kolesiami w dresach z twojego sąsiedztwa, sprzątaniem zasikanego przez twoją siostrę korytarza, a także przebieraniem tejże siostry w czyste ubrania – powiedziała na poły szepcząc, na poły krzycząc, ponieważ zalały ją nagle frustracja i zmęczenie.

Gdy tylko te słowa wyskoczyły z jej ust, od razu ich pożałowała. Gdyby nie ona, ten chłopak nie miałby teraz gipsu po pachwinę i nie musiałby prosić jej o pomoc.

Cisza po drugiej stronie słuchawki tylko pogłębiła jej poczucie winy.

– Przepraszam – usłyszała po chwili, co bardzo ją zdumiało. – Sprawili ci dużo kłopotu? – zapytał.

– Nie. To ja przepraszam. Dzieci są bardzo grzeczne. To po prostu nerwy i stres – zaczęła się tłumaczyć. – Powiedz mi, co dalej?

Usłyszała, jak Dominik bierze głęboki wdech, po czym długo i głośno wypuszcza powietrze z płuc.

– Będę tak za godzinę… – zawahał się. – Możesz już ich zostawić, tylko… tylko pokaż im, jak mają zamknąć drzwi i nakaż, żeby nikomu nie otwierali. – W jego głosie były strach i niepewność, a Oliwia od razu się domyśliła, że po prostu martwi się o dzieci, bo chyba nigdy nie zostawiał ich samych.

– Posłuchaj – zaczęła. – Skoro będziesz niedługo, zostanę z nimi do twojego powrotu. Zresztą pewnie są głodne i trzeba je nakarmić. Co lubią? Masz w domu coś do jedzenia czy mam coś zamówić?

Przez chwilę Dominik milczał, ale słyszała, jak głośno wypuszcza powietrze z ust, które zapewne wstrzymywał aż do tej chwili.

– Nie musisz tego robić – powiedział wreszcie. – I tak bym nie powiadomił policji.

Oliwia zachichotała cicho, co było wynikiem bardziej zmęczenia niż rzeczywistego rozbawienia.

– Nie o to chodzi – powiedziała, opanowując ten histeryczny śmiech. – Jedna godzina mnie nie zbawi, skoro już tu jestem. A teraz: co z tym jedzeniem? Mogą jeść pizzę czy coś takiego?

– Chyba tak… to znaczy tak, ale w domu są makaron i sos. Możesz to im podgrzać – powiedział. – Jeśli oczywiście chcesz.

– Spoko. Coś wymyślę – zapewniła, chcąc zdjąć z niego kolejne zmartwienie, chociaż nie bardzo wiedziała, dlaczego tak jej na tym zależało.

– Dzięki – odpowiedział.

Oliwia chciała się już rozłączyć, ale przypomniało jej się coś ważnego.

– Zaczekaj… Chciałabym się tylko upewnić, czy to, że tu przebywam, jest okej? Mam na myśli, czy ktoś, na przykład któreś z waszych rodziców, nie przyjdzie znienacka i nie będzie… zaskoczony moją obecnością.

– Nie. Jesteśmy tylko ja i dzieciaki. Czuj się swobodnie – stwierdził już całkiem spokojnie, a wręcz z ulgą. Kiedy Oliwia miała się już rozłączyć, usłyszała w słuchawce swoje imię. – Jeszcze raz dziękuję.

Rozłączył się, a ją zostawił z dziwnym uczuciem, które sprawiło, że jej serce zadrgało.