Jak włamać się do serca - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przestronne komnaty rezydencji w hrabstwie Surrey pękały w szwach, zewsząd słychać było głosy i śmiech gości, którzy przyjęli zaproszenie na prestiżową akcję charytatywną. Nikt nie zrezygnował, nie odwołał przyjazdu. Nikomu nawet nie przyszłoby to do głowy. Wydaliby każde pieniądze, byle tylko móc przebywać pod tym samym dachem co gospodarz imprezy, przystojny do bólu, nieprzyzwoicie bogaty książę Khaled bin Bassam al Azir, następca tronu Nabhan. Trudno byłoby jednak znaleźć osobę czy gazetę, która nazywałaby go inaczej niż Książę Smętny. Nikt też nie przypominał sobie sytuacji, w której choć raz by się uśmiechnął. Nadany przez media pseudonim doskonale do niego pasował i ułatwiał życie tym, którzy mieli problem z zapamiętaniem jego długiego nazwiska i licznych tytułów.

Nabhan może i był małym pustynnym królestwem, ale najpierw znaleziono tam ropę, a potem stworzono cenione centrum finansowe skierowane głównie do lubiących dyskrecję milionerów. Sam Książę Smętny był bogaty jak Krezus.

– Biedactwo, nigdy się nie uśmiecha – westchnęła jedna z obecnych dam.

– Biedactwo? Ma trzydzieści dwa lata i świat u stóp. Ciekawe, czy czasem bierze wolne, żeby się tym majątkiem nacieszyć – zastanawiał się jej mąż, przejmując kolejny kieliszek szampana z tacy przechodzącego kelnera.

Siedem lat wcześniej choroba króla zmusiła go do wycofania się z życia publicznego. Jego jedyny syn Khaled przejął wszystkie obowiązki, które wypełniał z nadzwyczajną rzetelnością.

– Rzeczy mogłyby wyglądać inaczej, gdyby starszy brat przeżył tamten wypadek – powiedział żałośnie mąż.

– To nie mogło się dobrze skończyć. Zawsze był lekkomyślny.

Wokół dało się słyszeć kolejne uwagi.

– Straszna sprawa, stracić rodzeństwo w taki sposób.

– Nic dziwnego, że wygląda na udręczonego.

– Słyszeliście plotki? – zapytała jedna z obecnych dziennikarek. – Ponoć Smętny ma zamiar znaleźć sobie żonę.

Wszystkie oczy zwróciły się w jej stronę.

– Pałac oczywiście temu zaprzeczył, ale kto by im wierzył? Zwłaszcza że Smętny nie spotykał się z nikim od sześciu miesięcy. – Rzuciła znaczące spojrzenie zebranym wokół. – Teraz przygotowuje się do przyjęcia narzeczonej…

Licząc na soczyste kawałki, o wiele bardziej atrakcyjne niż nudne wydarzenie charytatywne, dziennikarka zaczęła drążyć temat…

– Zauważyliście, jak szybko zniknął? Może dziewczyna już jest w tym domu, schowana… – mówiła, podekscytowana własnymi fantazjami.

– Będziemy się chwalić, że byliśmy tu tej nocy, gdy Książę Smętny oświadczył się przyszłej królowej – gadatliwa dama podjęła temat.

– Romans? – zadrwił jej mąż, rujnując chwilę. – Dziewczyna może to sobie wybić z głowy. Niech się cieszy, jeśli dostanie choć jeden uśmiech.

Dla młodej kobiety, która rzeczywiście siedziała ukryta w prywatnej części domu, uśmiech lub jego brak nie były najważniejsze. Nic nie wiedziała też na temat romansu.

W tym samym czasie Książę Smętny przebywał w swoim apartamencie i rozbierał się.

Nie zabawiał się z nikim, o nie, wręcz przeciwnie, nikt mu nie towarzyszył.

Lily Marchant była tego pewna, mimo że nie była ani jego przyszłą narzeczoną, ani dziewczyną czy kochanką. Mało tego, jej nazwisko nie widniało nawet na liście gości, a gospodarza nie widziała od ponad dekady. Była pewna, bo obserwowała go z kryjówki za drzwiami jego garderoby, gdzie ukryła się w pośpiechu.

Książę zsunął z siebie smoking. Elegancka muszka zawisła luźno przy kołnierzyku śnieżnobiałej koszuli. Odpinając kolejne guziki, powoli odsłaniał klatkę piersiową. Lily wiedziała, że ​​powinna odwrócić wzrok, ale w końcu był to sam książę Khaled al Azir, w dodatku wyglądał jak gwiazdor. Kto by nie chciał popatrzeć? Oliwkową skórę i czarne włosy odziedziczył po urodzonym w Nabhan ojcu. Po matce Angielce przejął wysokie policzki, głęboko osadzone szare oczy i zmysłowe usta. Tylko wrażenie chłodnej wytworności było jego własne. Wyglądał oszałamiająco. Nawet w ubraniu.

Lily podkradła się bliżej szczeliny w drzwiach.

Złoty zegarek spadł z brzękiem na szafkę, po nim pofrunęło parę spinek do mankietów z diamentami połyskującymi w świetle lampy, skarby z pewnością warte więcej, niż ona i jej przybrany brat mogliby razem zebrać przez pół życia.

Lily nagle przypomniała sobie, dlaczego tu była.

Jak złym człowiekiem stał się książę, bezwzględnym i bez serca, skoro porzucił najbliższego przyjaciela, gdy ten najbardziej potrzebował jego wsparcia. Co oznaczało, że Nate musiał zwrócić się do niej o pomoc. W myślach odtwarzała poranną rozmowę.

– Siostrzyczko, mam kłopoty, a tylko tobie mogę zaufać.

Przybrana siostrzyczko, powinien był powiedzieć, choć to nie miało znaczenia. Nate był jej całą rodziną, a przynajmniej jedynym członkiem rodziny, który się do niej przyznawał, przystojniakiem, o którym śniły jej koleżanki, jedyną osobą, która zawsze stawiała ją na pierwszym miejscu. Był gotów na wszelkie wyrzeczenia, by dać jej radość, zmieniał własne plany, by ona mogła realizować swoje.

Nate był jej idolem, bohaterem. Zrobiłaby dla niego wszystko.

– Z konta fundacji zniknęły pieniądze, a Khaled uważa, że ​​jestem za to odpowiedzialny – powiedział jej, zdruzgotany.

Obaj przyjaźnili się od szkolnych czasów, a od niedawna Nate pracował jako dyrektor fundacji charytatywnej księcia. Jak Khaled mógł go o coś takiego posądzić?

Przez szczeliny w drzwiach Lily przyglądała się czarnemu charakterowi, jego idealnie wyrzeźbionym plecom wyłaniającym się spod koszuli. W garderobie zrobiło się dość duszno. Znała jego zdjęcia. Jak każdy. Książę Smętny był jednym z najczęściej fotografowanych mężczyzn na świecie. Dwa razy nawet widziała go z bliska.

Nic nie przygotowało Lily na emocje, których doświadczała. Gdy przechodził przez pokój, podążała za nim wzrokiem. W pewnej chwili prawie przewrócił wieszak z garniturami, więc zatrzymał się, by go przytrzymać.

Tuż obok małego stolika nieopodal leżał laptop brata, który przyniosła z gabinetu księcia. Rzuciła go na podłogę, spanikowana, gdy Khaleb wszedł do komnaty. Wcześniej to miejsce było puste. Zauważy?

Gorączkowo próbowała sobie przypomnieć rady Nathaniela, gdyby stało się najgorsze.

– Improwizuj.

– Jak?

– Nie wiem… Płacz, proś o miłosierdzie…

– Może jakaś bardziej pożyteczna rada?

– Nie daj się złapać, siostrzyczko, bierz laptop i uciekaj!

Świetna rada, zwłaszcza teraz, gdy Khaled stał obok dowodu, że ktoś włamał się do jego pokoju. To cud, ale po przeciągnięciu palcem po komputerze odwrócił się i zniknął w łazience naprzeciwko jej kryjówki. Lily odetchnęła. Nadal miała szansę na sukces. Książę był zajęty, słyszała odgłos prysznica.

Nate potrzebował jej, miała tylko wziąć laptop i wymknąć się. Musiał coś sprawdzić, miał swoje podejrzenia, ale nie mówił o nich głośno. Jeszcze nie. Tak było bezpieczniej. Najlepsza szansa na odzyskanie laptopa pojawiła się w dzień wielkiej imprezy. Penny, sekretarka Nate’a, była na liście gości, ale zachorowała.

– Możesz udawać, że nią jesteś. Może nikt nie sprawdzi.

Lily założyła więc jedyną dobrą sukienkę, wsiadła w pociąg, następnie złapała taksówkę, cały czas nerwowo ćwicząc przekonującą mowę, która okazała się zbędna. Wpuszczono ją bez problemu. Jednak dostęp do prywatnej części rezydencji okazał się znacznie trudniejszy.

Po wmieszaniu się w tłum przesunęła się w kierunku głównej klatki schodowej, gdzie zatrzymał ją uprzejmy, groźnie wyglądający strażnik. Musiała uruchomić plan B.

Dołączyła do grona spacerujących na tarasie, skąd wiodła alternatywna droga na pierwsze piętro. Z duszą na ramieniu dotarła do prywatnych kwater księcia, od razu znalazła na biurku laptop brata i przeniosła go obok stolika przy oknie. Ponieważ zgubiła składaną torbę, szukała sposobu dyskretnego wyniesienia laptopa. Wtedy usłyszała zbliżające się głosy. W ostatniej chwili wskoczyła do garderoby. Gdy zamknęła za sobą drzwi, książę wszedł do apartamentu.

Lily stała otoczona rzędami drogich ubrań, zastanawiając się, jak wyjść niezauważenie. Prawie umarła ze strachu, gdy zadzwonił telefon przy łóżku. Khaled wyszedł z łazienki z ręcznikiem na biodrach. Odebrał telefon. Słuchał, patrząc w kierunku jej kryjówki. Lily cofnęła się, zrzucając z półki dwa buty. Złapała je, zanim spadły na podłogę i odetchnęła z ulgą. Khaled odłożył słuchawkę.

– Wygląda na to, że znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia.

Miał niski, głęboki głos. Pamiętała tę barwę, uwielbiała go słuchać, gdy mówił po angielsku z akcentem z wyższych sfer. Ale z kim właściwie rozmawiał? Czy ktoś jeszcze tam był?

– Mój samochód czeka, muszę się ubrać. Więc albo udaję, że nie wiem, że tam jesteś i ryzykuję scenę osiemnaście plus, albo wychodzisz teraz i grzecznie zamieniamy się miejscami.

Lily zrobiło się gorąco i zimno jednocześnie. Wiedział. Nakrył ją.

Książę wpatrywał się w drzwi garderoby, a potem podszedł i szeroko je otworzył, wysoki, piękny i coraz bardziej nagi. I wyraźnie podirytowany.

– Panna Marchant, co za miła niespodzianka – powiedział lodowatym głosem.

Nie próbował odsunąć się na bok, więc jej nos muskał jego nagą klatkę piersiową, gdy przechodziła obok.

Co Nate radził? Improwizować. Jasne.

– Witaj, Khaled – powiedziała beztrosko. – Musimy przestać spotykać się w ten sposób.

– Doprawdy? Nie widzę żadnego podobieństwa. Ostatnim razem ukrywałaś się w swojej własnej szafie, a ja na pewno się nie włamałem do twojego pokoju. I niczego ci nie ukradłem. – Sięgnął po buty, które wciąż ściskała. – Do czego są ci potrzebne? Trofeum? Fetysz?

– Naprawdę przepraszam, wiem, że nie powinnam tu być, ale zgubiłam się, próbując znaleźć damską toaletę. Weszłam tu przez pomyłkę, a potem kiedy usłyszałam, że się zbliżasz, spanikowałam i ukryłam się.

– Rzeczywiście? Nie pomyślałaś, żeby zapytać strażników?

– Strażników?

– Tak, jest ich tam kilku. Na każdym korytarzu.

Khaled nadal stał niepokojąco blisko. Obserwowała, zafascynowana, jak kropla wody spada z włosów na umięśniony tułów. Odwróciła wzrok.

– Gdybym ich widziała, z pewnością nie zabłądziłabym.

– Gdyby oni widzieli ciebie, nie pozwoliliby ci tu wejść, zapewniam cię.

– Naprawdę nikogo nie widziałam. Może wymknęli się przypudrować nosy, czy coś w tym rodzaju? – brnęła dalej.

Spojrzenie, którym ją obdarzył, było pełne pogardy.

– To doświadczeni agenci, do cholery. Wątpię, by w życiu cokolwiek pudrowali.

Lily pomyślała, że ​​tym razem powstrzyma się od błyskotliwego komentarza.

– Więc weszłaś tu przez pomyłkę… Ale, proszę, oświeć mnie, dlaczego w ogóle jesteś w moim domu?

Znowu się zbliżał. Zapomniała, że był tak wysoki.

– Przyjechałam na imprezę charytatywną. Nie ma innego powodu.

Skrzyżował ręce na piersi. Chyba dużo ćwiczy. Takie mięśnie nie mogą być darem natury.

– Nie było cię na liście gości…

– Przyjaciółka się rozchorowała. Dała mi swój bilet. Wiedziała, że ​​będę chciała przyjść.

– Rozumiem. Interesuje cię nasza sprawa?

– Oczywiście – skłamała. – Problem od dawna jest bliski memu sercu.

– Zagrożona flora i fauna na bagnach Nabhan? – Uśmiechał się cynicznie. – Od jak dawna nas wspierasz?

– Och, wiesz – powiedziała, machając ręką, co miało oznaczać, że od lat.

– Miło mi poinformować, że oficjalnie wystartowaliśmy dziś wieczorem.

Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nic nie przyszło jej do głowy. W duchu przeklinała wszystkie zwierzęta i kwiaty bagien Nabhan. Czy przypadkiem nie był to kraj pustynny? Skąd tam bagna?

– Musiałam was pomylić z inną organizacją charytatywną. Wspieram różne fundacje.

– Zapewne.

Jej słaby uśmiech nie zasłużył na odpowiedź. Nadszedł czas, żeby się stamtąd wydostać.

– Cóż, cudownie było znów porozmawiać, ale naprawdę powinnam już iść.

Silne palce zacisnęły się na jej nagim ramieniu. Poprowadził ją do salonu.

Innym razem mogłaby podziwiać gustowny wystrój, jedwabne tkaniny na ścianach, bogato barwione dywaniki pod stopami, ale teraz myślała tylko o tym, jak jego dotyk ogranicza jej zdolność chodzenia.

Chwycił pilota do telewizora stojącego w rogu pokoju. Materiał filmowy pokazywał zewnętrzną stronę domu, balkon jego sypialni, poniżej pokrytą bluszczem ścianę. Usiadł na biurku. Lily próbowała nie gapić się na dodatkowe centymetry muskularnego uda wyłaniające się spod ręcznika.

– Więc wyjaśnijmy. Twierdzisz, że jesteś tutaj, bo od lat wspierasz fundację, która rozpoczęła działalność dziś wieczorem. Znajduję cię w moich prywatnych pokojach, do których, jak utrzymujesz, weszłaś przez przypadek.

Nad kominkiem wisiał osiemnastowieczny obraz. Lily utkwiła w nim wzrok. Jeźdźcy, konie i psy na pierwszym planie, w oddali uciekający lis. Szczęściarz, pomyślała.

– Już wyjaśniłam. Zgubiłam się.

– W takim razie uprzejmie proszę, wyjaśnij jeszcze to.

Na ekranie pojawiła się postać kobiety, która chyłkiem przemykała pod ścianą. Zatrzymała się, spojrzała na balkon powyżej, zsunęła sandały i chwyciła je w zęby. Potem zadarła sukienkę i pod majtki włożyła swoją małą torebeczkę, następnie złapała za bluszcz i zaczęła się wspinać.

Khaled westchnął z dezaprobatą, Lily milczała. Wiedziała, co będzie dalej. W połowie drogi kobieta straciła równowagę, buty wysunęły się jej z zębów i spadły na labirynt róż. Wreszcie dotarła na balkon, zaczęła wyciągać spod sukni torbę na laptop, ale ta również spadła między róże. Co gorsza, rąbek sukienki zahaczył o poręcz i odsłonił koronki pod spodem. Lily przesunęła palcami po porwanej sukience. Twarz jej płonęła.

– Bardzo zdesperowana kobieta – powiedziała. – To twoja fanka? Dużo ich masz?

– Poważnie zamierzasz udawać, że to nie ty?

– Myślisz, że umiałabym się tak wspinać?

– Dość tego! – Zadrżała, gdy pilot uderzył w biurko. – Dałem ci szansę na szczerość, ale wygląda na to, że jesteś zdeterminowana, by kontynuować ten nonsens. Nie mam na to czasu. Albo dzwonimy na policję, albo jedziesz ze mną do stolicy i porozmawiamy po drodze. Jeśli będziesz mądra, odpowiesz na pytania dotyczące twojego przybranego brata.

– Spóźniłam się na ostatni pociąg powrotny, cieszę się, że nie muszę iść pieszo.

– Jesteśmy gotowi – krzyknął Khaleb do kogoś za drzwiami.

Do pokoju wszedł wysoki, przystojny mężczyzna w świetnie skrojonym czarnym garniturze. Lily uświadomiła sobie, że go zna.

– Witaj, Rais – powiedziała.

Osobisty ochroniarz, ten sam człowiek, który chronił nastoletniego księcia przez wszystkie lata, pochylił głowę na powitanie.

– Panna Marchant jedzie z nami. Zabierz ją do samochodu, zaraz przyjdę.

Jeśli Rais był zaskoczony, nie okazał tego. Razem wyszli za zewnątrz. Przy bocznym wejściu czekał samochód. Otworzył tylne drzwi, wsiadła, a kilka minut później dołączył do niej Khaled. W szarym garniturze i niebieskiej koszuli był cudownie przystojny. Na dodatek pachniał cytrusami i wschodnimi przyprawami.

Dziwne podniecenie sprawiło, że przesiadła się bliżej drzwi, aby stworzyć przestrzeń między nimi i stłumić jakże niepokojące uczucie. Niby taki duży samochód, pomyślała, a tak tu ciasno i nie ma czym oddychać…

Na szczęście Khaled sprawdzał wiadomości na telefonie i zapewne w półmroku nie widział jej rumieńców. Obserwowała go kątem oka. Faktycznie, otulała go słynna aura smętnej melancholii.

– Może moglibyśmy znaleźć kompromis? – spytała, choć nadal przerzucał wiadomości. – Przyznaję, że chowanie się w twoich pokojach nie było dobrym pomysłem. Bardzo się wstydzę. Jeśli mogłabym dziś wieczorem wrócić do domu, obiecuję, że przyjdę na spotkanie gdziekolwiek chcesz, jutro w Londynie.

– W Londynie?

– Powiedziałeś, że jedziemy do stolicy…

– Owszem. Do stolicy mojego kraju.

– Twojego kraju? – wyszeptała, przerażona.

– Myślałaś, że po prostu pozwolę ci odejść, gdy ten zdrajca, twój przybrany brat, pozostaje na wolności? Będziesz moją zakładniczką. Jadę do domu, do Nabhan, a ty, panno Marchant, jedziesz ze mną.