Jak wykiwać Hollywood - ebook

2

Ethan Atkins czuł się całkiem nieźle. A z całą pewnością nie czuł się źle, co na tym etapie było już równoznaczne z sukcesem. Fakt, że jego humor nagle się poprawił, nie mógł być raczej powiązany z tym, co go otaczało: neony w kształcie kufli piwa bzyczały i mrugały, kule bilardowe uderzały o siebie z charakterystycznym stukotem, na wielu różnych ekranach wyświetlały się jednocześnie transmisje różnych gier, zaś podłoga baru lepiła się od piwa rozlewanego na tych des­kach od wielu dekad.

Może chodziło o urok nowości; w końcu znów znalazł się wśród ludzi. Pomijając jeden weekend w miesiącu, który spędzał w towarzystwie Elle i Sydney (zgodnie z warunkami umowy, którą zawarli z byłą żoną), Ethan często przebywał przez wiele dni z rzędu bez kontaktu z żywym człowiekiem. Z drugiej strony… był to przecież jego wybór. Teraz też nie można było powiedzieć, by się szczególnie integrował.

Wciąż było jeszcze dosyć wcześnie, ale nigdy nie widział, by w tym akurat barze były tłumy. Zwykle przy stolikach sadowiły się jedna lub dwie grupy mężczyzn; kibicowali, śledząc transmisję, klaszcząc albo bluzgając, w zależności od przebiegu gry. Było tu też przeważnie paru gości, których główny cel stanowiło poderwanie jedynej obecnej w tym miejscu osoby płci żeńskiej, która nie przekroczyła sześćdziesiątki. Wreszcie: samotnicy wyraźnie zmęczeni życiem, sączący przy barze rozmaite trunki. Ethan przypuszczał, że najprędzej mógł zaliczyć się właśnie do tej ostatniej kategorii.

Objął palcami szklankę z trzecim zamówionym tego wieczora burbonem i pociągnął z niej spory łyk. Czuł, jak ciepło rozlewa się po jego ciele, wypełniając go aż po opuszki palców. Wtedy, gdy dawał sobie dyspensę na picie alkoholu w miejscu publicznym, zwykle nie pił przez cały poprzedni dzień, czasem nawet dwa. Chciał mieć czysty umysł, by móc w pełni rozkoszować się każdą chwilą, która prowadziła go w stronę błogiej nieświadomości. Pierwszy drink nieco wygładzał kanty rzeczywistości, drugi dodawał otoczeniu sennej, rozmytej poświaty. Teraz natomiast Ethan czuł, że opuszcza własne ciało, unosi się gdzieś w okolicach pokrytego plamami wilgoci sufitu i spogląda z góry na samego siebie. Ze stojącego przed nim talerza podniósł do ust tłustą, przesoloną frytkę, a następnie umoczył ją w keczupie. Niezdrowe przekąski też mu już raczej nie zaszkodzą.

Raz lub dwa w miesiącu prosił swojego kierowcę, by zawiózł go z położonego w Pacific Palisades domu aż do ukrytego głęboko w Valley podłego baru Johnny’s, a następnie odebrał po upływie paru godzin. Opłacało się pokonywać długą drogę trasą numer 405; w tym miejscu mógł bezkarnie błąkać się po barowych zakamarkach, zupełnie sam, choć w otoczeniu ludzi. Tutaj nikt go nie rozpoznawał. Nikt mu nie przeszkadzał. Nikt niczego od niego nie chciał. Nikt się nad nim nie litował. A to bardzo mu odpowiadało; czuł, że w użalaniu się nad sobą nie potrzebuje żadnej pomocy.

Może lekkim nadużyciem było stwierdzenie, że nikt go nie rozpoznawał… Ethan musiałby pewnie zwiać na księżyc, by mieć stuprocentową pewność, że uniknie taksowania wzrokiem i zmrużonych oczu, które sugerują, że ktoś właśnie się zastanawia, gdzie u licha widział tę twarz… i tych opadających szczęk, gdy w końcu uzmysławia sobie, kim jest mężczyzna.

Skryty w odosobnionym kąciku, z czapką Metsów wciśniętą głęboko na oczy i gęstym kilkudniowym zarostem Ethan stawał się niemalże niewidzialny. Jego sojusznikiem był również charakter tego miejsca: absolutnie nikt nie spodziewał się spotkać go właśnie tutaj.

Mimo to osoby z grupy stłoczonej wokół stołu bilardowego zaczęły posyłać mu coraz więcej i więcej ukradkowych spojrzeń, a konwersacja (wcześniej hałaśliwa i pełna energii) nagle ucichła; do uszu Ethana dochodziły pojedyncze szepty. Wziął kolejny łyk, szykując się na to, co nieuchronnie się zbliżało.

I rzeczywiście: kątem oka dojrzał zbliżającą się ku niemu postać. Facet z pewnością sam był już po paru głębszych; dało się to stwierdzić po jego chwiejnym kroku i rozbieganym spojrzeniu. Nachylił się do Ethana w sposób, który zdradzał, że pojęcie przestrzeni osobistej jest u niego równie zaburzone co zdolności motoryczne.

– Hej. Hej! – wyszeptał teatralnie, posyłając w stronę koszuli Ethana kropelki śliny o chmielowym aromacie. – Przez ten cały czas wiedziałem, że ty to, no, ty… ale teges, ty się nic nie martw! Twój sekret jest u mnie bezpieczny.

Ethan wepchnął sobie do ust parę kolejnych frytek; wzrok miał wlepiony w wiszący nad jego głową ekran.

– Chyba ci się z kimś pomyliłem. Przykro mi.

Gość potrząsnął głową, podchodząc jeszcze bliżej.

– To jesteś ty. Ty jesteś Ethan Atkins. Co robisz w takiej zapyziałej norze, ziomuś? – Rozkręcał się, mówiąc coraz głośniej. Aktor zauważył, że w ich stronę obejrzało się parę kolejnych osób.

Ethan w końcu odwrócił głowę w stronę natręta, posyłając mu wymuszony ponury uśmieszek.

– Eee tam, nie jestem nikim szczególnym. Po prostu próbuję się w spokoju napić, tak jak wszyscy tutaj – powiedział, unosząc pustą szklankę, by podkreślić wagę tych słów. Barman złowił jego spojrzenie i złapał od razu butelkę Maker’s, z którą skierował się ku klientowi. Następnie przeniósł wzrok na nowego kumpla Ethana i pytająco uniósł brew, na co tamten odpowiedział bardzo dyskretnym ruchem głowy, który zdawał się mówić: „Poradzę sobie”.

Ethan uniósł świeżo napełnioną szklankę w stronę faceta, który w odpowiedzi mrugnął parę razy, zdezorientowany.

– Twoje zdrowie. Miłego wieczora, stary. Ja stawiam następną kolejkę – powiedział, po czym wychylił połowę zawartości jednym haustem, by następnie wrócić do frytek.

Koleś wyglądał, jakby miał chęć kontynuować rozmowę, jednak z pomocą pospieszył barman, dopytując, co piją jego znajomi, i zapewniając, że zaraz przyniesie im zamówienie. Ethan zamknął oczy i stłumiona rozmowa między barmanem a facetem zaczęła zamieniać się w biały szum, wtapiać w resztę otaczającego go tła… Wszystko będzie dobrze. Niemal czuł wibracje wszechświata, który pulsował w każdej komórce jego ciała.

O, momencik, może to jednak nie był wszechświat, tylko jego telefon. Wygrzebał go z kieszeni dżinsowych spodni i z niedowierzaniem zmrużył oczy. Audrey Aoki? Zwykle czekał, aż dobije się do poczty głosowej (był w końcu w miejscu publicznym), ale po tej ostatniej rundce czuł się w idealnym nastroju na pogawędkę.

– Audrey. Koooteszku…

Audrey się żachnęła, po czym usłyszał dobiegający ze słuchawki charakterystyczny brytyjski akcent:

– Czemu mi się wydaje, że mógłbyś teraz bez trudu wywołać pożar jednym oddechem, hm?

– No cóż, tak bywa, gdy dzwonisz o tak późnej porze…

– Jest dopiero ósma trzydzieści.

Ethan poczuł, jak uwaga bilardowej ekipy po raz kolejny ogniskuje się na nim, więc niechętnie zsunął się ze stołka, po czym, złapawszy równowagę, ruszył w stronę drzwi wyjściowych.

Był styczeń; w Valley była to najzimniejsza pora w roku. Nie było na tyle zimno, by potrzebował kurtki, mógł jednak odczuć ulgę po opuszczeniu dusznego barowego wnętrza. Wszystko było takie spokojne i ciche… nawet pojedynczy samochód odbierający jedzenie z knajpy Jack in the Box wydawał się sunąć przez miasta w zwolnionym tempie. Pod stopami zauważył kilka źdźbeł trawy, optymistycznie wyglądających przez szpary betonowej nawierzchni. Była to jedyna zieleń, którą był w stanie dostrzec z tego miejsca.

Oparł się o niski cementowy murek, po czym sięgnął do tylnej kieszeni po zmiętoloną paczuszkę papierosów marki American Spirit. Następnie zaczął przeczesywać kieszenie w poszukiwaniu zapalniczki, jednocześnie z przesadą artykułując pytanie:

– Czemu zawdzięczam ten zaszczyt?

– Czy możesz w piątek wpaść do biura na lunch? Chciałabym, żebyś kogoś poznał.

Zapalniczka szczęśliwie działała, a Ethan wargami wyciągnął z paczki papierosa, by po chwili odpowiedzieć przytłumionym: „Mmm?”, jednocześnie go odpalając.

Minęły lata, odkąd po raz ostatni był w biurze Audrey. Ich współpraca zaczęła się prawie dwie dekady temu: on i jego najlepszy kumpel Sam byli jednymi z jej pierwszych klientów. Jasne gwiazdy ich sławy wyniosły ją na szczyt, dzięki czemu znalazła się w menadżerskich elitach LA. W podzięce za to, co dla niej zrobili, pomagała im utrzymać się w panteonie bóstw. Do tej pory udało mu się stawiać opór regularnym propozycjom, które dostawał: co jakiś czas Audrey usiłowała wciągnąć go w coś, co mogłoby przywołać dawne lata jego kariery. Mimo to wciąż odbierał od niej telefony. Nie miał najmniejszej ochoty przyznać sam przed sobą, że to właśnie ona była w jego życiu kimś, kogo mógłby nazwać przyjacielem. Przyjacielem, któremu płacił, by ten co jakiś czas dzwonił sprawdzić, czy wszystko gra.

No tak. Taki był właśnie obraz jego relacji towarzyskich od czasu śmierci Sama.

Głos Audrey wyrwał go z tych rozważań.

– No, co ty na to?

Ethan się zaciągnął, pozwalając, by nikotyna pobudziła jego nasiąknięty alkoholem mózg.

– Co masz na myśli, mówiąc „poznał kogoś”?

– Czy nazwisko Grey Brooks cokolwiek ci mówi?

W odpowiedzi zmarszczył brwi, usiłując zgadnąć:

– Czy nie tak nazywa się jedna z moich ulubionych marek obuwniczych?

– Przezabawne, doprawdy. To aktorka. Przesłodka. Kochane stworzonko. Wierz mi, polubisz ją.

Ethan przymknął powieki. Koła zębate w jego umyśle kręciły się powolutku, ale zauważalnie. Zaczęło wracać do niego wspomnienie rozmowy z ostatniego tygodnia i w końcu z kłębowiska niezidentyfikowanych danych zaczął wyławiać jakąś całość.

– Chwila, chodzi o tę gównianą akcję z niby-to-dziewczyną? Byłem pewien, że robisz sobie jaja.

– To nie są żadne jaja, to pierwszy krok, dzięki któremu wrócisz na właściwe tory. Ludzie chcą, byś wrócił, byś był stabilny. Chcą widzieć, że jesteś szczęśliwy.

– Przecież jestem – powiedział, mając świadomość, że jej akurat nie ma szans nabrać.

– Skoro tak twierdzisz… Ale jeśli myślisz nad powrotem, musisz zacząć działać.

– Może nie jestem jeszcze gotów na powrót.

Audrey westchnęła ciężko.

– A kiedy będziesz gotów, Ethan? Minęło pięć lat – przerwała na chwilę, po czym porzuciła swój ostry ton błyskotliwej i skutecznej agentki, odzywając się miękkim głosem: – Czy naprawdę nie masz chęci pracować nieco więcej? Czy nie chciałbyś częściej widywać się z córkami? – Znów zamilkła, a Ethan był pewien, że się zastanawia, czy posunąć argumentację jeszcze o krok dalej. Był zaskoczony, słysząc w jej głosie autentyczny ból: – Czy nie jest ci już niedobrze od tego wszystkiego?

Ethan poczuł, jak jego żołądek wywraca się na lewą stronę. Faktycznie, było mu niedobrze. Frytki zdecydowanie mu nie posłużyły. Zaczął je sobie wyobrażać: małe złote łódeczki dryfujące w oceanie burbona… Przykucnął pod ścianą, mając nadzieję, że jakimś cudem utrzymają się w środku przez czas niekończącej się jazdy do domu.

Aż podskoczył, słysząc głos Audrey. Na moment zapomniał, że wciąż była po drugiej stronie słuchawki. Mówiła tym samym miękkim głosem, tak jakby chciała uspokoić ranne zwierzę, które zamierzała zabrać na operację.

– To tylko jeden lunch. Nic więcej. Nie musisz się na razie zgadzać na nic innego.

Ethan czuł, jak do ust napływa mu ślina. Utkwił wzrok w czubkach butów, rozpaczliwie próbując powstrzymać mdłości.

– Dobra. Piątek. Będę na miejscu.

Po tych słowach zwymiotował.3

Grey zaparkowała swojego priusa pod onieśmielająco wielkim wieżowcem w centrum; to właśnie tam swoją siedzibę miało Greenfield & Aoki Public Relations. Wzięła głęboki wdech i oparła się pokusie zerknięcia po raz kolejny w lusterko, by sprawdzić, jak się prezentuje. Zamiast tego wyszła z samochodu i wręczyła kluczyki parkingowemu.

Usiłowała za wszelką cenę nie analizować nadmiernie całej sytuacji. Szykując się, próbowała znaleźć ten idealny, cieniutki niczym żyletka balans między staraniem się za bardzo a kompletną nonszalancją. Zaplotła włosy w warkocze, które następnie owinęła wokół głowy jak koronę, zostawiając w okolicach uszu parę luźnych kosmyków. Z początku miała zamiar ubrać się w swoją ulubioną kwiecistą sukienkę w stylu _boho_, ale gdy przejrzała się w lustrze, uznała, że wygląda nieco zbyt przaśnie, w związku z czym zmieniła koncepcję. Założyła śnieżnobiałą koszulę (rękawy podwinęła, a guziki zostawiła rozpięte aż do mostka), dobierając do niej retro dżinsy z podwyższonym stanem.

Gdy tylko przeszła przez drzwi obrotowe i poczuła chłodną bryzę klimatyzowanego powietrza, pogratulowała sobie tej decyzji. Jakimś cudem zawsze zapominała, że im elegantsze biuro, tym bardziej jego wnętrze temperaturą przywodzi na myśl lodówkę. W ciągu kilku sekund jest sutki stały się tak sztywne, że można by nimi kroić szkło. Podeszła do recepcji, by wręczyć ochroniarzowi swój dowód. Gdy sprawdzał jego zgodność z nazwiskiem wpisanym na listę, ona ukradkowo zerknęła w dół, by się upewnić, że ten szczegół anatomiczny nie był widoczny; na szczęście fałdy luźnej koszuli stanowiły wystarczający kamuflaż.

Ochroniarz wręczył jej dokument, po czym nacisnął guzik, dzięki czemu mogła przejść przez elektroniczną bramkę. Grey podziękowała mu, a następnie skierowała się do korytarza z windami: dziesięć lśniących kabin ustawionych w dwóch rzędach naprzeciw siebie. Jedna strona obsługiwała piętra od pierwszego do piętnastego, druga – od szesnastego do trzydziestego. Zarówno pracownicy, jak i klienci firm mieszczących się na górze byli przecież zbyt ważni, by kazać im oczekiwać na windę dłużej niż pięć sekund. Wcisnęła guzik „do góry”, a drzwi windy po stronie obsługującej wyższe piętra automatycznie się przed nią otworzyły.

Wyposażone w ogromne lustro wnętrze umożliwiło Grey ostatnią inspekcję; zwykle wolała poza planem funkcjonować bez makijażu (żeby dać swojej skórze chociaż trochę odpocząć), ale jednocześnie nie miała ochoty na przywitania w rodzaju: „O Boże, wszystko gra? Wyglądasz na taką… zmęczoną”. Całe szczęście nie była na tyle sławna, by ktoś cyknął jej z ukrycia fotkę podczas jakiegoś pospiesznego zakupu dietetycznej coli na stacji benzynowej… W takim wypadku mogłaby z pewnością spodziewać się jakiegoś przyjemnego tytułu w rodzaju: _Gwiazdy bez makijażu… wyglądają fatalnie, zupełnie_ _tak jak ty!_.

Zwykle decydowała się na kompromisowe wyjście w postaci tuszu do rzęs oraz świętej trójcy: lekkiego podkładu, błyszczyka i pudru. Przyglądając się sobie w ostrym, zimnym świetle, miała poczucie, że osiągnęła zamierzony efekt. Zdecydowanie można było o niej powiedzieć: „Oto kobieta, która z pewnością wciąż żyje i w dodatku nie cierpi na żadną wyniszczającą jej organizm chorobę”, jednocześnie nie widząc (przynajmniej niewprawnym okiem), że ten wygląd wymagał od niej jakichkolwiek dodatkowych zabiegów. Grey przyjrzała się sobie, jakby chciała powiedzieć: „Kto, ja? Cóż, tak się obudziłam…”.

Winda po raz kolejny wydała z siebie charakterystyczny odgłos, a drzwi się otworzyły: dotarła na trzydzieste piętro. Grey poczuła, jak przewraca się jej żołądek i ogarnia ją nagły przypływ świadomości: po raz pierwszy w życiu poczuła wagę tego, co miało się zaraz wydarzyć. W jej klatce piersiowej (wciąż jeszcze w pewnych miejscach wyjątkowo sztywnej) pojawił się nieprzyjemny ucisk. Próba skupienia całej uwagi na tym, jak powinna się zaprezentować, sprawiła, że zapomniała o tym, przed kim miała to zrobić.

A może powinno się powiedzieć: „Dla kogo”? Zresztą, nieważne. Nie miała teraz czasu, by zajmować się gramatyką.

Próbując ignorować niebezpiecznie przyspieszające tętno, Grey podeszła do wyraźnie znudzonej recepcjonistki, której następnie podała swoje dane. Kobieta nie zaszczyciła jej spojrzeniem, za to wskazała dłonią na jedno z ultranowoczesnych krzeseł, stojących w czymś na kształt poczekalni. Grey usiadła, po czym momentalnie się poprawiła, usiłując bezskutecznie znaleźć wygodną pozycję na płaskiej kanciastej powierzchni, która zdawała się zaprojektowana przez kogoś, kto nie miał bliższej styczności z ludzką anatomią. Całe szczęście Audrey Aoki w mgnieniu oka zmaterializowała się przed nią. Wyglądała niezwykle elegancko: wargi powleczone czerwienią szminki (bez wątpienia najlepszej jakości), zaś na nogach niebotycznie wysokie szpilki. Jej błyszczące czarne włosy zebrane były w nienaganny gładki kok – gdyby jakikolwiek kosmyk miał czelność się wymknąć, z pewnością zostałby ujarzmiony w ciągu sekundy. Coś w Audrey (może jej nieskazitelna prezencja, a może ten dystyngowany brytyjski akcent) sprawiało, że Grey automatycznie się uspokajała, czując, że właściwie nic poza nagłym najazdem przybyszy z kosmosu nie byłoby w stanie wyprowadzić Audrey z równowagi. A nawet w tym wypadku można by przypuszczać, że kobieta wdarłaby się na pokład, rozdając kosmitom swoje wizytówki.

Na widok aktorki się rozpromieniła.

– Grey! Bardzo ci dziękuję, że przyszłaś. Chodź za mną.

Dziewczyna posłusznie ruszyła i już po chwili szła ramię w ramię z Audrey, prowadzona przez otwarte minimalistyczne przestrzenie biur. Ku zdziwieniu gościa wcale nie zatrzymały się przy tym zajmowanym przez Audrey, z jego pięknymi sięgającymi podłogi przeszkleniami. Zamiast tego weszły do pokoju, którego ściany były zupełnie nieprzejrzyste i zdecydowanie mniej gustowne… Jakby czytając w myślach dziewczyny, Audrey wyszeptała teatralnie:

– Sądziłam, że będziecie mieli ochotę na odrobinę prywatności…

Serce Grey nieomal wyskoczyło z piersi. Miała chęć biec tak szybko, jak tylko pozwoliłyby jej eleganckie sztyblety, minąć młodszych wydawców, znudzoną recepcjonistkę, wskoczyć prosto do windy, a potem wypaść przez frontowe drzwi z powrotem na parking. Albo ominąć te nużące formalności i po prostu dać nura przez okno. Nie była na to gotowa. Potrzebowała więcej czasu. Czuła, że mimo agresywnej pracy klimatyzatorów po jej plecach ścieka strużka potu. Po drugiej stronie drzwi siedzi Ethan Atkins.

Będąc nastolatką, Grey wyrwała kartkę z magazynu „Siedemnastka”. Zrobiła to bardzo ostrożnie, uważając, żeby nie doszło do żadnego niepotrzebnego rozdarcia. Następnie przykleiła ją na ścianie tuż obok poduszki. Przez dwa lata Ethan Atkins zerkał na nią w dół, posyłając jej łagodny uśmiech. Włosy opadały mu na czoło, zawadiacko zasłaniając jedno oko. Kciuk nonszalancko zaczepił o kieszeń dżinsów, zaś drugą dłonią jakby od niechcenia unosił T-shirt, odsłaniając przy okazji idealnie płaski umięśniony brzuch. Widać było brązowozłotą opaleniznę i mięśnie bioder układające się w kuszący kształt litery V.

Zdjęła plakat, gdy zaczęła naukę w liceum i uzmysłowiła sobie, że istnieje niezerowe prawdopodobieństwo, że kiedyś do jej pokoju wejdzie prawdziwy chłopak z krwi i kości. Ale do tego czasu zdążyła przeczytać neonoworóżowy podpis tyle razy, że wypalił się on w jej pamięci piętnem, którego nie pozbyła się do dziś:

CRUSH MIESIĄCA: Ethan Atkins, 22

Urodziny: 3 września

Rodzinne miasto: Queens, Nowy Jork

Co go nakręca: pewność siebie

Co go odrzuca: udawanie

No cóż, na razie jej wynik to dwa do zera.

Grey miała wrażenie, że czas stanął w miejscu, gdy Audrey złapała za klamkę. Dziewczyna nie była w stanie usłyszeć nic poza łomotaniem własnego serca i pulsującą w jej uszach krwią, gdy przeszła na drugą stronę i jej oczom ukazał się… pusty pokój.

Ze świstem wypuściła powietrze z płuc. Audrey odwróciła się i obrzuciła ją spojrzeniem, w którym dało się wyczytać współczucie. Grey oblała się rumieńcem.

– Ethan zapewne trochę się spóźni, ale pomyślałam, że wygodniej będzie ci poczekać tutaj. Lunch jest już przygotowany, czeka na was. Wniesiemy go, gdy tylko Ethan do nas dołączy.

Grey zmusiła się do uśmiechu, jednocześnie lekko się kołysząc; adrenalina powoli zaczynała z niej uchodzić. Na wpół odruchowo pokiwała głową, po czym zajęła miejsce w jednym z wyściełanych miękką skórą biurowych krzeseł.

– Dzięki, Audrey.

– Nie ma za co. Czy mogę ci coś przynieść? Może wody? Albo kawy?

Grey potrząsnęła głową, wyjmując z torby butelkę ze stali nierdzewnej.

– Jestem przygotowana. Ale dziękuję.

– Oczywiście. Myślę, że nie będziesz musiała długo czekać.

Audrey z trzaśnięciem zamknęła drzwi, a następnie Grey usłyszała, jak oddala się z głośnym stukotem. Boże drogi. Przynajmniej nie będzie w stanie zakraść się tu z powrotem niezauważona.

Grey odchyliła się na krześle, ustawiając się twarzą do wielkiego okna wychodzącego na miasto. Jeszcze przed chwilą pragnęła dostać od losu nieco więcej czasu… Teraz zaś myślała o tym czekaniu jak o klątwie. I tak nie uda jej się skupić na niczym aż do momentu, gdy w drzwiach pojawi się Ethan. Wyjęła telefon, ale nie była w stanie nawet go odblokować. Cały czas patrzyła za okno, obserwując uliczny ruch, wzorki przesuwające się wiele dziesiątek metrów pod nią. Powoli mijały kolejne minuty.

Nagle, zupełnie bez ostrzeżenia, w jej wyobraźni pojawiła się wizja Ethana, który wchodzi do pokoju, gdy ona wciąż jeszcze w zadumie patrzy za okno. Z pewnością odwróciłaby się do niego na krześle, powoli i z odpowiednią dawką dramaturgii, unosząc brwi, palce zaś układając w stożek charakterystyczny dla złowieszczych przeciwników z serii o perypetiach Jamesa Bonda.

„No, no, no. Sławetny pan Atkins. Oczekiwałam pana. Proszę zająć miejsce. O ile mi wiadomo, mamy do przedyskutowania pewne sprawy…”

To wyobrażenie rozbawiło ją na tyle, że nerwowość nieco zelżała. Przecież tak naprawdę nie czekało ją nic szczególnie przełomowego. Poznała w swoim życiu wielu celebrytów, nie mówiąc o tym, że nieraz zdarzyło jej się jeść lunch, ba, jadła go nie dalej jak wczoraj. To będzie dokładnie taki sam posiłek jak ten wczorajszy, z wyjątkiem paru szczegółów. Takich jak to, że zamiast jeść samotnie odgrzany w mikrofali pad thai, odziana w samą bieliznę, ze wzrokiem utkwionym w serialu MTV _Prawdziwe życie_, będzie jadła modne wegańskie danie na wynos w towarzystwie swojej dawnej platonicznej miłości. Mężczyzny, którego jako nastolatka darzyła uczuciem, a który był w dodatku gwiazdą naprawdę dużego kalibru, tajemniczą, problematyczną, nieujarzmioną… swojego przyszłego pseudochłopaka.

Przełknęła ślinę. No dobra, teraz znów zaczęła się denerwować. Wyciągnęła z torby _Złote Królestwo_, po czym otworzyła je na zakładce. Od czasu telefonu Renaty przeczytała naprawdę sporo i zdążyła się zorientować, że w tej części Catalin ma do roboty zdecydowanie więcej niż w poprzedniej. Na początku musiała czytać każde zdanie po dziesięć razy, nim w końcu była w stanie zrozumieć jego treść, jednak kiedy stało się oczywiste, że Ethan wcale nie zamierza lada moment zmaterializować się w pomieszczeniu, pozwoliła sobie na nieco głębszy relaks i naprawdę zatopiła się w lekturze.

Po około kwadransie drzwi lekko się uchyliły, a ona nerwowo zatrzasnęła książkę. Audrey wsunęła głowę przez szparę, mówiąc:

– To tylko ja… Przepraszam cię za to oczekiwanie, to już naprawdę niedługo. Jest w drodze.

– Och. Hm, w porządku. Dzięki, że dajesz znać – powiedziała i wróciła do książki.

Minęło kolejne pół godziny: w międzyczasie głowa Audrey pojawiła się w drzwiach jeszcze dwa razy, a z ust kobiety padły zapewnienia, że Ethan pojawi się tu lada chwila, a ona jest Grey tak ogromnie wdzięczna za cierpliwość. W żołądku dziewczyny zaczął na nowo pęcznieć stres; jej humor był coraz bardziej zwarzony.

W końcu po raz kolejny usłyszała na korytarzu kroki; wsunęła książkę z powrotem do torby, po czym wstała. Co za kuriozalna sytuacja. Miała zamiar poinformować Audrey, że wielkie dzięki, ale to nie dla niej i nie zamierza poświęcać swojego cennego czasu i godności w imię relacji, która nie dość, że była udawana, to jeszcze obejmowała tylko jedną chętną osobę (a i z tym nie można było przesadzać!). Drzwi się otworzyły, podobnie jak usta Grey. Gdy zobaczyła, kto stoi za Audrey, błyskawicznie je zamknęła.

Pierwszą rzeczą, którą spostrzegła, był jego wzrost. Na ekranie wszystko wydawało się większe, a Grey poznała wystarczająco wiele gwiazd filmowych, by się zorientować, że zwykle zawyżają swój wzrost o dobre parę centymetrów… To nie był przypadek Ethana. Był o głowę wyższy od Audrey, nawet teraz, gdy paradowała w swoich niebotycznych szpilkach.

Drugim, co zwróciło jej uwagę, był jego chłopięcy uśmiech. Tak znajomy, że poczuła, jak robi jej się słabo, jakby za sprawą kapsuły czasu znów znalazła się przed tamtą wyrwaną z magazynu stroną. Dobrze, może „chłopięcy” nie było najtrafniejszym określeniem: jego ciemne włosy były teraz przyprószone siwizną, podobnie jak zarost. Oczy w kolorze zieleni głębokiej jak morskie fale, skryte za rogowymi oprawkami, wydawały się podkrążone i zmęczone. Z jakiegoś tajemniczego względu oznaki starzenia tylko dodawały mu uroku, przeistaczając go z gładkiego, ślicznego chłopaka w mężczyznę z pazurem, jeszcze bardziej intrygującego. Jasna cholera. Gdzie tu sprawiedliwość? Mężczyźni z wiekiem stawali się coraz bardziej atrakcyjni, natomiast Grey czuła, że z tyłu głowy nieustannie słyszy złowieszcze tykanie zegara odliczającego lata. Już niebawem będzie musiała podjąć decyzję: czy woli tracić potencjalne role z powodu tego, że zdecyduje się starzeć naturalnie, czy może woli być pomijana właśnie dlatego, że zdecyduje się sięgnąć po wypełniacze?

Roztaczał wokół siebie aurę, z którą Grey miała osobiście do czynienia jedynie parę razy w życiu. Była to aura Bardzo Sławnej Osoby. Trudniejsza do uchwycenia niż fizyczne piękno, a zarazem bardziej precyzyjna i potężniejsza niż charyzma. Mężczyzna lekko się garbił, jak gdyby chciał pokazać, że niczego nie oczekuje, a może nawet stara się całym sobą z góry przeprosić za to, że jest taki ogromny. To wszystko zdecydowanie jej nie pomagało; Grey poczuła suchość w ustach, nogi ugięły się pod nią niebezpiecznie… Dyskretnie oparła się o stół, usiłując odzyskać równowagę.

W tym momencie uzmysłowiła sobie, że Audrey cały czas coś do nich mówi. Z trudem oderwała oczy od twarzy Ethana i przeniosła je na agentkę. Jego spojrzenie wciąż utkwione było w twarzy Grey, natomiast z jego mimiki trudno było cokolwiek wyczytać. W końcu lekko uniósł jedną brew.

– …pójdę i sprawdzę, co z waszym jedzeniem – zakończyła wypowiedź Audrey, wystrzeliwując jak z procy i zostawiając ich samych.

Tylko we dwójkę.

Grey spojrzała mu w oczy. Przełknęła ślinę. Wiedziała, że powinna coś powiedzieć. Wyciągnęła dłoń i odezwała się:

– Cześć, jestem Grey.

Na twarzy Ethana znów pojawił się ten charakterystyczny półuśmiech; ujął jej rękę, a Grey poczuła, jak w jej mózgu następuje zwarcie. Przeskok między „Ethan Atkins stoi naprzeciwko” a „Ethan Atkins właśnie mnie dotknął” okazał się zbyt duży, by była w stanie przetworzyć go w tak krótkim czasie.

– Naprawdę? Z tej odległości wydajesz się blondynką*…

Grey zamrugała, przyglądając się mu tępo. Chwilka, czy właśnie padł żart dotyczący jej imienia? Czuła, jak ciepło jego dłoni dosłownie smaży jej synapsy.

– Co proszę?

Potrząsnął głową.

– Przepraszam. Sam nie wiem, czemu to powiedziałem – stwierdził, pospiesznie cofając rękę, by schować ją do kieszeni. Następnie odchrząknął i spojrzał w drugą stronę.

– Głupek – wymamrotał na przydechu, sam do siebie. Do niej natomiast powiedział: – To naprawdę… naprawdę dobre imię.

– Mhm. Dzięki.

W tym momencie spłynęło na nią oświecenie: o rany, on też się denerwował. Grey poczuła przemożną chęć wybuchnięcia śmiechem. Nerwowość wywołana jego spóźnieniem zaczęła powoli z niej uchodzić.

Ethan przeczesał włosy palcami.

– Ja jestem Ethan.

– Tak, wiem – odparła z braku innego pomysłu na reakcję. Skrzyżowała ramiona na piersi i utkwiła wzrok w butach; nagle poczuła się zupełnie niezdolna do tego, by spojrzeć mu w oczy.

W tej właśnie chwili energicznym krokiem weszły do pokoju Audrey i jej asystentka: niosły tacę z talerzami, jedzeniem i elementami nakrycia. Zajęły się ustawianiem wszystkiego na odpowiednich miejscach; Grey ze zdziwieniem skonstatowała, że mimo iż posiłek czekał w pudełkach od prawie godziny, wciąż prezentuje się apetycznie.

Kobiety opuściły pomieszczenie; znów zostali sami.

Usiedli na krzesłach naprzeciwko siebie. Żadne z nich nie próbowało spojrzeć drugiemu w oczy. Grey podniosła widelec, mając wrażenie, że po raz pierwszy trzyma w ręku tego typu przedmiot. Następnie podjęła próbę nałożenia sobie sałaty; w tym czasie Ethan uniósł górną połówkę swojego wegeburgera takim ruchem, jakby przeprowadzał wnikliwą inspekcję.

Cisza leżała między nimi jak ogromny głaz. Grey wylała na swoją sałatę zawartość kubeczka z dressingiem Złota Bogini, a następnie skoncentrowała się na równomiernym rozprowadzeniu go po każdym liściu. Może i Ethan był bogaty oraz sławny, a może nawet, no, niech będzie, wciąż był niewiarygodnie przystojny, ale i tak kazał jej czekać tu przez trzy kwadranse. Nie zamierzała w związku z tym robić tego, co miała w zwyczaju w tego typu sytuacjach: zabijać niezręcznej ciszy swoją paplaniną.

Po paru chwilach, które wydawały jej się całą wiecznością, Ethan odchrząknął. Wyczekująco podniosła na niego wzrok.

– Co ci się trafiło?

Grey spojrzała w dół, na sałatkę.

– „Robię, co mogę”.

Mężczyzna zmarszczył brwi, zdezorientowany.

– Co takiego?

– „Robię, co mogę” – powtórzyła.

Spojrzał na nią tak, jakby posługiwała się jakimś nieznanym mu kodem.

– No wiesz… Kawiarnia Wdzięczności? To ich myśl przewodnia. Wszystkie ich dania mają takie nazwy. Rzeczy w stylu: „Jestem podarunkiem dla świata”, „Jestem doskonała” czy też „Oby tylko ziemia otworzyła się pode mną, by mnie pochłonąć, bo składanie tutaj zamówienia jest tak straszliwym upokorzeniem”.

Ethan roześmiał się zupełnie szczerze, a Grey nieco się rozluźniła.

– Teraz już rozumiem. Zwykle po prostu proszę Lucasa, by zamówił mi wegeburgera; nie miałem pojęcia, że zmuszam go do czegoś takiego…

– Czy to nie po to są asystenci? By chronić was przed tymi wszystkimi drobnymi upokorzeniami codzienności?

Powiedziała to lekkim tonem; zauważyła jednak, jak przez twarz Ethana przemknęło przygnębienie.

– Coś w tym jest.

Wziął w dwa palce frytkę z batata, przyjrzał się jej, po czym odłożył z powrotem na talerz. Grey poczuła, jak znowu robi się nerwowa; wzięła kęs sałatki, jednak w tej ciszy miała wrażenie, że nawet najbardziej dyskretne chrupnięcie miało możliwość wprawienia pokoju w niebezpieczne wibracje. Sałata masłowa o mocy 6,1 w skali Richtera.

Ethan westchnął.

– To jest po prostu absurdalne – wymamrotał.

– Co takiego?

– Przepraszam. Bez urazy. To nie chodzi… nie chodzi o ciebie. Ale cały ten pomysł. Jest naprawdę dziwny, prawda?

Grey skupiła się na kawałku marynowanej marchewki, który uciekł jej właśnie spod widelca.

– Trochę. To znaczy, no cóż, pewnie takie rzeczy zdarzają się bez przerwy. Ja po prostu… ja nigdy… – urwała niezręcznie w połowie zdania.

Ethan ściągnął wargi, po czym się odezwał:

– Nie rozumiem tego, naprawdę. Dlaczego niby paradowanie po mieście w towarzystwie młodziutkiej blondynki miałoby sprawić, że ludzie nagle zaczną mi kibicować? Czy to nie jest właśnie zachowanie, które sprawia, że wszyscy cię nie znoszą? I powtarzają, że powinieneś się spotykać z kimś w swoim wieku? – zapytał retorycznie, ujmując w stworzony z palców cudzysłów wyrażenie „spotykać się”.

Grey uśmiechnęła się pod nosem, wciąż milcząc.

– Co? Co cię tak rozbawiło?

– Nic takiego, ja po prostu… nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ktoś nazwał mnie młodą. W zeszłym tygodniu brałam udział w castingu; miałam grać żonę faceta, który jest mniej więcej w wieku mojego ojca. Kto wie, może w przyszłym roku zagram twoją matkę?

Ethan znów się roześmiał; tym razem wydawał się zaskoczony.

– Ile masz lat? – zapytał, a Grey otworzyła usta, by zaprotesto­wać. Uniósł dłoń w obronnym geście, po czym dodał: – Wiem, że w tej branży to dość delikatna sprawa. Ale jeśli masz zostać moją dziewczyną, to pewnie dobrze by było, gdybym wiedział coś więcej niż to, jak masz na imię.

Krew huczała Grey w uszach.

„Mam zostać jego dziewczyną”.

Dziewczyną na niby. Tylko na niby.

– Dwadzieścia siedem. Już za parę miesięcy dwadzieścia osiem.

– Uff, przynajmniej możemy skorzystać z twoich zniżek dla seniorów.

Grey mimowolnie wybuchnęła śmiechem, po czym rzuciła:

– Twoja kolejna żona zapewne nie zdążyła jeszcze przyjść na świat… W tym kontekście jedenaście lat to naprawdę żadna różnica.

Ethan uniósł obie dłonie, po czym zaprotestował:

– O, wypraszam sobie. Dwanaście. Proszę nie podważać mojego statusu seniora.

Dziewczyna znów się zaśmiała, czując, jak z każdą upływającą minutą staje się coraz mniej spięta.

– Nie rozumiem… do czego ja ci w ogóle jestem potrzebna? Czy nie mógłbyś powrócić triumfalnie w wybranym przez siebie momencie, jeśli tego właśnie chcesz? Sądziłam, że gdy dostaniesz się już do tego konkretnego kręgu bajecznie bogatych białych mężczyzn, stajesz się postacią niemożliwą do wymazania. W sensie… rety, nawet Mel Gibson wciąż dostaje role.

Ethanowi zrzedła mina. Nie spojrzał w jej stronę; Grey poczuła, jak jej żołądek zaciska się w supełek. Czyżby posunęła się o krok za daleko?

Mężczyzna podniósł do ust burgera, po czym odgryzł olbrzymi kęs. Przeżuwał powoli i z namysłem, wreszcie przełknął i się odezwał:

– Jeśli miałbym chęć być grzecznym wobec jakiegoś studia i dać się zatrudnić w jakimś świątecznym familijnym hicie, jasne. Albo gdybym miał chęć wyrzucić trochę własnych pieniędzy na jakiś służący mojej próżności projekt, którego nie zobaczy pies z kulawą nogą, również zero problemu. Ale, jeśli wierzyć naszej wspólnej znajomej Audrey, gdybym chciał znów zajmować się czymś prawdziwym, muszę udowodnić, że jestem… jak brzmiało to słowo? – Wziął łyk gazowanej wody. – Stabilny? Szczęśliwy? Zdrowy?

Grey słuchała go w milczeniu. Obydwoje mieli świadomość niewypowiedzianego na głos kontekstu.

Zaledwie dekadę temu byłoby wprost nie do pomyślenia, by Ethan znalazł się w takim położeniu. Do momentu przekroczenia trzydziestki był praktycznie nietykalny zarówno w sferze zawodowej, jak i prywatnej. Nie musiał zaprzątać sobie głowy żadnymi trupami w szafie; przez większość kariery jego reputacja była nieskazitelna. Owszem, za młodu lubił balować, ale później zmienił wizerunek na Oddanego Męża i Ojca, a jego nazwisko stało się nazwiskiem założonej przez niego rodziny.

Dorobił się sławy u boku Sama Tannera – przyjaciele z dzieciństwa naprawdę świetnie sobie poradzili. We dwójkę napisali scenariusze do czterech filmów, w których też obydwaj wystąpili. Każda kolejna produkcja była przyjmowana jeszcze lepiej niż poprzednia. Kariera Ethana faktycznie rozkwitła; dostawał angaże aktorskie i mógł wybierać spośród ofert pracy po dwóch stronach kamery. Po obu zdawał się radzić sobie znakomicie. Oczywiście, nie obyło się bez paru potknięć, ale nie było to nic na tyle poważnego, by kolejny sukces nie mógł sprawić, że mała wpadka pójdzie w zapomnienie.

Aż nagle, pięć lat temu, Sam zginął w wypadku samochodowym… a Ethan dosłownie rozpadł się na kawałki.

Był właśnie w trakcie zdjęć do wymagającej wysokobudżetowej produkcji: współczesnej wersji filmu _Samotny wartownik_. Wieść niosła, że po śmierci Sama próbował zrezygnować z roli, ale studio trzymało go w szachu kontraktem. W końcu zaczął się pojawiać na planie spóźniony czy pijany, coraz częściej był po prostu nieobecny. Tabloidy podchwyciły temat i już wkrótce w gazetach zaczęły pojawiać się zdjęcia Ethana opuszczającego klub nad ranem; był na nich spocony, a wzrok miał kompletnie dziki.

A potem doszły do tego sprawy sądowe: najpierw fotograf, którego znokautował na pogrzebie Sama; mężczyzna zdecydował się wnieść pozew. Następnie przyszła kolej na bardzo długą, bardzo nieprzyjemną i bardzo publiczną rozprawę z żoną (teraz już byłą) o przyznanie opieki nad dziećmi. Gdy już obydwie sprawy zostały zamknięte i zniknęły z nagłówków, wraz z nimi zniknął sam Ethan.

I nie pojawiał się aż do tej pory.

Mężczyzna, który przez ostatnie pięć lat był widywany tylko na rozmazanych, pstrykanych z ukrycia fotkach, niczym mityczny potwór z Loch Ness, teraz siedział przed Grey, jedząc wegeburgera.

Spojrzała mu prosto w oczy i zapytała:

– A jesteś zdrowy?

Nie odwracając wzroku, odparł:

– Nie mam pewności. Ale myślę, że jestem gotów, by się przekonać.

Grey nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Niezręcznie wzruszyła ramionami, po czym wróciła do sałatki. Przez parę minut jedli w milczeniu; była zaskoczona, gdy sam z siebie znów się odezwał.

– Dla ciebie to całkiem przyjemny układ, co? – zapytał.

– Co masz na myśli?

– Mam na myśli to, że twoim jedynym zadaniem będzie dać się ze mną sfotografować raptem parę razy, a twoja gwiazda od razu zajaśnieje mocniejszym blaskiem. Możesz po prostu ominąć kolejkę, bez żadnej dodatkowej roboty. Ekscytująca perspektywa, co? – Jego głos wprost ociekał protekcjonalnością.

Grey z brzękiem upuściła widelec na talerz. Jej twarz oblała się szkarłatnym rumieńcem.

Wiedziała, że nie powinna była brać tego do siebie. Wiedziała, że nie powinny zaskakiwać jej jego mizoginistyczne uprzedzenia i przekonanie, że doskonale wie, jaka jest kobieta, która zgadza się na tego typu warunki. Ewidentnie sam do siebie żywił niechęć z uwagi na fakt, że w ogóle rozważa wejście w ten układ: dlaczego niby ona miałaby zostać wykluczona z jego oceny?

Ale mimo to… oczywiście, że poczuła się zraniona. Jak miała nie wziąć tego do siebie? Musiała teraz przyznać, że choć tak bardzo starała się nie myśleć o nadchodzącym spotkaniu przez ostatnie kilka dni, jakaś jej część trzymała się kurczowo naiwnej, dziecięcej fantazji o tym, że Ethan zobaczy się z nią i ją dostrzeże. Jej talent, jej etykę pracy, ją jako równą sobie osobę. Przyjmie do wiadomości, że oboje znaleźli się w na tyle dziwnych punktach swoich karier, że aż muszą rozważać coś tak osobliwego. Że razem będą się z tego śmiali, jednocześnie zgadzając się na odpowiadające obu stronom warunki. Że ruszą ramię w ramię, uskuteczniając tę maskaradę i jednocześnie zachowując do siebie szacunek (i może czasem wymieniając parę pocałunków). No cóż, ta opcja była już spalona.

Zamierzała utrzymać nerwy na wodzy i nie podnosić głosu. Wiedziała, że jeśli podczas tego monologu uda jej się powstrzymać łzy, to będzie się jej należeć każda istniejąca nagroda aktorska. A może nawet wypadałoby z tej okazji opracować również parę nowych, specjalnie dla niej.

– Właściwie to pracuję jako aktorka od momentu, gdy skończyłam osiem lat. I nie sądzę, by było coś szczególnie emocjonującego w fakcie, że najwyraźniej jedyne, co mogę zrobić, by ludzie zaczęli brać mnie na poważnie, to zacząć się kojarzyć z mężczyzną, którego dorobek ostatnich pięciu lat to wyłącznie próby pogrążenia swojej kariery. Szczerze mówiąc, uważam, że to kompletnie popieprzone.

Ethan gapił się na nią z otwartymi ustami. Grey zarumieniła się jeszcze bardziej, po czym, jąkając się, zaczęła powoli się wycofywać:

– Przepraszam. To było… Nie miałam tego na myśli. Przepraszam. Nie powinnam. Wiem, że przeszedłeś przez… Przepraszam.

Rozmasował sobie dłonią podbródek, jakby chciał ocenić obrażenia po niewidzialnym ciosie.

– W porządku. Dostałem za swoje. Nie powinienem był się tak odzywać. Po prostu myślę… – zawiesił głos, po raz kolejny przeszywając ją zagadkowym spojrzeniem. – Spodziewałem się, że będziesz inna.

Grey nie była pewna, jak ma to zinterpretować.

– Przykro mi, że cię rozczarowuję.

Ethan potrząsnął głową.

– Nie, to… to zdecydowanie miłe zaskoczenie. – Ten komentarz rzucił prosto w talerz.

Grey przestała nawet udawać, że grzebie w swojej sałatce; apetyt zniknął bez śladu. Gdy znów się odezwała, jej ton był płaski i przesycony sarkazmem, choć w jej środku aż wrzało.

– A zatem, jeśli wolno spytać: czego oczekiwałeś? Jakiejś trzpiotki tylko czekającej na wpływowego mężczyznę, któremu będzie na wszystko przytakiwać? Ja z pewnością jestem zachwycona, że zechciałeś w ogóle zaszczycić mnie swoją obecnością. Bo mój czas z twojej perspektywy nie jest nic wart, prawda? Czy twoim zdaniem nie mam do roboty nic lepszego niż siedzieć tu, przyklejając się do krzesła w oczekiwaniu, aż raczysz się pojawić?

Jej poziom cukru musiał dramatycznie spaść przez te trzy kwadranse przed lunchem; może właśnie dlatego teraz nie miała nawet odruchu, by filtrować treści, które z jej mózgu przenosiły się wprost na język… Nie widziała innego wyjaśnienia. Przecież wystarczyłoby jedno słowo jego lub Audrey, a była kompletnie spalona. Dodatkowo przez lata stała się ekspertką w przygryzaniu języka, ale ewidentnie teraz dała się ponieść nerwom…

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_

* Niedająca się przełożyć gra słów nawiązująca do imienia Grey, mogącego też oznaczać „szara” lub „siwa” (przyp. tłum.).