- W empik go
Jak załatwić dupka - ebook
Jak załatwić dupka - ebook
Pomimo wielu różnic Carina i Agneta są najlepszymi przyjaciółkami. Agneta pali jak lokomotywa, mówi, co myśli, i chętnie pija czerwone wino, niezależnie od pory dnia czy nocy. Carina ma bardziej powściągliwą, romantyczną naturę, a w stosunku do mężczyzn bywa łatwowierna.
Carina jest w związku z Matsem, który tajemniczo znika na całe tygodnie, a którego komórka zawsze ma słaby zasięg. Miłość jest ślepa, ale Agneta uważa, że w przypadku Cariny nie zaszkodziłoby choć trochę się rozejrzeć, i postanawia interweniować. Potem na scenę wkracza Eva-Lis, co skutkuje serią nieoczekiwanych zdarzeń.
„Jak załatwić dupka” to pierwsza część serii „Na dobre i na złe” autorstwa Marii Steen. Można w niej śledzić losy Cariny i Agnety, często chaotyczne, obfitujące w skomplikowane relacje damsko-męskie, dysfunkcjonalne związki małżeńskie i zadziwiające nagromadzenie nieporozumień w jednym miejscu i czasie. Ale dzięki przyjaźni, pomysłowości i sile działania obu kobietom zawsze w jakiś sposób udaje się doprowadzić wydarzenia do pomyślnego końca.
Kategoria: | Obyczajowe |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-91-8054-536-5 |
Rozmiar pliku: | 2,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Zawsze znajdzie się ktoś, kto zostawi łódkę przy pomoście na całą zimę. Pod powierzchnią wody, gdzie kil dociąża kadłub, morze ma najwyżej cztery stopnie. Teoretycznie więc miłośnik morsowania mógłby wskoczyć i nie zamarznąć od razu. Chociaż właściwie to nigdy nie wiadomo, w okolicy nie ma zbyt wielu chętnych.
Carina siedzi na pomoście i stuka butami w podtrzymujący konstrukcję pal. Zatoka Borgmästare pokryła się kruchą warstwą lodu. Jest odpływ, więc Carina nie dosięga wody.
Spogląda w dół. Jeszcze kilka dni minusowych temperatur i będzie można dostać się pieszo do wysepki Ljungskär. Ekholmen ginie w tle, a po drugiej stronie zatoki, jak ściana zwrócona na wschód, wznoszą się domy czynszowe na Möllebacken. Niech tylko trochę zaświeci słońce, a hotelarze aż podskoczą z radości, myśli.
Wyciąga komórkę z kieszeni i wystukuje esemesa do Agnety:
Siedzę 700 m od Ciebie i odmrażam sobie tyłek. Idę do Scandica na wino. Dołączysz?
Według Agnety, jeśli człowiek nie ma kieliszka czerwonego wina w dłoni, to tak jakby brakowało mu jakiejś części garderoby. Pytanie zadała więc z czystej uprzejmości.
Carina wstaje. Strzyka jej w kolanach, ale nadal jest we względnie dobrej formie. Może nie tak dobrej jak Olga Korbut, ale jednak.
A może właśnie dokładnie w takiej jak Olga Korbut dzisiaj? Wróblicy z Mińska stuknęła już sześćdziesiątka, ale może nadal wychodzi jej szpagat?
Do zrobienia: napisać maila do Olgi i spytać.
Znalazłszy się w hotelowym lobby, Carina wybiera stolik z widokiem na zatokę. Usadawia się tyłem do okna, wystarczy już morza na dzisiaj. Matsa nie ma w domu od wielu dni, a ona nie bardzo umie bez niego zasnąć. Właściwie, gdy on jest w domu, też trudno jej zasnąć. Może to przez księżyc? Księżyc przyciąga morze, raz jest przypływ, raz odpływ.
Mats zastanawiał się kiedyś nad łóżkiem wodnym, ale w końcu się rozmyślił. Jak takie łóżko zachowywałoby się podczas pełni?
Gdy on jest w domu, Carina czuje się jak na fali przypływu. Jednak gdy tylko Mats spakuje walizkę, w jej duszy pojawia się pustka. Przychodzi odpływ.
Wątpliwe jednak, czy księżyc ma wpływ na sen. Wczoraj był nów, a i tak obudziła się o wpół do czwartej rano równie wściekła jak w czasie pełni. Paskudna pora dnia. Małe codzienne trudności zmieniają się wtedy w koszmarne problemy.
Nocna mara wybiera swoich ulubieńców.
Agneta idzie uważnie przez most na Saltö, próbując nie przewrócić się na lodzie. Czy nikomu nie przyszło do głowy, żeby posypać nawierzchnię solą? Do Blekinge widać jeszcze nie zawitał piasek, ale sól jest w miarę powszechna. Jak tylko łapie mróz, na ulice wyjeżdżają posypywarki, a drogowcy obsypują całą okolicę solą równie hojnie jak pracownicy McDonalda frytki smażone na głębokim tłuszczu.
Centrum Karlskrony wygląda z góry jak kiść winogron na wpół zanurzona w płytkiej wodzie. Jedno z gron to wysepka Saltö, gdzie mieszka w domu babci Agneta. A raczej w domu po babci. Starsza pani przeniosła się na łono Abrahama trzy lata temu, ale wnuczka nadal mieszka w jej dawnym lokum i płaci czynsz jakby nigdy nic. Właściciel domu nie ma pojęcia o zmianie najemcy. Szczerze mówiąc, nie obchodziłoby go, czy ktoś z rodziny chciałby przejąć lokal. Ważne dla niego byłoby to, czy mieszkanie zmarłej zostałoby opróżnione w miarę szybko. Albo to, że czynsz dalej wpływa na jego konto.
Agneta chętnie by zapaliła przed dotarciem do miejsca, gdzie nie wolno już tego robić, ale śliska nawierzchnia wymaga całej jej uwagi. Kobieta oddycha z ulgą, gdy w końcu dociera do drzwi hotelu.
– Hej!
Widzi Carinę, która czeka już z dwoma kieliszkami wina. Agneta wie, o czym będą rozmawiać. Zawsze rozmawiają o tym samym.ROZDZIAŁ 2
Carina Aronsson
Nazwisko: Lena Carina Elisabet Aronsson
Wiek: 47 lat.
Rodzina: Ja i Mats.
Zawód: Księgowa.
Czytam: Obecnie jakiegoś Irlandczyka, którego w ogóle nie rozumiem.
Słucham: Staram się, ale ludzie są czasem tacy męczący.
Oglądam w TV: W większości rzeczy niewymagające myślenia. Umysł musi przecież odpoczywać.
Jem: Lubię kuchnię wegetariańską. Nie dlatego, że jestem wegetarianką, ale jakby tak się dało być i do tego mieć jeszcze kawałek kotleta, to wtedy pewnie.
Palę: Nie.
Piję: Najchętniej wino.
Zainteresowania: Spacery. Kiedyś tam w każdym razie.
Znajomi: Agneta. Ożywiamy się wzajemnie. No i oczywiście Mats, kiedy jest w domu.
Najlepsza książka: To musiała być któraś autorstwa P.D. James.
Najlepszy film: Nie jestem kinomanką, więc najlepszego jeszcze nie widziałam.
Uczulenia: Na pyłki.
Unikam: Brzóz na wiosnę i bylicy.
Szaleję na punkcie: Matsa!
Prowadzę: Nie mam samochodu, bo nie mam prawa jazdy.
Najlepsze wspomnienie z wakacji: Kiedy byłam mała i byliśmy z mamą i tatą na Olandii.
Hobby: Chciałabym nauczyć się tańczyć salsę, ale Mats jest sztywny jak kij od szczotki, więc to raczej nie wyjdzie.
Teraz na stoliku nocnym: Gazeta. I Irlandczyk, którego nie rozumiem.
Ulubiony sport: Boks. Wiem, to zupełnie idiotyczne cieszyć się z tego, jak inni okładają się po twarzach najmocniej jak potrafią. A jednak.
Tego o mnie nie wiedzieliście: Grałam na skrzypcach w podstawówce.ROZDZIAŁ 3
Agneta przystaje, gdy widzi Carinę w hotelowym lobby. Macha paczką papierosów i wychodzi. Zaciąga się szybko parę razy, ale jest zbyt zimno, by papieros sprawił jej przyjemność. Ma nadzieję, że zdążą z Cariną porozmawiać o czymś jeszcze oprócz Matsa. Mats Karlberg, dar niebios dla tych kobiet, które nie kręcą nosem i nie proszą o paragon do takiego prezentu od Boga. Przecież nigdy nie będą chciały skorzystać z prawa zwrotu. Ani nawet z trzyletniej gwarancji.
Nieliczni goście hotelowi rozmawiają dyskretnie przy barze. Agneta ostrożnie obraca szkło w dłoni, ostatnie krople wina zbierają się na dnie. Trochę za wcześnie na następny kieliszek, poza tym jest sobota i zapowiada się długi dzień.
– Wierzysz w życie po tym? – Carina wydaje się naprawdę zainteresowana tematem.
– W sensie: po tym kieliszku? – Agneta jednak decyduje się na dolewkę.
– Nie, w sensie: kiedy odłączają respirator. Myślisz, że dostaje się drugą szansę?
– No, nie wiem. Jeśli tak, można zacząć się zastanawiać, kim się było w poprzednim wcieleniu… Hej! Może na ziemi jest określona liczba ludzi. Zawsze było tylko tyle i już zawsze będzie. Wszyscy przybierają nowe twarze, cały czas.
– Nie brzmi to zbyt prosto? – powątpiewa Carina.
– Nie, dlaczego? Może tak naprawdę oddział położniczy to miejsce, gdzie taki Hitler dostaje nową osobowość? Jest miły, nazywa się zupełnie zwyczajnie i w dorosłym życiu zostaje hydraulikiem? Matka Teresa w następnym wcieleniu staje się bojowniczką o wolność, a jeszcze w kolejnym płetwonurkiem. Kim twoim zdaniem byłaś w poprzednim życiu?
– Trudne. Chociaż bardziej mnie zastanawia, kim byłabym w przyszłym.
– Nie marudź. Pomyśl! – zachęca Agneta.
– Okej. Chciałabym być… Marią Skłodowską-Curie. Dostała Nobla dwa razy.
– Niby tak, ale zmarła od promieniowania!
– Racja, to faktycznie nieszczęście… Ale jeśli wierzyć twoim teoriom, Maria musiała umrzeć, żebym ja mogła tu teraz siedzieć – zauważa Carina. – A ty kim chciałabyś być w poprzednim wcieleniu? – pyta.
– Adamem Cartwrightem.
– Co? On nie istniał, to była tylko rola.
– Dobra, w takim razie weźmy przyszłe życie. Ja bym chciała pracować na plantacji tytoniu w Boliwii.
– Okej, w takim razie idź zapalić.
Agneta dygocze z zimna przed wejściem. Już dawno nie spała w hotelu. Może by tak zatrzymać się na jedną noc? Blisko do miasta – chociaż od siebie też miała blisko, piękny widok, darmowa przystań dla gości, którzy przypływają łódkami. Nie żeby miała własną, ale w tej gminie prawie każdy posiadał jakąś jednostkę pływającą, więc prawdopodobieństwo, że w końcu spotka mężczyznę z czapką kapitana, było całkiem spore. Wystarczy spróbować.
Teraz jednak musi bardziej zadbać o przyjaźń niż o miłość. Carina i Mats, to się nie może dobrze skończyć.ROZDZIAŁ 4
Agneta Broborg
Nazwisko: Eva Ingrid Agneta Broborg
Wiek: 43 lata.
Rodzina: Obecnie niezbyt duża, jeśli można tak powiedzieć.
Zawód: Asystentka do spraw logistyki (pracuję w magazynie).
Czytam: Wydania kieszonkowe. Tanie i w większości dobre.
Słucham: Bardziej i mniej udanych rad w lokalnym radio.
Oglądam: Kryminały, kilka telenoweli i wiadomości, które pojawiają się między reklamami.
Jem: Chętnie.
Palę: Tak.
Piję: Tak.
Zainteresowania: Ciepła kąpiel, bez cuchnących świeczek i soli.
Znajomi: Kerstin i Carina, gdybym miała wybrać kilkoro. Szczególnie Carina.
Ulubiona książka: Dzieci Ziemi. Żartuję. Akurat nie mogę sobie żadnej przypomnieć.
Ulubiony film: Titanic. Prawdziwa soda kaustyczna dla kanalików łzowych.
Uczulenia: Na czerwoną paprykę i bzdury.
Unikam: Czerwonej papryki i tygodników.
Szaleję na punkcie: Żółtej papryki i tygodników. Człowiek jest tylko człowiekiem.
Prowadzę: Nie mam samochodu, to nieekologiczne. Nie, tak naprawdę to mnie nie stać.
Najlepsze wspomnienie z wakacji: Gdy wróciłam z Turcji i mogłam w końcu usiąść na własnym sedesie. Dlaczego człowiek nie pomyśli, zanim wepchnie w siebie co popadnie?
Hobby: Nie pamiętam wszystkich imion. Ostatnio był Håkan. Nie, to był Claude.
Teraz na stoliku nocnym: Telefon komórkowy, na który prawie co noc przychodzą esemesy. Ale co zrobić? Szkoda tej Cariny.
Ulubiony sport: Piłka nożna. W hokeju jest więcej akcji, ale halo, czemu nie wytrzymują tam dłużej niż trzydzieści sekund?
Tego o mnie nie wiedzieliście: Jestem ładna i szczupła, tylko nie za dobrze to widać.ROZDZIAŁ 5
Godzina trzecia dwadzieścia sześć.
Esemes od Cariny:
Jeśli nie otwiera się oczu, powinno być łatwiej usnąć. Przecież i tak wiem, która godzina.
Agneta nie przejmowała się liczeniem, ile wiadomości tego typu dostała od przyjaciółki. Większość usuwa, by nie zapchać pamięci telefonu, ale przed świtem i tak będzie pięć, sześć nowych, gdy nocna mara zapuka do drzwi. Może nawet więcej. Koleżanka nie oczekuje odpowiedzi, więc Agneta może każdego wieczoru z czystym sumieniem wyłączyć dźwięk w telefonie. Czasem to robi, czasem nie.
Carina nie może spać jak normalni ludzie. Budzi się koło trzeciej, w zasadzie każdego ranka. Agneta podejrzewa, że przyjaciółka cierpi na bardzo nietypowe zaburzenie. Nieodkryte jeszcze schorzenie, za którego opisanie za trzydzieści pięć lat jakiś naukowiec dostanie Nagrodę Nobla. Osiemdziesięciodwuletni mieszkaniec byłej Jugosławii dostanie dziesięć milionów od Fundacji Nobla. Najszczęśliwszy wnuczek Bałkanów wiwatuje. Dlaczego nie mogą dać nagrody komuś, kto jest jeszcze w stanie sam przepuścić pieniądze?
Do zrobienia: napisać maila do Fundacji Nobla.
Agneta podsuwała koleżance wszystkie sposoby na zaśnięcie, które znała, więc ta liczyła już owce (trudne, gdy się nie widziało żadnych na żywo), wypróbowała pozycję boczną ustaloną, pozycję embrionalną, testowała leżenie płasko na brzuchu i na plecach. Żadne z tych ustawień nic nie dało, mimo że powinny chociaż zainteresować tego, kto leżał obok. Gdyby tylko Mats nie spał tak nieprzyzwoicie dobrze, Carina mogłaby mieć zdecydowanie weselsze poranki.
Godzina trzecia trzydzieści jeden.
Esemes od Cariny:
Może nie powinnam była rzucać palenia. Wtedy jakoś łatwiej się zasypiało. Czy to kara za zdrowsze życie?
Carina była kiedyś zawziętą palaczką. Wtedy uważała, że rano przychodzi zdecydowanie zbyt wcześnie i warto by je przesunąć na trochę później. Najlepiej w okolice dziesiątej.
Obecnie zastanawia się, czy to, że idzie się położyć, w ogóle ma jakiś sens.
W zasadzie Agneta i Carina nie powinny być sobie tak bliskie. Mają zupełnie różne charaktery. Agneta rzadko przytomnieje, zanim przyjdzie do pracy. Nigdy nie zdąży się wykąpać przed tym, jak rano wybiega z domu, a jeśli ma szczęście, to zakłada skarpetki w zbliżonym kolorze. Wczoraj miała jedną granatową i jedną czarną. Gdyby nie wzorki na tej granatowej, nikt by nie zauważył. Czasem ma się po prostu pecha, pomyślała.
Obecnie Carina uważa, że poranki powinny przychodzić wcześniej. O drugiej dwadzieścia pięć powinno zaczynać świtać, a o szóstej trzydzieści wszyscy powinni zaczynać pracę. Albo lepiej o szóstej. Inaczej człowiek zdąży znowu usnąć.
Godzina trzecia trzydzieści sześć.
Esemes od Cariny:
Prześcieradło spod spodu leży skłębione przy stopach. To samo każdej nocy. Równie dobrze sama mogłabym je tam rzucić. Przypomnij mi o tym.
Agneta miała w zwyczaju pocieszać przyjaciółkę, że mimo wszystko pewnie istnieje jeszcze ktoś, kto tak jak ona o tej porze nocy tylko leży i zabija czas. Nie jest przecież wyjątkowa w żaden inny sposób. Nawet jej nazwisko nie brzmi oryginalnie. Aronsson. Młodzi z jej pokolenia mają w zwyczaju pamiętać, kto w czym był pionierem, a Bertil Aronsson jako pierwszy uniósł welon niewinności swojej teraz-już-żony.
Mama miała dwadzieścia lat, gdy okazało się, że jest w stanie błogosławionym, ona i Aronsson pobrali się szybko.
„Rozumiesz, w tamtych czasach razem z ciążą dostawało się świadectwo ślubu. Albo odwrotnie”, wyjaśniła Carinie wiele lat później. Do tego czasu papa Aronsson dosłownie padł na posterunku. Był listonoszem i często jeździł rowerem, jak się okazało, ze śmiertelnym skutkiem. Ubezpieczenie zostało na szczęście wypłacone na czas.
Bliscy Cariny mieli jednak własne zdanie dotyczące jej imienia. Wszyscy młodzi w rodzinie, bez wyjątku, zostali nazwani po bogatych krewnych, co mogło się opłacać, jeśli owi krewni pamiętali o urodzinach swoich imienników. Jej rodzice chcieli zrównoważyć poważne nazwisko, nie dostała więc na imię Hedvig, Asta ani Signe. Nazwali ją Carina. Zapał zamożnych krewnych zdecydowanie przygasł. Żegnaj, srebrna zastawo i pakiecie akcji Ericssona. Dzisiaj mogłaby mieć z nich pożytek, ale być może cel nie zawsze uświęca środki. Pieprzyć to. Jest tyle innych rzeczy, których również nie ma, mogą sobie one podać rękę z pieniędzmi krewnych.
Zabawne. Kiedyś ludzie naśmiewali się ze starodawnych imion. Dzisiaj każdy może się nazywać jakkolwiek. Krzyknij „Ella” w przedszkolu, a zaraz przybiegnie grupka psotniczek w za szerokich spodniach. Nazywanie się jak czyjaś babcia nie oznacza już, że będzie się obiektem drwin przez cały okres dojrzewania.ROZDZIAŁ 6
Dzieciństwo Cariny nie było takie złe. Gdy dziewczyna była mała, mama była w domu (tak, była w domu też wcześniej i później), liceum stanowiło drogę przez mękę, usłaną pryszczami i aparatem ortodontycznym, a trzy ostatnie lata szkoły to było piekło.
To Agneta może zrozumieć. Nie ma jeszcze doświadczenia z niebem, ale uważa, że jeśli kiedyś trafi do piekła, będzie tam po prostu znowu chodzić do liceum.
Bilans miłosny na ten moment? Carina dwa razy doświadczyła zauroczenia i trzy razy zaręczyn, ale tylko raz była naprawdę bliska ślubu. To ostatnie zagrożenie w końcu samo rozeszło się po kościach. Z tego, co mówiła, mogło się skończyć źle. Chociaż zaczęło się dobrze, do jej pracy zawitała konsultantka, by przeprowadzić rozmowę ze wszystkimi zatrudnionymi. Kiedy pojawiła się szansa na dofinansowanie z Unii, jej szef zaczął się obsesyjnie zastanawiać, co jego podwładni umieją, a czego mogliby się jeszcze nauczyć. Czego się nie zrobi dla pieniędzy, prawda?
Konsultantka, nazywała się Lillemor, przepchnęła projekt przez urząd okręgowy, dlaczego by nie? Bóg jeden wie, że w firmie przydałyby się pieniądze, i Carina była przygotowana na podzielenie się historią swojego życia i jednoczesną próbę przekonania konsultantki, że „wzrosną kompetencje zarówno moje, jak i firmy, jeśli będę mogła popracować nad moim francuskim w internacie w Bordeaux, powiedzmy, przez dwa miesiące”.
Ale okazało się, że ktoś źle odczytał dokumenty konsultantki. Lillemor to był jednak Lillebror¹. Prawdopodobnie to mężczyzna, którego rodzice nie potrafili przeciwstawić się krewnym tak dobrze jak rodzice Cariny. Albo nie chcieli, by kiedykolwiek dorósł, ale nigdy tego nie dożyli, bo zmarli w wypadku, gdy miał czternaście lat.
Lillebror był brutalnie przystojny. Nieformalne ubranie, twarz jak wykuta w marmurze. Marmur można było podziwiać aż po wysokie zakola, ale Carina nigdy nie miała problemu z łysiejącymi mężczyznami.
Od razu zapomniała o wyjeździe językowym i skupiła się na czymś bardziej konkretnym. Jak kolejny kurs z audytu albo szkolenie w przedsiębiorstwie energetycznym. Na czymkolwiek, co mogło zabrzmieć bardziej poważnie.
Siedzieli w sali konferencyjnej na drugim piętrze. W firmie znajdowały się dwie sale konferencyjne, ale akurat ta nie miała automatu do kawy w korytarzu. Była przeznaczona tylko do krótkich spotkań i Carina nie zamierzała przedłużać rozmowy.
Ale kiedy później opowiadała o spotkaniu Agnecie, historię można było odmierzyć w co najmniej kilku butelkach wina. Carina poczuła się jak dwudziestolatka. „Ciekawe, czy jest żonaty. Co ja właściwie mam na sobie – sweter, którego spora część została w filtrze pralki, i za krótkie spodnie! Ale do cholery, nawet jeśli ma się optycznie krótsze nogi, to przez większość dnia są pod biurkiem, i tak nikt nie widzi”.
– To nie jest rozmowa kwalifikacyjna – wyjaśnił Lillebror. – Tylko zwykła rozmowa. Ma na celu nakreślenie możliwości, które stwarza firma, oraz ustalenie, jak każdy pracownik mógłby zwiększyć swoje kompetencje, a dzięki temu podnieść atrakcyjność firmy.
Carina czuła, że sam nie sformułował tej wypowiedzi. Gdy się jest tak przystojnym, nie mówi się w ten sposób.
– Więc, jeśli możesz, opowiedz trochę o sobie i swoim doświadczeniu, żebym zbudował sobie jakiś obraz ciebie.
Zapomnij, pomyślała domniemana rozmówczyni.
Agneta ledwo się odważyła sięgnąć po kieliszek, nie chciała ryzykować, że przerwie Carinie. Ta historia prawdopodobnie przebije wszystko, co ona sama kiedykolwiek przeżyje. Zdążyła w każdym razie upić łyk, zanim przyjaciółka na chwilę umilkła, by podładować telefon. Rutynowe przygotowania przed spotkaniem z nocną marą.
Carina znowu wskoczyła na sofę, umościła się w rogu i wróciła do streszczania przebiegu rozmowy z konsultantem:
– Możesz być całkowicie szczera, ta rozmowa nie wyjdzie poza ten pokój. Widzę, że pracujesz tu od dawna.
– Tak, minęło już parę lat.
– Czy istnieje jakiś konkretny powód, dla którego nie próbowałaś pójść dalej?
– Pójść stąd, masz na myśli?
– Tak. Albo poszukać nowej pracy.
– Po co mam szukać nowej pracy, skoro mam już tę?
– Ale czasem człowiek chce pójść dalej.
– Dokąd konkretnie?
– Jeśli zbyt długo ma się jedną pracę, czasem czuje się, że chce się czegoś więcej. Samorozwoju. Człowiek chce się rozwijać.
– Czyli człowiek się rozwija, kiedy dostaje wypłatę z innego konta?
– Nie, nie o to tutaj chodzi.
Carina wzięła oddech i napiła się wina.
– Nie chciałam być nieuprzejma, ale sama słyszysz, jak on sobie pogrywał. Gdybym prowadziła dziennik, na pewno chciałby go przeczytać. Nie sądziłam, że to będzie takie osobiste, nie miałam ochoty uzewnętrzniać się dla dofinansowania z Unii. Tyle że on nie był taki zły, więc zabrało nam to trochę czasu.
Agneta zaczynała się niecierpliwić.
– Kontynuuj!
– Okej. Spróbowałam przejąć inicjatywę:
– O co tutaj chodzi? Czy ktoś uważa, że powinnam się zwolnić?
– Nic o tym nie wiem. Tak się czujesz?
– Jak to?
– Czujesz, że w jakiś sposób nie pasujesz do struktur?
– Nie wiem, co masz na myśli, mówiąc „struktury”. Wszyscy przychodzą do pracy wtedy, kiedy muszą, oprócz tych, którzy mają dzieci, i wszyscy wychodzą wtedy, kiedy muszą, oprócz tych, którzy już dawno wyszli. To nie jest coś, nad czym się siedzi i zastanawia po godzinach.
– Myślę raczej o efektywności i płynności procesu, o tym, jak możesz na niego wpłynąć.
– Gdybym mogła to zrobić, już dawno bym to zrobiła. Miałam trochę czasu, jak to się mówi.
– Pomyśl w ten sposób: jeśli cały czas podąża się tą samą ścieżką, można zacząć podążać nią ślepo. Nie widzi się możliwości. Jest się w swojej bezpiecznej bańce, do której po jakimś czasie niezauważalnie wkrada się monotonia, a wtedy z wielu powodów nie da się już utrzymać tego samego poziomu efektywności i kreatywności, na jaki miało się potencjał. Nadążasz?
– Oczywiście! Jeśli porzucę wszystko, czego się nauczyłam, przeskoczę do innej firmy, w której nikogo nie znam, nie będę się orientować w pracy i poczuję się niepewnie jak cholera, wtedy dopiero będę efektywna. Jak mogłam na to nie wpaść?
Agneta się roześmiała i Carina uśmiechnęła się, zadowolona.
– Rozumiesz, czułam, jakie to było dobre! Ale on się nie poddawał: A więc, he, he, może trochę krzywo zaczęliśmy. Celem jest, abyś mogła dostać szansę rozwoju w tym kierunku, w którym chciałabyś się aktywizować w firmie. Słyszysz przecież, że ta rozmowa nie była tak wspaniała jak mężczyzna naprzeciwko mnie. Nie miałam już dużo do zrobienia przed wyjściem do domu, więc zaczęłam kalkulować w głowie. On nie może mieć więcej niż dwadzieścia minut na osobę, więc powinno się szybko skończyć. Nie jest tak całkiem źle siedzieć i rozmawiać z przystojnym mężczyzną, i jednocześnie dostawać za to pieniądze, ale wtedy marzyłam już o pójściu do domu, podgrzaniu sobie czegoś kalorycznego i zrobieniu prania. I może pomarzyłabym też o wyrzeźbionym w marmurze konsultancie, którego urząd okręgowy dostarczył nam na koszt własny. Fajnie, że był przystojny, ale nie lubię tak siedzieć i się uzewnętrzniać, przecież wiesz.
– Mów dalej! – Agneta zachęcająco machnęła ręką.
– Zastanawiasz się nad czymś? – spytał Lillebror, niemal prosząco.
– Co? Nie, właściwie to jestem głodna – powiedziałam, próbując nie brzmieć na znudzoną. W końcu nie wiadomo, co będzie raportował i komu.
Marmurowe wargi rozciągnęły się w wilczym uśmiechu, który każdą kobietę mógłby wprowadzić w stan błogosławiony. Lillebror wyglądał jednocześnie, jakby trochę mu ulżyło.
– Nie da się być konstruktywnym na pusty żołądek. To już prawie koniec na dzisiaj, prawda? Moglibyśmy kontynuować rozmowę gdzieś, gdzie można też coś zjeść?
– Ha! To ci się trafiła randka! – Agneta próbowała nie rozlać zawartości kieliszka. – No popatrz, jakie rzeczy czasem uchodzą płazem!
– Żartujesz! Nie rozumiem, jak to się stało, ale chętnie w to poszłam: Pewnie. Jeśli ty też jesteś głodny… Parę ulic stąd jest miejsce, gdzie podają przyzwoite jedzenie. Wezmę tylko kurtkę i torebkę.
Carina miała na myśli Frittes, w którym posiłki były prawie tak tłuste jak nazwa, ale w drodze do biurka przypomniała sobie o miejscu trochę bardziej w dół ulicy, które może było odrobinę droższe, ale za to ryzyko zarażenia salmonellą było tam zdecydowanie mniejsze. Chagalle.
– Nie wiem: byłyśmy tam razem, Agneta?
Agnetę zaskoczyło, że Carina tak chętnie się zgodziła, ale nic nie powiedziała. Nie chciała przerywać i ryzykować, że ominie ją jakaś smakowita część historii.
Zaczęło się ściemniać, więc Carina zapaliła lampę przy sofie. Napełniła kieliszek i związała na karku włosy. Były tak kręcone, że nigdy nie potrzebowała gumki, żeby kucyk trzymał się w miejscu. Agneta spojrzała z zazdrością. Jej włosy były proste jak druty.
Carina znowu zajęła miejsce na sofie i zaczęła opowiadać. Ona i Lillebror przespacerowali się do restauracji.
– Jak się kogoś nie zna, iść obok siebie i w ten sposób unikać ciągłego kontaktu wzrokowego to świetna sprawa. Można wykorzystać sytuację i spojrzeć w bok, gdy to drugie patrzy przed siebie. A kiedy on odwzajemni spojrzenie, jeśli się już oczywiście napatrzyło, można znowu szybko spojrzeć na wprost. Żeby na pewno nie wejść w krawężnik albo w psią kupę. I tak cały spacer, naprzemiennie. Albo pomoże utrzymać kogoś na dystans, albo podtrzyma napięcie.
Carina zdecydowanie była w nastroju do flirtu, a ten spacer to były dopiero przedbiegi.
Kontynuowała opowieść dla swojej jednoosobowej, entuzjastycznie nastawionej publiki:
– Lillebror zamówił polędwiczki, a ja rybę. Kłóciło się to trochę z winem, ale kelner zapewnił, że Gros Manseng można pić zarówno do mięsa, jak i ryby. Kupię takie wino następnym razem, jak do mnie przyjdziesz. Jeśli nie będzie za drogie. Ale najpierw oboje zamówiliśmy po wytrawnym martini, jako aperitif.
– Myślałam, że mężczyźni nie piją martini – odezwałam się, tylko po to, żeby coś powiedzieć.
– Tak? – Uśmiechnął się wyłącznie dolną częścią twarzy. – Jeśli masz jeszcze jakieś uprzedzenia, możesz je dodać do swojego CV i zostawić mi na biurku, żebyśmy teraz, podczas kolacji, skupili się na bardziej przyjaznych rzeczach.
– To był żart. Wiem, że James Bond pijał martini.
– I wziąłem to za żart. Jestem wstrząśnięty, ale nie zmieszany.
Popatrzyliśmy na siebie i wybuchliśmy śmiechem. Śmialiśmy się tak, że aż barman w drugim końcu sali zdecydował, że jeszcze raz zrobi drinki z ginem dla stolika numer cztery. Nie miał pojęcia, że Bond w swoim drinku miał wódkę, ale nie przejmowaliśmy się tym. Kiedy doszliśmy do brandy i kawy, Lillebror nalegał, mimo że następnego dnia szliśmy do pracy, opowiedziałam mu już na tyle dużo o sobie, pomijając kilka pikantnych szczegółów, że wyglądał na szczerze zadowolonego. Nigdy nie poszłabym do pokoju hotelowego z nowo poznanym mężczyzną, na tyle chyba mnie znasz? Ale Lillebror wynajmował bawialnię na Lagmansgatan, a to już prawie jak w domu. W ogóle nie było więc dziwnie zakończyć ten wieczór aktem, który nadawał ludzką twarz pojęciu „rozwój kompetencji”.
Agneta zagwizdała cicho.
– Typowe z twojej strony, nie zdradzać najlepszych szczegółów!
– No no, zawsze trzeba trochę zostawić wyobraźni odbiorcy. Obudziłam się w pół do czwartej, ubrałam się i poszłam do domu. Trzeba było się wycofać, zanim rodzina, która mieszka w domu, wstanie. W tym mieście wszyscy się znają.
To wtedy mogło się zacząć, ta sprawa z nocną marą Cariny. Agneta uważała to za całkiem sensowną teorię. Obudzona, zanim kogut zapieje. Ale dlaczego nadal budzi się o tej godzinie? Raczej nie na wspomnienie pierwszej nocy z nim spędzonej, dedukuje Agneta. Tak dobrze być nie mogło, jeśli można się pokusić o recenzję premiery, nie będąc na niej. Ale w ostatnim czasie nie wydarzyło się nic innego. Żadnej większej traumy, prostaty, która dawałaby o sobie znać w nocy, nocnego klubu w okolicy, głośnych śmieciarzy czy sąsiadów pracujących na zmiany. Sen Cariny brał na wstrzymanie na kilka godzin koło trzeciej, czwartej nad ranem. I tak już zostało.
------------------------------------------------------------------------
1 – Lillemor (szw.) – „mała mama”; Lillebror (szw.) – „mały brat” (przyp. tłum.).ROZDZIAŁ 7
Godzina trzecia trzydzieści dziewięć.
Esemes od Cariny:
Podstawa to to, że jest się zdrowym. I ma się pracę. Jak długo będę ją mieć? Ciekawe, co się dzieje. Przecież nadawałam się na to nowe stanowisko.
Carina dostaje wypowiedzenie z reguły każdego dnia o wpół do czwartej rano. Cała w nerwach żegna się z posadą, która jest tak stabilna, jak tylko rzeczy mogą być w życiu. Pewnego razu zadzwoniła i obudziła Agnetę. Matsa jak zwykle nie było w domu, a ona musiała z kimś pogadać. „Po to są przyjaciele”, wymamrotała Agneta i poszła po popielniczkę. Wiedziała, że to chwilę potrwa.
– Zgłosiłam się na to nowe stanowisko, ale go nie dostałam. Rozumiesz! Nie była to może nowa praca, ale jeśli nie szukaliby kogoś nowego, nie zwolniliby Camilli. Nie rozumiem, czemu go nie dostałam. Zamiast tego zatrudnili jakiegoś nowego faceta. Może tak naprawdę mnie tam nie chcą, może to taka technika. Nie dostaje się nawet najmniejszego ostrzeżenia, a potem nagle ktoś do ciebie mówi: „Słuchaj, robimy małą restrukturyzację i musimy porozmawiać, jak będziesz się w nią wpisywać”. I od razu wiesz, że w ogóle się nie wpisujesz. Po prostu mogę na to liczyć. Ale przecież pracuję tam od dwudziestu dwóch lat. Czy to nic nie znaczy? Doświadczenie zawodowe? Znam organizację, ludzi, mam kontakty, swoje obowiązki mogłabym wykonywać nieprzytomna, jeśliby zaszła taka potrzeba. To prawda, byłam na zwolnieniu przez pół roku i firma się nie zawaliła, ale może po prostu mieli szczęście. Sześć miesięcy to nie tak dużo. A zdążyli wprowadzić tyle zmian w tak krótkim czasie. Zupełnie niepotrzebnie, muszę powiedzieć. I dlaczego mieliby mnie zwalniać? Albo nie? Czemu nikt mi nic nie mówi? W sumie można by zapalić światło, wstać i poprasować czy coś.
Wyjść na zewnątrz i zapalić, chciałaby powiedzieć Agneta. Uważa, że Carina zbyt łatwo porzuciła swoje życie palaczki. Ale stało się to z czystego wyczerpania wpływami zewnętrznymi. Wszystkie te docinki! Jak to jest, że ludzie zarzucają człowieka najbardziej bezpośrednimi, niegrzecznymi pytaniami tylko dlatego, że pali? Jest się zmuszonym odpowiadać obcym, jak się pali, co się pali, jak dużo się pali, ile się na to wydaje, dlaczego się pali, i tak dalej. Jeśli to nie na miejscu, mogą nie brać człowieka w krzyżowy ogień pytań, tylko kaszlnąć znacząco. W zasadzie powinno się przejść do kontrataku: „Co robisz ze wszystkimi pieniędzmi zaoszczędzonymi na niepaleniu? Czemu farbujesz włosy? Czy jeszcze jakiś inny zapach oprócz dymu uważasz za nieprzyjemny? Czyścisz też język czy tylko powinieneś? Co było pierwsze, jajo czy kura?”.
Sama Agneta pali jak smok. Dla niej śniadanie to kawa i papieros. Większe śniadanie to kawa i dwa papierosy. Czasami byłoby zdrowiej pojechać na weekend do spa w Zagłębiu Ruhry niż przebywać w jej otoczeniu.
Doszła jednak do wniosku, że zarabia na swoim nałogu. Niepalących bezwzględnie wykorzystuje się w pracy. Firma bardzo zarabia na tych, którzy nie palą.
– Powiedzmy, że palę raz na godzinę. Mniej więcej. Siedem minut za każdym razem. Co najmniej. Powiedzmy, dziesięć, bo trzeba znaleźć kogoś, kto też pójdzie. Siedem, osiem razy na dzień, pięć dni w tygodniu. Możesz policzyć, ty tu jesteś księgową.
Carina mamrotała przez chwilę z długopisem w dłoni.
– Hm… to jest sześć i pół godziny w tygodniu, mniej więcej. Z przerwą obiadową to prawie dzień roboczy. A pracujesz jakieś czterdzieści, czterdzieści pięć tygodni w roku.
– No widzisz! Niepalący oferują za nic miesiąc pracy każdego roku! I co za to dostają? Nada! Nic. Jeśli w dodatku nie cierpisz na migreny, jesteś klejnotem w koronie każdej firmy. A jak w dodatku nie masz dzieci, to nazywają cię „skałą”, bo nie masz wymówki, żeby zostać w domu od czasu do czasu.
– A więc po to się ma małe dzieci?!
Agneta zbyła ripostę machnięciem ręki.
– Bezdzietni niepalący bez migren to najwięksi przegrani społeczeństwa. Tak jest. Myślę, że powinnaś coś z tym zrobić.
– Ty też nie masz dzieci – broniła się Carina.
– Tylko dlatego, że wtedy musiałabym przestać palić – odpowiedziała Agneta i wydmuchnęła chmurę, przy której grzyb w Hiroshimie wyglądał jak mały borowik.
Później już o tym nie rozmawiały. Agneta nie chciała rozmawiać o dzieciach. Opowiedziała Carinie większość swojego życia, przemilczała kwestię aborcji. Nie wie, co powiedzieć, więc po prostu nic nie mówi. Każdego nowego roku bierze do ręki kolejny kalendarz i przepisuje daty urodzin. Rysuje też krzyżyk przy tym dniu, w którym dziecko się nie urodziło. W wieku dwudziestu pięciu lat jest się w stanie samotnie zająć dzieckiem, ale byłby to jeden wielki chaos. Czy to była jej własna decyzja? Już nie pamięta. Niemożliwością byłoby nadal pracować z szefem, który był ojcem jej dziecka. Nie mogłoby ono w każdym razie mówić do niego „tato”. To był przywilej tylko tych dzieci, które już wcześniej miał. Ich mamie, jego żonie, też by się to nie spodobało.
Carina widziała raz krzyżyk w kalendarzu, ale Agneta powiedziała, że to po to, by pamiętać o kwiatach na grób dziadka. Że skończyłby wtedy sto lat.
– Miałaś taki dobry kontakt z dziadkiem?
– Tak, właściwie tylko z nim byłam zżyta, gdy byłam mała.
– Ja byłam najbliżej z babcią. Może dlatego, że była podobna do mamy.
– Mój dziadek też był. Mama miała wąsik, którego wcale się nie wstydziła.
Improwizowała dobrze i Carina tylko się roześmiała.
Czasami, gdy Agneta myśli o tym wszystkim, boli ją brzuch. Albo raczej, kiedy nie może tego pomieścić w sobie. Może nie do końca jest to ból brzucha, odczuwa to raczej jako mieszankę mdłości, zawrotów głowy i strachu.
Nie ma niczego, czego miałaby się bać, ale czasami jest jej tak źle, że chce tylko zapaść w sen. Ale jeśli próbuje, to nie może usnąć. W całym ciele czuje dziwną mieszaninę uczuć. Kręci się jak pieróg po mieszkaniu, jak pieróg z całym tym chaotycznym nadzieniem pod cienką warstwą ciasta. Czasem gotowany na wolnym ogniu, czasem przypalony. Czasami w cieście robi się dziurka i wszystko zaczyna wyciekać. Wtedy chce być sama, żeby nie wylądowało to na kimś innym. Musi mieć spokój, musi zebrać to wszystko do kupy i piec się od nowa przez kilka dni w piekielnym piekarniku. Potem znowu jest dobrze.
Ostatecznie pomaga też myślenie, że „żyje się tylko raz” – jeśli nie ma się pecha i nie jest się buddystą. Albo że „poczekamy, zobaczymy”. Podczas takiego czekania nie trzeba być przecież abstynentem?ROZDZIAŁ 8
O związku z Matsem, w który Carina weszła po pewnej przerwie po historii z konsultantem, Agneta miała własne zdanie od samego początku. Już od pierwszego dnia czuła, że coś się tu nie zgadza. Ale cóż można zrobić? Pewnego razu Carina zadzwoniła do Agnety do pracy, zdenerwowana i niespokojna.
– Mats wczoraj nie przyszedł. A zazwyczaj jest taki skrupulatny, zawsze zapisuje w kalendarzu na blacie w kuchni, kiedy go nie będzie. To zdarza się tak często, że zapisywanie jest naprawdę przydatne. Wyjeżdża ciągle, ale jest tak, jak mówi: „W ten sposób nie damy się sobie we znaki tak szybko”.
Mats dojeżdża. Mieszka w Ronneby, ale firma, dla której pracuje, ma siedzibę w Karlskronie. Obecnie wynajmuje swoje mieszkanie, bo z każdej delegacji i tak przyjeżdża prosto do Cariny.
– Nie chce stracić nawet minuty, i to takie rzeczy sprawiają, że ludzie czują, że należą do siebie nawzajem. Jesteśmy my dwoje, tak mówi. W każdym razie, widziałam jego mieszkanie – wyjaśniła Carina.
Zrobili sobie wycieczkę do Ronneby, gdzie Mats wskazał jej mieszkanie z ulicy. Carina zajrzała do bramy i przeczytała nazwiska lokatorów na domofonie, ale nazwiska Matsa tam nie było.
– Nie, mojego nie ma, tylko tego, który ode mnie wynajmuje – wyjaśnił i wskazał. – Tutaj, K. Hagström. To moje mieszkanie.
– Myślałam, że mieszkasz na drugim piętrze?
– Tak.
– Ale K. Hagström mieszka na trzecim.
– To zależy, jak liczyć. Chodź, wrócimy do domu. Oczywiście mam klucze, ale ponieważ teraz to on płaci czynsz, nie możemy sobie tam tak po prostu wejść, prawda?
Teraz Carina była poważnie zaniepokojona.
– Nie wiem, do kogo mogłabym zadzwonić. Jego telefon zawsze ma słaby zasięg. Wiem, w jakiej firmie pracuje, Consulting-coś tam, ale wszyscy tam nazywają się podobnie i nie mam pojęcia, z kim miałabym porozmawiać. A jeśli ma jakąś rodzinę, to mnie nie przedstawił. Myślę, że zdarzyło się coś nieprzyjemnego, ale postanowiłam nie pytać. Jeśli kiedyś będzie czuł się gotowy, to mi opowie. Tylko żeby teraz nic mu się nie stało.
Następnego dnia pojawił się jak gdyby nigdy nic i Agneta troszkę podejrzliwie zastanawiała się, co się stało. Carina tylko wzruszyła ramionami. Nie wiedziała.
– Więc nawet go nie spytałaś, gdzie był? Przecież nie mógł przenocować u K. Hagströma, prawda?
– Może wczoraj trochę przesadziłam. Tak za nim tęsknię, kiedy go nie ma. Powinnam mieć jego zdjęcie na stoliku nocnym, móc ciągle widzieć jego miłe oczy, dołek w brodzie i brwi, które mówią równie dużo, co usta. Zastanawiam się, czy nie powinien zapuścić wąsów. Nigdy nie wiem, powinnaś zobaczyć, jak staranny jest przy goleniu. I zawsze taki dokładny, żeby się dobrze ogolić. Ciekawe, ile pieniędzy wydaliśmy na jego włosy. Swoje kędziory zazwyczaj podcinam nożyczkami kuchennymi, ale on musi być reprezentatywny. Nie wiem, co się stało, i nie obchodzi mnie to. Musiał po prostu zapomnieć wpisać coś do kalendarza.
– Na pewno. Słuchaj… Nie powinnaś się trochę zainteresować, gdzie on jest i co robi, jak nie ma go w domu? To wydaje się trochę dziwne, że ciągle gdzieś jeździ. Płaci w ogóle czynsz czy tylko przyjeżdża w gości?
W tym momencie Agneta musnęła granicę, przy której przekraczaniu trzeba być bardzo ostrożnym, prawie tak, jak przy zbliżaniu się do miny, będąc świadomym niebezpieczeństwa.
– Dzięki, że się przejmujesz – odpowiedziała Carina i odłożyła słuchawkę.