Je2bnik - ebook

PROLOG

Ciało ludz­kie może być gięt­kie ni­czym pla­ste­lina, trzeba je tylko od­po­wied­nio po­na­ci­nać. Uszko­dzić ścię­gna i wię­za­dła, które trzy­mają w ry­zach ko­ści.

Ich brak po­wo­duje, że czło­wiek od­zy­skuje dzie­cięcą ela­stycz­ność.

Wy­star­czy do tego nóż.

Ale może być też skal­pel.

Wa­ru­nek jest je­den: musi być ostry.

Ide­al­nie ostry, dzięki temu żadne ścię­gno nie sta­nie na prze­szko­dzie.

A jest ich wiele.

W ko­la­nie mamy ich je­de­na­ście, ale w sto­pie około stu.

Jed­nak za­nim to zro­bimy, trzeba mieć na kim prze­pro­wa­dzić ten za­bieg.

Trzeba mieć kogo za­bić.

Na szczę­ście to nie pro­blem.

Ofiara wy­brana, a ja mogę przejść do za­bawy nu­mer je­den.

W końcu po­każę mu, że się my­lił i że ja też po­tra­fię.

Już ni­gdy nie po­my­śli, że je­stem sła­bym czło­wie­kiem.

Że je­stem ni­kim.

W końcu za­cznie trak­to­wać mnie z sza­cun­kiem.

Bo chyba tak trak­tuje się ko­goś, kto za­bija in­nych.ROZDZIAŁ 1

Star­szy aspi­rant Bar­tosz Bo­gucki usiadł na­prze­ciwko ele­gancko ubra­nego męż­czy­zny.

Metr dzie­więć­dzie­siąt trzy. Równo przy­strzy­żony za­rost. Zgrabny nos, pełne usta. Oczy brą­zowe, a wo­kół nich rzęsy o dłu­go­ści prze­kra­cza­ją­cej prze­ciętną. Typ przy­cią­ga­jący uwagę, a do tego strój świad­czący o cał­kiem gru­bym port­felu. Nie­pre­ten­sjo­nalny, ale z klasą.

Ca­ło­kształt wy­wo­łu­jący za­wiść u ko­le­gów i wes­tchnię­cia u płci prze­ciw­nej.

Ale po­li­cjant mu nie za­zdro­ścił. Sie­dzieli te­raz w nie­wiel­kim po­miesz­cze­niu w ko­mi­sa­ria­cie nie dla­tego, że chciał z nim po­roz­ma­wiać o po­go­dzie czy ostat­nim wy­stę­pie pol­skiej re­pre­zen­ta­cji w piłce noż­nej. Po­wód był zde­cy­do­wa­nie po­waż­niej­szy i wszystko wska­zy­wało, że je­den z obec­nych nie wyj­dzie z tego star­cia zbyt szczę­śliwy.

– Pro­szę się przed­sta­wić – za­czął po­li­cjant bez słowa wpro­wa­dze­nia. Wi­dział, jak ro­bili tak inni, więc on rów­nież nie pla­no­wał się pa­tycz­ko­wać. Włą­czył nie­wielki dyk­ta­fon, który wy­cią­gnął z szu­flady biurka, i po­ło­żył go przed sobą.

Roz­mówca uśmiech­nął się i po­pra­wił man­kiet śnież­no­bia­łej ko­szuli, mimo że z per­spek­tywy po­li­cjanta wy­glą­dała nie­na­gan­nie.

– Grze­gorz Więc­kow­ski.

– Kiedy i gdzie się pan uro­dził?

– W sto­licy, dwu­dzie­stego trze­ciego kwiet­nia, rocz­nik osiem­dzie­siąty piąty.

– Czym się pan zaj­muje?

– Pro­wa­dzę ro­dzinny biz­nes. Ca­te­ring, kilka re­stau­ra­cji. Pew­nie pan sły­szał o Zdro­wej Mi­sce? – Wy­piął klatkę pier­siową, jakby wy­peł­nia­jąca go duma prze­stała się w nim mie­ścić.

– Nie – od­po­wie­dział sta­now­czo po­li­cjant, mimo że do­brze znał tę firmę. Ja­kiś czas temu za­sta­na­wiał się nad je­dze­niem pu­deł­ko­wym, ale po przej­rze­niu wszyst­kich ofert stwier­dził, że zde­cy­do­wa­nie nie jest to po­mysł na jego kie­szeń. Zo­stał więc przy ży­wie­niu w domu i spo­ra­dycz­nie w ba­rach mlecz­nych, bo na szczę­ście jesz­cze nie wszyst­kie po­umie­rały.

– To mój główny pro­jekt, który bar­dzo dy­na­micz­nie re­kla­mu­jemy i…

– Nie to jest przed­mio­tem na­szej roz­mowy. Tak jak mó­wi­łem wcze­śniej, chciał­bym po­roz­ma­wiać o ostat­nich wy­da­rze­niach, które miały miej­sce na ty­łach jed­nego z pana lo­ka­lów.

– Już wszystko po­wie­dzia­łem i nie mam zu­peł­nie nic do do­da­nia. Nie wiem, po co za­wra­ca­cie mi głowę. Ta­kie nę­ka­nie oby­wa­teli chyba nie jest zgodne z prze­pi­sami. Każdy po­wi­nien być trak­to­wany jako nie­winny do mo­mentu udo­wod­nie­nia mu winy.

– Ro­zu­miem pana nie­za­do­wo­le­nie, ale wy­pły­nęły nowe fakty.

– Nowe fakty? – po­wtó­rzył po funk­cjo­na­riu­szu i za­ło­żył nogę na nogę, jakby sie­dział w knaj­pie, a nie na prze­słu­cha­niu w spra­wie gwałtu i próby za­bój­stwa.

– Tak, ale przej­dziemy do tego póź­niej. Z tego, co pan ze­znał, to tań­czył pan z Zu­zanną Za­jąc, zga­dza się? – Bar­tosz Bo­gucki za­ło­żył ręce na brzu­chu, który przez ostat­nie mie­siące zro­bił się wręcz wklę­śnięty. Ni­gdy nie na­le­żał do oty­łych, ale te­raz stres dał się we znaki. Gdyby nie Be­ata, jesz­cze bar­dziej zszedłby z wagi. To ona sie­działa przy nim i pil­no­wała, czy na pewno je to, co mu przy­go­to­wała. Cza­sami się na nią wku­rzał, miał ochotę wyjść z jej miesz­ka­nia i nie wró­cić, ale wie­dział, że uko­chana chce dla niego jak naj­le­piej, a poza tym sama cierpi.

Wy­pro­sto­wał się i po­ło­żył łok­cie na stole, gdy Więc­kow­ski się ode­zwał:

– Tak. Ko­cham ta­niec, kie­dyś na­wet cho­dzi­łem na za­ję­cia. Zresztą w moim lo­kalu czę­sto urzą­dzane są po­kazy. Za­sadą ta­kich wie­czo­rów salsy jest to, że pro­simy do tańca na­wet nie­zna­jome osoby, dla­tego nie jest ni­czym po­dej­rza­nym, że się z nią chwilę po­krę­ci­łem po par­kie­cie.

– I pani Za­jąc była wła­śnie taką nie­zna­jomą? – Zmru­żył de­li­kat­nie oczy, aby wzbu­dzić w roz­mówcy tro­chę stra­chu.

– Tak. Jedną z kilku, na które spa­dło to szczę­ście. – Fa­cet uśmiech­nął się.

Bar­tosz Bo­gucki do­brze wie­dział, że dla wielu ko­biet pląsy z sie­dzą­cym przed nim męż­czy­zną były ni­czym zła­pa­nie Pana Boga za nogi. Ta­kie cia­cho, jak pew­nie wiele z nich okre­ślało fa­ce­tów po­kroju Więc­kow­skiego, sta­no­wiło nie lada atrak­cję. Kilka mi­nut na par­kie­cie mo­gło dać do­bry po­czą­tek do cze­goś wię­cej. Zo­sta­nie dziew­czyną, a może na­wet i żoną ta­kiego go­ścia dla nie­któ­rych sta­no­wiło ży­ciowy cel, a naj­gor­sze było to, że on do­brze o tym wie­dział.

– Spo­tkał pan wcze­śniej Zu­zannę Za­jąc? – kon­ty­nu­ował prze­py­ty­wa­nie star­szy aspi­rant.

– Tak jak mó­wi­łem wie­lo­krot­nie, nie. Ni­gdy nie mie­li­śmy przy­jem­no­ści się po­znać.

Jego głos brzmiał nie­zwy­kle pew­nie, a ru­chy nie wzbu­dzały po­dej­rzeń. Ostat­nio Bo­gucki wiele roz­ma­wiał ze swoją dziew­czyną, psy­cho­lożką, która wy­ło­żyła mu pod­stawy ana­li­zo­wa­nia ludz­kich za­cho­wań. Za­bawa w roz­pra­co­wy­wa­nie ich spra­wiała mu nie­zwy­kłą frajdę. Pa­trzył na źre­nice, zmiany wy­razu twa­rzy, na­pię­cie ciała i pró­bo­wał wy­czy­tać z nich jak naj­wię­cej.

Strach było wi­dać od razu. Lu­dzie po­cili się po­nad normę. In­nym trzę­sły się dło­nie lub za­ci­skali je w pię­ści, cza­sami też ob­ser­wo­wał roz­sze­rze­nie źre­nic, dla­tego by­stro wle­piał wzrok w twarz prze­słu­chi­wa­nego, aby tego nie prze­ga­pić.

Te­raz jed­nak sie­dział przed nim za­wo­dowy po­ke­rzy­sta, nie tylko w prze­no­śni, ale i w ży­ciu co­dzien­nym.

Grze­gorz Więc­kow­ski od pię­ciu lat z cał­kiem spo­rymi suk­ce­sami grał w tę kar­cianą grę na are­nie eu­ro­pej­skiej. Po­li­cjant zna­lazł na­wet kilka wzmia­nek o nim na por­ta­lach te­ma­tycz­nych do­ty­czą­cych roz­gry­wek po­ke­ro­wych. Nic więc dziw­nego, że nie­ru­chomą mi­mikę twa­rzy, czyli tak zwany po­ker face, miał opa­no­waną do per­fek­cji. Mi­ni­ma­li­za­cja re­ak­cji, pełne sku­pie­nie. Na­wet do­sko­nałe prze­szko­le­nie, które za­pew­niła Bo­guc­kiemu Be­ata, nic nie da­wało, po­nie­waż naj­zwy­czaj­niej w świe­cie nie miał ma­te­riału do ba­da­nia. Twarz sie­dzą­cego na­prze­ciwko męż­czy­zny wy­glą­dała ni­czym od­lew lub jakby po­zba­wiona była uner­wie­nia.

– Jest pan tego pe­wien, że ni­gdy się nie spo­tka­li­ście? – Nie od­pusz­czał star­szy aspi­rant Bar­tosz Bo­gucki. – Ma­cie na Fa­ce­bo­oku cał­kiem sporo wspól­nych zna­jo­mych jak na lu­dzi zu­peł­nie so­bie ob­cych…

Pod­su­nął męż­czyź­nie li­stę wszyst­kich osób, które ich łą­czyły. Część uży­wała peł­nych imion i na­zwisk, ale kilka miało dziw­nie brzmiące nicki, jak „Bo­ska El­wira” czy „Ga­meER”. Na­pi­sał do nich wszyst­kich z za­py­ta­niem, czy wie­dzą, czy Zu­zanna Za­jąc i Grze­gorz Więc­kow­ski się znają. Z pięt­na­stu osób od­po­wie­działy tylko trzy, mimo że aż osiem od­czy­tało wia­do­mość. Nie­stety oba­wiał się, że nikt nie chce pod­paść sie­dzą­cemu na­prze­ciwko męż­czyź­nie. Wy­glą­dało na to, że się nie pa­tycz­ko­wał i na­wet zna­jo­mych po­tra­fił roz­sta­wiać po ką­tach.

Dwie wy­mi­gały się nie­zna­jo­mo­ścią jed­nej lub dru­giej strony, za to nie­jaka Ka­ro­lina My­śli­bor­ska, ma­jąca usta­wione w tle zdję­cie z Big Be­nem, jako je­dyna po­twier­dziła, że to, co czuł, jest prawdą. Tak, znali się. Kie­dyś Zu­zanna spo­ty­kała się z ko­legą Więc­kow­skiego, a mimo to cały czas do niej za­ry­wał, jak to okre­śliła dziew­czyna. Nie mógł od­pu­ścić, po­nie­waż tamta zde­cy­do­wa­nie wo­lała jego kum­pla.

– Wspólni zna­jomi… – prych­nął prze­słu­chi­wany i z sze­ro­kim uśmie­chem na ustach po­krę­cił głową. – Ja przyj­muję za­pro­sze­nia prak­tycz­nie od wszyst­kich. Nie ma to dla mnie żad­nej war­to­ści. Fa­ce­book, In­sta­gram czy ja­kieś Tik­Toki to gówno, które nas za­lewa. Prę­żące się na nich blon­dynki z cyc­kami więk­szymi niż ich głowy. W mo­jej pracy ważne jest, aby lu­dzie my­śleli, że ich lu­bię i coś nas łą­czy. Jara ich ilu­zja, że znają się z kimś faj­nym, zna­nym.

– Czyli pa­nem? – rzu­cił Bo­gucki z szy­der­czym uśmie­chem na twa­rzy.

Wzru­szył tylko ra­mio­nami i nic nie po­wie­dział.

– To po co się pan tam udziela?

– Ta­kie gów­niane mamy czasy. Tak jak mó­wi­łem, tego wy­maga moja praca. Tego, abym po­ka­zy­wał się wśród pa­to­ce­le­bry­tów, któ­rzy za kasę mnie pro­mują i spra­wiają, że do mo­ich lo­kali przy­cho­dzą tłumy. Po­wo­dują, że moje pu­dełka sprze­dają się jak świeże bu­łeczki. Nie mam więc na co na­rze­kać, może je­dy­nie na to, że cza­sami mu­szę roz­ma­wiać z ludźmi, któ­rzy ni­czego nie po­tra­fią. Któ­rzy są de­bi­lami i w nor­mal­nych cza­sach, nie­ska­żo­nych cy­be­ri­dio­tami, nie mu­siał­bym z nimi ob­co­wać. Oni nic w ży­ciu by nie osią­gnęli, a tak wy­daje im się, że są kimś.

– Aha. – Star­szy aspi­rant wes­tchnął i po­stu­kał dłu­go­pi­sem po biurku od­gra­dza­ją­cym go od prze­słu­chi­wa­nego. – To jesz­cze na ko­niec dwa py­ta­nia... O któ­rej wy­szedł pan z klubu tego wie­czora?

– Mó­wi­łem już, chwilę przed pół­nocą. Nie cho­dzę późno spać, bo rano lu­bię po­bie­gać lub po­ćwi­czyć na si­łowni.

– Jest pan pewny tej go­dziny? – Bo­gucki się przy­su­nął, aby móc le­piej ob­ser­wo­wać jego twarz, a w szcze­gól­no­ści źre­nice.

– Oczy­wi­ście. Moja dziew­czyna to po­twier­dziła. Wku­rza mnie, że cały czas krą­żymy wo­kół tego sa­mego. Nie ma­cie no­wych py­tań i tylko mnie nę­ka­cie.

– Hmm… – Po­li­cjant przy­gryzł dolną wargę, a jego ką­ciki ust de­li­kat­nie się unio­sły. On, w prze­ci­wień­stwie do roz­mówcy, nie na­le­żał do do­brych gra­czy. Nie po­tra­fił kła­mać, a tym bar­dziej w oczy. – Nie­stety pana dziew­czyna, a z tego, co wiem, to już pana była, tego nie po­twier­dziła przy dru­giej roz­mo­wie. Gdy roz­ma­wiała bez pana przy boku, stwier­dziła, że nie ma już ta­kiej pew­no­ści, o któ­rej pan wró­cił, ale było to zde­cy­do­wa­nie po pierw­szej w nocy, może na­wet póź­niej. Poza tym pana ko­mórka dwa­dzie­ścia po pierw­szej lo­go­wała się w oko­li­cach No­wego Światu, czyli pra­wie czter­na­ście ki­lo­me­trów od pana miesz­ka­nia na Wi­la­no­wie.

– To ja­kaś po­myłka.

Twarz prze­słu­chi­wa­nego na­wet nie drgnęła, ale Bo­gucki miał wra­że­nie, że źre­nice mu się po­sze­rzyły. W tym mo­men­cie ża­ło­wał, że nie na­grywa filmu z tego prze­słu­cha­nia albo ktoś nie sie­dzi obok i nie wspiera w ob­ser­wa­cji. Zde­cy­do­wa­nie ła­twiej by­łoby wy­chwy­cić ta­kie niu­anse.

– Do­dat­kowo mamy świadka, który ze­znał, że męż­czy­zna, który zgwał­cił w bra­mie Zu­zannę Za­jąc, po czym pró­bo­wał ją za­bić, miał płaszcz w dość nie­ty­po­wym ko­lo­rze.

Grze­gorz Więc­kow­ski au­to­ma­tycz­nie prze­niósł wzrok na prze­wie­szone przez pu­ste krze­sło na­kry­cie wierzch­nie w ko­lo­rze musz­tar­do­wym, ra­czej mało oczy­wi­stym dla trzy­dzie­sto­pię­cio­let­niego fana szyb­kich sa­mo­cho­dów i im­prez. Od­cień ko­ja­rzył się z kimś o dwie de­kady star­szym, bar­dziej uło­żo­nym.

– To nie jest je­dyny taki płaszcz w oko­licy. Je­żeli in­sy­nu­uje pan, że to do­wód w spra­wie, to ośmie­sza pan sie­bie oraz całą po­li­cję, ale w su­mie to się nie dzi­wię. Co rusz wy­cho­dzą wa­sze nie­do­cią­gnię­cia. – Męż­czy­zna mie­rzył po­li­cjanta wzro­kiem ni­czym re­wol­we­ro­wiec trzy­ma­jący rękę na spu­ście i go­towy do strzału w każ­dym mo­men­cie.

– Oczy­wi­ście, że nie mam pew­no­ści, dla­tego żeby pana wy­kre­ślić z li­sty po­dej­rza­nych, będę mu­siał po­pro­sić o to na­kry­cie wierzch­nie, prze­ba­damy je i czym prę­dzej zwró­cimy, rzecz ja­sna je­śli okaże się, że nie miał pan z tym nic wspól­nego. – Bo­gucki kiw­nął głową w stronę płasz­cza i za­czął za­kła­dać rę­ka­wiczki, które od po­czątku spo­tka­nia le­żały na du­żym stru­no­wym worku.

– Nie może pan ot tak go za­brać, na­tych­miast żą­dam ad­wo­kata. To jest ła­ma­nie mo­ich praw, tak nie można!

Star­szy aspi­rant za­trzy­mał się w pół ru­chu i spoj­rzał na męż­czy­znę. Ten do­piero te­raz zro­zu­miał, że jest na prze­gra­nej po­zy­cji, i mo­men­tal­nie się od­sło­nił. Jego żu­chwa de­li­kat­nie wy­su­nęła się do przodu, a mię­śnie na po­licz­kach za­ry­so­wały moc­niej. Jed­nak nie to cie­szyło po­li­cjanta naj­bar­dziej, ale złość, która po­ja­wiła się w oczach Grze­go­rza Więc­kow­skiego. Wcze­śniej wy­zbyte emo­cji, może wręcz ży­cia, te­raz pło­nęły, bez­li­to­śnie ob­na­ża­jąc męż­czy­znę.

– Oczy­wi­ście. – Bo­gucki uniósł dło­nie w ge­ście ka­pi­tu­la­cji. – Pro­szę dzwo­nić, gdzie­kol­wiek pan chce, a ja w tym cza­sie we­zwę pro­ku­ra­tora, aby do­peł­nił for­mal­no­ści w spra­wie pana aresz­to­wa­nia.

Star­szy aspi­rant wstał i ru­szył w stronę drzwi, jed­nak nie opu­ścił po­miesz­cze­nia, tylko sta­nął z dło­nią na klamce i od­wró­cił się. To była jego chwila triumfu jako po­li­cjanta, bo sam do­padł fa­ceta. Mu­siał więc oso­bi­ście umie­ścić wi­sienkę na tym tor­cie.

– Mu­szę po­wie­dzieć, że fajne ma pan ta­tu­aże. Szcze­gól­nie te na dło­niach, mają moc.

Nic wię­cej nie mu­siał do­da­wać. Grze­gorz Więc­kow­ski za­ci­snął palce, jakby chciał je na­gle ukryć. To ich opis po­zwo­lił na iden­ty­fi­ka­cję gwał­ci­ciela, który za­ata­ko­wał wra­ca­jącą z im­prezy dziew­czynę. Była sama. Wsta­wiona. Za­cze­pił ją praw­do­po­dob­nie już poza klu­bem. Nie­wiele z tego pa­mię­tała, na­wet twa­rzy, ale wie­działa, że po­wie­działa „nie”. On jed­nak nie słu­chał, za­cią­gnął ją do bramy przy ru­chli­wej ulicy, przy­parł przo­dem do muru, za­darł su­kienkę i bru­tal­nie zgwał­cił. Pró­bo­wała z nim wal­czyć, ale zde­cy­do­wa­nie gó­ro­wał nad nią wzro­stem i masą. Nie miała sił. Za­mknęła oczy, li­cząc, że za­raz skoń­czy się ten kosz­mar.

Gdy z niej wy­szedł, ode­tchnęła. Pa­trzyła na brudną ścianę ozdo­bioną wul­gar­nymi na­pi­sami, li­cząc, że on za­raz so­bie pój­dzie. Ale wtedy oparł jedną rękę na ścia­nie tuż przy jej twa­rzy, a drugą za­ci­snął od przodu na jej szyi.

Wtedy za­uwa­żyła dziwne zdo­bie­nia na jego knyk­ciach.

W kształ­cie gwiaz­dek. Nie­dawno zro­biony ta­tuaż.

Ura­to­wał ją pies, który za­czął uja­dać.

Wcze­śniej mi­jało ich kilka osób, ale nikt nie za­re­ago­wał.

Ot, para bzy­ka­jąca się w bra­mie. Nic szcze­gól­nego w im­pre­zo­wej czę­ści sto­licy.

To pies wy­ka­zał się naj­więk­szą em­pa­tią. Nie­stety gdy wraz z wła­ści­cie­lem po­de­szli bli­żej, gwał­ci­ciel uciekł w bramę, prze­biegł przez po­dwórko i znik­nął. Zresztą dwu­dzie­sto­sied­mio­letni Mi­łosz Kow­nacki na­wet za nim nie ru­szył. Od razu wy­cią­gnął te­le­fon i za­dzwo­nił po po­go­to­wie, po czym okrył roz­trzę­sioną dziew­czynę swoją kurtką i pró­bo­wał po­cie­szyć do­brym sło­wem.

Po­li­cjant do­brze wie­dział, że gdyby nie zwie­rzak tego czło­wieka, do­szłoby do jesz­cze więk­szej tra­ge­dii. Moc za­ci­sku dłoni sprawcy na wą­tłej szyi ko­biety i tak spo­wo­do­wała na­ru­sze­nie krtani i za­kaz mó­wie­nia na dłu­gie ty­go­dnie. Do­piero po trzech dniach, ze względu na stan emo­cjo­nalny, po­zwo­lono mu do niej wejść. Wtedy po raz pierw­szy Bar­tosz ją zo­ba­czył. Zde­cy­do­wa­nie nie przy­po­mi­nała sie­bie ze zdjęć z me­diów spo­łecz­no­ścio­wych czy na­wet tego z do­wodu, który po­brzy­dzał chyba każ­dego.

Prawe oko było le­dwo wi­doczne, a ciemne sińce pod le­wym wy­glą­dały, jakby ja­kieś dziecko pró­bo­wało zro­bić ma­ki­jaż, uży­wa­jąc wę­gla wy­mie­sza­nego z fio­le­to­wymi cie­niami. Dolna warga na środku przy­ozdo­biona była wiel­kim stru­pem, a z pra­wego po­liczka wy­sta­wało kilka za­koń­czeń nici. Z tego, co do­wie­dział się po­li­cjant, sprawca, ucie­ka­jąc, po­pchnął ko­bietę. Ta upa­dła na le­żące na ziemi ka­wałki szkła, które wbiły jej się w czoło i skórę na po­liczku.

No i jesz­cze sińce wo­kół szyi, zdo­biące ją ni­czym ko­lia.

Jed­nak nie to sta­no­wiło naj­więk­szy pro­blem.

Jak to po­wie­działa Be­ata, rany się za­goją. Może zo­staną bli­zny, ale gwałtu ni­gdy nie wy­maże z pa­mięci. Za­wsze bę­dzie z nią. Znisz­czy to jej re­la­cje z męż­czy­znami. Bę­dzie się bała do­tyku, bli­sko­ści, a sto­su­nek z fa­ce­tem może być eta­pem zna­jo­mo­ści, do któ­rego już ni­gdy nie do­trze.

Moż­liwe, że sprawca nie tylko zbru­kał jej ciało, ale też za­brał ma­rze­nia o mi­ło­ści, ślu­bie, gro­madce dzieci, sta­ro­ści we dwoje.

Te kilka mi­nut, pod­czas któ­rych za­spo­koił swoje chore żą­dze, znisz­czyło ją bez­pow­rot­nie, ale Bo­gucki li­czył, że dzięki jego upo­rowi on też już się nie pod­nie­sie. Naj­pierw opra­co­wał z ry­sow­ni­kiem szkic ta­tu­ażu, o któ­rym na­pi­sała mu po­krzyw­dzona. Uży­wała ta­bletu, by nie ob­cią­żać krtani, gdy w końcu dała się Be­acie na­mó­wić do współ­pracy. Zresztą psy­cho­lożka była przy każ­dej roz­mo­wie, a Bar­tosz pro­wa­dził ją naj­de­li­kat­niej, jak po­tra­fił.

Gdy już w końcu uzbie­rał za­da­wa­la­jący go ze­staw in­for­ma­cji, długo szu­kał opi­sa­nego wzoru w ne­cie, jed­no­cze­śnie wy­sy­ła­jąc ry­su­nek do sto­łecz­nych ta­tu­ato­rów z za­py­ta­niem, czy któ­ryś ta­kiego nie wy­ko­ny­wał.

Nikt nie od­po­wie­dział. Sam na­tknął się na fo­to­gra­fię męż­czy­zny, u któ­rego za­uwa­żył po­dobny wzór. Do­tych­czas Więc­kow­ski nie zna­lazł się w kręgu po­dej­rza­nych, więc nikt go nie spraw­dzał do­kład­niej, a pod­czas ich wcze­śniej­szych roz­mów no­sił rę­ka­wiczki na dło­niach, co nie było ni­czym nad­zwy­czaj­nym, bio­rąc pod uwagę zi­mową aurę za oknem.

Bo­gucki za­mknął za sobą drzwi do po­miesz­cze­nia prze­słu­chań, zo­sta­wia­jąc w środku pa­ni­ku­ją­cego te­raz sprawcę, i ru­szył w stronę swo­jego po­koju, gdzie co­dzien­nie mie­rzył się z wi­do­kiem pu­stego biurka.

– To już czas – roz­legł się za nim zna­jomy głos.

Od razu się cały na­piął. Wie­dział, że to na­stąpi prę­dzej czy póź­niej, ale zde­cy­do­wa­nie li­czył na póź­niej.

– Ju­tro przed­sta­wię ci two­jego no­wego part­nera – oznaj­mił ko­men­dant.

Stał jesz­cze chwilę, li­cząc na wię­cej in­for­ma­cji, ale się nie do­cze­kał.ROZDZIAŁ 2

On

Praw­do­po­do­bień­stwo tra­fie­nia szóstki w to­to­lotka to jak 1 do 13 983 816.

Praw­do­po­do­bień­stwo, że umrzemy, po­nie­waż coś na nas spad­nie, to jak 1 do 373 787.

A szanse na to, że po­kona nas dżuma, eks­perci oce­niają za­le­d­wie na 1 do 54 059 705.

A jaka jest szansa, że znaj­dziesz na ulicy nie­przy­tom­nego czło­wieka?

Ja ni­gdy w ży­ciu nie mia­łem szczę­ścia, chyba że do tych złych rze­czy.

Jak nie zro­bi­łem pracy do­mo­wej, to na­uczy­cielka od razu to wy­ła­py­wała, jakby ktoś wy­po­sa­żył ją w ja­kiś ma­giczny ra­dar. Do od­po­wie­dzi też wzy­wany by­łem tylko wtedy, gdy zu­peł­nie nic nie ku­ma­łem. Gdy spo­ra­dycz­nie się na­uczy­łem, bo matka mnie wy­bła­gała, fa­cetka omi­jała mnie wzro­kiem, a pa­lec na li­ście w dzien­niku lą­do­wał li­nijkę nad lub pod moim na­zwi­skiem.

Gdy je­dyny raz w ży­ciu przy­nio­słem do domu zwie­rzę, ma­łego kotka, oka­zało się, że jest chory i po ty­go­dniu już nie żył. Cho­ciaż nie wiem, czy moja matka nie po­dała mu cze­goś, bo oj­ciec strasz­nie się wściekł i sły­sza­łem, jak płacz­li­wym to­nem mó­wiła mu, że szybko po­zbę­dzie się pro­blemu. Oczy­wi­ście póź­niej już nie do­pa­dała mnie taka na­iw­ność i oszczę­dza­łem czwo­ro­no­gom trau­ma­tycz­nego prze­ży­cia, czyli tra­fie­nia w na­sze cztery ściany.

Ze stu­diów też wy­le­cia­łem, bo za­bra­kło mi szczę­ścia.

Eg­za­min ze sta­ty­styki na­le­żał do naj­gor­szych z moż­li­wych. Już na pierw­szym roku każdy opo­wia­dał, jaką kosą jest pro­wa­dząca i że bez skru­pu­łów uwala więk­szość stu­den­tów. Nie wiem dla­czego, ale po­sta­no­wi­łem za­wal­czyć. Jak nie ja udo­wod­nić, że mam ja­kąś war­tość. Że nie je­stem, jak twier­dził mój oj­ciec, le­niem, le­se­rem i ży­cio­wym prze­gra­nym. Chcia­łem w końcu po­czuć się nie jak ostatni de­bil, jak więk­szość o mnie my­ślała, a co nie­któ­rzy na­wet wy­po­wia­dali tego typu opi­nie na głos.

Ale jak zwy­kle da­łem dupy.

Przez trzy ty­go­dnie przy­go­to­wy­wa­łem ściągi. Ze­staw dłu­go­pi­sów wy­po­sa­ży­łem w naj­do­sko­nal­sze kar­teczki z wie­dzą z ca­łego roku. Gdy wcho­dzi­li­śmy na salę, ja­kaś dłu­go­noga pipa na mnie wpa­dła, a wszystko wy­pa­dło mi na pod­łogę. Może gdy­bym w ży­ciu miał odro­binę szczę­ścia, skoń­czy­łoby się tylko na tej za­baw­nej sce­nie, ale nie.

Wszystko roz­sy­pało się po pod­ło­dze wy­ło­żo­nej okrop­nym li­no­leum w ko­lo­rze brudu, dzięki czemu plamy były nie­do­strze­galne. I jak to w moim ży­ciu naj­czę­ściej bywa, pech wy­sko­czył zza rogu w po­staci asy­stenta wy­kła­dow­czyni, który ocho­czo ru­szył mi na ra­tu­nek. Może gdy­bym miał tro­chę oleju w gło­wie, skap­nął­bym się, że on już wie. Ale nie. Za­afe­ro­wany eg­za­mi­nem nie po­łą­czy­łem kro­pek. A nie­stety gad był cwany. Za­wsze ubrany w dzi­waczny swe­te­rek z daru dla po­wo­dzian, któ­rego nikt inny na­wet za do­płatą nie chciał za­ło­żyć, szcze­rzył się do tej piły, dok­tor ha­bi­li­to­wa­nej od nauk okrut­nych, jakby od niej za­le­żał jego los.

Za­ją­łem miej­sce w po­ło­wie auli, bo ja­koś tak wy­my­śli­łem, że bę­dzie naj­le­piej. Ku­jony przy­cho­dzą wcze­śniej i sia­dają z przodu, a ci, co chcą ścią­gać, to na ty­łach, więc ja­koś na­tu­ral­nie chcia­łem się wpa­so­wać do tych uczci­wych.

Do­piero po pół go­dziny, gdy za­do­wo­lony z sie­bie pi­sa­łem eg­za­min, ten li­zus ze sztucz­nym uśmie­chem sta­nął nade mną i osten­ta­cyj­nie, tak żeby wszy­scy wie­dzieli, za­ko­mu­ni­ko­wał, że wy­la­tuję. Pró­bo­wa­łem jesz­cze coś tłu­ma­czyć, ale mój za­pał gdzieś szybko się ulot­nił i bez walki po­zwo­li­łem wy­kre­ślić się z li­sty stu­den­tów.

Dla­tego gdy zo­ba­czy­łem ob­cego męż­czy­znę le­żą­cego w krza­kach, po­czu­łem, jak­bym tra­fił szczę­śliwy los na lo­te­rii, cho­ciaż byłby to pierw­szy raz.

Pew­nie więk­szość lu­dzi we­zwa­łaby po­go­to­wie, po­li­cję, ale ja ga­pi­łem się na niego, jak zwy­kle przy­gry­za­jąc we­wnętrzną część po­liczka. Prawą.

Już na­wet wy­bie­ra­łem 112, bo nie wie­dzia­łem, czy po­wi­nie­nem we­zwać po­go­to­wie, czy po­li­cję, ale gdy kciuk pra­wej ręki wi­siał kilka mi­li­me­trów nad zie­loną słu­chawką, zre­zy­gno­wa­łem.

Ja­koś w so­bie czu­łem, że będą się mnie cze­piać. Na pewno znaj­dzie się ktoś, kto stwier­dzi, że to ja zro­bi­łem mu krzywdę, bo to, że zo­stał po­bity, wie­dzia­łem od razu. Po­darte ubra­nie, za­dra­pa­nia na twa­rzy. By­łem pe­wien, że nikt nie uwie­rzy, że prze­jeż­dża­łem obok i chcia­łem się od­lać. Jak zwy­kle wy­pi­łem za dużo coli, a po czymś ta­kim mu­szę za­trzy­my­wać się co go­dzinę albo i czę­ściej.

Nikt mi tego nie łyk­nie.

A po co mi to było? Od ja­kie­goś czasu mam wra­że­nie, że wszy­scy się mnie o coś cze­piają.

Ostat­nio na­wet babka w skle­pie zro­biła ra­ban, bo gdy wy­ry­wa­łem z rolki to­rebkę na bułki, ode­rwały mi się dwa wo­reczki. Darła się, jak­bym otruł jej całą ro­dzinę lub zro­bił inne świń­stwo. A ja po pro­stu za mocno szarp­ną­łem, i tyle.

Pa­trzy­łem na le­żą­cego na ziemi nie­przy­tom­nego fa­ceta, my­śląc in­ten­syw­nie, co ra­czej nie zda­rzało mi się zbyt czę­sto.

Zo­sta­wić też nie chcia­łem, ja­koś tak po ludzku zro­biło mi się go szkoda. Mrozu może nie było, ale no­cami pa­no­wał przy­mro­zek, więc zo­sta­wia­jąc go tu, ska­zał­bym go na śmierć, a jak na­wet nie, to od­mro­że­nia.

Pod­je­cha­łem bli­żej sa­mo­cho­dem, opu­ści­łem rampę i wtur­la­łem go­ścia na pakę, co oka­zało się nie lada wy­zwa­niem.

Kie­dyś w ja­kimś pro­gra­mie mó­wili, że ciało ludz­kie mar­twe czy nie­przy­tomne jest jakby cięż­sze – i mieli ra­cję.

Pierw­szy raz w ży­ciu ucie­szy­łem się, że wożę me­ble.

Ta gów­niana praca, o któ­rej nikt nie wie­dział, pierw­szy raz przy­nio­sła mi coś do­brego.

W końcu mia­łem ko­goś, kto mnie wy­słu­cha i nie bę­dzie kry­ty­ko­wał.

Ko­goś na kształt przy­ja­ciela.ROZDZIAŁ 3

Ona

Kie­dyś sły­sza­łam, że gdy czło­wieka coś boli, to jego mózg jest w sta­nie ogar­nąć tylko jedno źró­dło dys­kom­fortu, dru­giego nie wy­chwy­tuje. Dla­tego rzu­cane cza­sami dla śmie­chu ha­sło: „Jak boli cię ko­lano, uderz się w pisz­czel”… ma tro­chę sensu.

I chyba na po­dob­nej za­sa­dzie po­sta­no­wi­łam za­dzia­łać.

Nie chcia­łam się bić, ale prze­kie­ro­wać moje my­śli gdzie in­dziej.

Fi­bro­mial­gia mnie zjada.

Naj­gor­sze, że me­dy­cyna cały czas tak mało o niej wie.

Przy­czyna?

Jesz­cze nie do końca po­twier­dzona, ale po­dobno to ja­kiś de­fekt genu, który wpływa na syn­tezę trans­por­tera se­ro­to­niny, co od­dzia­ło­wuje na prze­wod­nic­two w sy­nap­sach. Co cie­kawe, praw­do­po­dob­nie prze­wle­kły stres, trau­ma­tyczne prze­ży­cia i zły stan psy­chiczny mogą ak­ty­wo­wać cho­robę.

I znowu wra­cam do punktu wyj­ścia – mo­jej ro­dziny, która kon­cer­towo znisz­czyła mi na­wet i zdro­wie.

Spie­przyła.

To przez nich cier­pię ka­tu­sze.

Ból staje się co­raz gor­szy, a ja cza­sami mam wra­że­nie, że nie je­stem w sta­nie już tego ogar­nąć, że trawi mnie od środka, a ja po­woli się w tym za­tra­cam.

Le­karz po­wie­dział, że usta­wie­nie le­ków chwilę trwa. Że nie ma ma­gicz­nej ta­bletki, która roz­wiąże wszyst­kie moje pro­blemy tu i te­raz. A w su­mie to na­wet jak ją znajdę, to nie wia­domo, jak długo ten stan bę­dzie się utrzy­my­wał.

Dla­tego co­raz czę­ściej spę­dzam cią­gnące się w nie­skoń­czo­ność mi­nuty, le­żąc na zim­nej po­sadce, cze­ka­jąc, aż moje ciało opa­nuje spo­kój.

Nie­stety nie za­wsze to po­maga. Wtedy sta­ram się sku­piać na czymś in­nym, a jest na czym.

Na pierw­sze miej­sce już od dawna wy­suwa się Mak­sy­mi­lian Ob­ręb­ski.

A pre­cy­zyj­niej ko­mi­sarz Mak­sy­mi­lian Ob­ręb­ski.

Ni­gdy tak na­prawdę nikt nas so­bie nie przed­sta­wił. Mi­ja­li­śmy się na ko­ry­ta­rzu. Kilka razy po­wie­dział do mnie nieme „dzień do­bry” czy „dzię­kuję”, gdy pew­nego dnia we współ­dzie­lo­nym po­miesz­cze­niu so­cjal­nym, bo u nas ro­biono re­mont, po­da­łam mu szklankę.

No i to­wa­rzy­szy­łam mu w pro­wa­dzo­nych przez niego śledz­twach. Pod­su­wa­łam do­wody, które umy­kały po­li­cji.

Można by rzec, że by­łam jego asy­stentką, prawą ręką, o któ­rej nie miał zie­lo­nego po­ję­cia.

I tyle, a może aż tyle.

Dla mnie bar­dzo dużo.

Ni­gdy z ni­kim się nie przy­jaź­ni­łam.

Ni­gdy na­wet nie mo­głam na­zwać ni­kogo ko­le­żanką lub ko­legą, z wy­jąt­kiem Gabi i Wioli.

Dla­tego gdy do­wie­dzia­łam się, że znik­nął, po­czu­łam, że ból zwią­zany z cho­robą i moim zde­wa­sto­wa­nym bio­drem jesz­cze bar­dziej eska­luje, cho­ciaż wcze­śniej my­śla­łam, że go­rzej być nie może. W ta­kich mo­men­tach tylko myśl, że mogę przy­ło­żyć rękę do jego od­na­le­zie­nia, mo­ty­wo­wała mnie, aby wstać z łóżka, ubrać się, zjeść coś i wyjść z domu.

Cho­ciaż aspekt je­dze­niowy za­czął sta­wać się nie lada pro­ble­mem. Od lat utrzy­muję tę samą wagę. Nie by­łam ni­gdy nad wy­raz szczu­pła, na­zwa­ła­bym się osobą nor­mal­nej wagi, co po­twier­dzało BMI, ale od ja­kie­goś czasu za­uwa­ża­łam, że moje po­liczki po­woli za­czy­nają się za­pa­dać, a mała oponka na brzu­chu prze­stała być wi­doczna.

– Ba­siu, wszystko z tobą do­brze? – spy­tała Ga­bry­sia, gdy kilka dni wcze­śniej na siłę wy­cią­gnęła mnie na obiad. Wzbra­nia­łam się rę­koma i no­gami, ale wie­dzia­łam, że nie utrzy­mam ta­kiego sta­tusu zbyt długo. Dziew­czyny, które ura­to­wały mi ży­cie, jak lu­bię o nich my­śleć, nie po­tra­fią od­pu­ścić.

– Tak – od­par­łam ze sztucz­nym uśmie­chem. – Stwier­dzi­łam, że czas o sie­bie za­dbać. Za­czę­łam od diety, a nie­długo, jak po­czuję się le­piej, ru­szę z ćwi­cze­niami.

– Su­per – za­re­ago­wała Wiola, prze­szy­wa­jąc mnie na wskroś spoj­rze­niem, przed któ­rym nie mia­łam gdzie uciec. – Sto­su­jesz ja­kąś spe­cjalną dietę?

– No… – To py­ta­nie tro­chę zbiło mnie z pan­ta­łyku. Nie przy­go­to­wa­łam się do niego. Ni­gdy się nie od­chu­dza­łam i zu­peł­nie się na tym nie zna­łam. W domu ro­dzin­nym ja­dłam, jak mi da­wali, a i tak cały czas cho­dzi­łam głodna. Gdy w końcu się uwol­ni­łam od tych tok­sycz­nych lu­dzi, któ­rzy we­dług akt byli moją ro­dziną, mo­głam za­cząć jeść, jak chcia­łam, kiedy chcia­łam i co chcia­łam, więc ko­rzy­sta­łam z tego peł­nymi gar­ściami, i to do­słow­nie.

Do czasu, aż cho­roba po­zba­wiła mnie chęci do cze­go­kol­wiek, na­wet le­że­nia na ka­na­pie, oglą­da­nia Przy­ja­ciół i je­dze­nia prin­gle­sów o dziw­nym smaku „ori­gi­nal”. Wszystko prze­stało mi spra­wiać przy­jem­ność. Jakby ktoś na­ci­snął ma­giczny gu­zik „off”, wy­łą­cza­jąc wszyst­kie ośrodki przy­jem­no­ści, a prze­ka­zu­jąc całe za­an­ga­żo­wa­nie mo­jego or­ga­ni­zmu na de­lek­to­wa­nie się bó­lem.

Po kilku ta­kich ty­go­dniach ma­ra­zmu i otę­pie­nia, gdy w pracy wy­łą­czy­łam się ni­czym bez­mó­zga ameba, po­sta­no­wi­łam po­wie­dzieć „dość”.

Nie chcia­łam po tylu cier­pie­niach, ja­kie za­ser­wo­wało mi ży­cie, skoń­czyć w ten spo­sób.

Nie chcia­łam od­pusz­czać.

Nie mia­łam ni­kogo bli­skiego poza dziew­czy­nami, ale czu­łam, że mogę zro­bić coś do­brego.

Po­móc zna­leźć Ob­ręb­skiego i wnieść coś do pro­wa­dzo­nych spraw.

Dla swo­jego do­bra.

I do­bra ofiar.