Jedna jedyna - ebook

1

– To już niedaleko – wyjaśnił starszy mężczyzna, odsuwając na bok gałązkę świerku.

William Wisting ruszył za nim wąską ścieżką, która zaczęła zarastać. Na początku uważał, że ta cała wyprawa jest stratą czasu, ale teraz coś mu mówiło, że to, co zastaną w lesie, ma związek ze sprawą, która zdominowała nagłówki gazet.

Spojrzał za siebie, by się upewnić, że Nils Hammer podąża za nimi. Rosły policjant oddychał ciężko z powodu upału. Na jego czole błyszczały krople potu.

Znajdowali się zaledwie pięćdziesiąt metrów od drogi, ale z każdej strony otaczała ich bujna roślinność, odcinając ich od wszystkich znanych dźwięków. Komisarz wyjął z kieszeni telefon komórkowy, żeby sprawdzić, czy jest zasięg, na wypadek gdyby zadzwoniła Ingrid. Poczuł bolesne ukłucie. Wkrótce powinna się z nim skontaktować. Dać znak życia.

Mężczyzna, który ich prowadził, sprawiał wrażenie, jakby to była kwestia życia i śmierci. Wisting odsunął kilka zwisających gałęzi i garbiąc się, wszedł za nim między gęsto rosnące drzewa. Przez chwilę prawie nie było widać nieba. Nagle las otworzył się przed nimi, odsłaniając niewielką polanę. Stary mężczyzna stanął nieco z boku i przepuścił policjantów.

Wisting zatrzymał się i spojrzał prosto przed siebie. Gdzieś w oddali trzasnęła gałązka i kilka ptaków zerwało się do lotu. Potem nastała cisza.

– Mój domek letniskowy stoi tam dalej, na wzgórzu – odchrząknął mężczyzna i wskazał kierunek. – Przez dźwięki dobiegające z tej polany nie zmrużyłem oka przez pół nocy.

Komisarz poczuł, jak krople potu spływają mu wzdłuż kręgosłupa. Odpiął ostatni guzik koszuli i zaczął podwijać rękawy, rozglądając się wokół.

– I co panowie o tym sądzą? – spytał mężczyzna, chcąc przerwać milczenie policjantów.

– Hm – mruknął niezdecydowanie komisarz. Przekrzywił głowę i przyjrzał się prostokątnej dziurze wykopanej na samym środku polany. Potem zrobił kilka kroków w jej stronę, żeby się upewnić, że na jej dnie nikt nie leży.

– Co to były za dźwięki, które słyszał pan w nocy? – spytał Hammer.

– Trudno powiedzieć – rzekł i wyjął z tylnej kieszeni paczkę tytoniu. – Coś jakby jęki.

– Jęki?

– Nie wiem, jak to inaczej opisać – odparł i umieścił porcję tytoniu w bibułce do skręcania papierosów. – W pierwszej chwili pomyślałem, że to ranne zwierzę. W tych lasach żyje sporo saren. Ale nie dawało mi to spokoju i dlatego, gdy zrobiło się jasno, poszedłem to sprawdzić i znalazłem tę dziurę.

Słuchając słów starszego mężczyzny, Wisting obszedł dookoła prostokątny dół i usypaną obok niego hałdę ziemi. Przedzierające się przez gęste listowie okolicznych drzew promienie słoneczne rzucały na to miejsce dziwny blask. Ukucnął i wziął do ręki garść ziemi. Była krucha i wyschnięta po wielu tygodniach bez deszczu i miała wyjątkowy czerwony połysk, prawdopodobnie z powodu dużej zawartości żelaza. W ziemi odcisnęły się ślady butów co najmniej dwóch osób, ale nie można było z nich wyczytać nic ponad to, że jedna para obuwia była nieco większa od drugiej.

– Sześć stóp? – spytał Hammer, wskazując głową prostokątny dół.

Komisarz wyprostował się i przyjrzał uważnie gładkim krawędziom.

– Nie – odparł i otrzepał dłonie. – Ale jest wystarczająco głęboki, by to, co się w nim znajdzie, nigdy więcej nie ujrzało światła dziennego.

Powiew wiatru zakołysał drzewami wokół nich. Wisting podniósł wzrok i zobaczył krążącego w górze czarnego ptaka.

– To kruk – wyjaśnił mężczyzna i zapalił papierosa. – Trzymają się w pobliżu Korpås.

Komisarz skinął głową i wyjął notes z kieszeni na piersi.

– Wspominał pan o jakimś drzewie? – zagadnął, rozglądając się dookoła.

– Tam dalej – przytaknął i wskazał kierunek zapalniczką. – Zaprowadzę was.

Podeszli do starej sosny o powyginanych gałęziach, która rosła na skraju polany. Na korze widać było wyraźne ślady, prawdopodobnie po sznurze, którego resztki wciąż można było gdzieniegdzie dostrzec.

Wisting chwycił dwa krótkie strzępy sztucznego materiału o zielonkawym odcieniu i pozwolił im prześliznąć się między palcami.

– Moim zdaniem ktoś tu stał przywiązany do drzewa, ale udało mu się uwolnić – oznajmił starszy mężczyzna i zaciągnął się głęboko papierosem. Suchy tytoń zatrzeszczał cicho.

– Czy gdy zjawił się pan tutaj po raz pierwszy, na ziemi nie leżały resztki liny? – spytał komisarz, rozglądając się. – Niczego pan stąd nie zabrał?

Mężczyzna potrząsnął przecząco głową. Wisting omiótł wzrokiem najbliższą okolicę. Nagle jego uwagę przykuło coś, co leżało tuż przed Hammerem. Kolega powiódł oczami za jego spojrzeniem i zobaczył małą martwą mysz leśną.

– Fuj – powiedział, trącając ją czubkiem buta.

Komisarz ukucnął i przyjrzał się myszy, po czym wstał i spenetrował wzrokiem dalszy teren. W końcu wzruszył ramionami i odwrócił się w stronę starszego mężczyzny.

– To miejsce leży na uboczu – zaczął. – Trzeba dobrze znać okolicę, by znaleźć tę polanę.

– Prawie nikt tędy nie chodzi – potwierdził tamten. – A już na pewno nie w środku lata. Co innego jesienią, bo wtedy rośnie tu dużo grzybów. Ale teraz jest cisza i spokój. W każdym razie zazwyczaj.

– To znaczy, że nikogo pan tutaj nie widział?

Mężczyzna znowu pokręcił głową, po czym wyjął papierosa z ust i zgasił go, ściskając palcami.

– Oczywiście może chodzić o wygłupy – zaczął. – Młodzież miewa czasem dziwne pomysły, ale potem pomyślałem o tej piłkarce ręcznej, która zaginęła.

Wisting przytaknął. On też o niej pomyślał.2

Zapiął pas, marszcząc czoło w zamyśleniu.

Od zaginięcia Kajsy Berg minęły dwa dni. Tydzień, odkąd skończyła dwadzieścia lat. Rok, odkąd przeprowadziła się do ich miasta.

Mimo młodego wieku dała się poznać jako świetna piłkarka ręczna. Nie tylko w klubie w Larviku, lecz także w kadrze narodowej. Tryskająca optymizmem dziewczyna o rumianych policzkach szybko stała się ulubienicą mediów.

Dzisiaj wszyscy zastanawiali się, co się z nią stało.

We wtorek 18 lipca wyszła ze swojego mieszkania w Langestrand, żeby trenować w Spenst. Droga do centrum sportowego zabierała jej dwie minuty, a jednak gdzieś na tym krótkim odcinku dwudziestolatka przepadła bez wieści.

– Myślisz, że był przeznaczony dla niej? – spytał Hammer, wyrywając Wistinga z zamyślenia.

– Co?

– Grób.

Hammer dodał gazu i z piskiem opon wyjechał z małej zatoczki na drodze krajowej, żeby zdążyć przed samochodem ciągnącym przyczepę kempingową.

– Myślisz, że był przeznaczony dla Kajsy Berg? – Hammer doprecyzował pytanie.

Komisarz nie odpowiedział od razu.

– Gdyby tak było, już by w nim leżała.

– Chcesz to tak zostawić? Nie zamierzasz zabezpieczyć miejsca zdarzenia ani wysłać tam Mortensena z jego walizkami kryminalistycznymi?

– Jeszcze nie. – Wisting ustawił wentylatory, żeby chłodne powietrze wiało mu prosto w twarz. – Nie, dopóki nie będziemy mieć pewności, że rzeczywiście mamy jakieś miejsce zdarzenia.

Jechali w milczeniu. Komisarz przyglądał się falującemu rolniczemu krajobrazowi. Urządzenia do nawadniania pracowały pełną parą.

– Kurwa, jak gorąco! – zaklął Hammer, przerywając ciszę. Skinął głową na cyfrowy wskaźnik temperatury znajdujący się pod prędkościomierzem. – 28 stopni!

Wisting przytaknął i pochylił się, żeby podkręcić dźwięk w radiu, gdy zaczął się serwis informacyjny.

– „Policji w Larviku nadal nie udało się ustalić miejsca pobytu zaginionej piłkarki ręcznej Kajsy Berg” – oznajmił spiker. – „Już drugą dobę trwają poszukiwania z użyciem psów tropiących w okolicy, w której dwudziestolatka była widziana po raz ostatni. W akcji biorą udział również wolontariusze z Czerwonego Krzyża. Policja rozważa poszerzenie obszaru poszukiwań”.

Wisting wyłączył dźwięk w chwili, gdy spiker oddawał głos specjalnemu wysłannikowi radia.

– Jedź do jej domu – poprosił krótko.

– Do domu Kajsy?

– Tak. – Komisarz westchnął, potarł policzek i poczuł pod palcami kilka kłujących, pominiętych przy goleniu włosków. – Gdzieś przecież musi być jakaś wskazówka, która naprowadzi nas na jej trop.

W domu, w którym mieszkała Kajsa Berg, mieścił się ostatni sklep kolonialny w Langestrand, ale i on w końcu został zamknięty. Jeden z potomków kupca Myhrego wyremontował budynek, a dawny magazyn i starą piekarnię w piwnicy przerobił na mieszkanie do wynajęcia. Sam zajmował dwa wyższe piętra.

– To już trzecia wizyta policji – żalił się.

Był to niski mężczyzna o siwych włosach, które zwisały bez życia, zakrywając mu uszy. Nos miał wyraźne zgrubienie u nasady, które najprawdopodobniej było pamiątką po złamaniu.

– Ale moja pierwsza – uśmiechnął się pobłażliwie Wisting, podczas gdy mężczyzna gmerał przy zamku.

– To znaczy, że niczego się nie dowiedzieliście? – ciągnął gospodarz, otwierając drzwi. – Nie wiecie, co się z nią stało?

– Nie – odparł komisarz i wyjął klucz z zamka. – Później do pana zajrzymy.

– Jeszcze jakieś pytania?

– Z pewnością na większość z nich już pan odpowiedział, ale chciałbym zadać je panu jeszcze raz. – Wisting zatrzymał wzrok na mężczyźnie. – Jest pan ostatnią osobą, która ją widziała...

„... przy życiu” – już miał to dodać, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Nadal nie wiedzieli, co się wydarzyło. Wciąż jest nadzieja, że dziewczyna żyje, pomyślał i wszedł do jej mieszkania.

Pierwotny styl pomieszczeń został w dużym stopniu zachowany, co nadawało pokojom surowy charakter. Ściany z otynkowanych i pomalowanych na biało cegieł były poprzecinane pociągniętymi brązową bejcą drewnianymi belkami. Z sufitu zwisały reflektory punktowe przymocowane do drutu. Najbardziej uderzyło go to, że mieszkanie sprawiało wrażenie dziwnie pustego, niemal nagiego. Kilka kartonów stało pod jedną z dłuższych ścian, zupełnie jakby Kajsa Berg nie zdążyła się tu na dobre zadomowić.

Stanął na środku salonu, w którym znajdowały się dwa duże okna wychodzące na południowy wschód. Miały dokładnie taką wysokość, że człowiek mógł oprzeć wygodnie ramiona o parapet i przyglądać się dachom domów zbudowanych kaskadowo na wzgórzu, które opadało w kierunku morza.

Po drugiej stronie pokoju był aneks kuchenny. Na blacie stała pusta szklanka po mleku i talerz ze zjedzoną do połowy kanapką. Brzegi wędliny wyschły i skurczyły się. Nad talerzem latała mucha. Jej brzęczenie na chwilę wypełniło powietrze. W końcu owad usiadł i zapadła cisza.

Poza tym wszędzie było czysto i schludnie.

W pokoju najbardziej rzucała się w oczy meblościanka z dużym telewizorem otoczonym wieloma metrami półek z filmami DVD.

Na ławie stał wazon z pojedynczą uschniętą różą i patera z owocami. Banany zaczęły pokrywać się brązowymi plamami.

Do róży była przyczepiona karteczka. Wisting podszedł do ławy i wziął do ręki bilecik. Na pierwszej stronie znajdował się rysunek przedstawiający bijące serce, a na odwrocie wydrukowany był kiczowaty wierszyk o miłości.

– „Twój Kristoffer” – przeczytał na głos.

– Jej chłopak – oznajmił Hammer, częstując się jabłkiem. – Kristoffer Berven. Powinniśmy uciąć sobie z nim pogawędkę – dodał i ugryzł kawałek.

Wisting przytaknął. Musiał odsunąć na bok myśli o Ingrid i poważnie zająć się tą sprawą. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że wszyscy inni wiedzieli o zaginięciu dziewczyny więcej od niego, chociaż to on prowadził dochodzenie.

– Interesowała się filmem – powiedział na głos, chociaż głównie do siebie, i podszedł do meblościanki. Przyłapał się na tym, że mówi o Kajsie Berg w czasie przeszłym.

– Co właściwie masz zamiar tutaj znaleźć, czego Torunn lub Espen nie znaleźli przed nami? – spytał Hammer.

– Nie wiem – odparł i wziął do ręki czarny notes leżący na telewizorze. – Ale muszę spróbować stworzyć sobie jej obraz, żeby lepiej zrozumieć, co się stało.

Notatnik zawierał długą listę tytułów filmów i dat, które prawdopodobnie oznaczały daty ich zakupu. Pismo było kanciaste, a nagryzmolone słowa w wielu miejscach trudne do odczytania.

Wszystkie filmy były ponumerowane.

– 178 – powiedział i wyciągnął z półki przypadkowy film. Była na nim biała nalepka z numerem odpowiadającym numerowi i tytułowi zapisanym w notesie.

– Hm?

– Ma 178 filmów.

Wisting położył notatnik na szczycie meblościanki i dalej rozglądał się po pokoju.

– To trochę niezrozumiałe – Hammer mlaskał, jedząc jabłko. – Nie chodzi mi o filmy, ale o to, że zniknęła. Jest młoda, ma zdrowe zainteresowania, zdrowe nawyki i zdrowych przyjaciół. Jest wysportowana, odnosi sukcesy na boisku, nieźle zarabia, ma porządnego chłopaka. Po prostu nie pasuje do tego typu osób, które dają nogę.

Wisting powiódł wzrokiem po jednej ze ścian, na której wisiały zdjęcia drużyny i kilku koleżanek piłkarek.

– Właśnie to mnie niepokoi – powiedział i zatrzymał się na zdjęciu Kajsy i dziewczyny w takim samym klubowym stroju. Stały w deszczu, obejmując się i uśmiechając do fotografa. Krótko obcięte czarne włosy Kajsy przylegały płasko do głowy, a krople deszczu ściekały jej po twarzy. Mimo to dziewczyna uśmiechała się promiennie. Zupełnie beztrosko.

– Od tej pory badamy tę sprawę pod kątem ewentualnego popełnienia przestępstwa – mówił dalej. – Bierzemy pod uwagę nie tylko nieszczęśliwy wypadek, ale także udział osób trzecich.

Hammer już miał coś powiedzieć, ale potknął się o miskę z jedzeniem dla kota stojącą przy aneksie kuchennym. Sucha karma potoczyła się po podłodze i rozsypała na kawałki pod butami policjanta, który niechcący ją rozdeptał.

– Do diabła! – zawołał Hammer i zaczął zgarniać okruchy butem na jedną kupkę.

Wisting odwrócił się i ruszył w stronę sypialni. Była czysta i prosto urządzona, i równie jasna jak reszta mieszkania. Łóżko było szerokie, podwójne, ale w jego nogach leżała zwinięta tylko jedna kołdra. Na ścianie wisiało wiele zdjęć z boiska do piłki ręcznej.

Usiadł na brzegu łóżka i otworzył szufladę nocnego stolika. Ponad dwadzieścia pięć lat służby w policji nauczyło go, że to tam ludzie najczęściej przechowują swoje tajemnice. Najbardziej osobiste przedmioty, których inni nie mieli widzieć ani o nich wiedzieć.

Miał świadomość, że Torunn i Espen przeszukali całe mieszkanie dzień wcześniej i nie znaleźli niczego interesującego. Mimo to westchnął z niezadowoleniem, gdy otworzył szufladę i odkrył, że jest w niej jedynie kilka gumek do włosów, krem nawilżający, balsam do ust i paczka pastylek.

– Tutaj jest jej dziennik! – zawołał Hammer stojący przy aneksie kuchennym.

– Dziennik? – powtórzył Wisting i podniósł się gwałtownie.

– Leżał na lodówce – wyjaśnił. Stanął w drzwiach sypialni i zaczął przeglądać mały skoroszyt.

– Nic ciekawego – skwitował szybko i podał go koledze. – Jest tylko mowa o tym, co i jak trenuje.

Komisarz wziął do ręki pamiętnik i przekartkował go. Pod każdą datą znajdowały się informacje dotyczące rodzaju treningu, jego długości, intensywności i tego, jak się po nim czuła. Ostatni wpis dotyczył poniedziałku, 17 lipca. Dzień przed zaginięciem Kajsa zanotowała: „Trening interwałowy 8 × 3 minuty w Bøkeskogen z Miną. Czułam, że wczorajszy obiad z Kristofferem nadal leży mi na żołądku. Mina objęła prowadzenie na trzech ostatnich krokach. Na koniec pływanie w Farris – woda miała co najmniej 25 stopni. Cudownie. Jutro trening siłowy”.

– Kto to jest Mina? – spytał Wisting.

– Mina Kopstad – odparł Hammer. – Nie śledzisz wiadomości? Nowy bramkarz Klubu Piłki Ręcznej Larvik.

Wisting podał dziennik treningów Hammerowi.

– Powinniśmy z nią porozmawiać – westchnął. – Powinniśmy porozmawiać ze wszystkimi zawodniczkami z drużyny.

Mieszkanie nie powiedziało im nic więcej. Nic, co mogłoby naprowadzić ich na trop zaginionej dziewczyny.

Komisarz zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku. Nagle zadzwonił telefon komórkowy. W pierwszej chwili pomyślał o Ingrid, ale na wyświetlaczu pojawiło się imię jego ojca. To go jednak nie uspokoiło. Wręcz przeciwnie. Poczuł ukłucie w sercu jak zawsze, gdy dzwonił ojciec. Choroba przyszła nagle i zupełnie niespodziewanie. Ojciec przez całe życie był okazem zdrowia. W ciągu czterdziestu lat pracy jako chirurg w szpitalu, na zwolnieniu lekarskim przebywał tylko jeden dzień, może dwa. W okolicach Wielkanocy doznał zawału serca. Co prawda zawał nie był rozległy i uszkodzenia okazały się stosunkowo niewielkie, ale od tego czasu ojciec bywał przygnębiony i bał się zostawać sam w domu.

– Zajrzysz do mnie dzisiaj? – spytał.

Wisting zwlekał z odpowiedzią.

– Dzisiaj nie bardzo mi pasuje – odparł wymijająco, gdy wracali do samochodu.

– Chodzi o tę piłkarkę ręczną? – chciał wiedzieć ojciec. Zawsze interesował się sprawami, nad którymi pracował jego syn. – Myślisz, że doszło do przestępstwa? – pytał dalej, zanim Wisting zdążył odpowiedzieć na pierwsze pytanie.

– Jeszcze się nie odnalazła – odparł z uśmiechem. – Jestem teraz u niej w domu.

– Aha, w takim razie już ci nie przeszkadzam.

– Nie przeszkadzasz mi – zapewnił. – Zobaczę, czy uda mi się wpaść do ciebie jutro.

– Byłoby miło. – Ojcu wyraźnie poprawił się humor na myśl o wizycie syna. – Masz jakieś wieści od Ingrid?

– Jeszcze nie.

– Nie powinna się wkrótce odezwać?

– Powinna – przyznał i zakończył rozmowę zapewnieniem, że postara się odwiedzić ojca następnego dnia.

Dwa lata temu żona Wistinga wzięła urlop ze szkoły, w której uczyła, i wyjechała do Zambii z ramienia NORAD^(), by poprowadzić program edukacyjny skierowany do młodych dziewcząt. Niedawno została poproszona o wyjazd do Angoli w ramach projektu pomocowego zorganizowanego we współpracy z Radą do spraw Uchodźców. Chodziło o dystrybucję materiałów edukacyjnych i podręczników dla nauczycieli w obozach dla uchodźców. Był to rodzaj wyjazdu naukowego, który miał dać odpowiedź na pytanie, czy w ramach tego projektu można pomóc także innym krajom Afryki. Ingrid miała podróżować samochodem razem z dwiema innymi osobami i przy okazji doświadczyć dzikiej afrykańskiej przyrody. Mieli do pokonania dwa tysiące kilometrów. Wisting nie był tym zachwycony. Od ponad czterdziestu lat kraj nękały konflikty zbrojne.

Westchnął i włożył telefon do kieszeni. Przez chwilę stał i patrzył na ulicę, którą musiała iść Kajsa Berg. Czuł, że powinien się skupić i zebrać myśli wokół prowadzonego dochodzenia.

– Odniosę klucz i pogadam z właścicielem domu – wyjaśnił i skinął w stronę wyższych pięter budynku. – A potem wrócę do komendy.

Hammer splunął i wsiadł do samochodu.

– Umów mnie z Kristofferem Bervenem – ciągnął komisarz. – Niech przyjdzie wieczorem. On i ta przyjaciółka Kajsy z drużyny.

Hammer skinął głową i uruchomił auto. Wisting patrzył za nim przez chwilę, po czym wrócił do domu i zapukał do drzwi Stiga Myhrego.

– Znaleźliście coś? – spytał mężczyzna, nie zapraszając komisarza do środka.

– Nie – odparł Wisting. – Może mi pan opowiedzieć, jak to było, kiedy Kajsa wyszła stąd we wtorek?

– Tak, no więc – zaczął Myhre i oparł się o futrynę – wpadłem na nią przez przypadek. Ciągnąłem wąż ogrodowy wokół domu, żeby podlać ogród.

– To było o jedenastej? – przerwał mu Wisting, zaglądając do notatek.

– Tak przypuszczam. W każdym razie to było, zanim wróciłem do domu, żeby coś przekąsić.

Komisarz skinął głową na znak, by mężczyzna mówił dalej.

– Wyszła z mieszkania, uśmiechnęła się i powiedziała „cześć”. Uśmiechnąłem się i odwzajemniłem pozdrowienie. Rzuciła jakiś komentarz, że zrobiło się bardzo sucho, a ja powiedziałem, że chyba będziemy musieli zacząć modlić się o deszcz.

– Powiedziała, dokąd się wybiera?

– Poniekąd – odparł Myhre, gdy nagle czarno-biały kot przemknął między jego nogami i wybiegł na trawnik. – Niosła torbę treningową, a ja spytałem, czy naprawdę ma siłę trenować w takim upale. „Dzień bez treningu to dzień stracony”, odpowiedziała.

Wisting przytaknął, śledząc wzrokiem kota. Zeznania właściciela domu pokrywały się z tym, co ustalili na jej temat. Cztery razy w tygodniu w środku dnia trenowała w centrum sportowym Spenst. Centrum znajdowało się w odległości zaledwie kilkuset metrów od jej mieszkania.

Nagle coś mu przyszło do głowy.

– To jej kot? – spytał, wskazując zwierzę, które biegało w kółko, próbując złapać własny ogon.

– Nie, mój.

– A gdzie kot Kajsy?

Myhre spojrzał na komisarza.

– Ona też mnie o to spytała – odparł. – Spytała, czy widziałem Nille. Zawsze, kiedy wyjeżdżała na mecze albo zgrupowania, zostawiała ją pod moją opieką. Ale teraz do mnie dotarło, że nie widziałem Nille od wielu dni. Dziwna sprawa. Jej kotka nigdy się stąd nie oddalała.

Wisting zastanawiał się, czy zaginięcie kotki może mieć znaczenie dla sprawy.

– I jeszcze jedno – powiedział nagle. – Właśnie sobie o czymś przypomniałem. Kajsa próbowała przywołać kotkę, ale szybko zrezygnowała. Wyszła na ulicę, ale nagle się cofnęła i wróciła do mieszkania. Stałem wtedy przy krzewach róż. Była w środku przez minutę i znowu wyszła.

– Jakby o czymś zapomniała? – podsunął Wisting.

– Właśnie tak! – przytaknął. – Wepchnęła coś do torby, zanim przerzuciła ją znowu przez ramię. Potem już jej nie widziałem.

Kot stanął z powrotem w drzwiach i z czułością przycisnął głowę do łydek właściciela. Stig Myhre miał na nogach brązowe sandały. Skóra jego stóp była twarda, sucha i popękana na piętach. W głębi korytarza stała para butów do biegania. Były na oko o dwa numery mniejsze od tych, które nosił właściciel domu.

– Mieszka pan sam? – spytał Wisting.

– Tak – potwierdził mężczyzna, ale podążając za wzrokiem komisarza, dodał szybko: – To znaczy teraz jest u mnie siostrzeniec.

Policjant automatycznie zmarszczył brwi.

– Od dawna tu mieszka?

– Od tygodnia – odparł Myhre z wahaniem. – Ale on prawie nie wychodzi – dodał pospiesznie.

– Jest teraz w domu?

– Teraz akurat nie. Poszedł popływać.

– Ile ma lat?

– Proszę posłuchać – zaczął Myhre. – Rozumiem, że mój siostrzeniec może się panu wydawać interesujący z punktu widzenia prowadzonego śledztwa, ale w dniu, w którym Kajsa wyszła z domu i przepadła bez wieści, on jeszcze spał i nie ma z tą sprawą nic wspólnego.

Komisarz uśmiechnął się rozbrajająco.

– Jak się nazywa?

– Martin Ekdal. – Mężczyzna westchnął z rezygnacją. – To syn mojej siostry ze Skien. Jesienią skończy dwadzieścia dwa lata.

– Czy on i Kajsa mieli ze sobą...

– Nie – wszedł mu w słowo. – Martin całymi godzinami przesiaduje u siebie. Zajmuje pokój gościnny z własnym salonem na strychu i łazienką. Prawie się nie widują.

Wisting próbował wydobyć z niego więcej informacji, ale nie dowiedział się niczego więcej, co mogłoby mieć znaczenie dla sprawy. Wyjął z portfela wizytówkę i podał ją mężczyźnie. Postępowali tak od niedawna. Na początku komisarz sceptycznie odnosił się do pomysłu rozdawania małych kartoników z imieniem, nazwiskiem i numerem telefonu, ale z czasem doszedł do wniosku, że było to bardzo praktyczne rozwiązanie.

– Proszę zadzwonić, jeśli coś pan sobie przypomni – poprosił.

------------------------------------------------------------------------

^() Direktoratet for utviklingssamarbeid – (pol.) Norweska Agencja ds. Współpracy w Dziedzinie Rozwoju. (Wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).3

Wisting zatrzymał się w bramie i spojrzał w dół, w stronę dawnych budynków fabryki Treschow Fritzøe. Za nimi znajdowało się centrum sportowe, w którym trenowała Kajsa i reszta jej drużyny.

Postanowił przejść tę samą trasę, którą w dniu zaginięcia prawdopodobnie szła młoda piłkarka. W tej części miasta wciąż widać było pozostałości po siedemnastowiecznym Larviku. Przez ponad trzysta lat swojego istnienia Langestrand uniknęło większych pożarów i nadal wyróżniało się starą zabudową i średniowiecznym układem ulic. Uliczki skręcały prawie jak w korkociągu, żeby konie były w stanie wciągnąć ciężki ładunek do najwyżej położonej części miasta.

Po pięćdziesięciu metrach komisarz przystanął i wciągnął zapach róż, które pięły się po niskich płotach. Na ulicy ktoś fioletową kredą narysował kwadraty do gry w klasy i ozdobił je półksiężycami, gwiazdami i świecącym słońcem.

Gdzieś tutaj zaginęła Kajsa Berg i nikt tego nie zauważył.

To musiało się stać szybko i niepostrzeżenie, by nie wzbudzić zbędnego zainteresowania. Możliwe, że nagle zatrzymał się jakiś samochód, być może za kierownicą siedział znajomy, który zaproponował, że ją podwiezie. Znał sprawy zabójstw, które tak się zaczynały.

Poszedł dalej. Mała, ośmio- lub dziewięcioletnia dziewczynka przyczepiała do płotu jakiś plakat.

„Zaginął kot”, brzmiał napis wykonany dziecięcym pismem. „Jest szary, pręgowany, ma czarne uszy i białą plamkę na piersi, i krzywy ogon”.

Na plakacie nie było zdjęcia, tylko rysunek kota z zakrzywionym ogonem idącego po zielonej trawie. Pod portretem znajdował się podpis: „Bobby”.

Dziewczynka odwróciła się w stronę Wistinga, gdy zauważyła, że stanął za jej plecami.

– Widział go pan? – spytała przejęta.

Potrząsnął przecząco głową.

– Bardzo mi go brakuje – westchnęła. – I naprawdę jestem zaniepokojona – dodała. Miała problemy z wymówieniem ostatniego słowa, jakby dopiero co je poznała.

– Co się stało z jego ogonem? – spytał. Nic innego nie przyszło mu do głowy.

– Mój brat przytrzasnął mu go drzwiami – wyjaśniła. – Ogon złamał się w dwóch miejscach.

– Rozumiem – odparł poważnym tonem. – Będę się za nim rozglądał.

Dziewczynka uśmiechnęła się szybko, po czym podniosła z ziemi stos plakatów i pobiegła dalej.

Wisting patrzył za nią przez chwilę i pod wpływem nagłego impulsu zboczył z trasy, którą najprawdopodobniej wybrała Kajsa, i skręcił w Fjellgata. Na końcu tej krótkiej uliczki mieszkała Line ze swoim chłopakiem. Może ona miała jakieś wieści od matki?

Drzwi były otwarte i gdy Wisting zapukał, usłyszał wołanie z głębi mieszkania. Line siedziała przy stole kuchennym przed laptopem i piła herbatę.

– Tata? – zdziwiła się i spojrzała na zegarek. – Nie jesteś w pracy?

– Owszem – uśmiechnął się. – Ale byłem w pobliżu i pomyślałem, że wpadnę na chwilę.

– No tak, oczywiście. – Line skinęła głową w kierunku osiedla położonego na wzgórzu. – Przecież ona mieszka niedaleko. Macie coś nowego?

– Nie.

– Napijesz się herbaty? Bo wiesz, że kawy nie mam.

– Nie, dziękuję. Wolałbym coś zimnego. Najchętniej wody.

Podeszła do zlewu i odkręciła kran. Wyjęła szklankę i napełniła ją kostkami lodu z małej zamrażarki stojącej nad lodówką.

– Miałaś jakieś wiadomości od mamy? – spytał, odbierając od niej szklankę z wodą.

– Ostatnio kontaktowała się ze mną przed weekendem. Od tego czasu nie dzwoniła?

Napił się i potrząsnął głową.

– Przecież miała zadzwonić, kiedy dotrze na miejsce?

– Najwyraźniej nie dotarła – pomyślał na głos. – W tej części Afryki ani drogi, ani sieć telefoniczna nie są zbyt dobrze rozbudowane.

– A ty próbowałeś do niej zadzwonić?

– Kilka razy dzwoniłem na komórkę, ale słychać było tylko dziwne piski i brzęczenia.

– Na pewno zadzwoni dziś wieczorem.

– Powinna niedługo wrócić do domu – stwierdził.

– Do domu? To znaczy do czego? – Line wywróciła oczami. – Przecież ona tam wiedzie o wiele bogatsze i ciekawsze życie.

Milczał.

– Co słychać u dziadka? – spytała, jakby chciała zmienić temat. – Byłam u niego przedwczoraj. Wydawał się trochę przygnębiony.

– Rozmawiałem z nim dzisiaj przez telefon. – Wisting pogłaskał się po brodzie. – Odniosłem wrażenie, że brakuje mu towarzystwa. Obiecałem mu, że postaram się go jutro odwiedzić.

– Zrób to – rzekła zachęcająco Line. – Przy okazji: w dzisiejszej gazecie zamieścili twoje zdjęcie – uśmiechnęła się.

– Widziałem – odpowiedział z uśmiechem.

– W wydaniu internetowym też jest – dodała i weszła na stronę gazety.

Rok wcześniej Line przerwała studia na uniwersytecie, by móc objąć roczne zastępstwo w „Østlands-Posten”. Była jak powiew świeżego powietrza i swoją karierę w redakcji zaczęła z przytupem: napisała świetny artykuł, który wzbudził ogromne zainteresowanie i za który otrzymała wiele nagród. Angaż został przedłużony, a studia odsunięte w bliżej nieokreśloną przyszłość. Wisting nie wiedział, czy mu się to podoba, ale był dumny z sukcesów córki.

– Zobacz – powiedziała i skierowała laptop w jego stronę.

Przyjrzał się swojemu zdjęciu. Zostało zrobione poprzedniego dnia na zaimprowizowanym spotkaniu z prasą, gdy wszczęto akcję poszukiwawczą. Wpatrywał się odważnie w kamerę wzrokiem, który Ingrid nazywała „przeszywającym na wylot”. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy schudł i to całkiem sporo, chociaż sam nie wiedział, jak to się stało. Prawie osiem kilogramów. Teraz wyglądał znacznie lepiej. Koszula nie opinała mu się aż tak mocno na szyi pod mocno zarysowaną, kwadratową brodą.

– Powinieneś się ostrzyc – stwierdziła Line i odwróciła laptop do siebie.

Wisting przeciągnął palcami przez szczeciniaste włosy i przyznał jej rację.

To było już drugie jego zdjęcie w gazecie w tym tygodniu. W zeszły poniedziałek zamieścili archiwalną fotografię, na której miał bardziej zaokrąglone policzki i krótsze, ale ciemniejsze włosy. Artykuł dotyczył włamania do domu Ingebrigtha Holma, byłego dyrektora fabryki Farris. Sprawcy zabrali ze sobą sejf, który zdaniem autora materiału zawierał „znaczącą sumę pieniędzy”. W rzeczywistości chodziło o trzy miliony w norweskiej i obcej walucie. Bóg raczy wiedzieć, dlaczego ten stary tetryk nie trzymał pieniędzy w banku, pomyślał Wisting.

– Co słychać w sprawie włamania do Willi Farris? – spytała Line, jakby czytała w jego myślach.

„Willa Farris”, pomyślał. Nikt nie nazywał inaczej starej willi położonej ustronnie na końcu Bøkelia, chociaż w ogóle nie przypominała tej, której wizerunek znajdował się na etykietach napojów gazowanych.

– Nic się nie wyjaśniło – odparł.

– Czy dyrektor i jego żona wrócili już z Brazylii?

– Wracają pod koniec tygodnia.

– System alarmowy nie zadziałał?

Zobaczył, że Line sięga po długopis, i roześmiał się.

– Jesteś w pracy?

– Zawsze – odpowiedziała ze śmiechem i spojrzała na zegarek. – Zresztą, niedługo będę musiała wyjść. Do pracy.

Opróżnił szklankę.

– Zadziałał – zapewnił. – Alarm antywłamaniowy włączył się o godzinie 2:43. Samochód firmy ochroniarskiej był na miejscu o 2:57. W tym czasie sprawcy zdążyli uciec, razem z sejfem.

– To znaczy, że ochroniarz zjawił się przed policją?

– Policja została powiadomiona tuż po godzinie trzeciej, gdy ochroniarz stwierdził, że naprawdę doszło do włamania.

– Czy to nie dziwne?

– Właściwie nie. Ponad dziewięćdziesiąt procent alarmów antywłamaniowych jest fałszywych. Gdybyśmy mieli wysyłać patrol do każdego włączonego alarmu, nie moglibyśmy robić nic innego.

Line skinęła głową i zanotowała.

– To znaczy, że nadal próbujecie ustalić, co działo się do godziny trzeciej w nocy z soboty na niedzielę? – wymamrotała. – Nie macie nic więcej? Na przykład, ile skradziono pieniędzy? Coś, co sprawiłoby, że ten materiał znalazłby się na pierwszej stronie? Wtedy szanse na to, że jakiś świadek przeczyta artykuł, byłyby znacznie większe.

– Nie podajemy żadnych liczb – uśmiechnął się. – Poza tym wydaje mi się, że pierwsza strona i tak już jest zapchana.

– Masz rację – przytaknęła. Znowu zerknęła na zegarek, po czym sięgnęła po torbę na ramię i powiedziała: – Muszę lecieć do pracy.

– Pracujesz nad sprawą Kajsy?

– Nie, dzisiaj mam napisać coś o tych włamaniach, do których doszło w ostatnim czasie. Podejrzewasz kogoś?

Potrząsnął głową.

– Ale napisz, żeby ludzie nie zostawiali cennych przedmiotów na widoku w samochodzie.

– Czy to wszystko, co policja zamierza zrobić w tej sprawie?

Westchnął, ale szybko zrozumiał, że Line tylko się z nim przekomarza.

– Pójdziemy razem?

– Idziesz na piechotę? – spytał.

– Przecież to jest o rzut kamieniem stąd – uśmiechnęła się zdziwiona. – Pięć minut drogi. Idziesz ze mną?

Redakcja lokalnej gazety mieściła się w budynku na Fritzøe Brygge, na samym końcu Langestrand i Wistingowi nie podobało się, że Line zamierza iść tam sama. Namyślał się przez chwilę. Właściwie powinien wrócić do pracy, ale mimo wszystko postanowił towarzyszyć córce, nadkładając nieco drogi.

– Do domu też wracasz pieszo? – spytał, gdy Line zamknęła za nimi drzwi.

– Tak, a dlaczego pytasz?

Nie odpowiedział.

– Na litość boską, tato! Myślisz o Kajsie i dlatego martwisz się o mnie?

Wzruszył ramionami.

– Chcesz powiedzieć, że na wolności grasuje morderca? Mamy o tym napisać?

– Nie...

– To przestań się zamartwiać!

Przez chwilę szli w milczeniu.

– A co myślisz o jutrzejszej akcji poszukiwawczej?

– Część operacyjna to nie moja działka.

– Oj, będzie się działo.

– Co masz na myśli?

– Nie wiesz? Przyjeżdżają drużyny piłkarzy ręcznych i inni sportowcy z całego Østlandet. Do tego kluby nurków i cywilni przewodnicy z psami tropiącymi i ratowniczymi. Razem kilkaset osób.

Wisting jęknął.4

Wracając do komendy, spodziewał się wzmożonej aktywności policjantów, a tymczasem większość śledczych snuła się po korytarzach. Nie zgłosił się ani jeden świadek, nie mieli żadnego punktu zaczepienia.

O godzinie piętnastej komisarz zebrał najbliższych współpracowników w sali konferencyjnej. Zjawili się Nils Hammer, Torunn Borg i technik kryminalistyki Espen Mortensen. Razem z Wistingiem stanowili niemal połowę wydziału kryminalnego. Reszta zajmowała się innymi sprawami lub przebywała na urlopie.

Przy jednej ze ścian usiadł policyjny adwokat, inspektor Audun Vetti, chociaż nikt go nie zapraszał. Za jego plecami wisiała mapa z zaznaczonym czerwoną szpilką miejscem zamieszkania Kajsy Berg.

– Nie rozumiem, skąd ta totalna posucha – westchnął Mortensen, najmłodszy z zebranych.

– Są wakacje – przypomniała Borg. – Ludzie wyjechali z miasta albo wylegują się na plaży.

– Ale przecież dziewczyna jest celebrytką – upierał się technik. – Ktoś musiał zwrócić na nią uwagę, widzieć, dokąd idzie. Ktoś inny niż jasnowidzki z Sunnmøre.

– Zapominacie o jednym – odezwał się Hammer i wyciągnął z kieszeni spodni pudełko snusu. – Mamy tylko słowo właściciela domu na to, że dziewczyna wyszła ze swojego mieszkania.

– Myślisz, że mógł ją zabić?

– W każdym razie nie wierzę, że dziewczyna jeszcze żyje.

– Okej – chrząknął Wisting. – Musimy potraktować to jako punkt wyjścia do dalszego śledztwa.

Zajrzał do notesu, w którym miał zapisane słowa klucze, i po chwili mówił dalej:

– Hammer, ty sprawdzisz Stiga Myhrego i jego siostrzeńca Martina Ekdala. Tego drugiego powinniśmy ściągnąć do nas na rutynowe przesłuchanie. Sam się tym zajmę.

Przeniósł wzrok na Borg, ale nie potrafił spojrzeć jej prosto w oczy. Od czasu, gdy rok wcześniej spędzili razem noc w pokoju hotelowym, czuł się skrępowany w jej obecności.

– Torunn. – Spuścił wzrok na notatki. – Chciałbym, żebyś skontaktowała się z rodziną Kajsy w Toten. Liczę na to, że przyjadą do miasta, o ile jeszcze ich tu nie ma.

– Przyjeżdżają dziś wieczorem – potwierdziła. – Mam się z nimi spotkać w hotelu.

– Świetnie. Musimy również wzywać systematycznie na przesłuchanie wszystkie osoby z jej klubu. Zawodniczki, trenerów, sędziów i wszystkich innych, którzy mieli z nią kontakt. Ty będziesz za to odpowiedzialny – zwrócił się do Espena.

– Czy dotyczy to również kadry narodowej?

– Zaczynamy od Klubu Piłki Ręcznej Larvik. Zdobądź wykaz interesujących nas osób i rozdziel nazwiska między was.

Mortensen zanotował.

– Jesteśmy już umówieni z jej chłopakiem i...

Wisting spojrzał na Hammera.

– Kristoffer Berven zjawi się o wpół do szóstej, a Mina Kopstad będzie tu już za godzinę – poinformował ich śledczy. – Chłopak Kajsy nie jest zadowolony z naszych działań. Twierdzi, że nic w tej sprawie nie robimy.

– Może ma rację – wymamrotał pod nosem Wisting. – Powtórzmy, co udało nam się ustalić do tej pory – powiedział głośno i wstał.

– To będzie krótka piłka – skomentował Hammer.

– Sprawdziłem jej telefon komórkowy – zaczął Mortensen, wyjmując billingi. – Ostatni raz był używany w przeddzień jej zniknięcia. Ostatnia aktywność to kilka esemesów wymienionych z chłopakiem.

– Wiemy, co zawierały?

– Nie, treść się nie zapisuje. Rejestrowana jest jedynie aktywność sieci komórkowej.

– Czy z tej aktywności możemy wyczytać coś więcej? – spytał komisarz.

– Na pierwszy rzut oka nic szczególnego się nie działo. Rozmawiała z rodziną i przyjaciółmi.

– Czy można ustalić, gdzie loguje się teraz jej komórka?

– Gdyby była włączona, moglibyśmy ją namierzyć – przytaknął Mortensen. – Ale telefon jest wyłączony. Albo się rozładował.

Nagle inspektor policji odchrząknął i wstał. Wisting odwrócił się gwałtownie w jego stronę. Zupełnie zapomniał, że Vetti przysłuchuje się ich rozmowie.

– Oczy wielu osób są obecnie zwrócone na nas – zaczął inspektor – i dlatego musimy stanąć na wysokości zadania. Godzinę temu rozmawiałem z zastępcą komendanta. Jej życzeniem jest jak najszybsze wyjaśnienie tej sprawy.

Wzrok inspektora zatrzymał się na Wistingu. Zanim komisarz zdążył spytać, co właściwie Vetti ma na myśli, inspektor skinął szybko głową i opuścił pokój.

Ciąg dalszy w wersji pełnej