Jestem Wandzia. Jesień pierwsza klasa - ebook

POZNAJCIE WILKÓW

Marek Wilk (tata)

Jest ortodontą. Pachnie miętą i śpiewa pod prysznicem. Ulubione słowo: „kurrropatwa”.

Magda Wilk (mama)

W pracy sprawdza tabelki i kręci głową. Pachnie mamowo, ma miękki brzuch i gotuje najlepsze płatki z mlekiem.

Wandzia Wilk (ja)

Mam siedem lat i zapas lodów w zamrażarce. Unikam oliwek, mieszkam w Nowej Lipie i właśnie wypadł mi drugi ząb.

Mikołaj Wilk (brat)

Chodzi do liceum, dwa razy miał złamane serce, wie, co to kosmki jelitowe, i czyta książki bez obrazków.

Filip Wilk (brat)

Prawie dziesięciolatek, koszulki układa w słupki, zna się na gwiazdozbiorach, lubi brokuły i wypuszcza na łąkę pająki.

Kuba Wilk (brat)

Ma dwanaście lat, jest najszybszy w wyścigówki, non stop trzyma ręce w kieszeniach, a jego pokój to pobojowisko.

Kotlet

Puszysty chomik syryjski, w dzień śpioch, w nocy pożeracz marchewek i biegacz.ROZDZIAŁ 1. ZĄB TKWI W JABŁKU (SIERPIEŃ)

Jestem Wandzia. Wandzia Wilk. Mam siedem lat i właśnie wypadł mi drugi ząb. Wypadł i od razu utkwił w jabłku.

Ja w tym czasie utknęłam w korku. Z babcią Mileną, która odwoziła mnie z Warszawy do domu w Nowej Lipie. Spędziłam w stolicy ostatni tydzień wakacji i chociaż było fajnie, tęskniłam już za Kotletem, moim puszystym chomikiem.

– Dlaczego akurat w jabłku? Nie mógł na przykład w truskawce? Albo w czekoladce? – spytałam, przyglądając się górnej jedynce, która teraz zamiast w mojej buzi tkwiła w jabłkowej skórce.

– Bo to klasyk, Wandziu. Klasyk. Kto jak kto, ale ja się na klasykach znam. – Babcia skręciła w boczną uliczkę i przez chwilę kluczyłyśmy między białymi, eleganckimi domami, by znowu wyjechać na zatłoczoną drogę.

– Daleko jeszcze? – Wyjrzałam przez szybę garbusa.

– Jakieś trzy godziny jazdy.

– Trzy godziny?

– Czyli tyle, ile trwa porządna opera. Jeśli chcesz, możemy jakąś włączyć.

– Yyyy…

Przełknęłam ślinę i dotknęłam językiem miękkiego dziąsła w miejscu wypadniętej jedynki.

Przez cały tydzień babcia puszczała muzykę operową i wyświetlała filmiki, na których śpiewa na scenie Opery Narodowej, tak wysoko, ale to tak wysoko, że żaden wilk nie potrafi tak wyć, nawet kiedy księżyc jest w pełni.

– Albo możemy pogadać. O muzyce, sztuce, historii… – Babcia dodała gazu i ominęłyśmy zepsutą ciężarówkę stojącą na poboczu.

– To wolę pogadać. – Wyprostowałam się na foteliku, gotowa zadać pierwsze pytanie. W końcu babcia była wszechwiedząca, mogłam więc zapytać ją o wszystko. Odłożyłam do połowy zjedzone jabłko na bok i zaczęłam:

– Babciu?

– Tak, Wandziu.

– Czy sos, którym polewasz ziemniaki, naprawdę jest zrobiony ze zdechłych myszy?

– Słucham? – Babcia zahamowała tuż przed przyczepą kempingową, która pojawiła się na naszym pasie, jakby ktoś dorysował ją w ostatniej chwili.

– Kuba mówi, że tak.

– Widać Kuba nie zna się na klasykach. Mój sos do ziemniaczków jest zrobiony z wiejskiej śmietany, czosnku i bulionu. Stąd jego piękny kolor i wyborny smak.

– A babciu?

– Tak, Wandziu.

– Czy ty naprawdę jesteś wszechwiedząca? Bo mama mówi, że jesteś.

– Cóż… hm…