-
W empik go
Jim Story - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 lutego 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Jim Story - ebook
Nowy Jork, Jim dobrze zapowiadający się prawnik doznaje wypadku. Jego dusza przenosi się w zaświaty. Mężczyzna szybko spostrzega, że tamta rzeczywistość w niczym nie odbiega od ziemskiej. Niesprawiedliwie osądzony zostaje strącony do piekieł, musi odnaleźć wyjście z tej nietypowej sytuacji. Wkrótce będzie walczył o swą przyszłość. Czy uda mu się udowodnić swą niewinność? Czy wróci na ziemię do swojej narzeczonej? Bogowie olimpijscy sprawią, że przeżyje swoją największą przygodę w życiu.
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8324-712-0 |
| Rozmiar pliku: | 342 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
W czasach pradawnych, gdy Ziemią władali tytani, a na Olimpię zasiadali Bogowie, ludzie zastanawiali się, jaki będzie ich koniec? Czy po śmierci pójdą na zielone pastwiska, czy spędzą resztę swojego żywota w Hadesie? Po paru tysiącach lat ludzkość się nieco zmieniła, tym razem ich zapatrywania nie wykraczały poza teraźniejszość. Jedyne co ich zastanawiało najbardziej to, czy otworzą w ich dzielnicy nowego McDonalda? Wbrew pozorom ewolucja szła w ślimaczym tempie. Oto historia Jima, skromnego nieśmiałego Amerykanina, który słyszał, że trzeba kiedyś umrzeć, ale nigdy nie miał na to czasu.
Mężczyzna wstał jak co dzień bardzo wcześnie. Zjadł śniadanie i wyszykował się do pracy. Pracował jako prawnik w kancelarii na Manhattanie. Praca była stresująca, ale opłacalna. Jego marzeniem było zostać sławnym pisarzem, a został niesławnym obrońcą uciśnionych i tych, którzy byli winni, ale mieli na tyle pieniędzy, aby wynająć dobrego prawnika. Jim złapał taksówkę, która podwiozła go pod firmę. Stanął przed przejściem dla pieszych, czekał na zielone światło. Zaczepił go bezdomny, dał mu parę dolarów. Drobne zawsze trzymał w kieszeni marynarki, tak na wszelki wypadek. Zaświeciło się zielone światło, babcia, która stała obok poprosiła Jima o pomoc. Pomógł jej nie chętnie w przedostaniu się na drugą stronę. Śpieszył się nieco, a kobieta ruszała się jak żółw. Spojrzał za siebie, zauważył czarnego kota, siedział na środku drogi. Ciężarówka zaraz miała ruszyć, niechybny los czekał to zwierzę. Jim wymachiwał rękami i krzyczał, kot ani nie drgnął. Mężczyzna podjął desperacki krok, odstawił babcię i rzucił się na kota. Sierściuch uciekł mu z rąk, a jego biedaka ciężarówka pocałowała prosto w twarz. Światło zgasło, głosy przechodniów umilkły, jego dusza uleciała wysoko.
Jim obudził się chwilę później. Czuł się, jakby był po imprezie, było ciemno, bolała go głowa i żadnego żywego ducha. Miał na sobie swój garnitur, buty i kapelusz. Pomyślał jedno: Spóźnił się do pracy i za karę szef go zamknął w piwnicy. Uderzał ciałem o niewidzialne ściany. Krzyczał, ale odpowiadało mu tylko echo. Nie przyszło mu do głowy, że może już nie żyć. Obejrzał w swoim nudnym życiu wiele filmów o śmierci, ale tam było światło i wołający głos. Tutaj absolutnie wszystko na odwrót. Zaczął się niecierpliwić.
— Mógłby ktoś zaświecić światło? — zaświeciła się żarówka na suficie, rozświetliła cały pokój.
— Dziękuje. Będę miał guza do końca życia… — mężczyzna przyłożył rękę do czoła. Spojrzał w lustro wiszące na ścianie. Było ich tam wiele, całe ściany były jednymi wielkim lustrami.
Zaświeciła się druga żarówka i trzecia i następna, nagle całe pomieszczenie zostało oświetlone. Mieli nawet podświetlaną podłogę. Jim zauważył wyjście z pokoju, napis nad drzwiami brzmiał: Wyjście ewakuacyjne. Znaki i strzałki podświetlane były zielonym neonem, kierowały go prosto w nieznane. Ktoś odpowiedzialny za obsługę przestrzegał widocznie przepisów BHP. Mężczyzna wyszedł z tunelu i ujrzał innych umarłych, miał wreszcie towarzystwo. Podleciał do niego jakiś gość, po skrzydłach można było stwierdzić, że raczej nie był z Nowego Jorku. Przywitał się:
— Witamy w zaświatach. Mam na imię Hermes. Proszę kierować się do głównej bramy. Wkrótce odbędzie się sąd. Życzymy miłego dnia. — oznajmił i poleciał dalej.
— W jakich zaświatach? To nie mogę wrócić?
— Nie ty nie żyjesz. — odpowiedział skrzydlaty koleś.
— Ale ja zapłacę, nie chce za darmo!
Hermes się wrócił. Jim wyjął swój portfel, zajrzał do środka.
— A ile? — nawet po śmierci można było spotkać łapówkarzy.
Mężczyzna wyjął same drobne, pokazał wysłannikowi niebios.
— Mam… trzydzieści dolarów.
— Za mało. — Hermes odleciał.
Jim udał się prosto do bramy, uznał, że stanie w miejscu mu nie pomoże. Po drodze zaczepił go inny umarły, Amerykanin z zachodniego wybrzeża.
— Ty facet, ale jaja. Ja nie żyje. Poszedłem spać i budzę się tutaj, myślałem, że umieranie jest okropne.
— Boże idę do ciebie. — stara kobieta szła z różańcem, zahaczyła ich łokciami.
— A ty jak zginąłeś?
— Wpadłem pod ciężarówkę. — Jim wstydził się trochę bezsensownej śmierci.
— To musiało zaboleć?
— Chciałem uratować kota, byłem za młody, żeby umierać.
— Kota? To za głupi, żeby żyć. Ja tam swoje przeżyłem. Wszędzie byłem, wszystko widziałem, ale to coś nowego. Jestem Stiff.
— Jim.
— To, co idziemy razem w nieznane? Jak w Star Treku. — amerykańskie poczucie humoru rzucało się w ucho.
Doszli razem do bramy, była mała, drewniana na tle ogromnego muru wyglądała beznadziejnie. Ludzie zaczęli się gromadzić, zrobiła się ciasnota. W tej grupie żołnierze amerykańscy maszerowali, byli po akcji, jeden z nich nie miał nogi, drugi ręki. Była też grupka zakonnic i terrorysta samobójca. Zauważyli go ofiary zamachu i chcieli się zemścić na nim.
— To on wysadził nasz autobus. Brać go! — rzucili się na niego. Zrobili kupę mięsa.
Brama była jeszcze zamknięta, obok niej wisiał dzwonek i napis: Dzwonić tylko raz. Podszedł jeden odważny, wcisnął guzik i przytrzymał. Wyszedł ze stróżówki wkurzony Hefajstos, Bóg żelaza, kowali i drobnych włamywaczy.
— Czytać nie umiesz?! Raz dzwonić. Czego?!
— Zdaje nam się, że umarliśmy. — odezwał się cienkim głosikiem homoseksualista.
— I co mi do tego?
— Czy to nie brama do nieba?
— A gdzie tam. — Hefajstos zbijał się z niego. Wyprostował się, wyglądał jak Hagrid z Harrego Pottera. Zarośnięty, niemodny strój i ta jego postura dinozaura.
— Najmocniej przepraszamy. — gej zawrócił, poszedł na tył kolejki.
— Zawracać! Żartowałem. Włazić hołota, tylko się nie pchać. — strażnik bramy podszedł do czytnika, wcisnął kod, brama się otworzyła.
— No nie mogę się już doczekać. — Stiff był ciekawy, co ujrzy za bramą? Tyle się nasłuchał za życia, że ciekawość jak by mogła, to by go zjadła.
— Ja mam złe przeczucie. — Jim był zdenerwowany, miał coś innego w grafiku na dzisiejszy dzień. Ta śmierć pokrzyżowała mu wszystkie plany. Był dzisiaj umówiony na kolację z narzeczoną, wiedział, że jak się nie zjawi, kobieta go zabije.
Brama była trochę za ciasna, zmarli wchodzili gęsiego. Gdy przechodził facet w płaszczu, zatrzymał go Hefajstos, swym młotem zablokował mu przejście.
— Facet! Płaszcz zostawiamy w szatni.
Mężczyzna zdjął nakrycie i powiesił na jego młocie, poszedł dalej, nie przejął się zbytnio uwagą.
— Amerykanie. — Hefajstos zrzucił płaszcz na ziemię. Zatrzymał murzyna. — Hej! Nie umiesz czytać? Afroamerykanie wchodzą na końcu. — wskazał tabliczkę informacyjną na murze.
— Jestem z Australii. — człowiek okazał się potomkiem Aborygenów.
— Tak, a ja jestem Di Caprio.
Przechodził nagi facet z dwoma kobietami, podobny był do tego słynnego aktora, co grał w Titanicu.
— Ten to chociaż umarł szczęśliwy. — docenił Hefajstos jego potencjał.
Szła grupka zakonnic, modliły się:
— Boże zmiłuj się nad nami.
Za nimi czołgał się facet bez nóg.
— A ty gdzie zgubiłeś nogi? — zadał mu pytanie z boskiej ciekawości strażnik, a zarazem klucznik bramy.
— Pociąg mnie przejechał.
Próbował następnie wejść facet z kałasznikowem, Hefajstos mu go odebrał z rąk.
— Co ty do trupów będziesz strzelał? Zakaz wnoszenia broni.
Odwrócił się tylko na chwilę, aby zanieść karabin, a po powrocie zauważył, że ktoś mu zarąbał młot. To był na pewno Polak, pełno ich wtedy się kręciło.
— Gdzie mój młot? Co za złodziejstwo, Boga nawet się nie boją okradać.
Weszli wszyscy zmarli za bramę, kręcił się złodziej między ludźmi.
— Młot, tanio sprzedam. Mało używany. Niemiecka precyzja.
Nikt jednak nie chciał kupić od niego. Podszedł narkoman do Jima i jego kolegę.
— Hej ziomki chcecie działkę? Mówię wam, jak wziąłem to, odleciałem.
Jim był zainteresowany.
— A nie masz coś, żeby spaść na dół?
— Co ty samobójca?
— Rzucił się pod ciężarówkę. — kolega naśmiewał się z Jima przed ćpunem.
— Ha ha. Ludzie za dużo ćpają. — odszedł od nich.
— Daleko jeszcze? — Stiff chciał mieć już ten sąd za sobą.
— Widzę bramkę, tylko trzeba pobrać numerek. — Jim zauważył bramki, wyglądały jak na autostradzie. Do celu ich wędrówki było jeszcze daleko, wszystko było zamglone, szli dalej w nieznane.
— Jak w pośredniaku. — kolega nie był pocieszony. Zaczęły się tworzyć kolejki przed bramkami. Ludzie za wolno pobierali bileciki, czytali za długo instrukcję pobierania.
— No i stanęło. Nie dobrze. Nie dobrze. — oznajmił jeden z czekających.
— W sumie teraz mamy dużo czasu, całą wieczność. — Jim próbował zażartować, ale nikt nie śmiał się z obecnych.
Zrobił się naprawdę duży kocioł. Musiał zaangażować się w to sam Bóg oceanów i bramek niebieskich Posejdon. Podszedł do ludzi.
— Wy durnie! Czego nie rozumiecie? Brać bilet i przechodzić. Czy to takie skomplikowane? — pogroził im swoim harpunem. Wyglądał z nim jak pospolity rybak.
Mężczyzna wstał jak co dzień bardzo wcześnie. Zjadł śniadanie i wyszykował się do pracy. Pracował jako prawnik w kancelarii na Manhattanie. Praca była stresująca, ale opłacalna. Jego marzeniem było zostać sławnym pisarzem, a został niesławnym obrońcą uciśnionych i tych, którzy byli winni, ale mieli na tyle pieniędzy, aby wynająć dobrego prawnika. Jim złapał taksówkę, która podwiozła go pod firmę. Stanął przed przejściem dla pieszych, czekał na zielone światło. Zaczepił go bezdomny, dał mu parę dolarów. Drobne zawsze trzymał w kieszeni marynarki, tak na wszelki wypadek. Zaświeciło się zielone światło, babcia, która stała obok poprosiła Jima o pomoc. Pomógł jej nie chętnie w przedostaniu się na drugą stronę. Śpieszył się nieco, a kobieta ruszała się jak żółw. Spojrzał za siebie, zauważył czarnego kota, siedział na środku drogi. Ciężarówka zaraz miała ruszyć, niechybny los czekał to zwierzę. Jim wymachiwał rękami i krzyczał, kot ani nie drgnął. Mężczyzna podjął desperacki krok, odstawił babcię i rzucił się na kota. Sierściuch uciekł mu z rąk, a jego biedaka ciężarówka pocałowała prosto w twarz. Światło zgasło, głosy przechodniów umilkły, jego dusza uleciała wysoko.
Jim obudził się chwilę później. Czuł się, jakby był po imprezie, było ciemno, bolała go głowa i żadnego żywego ducha. Miał na sobie swój garnitur, buty i kapelusz. Pomyślał jedno: Spóźnił się do pracy i za karę szef go zamknął w piwnicy. Uderzał ciałem o niewidzialne ściany. Krzyczał, ale odpowiadało mu tylko echo. Nie przyszło mu do głowy, że może już nie żyć. Obejrzał w swoim nudnym życiu wiele filmów o śmierci, ale tam było światło i wołający głos. Tutaj absolutnie wszystko na odwrót. Zaczął się niecierpliwić.
— Mógłby ktoś zaświecić światło? — zaświeciła się żarówka na suficie, rozświetliła cały pokój.
— Dziękuje. Będę miał guza do końca życia… — mężczyzna przyłożył rękę do czoła. Spojrzał w lustro wiszące na ścianie. Było ich tam wiele, całe ściany były jednymi wielkim lustrami.
Zaświeciła się druga żarówka i trzecia i następna, nagle całe pomieszczenie zostało oświetlone. Mieli nawet podświetlaną podłogę. Jim zauważył wyjście z pokoju, napis nad drzwiami brzmiał: Wyjście ewakuacyjne. Znaki i strzałki podświetlane były zielonym neonem, kierowały go prosto w nieznane. Ktoś odpowiedzialny za obsługę przestrzegał widocznie przepisów BHP. Mężczyzna wyszedł z tunelu i ujrzał innych umarłych, miał wreszcie towarzystwo. Podleciał do niego jakiś gość, po skrzydłach można było stwierdzić, że raczej nie był z Nowego Jorku. Przywitał się:
— Witamy w zaświatach. Mam na imię Hermes. Proszę kierować się do głównej bramy. Wkrótce odbędzie się sąd. Życzymy miłego dnia. — oznajmił i poleciał dalej.
— W jakich zaświatach? To nie mogę wrócić?
— Nie ty nie żyjesz. — odpowiedział skrzydlaty koleś.
— Ale ja zapłacę, nie chce za darmo!
Hermes się wrócił. Jim wyjął swój portfel, zajrzał do środka.
— A ile? — nawet po śmierci można było spotkać łapówkarzy.
Mężczyzna wyjął same drobne, pokazał wysłannikowi niebios.
— Mam… trzydzieści dolarów.
— Za mało. — Hermes odleciał.
Jim udał się prosto do bramy, uznał, że stanie w miejscu mu nie pomoże. Po drodze zaczepił go inny umarły, Amerykanin z zachodniego wybrzeża.
— Ty facet, ale jaja. Ja nie żyje. Poszedłem spać i budzę się tutaj, myślałem, że umieranie jest okropne.
— Boże idę do ciebie. — stara kobieta szła z różańcem, zahaczyła ich łokciami.
— A ty jak zginąłeś?
— Wpadłem pod ciężarówkę. — Jim wstydził się trochę bezsensownej śmierci.
— To musiało zaboleć?
— Chciałem uratować kota, byłem za młody, żeby umierać.
— Kota? To za głupi, żeby żyć. Ja tam swoje przeżyłem. Wszędzie byłem, wszystko widziałem, ale to coś nowego. Jestem Stiff.
— Jim.
— To, co idziemy razem w nieznane? Jak w Star Treku. — amerykańskie poczucie humoru rzucało się w ucho.
Doszli razem do bramy, była mała, drewniana na tle ogromnego muru wyglądała beznadziejnie. Ludzie zaczęli się gromadzić, zrobiła się ciasnota. W tej grupie żołnierze amerykańscy maszerowali, byli po akcji, jeden z nich nie miał nogi, drugi ręki. Była też grupka zakonnic i terrorysta samobójca. Zauważyli go ofiary zamachu i chcieli się zemścić na nim.
— To on wysadził nasz autobus. Brać go! — rzucili się na niego. Zrobili kupę mięsa.
Brama była jeszcze zamknięta, obok niej wisiał dzwonek i napis: Dzwonić tylko raz. Podszedł jeden odważny, wcisnął guzik i przytrzymał. Wyszedł ze stróżówki wkurzony Hefajstos, Bóg żelaza, kowali i drobnych włamywaczy.
— Czytać nie umiesz?! Raz dzwonić. Czego?!
— Zdaje nam się, że umarliśmy. — odezwał się cienkim głosikiem homoseksualista.
— I co mi do tego?
— Czy to nie brama do nieba?
— A gdzie tam. — Hefajstos zbijał się z niego. Wyprostował się, wyglądał jak Hagrid z Harrego Pottera. Zarośnięty, niemodny strój i ta jego postura dinozaura.
— Najmocniej przepraszamy. — gej zawrócił, poszedł na tył kolejki.
— Zawracać! Żartowałem. Włazić hołota, tylko się nie pchać. — strażnik bramy podszedł do czytnika, wcisnął kod, brama się otworzyła.
— No nie mogę się już doczekać. — Stiff był ciekawy, co ujrzy za bramą? Tyle się nasłuchał za życia, że ciekawość jak by mogła, to by go zjadła.
— Ja mam złe przeczucie. — Jim był zdenerwowany, miał coś innego w grafiku na dzisiejszy dzień. Ta śmierć pokrzyżowała mu wszystkie plany. Był dzisiaj umówiony na kolację z narzeczoną, wiedział, że jak się nie zjawi, kobieta go zabije.
Brama była trochę za ciasna, zmarli wchodzili gęsiego. Gdy przechodził facet w płaszczu, zatrzymał go Hefajstos, swym młotem zablokował mu przejście.
— Facet! Płaszcz zostawiamy w szatni.
Mężczyzna zdjął nakrycie i powiesił na jego młocie, poszedł dalej, nie przejął się zbytnio uwagą.
— Amerykanie. — Hefajstos zrzucił płaszcz na ziemię. Zatrzymał murzyna. — Hej! Nie umiesz czytać? Afroamerykanie wchodzą na końcu. — wskazał tabliczkę informacyjną na murze.
— Jestem z Australii. — człowiek okazał się potomkiem Aborygenów.
— Tak, a ja jestem Di Caprio.
Przechodził nagi facet z dwoma kobietami, podobny był do tego słynnego aktora, co grał w Titanicu.
— Ten to chociaż umarł szczęśliwy. — docenił Hefajstos jego potencjał.
Szła grupka zakonnic, modliły się:
— Boże zmiłuj się nad nami.
Za nimi czołgał się facet bez nóg.
— A ty gdzie zgubiłeś nogi? — zadał mu pytanie z boskiej ciekawości strażnik, a zarazem klucznik bramy.
— Pociąg mnie przejechał.
Próbował następnie wejść facet z kałasznikowem, Hefajstos mu go odebrał z rąk.
— Co ty do trupów będziesz strzelał? Zakaz wnoszenia broni.
Odwrócił się tylko na chwilę, aby zanieść karabin, a po powrocie zauważył, że ktoś mu zarąbał młot. To był na pewno Polak, pełno ich wtedy się kręciło.
— Gdzie mój młot? Co za złodziejstwo, Boga nawet się nie boją okradać.
Weszli wszyscy zmarli za bramę, kręcił się złodziej między ludźmi.
— Młot, tanio sprzedam. Mało używany. Niemiecka precyzja.
Nikt jednak nie chciał kupić od niego. Podszedł narkoman do Jima i jego kolegę.
— Hej ziomki chcecie działkę? Mówię wam, jak wziąłem to, odleciałem.
Jim był zainteresowany.
— A nie masz coś, żeby spaść na dół?
— Co ty samobójca?
— Rzucił się pod ciężarówkę. — kolega naśmiewał się z Jima przed ćpunem.
— Ha ha. Ludzie za dużo ćpają. — odszedł od nich.
— Daleko jeszcze? — Stiff chciał mieć już ten sąd za sobą.
— Widzę bramkę, tylko trzeba pobrać numerek. — Jim zauważył bramki, wyglądały jak na autostradzie. Do celu ich wędrówki było jeszcze daleko, wszystko było zamglone, szli dalej w nieznane.
— Jak w pośredniaku. — kolega nie był pocieszony. Zaczęły się tworzyć kolejki przed bramkami. Ludzie za wolno pobierali bileciki, czytali za długo instrukcję pobierania.
— No i stanęło. Nie dobrze. Nie dobrze. — oznajmił jeden z czekających.
— W sumie teraz mamy dużo czasu, całą wieczność. — Jim próbował zażartować, ale nikt nie śmiał się z obecnych.
Zrobił się naprawdę duży kocioł. Musiał zaangażować się w to sam Bóg oceanów i bramek niebieskich Posejdon. Podszedł do ludzi.
— Wy durnie! Czego nie rozumiecie? Brać bilet i przechodzić. Czy to takie skomplikowane? — pogroził im swoim harpunem. Wyglądał z nim jak pospolity rybak.
więcej..
