-
W empik go
Józia Kłopotek i otchłań klęsk - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
6 czerwca 2019
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Józia Kłopotek i otchłań klęsk - ebook
Stanęła po stronie koleżanki, dostała karę. Miała poprawić test z przyrody, przegapiła termin. Chciała uratować małżeństwo rodziców, podpaliła kuchnię.
Z tą Kłopotek są same kłopoty, niby chce dobrze, a zawsze wychodzi odwrotnie. Może po prostu taka już jest i nic nie można na to poradzić? Najzwyczajniej w świecie urodziła się pod nieszczęśliwą gwiazdą i tyle. A może właśnie wszystko jest inaczej?
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8118-081-8 |
| Rozmiar pliku: | 6,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1
Choć to może się wydawać absurdalne, ostatni dzień tego roku szkolnego był najgorszym dniem w całym moim życiu. Stałyśmy z Tośką na chodniku, obie w galowych strojach, ściskając w dłoniach świadectwa ukończenia czwartej klasy, lecz z minami, jakby poddawano nas najgorszym torturom. Boisko za płotem powoli pustoszało, a wielkie kałuże, rozlane tu i ówdzie na mokrej od deszczu asfaltowej powierzchni, przypominały szarobure ślepia, łypiące za oddalającymi się ostatnimi uczniami, by upewnić się, że znikną stąd na kolejne dwa miesiące i dadzą okolicy trochę wytchnienia.
– Tosia, zaraz przyjadą po nasze meble! – Ciotka Zuza, mama mojej najlepszej przyjaciółki, nie pozostawiała nam żadnych złudzeń. Tego właśnie dnia miałyśmy się rozstać na zawsze.
Wiedziałyśmy, że ta chwila nadejdzie, i od marca urządzałyśmy pożegnalne nocowania tak często, jak to tylko było możliwie, jednak nic nie opisze uczucia rozpaczy, jakiego doświadczałyśmy w tamtym momencie. Dzień był dość chłodny, zwłaszcza jak na koniec czerwca. Zapięłam na zamek błyskawiczny jasnoniebieską kurtkę, którą miałam na sobie, ale zrobiłam to tak, jakbym chciała w niej zmieścić i skryć cały swój smutek, niezgodę na tę sytuację i wszystkie nasze wspomnienia z ostatnich dziesięciu, prawie jedenastu lat życia, bo znałyśmy się właściwie od urodzenia.
– Będę pisać codziennie – wybąkałam rozżalona. – Przysięgam.
– Ja też – wtórowała mi Tosia. – Dzwonić też będę, mama obiecała kupić mi wreszcie telefon.
– Antonino, błagam! – Ciotka Zuza odpaliła silnik samochodu.
– Przyślij koniecznie numer! – Rzuciłam się Tosi na szyję i rozbeczałam na dobre, a przyjaciółka objęła mnie mocno.
Stałyśmy tak po raz ostatni, nierozdzielne, a podmuchy porywistego wiatru plątały nam włosy – moje rude, proste i Tosine czarne, mocno skręcone kosmyki. Na kałużę za plecami mojej przyjaciółki spadały jedna za drugą ciężkie deszczowe krople, tworząc bulwiaste bąble na brejowatej powierzchni.
Tosia ruszyła do samochodu. Pomachała mi jeszcze, otwierając drzwi, po czym zniknęła w środku. Powlokłam się pustym chodnikiem w drugą stronę. Płakałam nadal rzewnymi łzami, żegnając to, co już nigdy nie mogło się powtórzyć, bo Tosia była jedyna w swoim rodzaju – nie do zastąpienia. Czułam się tak przybita, że perspektywa wakacji w ogóle mnie nie cieszyła. Gdyby nie deszcz, można by pomyśleć, że to moje oczy wypłakały tę całą wodę na ulicy.
I pewnie długo jeszcze bym tak rozpaczała, gdyby nie fala czarnego błota, która znienacka spadła mi na głowę, sprowadzając mnie natychmiast na ziemię.
– No, wspaniale! – jęknęłam. Jakiś rozpędzony samochód przemknął koło mnie tuż przy krawężniku, nie zwracając uwagi na to, że jest tam kałuża. Błotnista maź ściekała po mnie, zostawiając na jasnoniebieskiej kurtce sinoczarne plamy.
Na szczęście kamienica, w której mieszkałam, znajdowała się kilka domów dalej. Dobiegłam do drzwi wejściowych i otworzyłam je kluczem. Nie byłam pewna, czy ktoś jest w domu. Mama i tata na pewno jeszcze pracowali. Na babcię Eugenię raczej nie liczyłam, zazwyczaj o tej porze była na ćwiczeniach albo w pracowni malarskiej, albo na jakimś wykładzie, którego nie mogła opuścić. Wbiegłam na górę, zostawiając na schodach część błota, po drodze odpięłam kurtkę, by ją zdjąć, i już miałam złapać za klamkę, gdy drzwi otworzyły się same. Stali w nich babcia Eugenia oraz mój zwariowany pies Bzik, kudłaty mieszaniec w typie teriera. No tak, mama prosiła, żeby babcia wyszła z nim na dodatkowy spacer, i pewnie stąd jej wizyta. Na mój widok babcia pobladła, a Bzik, zamiast jak zawsze skoczyć na mnie z radością, zaczął szczekać, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy.
– Józefino Kłopotek! – krzyknęła babcia. – Gdzieś ty była?!
– Zdałam do piątej klasy, babciu! – Wyjęłam z kieszeni kurtki świadectwo, by to udowodnić, lecz mina babci mówiła, że szary, mokry papierowy klops, błotna pulpa zmięta w mojej dłoni, absolutnie jej nie przekonał. – Naprawdę!!!
Ten rok był dla mnie wyjątkowy i zdanie do następnej klasy okazało się wielkim wyczynem. Od zawsze wpadałam w kłopoty, ale tym razem to były po prostu megakatastrofy. Lecz zacznę od początku, bo to, co już tutaj opowiedziałam, wydarzyło się dopiero na samym końcu tej historii…
Choć to może się wydawać absurdalne, ostatni dzień tego roku szkolnego był najgorszym dniem w całym moim życiu. Stałyśmy z Tośką na chodniku, obie w galowych strojach, ściskając w dłoniach świadectwa ukończenia czwartej klasy, lecz z minami, jakby poddawano nas najgorszym torturom. Boisko za płotem powoli pustoszało, a wielkie kałuże, rozlane tu i ówdzie na mokrej od deszczu asfaltowej powierzchni, przypominały szarobure ślepia, łypiące za oddalającymi się ostatnimi uczniami, by upewnić się, że znikną stąd na kolejne dwa miesiące i dadzą okolicy trochę wytchnienia.
– Tosia, zaraz przyjadą po nasze meble! – Ciotka Zuza, mama mojej najlepszej przyjaciółki, nie pozostawiała nam żadnych złudzeń. Tego właśnie dnia miałyśmy się rozstać na zawsze.
Wiedziałyśmy, że ta chwila nadejdzie, i od marca urządzałyśmy pożegnalne nocowania tak często, jak to tylko było możliwie, jednak nic nie opisze uczucia rozpaczy, jakiego doświadczałyśmy w tamtym momencie. Dzień był dość chłodny, zwłaszcza jak na koniec czerwca. Zapięłam na zamek błyskawiczny jasnoniebieską kurtkę, którą miałam na sobie, ale zrobiłam to tak, jakbym chciała w niej zmieścić i skryć cały swój smutek, niezgodę na tę sytuację i wszystkie nasze wspomnienia z ostatnich dziesięciu, prawie jedenastu lat życia, bo znałyśmy się właściwie od urodzenia.
– Będę pisać codziennie – wybąkałam rozżalona. – Przysięgam.
– Ja też – wtórowała mi Tosia. – Dzwonić też będę, mama obiecała kupić mi wreszcie telefon.
– Antonino, błagam! – Ciotka Zuza odpaliła silnik samochodu.
– Przyślij koniecznie numer! – Rzuciłam się Tosi na szyję i rozbeczałam na dobre, a przyjaciółka objęła mnie mocno.
Stałyśmy tak po raz ostatni, nierozdzielne, a podmuchy porywistego wiatru plątały nam włosy – moje rude, proste i Tosine czarne, mocno skręcone kosmyki. Na kałużę za plecami mojej przyjaciółki spadały jedna za drugą ciężkie deszczowe krople, tworząc bulwiaste bąble na brejowatej powierzchni.
Tosia ruszyła do samochodu. Pomachała mi jeszcze, otwierając drzwi, po czym zniknęła w środku. Powlokłam się pustym chodnikiem w drugą stronę. Płakałam nadal rzewnymi łzami, żegnając to, co już nigdy nie mogło się powtórzyć, bo Tosia była jedyna w swoim rodzaju – nie do zastąpienia. Czułam się tak przybita, że perspektywa wakacji w ogóle mnie nie cieszyła. Gdyby nie deszcz, można by pomyśleć, że to moje oczy wypłakały tę całą wodę na ulicy.
I pewnie długo jeszcze bym tak rozpaczała, gdyby nie fala czarnego błota, która znienacka spadła mi na głowę, sprowadzając mnie natychmiast na ziemię.
– No, wspaniale! – jęknęłam. Jakiś rozpędzony samochód przemknął koło mnie tuż przy krawężniku, nie zwracając uwagi na to, że jest tam kałuża. Błotnista maź ściekała po mnie, zostawiając na jasnoniebieskiej kurtce sinoczarne plamy.
Na szczęście kamienica, w której mieszkałam, znajdowała się kilka domów dalej. Dobiegłam do drzwi wejściowych i otworzyłam je kluczem. Nie byłam pewna, czy ktoś jest w domu. Mama i tata na pewno jeszcze pracowali. Na babcię Eugenię raczej nie liczyłam, zazwyczaj o tej porze była na ćwiczeniach albo w pracowni malarskiej, albo na jakimś wykładzie, którego nie mogła opuścić. Wbiegłam na górę, zostawiając na schodach część błota, po drodze odpięłam kurtkę, by ją zdjąć, i już miałam złapać za klamkę, gdy drzwi otworzyły się same. Stali w nich babcia Eugenia oraz mój zwariowany pies Bzik, kudłaty mieszaniec w typie teriera. No tak, mama prosiła, żeby babcia wyszła z nim na dodatkowy spacer, i pewnie stąd jej wizyta. Na mój widok babcia pobladła, a Bzik, zamiast jak zawsze skoczyć na mnie z radością, zaczął szczekać, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy.
– Józefino Kłopotek! – krzyknęła babcia. – Gdzieś ty była?!
– Zdałam do piątej klasy, babciu! – Wyjęłam z kieszeni kurtki świadectwo, by to udowodnić, lecz mina babci mówiła, że szary, mokry papierowy klops, błotna pulpa zmięta w mojej dłoni, absolutnie jej nie przekonał. – Naprawdę!!!
Ten rok był dla mnie wyjątkowy i zdanie do następnej klasy okazało się wielkim wyczynem. Od zawsze wpadałam w kłopoty, ale tym razem to były po prostu megakatastrofy. Lecz zacznę od początku, bo to, co już tutaj opowiedziałam, wydarzyło się dopiero na samym końcu tej historii…
więcej..
