Kamoens Fryderyka Halm'a: drammat w jednej odsłonie, przedstawiony w wiedeńskim dworskim teatrze dnia 30 marca 1837 roku - ebook

Dra­mat w jed­nej Od­sło­nie, przed­sta­wio­ny w Wie­deń­skim Dwor­skim Te­atrze dnia 30 Mar­ca 1837 roku.

Wol­ny prze­kład

T. No­wo­siel­skie­go.

El bron­ce mu­ere yse

de­sha­re el mar­mol;

Mas el can­to di­vi­no

Nose rin­de al im­pe­rio del de­sti­no

Don Alb. Li­sia

War­sza­wa, w dru­kar­ni Jana Ja­wor­skie­go przy uli­cy

Kra­kow­skie Przed­mie­ście Nr 369.

1845.

OSO­BY.

KA­MO­ENS

DON JOSE QU­EBE­DO CA­STEL BRAN­CO, bo­ga­ty ku­piec

PE­REZ, syn jego

DO­ZOR­CA Szpi­ta­lu Li­zboń­skie­go

Rzecz dzie­je się roku 1579.

Przy­pi­sek Au­to­ra.

–-

Va­sco Mon­sin­cho, tu Pe­rez de Qu­ebe­do Ca­stel Bran­co, utwo­ra­mi swo­je­mi, z po­mię­dzy wszyst­kich po­etów por­tu­gal­skich, naj­bli­żej sta­nął obok sław­ne­go Ka­mo­en­sa (Bar­bo­sa Ma­cha­do. Bi­blioth. Le­vit.De­nis. Re­su­me de l'hist… li­ter. du Por­tu­gal. Chap. 19). Wiel­ki jego bo­ha­ter­ski po­emat… t. Al­fons Afry­kań­czyk ogło­szo­ny był roku 1611. W tym po­ema­cie au­tor skre­ślił po mi­strzow­sku mę­czeń­stwo Fer­dy­nan­da z przy­dom­kiem sta­ły i bi­twę pod Al­ca­zar.

(Te­atr przed­sta­wia izbę w szpi­ta­lu li­zboń­skim: brud­ne i odra­pa­ne ścia­ny – tu i owdzie wap­no po­od­pa­da­ło; na przo­dzie sce­ny, po pra­wej stro­nie wi­dzów, stoi stół, na któ­rym roz­ma­ite książ­ki i re­ko­pi­sma leżą w nie­ła­dzie: obok nie­go parę krze­seł, po le­wej stro­nie krze­sło z po­rę­cza­mi, nie­co da­lej ubo­gie po­sia­nie na któ­rem śpi Ka­mo­ens, przy nim opar­ły oręż, nad gło­wą śpią­ce­go wisi na ścia­nie lut­nia za­ku­rzo­na, w głę­bi, od stro­ny pra­wej, drzwi).

Sce­na I.

(Po ukoń­cze­niu sym­fo­nii, drzwi się otwie­ra­ją: w pro­gu uka­zu­je się Don Jose Qu­ebe­do, któ­re­go pro­wa­dzi do­zor­ca szpi­tal­ny: ten ostat­ni ma u pasa pęk klu­czy i nie­sie dużą księ­gę).

Do­zor­ca i Qu­ebe­do.QU­EBE­DO.

Masz słusz­ność, przy­ja­cie­lu, jak wi­dzę, twe księ­gi

Utrzy­mu­jesz w po­rząd­ku – więc on tu: Ka­mo­ens!

W cia­snej i ciem­nej izbie, za kra­ta­mi w oknach –

Tu pod brud­nem skle­pie­niem, wśród ścian ob­szar­pa­nych!

DO­ZOR­CA .

Bo też tu wa­nad daw­niej prze­by­wa­li–

A on do spo­koj­no­ści wzdy­chał bez ustan­ku.

Pra­gnął żyć w sa­mot­no­ści: kąt ten stał pust­ka­mi,

Jemu więc od­da­li­śmy to skrom­ne miesz­ka­nie…..