Kancelaria - ebook

Rozdział 1

W kancelarii adwokackiej Finleya i Figga firmę nazywano „butikiem”. To nieprzystające określenie pracownicy wplatali w codzienne rozmowy przy każdej okazji, pojawiało się nawet drukiem w najróżniejszych formach wymyślanych przez wspólników. Gdy używano go właściwie, sugerowało, że Finley i Figg to coś więcej niż dwuosobowe przedsięwzięcie. Butik miał się kojarzyć z czymś niewielkim, o indywidualnym charakterze, wyspecjalizowanym w bardzo określonej dziedzinie. Butik to wyszukany luz i jednocześnie szyk, w końcu nazwa pochodziła od francuskiego słowa boutique. Butik jako firma, która z założenia ma być mała, nie jest dla wszystkich i dobrze prosperuje.

Poza wielkością kancelaria nie miała żadnej z tych cech. Adwokaciny z firmy Finleya i Figga, których raczej trudno byłoby uznać za symbole elegancji i seksu, uganiali się za sprawami o odszkodowania za uszkodzenie ciała, w codziennym młynie wymagającym niewielkich umiejętności czy inteligencji. Zyski były równie iluzoryczne, jak status kancelarii. Firma nie powiększała się, ponieważ brakowało pieniędzy na jej rozwój. Nie każdy mógł w niej pracować, bo i nikt nie chciał, podobnie jak jej dwóch właścicieli. Nawet sąsiedztwo było dowodem, iż monotonnie egzystuje na marginesie ostatniej prawniczej ligi: wietnamski salon masażu po lewej i warsztat naprawczy kosiarek do trawy po prawej stronie. Na pierwszy rzut oka było widać, że Finley i Figg cienko przędzie. Dokładnie naprzeciwko, po drugiej stronie ulicy, działał inny butik – znienawidzona konkurencja – a jeszcze więcej adwokatów gnieździło się za rogiem. Prawdę mówiąc, okolica roiła się od prawników, niektórych pracujących na własny rachunek, innych zatrudnianych w małych kancelariach i najróżniejszych odpowiednikach ich skromniutkiego biura.

Kancelaria Finleya i Figga działała przy Preston Avenue, ruchliwej ulicy ze starymi parterowymi domami, wykorzystywanymi do wszelkiego rodzaju działalności gospodarczej. Były tam sklepy (monopolowe), punkty usługowe (pralnia chemiczna, masaże, naprawa kosiarek), gabinety dentystyczne i firmy adwokackie oraz punkt gastronomiczny (enchilady, baklawy i pizza na wynos). Oscar Finley stał się właścicielem budynku po wygraniu sprawy w sądzie dwadzieścia lat temu. Niedostatki adresu rekompensowała lokalizacja: w bezpośredniej bliskości skrzyżowania Preston, Beech i Trzydziestej Ósmej, chaotycznego natłoku asfaltu i mnóstwa samochodów, gwarantującego co najmniej jeden porządny wypadek w tygodniu, a często nawet więcej. Koszty ogólne kancelarii pokrywane były z kolizji, do jakich dochodziło mniej niż sto metrów od jej siedziby. Ludzie z firm prawniczych, butików i całej reszty często krążyli po okolicy w poszukiwaniu dostępnego taniego budynku, z którego wygłodzeni adwokaci mogliby usłyszeć pisk opon i zgrzyt miażdżonej blachy.

Jako że w kancelarii pracowało tylko dwóch adwokatów/wspólników, z oczywistych względów jeden z nich musiał być szefem. Starszym wspólnikiem został zatem Oscar Finley, mający sześćdziesiąt dwa lata i trzydziestoletnie doświadczenie w tym, jak działa prawo pięści, dominujące na bezwzględnych ulicach południowo-zachodniego Chicago. Oscar był kiedyś policjantem patrolującym pieszo ulice, ale zawieszono go za zbyt pochopne rozwalanie łbów. Niewiele brakowało, a trafiłby do więzienia, zamiast tego jednak doznał przebudzenia, zdał maturę, a potem skończył prawo. Ponieważ żadna kancelaria nie chciała go zatrudnić, założył własną firmę i wypełniał pozwy każdemu, kto się nawinął. Trzydzieści dwa lata później sam nie mógł uwierzyć, że przez cały ten czas marnował karierę na prowadzenie spraw o wyegzekwowanie zaległych płatności, odszkodowania za stłuczki i złamania kończyn na śliskiej posadzce oraz szybkie rozwody. Od lat miał tę samą żonę, straszną kobietę. Codziennie marzył o rozwodzie. Tyle że nie było go na niego stać. Po trzydziestu dwóch latach uprawiania zawodu adwokata mógł sobie pozwolić na bardzo niewiele.

Jego młodszym wspólnikiem – Oscar miał skłonność do mówienia czegoś w rodzaju: „Polecę młodszemu wspólnikowi, żeby się tym zajął”, kiedy próbował zrobić wrażenie na sędziach albo adwokatach, a zwłaszcza na ewentualnych klientach – był Wally Figg, czterdziestopięciolatek. Wally uważał się za adwokata idącego do celu po trupach. W aż nadto śmiałych ogłoszeniach obiecywał wszelkie możliwe agresywne zachowania. „Walczymy o Twoje prawa!”, „Firmy ubezpieczeniowe drżą przed nami!”, „My to fachowość!”. Takie ogłoszenia można było zobaczyć na ławkach w parkach, autobusach komunikacji miejskiej, w taksówkach, programach studenckich rozgrywek futbolowych, a nawet na słupach telefonicznych, choć łamał w ten sposób sporo przepisów.

Tych ogłoszeń nie widziało się jednak w dwóch najważniejszych miejscach: w telewizji i na billboardach. Wally i Oscar ciągle się o to kłócili. Oscar nie chciał wydawać na nie pieniędzy – oba rodzaje reklamy były wyjątkowo drogie – Wally zaś bez przerwy kombinował, jak go przekonać. Szczytem jego marzeń było zobaczenie swojej uśmiechniętej twarzy i głowy z gładko zaczesanymi włosami na ekranie telewizora, kiedy mówiłby przerażające rzeczy o firmach ubezpieczeniowych i jednocześnie obiecywał ogromne odszkodowania ludziom, którzy mieli wypadki i byli na tyle mądrzy, by zadzwonić pod jego darmowy numer.

Jednak Oscar nie chciał płacić nawet za billboardy. Wally miał już nawet upatrzoną jedną tablicę, sześć przecznic od ich siedziby. Na rogu Beech i Trzydziestej Drugiej, wysoko nad kłębiącym się ruchem ulicznym, na dachu trzypiętrowej kamienicy czynszowej było idealne miejsce, najlepsze w całej aglomeracji Chicago. W tej chwili reklamowano tam tanią bieliznę damską (bardzo ładne ogłoszenie, co Wally musiał przyznać), ale widział już oczami wyobraźni swoją twarz i nazwisko. Oscar jednak niezmiennie się nie zgadzał.

Wally zrobił dyplom na prestiżowym wydziale prawa Uniwersytetu Chicagowskiego, Oscar zaś na nieistniejącej już uczelni, która prowadziła kiedyś kursy wieczorowe. Obaj trzykrotnie podchodzili do egzaminów adwokackich, Wally rozwodził się już cztery razy, o czym Oscar mógł tylko pomarzyć. Wally chciał dużych spraw za ogromne pieniądze i wynagrodzenia sięgającego milionów dolarów. Oscarowi zależało tylko na dwóch rzeczach: rozwodzie i emeryturze.

Jakim cudem tych dwóch mężczyzn zostało wspólnikami w domu mieszkalnym przerobionym na kancelarię, to osobna historia. Jakim cudem przetrwali, nie mordując się wzajemnie, było tajemnicą ich codziennego życia.

***

Arbitrem stała się Rochelle Gibson, krzepka czarna kobieta, którą ulice, gdzie się wychowała, nauczyły przebiegłości i zdecydowania. Pani Gibson zajmowała się frontem: telefonami, recepcją, przyszłymi klientami, którzy zaszli do firmy, i niezadowolonymi, którzy wychodzili źli, od czasu do czasu przepisywała coś na komputerze (choć jej szefowie nauczyli się, że jeśli chcieli mieć coś wklepane w komputer, powinni zrobić to sami), firmowym psem i, co najważniejsze, ciągłymi kłótniami pomiędzy Oscarem i Wallym.

Wiele lat temu pani Gibson została ranna w wypadku samochodowym, nie ze swojej winy. Skomplikowała sobie potem życie jeszcze bardziej, wynajmując kancelarię Finleya i Figga, choć nie z własnego wyboru. Dwadzieścia cztery godziny po wypadku, nafaszerowana środkami przeciwbólowymi, usztywniona szynami i gipsem, obudziła się i zobaczyła uśmiechniętą, mięsistą twarz adwokata Wallisa Figga, pochylającego się nad jej szpitalnym łóżkiem. Miał na sobie niebieskawozielony fartuch, na szyi stetoskop i doskonale podszywał się pod lekarza. Wally podstępnie namówił ją do podpisania umowy, na której mocy ustanawiała go pełnomocnikiem procesowym, obiecał jej gruszki na wierzbie, wymknął się z sali równie cicho, jak się do niej zakradł, a potem przystąpił do partaczenia sprawy. Dostała czterdzieści tysięcy dolarów, które jej mąż przepił i przegrał w parę tygodni, co skończyło się rozwodem przeprowadzonym przez Oscara Finleya. On również zajął się jej bankructwem. Pani Gibson nie była zachwycona żadnym z dwóch adwokatów i zagroziła, że wytoczy im sprawę za zaniedbanie obowiązków i błędy. To przyciągnęło ich uwagę – mieli już podobne sprawy – dlatego bardzo starali się ją ułagodzić. Kiedy kłopoty pani Gibson zaczęły się mnożyć, zatrudnili ją na stałe, a z czasem cała trójka przyzwyczaiła się do siebie.

Kancelaria Finleya i Figga była dużym wyzwaniem dla sekretarki. Niska pensja, klienci w większości nieprzyjemni, inni prawnicy, którzy dzwonili i byli bardzo niegrzeczni, długie godziny pracy… ale najgorsze były kontakty z oboma wspólnikami. Oscar i Wally próbowali wcześniej zatrudniać dojrzałe kobiety, ale starsze panie nie wytrzymywały napięcia. Zdecydowali się na młodą osobę, jednak skończyło się procesem o molestowanie seksualne, bo Wally nie potrafił trzymać łap z dala od biuściastego stworzenia. (Ułożyli się z nią poza salą sądową i zapłacili pięćdziesiąt tysięcy dolarów, ale i tak ich nazwiska pojawiły się w gazetach). Rochelle Gibson znalazła się przypadkiem pewnego ranka w ich biurze, gdy pracująca wówczas sekretarka rzuciła pracę i jak burza wybiegła z kancelarii. Telefon dzwonił, wspólnicy wrzeszczeli na siebie, a pani Gibson podeszła po prostu do biurka i okiełznała chaos. A potem zaparzyła dzbanek kawy. Wróciła następnego dnia i kolejnego. Osiem lat później nadal trwała na stanowisku.

Jej dwaj synowie siedzieli w więzieniu. Wally był ich adwokatem, jednak prawdę mówiąc, nikt nie mógł im pomóc. Dwóch nastolatków dostarczało Wally’emu zajęcia, ponieważ co chwila ich aresztowano i oskarżano o najróżniejsze przestępstwa związane z narkotykami. Coraz bardziej angażowali się w dealerkę, a Wally ostrzegał ich, że zmierzają prostą drogą do więzienia albo w objęcia śmierci. To samo mówił pani Gibson, która nie miała żadnej kontroli nad chłopcami i często modliła się, żeby wreszcie trafili do więzienia. Kiedy wpadli z kokainą, dostali po dwadzieścia lat. Wally uzyskał zmniejszenie wyroków do dziesięciu lat, ale nie zaskarbił sobie tym wdzięczności chłopców. Pani Gibson natomiast podziękowała mu ze łzami w oczach. Mimo wszystkich problemów Wally nie wziął od niej za obronę synów ani centa.

Przez lata wiele łez błyszczało w oczach pani Gibson i często roniła je w gabinecie Wally’ego za zamkniętymi drzwiami. Doradzał jej i starał się pomagać, gdy było to możliwe, ale najważniejsze było to, że słuchał. Niemniej biorąc pod uwagę popaprane życie Wally’ego, role często się odwracały. Kiedy jego dwa ostatnie małżeństwa kończyły się fiaskiem, to pani Gibson słuchała i dodawała mu otuchy. Gdy zaczynał więcej pić, spostrzegała to i nie bała się mu o tym powiedzieć. I chociaż kłócili się codziennie, ich sprzeczki nie trwały długo i często wybuchały właściwie bez powodu, bo miały na celu dobro tej drugiej osoby.

Zdarzało się, że w kancelarii cała trójka warczała na siebie i się dąsała. Zazwyczaj powodem były pieniądze. Na rynku panował po prostu za duży tłok, a po ulicach wałęsało się zbyt wielu adwokatów.

A ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowali, byli inni prawnicy.Rozdział 2

David Zinc wysiadł z linii L na Quincy Station w śródmieściu Chicago i noga za nogą zszedł jakoś po schodach w dół na Wells Street, ale z jego stopami działo się coś złego. Stawały się coraz cięższe, szedł coraz wolniej. Przystanął na rogu Wells i Adams i zaczął uważnie przyglądać się butom, szukając jakiejś podpowiedzi. Nie dostrzegł jednak niczego poza zwykłymi sznurowanymi, czarnymi butami ze skóry, jakie nosili wszyscy prawnicy w jego firmie, a nawet kilka kobiet. Oddychał z trudem, mimo chłodu czuł, że poci się pod pachami. Miał trzydzieści jeden lat, więc na pewno był zbyt młody na atak serca, i choć przez ostatnie pięć lat ciągle czuł się wyczerpany, przyzwyczaił się do życia zmęczonego człowieka. Albo tak mu się wydawało. Skręcił za róg i spojrzał na Trust Tower, połyskujący falliczny monument wznoszący się trzysta metrów ku niebu w chmurach i mgle. Kiedy David zatrzymał się i popatrzył do góry, jego serce przyśpieszyło i poczuł mdłości. Potrącali go śpieszący się ludzie. Przeszedł na drugą stronę Adams razem z grupą pieszych i powlókł się dalej.

Atrium Trust Tower było budowlą wysoką i przestronną, wypełniało ją mnóstwo marmuru i szkła, a także przedziwna rzeźba, która miała inspirować i ocieplać atmosferę, ale była zimna i odpychająca, w każdym razie zdaniem Davida. Sześć wind rozlokowano naprzeciwko siebie. Zmęczeni wojownicy wjeżdżali nimi na górę do swoich boksów i gabinetów. David natężył się, ale nogi nie chciały zanieść go do wind. Zamiast iść, usiadł na obitej skórą ławie obok wysokiej sterty pomalowanych kamieni i próbował zrozumieć, co się z nim dzieje. Ludzie mijali go pośpiesznie, mieli ponure twarze i puste oczy, już bardzo zestresowani, choć dochodziło dopiero wpół do ósmej.

Nagle coś w nim pękło, choć z pewnością nie było to określenie medyczne. Lekarze używali bardziej wyrafinowanego języka, by opisać stan, gdy osoba przeżywająca trudności przekracza pewną granicę. Niemniej takie pęknięcie dzieje się naprawdę. Może do niego dojść w ułamku sekundy na skutek straszliwie traumatycznego wydarzenia. Może to być również kropla przepełniająca czarę, smutna kulminacja napięcia, które narasta, aż umysł i ciało muszą znaleźć dla niego ujście. W przypadku Davida Zinca pęknięcie dotyczyło właśnie ciała. Tego ranka po pięciu latach wściekłej harówki z kolegami, których nie cierpiał, coś się z nim stało, gdy siedział obok pomalowanych kamieni i patrzył na elegancko ubranych zombie jadących na górę, by spędzić kolejny dzień na bezsensownej pracy. Coś w nim pękło.

– Cześć, Dave. Jedziesz na górę? – spytał ktoś. To był Al z działu antymonopolowego.

David zdołał się uśmiechnąć, skinął głową i coś wymamrotał, a potem wstał i z jakiegoś powodu poszedł za Alem. Al wyprzedzał go o krok, gdy stanęli na ruchomych schodach, i opowiadał o wczorajszym meczu Blackhawks. David nie przestawał kiwać głową, gdy opuszczali atrium, zmierzając na górę. Pod nim i za nim podążały dziesiątki samotnych postaci w ciemnych płaszczach, kolejni prawnicy jechali schodami, milczący i ponurzy, przypominający grabarzy na pogrzebie w zimie. David i Al dołączyli do grupy przy ścianie z windami na pierwszym piętrze. Kiedy czekali, David słuchał gadki o hokeju, ale miał zawroty głowy i znów zbierało mu się na wymioty. Wcisnęli się do windy i stali ramię przy ramieniu otoczeni przez zbyt wielu ludzi. Cisza. Al zamilkł. Nikt nie odzywał się słowem. Nikt nie nawiązywał z nikim kontaktu wzrokowego.

David powiedział do siebie w duchu: To koniec, ostatni raz jadę tą windą. Przysięgam.

Winda dygotała lekko i mruczała, potem zatrzymała się na osiemdziesiątym piętrze, na terytorium Rogana Rothberga. Trzech prawników wysiadło, trzy twarze, które David widywał wcześniej, ale nie znał ich nazwisk, co nie było niczym niezwykłym, bo w firmie pracowało sześciuset adwokatów na piętrach od siedemdziesiątego do setnego. Dwa kolejne ciemne garnitury wysiadły na osiemdziesiątym czwartym. David zaczął się pocić i szybciej oddychać. Jego malutki pokój znajdował się na dziewięćdziesiątym trzecim piętrze. Im bardziej się do niego zbliżał, tym mocniej biło mu serce. Kilku ponuraków wysiadło na dziewięćdziesiątym pierwszym, a przy każdym postoju windy David czuł się coraz słabszy.

Tylko trzy osoby zostały na dziewięćdziesiątym trzecim piętrze – David, Al i wielka kobieta, na którą za jej plecami mówiono Skoczek. Winda zatrzymała się, zagrała przyjemna melodyjka, drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Skoczek wysiadła. Al również. David natomiast nie chciał się ruszyć, prawdę powiedziawszy, nie był w stanie zrobić kroku. Mijały sekundy. Al obejrzał się przez ramię i powiedział:

– Hej, Davidzie, to nasze piętro. Chodź.

Żadnej reakcji ze strony Davida. Miał pusty wzrok kogoś przebywającego w innym świecie. Drzwi zaczęły się zamykać, lecz Al zablokował je teczką.

– Dobrze się czujesz, Davidzie? – zapytał.

– Jasne – wymamrotał David, zmuszając się, by ruszyć naprzód. Drzwi się otworzyły, zagrała melodyjka. Wysiadł z windy, rozejrzał się nerwowo, jakby nigdy wcześniej nie widział tego miejsca. W rzeczywistości wyszedł stamtąd zaledwie dziesięć godzin temu.

– Jesteś blady – stwierdził Al.

Davidowi kręciło się w głowie. Słyszał głos Ala, ale nie rozumiał, co mówi. Skoczek stała niecały metr dalej i wpatrywała się w niego zdumiona, jakby zobaczyła wypadek samochodowy. Winda zadźwięczała, ale tym razem inaczej, i drzwi powoli zaczęły się zasuwać. Al powiedział coś jeszcze, wyciągnął nawet rękę, żeby mu pomóc. Nagle David odwrócił się, a jego stopy z ołowiu ożyły. Rzucił się w kierunku windy i wskoczył do niej na chwilę przed zamknięciem drzwi. Ostatnie, co słyszał, to spanikowany głos Ala.

Kiedy winda ruszyła na dół, David Zinc zaczął się śmiać. Zawroty głowy i nudności zniknęły. Ucisk w piersi również. Zdobył się na to! Opuszcza „fabrykę” krwiopijcy Rogana Rothberga i żegna się z koszmarem. On, David Zinc, spośród tysięcy nieszczęsnych pracowników i młodszych wspólników, tyrających w wysokich biurowcach śródmieścia Chicago, on – i tylko on – miał dość ikry, żeby odejść w ten posępny poranek. Usiadł na podłodze pustej windy i patrząc z szerokim uśmiechem na zmniejszające się jaskrawoczerwone numery pięter, usiłował zapanować nad myślami. O ludziach: 1. O zaniedbywanej żonie, która marzyła o zajściu w ciążę, ale było to trudne, bo mąż był zbyt zmęczony na seks; 2. O ojcu, wybitnym sędzi, który praktycznie zmusił go do pójścia na prawo, i to nie byle gdzie, bo na Uniwersytet Harvarda, gdyż sam tam studiował; a także: 3. O dziadku tyranizującym rodzinę, który zbudował gigantyczną firmę, zaczynając od zera w Kansas City, i nadal pracował po dziesięć godzin dziennie mimo swoich osiemdziesięciu dwóch lat; i 4. O Royu Bartonie, jego współpracowniku i jednocześnie szefie, ciągle podenerwowanym maniaku, który wrzeszczał i przeklinał przez cały dzień, i był prawdopodobnie najnieszczęśliwszym człowiekiem, jakiego David Zinc znał. Kiedy o nim pomyślał, znowu się roześmiał.

Winda stanęła na osiemdziesiątym piętrze i zamierzały do niej wsiąść dwie sekretarki. Zatrzymały się na widok Davida siedzącego w rogu z teczką z boku, po czym ostrożnie przeszły nad jego nogami i czekały, aż drzwi się zamkną.

– Dobrze się pan czuje? – zapytała jedna z nich.

– Doskonale – odparł David. – A pani?

Nie usłyszał odpowiedzi. Sekretarki stały sztywno wyprostowane i milczące i po krótkiej jeździe wysiadły pośpiesznie na siedemdziesiątym siódmym piętrze. Kiedy David został sam, nagle zaczął się niepokoić. A jeśli będą go ścigali? Al bez wątpienia poszedł prosto do Roya Bartona i poinformował go, że Zinc się załamał. Co Barton może zrobić? O dziesiątej miało się odbyć bardzo ważne zebranie ze wściekłym klientem, grubą rybą, jakimś dyrektorem naczelnym. David dojdzie później do wniosku, że ta ostateczna rozgrywka była przysłowiową kroplą przepełniającą puchar goryczy, która spowodowała „pęknięcie”. Roy Barton był nie tylko złośliwym fiutem, ale też tchórzem. Potrzebował Davida Zinca i innych, gdy dyrektor naczelny wkroczy z długą listą uzasadnionych zażaleń.

Roy może sobie wysyłać za nim ochroniarzy. Ochroniarzami byli zwykle podstarzali wartownicy po cywilnemu, choć istniał też krąg wewnętrznych szpiegów, którzy zmieniali szyfry zamków, nagrywali wszystko na wideo, poruszali się niezauważeni i robili potajemnie, co należało, by utrzymać pracowników w ryzach. David zerwał się na równe nogi, podniósł teczkę i wpatrywał się zniecierpliwiony w migające numery. Winda kołysała się lekko, jadąc w dół środkiem Trust Tower. Kiedy się zatrzymała, David wysiadł i rzucił się ku ruchomym schodom, nadal zatłoczonym przez smutnych ludzi jadących w milczeniu na górę. Schody jadące na dół stały nieruchomo, więc David zbiegł po jednym z ciągów. Ktoś krzyknął:

– Hej, Davidzie, a ty dokąd?

David uśmiechnął się i pomachał mniej więcej w kierunku, z którego dochodził głos, jakby wszystko było w najlepszym porządku. Przeszedł szybko obok pomalowanych kamieni i dziwacznej rzeźby, a potem wymknął się przez szklane drzwi. Był na dworze. Powietrze, które jeszcze tak niedawno wydawało mu się wilgotne i posępne, teraz pachniało obietnicą nowego początku.

Odetchnął głęboko i się rozejrzał. Należało iść. Zaczął więc maszerować LaSalle Street, szybko, bojąc się obejrzeć za siebie. Nie wyglądaj podejrzanie. Zachowaj spokój. To jeden z najważniejszych dni w twoim życiu, mówił do siebie, więc nie schrzań tego. Nie może pójść do domu, bo nie jest jeszcze gotowy na taką konfrontację. Nie może wałęsać się po ulicach, bo pewnie wpadnie na kogoś znajomego. Gdzie mógłby się ukryć na jakiś czas, przemyśleć sprawy, oczyścić umysł, coś zaplanować? Zerknął na zegarek – siódma pięćdziesiąt jeden, idealna pora na śniadanie. W głębi niewielkiej uliczki dostrzegł migający na czerwono i zielono neon „U Abnera”, a kiedy podszedł bliżej, nie umiał określić, czy to kawiarnia, czy bar. Przy drzwiach spojrzał ponad ramieniem za siebie, upewnił się, że w zasięgu wzroku nie ma żadnego ochroniarza, i wszedł do ciepłego, mrocznego świata Abnera.

To był bar. Loże po prawej stronie świeciły pustkami. Na stołach stały krzesła ustawione do góry nogami, czekające, aż ktoś umyje podłogę. Abner tkwił za długim, wypolerowanym na błysk kontuarem, na twarzy miał uśmieszek, jakby chciał zapytać: „A ty co tu robisz?”.

– Otwarte? – spytał David.

– A czy drzwi były zamknięte? – odpowiedział Abner. Ubrany w biały fartuch, wycierał kufel. Przedramiona miał grube i owłosione, niemniej wbrew oschłemu obejściu jego twarz weterana barmańskiego fachu, który widział już wszystko, budziła zaufanie.

– Chyba nie. – David podszedł wolno do baru, rzucił okiem na prawo i w dalekim końcu dostrzegł mężczyznę, któremu najwyraźniej urwał się film, choć nadal trzymał w ręku drinka.

David zdjął płaszcz w kolorze grafitowym i powiesił go na oparciu stołka. Usiadł, przyjrzał się rzędom butelek stojących przed nim, obejrzał lustra i kurki do piwa oraz dziesiątki szklanek i kieliszków ustawionych przez Abnera w idealnym porządku, a kiedy się zdecydował, spytał:

– Co by mi pan polecał przed ósmą?

Abner spojrzał na faceta z głową opartą o bar i odpowiedział:

– Może być kawa?

– Kawę już piłem. Serwujecie śniadanie?

– Jasne, nazywa się Krwawa Mary.

– W takim razie poproszę jedną.

***

Rochelle Gibson zajmowała mieszkanie kwaterunkowe z matką, jedną z córek, dwójką wnuków i najróżniejszą kombinacją bratanic i bratanków, siostrzenic i siostrzeńców, a czasami z jakimś kuzynem, który akurat potrzebował dachu nad głową. Żeby uciec od panującego tam chaosu, często zostawała dłużej w pracy, choć zdarzało się, że było tam gorzej niż w domu. Przyjeżdżała do biura codziennie mniej więcej o siódmej trzydzieści, otwierała je, zabierała gazety leżące na ganku, zapalała światła, nastawiała termostat, robiła kawę i upewniała się, że z AC, firmowym psem, wszystko jest w porządku. Przy tych rutynowych czynnościach nuciła pod nosem albo cicho śpiewała. Choć nigdy by się do tego nie przyznała żadnemu ze swoich szefów, była bardzo dumna z faktu, że jest sekretarką w kancelarii adwokackiej, nawet jeśli była to firma taka jak ta Finley i Figg. Kiedy pytano ją o zawód, zawsze odpowiadała szybko: „sekretarka w kancelarii adwokackiej”. Nie jakaś tam sekretarka w byle biurze, ale w kancelarii adwokackiej. Niedostatki w wykształceniu nadrabiała doświadczeniem. Przez osiem lat w samym centrum praktyki przy ruchliwej ulicy dowiedziała się bardzo dużo o prawie, a jeszcze więcej o prawnikach.

AC był kundlem, który mieszkał w biurze, bo nikt nie chciał wziąć go do domu. Należał do ich trojga – Rochelle, Oscara i Wally’ego – chociaż w praktyce cała odpowiedzialność za opiekę nad nim spadała na Rochelle. Był uciekinierem, który kilka lat temu uznał siedzibę kancelarii Finleya i Figga za swój dom. Przez cały dzień spał na niewielkim posłaniu blisko Rochelle, a nocami wałęsał się po biurze, pilnując go. Mógł spokojnie uchodzić za psa obronnego, którego szczekanie odstraszało włamywaczy, wandali, a nawet temperowało niektórych niezadowolonych klientów.

Rochelle karmiła go i napełniała mu miskę wodą. Potem z niewielkiej lodówki w kuchni wyjmowała pojemnik z jogurtem truskawkowym. Kiedy kawa była gotowa, nalewała sobie kubek i zupełnie niepotrzebnie przestawiała to i owo na biurku, na którym panował idealny porządek. Zrobione ze szkła i chromu, solidne i imponujące, było pierwszą rzeczą, jaką widzieli klienci, wchodząc frontowymi drzwiami. Gabinet Oscara prezentował się na swój sposób schludnie, Wally’ego przypominał składowisko odpadków. Adwokaci jednak mogli schować się za zamkniętymi drzwiami, Rochelle zaś była na widoku.

Otworzyła „Sun-Timesa” i zaczęła czytać pierwszą stronę. Czytała powoli, sączyła kawę, jadła jogurt i cicho nuciła, podczas gdy AC drzemał. Rochelle bardzo sobie ceniła te chwile ciszy wczesnym rankiem. Niedługo rozdzwoni się telefon, przyjdą jej pracodawcy, a potem, jeśli dopisze im szczęście, pojawią się klienci, niektórzy umówieni, inni przypadkowi.

Uciekając od żony, Oscar Finley wychodził z domu o siódmej, ale rzadko pojawiał się w kancelarii przed dziewiątą. Przez dwie godziny kręcił się po mieście, zaglądał do komisariatu, w którym jego kuzyn zajmował się zgłoszonymi wypadkami samochodowymi, witał się z ekipą odholowującą samochody i słuchał najświeższych plotek o ulicznych kraksach, pił kawę z facetem, który był właścicielem dwóch lichych zakładów pogrzebowych, zawoził pączki do remizy strażackiej i ucinał sobie pogawędkę z kierowcami karetek pogotowia, a od czasu do czasu objeżdżał ulubione szpitale, gdzie przemierzał zatłoczone korytarze, rejestrując wszystko okiem eksperta, w poszukiwaniu osób poszkodowanych przez zaniedbania innych ludzi.

Oscar przyjeżdżał więc o dziewiątej, natomiast jeśli chodzi o Wally’ego, którego życie było znacznie gorzej zorganizowane, nikt nie wiedział, kiedy się pojawi. Potrafił wpaść do kancelarii jak burza o siódmej trzydzieści, napompowany kofeiną i red bullem, gotów pozwać każdego, kto stanie mu na drodze, lub też przywlekał się o jedenastej z podpuchniętymi oczami, na kacu, i szybko chował się w gabinecie.

***

Tego akurat dnia, bardzo ważnego, Wally przyjechał kilka minut przed ósmą, szeroko uśmiechnięty, z jasnym spojrzeniem.

– Dzień dobry, pani Gibson – powiedział wesoło.

– Dzień dobry, panie Figg – odpowiedziała Rochelle podobnym tonem.

W kancelarii Finleya i Figga atmosfera zawsze był napięta, a awantura mogła wybuchnąć w każdej chwili. Słowa dobierano bardzo starannie i słuchano ich z nie mniejszą uwagą. Prozaiczne, codzienne powitania wczesnym rankiem traktowano z dużą ostrożnością, bo mogły stać się wstępem do ataku. Nawet takie słowa jak „pan” i „pani” bywały używane podstępnie i miały swoją historię. W dawnych czasach, kiedy Rochelle była jeszcze ich klientką, Wally popełnił błąd, zwracając się do niej „dziewczyno”. Brzmiało to jak coś w rodzaju: „Posłuchaj, dziewczyno, robię, co mogę”. Nie miał oczywiście niczego złego na myśli, a jej przesadna reakcja była nieuzasadniona, niemniej uparła się, żeby mówili do niej „pani Gibson”.

Trochę się zirytowała, bo Wally zakłócił jej samotność. Powiedział coś do AC i pogłaskał go po łbie, a kiedy ruszył po kawę, zapytał:

– Coś ciekawego w gazecie?

– Nic – odpowiedziała, bo nie chciała rozmawiać o wiadomościach.

– Wcale mnie to nie dziwi – mruknął i był to pierwszy przytyk tego dnia. Ona czytała „Sun-Timesa”, on „Tribune”. Każde z nich uznawało preferencje gazetowe drugiej strony za dowód niewielkich wymagań.

Drugi strzał padł kilka sekund później, kiedy Wally znów się odezwał:

– Kto parzył kawę? – zapytał.

Zignorowała to.

– Jest trochę słaba, nie uważa pani?

Powoli przewróciła stronę i zjadła trochę jogurtu.

Wally siorbał głośno, cmoknął, zmarszczył czoło, jakby pił ocet, a potem wziął swoją gazetę i usiadł przy stole.

Zanim Oscar odzyskał ten budynek po procesie sądowym, ktoś wyburzył kilka ścian na dole blisko frontu i stworzył otwarte lobby. Biurko Rochelle ustawiono po jednej stronie blisko drzwi, a niedaleko stały krzesła dla klientów i długi stół, który kiedyś służył komuś za mebel w jadalni. Przez lata przemienił się w miejsce, gdzie tradycyjnie czytano gazety, pito kawę, a nawet przyjmowano oświadczenia. Wally lubił zabijać tam czas, bo w gabinecie miał chlew.

Zamaszystym gestem rozłożył „Tribune”, starając się robić przy tym jak największy hałas. Rochelle zignorowała go i nuciła pod nosem.

Po kilku minutach rozległ się dzwonek telefonu. Pani Gibson zachowywała się tak, jakby go w ogóle nie usłyszała. Telefon zadzwonił jeszcze raz. Wally opuścił gazetę i powiedział:

– Odbierze pani, pani Gibson?

Telefon zadzwonił po raz czwarty.

– A dlaczego nie? – zapytał bardziej stanowczo.

Zignorowała go. Po piątym dzwonku Wally odrzucił gazetę, zerwał się na równe nogi i skierował do aparatu wiszącego na ścianie obok kserokopiarki.

– Nie odbierałabym na pana miejscu – powiedziała pani

Gibson.

Przystanął.

– A dlaczego?

– Chodzi o niezapłacony rachunek.

– Skąd pani wie? – Wally wpatrywał się w telefon. Na wyświetlaczu widniał jedynie napis „prywatny”.

– Po prostu wiem. Co tydzień dzwoni o tej porze.

Telefon umilkł, a Wally wrócił do stołu i gazety. Ukrył się za nią, zastanawiając się, który z rachunków nie został zapłacony, który z dostawców jest na tyle zirytowany, że zdobył się na dzwonienie do kancelarii z zamiarem wywierania nacisku na prawników. Rochelle, rzecz jasna, to wiedziała, bo prowadziła księgowość, zresztą wiedziała prawie wszystko, ale on wolał nie pytać. Gdyby to zrobił, bardzo szybko zaczęliby się kłócić z powodu rachunków i niezapłaconych należności, i braku pieniędzy w ogóle, a to mogłoby łatwo przejść w zajadłą dyskusję o strategii firmy, jej przyszłości i wadach właścicieli.

A żadne z nich tego nie chciało.

***

Abner był bardzo dumny ze swoich Krwawych Mary. Używał ściśle określonych ilości soku pomidorowego, wódki, chrzanu, limonki, cytryny, sosu Worcestershire, pieprzu, tabasco i soli. Zawsze dodawał też dwie oliwki, a dzieło wieńczył łodygą selera.

David dawno nie rozkoszował się tak pysznym śniadaniem. Po dwóch arcydziełach Abnera, wypitych bardzo szybko, uśmiechał się głupkowato, przepełniony dumą, że rzucił to wszystko. Pijak na końcu baru zaczął chrapać. Innych klientów nie było. Abner należał do ludzi dbających o swój interes, mył i wycierał szklanki do koktajli, zrobił inwentaryzację trunków i majstrował przy kurkach do piwa, wygłaszając jednocześnie komentarze dotyczące najróżniejszych tematów.

W końcu zadzwonił telefon Davida. To była jego sekretarka Lana.

– O rany – sapnął.

– Kto dzwoni? – zapytał Abner.

– Z biura.

– Człowiek ma prawo do śniadania, prawda?

David uśmiechnął się i rzucił:

– Cześć.

– Gdzie jesteś, Davidzie? Dochodzi wpół do dziewiątej.

– Mam zegarek, moja droga. Jem śniadanie.

– Dobrze się czujesz? Chodzą słuchy, że ostatni raz widziano cię, jak wskakiwałeś do windy, żeby zjechać na dół.

– To tylko plotki, moja droga, zwykłe plotki.

– Doskonale. O której przyjdziesz? Roy Barton już dzwonił.

– Dokończę śniadanie, w porządku?

– Jasne. Bądź w kontakcie.

David odłożył telefon, upił przez słomkę duży łyk, a potem oświadczył:

– Wypiję jeszcze jeden.

Abner zmarszczył czoło i powiedział:

– Może trochę zwolni pan tempo?

– Tempo mam idealne.

– W porządku. – Abner wziął czystą szklankę i zaczął mieszać koktajl. – Zakładam, że nie idzie pan dzisiaj do pracy.

– Nie idę. Rzuciłem ją. Odszedłem.

– Jaka to praca?

– Kancelaria prawnicza Rogana Rothberga. Zna ją pan może?

– Słyszałem o niej. Wielka firma, prawda?

– Sześciuset prawników tutaj, w kancelarii w Chicago. Parę tysięcy więcej na całym świecie. W tej chwili trzecia pod względem wielkości, piąta, jeśli chodzi o liczbę godzin przepracowanych przez adwokatów, czwarta pod względem wielkości zysku netto na jednego wspólnika, druga, gdy porównuje się wynagrodzenia pracowników, i bez wątpienia na pierwszym miejscu, gdy idzie o liczbę dupków na metr kwadratowy.

– Przepraszam, że pytałem.

David wziął do ręki telefon.

– Widzi pan tę komórkę?

– Przecież nie jestem ślepy, co nie?

– Przez ostatnie pięć lat ten przedmiot rządził moim życiem. Nie mogę się bez niego nigdzie ruszyć. Zasada firmy. Jest ze mną przez cały czas. Przerywa pyszne obiady w restauracjach. Wyciąga mnie spod prysznica. Budzi w środku nocy. Zdarzyło się, że przerwała mi seks z moją biedną zaniedbywaną żoną. Minionego lata byłem na meczu Cubs, wspaniała impreza, ja i dwóch kumpli ze studiów, środek drugiej rundy, a ona zaczęła wibrować. Dzwonił Roy Barton. Wspominałem panu o Royu Bartonie?

– Nie, jak do tej pory.

– Mój bezpośredni przełożony, złośliwy gnom. Ma czterdzieści lat, wypaczone ego i dany od Boga talent adwokacki. Zarabia jakiś milion dolarów rocznie, ale dla niego to za mało. Pracuje po piętnaście godzin dziennie przez siedem dni w tygodniu, bo u Rogana Rothberga wszyscy ważniacy pracują non stop. A Roy uważa się za prawdziwego ważniaka.

– Przyjemniaczek, co?

– Nienawidzę go. Mam nadzieję, że już nigdy nie będę oglądał jego gęby.

Abner przesunął trzecią Krwawą Mary po kontuarze i powiedział:

– Wygląda na to, że jest pan na dobrej drodze, kolego. Na zdrowie.Rozdział 5

Helen Zinc przyjechała do Trust Tower kilka minut po dwunastej. Jadąc do śródmieścia, próbowała dodzwonić się do męża, wysyłała mu wiadomości tekstowe, ale, jak na razie, bez powodzenia. O dziewiątej trzydzieści trzy przesłał jej SMS z prośbą, żeby się nie martwiła, a o dziesiątej czterdzieści dwie dostała drugą i ostatnią wiadomość: „Nie ma powodu do obaw. Wszystko jest okay. Nie martw się”.

Helen zaparkowała na podziemnym parkingu, pobiegła ulicą i weszła do atrium budynku. Parę minut później wysiadła z windy na dziewięćdziesiątym trzecim piętrze. Recepcjonistka zaprowadziła ją do niewielkiej sali konferencyjnej, gdzie czekała w samotności. Choć była pora lunchu, zasady Rogana Rothberga nie przewidywały wychodzenia z budynku, żeby coś zjeść. Dobre jedzenie i świeże powietrze uchodziły niemal za tabu. Czasami jeden z najważniejszych wspólników zabierał klienta na długi i bardzo drogi lunch, za który ostatecznie i bez wątpienia płacił klient, dzięki sprytnie naliczanym stawkom godzinowym przy pracy nad sprawą i zawyżaniu honorariów, niemniej generalnie – choć było to niepisane prawo – pracownicy i wspólnicy niższego szczebla zadowalali się kanapkami z automatu. W typowy dzień David jadł śniadanie i lunch przy biurku, ale często zdarzało mu się jeść tam i obiad. Przechwalał się Helen przy jakiejś okazji, że zarobił na trzech różnych klientach, załatwiając ich kolejno co godzinę, gdy tymczasem pałaszował wędzonego tuńczyka z chipsami i popijał colą light. Miała nadzieję, że żartował.

Choć nie była pewna dokładnej wielkości, to od dnia ślubu David przytył co najmniej piętnaście kilogramów. Dawniej biegał w maratonie i pozbycie się nadwagi nie stanowiło dla niego problemu. Niemniej dieta złożona ze śmieciowego jedzenia przy niemal zupełnym braku ćwiczeń niepokoiła ich oboje. U Rogana Rothberga czas między dwunastą a trzynastą nie różnił się niczym od pozostałych godzin dnia czy nocy.

To była druga wizyta Helen w biurze męża w czasie pięciu lat. Żonom wolno było przychodzić, ale nikt ich nie zapraszał. Nie miała powodu, żeby tam bywać, a biorąc pod uwagę mnóstwo przerażających historii, jakie David opowiadał w domu, nie miała ochoty oglądać tego miejsca ani spędzać czasu z ludźmi, którzy tam pracowali. Dwa razy w roku ona i David wlekli się na beznadziejne spotkania integracyjne organizowane przez Rogana Rothberga, nędzne imprezy w jakichś knajpach, mające wzmacniać więzi łączące zmaltretowanych prawników i ich zaniedbywane żony. Wszyscy pili na nich bez opamiętania i zachowywali się tak żenująco, że nie można było tego zapomnieć. I nic dziwnego, bo jeśli zbierze się bandę skrajnie przepracowanych adwokatów, da im mnóstwo wódki, rzeczy zawsze przybiorą paskudny obrót.

Rok wcześniej na imprezie zorganizowanej na statku, półtora kilometra od brzegu na jeziorze Michigan, Roy Barton próbował ją obmacywać. Gdyby nie był tak bardzo pijany, może odniósłby sukces, a to wywołałoby poważne problemy. Przez tydzień Helen i David kłócili się, co z tym zrobić. David chciał konfrontacji, by potem zgłosić wszystko do firmowej komisji etyki. Helen powiedziała „nie”, bo to tylko zaszkodziłoby karierze męża. Nie było żadnych świadków i w rzeczywistości Barton pewnie w ogóle nie pamiętał, co zrobił. Z czasem przestali rozmawiać o tym incydencie. Przez pięć lat nasłuchała się tylu historii o Royu Bartonie, że w końcu David nie chciał nawet wymieniać w domu jego nazwiska.

I nagle pojawił się właśnie on. Roy wszedł do małej sali konferencyjnej z twarzą wykrzywioną niezadowoleniem i rzucił:

– Helen, co się dzieje?

– To śmieszne, ale chciałam zapytać o to samo – odparowała. Pan Barton, bo tak właśnie chciał być tytułowany, zastraszał ludzi, najpierw na nich warcząc, a potem próbując ich zawstydzić. Ona nie miała zamiaru się na to nabrać.

– Gdzie on jest? – szczeknął.

– To ty mi powiedz, Roy.

Lana, sekretarka, Al i Skoczek pojawili się razem, jakby zostali wezwani na świadków w tej samej sprawie. Zamykając drzwi, Roy szybko ich poinstruował. Helen rozmawiała z Laną wiele razy przez telefon, ale nigdy nie poznała jej osobiście.

Roy spojrzał na Ala i Skoczka i powiedział:

– Wy dwoje opowiedzcie dokładnie, co się stało.

Wspólnymi siłami zrelacjonowali ostatnią jazdę windą

Davida Zinca i bez żadnego koloryzowania przedstawili całkiem jasny obraz człowieka, który ma problemy i po prostu się załamał. Pocił się, ciężko oddychał, był blady i właściwie rzucił się głową naprzód do windy, upadł na podłogę, a w chwili gdy drzwi się zamykały, usłyszeli jego śmiech.

– Kiedy wychodził rano z domu, czuł się zupełnie dobrze – zapewniła Helen, jakby chciała podkreślić, że załamanie męża nastąpiło z winy firmy, a nie jej.

– Ty – powiedział Roy, zwracając się do Lany – ty z nim rozmawiałaś.

Lana była dobrze przygotowana. Rozmawiała z nim dwa razy, a potem przestał odbierać telefon.

– W czasie drugiej rozmowy – powiedziała – miałam wrażenie, że pił. Język trochę mu się plątał, mniej wyraźnie wymawiał sylaby.

Roy zerknął na Helen, jakby ona była temu winna.

– Dokąd mógł pójść? – zapytał.

– Och, pewnie tam, gdzie zwykle, Roy – odpowiedziała Helen. – Do tego samego miejsca, gdzie zawsze chodzi, kiedy przeżywa załamanie o wpół do ósmej rano i upija się do nieprzytomności.

W pokoju zapadło niezręczne milczenie. Najwyraźniej Helen Zinc mogła sobie pozwolić na pyskowanie Bartonowi, czego nie można było powiedzieć o pozostałych.

– Czy on za dużo pije? – zapytał Barton, zniżając głos.

– Nie ma czasu na picie, Roy. Wraca do domu o dwudziestej drugiej albo dwudziestej trzeciej, czasem naleje sobie kieliszek wina, a potem zasypia na sofie.

– Chodzi do psychoterapeuty?

– Z jakiego powodu? Dlatego że pracuje po sto godzin tygodniowo? Myślałam, że tutaj to norma. Moim zdaniem wy wszyscy potrzebujecie psychoterapeuty.

Kolejne długie milczenie. Roy czuł, że ktoś odpłaca mu pięknym za nadobne, i była to dla niego niezwykła sytuacja. Al i Skoczek wbili wzrok w blat stołu i bardzo starali się stłumić uśmiechy. Kandydatką na ofiarę była Lana.

– Więc nie masz pojęcia, gdzie on może teraz być? – spytał Roy.

– Nie, ale ty też nie masz żadnych informacji, które mogłyby mi pomóc, prawda, Roy? – odparła Helen.

Roy miał dość. Zmrużył oczy, zacisnął szczęki i zrobił się czerwony na twarzy. Spojrzał na Helen i powiedział:

– Na pewno się pojawi, wcześniej czy później. Złapie taksówkę i znajdzie drogę do domu. Wróci do ciebie na kolanach, a potem przyjdzie na kolanach do nas. Dostaje jeszcze jedną szansę, rozumiesz? Chcę go widzieć w moim gabinecie jutro punktualnie o ósmej rano. Trzeźwego i skruszonego.

Helen poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Dotknęła policzków i łamiącym się głosem powiedziała:

– Chcę po prostu go znaleźć. Chcę wiedzieć, że nic mu się nie stało. Możecie mi pomóc?

– To zacznij szukać. W śródmieściu Chicago są tysiące barów. W końcu gdzieś się na niego natkniesz. – Iz tymi słowami Roy Barton wyszedł z sali teatralnym krokiem, zatrzaskując za sobą drzwi.

Gdy zniknął, Al podszedł do Helen, dotknął jej ramienia i powiedział cicho: