Kapłanka - ebook

Tego dnia powoli kończyli już pracę. Marek był przemarznięty. Od rana pracowali w deszczu. Nie była to może jakaś wielka ulewa, ale ilość spadającej z nieba wody wystarczyła do tego, by przemoczyć cały jego kombinezon. Nie zważając na ból pleców, zagarniał ziemię łopatą i niwelował doły po ostatnich ekshumacjach. W zasadzie kończyli już pracę na tym starym cmentarzu i Marek czuł ulgę. Pracowali tu z całą miejską brygadą od kilku tygodni, ale wciąż nie mógł pozbyć się uczucia niepokoju. W miejsce zaniedbanego starego cmentarza, po ekshumacjach i prowizorycznych badaniach archeologicznych, miało tu powstać kolejne osiedle mieszkaniowe.

Klaus, przyjaciel Marka, wraz z pozostałymi robotnikami skończył właśnie ładować ostatnie pokruszone kamienne płyty nagrobne. Na wielu z nich widoczne były wyryte, całkiem dobrze zachowane, choć zarośnięte grubym mchem symetryczne proste krzyże.

– Mark, jedziemy! – usłyszał głos Klausa. – Niech sobie deweloper resztę uprzątnie sam.

– Zawieźcie te kamienie i zgarnijcie mnie, wracając – odkrzyknął, gdyż wygrało w nim poczucie obowiązku.

Bariery otaczające miejsce prac zostały już zdjęte. Postanowił dobrze zasypać wykop. Jeszcze jakiś dzieciak tam wpadnie.

Słyszał, jak ciężarówka ruszyła i powoli odjeżdżała, omijając mozolnie wielkie drzewa. Gdyby dokładniej rozejrzał się wokoło, w tej właśnie chwili zdziwiłby się, a może nawet zaniepokoił pojawiającą się jak z podziemi mgłą, która w krótkiej chwili otuliła dęby byłego już cmentarza. Dwa małe kroki za Markiem z tej mgły wyłoniła się drobna kobieca postać, ubrana zupełnie nieadekwatnie do pory roku i czasów.

– O Boże! – krzyknął wystraszony Marek, gdy nagle zobaczył ją stojącą tak blisko za nim. – Ależ mnie wystraszyłaś, dziewczyno! Uważaj, na Boga, na ten wykop!

– Którego boga wołasz? – usłyszał w odpowiedzi i bardzo go zdziwił język dziewczyny. Wypowiedziała te słowa po polsku. Rozumiał treść, ale wymowa była jakby sprzed wieków, albo też z jakiejś zapadłej dziury na wschodzie jego rodzinnego kraju, która przez stulecia nie miała kontaktu ze światem.

– Jak to „jakiego Boga”, dziewczyno? Co ty gadasz? Boga po prostu przecież – zdenerwował się robotnik absurdalnością pytania.

Marek był jeszcze zaskoczony jej nagłym pojawieniem się. Jej dziewczęca bosa postać, odziana jedynie w brudną, lnianą, prostą sukienkę wzbudzała w nim pewien niepokój. Przez moment zastanawiał się, czy przypadkiem nie rozmawia z jakimś cmentarnym duchem, ale jego racjonalny umysł zaraz odrzucił ten pomysł.

– Kim jesteś, panie, i co robisz na tym cmentarzu? – zapytała dziewczyna, patrząc mu czujnie w oczy.

– „Kim jesteś, panie?”. Dziwnie mówisz, dziewczynko… – Zdziwienie Marka jeszcze wzrosło. – Mówisz jak z innej epoki. Chciałaś chyba powiedzieć: „Kim pan jest, proszę pana?”. Skąd jesteś, dziewczyno? Z Polski? Jak się nazywasz? – dopytywał mężczyzna.

– Zwą mnie… – Tu dziewczyna się zastanowiła. Wyglądało to tak, jakby z trudnością sobie przypominała. – Zwą mnie Kaja, panie – odpowiedziała po chwili.Rozdział 1.

Więzień

Biskup krakowski Jan Muskata leżał na zimnej posadzce. Spędził na niej wiele ostatnich wschodów słońca. Naliczył ich ponad dwa tuziny. Loch Pałacu Laterano był zimny i wilgotny. A jesień roku 1301 była wyjątkowo chłodna. Leżał niemal w zupełnej ciemności. Jedynym źródłem światła w jego celi było malutkie okno, które znajdowało się bardzo wysoko, poza zasięgiem nawet bardzo wysokiego człowieka, tuż pod kamiennym sufitem. Biskup gorączkował i kaszlał. Coraz trudniej mu było wstawać i przemieszczać się w róg celi, który już jej poprzedni lokatorzy obrali za wychodek.

W nocy coraz częściej zdarzały mu się gorączkowe zwidy. Te mary senne stanowiły jednak jedyne chwile, gdy mógł coś powiedzieć do kogoś. Co prawda do kogoś nierealnego, ale zawsze to coś. Sam już nie wiedział, co w tym lochu doskwiera mu najbardziej. Czy chłód, czy smród, czy kaszel, a może samotność.

W lochu od początku przebywał samotnie. Gdy wrzucano go do celi, jednocześnie wyprowadzono siłą dwóch jej poprzednich lokatorów. Wrzeszczeli wtedy w niebogłosy. Język Italii znał słabo, ale zrozumiał, że więźniowie obawiali się, że są prowadzeni do kata.

Dobrze zapamiętał dzień, w którym dotarł w końcu do tego miasta. Był wówczas bardzo zdenerwowany swoim spóźnieniem na konklawe. Jego przyjaciel Ernest Gerssius, wojewoda krakowski, miał rację. Uprzedzał go wcześniej, że zbyt późno opuszcza Cracovię, by dotrzeć do Lateranu na czas. Gdyby nie niespodziewane kłopoty z końmi, zapewne by jednak zdążył. Miał tylko nadzieję, że nie spóźnił się ze swoimi informacjami na temat Magnusa von Rapparda. Był przerażony myślą, że przez jego spóźnienie biskup von Rappard mógł zostać wybrany na tron Piotrowy. Miał nadzieję, że chociaż jego wiadomość wysłana gońcem do kardynała Teodorico Ranieriego dotarła na czas.

Zaraz gdy jego wóz w asyście straży minął Porta del Popolo, północną bramę Rzymu, podjechał do nich konno żołnierz gwardii szwajcarskiej, by poprowadzić ich do pałacu papieskiego na Lateranie.

– Oficerze, czy wybór papieża już dokonany? – krzyknął wówczas do gwardzisty przez okno swojego wozu. Nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

Podjechali do tylnej furty ogrodzenia terenu pałacowego. Ich przewodnik wydał głośno jakąś trudną do zrozumienia komendę. Szczęknęła zasuwa i furta została uchylona od wewnątrz. Biskup Muskata zobaczył wówczas wychodzącego z niej brata Alberta, sekretarza świętej pamięci papieża Benedictusa XI.

– Bracie, czy wybór papieża już dokonany? – zapytał wówczas grubego zakonnika.

– Ojcem Świętym jest teraz Klemens V, Ekscelencjo. – Taką otrzymał odpowiedź.

– Ale kto wybrał sobie to imię, bracie? Kardynał Ranieri? – dopytywał zaniepokojony.

– Jego Świątobliwość zaprasza ciebie do pałacu, Ekscelencjo. – Tylko taką uzyskał odpowiedź od brata Alberta, który po tych słowach odwrócił się i zniknął za furtą.

Biskup pamiętał, że wszedł wówczas przez furtę, która zamknęła się za nim od razu z głośnym skrzypnięciem. Ktoś zarzucił mu wtedy jakiś worek na głowę i świat zniknął. Obudził się na zimnej posadzce, gdy gwałtownym szarpnięciem zerwano mu z głowy worek i rozcięto więzy. Zobaczył wtedy siłą wyprowadzanych z jego celi przez gwardię szwajcarską dwóch więźniów. Domyślił się wówczas, kto został nowym papieżem, Klemensem V. Domyślił się, że Magnus von Rappard wygrał.

To wydarzyło się już niemal miesiąc księżycowy temu. Od tamtej pory nikt się nim nie interesował. Niemal równocześnie z każdym nadchodzącym świtem otrzymywał miskę ze strawą oraz drugą ze stęchłą wodą do picia. W misce z jedzeniem znajdował zwykle suche i dramatycznie twarde kawałki chleba. Miski wsuwano po uchyleniu niewielkiego okienka w dolnej części okutych żelazem dębowych drzwi.

Tej nocy znów leżał w swojej lnianej, cuchnącej potem koszuli. Znów balansował na granicy snu i jawy. Gorączka i zmęczenie pchały go w kierunku snu, a twardość i chłód posadzki nie pozwalały do końca odpłynąć w sen.

– _Biskupie Janie Muskata…_ – usłyszał niespodziewanie kobiecy głos. Był wyraźny, zupełnie inny od dotychczas słyszanych niewyraźnych sennych majaków. Dobiegał jakby z każdej strony jednocześnie.

Biskup otworzył oczy. Z wysiłkiem podniósł głowę, wpatrując się w ciemność pomieszczenia. Oczy przywykły już do mroków lochu. By móc rozeznać się w otoczeniu, wystarczała już im niewielka poświata od gwiazd wpadająca przez malutkie okno. Loch był zupełnie pusty.

– Czy jest tu kto? – Jego głos zahuczał w murach celi. Odpowiedziała mu jedynie cisza.

Opuścił głowę na zimną posadzkę. Znów zamknął oczy. Gorączka i zmęczenie ponownie zaczęły wciągać go na granicę snu. Odpływał.

– _Biskupie Janie Muskata… –_ Ze snu znów wyrwał go ten sam, wyraźny jak na jawie kobiecy głos. Znów dobiegał on nie wiadomo skąd. Uświadomił sobie, że gdzieś już go kiedyś słyszał. Miał on w sobie coś znajomego. Ponownie rozejrzał się po lochu. Nie miał siły wstać, ale nie musiał tego robić. Ze swojego rogu widział całą celę. Nikogo w niej nie było.

– Ktoś ty? – rzucił w mrok pytanie. Czuł niepokój.

Odpowiedź nie nadeszła. Przez chwilę jeszcze wpatrywał się w mrok, ale potem zmęczenie znów wzięło górę. Zasypiał.

– _Nie szukaj mnie w swoim lochu, szukaj mnie na granicy snu, biskupie Janie… _– Ten sam kobiecy głos znów wyrwał go z objęć snu. Biskup tym razem nie otworzył już oczu. Dotarło do niego, że ten głos, docierający jakby ze wszystkich stron jednocześnie, tak naprawdę odzywa się w jego głowie. Czuł niepokój i zdziwienie, ale pozwolił sobie zagłębić się znów w objęcia snu. Przestał czuć chłód posadzki.

– _Odnalazłam cię w końcu, Janie Muskata… _– Biskup usłyszał głos tej samej kobiety. Tym razem nie pozwolił mu wybudzić się ze snu. Nasłuchiwał dalej. – _Odnalazłam cię w końcu, Janie Muskata… _– powiedział ponownie głos. – _Czy mnie słyszysz?_

Biskup się zastanowił, jak nie wybudzając się ze snu, ma odpowiedzieć na pytanie.

– _Słyszę cię, kobieto_ – powiedział w myślach.

– _Znakomicie, biskupie Janie. Czynisz szybkie postępy_ – usłyszał w głowie śmiech kobiety.

– _Kim jesteś_? – zapytał w myślach.

– _Znamy się już, Ekscelencjo. Jestem Aisha, siostra Rebekki._

Biskup rzeczywiście teraz rozpoznawał już ten głos.

– _Aisha? Ta czarownica, którą uwięziłem w Cracovii w celi z tuzinem mężczyzn_? – zapytał biskup.

– _Och, biskupie Janie, sprawdzasz mnie, ale to dobrze. –_ Jan Muskata usłyszał w swojej głowie_. – Mówi do ciebie Aisha, siostra Rebekki, którą owszem, uwięziłeś w Cracovii w lochu, ale nie z tuzinem mężczyzn, lecz samotnie, i to nawet nie na gołym kamieniu, lecz na skórach krów polskich._

_– No dobrze, Aisho. Co ty tu robisz ze mną w moim lochu? Nie powinnaś siedzieć teraz grzecznie w swoim, kobieto? –_ Biskup nadal był nieufny_._

_– Rebecca mnie uwolniła, biskupie –_ usłyszał odpowiedź_._

_– Jak to możliwe? –_ nie wierzył biskup_._

_– Czyżbyś zapomniał, że jest czarownicą, biskupie Janie? –_ dotarło do niego pytanie_._

_– Ale ona nie żyje przecież!_

_– Przez śmierć czasem można wiele dokonać. Biskup Chrystusa powinien o tym pamiętać. –_ Znów usłyszał śmiech kobiety_._

_– Ale trzeba być Bogiem, kobieto, by po śmierci czegokolwiek dokonać! –_ zirytował się biskup_._

_– Nie doceniasz czarów, biskupie Janie. –_ Czuł, że kobieta drwi z niego_._

_– Nie chcę mieć nic wspólnego z czarami, z tym plugastwem, wiedźmo _– zirytował się.

_– A jak myślisz, Ekscelencjo, co ty robisz w tej chwili?_– Tym razem wyczuł irytację w głosie kobiety_. – Rozmawiasz ze mną, choć jestem dwa dni drogi od ciebie. Czy myślisz, że korzystasz teraz z mocy Boga? Czymże innym jest ta rozmowa, jak nie czarami, Ekscelencjo?_

Biskup zamilkł. Zaczął się zastanawiać nad słowami czarownicy. Nie wydawało mu się możliwe, żeby to była jakaś diabelska moc. Na pewno by to poczuł, potrafił to wcześniej dostrzec i rozeznać. Najbardziej prawdopodobne wydało mu się teraz, że ta cała rozmowa mu się śni.

– _Nie śnisz, biskupie Janie. Naprawdę rozmawiamy_ – usłyszał w głowie kolejne słowa. – _Rebecca nauczyła mnie tego. Ona wciąż jest duchem ze mną, biskupie_.

– _Skąd wiesz, czarownico, że pomyślałem w tej chwili, że to wszystko mi się śni? Znasz moje wszystkie myśli_? – Biskup zaniepokoił się nie na żarty.

– _Jeszcze nie nauczyłeś się osłaniać myśli, biskupie Janie, ale to przyjdzie z czasem. Mnie nauczyła tego moja siostra_ – przyznała czarownica.

– _Czego jeszcze cię nauczyła?_ – zadał kolejne pytanie.

– _Powiedziała mi, że nauczyła mnie już wszystkiego, co umie_.

– _Jak uwolniła cię z mojego lochu? Może kłamiesz i wciąż tam jesteś?_ – Biskup nadal jej nie ufał.

Zamiast odpowiedzi w postaci słów biskup zobaczył znajomy korytarz piwniczny. Znał ten korytarz bardzo dobrze. To były piwnice kaplicy świętego Mikołaja, dobudowanej przez jego poprzednika do katedry krakowskiej. Te piwnice służyły biskupom krakowskim nie tylko do przechowywania ciał braci w wierze, lecz także jako loch. Jan Muskata zobaczył jakąś postać idącą powoli piwnicznym korytarzem. Ktoś posuwał się jak lunatyk. Z wysiłkiem szurał stopami. Oczy miał zamknięte. Po chwili biskup rozpoznał tę postać. To był jeden z zaufanych strażników. Zbliżył się do drzwi celi. Stanął przed nimi i po chwili powoli odsunął zasuwę i pociągnął klamkę. W drzwiach pojawiła się Aisha w długiej sukni.

_– Jesteś wolna, Aisho, pozdrawiam cię, siostrzyczko. _– Do uszu biskupa dobiegł męski głos.

Biskup zrozumiał, że słowa te wypowiedział strażnik. Biskup zobaczył jeszcze, jak kobieta rusza korytarzem w kierunku wyjścia, a strażnik dalej śpi na stojąco. Obraz zniknął.

_– Wierzysz mi teraz, biskupie Janie? –_ usłyszał znów w głowie kobiecy głos_._

_– Nie wiem –_ odpowiedział szczerze_. – Jaki jest Twój cel, czarownico, w rozmowie ze mną?_

_– Chcę cię uratować, biskupie Janie –_ dotarła do niego odpowiedź_. – Rebecca mnie o to prosiła._

_– Dlaczego chcecie mnie ratować? –_ Znów był nieufny_._

_– Bo coś nam obiecałeś, biskupie Janie._

_– Co takiego wam obiecałem? –_ Biskup jeszcze raz postanowił sprawdzić rozmówczynię_._

_– Obiecałeś nam osobistą spowiedź, biskupie Janie._

_– I dlatego czarownice chcą mnie ratować? Dla spowiedzi? _– powątpiewał Jan Muskata.

_– Tak, biskupie. To dla nas ważne, ale chcemy również zniweczyć plan Magnusa von Rapparda._

_– Przecież on już wszystkie swoje plany zrealizował, kobieto. Co my możemy zrobić? _– Wspomnienie von Rapparda wzbudzało w nim złość._ – Na pewno w drodze do Cracovii jest już nowy biskup krakowski wyznaczony przez von Rapparda na moją diecezję._

_– Sytuacja się zmieniła, biskupie Janie. Rzeczywiście twój następca jest w drodze do Cracovii, ale możemy jeszcze zatrzymać rozlew krwi twoich rodaków. Magnus von Rappard, czyli papież Klemens V, nie żyje od kilku dni._

_– Co takiego?!_

Wiadomość była tak zaskakująca, że biskup wybudził się momentalnie ze snu i konwersacja z czarownicą się urwała_._

_–_ Boże, ja chyba śniłem…_ –_ Te słowa wypowiedział już na głos w ciemność panującą w lochu. Nikt mu oczywiście nie odpowiedział_._

Biskup Jan Muskata próbował znowu zasnąć, ale po tym, co usłyszał, było to niełatwe. Przez małe okienko celi zaczynały wpadać pierwsze nieśmiałe promienie słońca, gdy mu się to udało.

– _Aisho…_ – Pierwszy raz wywołał ją myślowo po imieniu.

– _Dobrze, że znów ci się udało połączyć ze mną, biskupie Janie, bo mam ci jeszcze ważne rzeczy do powiedzenia…_

– _Jak umarł von Rappard? –_ Jan Muskata przerwał czarownicy_._

_– Świadkowie mówią, że szukał czegoś na cmentarzu Stolberg. Próbował ująć tam też jakiegoś człowieka, który okazał się słowiańskim demonem, posługującym się ogniem i mgłą. I tam padł nagle jak rażony piorunem._

_– Tak się kończą pakty z diabłem! Zasłużył sobie, morderca! Niech się smaży w piekle! –_ Biskup poczuł ulgę.

_– Von Rappard nie żyje, ale grozi ci niebezpieczeństwo, biskupie Janie._

_– A któż inny na Lateranie mógłby chcieć teraz mojej śmierci, kobieto? –_ Biskup nie dowierzał_._

_– Ten, który w przebraniu gwardzisty szwajcarskiego powitał cię w bramie Rzymu. Ten, który przeszukał cię i jest w posiadaniu pamiętnika Rebekki. Ten, który przeczytał pamiętnik i chce wiedzę tam zawartą wykorzystać. Ten, który służył von Rappardowi wiernie, szpiegował dla niego i knuł, jednocześnie coraz bardziej go nienawidząc. Hrabia Harold de Millow._

Biskup przypomniał sobie twarz gwardzisty, który czekał na jego przyjazd w bramie Porta del Popolo.

– _Tak, to jego twarz, biskupie Janie_ – potwierdziła czarownica. – _To chorobliwie ambitny i obsesyjnie okrutny człowiek. Bezwzględny. Gna właśnie ze swoimi żołnierzami z Akwizgranu do Rzymu. Przybędzie do rzymskiego Lateranu najpewniej dziś około południa. Wiezie dla Rzymu wiadomość o śmierci Klemensa V. Tu jeszcze nikt nie wie, że świeżo wybrany papież nie żyje. Co gorsza, de Millow ma już ułożony w głowie plan, który obejmuje również ciebie, biskupie._

_– Skąd to wszystko wiesz, kobieto? –_ Jan Muskata był zadziwiony wiedzą czarownicy_._

_– Rebecca świetnie przegląda senne umysły, biskupie Janie. Tak samo jak przejrzała twój jeszcze w Cracovii i wiedziała, co uczynisz z jej pamiętnikiem. Tak samo przejrzała plany de Millowa. To są zalety bycia duchem, biskupie Janie _– usłyszał w odpowiedzi.

_– Przerażające _– skomentował Jan Muskata_. – Powiedz mi zatem, jaki ma plan ten de Millow._

_– On chce jeszcze dziś cię przesłuchać. Śni o tym obsesyjnie. Być może będzie cię torturował. Chce się dowiedzieć więcej. Chce wiedzieć, skąd masz ten pamiętnik, czy są jeszcze jacyś świadkowie wydarzeń w nim opisanych, komu jeszcze pomagają siły nieczyste. Najbardziej jednak chciałby wiedzieć, jak on sam mógłby te siły wykorzystać. On dużo widział na cmentarzu Stolberg, biskupie. Pragnie potęgi._

_– Czyli dziś mogę spodziewać się wizyty tego okrutnika? _– podsumował biskup.

_– Tak, Janie, i proszę, nie pozwól się dziś zabić. Ja już też jestem w drodze. Niebawem będę w Rzymie._

_– Dziękuję za ostrzeżenie, czarownico._

_– I pamiętaj, Janie. Jeżeli zacznie cię torturować, nie pozwól mu zobaczyć, że cierpisz, bo on nigdy wtedy nie skończy tortur. On nie kontroluje swojego okrucieństwa. Ofiary jego przesłuchań zawsze giną. Wymyśl coś._

_– Po co to wszystko robisz dla mnie, kobieto? _– Jeszcze raz zadał to pytanie Jan Muskata.

_– Już ci powiedziałam, biskupie Janie. Dla spowiedzi, którą mi obiecałeś, i by ratować twoich rodaków. Nie trzeba być mędrcem, biskupie, by stwierdzić, że gdy świat usłyszy, że świeżo obranego Ojca Świętego wykończył jakiś słowiański demon posługujący się ogniem i mgłą, to nowym papieżem zostanie na pewno ktoś, kto będzie kontynuował zamysł mordowania pogan. De Millow uważa, że będzie to biskup Ambrosio, najgłośniejszy promotor von Rapparda. Do konklawe dojdzie bardzo szybko, bo z polecenia von Rapparda wszyscy biskupi i kardynałowie zostali jeszcze w Rzymie po poprzedniej elekcji, by wywrzeć wspólnie presję na cesarzu. Krucjata może zacząć się już wiosną, Janie, i uwierz mi, że to będzie rzeź niewinnych ludzi, z której twój Chrystus wcale nie będzie zadowolony. Zadowolony będzie jedynie diabeł._

Biskup Jan Muskata obudził się na zimnej posadzce. Przez małe okienko celi wpadało już całkiem sporo światła, a na podłodze przy drzwiach stały dwie małe miski ze strawą i wodą. Dawno tak głęboko nie zasnął. Czuł się silniejszy. W odróżnieniu od poprzednich dni, tego ranka nie obudził się z niepokojącym wilgotnym kaszlem. Uwierzył, że to nie był tylko sen.Nakładem Wydawnictwa Novae Res ukazała się również:

JEDEN MROCZNY SEKRET MOŻE ZRUJNOWAĆ NAWET NAJLEPIEJ ZAPLANOWANĄ PRZYSZŁOŚĆ

Magnusa von Rapparda, biskupa Akwizgranu – niezwykle ambitnego i charyzmatycznego duchownego – podziwiają zarówno wierni, jak i hierarchowie Kościoła. Jednak to nie ambicja i charyzma czynią go wyjątkowym… To moc uzdrawiania i czynienia cudów powodują, że kardynałowie właśnie biskupa z Akwizgranu wymieniają jako głównego kandydata do przejęcia schedy po schorowanym papieżu.

Gdy umiera Benedykt XI, konklawe wybiera von Rapparda. Ten po objęciu Stolicy Piotrowej planuje krucjatę przeciw poganom, aby poszerzyć swoje zwierzchnictwo. Istnieje jednak coś, co nieustannie dręczy nowego biskupa Rzymu – zaginiony pergamin, który skradziono mu podczas włamania. Ktokolwiek wszedł w posiadanie tego osobliwego dokumentu, z pewnością nie będzie miał skrupułów, żeby wykorzystać siłę zawartego w nim sekretu. A wtedy rozpęta się prawdziwe piekło…