Kasztanowy chłopczyk - ebook

Na soczystej, schowanej w zaroślach polanie

mieszkał chłopiec, co dziurę w spodniach na kolanie

chciał załatać liściem z pobliskiego lasu.

Ruszył więc śmiało przed siebie w gąszcze zieleni,

gdzie na drzewach wiele, nie jeden liść się mieni

i zerwał ich nie mało, lecz całkiem sporo.

Zmierzył, zgrabnie wykroił przyniesione liście,

po czym uszył ubranie, włożył zamaszyście

i nagle sen go zmorzył, więc się położył.

Gdy słonko o poranku zza chmury wyjrzało,

zobaczyło na trawie kasztanowe ciało,

jak otulone pod kołdrą z mchu spało.

Ciepłym promieniem po nosie go drapie,

lecz on nic nie czuje, tylko słodko chrapie,

a w środku snu turla się z boku na boczek.

A sny ma piękne, w nich unosi się nad łąką

i mocno ciągnie za ciepłe promienie słonko,

które właśnie przed chwilą zjadło śniadanie.

Marudzi słoneczko i z nim bawić się nie chce,

chociaż maluch lśniące złotem promienie łechce,

naciąga je mocno jak struny w skrzypeczkach.

Ognista gwiazda już tupie ze złości nogą,

ale oczy chłopca tego widzieć nie mogą,

bo przecież nóg słoneczka nie mają.

Zaś w realnym świecie słońce się uwijało,

by wprawić w ruch każde jeszcze śpiące ciało,

bo w tej oto bajeczce wszyscy pracują.

Mrówki już wydrążyły tuneli tysiące,

małe pszczółki pozbierały nektar na łące,

a żabka śmieszka poluje od brzasku.

Dżdżownice zarządziły poranne sprzątanie,

wśród liści słychać trzepot – to ptaków krzątanie,

nad trawami ton dźwięku świerszczyka złowimy.

Motyle w swych kokonach w kolory się stroją,

biedronki ubrane w kropki gotowe stoją,

a z daleka widzimy domek ślimaka.

I małe kasztany do życia powołane,

okrąglutkie, grzeczne, przez wszystkich kochane,

budzą się, działają, bąków nie zbijają.

Więc Kasztanek niewyspany oczy otworzył,

ziewnął i z powrotem pod kołdrę głowę włożył,

myśląc, że nadal trwa senna zabawa.