Kepler62. Część pierwsza: Zaproszenie - ebook

1.

Chłopak wziął jabłko. Starszy mężczyzna, siedzący w centrum kontroli, westchnął głęboko. Złodziejaszek, mniej więcej trzynastoletni, bezczelnie gapił się prosto w oko kamery. Ochroniarz wstał, poprawił niebieskie spodnie od uniformu i niespiesznie udał się na spotkanie z chłopaczkiem, który był dość duży jak na swój wiek, miał na sobie luźne spodnie i trochę zbyt obszerną kurtkę, a jego rozczochrane włosy w kolorze pszenicy wyglądały tak, jakby uderzył w nie huragan trzeciej kategorii.

Skulona postać ze zgarbionymi ramionami przywiodła ochroniarzowi na myśl dziką zwierzynę. Chłopiec przypominał trochę lisa lub kunę, albo coś podobnego. Jedno z tych stworzeń, które poruszają się na granicy światła i cienia. A mimo to miał w sobie coś, co budziło szacunek. Oczy. Szare i zimne jak lód, otwarte i uczciwe, przenikliwe w irytujący sposób.

Stał wciąż w dziale z owocami i trzymał w dłoni jabłko. Nie próbował uciekać. Kiedy nadszedł ochroniarz, rozdrażnienie na twarzy chłopaka stopniało i w jego miejsce wyrósł szelmowski uśmiech, niemal radość, jakby spotkał starego przyjaciela.

– Słyszałeś kiedyś o drzewie wiadomości dobrego i złego? – zapytał ochroniarz.

– Że co?

– Jeśli ugryzie się owoc z tego drzewa, można się dowiedzieć, co jest dobre, a co złe.

Chłopak wpatrywał się w ochroniarza bez zmrużenia oka. Mężczyzna westchnął.

– To niekoniecznie dobra rzecz. Lepiej nie wiedzieć zbyt dużo. Zwłaszcza gdy się jest dzieckiem.

Wciąż nie spuszczając z niego wzroku, chłopiec powoli uniósł owoc i odgryzł kawałek. Zamknął oczy i przeżuwał z rozkoszą.

Wariat, pomyślał ochroniarz. Chłopak jest bezczelniejszy i bardziej zuchwały niż zazwyczaj jego rówieśnicy. Musi się za tym kryć coś więcej.

– Nie zmuszaj mnie do robienia niczego przykrego – poprosił ochroniarz.

Chłopiec odgryzł kolejny kawałek jabłka, a potem starannie odłożył zjedzony do połowy owoc na czubek stosu. Następnie uśmiechnął się i wyciągnął ręce przed siebie, jakby oczekiwał założenia kajdanek.

– No dobrze. Sam się o to prosiłeś – prychnął mężczyzna. W paru krokach znalazł się przy chłopcu, chwycił go za bark i zaprowadził pomiędzy regałami uginającymi się od towarów w kierunku kas i dalej, do bramek, w których włączył się alarm. Odwrócił ku sobie twarz chłopca.

– Opróżnij kieszenie – rozkazał i potrząsnął mu ramionami tak, że na twarzy chłopaka pojawił się grymas. Ten nie wykonał jednak najmniejszego gestu, ochroniarz włożył więc rękę do wielkiej kieszeni jego zimowej kurtki i wyjął z niej owiniętą w folię grę komputerową. Tę nową, w którą chciały grać wszystkie bachory. Chłopak najwidoczniej nie wiedział, że zmieniono system alarmowy. Stary sposób na folię już nie działa.

– Kompletnie nie rozumiem, co was w tej grze kręci. Naprawdę myślałeś, że będziesz mógł ją zatrzymać? A teraz... zmiataj stąd! Tacy jak ty nie mają tu czego szukać. Nie chcę cię widzieć w moim sklepie nigdy więcej!

Ochroniarz pchnął złodzieja w plecy z taką siłą, że ten z trudem zdołał zachować równowagę. Chłopiec uśmiechnął się zuchwale, szare oczy zasnuła warstwa mgły. Mężczyzna potrząsnął głową i się roześmiał. Jego śmiech przywodził na myśl zgrzyt metalu. Nastolatek skulił ramiona i wyruszył pod wiatr.

Po wyjściu ze sklepu Ari podniósł głowę i westchnął. Był tak blisko! Gra już prawie należała do niego.

Spomiędzy chmur prześwitywało słońce. Promień oświetlił stojak z pierwszą stroną gazety i jaskrawym nagłówkiem: „Najświeższe informacje z wyprawy badawczej!”.

Ari nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Słowa ochroniarza wciąż brzęczały mu w głowie. Dokładnie wiedział, co mężczyzna miał na myśli, mówiąc o „takich jak wy”.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------BLISKIE-DALEKIE SĄSIEDZTWO

Jak daleko jest Norwegia? Jak wyglądają białe noce? Co Finowie robią w wolnym czasie? I czy w Szwecji dzieciaki mają podobne sprawy do naszych?

Zapraszamy w literacką podróż do naszych sąsiadów zza Morza Bałtyckiego. Poznajcie świetnych bohaterów i ich codzienne (a czasem niecodzienne) sprawy. Przekonacie się, że – mimo odległości, innego środowiska i zwyczajów – jesteśmy do siebie całkiem podobni.

W tej serii oddajemy też głos tłumaczom, dzięki którym możemy przeczytać wszystkie książki po polsku, zamiast uczyć się takich języków jak fiński czy norweski. To oczywiście byłoby bardzo ciekawe, choć mogłoby trochę potrwać. :)

Książka jest współfinansowana przez Unię Europejską w ramach programu Kreatywna Europa, który powstał między innymi po to, by Europejczycy mogli poznawać pisarzy z innych krajów i ich książki oraz dzielić się swoją kulturą.

Timo Parvela to najpopularniejszy fiński twórca literatury dla dzieci i młodzieży, zdobywca wielu nagród. Dobrze wie, co młodzi czytelnicy lubią najbardziej, a znany jest między innymi z absurdalnego poczucia humoru.

Bjørn Sortland ma swój znak rozpoznawczy: lekki, humorystyczny styl, który jednak nie przeszkadza mu poważnie traktować wszechświat oraz problemy dzieci i młodzieży. To jeden z najpopularniejszych norweskich pisarzy.

Pasi Pitkänen zasłynął ilustracjami do książek i filmów z serii Angry Birds i zdobył dużo nagród. Dla nas ilustrował również serię Tima Parveli o przygodach Patego.

Książkę przełożyła na język polski Iwona Kiuru. Pani Iwona przetłumaczyła dotąd około 20 książek dla dzieci i dorosłych autorstwa najlepszych fińskich pisarzy. Tłumaczy świetnie i dlatego jej przekłady były nominowane w konkursie „Przecinek i Kropka” oraz wyróżniane w konkursie Dużego Donga.

W pracy tłumacza najbardziej lubi zabawy słowami – to świetna gimnastyka dla mózgu! Czy wiecie, że tłumacz może też czasem coś w książce zmienić? Na przykład imię, gdy jest trudne do wymówienia, albo dziwne słowo, które nie ma swojego odpowiednika.

Jako dziecko zaczytywała się w książkach o doktorze Dolittle i marzyła o własnym zwierzyńcu. Teraz ma psa, sznaucera miniaturkę o tak wielkim sercu, jakby był co najmniej sznaucerem olbrzymem – to jej słowa. :)

Bardzo polubiła Ariego i Joniego. Zna również dobrze innego chłopca, Patego, bo przetłumaczyła wszystkie cztery książki o jego przygodach! Ona sama niezbyt lubi łowić ryby i beznadziejnie gra w piłkę, ale tak jak Pate pisze bloga (o fińskich książkach dla dzieci) i wcale się nie martwi, że blog Patego ma więcej fanów.

Czy wiecie, że fińskie słowo kiuru oznacza skowronka?

.

Bądź częścią historii! Dołącz do kosmicznej przygody!
Kepler62 – przygoda trwa. Marie ma 14 lat i bardzo chce dotrzeć na ostatni poziom gry, używa do tego niekonwencjonalnych metod. Tymczasem wśród dzieci szerzą się opowieści o tajemniczej wyprawie na odległą planetę. Czy będzie można na niej zamieszkać? Co kryje strzeżona strefa 51 i czy zasługuje na swoją reputację? I gdzie przebywają Ari i Joni?

.