Kilian w Krainie Czarów - ebook

Wiosenne niebo przypominało rozpostarty płócienny obrus w odcieniach delikatnego błękitu, przy którym wylegiwał się długowłosy, pręgowany kot. Alicja i jej bratanek siedzieli na rozłożonym kocu, wokół bujały się w rytm podmuchów wiatru kwiaty jaśminu. Kobieta miała na sobie wygodne ogrodniczki – świadków niejednej psotnej przygody. Kilian mógł tak wiele z nich odczytać. Spojrzał na plamy z farb akrylowych, które zdawały się już na dobre scalić z dżinsowym materiałem. Pamiętał, jak ciocia pozwoliła mu pomalować cały pokój, a kiedy skończył, ubrudzony, rzucił się w jej ramiona. Nigdy nie krzyczała, nie odsuwała go od siebie. Była jak dobra wróżka. Pełna ciepła i cierpliwości czarodziejka, słowami potrafiąca przenieść ich oboje do całkiem innego świata.

Jej długie złociste włosy falowały lekko na wietrze, wpadając w harmonijną taneczną grę z ostatnimi promieniami zachodzącego słońca.

Dziesięciolatek wpatrywał się w ciocię oczami pełnymi czułości i podziwu. Siedział naprzeciwko Alicji, której szczery uśmiech zdawał się go otulać i chronić przed wszelkim złem. Oboje położyli się na plecach i skierowali wzrok ku górze.

Obłoki na niebie przypominały watę cukrową, a ich kształty czarodziejsko zmieniały się w baśniowe postacie unoszące się nad horyzontem.

– Dawno, dawno temu w magicznej i jednocześnie przerażającej krainie żyła mała dziewczynka o imieniu Alicja – zaczęła ciocia jak zwykle, a jej głos był niczym lekki szept przyrody. Słowa tworzyły kolorowe obrazy w głowie małego Kiliana. Z każdym zdaniem jaśminy wydawały się wdychać powietrze nasączone magiczną nutą niezwykłych opowieści i odwdzięczały się za to swoim słodkim, intensywnym zapachem. – Ciekawość i odwaga Alicji pozwalały dziewczynce przeżyć wiele wspaniałych chwil, ale nieraz pakowały ją w tarapaty, z których nie tak łatwo było się wykaraskać. Pewnego wieczoru postanowiła ponownie zboczyć z głównej ścieżki. Boczne dróżki kusiły nieoczywistościami, obiecywały przygody, ale nie dawały gwarancji bezpieczeństwa.

– Gdyby nie zbaczała z wyznaczonej trasy, nie poznałaby Kapelusznika i Myszy, i Gąsienicy, i… – urwał Kilian i zastanawiał się przez chwilę. Zmarszczył brwi i dopiero gdy dopatrzył się w chmurach znajomej postaci, dodał: – Kota z Cheshire.

– To prawda – zgodziła się Ala. – Nie spotkałaby też Królowej Kier i Białego Królika.