-
W empik go
Kilka niedużych historii - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
25 lutego 2021
Ebook
24,90 zł
Audiobook
24,95 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Kilka niedużych historii - ebook
Te bardzo współczesne opowieści uczą wrażliwości i empatii. Autorka otwiera czytelnikom oczy i serca, stawiając ich przed ważnymi dla nich sprawami: jak ciężko być młodszym bratem, co czuje „człowieczek” wyśmiewany przez kolegów, czy dobrze być rozpieszczoną jedynaczką, jak przeżyć wyprowadzenie się najlepszej przyjaciółki do innego kraju. I pokazuje, że najważniejsza jest próba wzajemnego zrozumienia. To piękne, wzruszające i mądre opowiadania, które mogą posłużyć jako punkt wyjścia do rozmowy.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8118-505-9 |
| Rozmiar pliku: | 5,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
O panu w pomarańczowej kamizelce
Koło szkoły było przedszkole. Koło przedszkola biegła droga. Koło drogi rosło drzewo. Koło drzewa stał kubeł na śmieci. Koło kubła stał pan w pomarańczowej kamizelce.
Pan w pomarańczowej kamizelce trzymał w ręku duży znak STOP i czekał.
Kiedy do przejścia dla pieszych zbliżało się jakieś dziecko, pan w pomarańczowej kamizelce wychodził na drogę, machał znakiem STOP i wtedy wszystkie pędzące samochody zatrzymywały się jak na rozkaz.
Pan w pomarańczowej kamizelce przeprowadzał dziecko na drugą stronę, opuszczał znak STOP i dalej czekał. Padał na niego deszcz, świeciło na niego gorące słońce, wiatr tarmosił jego białą brodę, czasem prawie nie było go widać spod śniegu, ale nie przestawał czekać. Nie mógł odejść nawet na moment, bo w każdej chwili mogło nadejść jakieś dziecko, które należało bezpiecznie przeprowadzić przez ulicę.
Pan w pomarańczowej kamizelce znał i lubił wszystkie dzieci ze szkoły i przedszkola.
Wiedział, kiedy Asia była zła na Jadwinię, i wiedział, kiedy Stefek dostał pięć jedynek jednego dnia. Cieszył się, kiedy Krystynka przywiozła medal z zawodów. Martwił się, że Maja kaszle już trzeci tydzień i że mama codziennie spóźnia się po Grzesia.
Dzieci w ogóle nie zwracały uwagi na pana w pomarańczowej kamizelce. Nie był dla nich bardziej interesujący niż przejście dla pieszych, drzewo czy kubeł na śmieci.
Pewnego dnia, po lekcjach, dzieci podeszły do przejścia dla pieszych. Samochody jechały bardzo szybko i bardzo ich było dużo.
Dzieci stały i stały, a samochody jechały i jechały. Dzieci pomyślały, że coś się nie zgadza. Czegoś im brakowało, żeby dostać się na drugą stronę. Rozejrzały się dookoła. Jezdnia była tam, gdzie zawsze, i zebra była tam, gdzie zawsze. Koło drogi rosło drzewo, jak zawsze, i jak zawsze koło drzewa stał kubeł na śmieci. Czegoś jednak nie było.
– Nie ma znaku STOP do zatrzymywania samochodów! – wykrzyknęła Natalka.
– Tak! I nie ma tego pana do trzymania znaku – zauważył Zbyś.
– Ojej, nie ma pana w pomarańczowej kamizelce! – zawołały dzieci. – Jak teraz przejdziemy?
Zbyś próbował nakrzyczeć na samochody, ale to nie podziałało.
Maja wyjęła z tornistra piórnik, kartkę i narysowała znak STOP. Zaczęła wymachiwać narysowanym znakiem, ale to też nie podziałało.
Inne dzieci szybko narysowały swoje znaki i machały nimi do samochodów, ale nawet to nie podziałało.
Stefek zaproponował, żeby skleić dużo kartek w jedną ogromną, na tym papierze narysować pana w pomarańczowej kamizelce ze znakiem STOP i tym sposobem nabrać samochody. Niestety, dzieci nie mogły sobie przypomnieć, jak ten pan wygląda.
Wtedy nadszedł Grześ ze swoją mamą, która powiedziała, że pan w pomarańczowej kamizelce zachorował. A potem podniosła rękę i w końcu samochody stanęły. Dzieci pomyślały, że to niesprawiedliwe, że machanie dorosłego liczy się bardziej niż wymachiwanie całej grupy dzieci, ale były zadowolone, że mogą w końcu przejść na drugą stronę i popędzić na obiad do domu.
A kiedy kilka dni później pan w pomarańczowej kamizelce znów pojawił się na swoim miejscu, dzieci zapamiętały, że ma zupełnie białą brodę, białe wąsy, rumiane policzki i niebieskie wesołe oczy. I od tamtej pory zawsze mówiły mu „dzień dobry”, a Jadwinia dała mu jabłko.
Koło szkoły było przedszkole. Koło przedszkola biegła droga. Koło drogi rosło drzewo. Koło drzewa stał kubeł na śmieci. Koło kubła stał pan w pomarańczowej kamizelce.
Pan w pomarańczowej kamizelce trzymał w ręku duży znak STOP i czekał.
Kiedy do przejścia dla pieszych zbliżało się jakieś dziecko, pan w pomarańczowej kamizelce wychodził na drogę, machał znakiem STOP i wtedy wszystkie pędzące samochody zatrzymywały się jak na rozkaz.
Pan w pomarańczowej kamizelce przeprowadzał dziecko na drugą stronę, opuszczał znak STOP i dalej czekał. Padał na niego deszcz, świeciło na niego gorące słońce, wiatr tarmosił jego białą brodę, czasem prawie nie było go widać spod śniegu, ale nie przestawał czekać. Nie mógł odejść nawet na moment, bo w każdej chwili mogło nadejść jakieś dziecko, które należało bezpiecznie przeprowadzić przez ulicę.
Pan w pomarańczowej kamizelce znał i lubił wszystkie dzieci ze szkoły i przedszkola.
Wiedział, kiedy Asia była zła na Jadwinię, i wiedział, kiedy Stefek dostał pięć jedynek jednego dnia. Cieszył się, kiedy Krystynka przywiozła medal z zawodów. Martwił się, że Maja kaszle już trzeci tydzień i że mama codziennie spóźnia się po Grzesia.
Dzieci w ogóle nie zwracały uwagi na pana w pomarańczowej kamizelce. Nie był dla nich bardziej interesujący niż przejście dla pieszych, drzewo czy kubeł na śmieci.
Pewnego dnia, po lekcjach, dzieci podeszły do przejścia dla pieszych. Samochody jechały bardzo szybko i bardzo ich było dużo.
Dzieci stały i stały, a samochody jechały i jechały. Dzieci pomyślały, że coś się nie zgadza. Czegoś im brakowało, żeby dostać się na drugą stronę. Rozejrzały się dookoła. Jezdnia była tam, gdzie zawsze, i zebra była tam, gdzie zawsze. Koło drogi rosło drzewo, jak zawsze, i jak zawsze koło drzewa stał kubeł na śmieci. Czegoś jednak nie było.
– Nie ma znaku STOP do zatrzymywania samochodów! – wykrzyknęła Natalka.
– Tak! I nie ma tego pana do trzymania znaku – zauważył Zbyś.
– Ojej, nie ma pana w pomarańczowej kamizelce! – zawołały dzieci. – Jak teraz przejdziemy?
Zbyś próbował nakrzyczeć na samochody, ale to nie podziałało.
Maja wyjęła z tornistra piórnik, kartkę i narysowała znak STOP. Zaczęła wymachiwać narysowanym znakiem, ale to też nie podziałało.
Inne dzieci szybko narysowały swoje znaki i machały nimi do samochodów, ale nawet to nie podziałało.
Stefek zaproponował, żeby skleić dużo kartek w jedną ogromną, na tym papierze narysować pana w pomarańczowej kamizelce ze znakiem STOP i tym sposobem nabrać samochody. Niestety, dzieci nie mogły sobie przypomnieć, jak ten pan wygląda.
Wtedy nadszedł Grześ ze swoją mamą, która powiedziała, że pan w pomarańczowej kamizelce zachorował. A potem podniosła rękę i w końcu samochody stanęły. Dzieci pomyślały, że to niesprawiedliwe, że machanie dorosłego liczy się bardziej niż wymachiwanie całej grupy dzieci, ale były zadowolone, że mogą w końcu przejść na drugą stronę i popędzić na obiad do domu.
A kiedy kilka dni później pan w pomarańczowej kamizelce znów pojawił się na swoim miejscu, dzieci zapamiętały, że ma zupełnie białą brodę, białe wąsy, rumiane policzki i niebieskie wesołe oczy. I od tamtej pory zawsze mówiły mu „dzień dobry”, a Jadwinia dała mu jabłko.
więcej..
