Kirgiz - ebook

I

„Dość! – dość żyłem nie sobie...

Duszno, ciasno jak w grobie

Żyć zamkniętym w ścian czterech niewoli...

Mnie tu nuda zabije!...

Ha!... tam chyba ożyję,

Gdzie powietrza, gdzie stepów do woli.

Bom na stepach się rodził;

Wiatr pustynny mnie chłodził,

Gdym na koniu biegł stada dozierać...

Ciągle widne niebiosy...

I step lśniący od rosy...

Ach!... tam tylko i żyć, i umierać.

Berkut, z gniazda gdy dzieckiem

Wzięty sidłem łowieckiem,

Sądzisz – zbratał się z tobą... człowiecze!...

O!... poczekaj... niech z wiosną

Pióra w skrzydłach podrosną,

Puść go tylko – on wie, gdzie uciecze.

Koniu! – i ty u toku

Tęsknisz, choć ci obroku

Ani wygód nie zbywa stajennych.

I ty nie tuś się chował...

Ciebie Kirgiz hodował...

Nam nie użyć w tych jurtach kamiennych.

Noc – pomyślna do jazdy...

Świeci księżyc i gwiazdy,

Biały tuman po łąkach wije się...

Śpij... nie czekaj nas, panie!...

Na dzień dobry w świtanie

Wiatr ci chyba wieść o nas przyniesie”.

* *

*

Lecą – w lewo i w prawo

Mkną przedmioty tak żwawo,

Że nie poznać, dom, wzgórze czy drzewo...

Lecą – jeździec wzniósł czoło.

Spojrzał – stepy wokoło,

Przed nim, za nim, na prawo, na lewo.

Tu – skończyły się drogi...

W krąg jak zajrzysz – rozłogi

Puste, równe, faliste, szumiące.

Gdy w nich Kirgiz żegluje.

Któż mu drogę wskazuje?...

Niebo tylko przez gwiazdy lub słońce.

Lecą – któż go dogoni?...

Tylko trawa się kłoni,

Gdzie ją rumak w przelocie dotyka.

Ślad i jeździec – to chwila...

Wnet się trawa odchyla,

Jeździec przemknął – a za nim ślad znika.

Zioła, twory – w śnie drzemią.

Między niebem a ziemią

Nikt nie czuwa, nie żyje – w pustyni.

Jeździec powiódł oczyma...

Tak! – nikogo tu nié ma,

On sam – w środku tej ciemnej świątyni.

W tym czarnoksięskim kole

Kraina mroku – w dole,

Lecą jej krańców wzrok jeźdźca nie sięga.

Kraina świateł – w górze

Iskrzy w ciemnym lazurze,

Środkiem jasna przesłania ją wstęga.

* *

*

Zatrzymał konia – spiął się w strzemieniu,

Rozpostarł ręce z czuciem dziecinnym, –

Aby po długim, długim cierpieniu

Odżyć powietrzem stepu gościnnym.

Jemu się zdało – czystsze i letsze...

A więc je chwytał z takim pośpiechem,

Jakby chciał jednym, pełnym oddechem

Objąć w pierś całe stepów powietrze.

I długo, długo, jak ten, co łaknie,

Bał się, czy jemu tchnień nie zabraknie.

* *

*

Odżył. – Opuścił koniowi wodze,

A sam się rzucił po myśli drodze,

Drodze samotnej, dzikiej – a która,

Jak nić pajęcza, gdy nią wiatr miota,

Wiła się przez step jego żywota.

Jeździec był duszą – koń jej tłumaczem:

Myśl, którą jeździec drżeniem udzielał,

Koń ją pojmował i w pędy wcielał;

A niebo, ziemia były słuchaczem.

Przez dni dziecinne szedł stępym krokiem;

Pustoty dziecka znaczył podskokiem;

A w lekkich susach z nogi na nogę

Przeskakał chwile młodości błogie.

Czwałem go niosły lata młodzieńca,

Gdy rozwinąwszy skrzydeł swych loty

Puszczał się w kraje dzikiej tęsknoty;

Pędzi... i nagle kołem zakręca,

Bo na wspomnienie cierpkiej niewoli

Opuścił głowę i szedł powoli.

Lecz gra namiętnych żądz i uniesień,

Co żółci życie jak trawy jesień,

I zemsta... , co jak gadzina

Owija serce... koń – chrapi, prycha...

Żuje wędzidło, pieni się... wspina...

I jak błysk, co ćmy nocne rozpycha,

Sunął z kopyta... i gnał szalony

Piekielną myślą jeźdźca pędzony.

* *

*

Koń już ustawał od szybkiej jazdy

I jeździec myśli zwrócił od siebie;

Zwrócił je w przestrzeń, puścił po niebie

I mówił sobie: „Cóż są te gwiazdy,

Co na niebieskim iskrząc się sklepie

Migocą różnych świateł odbiciem?...

Czy to nie kwiaty na lepszym stepie?...

Czy to nie twory z ognistszym życiem?...

A nasz step tylko zasian kwiatami,

Co się tak pilnie w niebo wpatrują;

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.