Klątwa Tytana. Tom III Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy - ebook

ROZDZIAŁ I BARDZO NIEUDANA AKCJA RATUNKOWA

W piątek poprzedzający ferie zimowe mama zapakowała mi do plecaka piżamę i szczoteczkę do zębów oraz kilka sztuk śmiercionośnej broni, po czym zawiozła mnie do nowej szkoły z internatem. Po drodze zabraliśmy moje koleżanki, Annabeth i Thalię.

Podróż z Nowego Jorku do Bar Harbor w stanie Maine trwa osiem godzin. Autostrada tonęła w śniegu z deszczem. Nie widziałem się z Annabeth i Thalią od kilku miesięcy, ale śnieżyca i myśli o tym, co mieliśmy zrobić, nie sprzyjały rozmowom. Tylko mama gadała jak najęta. Zawsze tak ma, kiedy jest podenerwowana. Gdy wreszcie dotarliśmy do Westover Hall, robiło się już ciemno, a dziewczyny znały wszystkie wstydliwe opowieści o mnie z czasów, kiedy byłem małym dzieckiem.

Thalia przetarła zaparowaną szybę okienną i wyjrzała na zewnątrz.

– Rewelka. Będzie niezła zabawa.

Westover Hall wyglądał jak zamek złego rycerza. Zbudowany z czarnego kamienia, miał wieżyczki i okienka strzelnicze oraz ogromną, dwuskrzydłową drewnianą bramę. Stał na ośnieżonym skalnym urwisku, z którego roztaczał się widok na oszroniony las z jednej strony i stalowoszary, sztormowy ocean z drugiej.

– Na pewno nie chcesz, żebym zaczekała? – spytała mama.

– Na pewno, mamo, dziękuję – odpowiedziałem. – Nie mam pojęcia, ile nam to zajmie. Damy sobie radę.

– Ale jak zamierzacie wrócić? Będę się niepokoiła, Percy.

Miałem nadzieję, że się nie rumienię. Wystarczającym obciachem było już to, że mama musiała mnie dowieźć na pole bitwy.

– Wszystko będzie dobrze, proszę pani – Annabeth uśmiechnęła się uspokajająco. Na jasnych włosach nosiła narciarską czapeczkę, a jej szare oczy miały ten sam odcień co ocean. – Będziemy go pilnowały.

Mama najwyraźniej rozluźniła się nieco. Uważa Annabeth za najrozsądniejszą z grupy herosów, którzy dożyli ósmej klasy. Jest przekonana, że to ona zawsze chroni mnie przed nagłą śmiercią. W sumie ma rację, ale to jeszcze nie znaczy, że mnie też ma się to podobać.

– Dobrze, słoneczka – powiedziała mama. – Macie wszystko, co trzeba?

– Tak, proszę pani – odrzekła Thalia. – Dziękujemy za podwiezienie.

– Może jednak jeszcze dodatkowy sweter? A macie numer mojej komórki?

– Mamo...

– Zabrałeś ambrozję i nektar, Percy? I złotą drachmę, w razie gdybyś musiał porozumieć się z obozem?

– Mamo, daj spokój! Poradzimy sobie. Chodźmy.

Wydawała się lekko urażona i poczułem się z tego powodu głupio, ale chciałem już wysiąść z samochodu. Gdyby mama opowiedziała jeszcze jedną historyjkę o tym, jak słodko wyglądałem w wannie, kiedy miałem trzy latka, zakopałbym się chyba w śniegu i zamarzł z rozpaczy.

Annabeth i Thalia wysiadły za mną. Poczułem uderzenie mroźnego wiatru, który przenikał przez moją kurtkę jak igiełki lodu.

Kiedy samochód znikł nam z pola widzenia, odezwała się Thalia.

– Ale masz super mamę, Percy.

– Jest w porządku – przyznałem. – A ty? Masz w ogóle kontakt z matką?

Pożałowałem tych słów, ledwie je wypowiedziałem. Thalia znakomicie potrafi posyłać zabójcze spojrzenia, co świetnie współgra z punkowymi ciuchami, które zawsze nosi – postrzępioną wojskową kurtką, czarnymi skórzanymi spodniami i biżuterią z łańcuchów, smolistymi kreskami wokół oczu i tymi jej niesamowicie niebieskimi tęczówkami. Spojrzenie, które mi teraz posłała, biło rekordy złowieszczości.

– Nie twój interes, Percy...

– Chodźmy lepiej do środka – przerwała jej Annabeth. – Grover pewnie już czeka.

Thalia spojrzała na zamek i wzdrygnęła się.

– Masz rację. Zastanawiam się, co on tu takiego znalazł, że wysłał sygnał ratunkowy.

Podniosłem wzrok ku mrocznym wieżyczkom górującym nad Westover Hall.

– Pewnie nic dobrego – mruknąłem.

Dębowa brama otwarła się ze zgrzytem i wszyscy troje weszliśmy do środka otoczeni wirującymi płatkami śniegu.

Widok holu odebrał mi mowę.

Sala była olbrzymia. Na ścianach wisiały sztandary wojenne i ogromna kolekcja broni: stare strzelby, topory bojowe i różne inne rzeczy. Oczywiście wiedziałem, że Westover jest szkołą wojskową, ale ta wystawa wyglądała zabójczo. Dosłownie.

Sięgnąłem do kieszeni, gdzie trzymałem Orkan – mój śmiertelnie groźny długopis. Czułem, że coś w tym miejscu jest nie w porządku. Czaiło się tu coś groźnego. Thalia pocierała srebrną bransoletę, swój ulubiony magiczny gadżet. Wiedziałem, że myśli o tym samym co ja. O czekającej nas nieuchronnej walce.

– Zastanawiam się, gdzie... – zaczęła Annabeth.

Za nami zatrzasnęła się brama.

– O-okej – wymamrotałem. – Chyba spędzimy tu chwilkę.

Z drugiego końca korytarza dobiegały dźwięki muzyki. Najwyraźniej tanecznej.

Schowaliśmy nasze plecaki z piżamami za filarem i ruszyliśmy przed siebie. Nie zaszliśmy daleko, kiedy usłyszeliśmy kroki na kamiennej posadzce i przed nami pojawili się kobieta i mężczyzna.

Oboje mieli krótko obcięte szpakowate włosy i nosili czarne wojskowe mundury z czerwonymi lampasami. Kobieta miała lekki wąsik, a mężczyzna był gładko ogolony, co wydało mi się trochę dziwacznym przestawieniem.

– No, no – odezwała się kobieta. – Co wy tu robicie?

– Eee... – Uświadomiłem sobie, że nie byliśmy przygotowani na taką sytuację. Skupiłem się tylko na tym, żeby odnaleźć Grovera i dowiedzieć się, co jest nie tak, i zupełnie nie przyszło mi do głowy, że trójka dzieciaków zakradających się po nocy do szkoły może wydać się komuś podejrzana. W samochodzie nie zastanawialiśmy się nad tym, jak dostaniemy się do środka. – My, proszę pani, tylko...

– Ha! – krzyknął mężczyzna tak nagle, że aż podskoczyłem. – Goście nie mają wstępu na bal! Zostaniecie wyyyrzuceniii!

Chyba był cudzoziemcem, wszystko wymawiał jakby z francuska – akcentował wyrazy na ostatnią sylabę. Był wysoki i miał ptasią twarz. Kiedy mówił, falowały mu nozdrza, więc trudno było się na niego nie gapić, a oczy miał w dwóch różnych kolorach: jedno brązowe, drugie niebieskie, jak jakiś kot dachowiec.

Byłem przekonany, że zaraz wyrzuci nas na śnieg, ale w tej samej chwili Thalia zrobiła krok do przodu i wykonała dziwaczny gest.

Konkretnie pstryknęła palcami. Ostro i głośno. Może mi się tylko wydawało, ale miałem wrażenie, że z jej dłoni wystrzelił powiew wiatru, omiatając pomieszczenie. Przemknął między nami wszystkimi, aż wiszące na ścianie sztandary załopotały.

– Ależ my nie jesteśmy gośćmi, proszę pana – powiedziała. – My tu chodzimy do szkoły. Przecież pan nas zna: ja jestem Thalia, a to są Annabeth i Percy. Jesteśmy w ósmej klasie.

Nauczyciel zmrużył dwukolorowe oczy. Nie miałem pojęcia, co Thalia knuje. Teraz zapewne zostaniemy dodatkowo ukarani za kłamstwo i dopiero wtedy wyrzuceni na śnieg. Ale mężczyzna najwyraźniej się zawahał.

Spojrzał na swoją koleżankę.

– Panno Utschniack, czy zna pani tych urhwisów?

Pomimo niebezpieczeństwa ledwie powstrzymałem się od śmiechu. Nauczycielka o nazwisku Uczniak? On chyba żartował.

Kobieta zamrugała oczami, jakby ktoś właśnie wyrwał ją z transu.

– No... tak. Tak mi się wydaje. – Zmrużyła oczy, przyglądając się nam. – Annabeth. Thalia. Percy. Czemu nie jesteście w sali gimnastycznej?

Zanim zdążyliśmy odpowiedzieć, usłyszałem kolejne kroki i na horyzoncie pojawił się zadyszany Grover.

– Jesteście! Udało się wam...

Zatrzymał się jak wryty na widok nauczycieli.

– Och, pani Utschniack... Panie Cierniak! Ja tylko...

– O co chodzi, panie Underhwood? – przerwał mu mężczyzna. Po tonie jego głosu można było poznać, że nie znosi Grovera. – Co pan rhozumie przez: udało im się? Przecież ci uczniowie tu mieszkają.

Grover przełknął ślinę.

– Tak, proszę pana. Oczywiście, panie Cierniak. Chodziło mi o to, że się cieszę, że udał im się poncz na tańce! Jest wspaniały! To oni go zrobili!

Pan Cierniak rzucił nam wściekłe spojrzenie. Uznałem, że jedno z jego oczu musi być sztuczne. Brązowe? Niebieskie? Wyglądał tak, jakby miał ochotę zrzucić nas z najwyższej wieży zamku, ale w tej chwili pani Utschniack odezwała się rozmarzonym tonem:

– O tak, poncz jest wyśmienity. A teraz jazda, wszyscy! Macie więcej nie opuszczać sali gimnastycznej!

Nie czekaliśmy, aż powie to dwa razy. Pobiegliśmy przed siebie, rzucając po drodze kilka „tak, psze pani” i „tak, panie psorze” i salutując na wiwat, po prostu dlatego że wydało nam się to właściwe.

Grover poprowadził nas korytarzem w kierunku, z którego dobiegała muzyka.

Czułem na plecach wzrok nauczycieli, ale podszedłem blisko do Thalii i zapytałem szeptem:

– Co to była za sztuczka z pstrykaniem palcami?

– Masz na myśli Mgłę? Chejron jeszcze cię tego nie nauczył?

Poczułem nieprzyjemne ściśnięcie w gardle. Chejron był naszym głównym nauczycielem w obozie, ale nigdy mi nic takiego nie pokazał. Dlaczego Thalii tak, a mnie nie?

Grover skierował się ku szklanym drzwiom z napisem WF. Jakoś udało mi się to odcyfrować pomimo dysleksji.

– O mały włos! – powiedział Grover. – Bogom niech będą dzięki, żeście się tu dostali!

Annabeth i Thalia uściskały go. Ja przybiłem z nim piątkę.

Miło było widzieć go po tylu miesiącach. Urósł nieco i miał już trochę gęstszy zarost, ale poza tym wyglądał tak samo jak zawsze, kiedy udaje człowieka – czerwona czapeczka na kędzierzawych brązowych włosach, ukrywająca kozie różki, workowate dżinsy i sportowe buty ze sztucznymi stopami dla zamaskowania włochatych nóg i kopyt. Poza tym miał na sobie czarny podkoszulek z napisem, którego odczytanie sprawiło mi niejaki kłopot. Było tam napisane WESTOVER HALL: JESTEŚ ZEREM. Nie bardzo rozumiałem, o co chodzi: czy jest to stopień Grovera, czy może po prostu dewiza szkoły.

– Czemu to takie ważne? – spytałem.

Grover wziął głęboki wdech.

– Znalazłem dwójkę.

– Dwójkę herosów? – zapytała Thalia z podziwem. – Tutaj?

Mój przyjaciel przytaknął.

Znalezienie jednego dziecka półkrwi było rzadkością. W tym roku Chejron zmobilizował wszystkich satyrów i rozesłał ich po całym kraju, żeby przeszukiwali szkoły od czwartej klasy wzwyż w nadziei znalezienia nowych rekrutów. Czasy były ciężkie. Traciliśmy obozowiczów. Potrzebowaliśmy wszystkich wojowników, jakich dało się znaleźć. Problem w tym, że na świecie nie ma aż tak wielu półbogów.

– Brat i siostra – powiedział Grover. – Dziesięć i dwanaście lat. Nie mam pojęcia, kim są ich rodzice, ale są potężni. Sęk w tym, że nie mamy czasu. Potrzebuję pomocy.

– Potwory?

– Jeden. – Grover był przerażony. – Ale coś podejrzewa. Jeszcze nie jest pewny, ale dziś ostatni dzień semestru. Na bank nie pozwoli im ot tak wyjechać ze szkoły, będzie chciał się upewnić. Dzisiaj może być nasza ostatnia szansa! Jak tylko się do nich zbliżam, on zawsze jest w pobliżu, blokuje mnie. Nie mam pojęcia, co robić!

Grover spojrzał z rozpaczą na Thalię. Usiłowałem nie brać tego do siebie – dawniej zwracał się do mnie po pomoc, ale Thalia jest ode mnie ważniejsza. Nie tylko dlatego, że jej ojcem jest Zeus. Ona jest z nas wszystkich najbardziej doświadczona w walce z potworami włóczącymi się po prawdziwym świecie.

– Dobra – powiedziała. – Ci herosi są na tańcach?

Grover przytaknął.

– No to chodźmy zatańczyć – oznajmiła. – A kto jest potworem?

– Och – odpowiedział Grover, rozglądając się z niepokojem. – Właśnie go poznaliście. To zastępca dyrektora, pan Cierniak.

***

W szkołach wojskowych zabawne jest to, że uczniowie zupełnie szaleją, kiedy tylko jest okazja, żeby zdjąć mundur. Podejrzewam, że to z powodu żelaznej dyscypliny przy każdej innej okazji – muszą sobie to wynagrodzić z nawiązką czy coś w tym rodzaju.

Po podłodze sali gimnastycznej toczyły się czarne i czerwone balony, a chłopcy tłukli się nimi nawzajem po twarzach. Inni usiłowali się wzajemnie podusić zwisającymi ze ścian serpentynami. Dziewczyny jak zwykle przechadzały się po sali w grupkach. Miały mocny makijaż, podkoszulki na wąskich ramiączkach, kolorowe spodnie i buty, które wyglądały jak narzędzia tortur. Co jakiś czas rzucały się na któregoś nieszczęsnego chłopaka niczym ławica piranii, krzycząc i chichocząc, a kiedy wreszcie zostawiały go w spokoju, biedak miał we włosach wstążki, a na twarzy szminkowe graffiti. Niektórzy ze starszych chłopaków zachowywali się mniej więcej tak jak ja – przemykali pod ścianami sali, usiłując się schować, jakby w każdej chwili groziła im walka na śmierć i życie. Oczywiście mnie naprawdę groziła...

– To oni. – Grover ruchem głowy wskazał dwójkę młodszych dzieciaków, które siedziały na ławkach, dyskutując zawzięcie. – Bianca i Nico di Angelo.

Dziewczynka miała na głowie miękką zieloną czapkę i wyglądało na to, że ukrywa twarz. Chłopiec musiał być jej młodszym braciszkiem. Oboje mieli ciemne, jedwabiste włosy i oliwkową cerę, no i gestykulowali żwawo podczas rozmowy. Chłopak przekładał w rękach jakieś karty kolekcjonerskie. Jego siostra chyba go za coś ganiła. Rozglądała się ciągle dookoła, jakby wyczuwała, że coś jest nie w porządku.

– Czy oni... – odezwała się Annabeth. – To znaczy, powiedziałeś im?

Grover pokręcił przecząco głową.

– Wiesz, jak to jest. To mogłoby ich narazić na większe niebezpieczeństwo. Kiedy uświadomią sobie, kim są, będzie ich łatwiej wyczuć.

Spojrzał na mnie, więc przytaknąłem. Nigdy nie zrozumiałem do końca, czym jest ten „zapach” herosów dla potworów i satyrów, ale wiedziałem, że ten trop może być dla nas śmiertelny. A im potężniejszym herosem się stajesz, tym bardziej pachniesz dla potwora jak obiad.

– No to zabierajmy ich i wiejmy stąd – powiedziałem.

Ruszyłem przed siebie, ale Thalia położyła mi dłoń na ramieniu. Wicedyrektor Cierniak przystanął w drzwiach położonych w pobliżu ławek, niedaleko rodzeństwa di Angelo, i kiwał w naszym kierunku głową z chłodnym wyrazem twarzy. Jego błękitne oko jakby się rozjarzyło.

Sądząc po jego minie, sztuczka Thalii z Mgłą nie oszukała go w najmniejszym stopniu. Podejrzewał, kim jesteśmy. Czekał tylko na to, żeby się dowiedzieć, po co się tu znaleźliśmy.

– Nie patrzcie na te dzieci – poleciła nam Thalia. – Musimy zaczekać na okazję, żeby je porwać. Będziemy udawać, że wcale nas nie interesują. Spróbujemy zbić go z tropu.

– Jak?

– Jesteśmy trójką potężnych herosów. Nasza obecność powinna go zmylić. Wmieszajmy się w tłum. Zachowujmy się naturalnie. Potańczmy. Ale cały czas uważajmy na te dzieci.

– Mamy tańczyć? – spytała Annabeth.

Thalia przytaknęła. Przechyliła głowę, żeby przysłuchać się muzyce, i się skrzywiła.

– Łeee. Kto puścił Backstreet Boys?

Grover zrobił urażoną minę.

– Ja.

– Na bogów, Grover, to przecież obciach. Nie mogłeś puścić jakiegoś Green Daya czy czegoś w tym rodzaju?

– Green-czego?

– Okej. Zatańczmy.

– Przecież ja nie umiem tańczyć!

– Dasz radę, jeśli ja poprowadzę – odpowiedziała Thalia. – Chodź, kozłonogu.

Grover jęknął, kiedy chwyciła go za rękę i poprowadziła na parkiet.

Annabeth się uśmiechnęła.

– O co chodzi? – spytałem.

– O nic. Po prostu fajnie, że Thalia jest znów z nami.

Annabeth przerosła mnie od ostatniego lata, co trochę mnie irytowało. Dawniej nie nosiła żadnej biżuterii oprócz naszyjnika Obozu Herosów, ale teraz miała w uszach niewielkie srebrne kolczyki w kształcie sów – symbole jej matki, Ateny. Ściągnęła narciarską czapeczkę i długie jasne włosy opadły jej na ramiona. Wydawała się starsza.

– No... – usiłowałem wymyślić, co by tu powiedzieć. Zachowujmy się naturalnie, powiedziała Thalia. Kiedy jest się herosem w czasie zadania, co u licha może być naturalne? – Udało ci się ostatnio zaprojektować jakiś fajny budynek?

Oczy Annabeth rozbłysły, jak zawsze kiedy była mowa o architekturze.

– Och, bogowie, Percy. W mojej nowej szkole mogę wybrać jako przedmiot dodatkowy projektowanie trójwymiarowe, a poza tym jest ten świetny program komputerowy...

Zaczęła mi opowiadać o wielkim pomniku, który chciałaby wybudować w Strefie Zero na Manhattanie. Rozgadała się na temat rozwiązań strukturalnych, fasady i takich tam, a ja starałem się słuchać. Wiedziałem, że Annabeth marzyła o tym, aby kiedyś zostać wielkim architektem – kochała matematykę i zabytkowe budowle, i tak dalej – ale średnio rozumiałem, o czym mówiła. Po prawdzie byłem nieco rozczarowany, słysząc, że tak bardzo lubi swoją nową szkołę. Po raz pierwszy uczyła się w Nowym Jorku, miałem więc nadzieję, że będziemy się częściej spotykać. Była to szkoła z internatem na Brooklynie, do której chodziły obie z Thalią, położona na tyle blisko Obozu Herosów, żeby Chejron mógł im pomóc w razie jakichś kłopotów. Ale ponieważ to była szkoła tylko dla dziewczyn, a ja chodziłem do zwykłego gimnazjum na Manhattanie, rzadko się widywaliśmy.

– No, super – powiedziałem. – Czyli zostajesz na resztę roku, tak?

Spochmurniała.

– Nie wiem. Może, jeśli nie...

– Hej! – zawołała do nas Thalia. Snuła się w rytm ckliwej balladki z Groverem, który nieustannie deptał samemu sobie po stopach, kopał Thalię w łydki i wyglądał, jakby umierał ze wstydu. Przynajmniej miał sztuczne stopy. W przeciwieństwie do mnie miał jakieś usprawiedliwienie bycia niezdarą. – Tańczcie! – rozkazała. – Wyglądacie głupio, jak tak stoicie.

Spojrzałem nerwowo na Annabeth, a następnie na grupki dziewcząt włóczące się po sali.

– Co? – spytała Annabeth.

– Ekhem, kogo powinienem poprosić?

Dała mi kuksańca pod żebro.

– Mnie, Glonomóżdżku.

– Och. No tak.

Weszliśmy więc na parkiet, a ja zacząłem zerkać w stronę Thalii i Grovera, żeby zobaczyć, co właściwie robią. Położyłem jedną dłoń na biodrze Annabeth, a ona chwyciła moją drugą rękę tak, jakby chciała mnie przewrócić.

– Nie ugryzę cię – powiedziała. – No nie, Percy. Czy w twojej szkole nie ma potańcówek?

Nie odpowiedziałem. Prawdę mówiąc, są. Ale ja nigdy tak naprawdę nie tańczyłem. Należę do tych chłopaków, którzy na takich imprezach pokątnie grają w kosza.

Przez parę minut suwaliśmy nogami po parkiecie. Usiłowałem koncentrować się na drobiazgach: serpentynach i misie z ponczem, byle tylko nie myśleć o tym, że Annabeth jest ode mnie wyższa, że pocą mi się dłonie, co musi być dość obrzydliwe, no i że wciąż depczę jej po stopach.

– Co takiego zaczęłaś mówić wcześniej? – spytałem. – Masz jakieś kłopoty w szkole czy coś takiego?

Zacisnęła usta.

– Nie. Chodzi o mojego tatę.

– Yyy? – Znałem rodzinne układy Annabeth. – Myślałem, że jakoś się wam ułożyło. Znowu kłopoty z macochą?

Westchnęła.

– Postanowił się przeprowadzić. Kiedy tylko w miarę się przyzwyczaiłam do Nowego Jorku, on musiał przyjąć tę głupią nową pracę i zająć się szukaniem materiałów do książki o I wojnie światowej. W San Francisco!

Powiedziała to takim tonem, jakby mówiła Równina Kar albo strój gimnastyczny Hadesa.

– I pewnie chciałby, żebyś się tam z nim przeprowadziła? – spytałem.

– Na drugi koniec kraju – powiedziała markotnie. – A poza tym herosi nie mogą mieszkać w San Francisco. Powinieneś o tym wiedzieć.

– Że co? Dlaczego?

Annabeth przewróciła oczami. Może pomyślała, że żartuję.

– Przecież wiesz. To jest dokładnie tam!

– Aha – odpowiedziałem. Nie miałem pojęcia, o czym mówiła, ale nie chciałem wyjść na głupka. – W takim razie co... Wrócisz do obozu czy jak?

– Sprawa jest poważniejsza, Percy. Chyba... Chyba powinnam ci coś powiedzieć.

Nagle zamarła.

– Gdzie oni są?

– Że co?

Podążyłem za jej wzrokiem. Ławki. Dwoje małych herosów, Bianca i Nico, zniknęli. Drzwi w pobliżu ławek były szeroko otwarte. Pana Cierniaka też nigdzie nie było widać.

– Musimy zawiadomić Thalię i Grovera! – Annabeth zaczęła się nerwowo rozglądać. – Gdzież ich poniosło? Chodź!

Szybkim krokiem ruszyła w tłum. Chciałem iść za nią, ale otoczyła mnie grupka dziewczyn. Udało mi się wymanewrować tak, że uniknąłem wstążek i szminki, jednak kiedy się uwolniłem, Annabeth zniknęła. Zatoczyłem pełne koło, usiłując znaleźć ją, Thalię lub Grovera. Zamiast któregoś z nich dostrzegłem widok, który zmroził mi krew.

Jakieś piętnaście metrów ode mnie na podłodze sali gimnastycznej leżała miękka zielona czapeczka, taka sama, jaką miała na głowie Bianca di Angelo. Obok zobaczyłem rozsypane karty kolekcjonerskie. W tej samej chwili mignął mi przed oczami pan Cierniak. Wychodził pospiesznie przez przeciwległe drzwi sali gimnastycznej i prowadził rodzeństwo di Angelo, trzymając je za karki jak kocięta.

Nadal nie zlokalizowałem Annabeth, ale wiedziałem, że musi być po przeciwnej stronie sali, szukając Thalii i Grovera.

Miałem już biec za nią, kiedy przyszło mi coś do głowy. Moment.

Przypomniało mi się to, co powiedziała mi jeszcze na korytarzu Thalia. Patrzyła na mnie ze zdumieniem, kiedy zapytałem ją o tę sztuczkę z pstrykaniem palcami. Chejron jeszcze cię tego nie nauczył? Pomyślałem o tym, jak Grover zwrócił się do niej w nadziei, że wymyśli coś, co nas uratuje.

Nie żebym nie lubił Thalii. Ona jest spoko. To nie jej wina, że jej ojcem jest Zeus i dlatego wszyscy jej nadskakują... Ale przecież nie muszę do niej biegać z każdym problemem. Poza tym nie było czasu. Rodzeństwo di Angelo znalazło się w tarapatach. Zanim znajdę moich przyjaciół, oni mogą zniknąć. Znam dobrze potwory. Dam sobie radę sam.

Wyciągnąłem Orkana z kieszeni i ruszyłem biegiem za panem Cierniakiem.

Drzwi prowadziły na ciemny korytarz. Usłyszałem przed sobą szuranie, a następnie pełen bólu jęk. Odetkałem Orkana.

Długopis rósł w mojej dłoni i w końcu trzymałem długi na ponad pół metra spiżowy grecki miecz z oprawną w skórę rękojeścią. Ostrze zajaśniało słabo, rzucając złote światło na rzędy szafek.

Pobiegłem korytarzem, ale kiedy dotarłem na jego drugi koniec, nikogo tam nie było. Otwarłem drzwi i znalazłem się z powrotem w holu wejściowym. Byłem kompletnie skołowany. Nigdzie nie widziałem pana Cierniaka, ale po drugiej stronie holu dostrzegłem dzieciaki di Angelo. Stały bez ruchu, zdrętwiałe z przerażenia, i wpatrywały się prosto we mnie.

Podchodziłem powoli, opuszczając czubek miecza.

– Nie bójcie się. Nie skrzywdzę was.

Nie odpowiedzieli. Ich oczy były pełne lęku. O co tu chodziło? I gdzie był pan Cierniak? Może wyczuł obecność Orkana i się wycofał? Potwory nienawidzą broni wykonanej z niebiańskiego spiżu.

– Mam na imię Percy – powiedziałem, usiłując zachować spokój. – Zabiorę was stąd w jakieś bezpieczne miejsce.

Bianca otworzyła szeroko oczy. Zacisnęła pięści. Za późno się zorientowałem, co oznacza jej spojrzenie. Ona się mnie nie bała. Chciała mnie ostrzec.

Obróciłem się natychmiast i w tym samym momencie coś przeleciało ze ŚWISSSTEM obok mnie. Poczułem ostry ból w barku. Jakaś siła jak ogromna dłoń uderzyła mnie i popchnęła w tył, rzucając mną o ścianę.

Ciąłem mieczem, ale nie bardzo było w co celować.

W holu rozległ się echem lodowaty śmiech.

– Tak, Perrrhseuszuuu Jacksonieee – odezwał się pan Cierniak, znów akcentując ostatnie sylaby. – Wiem, kim jesteeeś.

Usiłowałem uwolnić ramię. Kurtkę i koszulę miałem przygwożdżone do ściany jakimś ostrzem – czymś, co wyglądało jak czarny latający sztylet długi na prawie trzydzieści centymetrów. Ostrze przecięło ubranie i drasnęło mnie w ramię; rana piekła. Kiedyś już coś podobnego czułem. Trucizna. Zmusiłem się do koncentracji. Nie zemdleję.

W tej samej chwili zbliżyła się ku nam ciemna sylwetka. Pan Cierniak wyszedł w przyćmione światło. Nadal miał ludzki wygląd, ale jego twarz stała się upiorna. Miał idealnie białe zęby, a w brązowo-niebieskich oczach odbijała się poświata mojego miecza.

– Dziękuję, że wyszedłeś z sali gimnastycznej – powiedział. – Nienawidzę gimnazjalnych potańcówek.

Ponownie zamachnąłem się mieczem, ale on pozostawał minimalnie poza moim zasięgiem.

ŚWISSST! Zza pleców pana Cierniaka wystrzelił drugi pocisk. Nauczyciel nawet się nie poruszył. Było to tak, jakby za nim czaił się ktoś niewidzialny i miotał nożami.

Stojąca tuż koło mnie Bianca krzyknęła. Drugi cierń wbił się w kamienną ścianę dwa centymetry od jej twarzy.

– Cała trhójka pójdzie ze mną – zakomenderował pan Cierniak. – Powoli. Posłusznie. Najmniejszy hałas, prhóba wołania o pomoc albo walki, a przekonacie się na własnej skórze, jak celnie potrhafię rzucaaać.ROZDZIAŁ II ZASTĘPCY DYREKTORA WYRASTA WYRZUTNIA RAKIET

Nie miałem pojęcia, jakim potworem jest pan Cierniak, ale jedno było pewne: jakimś szybkim.

Może byłbym się w stanie obronić, gdybym uruchomił moją tarczę. Wystarczyłoby dotknąć zegarka. Ale obrona dzieci di Angelo to zupełnie inna sprawa. Potrzebowałem wsparcia, a znałem tylko jeden sposób, żeby je uzyskać.

Zamknąłem oczy.

– Co ty wyprhawiasz, Jackson? – syknął pan Cierniak. – Rhuszaj się!

Otworzyłem oczy i poczłapałem dalej.

– Boli mnie ramię – poskarżyłem się, usiłując zabrzmieć żałośnie. – Koszmarnie.

– Ba! Mój jad jest bolesny. Ale nie umrzesz od niego. Idź!

Cierniak prowadził nas na zewnątrz, a ja starałem się skupić. Wyobraziłem sobie twarz Grovera. Skoncentrowałem się na poczuciu strachu i zagrożenia. Ostatniego lata Grover stworzył empatyczne łącze między nami. Wysyłał mi w snach wizje, w których przekazywał, że znajduje się w niebezpieczeństwie. O ile wiedziałem, byliśmy nadal połączeni w ten sposób, ale nigdy dotychczas nie próbowałem nawiązać z nim kontaktu. Nie miałem nawet pojęcia, czy to zadziała, jeśli nie będzie spał.

Hej, Grover! – pomyślałem. – Cierniak nas porwał! To świr strzelający jadowitymi kolcami! Pomocy!

Cierniak prowadził nas do lasu zaśnieżoną ścieżką, ledwie oświetloną staroświeckimi latarniami. Ramię bolało. Wiatr przewiewał moje podarte ubranie i czułem się jak sopel lodu.

– Przed nami jest polana – oznajmił Cierniak. – Stamtąd wezwiemy trhansport.

– Jaki transport? – zapytała Bianca. – Dokąd nas pan zabiera?

– Zamknij się, ty nieznośna dziewczyno!

– Proszę tak nie mówić do mojej siostry – powiedział Nico. Głos mu drżał, ale i tak byłem pod wrażeniem, że w ogóle się odezwał.

Pan Cierniak wydał pomruk, który z pewnością nie był ludzki. Od tego dźwięku dostałem gęsiej skórki, ale zmusiłem się do tego, żeby iść dalej, i udawałem potulnego jeńca. Cały czas jednak wysyłałem rozpaczliwie myśli – cokolwiek, byle zwrócić uwagę Grovera: Grover! Jabłka! Puszki! Rusz swój włochaty tyłek i przyprowadź tu ciężkozbrojnych przyjaciół!

– Stać! – zakomenderował Cierniak.

Przed nami las się przerzedzał. Dotarliśmy do nadmorskiego urwiska. A w każdym razie wyczuwałem, że gdzieś tam dziesiątki metrów poniżej nas jest morze. Słyszałem szalejące fale, czułem w powietrzu zimną, słoną bryzę. Widziałem jednak tylko mgłę i ciemność.

Pan Cierniak popchnął nas ku krawędzi. Potknąłem się, ale Bianca mnie złapała.

– Dziękuję – wymamrotałem.

– Czym on jest? – szepnęła. – Jak mamy z nim walczyć?

– Ja... usiłuję coś wymyślić.

– Boję się – powiedział niewyraźnie Nico. Obracał w palcach jakiś przedmiot: wyglądało to na małą metalową figurkę żołnierzyka.

– Nie gadać! – krzyknął pan Cierniak. – Do mnie zwrhot!

Odwróciliśmy się.

Jego dwubarwne oczy błyszczały żarłocznie. Wyciągnął coś spod poły płaszcza. Z początku myślałem, że to scyzoryk, ale był to tylko telefon. Nacisnął coś z boku i powiedział:

– Przesyłka... gotowa do odbiorhu.

Słychać było zniekształconą odpowiedź i uświadomiłem sobie, że Cierniak gada przez telefon. Wydało mi się to zdecydowanie zbyt nowoczesne i dziwaczne – potwór posługujący się komórką.

Zerknąłem za siebie, zastanawiając się, jak wysoki może być ten klif.

Wicedyrektor wybuchnął śmiechem.

– Ależ prhoszę barhdzo, Synu Posejdona. Skacz! Tam jest morze. Urhatuj się.

– Jak on cię nazwał? – szepnęła Bianca.

– Później ci wytłumaczę – odpowiedziałem.

– Bo masz jakiś plan, tak?

Grover! – pomyślałem rozpaczliwie. – Chodź tutaj!

Może zdołałbym przekonać obojga di Angelo, żeby skoczyli razem ze mną do oceanu. Jeśli przeżylibyśmy upadek, mógłbym użyć wody, żeby nas ochroniła. Zdarzało mi się już robić takie rzeczy. Jeśli mój tato miałby dobry humor i akurat słuchał, to może by pomógł. Może.

– Zabiję cię, zanim dolecisz do wody – oznajmił pan Cierniak, jakby czytał w moich myślach. – Nie masz pojęcia, kim ja jestem, prhawda?

Dostrzegłem za nim jakieś poruszenie i kolejny pocisk świsnął tak blisko mnie, że drasnął mnie w ucho. Coś wyskoczyło zza pana Cierniaka – wyglądało jak katapulta, ale było elastyczne, jakby... ogon.

– Niestety – westchnął – mam was dostarhczyć żywych, o ile to możliwe. Gdyby nie to, już byście nie żyli.

– Komu ma nas pan dostarczyć? – spytała Bianca. – Bo jeśli ma pan nadzieję na okup, to się pan myli. My nie mamy rodziny. Nico i ja... – jej głos załamał się nieznacznie. – Mamy tylko siebie.

– Ha – powiedział pan Cierniak. – Nie marhtwcie się, dzieciaczki. Lada moment spotkacie się z moim prhacodawcą. A wtedy będziecie mieli całkiem nową rhodzinę.

– Luke – rzuciłem. – Pracuje pan dla Luke’a.

Usta Cierniaka wykrzywiły się w grymasie niesmaku, kiedy wymieniłem imię mojego nieprzyjaciela – i niegdysiejszego kumpla, który już kilkakrotnie próbował mnie zabić.

– Nie masz pojęcia, co jest grhane, Perhseuszu Jacksonie. Niech sam Generhał cię oświeci. Dziś wyrządzisz mu wielką przysługę. On nie może się doczekać spotkania z tobą.

– Generał? – zapytałem i uświadomiłem sobie, że wymówiłem to słowo z francuskim akcentem. – To znaczy... kim jest Generał?

Cierniak spoglądał w stronę horyzontu.

– O, już jest. Oto wasz śrhodek trhansportu.

Odwróciłem się i dostrzegłem w oddali światło reflektora przeszukującego morze. Chwilę później usłyszałem coraz głośniejszy, zbliżający się warkot śmigieł helikoptera.

– Dokąd nas pan zabiera? – spytał Nico.

– Powinieneś czuć się zaszczycony, mój chłopcze. Będziesz miał okazję dołączyć do wielkiej arhmii! Jak w tej głupiej grze z karhtami i laleczkami.

– To nie są laleczki! To są figurki! A poza tym może pan sobie tę swoją wielką armię...

– No, no – ostrzegł go pan Cierniak. – Zmienisz jeszcze zdanie, chłopcze. A jeśli nie, to... No cóż, istnieją inne zastosowania dla herhosów. Mamy wiele potworhnych gęb do wykarhmienia. Zbliża się Wielkie Gotowanie.

– Wielkie co? – zapytałem. Byle tylko nie przestawał gadać, podczas gdy ja usiłowałem wymyślić jakiś plan.

– Potworhy gotują światu coś ciekawego. – uśmiechnął się złowrogo. – Najgorhsze i najpotężniejsze z nich właśnie się budzą. Potworhy, którhych nie widziano od tysięcy lat. Przyniosą śmierhć i zniszczenie, jakiego śmierhtelnicy dotychczas nie widzieli. A wkrhótce będzie wśród nas najważniejszy z potworhów – ten, którhy sprhowadzi zagładę na Olimp!

– Oookej – szepnęła do mnie Bianca. – Całkiem mu odbiło.

– Musimy skoczyć z klifu – powiedziałem do niej cicho. – Do morza.

– Super pomysł. Tobie też całkiem odbiło.

Nie dyskutowałem z nią, ponieważ dokładnie w tej chwili uderzyła we mnie jakaś niewidzialna siła.

Jak się na to patrzy z perspektywy, to trzeba przyznać, że pomysł Annabeth był wyśmienity. Z bejsbolówką niewidką na głowie wpadła na rodzeństwo di Angelo i mnie, rzucając nas na ziemię. Przez ułamek sekundy pan Cierniak był zbity z tropu, toteż pierwszy grad pocisków przemknął nad naszymi głowami. Dało to Thalii i Groverowi możliwość zajścia go od tyłu. Dziewczyna miała swą magiczną tarczę, Egidę.

Jeśli nie widzieliście Thalii ruszającej do boju, to nigdy naprawdę się nie baliście. Używa ogromnej włóczni, wyrastającej z kieszonkowej puszki gazu łzawiącego, ale nie to jest najbardziej przerażające. Jej tarcza została wykonana na wzór tej, którą posługuje się jej tato, Zeus, i która jest darem Ateny i też nazywa się Egida. W jej spiżu wyrzeźbiono głowę gorgony Meduzy i choć nie zamienia ona patrzącego w kamień, jest tak straszliwa, że większość ludzi w panice ucieka na sam jej widok.

Nawet pan Cierniak skrzywił się i zawarczał.

Thalia ruszyła do przodu z uniesioną włócznią.

– W imię Zeusa!

Myślałem, że już po wicedyrektorze. Thalia dźgnęła go w głowę, ale on tylko warknął i odepchnął włócznię. Jego ręka zmieniła się w pomarańczową zwierzęcą łapę o ogromnych pazurach, które skrzesały iskry na jej tarczy, kiedy w nią uderzyły. Gdyby nie Egida, moja przyjaciółka zostałaby rozpłatana jak bochenek chleba. Ona jednak zdołała odskoczyć do tyłu i wylądować na obu nogach.

Warkot helikoptera za moimi plecami stawał się coraz głośniejszy, ale nie odważyłem się odwrócić.

Pan Cierniak zasypał Thalię kolejną porcją pocisków i tym razem udało mi się zobaczyć, jak on je wystrzela. Miał ogon – skórzasty, podobny do skorpioniego, najeżony na końcu kolcami. Egida odbijała pociski, ale sama ich siła w końcu przewróciła Thalię.

Grover skoczył do przodu. Przyłożył do warg swoje piszczałki z trzciny i zaczął grać – była to szalona melodia, do której pewnie z ochotą zatańczyliby piraci. Przez śnieg przebiły się źdźbła trawy. W ciągu kilku sekund wokół nóg pana Cierniaka wiły się chwasty grube jak powrozy, krępując jego ruchy. Potwór zaryczał i zaczął zmieniać kształt. Rósł coraz większy, aż wreszcie osiągnął swoją prawdziwą formę – twarz miał nadal ludzką, ale ciało przypominało ogromnego lwa. Jego nadziany kolcami ogon rozsyłał ciernie na wszystkie strony.

– Mantikora! – zawołała Annabeth, stając się widzialna. Jej magiczna bejsbolówka Jankesów spadła, kiedy Annabeth się na nas rzuciła.

– Kim wy jesteście? – zapytała Bianca di Angelo. – I czym jest to?

– Mantikora? – jęknął Nico. – Ma trzy tysiące do ataku plus pięć do celności!

Nie miałem pojęcia, o czym mówił, ani czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Mantikora podarła Groverowe chwasty na strzępy i zwróciła się do nas z rykiem.

– Na ziemię! – Annabeth wrzuciła rodzeństwo w śnieg. W ostatniej chwili przypomniałem sobie o mojej tarczy. Pstryknąłem w zegarek, którego metalowa koperta rozwinęła się w gruby spiżowy puklerz. Mało brakowało, a byłoby za późno. Kolce uderzyły w osłonę z taką mocą, że wgniotły metal. Moja piękna tarcza, prezent od brata, została paskudnie uszkodzona. Nie byłem pewny, czy w ogóle zdoła powstrzymać kolejny grad pocisków.

Usłyszałem trzask i jęk i koło mnie z głuchym uderzeniem wylądował Grover.

– Poddajcie się! – ryknął potwór.

– Nigdy! – odkrzyknęła Thalia z drugiej strony polany.

Zaatakowała bestię i przez moment wydawało mi się, że ją przebije na wylot. Ale chwilę później rozległ się huk i za nami pojawiło się światło reflektorów. Z mgły wyłonił się helikopter, unosząc się nad samymi klifami. Był to smukły wojskowy śmigłowiec z przyczepionymi do boków urządzeniami, które wyglądały jak sterowane laserowo rakiety. Maszynę musieli pilotować śmiertelnicy, ale co ona tu robiła? Jakim cudem śmiertelnicy współpracowali z potworem? Reflektor oślepił Thalię, a mantikora odepchnął ją na bok ogonem. Egida poleciała w śnieg. Włócznia poszybowała w przeciwnym kierunku.

– Nie! – pobiegłem jej na pomoc. Odparowałem kolec dokładnie w chwili, kiedy omal nie przebił jej żeber. Uniosłem nad nami tarczę, ale wiedziałem, że to nie wystarczy.

Pan Cierniak wybuchnął śmiechem.

– Widzicie terhaz, jakie to beznadziejne? Poddajcie się, mali herhosi.

Byliśmy uwięzieni między potworem a w pełni uzbrojonym helikopterem. Nie mieliśmy żadnych szans.

W tej samej chwili usłyszałem czysty, przenikliwy dźwięk: gdzieś w lesie rozległ się głos myśliwskiego rogu.

Mantikora zamarła. Przez moment nikt się nie ruszał. Słychać było tylko szum wirującego wokół nas śniegu i łopot wirników helikoptera.

– Nie – odezwał się Cierniak. – To niemożliwe...

Urwał w pół zdania, kiedy tuż koło mnie przemknęło coś, co wyglądało jak promień księżyca. W ramieniu potwora utkwiła lśniąca srebrzysta strzała.

Zachwiał się, rycząc z bólu.

– Przeklęta! – zawył. Wystrzelił swoimi kolcami – całymi garściami – ku lasom, skąd przyleciał bełt, ale srebrne pociski odpowiedziały kanonadą. Wyglądało to niemal tak, jakby strzały przechwytywały kolce w powietrzu i rozdzierały je na dwoje, ale to chyba moje oczy płatały mi figle. Nikt, nawet znane mi z obozu dzieci Apollina, nie strzela aż tak celnie.

Mantikora wyciągnęła strzałę z ramienia, wyjąc z bólu. Jej oddech był ciężki. Zamachnąłem się moim mieczem, ale przeciwnik nie był tak ciężko ranny, jak mi się wydawało. Uskoczył przed atakiem i uderzył ogonem w tarczę, odrzucając mnie na bok.

W tej samej chwili z lasu wyszły łuczniczki. Były to dziewczęta, około tuzina. Najmłodsza mogła mieć jakieś dziesięć lat, najstarsza chyba czternaście, jak ja. Miały na sobie srebrzyste kurtki narciarskie i dżinsy i wszystkie były uzbrojone w łuki. Ruszyły ku mantikorze z zawziętymi minami.

– Łowczynie! – wykrzyknęła Annabeth.

– No, pięknie – wymamrotała tuż koło mnie Thalia.

Nie zdążyłem zapytać, co miała na myśli.

Jedna ze starszych łuczniczek wysunęła się do przodu z napiętą cięciwą. Była wysoka i smukła, ze skórą w lekko miedzianym odcieniu. Tylko ona spośród wszystkich dziewcząt nosiła na długich ciemnych włosach srebrną przepaskę, w której wyglądała jak perska księżniczka.

– Zgoda na zabicie, pani?

Nie miałem pojęcia, do kogo się zwróciła, ponieważ wzroku nie spuszczała z mantikory.

Potwór zawył.

– To nie w porządku! Bezpośrhednie działanie! To wbrhew Starhożytnym Prhawom.

– Niezupełnie – odezwała się inna z dziewcząt. Ta była ode mnie nieco młodsza, mogła mieć dwanaście albo trzynaście lat. Miała rude włosy spięte w koński ogon i dziwaczne oczy: srebrno-złote jak księżyc. – Polowanie na wszelkie dzikie bestie należy do mojej dziedziny. A ty, obrzydła kreaturo, jesteś dziką bestią. – Spojrzała na starszą dziewczynę z opaską. – Udzielam zgody, Zoe.

Mantikora warknęła.

– Skorho nie mogę mieć ich żywych, będę ich miał marhtwych!

Skoczyła ku Thalii i mnie, wiedząc, że jesteśmy ogłuszeni i osłabieni.

– Nie! – wrzasnęła Annabeth i rzuciła się w kierunku potwora.

– Cofnij się, córko bogini! – zawołała do niej dziewczyna w przepasce. – Zejdź z linii ognia.

Ale Annabeth wskoczyła już potworowi na grzbiet i wbiła mu sztylet w grzywę. Mantikora ryknęła i zaczęła kręcić się w kółko, wymachując ogonem, podczas gdy Annabeth trzymała się kurczowo jej karku.

– Ognia! – rozkazała Zoe.

– Nie! – krzyknąłem.

Ale Łowczynie wypuściły już strzały. Pierwsza trafiła mantikorę w kark. Druga w pierś. Potwór zatoczył się, wyjąc.

– To nie koniec, Łowczyni! Jeszcze za to zapłacisz!

I zanim ktokolwiek zrobił cokolwiek, potwór – z Annabeth uczepioną jego karku – skoczył z klifu i runął w ciemność.

– Annabeth! – zawyłem.

Rzuciłem się za nią, ale nasi wrogowie nie dawali za wygraną. Od strony helikoptera rozległo się tratatatata – odgłos broni maszynowej.

Łowczynie rozpierzchły się, kiedy wokół ich stóp pojawiły się w śniegu wypalone dziury, tylko rudowłosa dziewczyna spojrzała spokojnie na helikopter.

– Śmiertelnikom – oznajmiła – nie wolno oglądać moich łowów.

Wystrzeliła w górę ręką i śmigłowiec rozleciał się w proch – nie, nie w proch. Czarny metal zamienił się w stado ptaków – kruków, które odleciały w mrok.

Łowczynie podeszły do nas.

Ta, która miała na imię Zoe, zatrzymała się w miejscu na widok Thalii.

– Ty – powiedziała z niesmakiem.

– Zoe Nightshade. – W głosie Thalii pobrzmiewał gniew. – Jak zwykle świetne wyczucie chwili.

Zoe obrzuciła wzrokiem resztę z nas.

– Czworo herosów i jeden satyr, pani.

– Owszem – odpowiedziała młodsza dziewczyna. – Obozowi cze Chejrona, jak widzę.

– Annabeth! – krzyknąłem. – Musicie ją uratować!

Rudowłosa dziewczyna odwróciła się w moim kierunku.

– Przykro mi, Percy Jacksonie, ale twojej przyjaciółki nie da się uratować.

Usiłowałem podnieść się na nogi, ale kilka dziewczyn przyszpiliło mnie do ziemi.

– Nie masz teraz sił na rzucanie się z urwisk – oznajmiła rudowłosa.

– Puśćcie mnie! – zażądałem. – Co wy sobie wyobrażacie!

Zoe zrobiła krok do przodu, jakby chciała mnie uderzyć.

– Nie – zwróciła się do niej władczo ta druga. – Nie wyczuwam w nim braku szacunku, Zoe. On jest po prostu otumaniony. Nic nie rozumie.

Młodsza dziewczyna spojrzała na mnie; jej oczy były zimniejsze i jaśniejsze od zimowego księżyca.

– Jestem Artemidą – oznajmiła. – Boginią Łowów.