Klincz - ebook

Poniedziałek, 12 grudnia

Winda właśnie zjeżdża na dół, ale ja nie chcę się z nikim spotkać, więc idę na górę schodami. Dotarłem, posapując, na piąte piętro, gdy dopadły mnie moje dawne duszności. Rozrywają mi piersi. Staję pochylony naprzód z dłońmi na kolanach i wypluwam na czerwony dywan flegmę ze śliną.

Stoję tak przez chwilę, aż mój oddech się uspokoi, potem ruszam dalej na szóste piętro. Idąc do mieszkania Zetterberga na samym końcu korytarza, zdejmuję krawat, zwijam go i wkładam ostrożnie do zewnętrznej kieszonki mojego ulstera.

Tym razem korzystam z dzwonka.

Słyszę zbliżające się kroki. Szyba z mlecznego szkła w drzwiach lekko brzęczy, kiedy zamek nie chce się poddać, ale zaraz drzwi się otwierają. Mężczyzna ma jedno oko zielone i jedno brązowe. Włosy leżą gładko na głowie, przyklepane przez borsalino, które teraz znajduje się na półce po prawej stronie, wysoko za plecami mężczyzny. Sądząc po zapachu, używa mojej marki pomady, Fandango: „Włos trzyma fason przez cały dzień”. Szelki zwisają mu na uda, rozpiął też koszulę. Wita mnie uśmiechem. Pierwszy ząb trzonowy z prawej w górnej szczęce jest zastąpiony złotym.

— Tak?

Zaglądam do środka ponad jego ramieniem. Długi ciemny przedpokój prowadzi w głąb mieszkania. Najwyraźniej nie ma w nim innych osób.

— Mam wiadomość dla niejakiego Zetterberga.

— To ja.

Kładę dłonie na jego klatce piersiowej i popycham tak mocno, że upada do tyłu. Pociąga ze sobą krzesło z czerwoną pikowaną poduszką.

Wchodzę do środka i zamykam za nami drzwi. Potem natychmiast się odwracam, żeby nie dostać krzesłem w potylicę. Zetterberg nie ma jednak takich zamiarów. Pełznie kilka metrów do tyłu podparty łokciami, obok małego stolika, telefonu przytwierdzonego do ściany i wysokiego lustra w złotych ozdobnych ramach z zawijasami. Facet ma wyraźnie słabość do złota.

Kiedy idę w jego stronę, podnosi się i odwraca do mnie plecami. Próbuje uciec dalej do mieszkania, ale łapię go za kołnierz. To odpinany model, więc przez chwilę stoję z kołnierzykiem w garści, ale jeszcze udaje mi się złapać końcówkę koszuli Zetterberga. Szybko przyciągam go do siebie.

Lustro obok dźwięczy, kiedy rzucam mężczyznę na ścianę. Ten otwiera usta. Błyskawicznie przykładam prawą dłoń tuż nad jego jabłkiem Adama. Facet charczy krótko, a potem głupio wykrzywia twarz. Naciskam trochę mocniej, a on staje na czubkach palców.

— W sierpniu tego roku kupiłeś pan używany samochód od niejakiego Elofssona z Ovanåker. Wyłożyłeś pan trzysta koron przy odbiorze wozu i miałeś zapłacić kolejne dwa tysiące sto za miesiąc. Nie zrobiłeś pan tego, więc Elofsson się trochę zezłościł.

Zetterberg bulgocze coś w odpowiedzi. Czy on myśli, że będziemy pertraktować? Obiema rękami próbuje rozluźnić uścisk wokół szyi. Klasyczny błąd nowicjusza. W prosty sposób mogę kontrolować siłę nacisku na jego gardło, jak tylko chcę. Jego ciało jest wyciągnięte i odsłonięte. Właśnie tak, jak tego chciałem.

Wpatruję się w jego palce. Są nienaturalnie szczupłe i blade jak palce włoskiego gipsiarza. Na prawej ręce błyszczy sygnet z kilkoma czerwonymi kamieniami.

Wbijam mu pierwszego prawego sierpowego w wątrobę. Tylko amatorzy celują w splot słoneczny — jedynie porządny cios w wątrobę czy okolicę serca daje jakieś efekty. Głowa rozkazuje jeden sierpowy, pamięć mięśni zaś dwa szybkie. Jestem posłuszny głowie. To zawsze był mój ulubiony cios. Można odłożyć rękawiczki na półkę, ale potem potrzeba dużo czasu, żeby zmyć zapach z dłoni.

Sprzeczne impulsy sprawiają, że Zetterberg szarpie się w niekontrolowany sposób. Jedna jego część chce zgiąć się w pół, a druga uwolnić od dłoni ściskającej gardło. Nachylam się nad nim, tak blisko, że rozpoznaję zapach wody Aqua Vera, tabaki i ziołowych cukierków na kaszel.

— Już dobrze, już dobrze — szepczę mu uspokajająco do ucha. — Masz pan dobę, żeby zdobyć mamonę.

Ślina napływa mi do ust. Rozluźniam zacisk na jego gardle, pozwalam mu zaczerpnąć powietrza tylko po to, żeby móc go znowu uderzyć, w środku wydechu. Taki sam cios w to samo miejsce, ale tym razem go puszczam — facet się przewraca i bezwładnie pada na dywan przedpokoju. Przechodzę nad nim i uśmiecham się do swojej pokrytej bliznami twarzy w lustrze. Zapinam guziki marynarki i przyglądam się sobie. Marynarka ma tak szerokie klapy, że zakrywają prawie całą klatkę piersiową. Powinienem częściej nosić ciemnoniebieską koszulę do czekoladowobrązowego garnituru w prążki. Znów rozpinam guziki marynarki, stawiam kołnierz koszuli i zawiązuję krawat na podwójny węzeł. Mam ochotę zapalić.

Zetterberg płacze. Leży skulony w pozycji embrionalnej, ramionami otacza brzuch i próbuje uspokoić oddech, a równocześnie łka i siąka nosem jak dziecko. Nie jest to przyjemny widok.

— Jutro wieczorem — powtarzam, rozluźniając kark kilkoma ruchami głowy. Rozglądam się po przedpokoju za czymś, co mógłbym rozbić, żeby nadać groźbie więcej powagi. Spoglądam na telefon naścienny, jednak przesuwam wzrok dalej. Na wieszaku wisi parę eleganckich płaszczy jeden obok drugiego. Szkoda, że nie mamy tego samego rozmiaru. Pod nimi parę lasek w stojaku na parasole. Za daleko.

W końcu łapię za brzeg lustra i zrzucam je na niego.

Brzęk szkła odbija się echem między ścianami wąskiego korytarza. Zetterberg wydaje z siebie krótki, przenikliwy krzyk, ale się nie porusza. Leży nadal pokryty odłamkami lustra i szlocha.

Rozważam, czy nie podejść po laskę i jednak trochę mu jeszcze dołożyć, ale rezygnuję z tego. Należy umieć dostrzec, kiedy ktoś ma dosyć. Martwy klient nie spłaci długu, a poważnie ranny wyląduje w szpitalu. To cienka granica. Na początku często lądowałem po jej niewłaściwej stronie, ale to było lata temu. Teraz wiem, co robię.

Resztki lustra chrzęszczą mi pod stopami, kiedy idę do drzwi. Na chwilę jeszcze przystaję i przeciągam dłonią po ulsterach na wieszaku, zatrzymując się przy eleganckim płaszczu z wielbłądziej wełny. Rygiel zamka wydaje cienki trzask i już jestem z powrotem na ciemnej klatce schodowej.

Winda ze zgrzytem jedzie do góry, więc ja szybko zbiegam schodami na dół. Posadzka z białego marmuru wygląda w ciemnościach niemal jak szary łupek. Otwieram bramę, staję na chodniku i spoglądam w niebo pokryte czarnymi chmurami. Przestało padać. Po omacku szukam w kieszeniach cygar. Młody mężczyzna z wózkiem pośpiesznie przechodzi obok. Koła z żelaznymi obręczami dudnią na bruku.

*

Spoglądam w górę na ciemne niebo. Jutro wieczorem będę mu musiał złożyć kolejną wizytę. Jeśli ma tak wytworny adres i tyle płaszczy, raczej nic nie wskazuje na to, żeby Zetterberg był gotów opuścić miasto z powodu dwóch tysięcy stu riksdalerów. Rechoczę do siebie, wyjmuję z kieszeni kopiowy ołówek, zwilżam go końcem języka i wpisuję do notesu liliowe cyferki z moimi piętnastoma procentami.

Czterysta pięćdziesiąt koron za niecałą godzinę pracy.

Nieźle, w dodatku całkowicie zgodnie z prawem. Lepsza zapłata niż za jakiekolwiek inne zlecenie w drugiej połowie lata. Zastanawiam się, czy nie uczcić tego zarobku w jakimś nielegalnym barze, których jest pełno w co drugiej bramie w stronę Klary, kiedy widzę, że Sonja jeszcze nikogo nie złapała.

Rusza powoli w moją stronę z nieśmiałym uśmiechem. Gdy podchodzi bliżej, dostrzegam, że ma trochę krzywe nogi.

Powstrzymuję ją gestem oznaczającym, że właśnie zmierzam w przeciwną stronę. Z jakiegoś powodu posyła mi zalęknione spojrzenie, ale potem kiwa głową, odwraca się na pięcie i znów idzie w górę Kungsgatan.

Gwiżdżę pod nosem szlagier Ernsta Rolfa Coraz lepiej z dnia na dzień i skręcam na południe, żeby wsiąść do trójki jadącej na plac Odenplan.

Nielegalnych barów ze szmuglowaną wódką nie brakuje także u mnie na Syberii. Na Vasagatan mija mnie podzwaniający tramwaj otoczony chmurą zielonych iskier elektrycznych, odprowadzam go wzrokiem.

Wtedy zauważam samochód.

Czarny mercedes stoi zaparkowany w świetle neonu Carltona. Szczupły młodzieniec nachyla się nad karoserią i wygładza fałdy swoich pump, kiedy podchodzę bliżej. Ma białe skarpety do kolan. Na głowie duży miękko opadający kaszkiet, do tego sportowa marynarka i sweter. Chłopak ma bez wątpienia pieniądze i gust, a jednak przypomina mi kogoś, kogo kiedyś znałem. Mam wrażenie, że czekał właśnie na mnie. Zwalniam kroku.

— Papierosa?

Chłopak lekko sepleni i wyciąga do mnie paczkę stamboulów.

Mały palec jego lewej dłoni zdobi złoty pierścionek. Zatrzymuję się i biorę od niego papierosy. Chłopak lekko przygryza dolną wargę, w kąciku jego ust czai się uśmiech. Wyciągam jednego papierosa, wkładam go do ust i oddaję mu paczkę. On wyjmuje automatyczną złotą zapalniczkę. Chwytam jego ręce i przytrzymuję w swoich, próbując osłonić płomień przed podmuchami wiatru. Ten chłopak nigdy nie pracował. Przelotnie gładzę grzbiet jego miękkiej, bezwłosej dłoni. Pod wpływem dotyku ciało młodzieńca przebiega lekkie drżenie. Zapalniczka zgrzyta daremnie raz za razem. W końcu wspólnymi siłami udaje się nam zapalić papierosa. Chłopak cofa swoje dłonie, ale przedtem przesuwa mi delikatnie palcami po policzku, z dołu do góry. Ktoś z tyłu za nami przy hotelowych drzwiach się śmieje. Słyszę stukot wysokich obcasów uderzających w bruk ulicy. Chłopak nie zwraca na to uwagi. Dla niektórych wszystko jest takie proste.

Choć goliłem się dzisiaj rano, pieszczota powoduje szmer, jakby ktoś zamiatał sień słomianą miotłą. Wiem, że długo będę pamiętał tamten dotyk.

— Czy to auto nie jest dla pana kilka numerów za duże?

Zaciągam się dwa razy i szybko rozglądam na boki.

— Ech, tylko pan zazdrościsz.

Zmiata dłonią krople deszczu z budy i strząsa wodę z dłoni. Uśmiecha się promiennie. Między przednimi zębami ma wielką szparę.

— Mogę obejrzeć?

Nachylam się i oglądam uważnie deskę rozdzielczą z jakiegoś jasnego drewna i chromowane wskaźniki.

— Może się pan nawet przejechać kawałek na próbę.

Prostuję się i spoglądam na chłopaka. Przez parę sekund jego kasztanowobrązowe oczy patrzą prosto w moje. Jest w moim guście, jeśli chodzi o wiek i budowę ciała. Czy będę musiał mu zapłacić? Najwyraźniej pieniędzy mu nie brakuje, ale po co inaczej by mnie zaczepiał?

— Okej.

Chwilę później skręcamy w moją ulicę. Jedziemy w ciszy. Przez moment myślę, że on należy do tych refleksyjnych typów, jakie czasem trafiają się wśród chłopców w jego wieku, którzy nie mają nic do roboty. Jednak zmieniam zdanie po ukradkowym zerknięciu w stronę młodzieńca. Jego spojrzenie jest bez wyrazu. Usta ma półotwarte. Koncentruję się na prowadzeniu samochodu. Może ten chłopak robi takie rzeczy co wieczór. Kiedy ma się forsę, wszystko jest takie oczywiste, takie łatwe. Może po prostu znalazłem się na jego drodze tego wieczoru.

Samochód reaguje natychmiast, gdy tylko wciskam pedał gazu, i z głębokim pomrukiem rozwija zawrotną szybkość. Dobrze znane szyldy Roslagsgatan migają nam przed oczami: trafika wdowy Lind, golarnia Nyströma, handel detaliczny Ströma i sklep towarów mieszanych Bruntella. Kilku smarkaczy około dziesięcioletnich z ogłuszającym wrzaskiem goni za samochodem przez jakieś dwadzieścia metrów.

Przebiega mnie dreszcz, kiedy młodzieniec kładzie dłoń na mojej odzianej w rękawiczkę pięści spoczywającej na drążku zmiany biegów.

Zmieniam bieg, jakbym chciał zrzucić z siebie tę dłoń, i decyduję się na śmiałe wyminięcie jednego z pomalowanych na szaro ambulansów szpitala epidemiologicznego. Chłopak głośno wciąga powietrze i nuci coś pod nosem. Przypominam sobie, po co siedzę w tym aucie.

Poczekaj tylko, chłopaczku, myślę sobie.

Kvist zaraz nauczy cię tego i owego.

Zbliżamy się do ceglanego budynku szkoły powszechnej w najwyższym punkcie Roslagsgatan, gdzie zawraca tramwaj numer sześć. Rickardsson, jeden z gangsterów Plomana, który zajmuje się szmuglem spirytusu tu na Vasastan, gapi się z rozdziawioną gębą, kiedy go mijamy. W lusterku wstecznym widzę, że odprowadza nas wzrokiem. Ten drab zawsze się na mnie gapi, jakby szukał okazji do bitki.

— Możesz sobie tak stać, aż ci ptaki w gębie gniazdo uwiją.

— Słucham?

— Nic takiego.

— Proszę powiedzieć.

— Nieważne.

Chłopak wytrząsa papierosa z niebieskiej paczki. Nagły rozbłysk zapalniczki oświetla jego twarz. Kładzie jedną rękę na brzuchu, a drugą podpiera na niej pionowo. Trzyma papierosa blisko twarzy, ale nie pali.

Nagle czuję, jak ogarnia mnie zniechęcenie. Nie wiem dlaczego.

Mijamy wzgórze ze szpitalem epidemiologicznym na szczycie, kiedy chłopak od niechcenia wskazuje głową park Bellevue. Zwalniam i kieruję auto w długą aleję bezlistnych lip prowadzącą do parku. Żwirowana droga sprawia, że odgłosy samochodu zmieniają tonację. Mijamy ciężarną kobietę w chustce na głowie, która niezdarnie idzie pod górę, podtrzymując obiema rękami brzuch. Dom Pascha na górze niedawno został przejęty na przytułek dla ubogich. Chłopak się śmieje. Znów spoglądam na niego ukradkiem. Nie rozumiem tego gówniarza.

Pagórkowaty teren ciemnego parku i zarośla oferują wiele kryjówek, choć to raczej nie będzie potrzebne, bo mało kto tędy chodzi po zachodzie słońca. Ubodzy też pewnie siedzą w swoich kwaterach w ten zimny grudniowy wieczór.

Kieruję się do najwyższego punktu w całym parku. Gdy spojrzeć na południe, widać stąd sylwetki domów na szczycie wzniesienia Brunkebergsåsen i kopułę kościoła Wazy. Na północy, pomiędzy nagimi gałęziami drzew, można dostrzec czarną wodę opustoszałej zatoki Brunnsviken, pozbawioną żagli. Zjeżdżam z dróżki i parkuję na trawniku.

Gdy wyłączam silnik, chłopak natychmiast rzuca się na mnie. Całuje mnie głęboko, intensywnie. Smakuje tytoniem. Dyszymy, każdy swoim własnym rytmem, dłonie wędrują ku pachwinom. Chłopak okazuje się jednak kawałem faceta.

Wyrywamy się ze swoich objęć i wyskakujemy z samochodu. Ślizgam się na mokrej trawie, muszę podeprzeć się kolanem, ale zaraz wstaję. Nasze kroki mlaszczą na wilgotnym podłożu. Wchodzimy w klincz przy masce samochodu. Z daleka dobiega gwar miasta. Reflektory samochodu nadal się palą. Całe światło pada na jego plecy.

Padam na kolana z otwartymi ustami, jak wtedy, kiedy miałem przyjąć komunię od mojego dawnego księdza Augusta Gabrielssona. Kolana zagłębiają się trochę w trawę, wilgoć szybko rozchodzi się na uda. Rozpinam guzik spodni chłopaka. Ma pod spodem krótkie gatki z gumką. Zsuwam kapelusz na tył głowy i jednym szarpnięciem drżących dłoni ściągam mu spodnie i gatki do kostek. Reflektory samochodu rzucają kaskady światła między jego nogami.

To dobrze rozwinięty chłopak. Obaj wzdychamy, kiedy moje usta obejmują jego fiuta. To nie jest zwykły, niedomyty rekrut, z jakimi najczęściej się zadaję. Mlaszczę.

Drugą ręką rozpinam swoje spodnie. Grudniowy wieczór pieści mnie swoimi zimnymi dłońmi. Wyciągam język i połykam go w całości kilka razy, aż do samego gardła. Oczy zachodzą mi łzami, chłopak dyszy i pojękuje. Podoba mu się to.

Metodycznie pracuję dalej. Mięśnie szczęk mi cierpną, wyszedłem z wprawy. Czuję dobrze znane drżenie na podniebieniu. Przyśpieszam rytm. Zdecydowanie, wilgotno i szybko, tak to należy robić.

Nasze głośne jęki mieszają się z piskliwymi odgłosami dwóch szczurów, które walczą w krzakach obok nas, podczas gdy chłopiec zalewa mi usta aż po brzegi. Powstrzymuję chęć połknięcia, wypluwam wszystko na dłoń i smaruję tym mojego fiuta. Podnoszę się, chwytam go za kark i zmuszam, żeby stanął nachylony nad maską.

— Teraz kolej na Kvista.

Powoli, lecz konsekwentnie wchodzę w niego coraz głębiej. Jest tam ciepło i przyjemnie, jakby zejść do kotłowni po wachcie na mroźnym pokładzie. Chłopak postękuje z bólu, pociąga nosem i próbuje się wywinąć, ale nie ma się czego chwycić. Wkrótce zaczyna iść łatwiej i jego pojękiwania ustępują pełnym rozkoszy westchnieniom. Przyśpieszam. Takie młodziki potrafią szczytować dwa razy pod rząd.

— Tak jest dobrze, mój chłopcze.

Popycham go na czarną karoserię. On odsuwa się, usiłuje chronić reflektory. Ozdoba na osłonie chłodnicy odłamuje się z głuchym trzaskiem. Gdzieś w głębi mojego ciała czai się atak kaszlu. Na trawie tańczą nasze cienie. Od strony Albano słychać przenikliwy gwizd lokomotywy. Kropla soków chłopca uporczywie trzyma się mojego kącika ust. Zlizuję ją i obiema dłońmi naciskam jego kręgosłup, żeby jeszcze bardziej się wypiął, wtedy będę mógł wejść w niego całkowicie. Księżyc wygląda zza ciężkich chmur, jego poświata zderza się ze światłami samochodu. Trupi blask zabarwia pośladki chłopca na kolor mlecznobiały i przez chwilę mam wrażenie, że spółkuję z greckim posągiem.

W domu mam w szafie pistolet marki Husqvarna, który zabrałem ze służby wojskowej. Wystrzeliłem z niego parę razy i zawsze dawał solidny odrzut. Tak samo teraz wyładowanie odbija się w moim ciele, kiedy wreszcie szczytuję. Chłopiec jeszcze uderza o mnie trzy, cztery, pięć razy, aż w końcu i on osiąga spełnienie. Zdyszany kładę się na nim na kilka sekund, z nosem wtulonym w jego kark, mój członek sam się z niego wyślizguje. Prostuję się i robię parę kroków do tyłu.

— A niech mnie — mamroczę, oddychając szybko.

Czasy, kiedy biegałem dziesięć kilometrów poniżej trzech kwadransów, minęły bezpowrotnie.

Chłopak podciąga spodnie i odwraca się do mnie. Ja stoję z dłońmi na kolanach, spodniami nadal w okolicy kostek i kaszlę. Chłopak podochodzi do mnie. Kładzie mi dłoń na ramieniu i cicho chichocze. Podnoszę na niego oczy. Cholerny gówniarz. Niektórzy wszystko dostają podane na srebrnej tacy i mogą bezproblemowo ślizgać się przez życie, podczas gdy inni muszą niewolniczo pracować na każdy łut szczęścia.

Tętnica na moim czole zaczyna pulsować. Do ust napływa ślina. Może to przez jego cholerne seplenienie. Pewnie jest opóźniony w rozwoju. W jego wieku powinien się już nauczyć mówić jak normalni ludzie, ale i tak najgorszy jest ten uśmieszek wyższości.

Znów wciąga dolną wargę w ten uwodzicielski sposób i dalej głupkowato się uśmiecha. Przyglądam się jego ocieplanym trzewikom. Są porządne, drogie i wyglansowane. Nabieram powietrza w płuca i wydmuchuję je przez nos, częstując go szybkim lewym ciosem z dołu w podbródek. Prosto w sam środek.

Pracę nóg utrudniają mi częściowo spodnie, przez co cios traci trochę na sile, ale i tak odrzuca chłopaka do tyłu, po czym ląduje na ziemi. Znów opieram dłonie na kolanach i zgięty wpół kaszlę. Chłopak leży na plecach z rękami rozrzuconymi na boki. Reflektory tworzą wokół niego świetlny półokrąg. Scena wygląda znajomo. Spod krwawiącej wargi wystają zęby.

— To raczej nie wyleczy cię z tego cholernego seplenienia.

Coś trzeszczy w moim kręgosłupie, kiedy prostuję plecy. Zdejmuję kapelusz i ocieram pot z czoła wierzchem dłoni, a potem podciągam spodnie. Chłopak wydaje z siebie płaczliwy, bulgotliwy odgłos gdzieś z głębi krtani. Wyjmuję z kieszeni cygaro, żeby pozbyć się tego posmaku w ustach, potem po omacku szukam zapałek, ale ich nie znajduję.

Podchodzę do chłopaka, wyjmuję złotą zapalniczkę z kieszeni jego spodni i przez chwilę obserwuję jego problemy z oddychaniem. Trzymam zapalniczkę tak, żeby odczytać imię, które jest wygrawerowane po przekątnej. Leonard. Chowam zapalniczkę do kieszeni i wyciągam moją cebulę. Jest wpół do dziewiątej.

Wielu ludzi pobiłem do nieprzytomności, niektórych załatwiłem tak, że nie mogli potem normalnie funkcjonować, na długie miesiące wprawiłem ich w stan śpiączki, ale nigdy jeszcze nikogo nie zabiłem. Przynajmniej nic o tym nie wiem. Przechodzi mnie drżenie.

Zanim ruszę w krótką przechadzkę do domu, przekręcam chłopaka na bok, żeby krew mogła spływać.