Kobieta, którą pokochał Marszałek - ebook

ROZDZIAŁ 1

■ WRZESIEŃ 1908, LITWA

Na małej stacji kolejowej nieopodal Wilna znużeni pasażerowie czekali na pociąg. Było ich tu całkiem sporo jak na późny wrześniowy wieczór. Po peronie przechadzała się dama w kapeluszu i rdzawej podróżnej pelerynie. Druga, towarzysząca jej, z solidnym sakwojażem, niecierpliwie stukała obcasem w trotuar. Młody mężczyzna w granatowym szynelu flirtował z ładną Żydówką, na ławce chrapał spity w gnat jegomość, a dwaj panowie w kaszkietach zagadali się o polityce. Czas płynął sennie. Pociąg miał wjechać na stację o jedenastej. Wskazówka zegara zawieszonego na budynku dworca powoli zbliżała się do tej godziny.

O właściwym czasie rozległ się gwizd lokomotywy i dwa snopy światła przecięły mrok. Pociąg carski do Petersburga, przewożący w wagonie pocztowym srebro i ruble z podatków w Królestwie, wtaczał się leniwie na stację. Panie ruszyły ku torom, pijak, nagle całkiem trzeźwy, żwawo zerwał się z ławki i wyciągnął rewolwer. Na peronie huknął potężny strzał, jakby na znak. Od tej chwili sprawy potoczyły się błyskawicznie.

Kilkunastu uzbrojonych mężczyzn otoczyło pociąg. Wśród nich domniemany pijak, obok flirciarz z bronią wycelowaną w wagony. Padają strzały, ludzi ogarnia panika, rzucają się do ucieczki.

– Sza! Sza! Nikomu nic się nie stanie – krzyczy spiskowiec do przestraszonych podróżnych. Mężczyźni w kaszkietach odpalają petardy. W tym samym momencie jacyś dwaj jegomoście wychylają się z okien pociągu i otwierają ogień z mauzerów. Mierzą w uciekających żandarmów, którzy winni ochraniać skład. Rozbity telefon i telegraf, przecięte druty, zgrzyt semaforów. Skład hamuje gwałtownie, kilku zamachowców przyjechało w pociągu, widać zaciągnęli hamulce. Huk eksplozji w jednym z wagonów niemal ogłuszył wszystkich. Dźwięk tłuczonego szkła zmieszał się z krzykiem kobiet, wybuch ze strzałami z karabinów. Światła w pociągu zgasły. Przedziały wypełniły się dymem, zamajaczyły w nim postacie.

Po wąskim korytarzu wagonu biegł ku zamachowcom mężczyzna z karabinem.

– Kto idiota? Kto idiota? – krzyknął w jego stronę dowódca akcji, lecz ten nie odpowiedział, nie słyszał ogłuszony hałasem. Jeden z napastników skierował ku niemu broń, ale szef, wiedziony intuicją, położył dłoń na jego broni i powstrzymał strzał.

– Kto idiota? – powtórzył pytanie.

– Komuniści! – odkrzyknął wreszcie ochrypły mężczyzna. Odetchnęli z ulgą. Znał odzew, znaczy – swój. Był już na tyle blisko, że go rozpoznali.

– Omal cię nie zabiliśmy, Lutze-Birk! – rzucił dowódca, kiedy dym się przerzedził i już dało się rozpoznać twarz kolegi, przystojnego trzydziestolatka, specjalisty od pirotechniki. – Co u was?

– Nie udało się wysadzić szyn – odpowiedział zmartwiony Birk. – Pociąg zatrzymał się dalej, niż obliczyłem. Ale sterroryzowaliśmy obsługę! – dodał z łobuzerskim uśmiechem, skubiąc imponujący wąs.

Pieniądze i srebro wciąż tkwiły w pocztowym. Kolejny wybuch rozwalił ścianę i zamachowcy wpadli do środka, ale dostępu do skarbu broniły jeszcze pancerne drzwi i zamknięci za nimi uzbrojeni konwojenci. Nie mieli już więcej bomb, ani jednej. Dowódca zdecydował się na blef:

– Wychodzić – krzyczał po rosyjsku. – Otwierać, a to wysadzimy wsio*, z wami i z nami! Liczę do dziesięciu…

Na „siedem” otworzyły się drzwi, rosyjscy konwojenci wyszli z rękami nad głową. Droga do skarbca była wolna.

– Szybko, szybko! – poganiali się zamachowcy, segregując paczki z banknotami i srebrem oraz cenne rosyjskie księgi o taktyce wojskowej. Ostry dźwięk trąbki wezwał do odwrotu. Koniec akcji, za chwilę na peron wjeżdżał następny pociąg. Była godzina 11.45.

Spiskowcy spakowali pieniądze do worków, rozdzielając łup między siebie. W biegu dopadli przygotowanych powozów i popędzili w różne strony: w las, do zaprzyjaźnionych dworów, inni łodzią po rzece Wilii w kierunku Kowna. Na dworcu zostało pobojowisko, szkło z wybitych szyb, puste kasety, obrabowany wagon i przestraszone damy. Kilku rannych, jeden rosyjski trup. Świat ucichł, zapadała fioletowa noc. Po napastnikach nie było śladu, podobnie jak po rublach, srebrze, złocie i papierach wartościowych. Nigdy nie dojechały do Petersburga, bo przejęli je polscy spiskowcy.

Wszystko to rozegrało się w ciągu zaledwie czterdziestu pięciu minut w nocy 26 września 1908 roku w małej miejscowości Bezdany, kilkanaście kilometrów od Wilna. Kwadrans potem, w lesie ciemnym i gęstym jak przystało na litewski bór, dyliżans z dowódcą akcji i jego towarzyszem Momentowiczem dojechał do domku letniskowego w Jedlince, gdzie wyglądała go w napięciu młoda kobieta. Druga, w sąsiednich Borkach, czekała na pozostałych zamachowców. Obie niespokojne o powodzenie akcji, w której odegrały ważną rolę, chociaż w kluczowym momencie przypadło im w udziale niecierpliwe oczekiwanie na mężczyzn. To one wykonały niezbędną robotę: przygotowały plany, szczegółowe mapy terenu, kryjówki na łup, broń i kwatery.

Młoda, szczupła brunetka o ciemnych oczach wpatrzona w okno chaty w Jedlince ujrzała wreszcie ruch przy bramie. Chwyciła poły sukni i pobiegła ku powozowi. Mężczyźni zeskoczyli na ziemię. Wąsaty dowódca uśmiechnął się do niej z triumfem. Spotkały się ich spojrzenia, a w oczach zalśnił błysk porozumienia. Pojęła, że akcja się powiodła, teraz muszą ukryć zdobycz i uciekać.

W żadnych późniejszych relacjach nie wspomniano, czy tych dwoje przywitało się uściskiem, pocałunkiem, czy też może wcale nie okazywali sobie uczuć przy kompanach, ale wiadomo na pewno, że kobietą była młoda Aleksandra Szczerbińska, a mężczyzną Józef Piłsudski, zwany przez przyjaciół i rodzinę Ziukiem, tak jak ona Olą.

Ola miała lat dwadzieścia sześć, Ziuk czterdzieści jeden. On miał za sobą zsyłkę na Sybir, a w owym czasie cieszył się już znaczącą pozycją charyzmatycznego wodza polskiej konspiracji. Ona miała młodzieńczy entuzjazm, doświadczenie w oddziałach bojowych PPS i tworzeniu sieci składów broni, zdążyła też na krótko trafić do więzienia. W czasie akcji bezdańskiej łączyło ich już coś więcej niż wspólna walka w konspiracji; koledzy mówili o niej „dziewczyna Ziuka”. Powściągliwi historycy ujmą to w późniejszych opracowaniach zdaniem: „byli już zaprzyjaźnieni”. Z całą pewnością tak, przyjaźń była to gorąca, uczucie mocno scementowane wspólnym pragnieniem – wręcz obsesyjnym marzeniem o wolnej ojczyźnie. Wprawdzie w roku 1908 niepodległa Polska ciągle pozostawała ułudą szaleńców, wspomnieniem budzącym nostalgię i wywołującym łzy, tej nocy w Jedlince musieli jednak być szczęśliwi. Oto sukcesem zakończyła się najsłynniejsza akcja polskich spiskowców początku dwudziestego wieku. Atak na carski pociąg w Bezdanach przyniósł ładny łup i mocno zagrał władzom na nerwach. Przed Olą i Ziukiem burzliwa przyszłość rysowała się pod znakiem miłości i walki. W tym ciemnym litewskim borze, kiedy przy blasku pochodni kopali doły, by ukryć część zdobyczy, nie mogli przewidzieć, że pokrętna droga zaprowadzi ich nie tylko ku wymarzonej wolności, lecz także do Belwederu. Mieli podążać tą drogą razem, choć i osobno.

------------------------------------------------------------------------

* _a to_ (ros.) – w przeciwnym razie; _wsio_ – wszystkoROZDZIAŁ 2

■ SUWAŁKI, DWA MIESIĄCE PÓŹNIEJ

– Dwieście tysięcy rubli, ciotko! Sztaby złota, worki srebra! Wszystko to pójdzie na broń, na szkolenie żołnierzy i, co najważniejsze, na wykup naszych ludzi z więzień. Z Cytadeli, z Sybiru, oczywista za łapówki! – Ola z apetytem zajadała gołąbki i zerkała na sprzęty w rodzinnym domu, znajome, bliskie sercu, ale jakby mniejsze, niż zapamiętała. Siedziały z ciotką Marią w jadalni, tak dobrze znanej Oli z dzieciństwa. Siedem lat minęło, jak wyjechała z Suwałk, spokojnego gubernialnego miasteczka, w którym się urodziła i wychowała. Zawitała teraz do domu przy ulicy Krzywej pod numer 80, gdzie jak zawsze po kuchni kręciła się tęga Anusia, pachniało ciastem drożdżowym, a w saloniku na stole leżał tamborek do haftu i jak zwykle ciotka Maria z poważną miną, w okularach, z różańcem w ręku, słuchała jej i kręciła głową z niepokojem.

Ola Szczerbińska po dwóch miesiącach od zamachu wracała do Bezdan po resztę pieniędzy ukrytych w lasach Jedlinki. Wyruszyła ze Lwowa, gdzie teraz mieszkała, kierowała się na Wilno, lecz zdecydowała się zboczyć z drogi i zajrzeć do Suwałk, doszły ją bowiem wieści o chorobie ciotki. Maria Zahorska właściwie zastępowała jej matkę, nieodżałowaną Julię, która zmarła zbyt młodo przed piętnastu laty, zostawiając dzieci pod opieką siostry i głowy rodu – babci Karoliny. Cóż, teraz babcia już nie żyła, a siostry Oli porozjeżdżały się po świecie. Ciotka Maria pewnie czuła się samotna w domu przy Krzywej. Dawno się nie widziały, dawno też Ola nie gościła w Suwałkach. Wysiadała na dworcu z dziwnym uczuciem. Bliskie jej były te miejsca, ale zarazem już w jakiś sposób odległe. Chłodne powietrze zapowiadało rychłe nadejście zimy.

Nic tu się nie zmieniło – myślała, jadąc wolantem przez prospekt Petersburski, główną ulicę miasta – te same doły i kałuże, a przy prospekcie reprezentacyjne kamienice i znajome gmachy urzędów. Park w sercu miasta, piękny jak zawsze, chociaż ponury, ogołocony z liści, czeka już na zimę. Nie dziwne, skoro listopad. Gmachy przy ulicy Głównej te same, proszę, proszę, w domu pani Tyszkowej nowy sklep galanteryjny – „Wanda”. Wanda? Pewno to będzie sklep Wandzi Szokalskiej. I tu nowy szyld: „Kapelusze dla dam. Chrześcijański Magazyn Mód”. Czyżby modystka, pani Julia Czaplicka, wzięła się do handlu kapeluszami? Są jednak jakieś modernizacje. Ale cudny kryształowy krzyż błyszczy w słońcu na cerkwi zupełnie tak samo jak niegdyś! I dom babki, parterowy, drewniany, ustawiony frontem do ulicy, przywitał ją taki sam jak przed laty, z gankiem i sienią, z której po lewej wchodziło się do mieszkania Koców, po prawej do Zahorskich.

Ciotka Maria natomiast zmieniła się bardzo, wyraźnie się postarzała. Pokasływała, więc być może to choroba dodała jej lat. Spojrzenie szarych oczu przygasło. Jedno, co nie zmieniło się wcale, to łagodny głos. I troska o siostrzenicę, o jej zdrowie, tak fizyczne, jak i moralne. Udział w akcji z mężczyznami z bronią w ręku! W ogóle to zamiłowanie Oli do broni przerażało ciotkę, a jeszcze eskapady nocą, ucieczki, krycie się po lasach. Uczestnictwo w napadach, rabowanie pociągów, banków! Nie obawiała się o etyczną stronę sprawy, patriotyzm bowiem rozgrzeszał wiele, wiadomo, że dla ojczyzny trzeba działać i siłą, i podstępem. Ale przecież Ola była kobietą, panną. Liczyła już dwadzieścia sześć lat! Maria miała jasno określone poglądy na ten temat: zajęciem niewiast patriotek było wspomaganie partyzantów; kwesty, to owszem, dzielenie się własnym majątkiem ze spiskowcami – a jakże, opatrywanie rannych – tak, i nade wszystko modlitwa, ale reszta to sprawa mężczyzn. Kobieta uczciwa winna wyjść za mąż i strzec domowego ogniska, wychowywać dzieci w miłości do utraconej ojczyzny. Kropka. Czy nie o tym pisał biskup Łętowski w zacnej książce _Nauka poznawania ludzi_? Niewiasta jest istotą słabą i już myśl o jej usamodzielnieniu winna być traktowana jak obelga. O-b-e-l-g-a! „Spod jarzma matki pod jarzmo męża winna przechodzić, nie mogąc być na moment bez posłuszeństwa”. Maria dobrze pamiętała słowa biskupa, toteż całe życie była posłuszna matce, nawet po jej śmierci. W „Bluszczu” też czytała, że kto chciałby emancypować kobietę, uczyniłby ją nieszczęśliwą. „Sama treść istoty kobiecej, sama jej delikatna natura poddaje ją pod przewodnictwo mężczyzny”¹. Tak zawsze było, tak będzie, a tu proszę, własna siostrzenica…

– Ciocia zawsze taka sama. – Ola ujęła w dłonie pomarszczone, suche ręce Marii. Czytała w jej myślach, nie chciała jednak dotknąć ciotki informacją, że uważa poglądy biskupa i podobnych „obrońców” kobiet za brednie. Kobiety miały takie same umysły jak mężczyźni i takie same prawa, by pracować lub walczyć o wolność. Ola wiedziała już, że zacne gazety i nie mniej zacne, ale archaiczne autorytety po prostu się mylą.

– Zaraz mnie ciocia zapyta, czy przy tym wszystkim dobrze jem, dbam o ciepłą bieliznę i czy mam na sobie grube majtki, czy tak?

Opowiadała ciotce o swoich dokonaniach, ale nie wszystko. O powrocie z Jedlinki do Wilna, już po akcji bezdańskiej, wolała nie wspominać. Co powiedziałaby zacna Maria, wiedząc, że jej siostrzenica wsiadała do pociągu już nie taka szczupła i lekka jak zwykle, bo suto obłożona pod sukniami paczkami banknotów, tak suto, że gorset najgrubszej jejmości z warszawskiej konspiracji ledwie dał się zawiązać? Jej towarzysz podróży, Ziuk, uścisnął ją i włożył w dłoń cyjanek potasu zawinięty w papierek. Na wszelki wypadek, w razie aresztowania i groźby przesłuchań. Był spokojny. Ola też. Na peronie pełno policji, zewsząd słychać tylko: Bezdany, Bezdany, brawura, zbrodniarze, buntowszczyki, a oni oblepieni tymi rublami, pod rękę jak para spokojnych mieszczan, w oczekiwaniu na pociąg do Lidy. Kapelusz z piórem ocieniał twarz kobiety, jej towarzysz pochylał wciąż głowę, by zajrzeć pod szerokie rondo, mrugnąć do niej, mocno przyciskał jej ramię. Nikt ich nie skontrolował, mieli mnóstwo szczęścia. Uśmiechnęła się do wspomnienia, oszczędziła ciotce szczegółów, ucałowała jej spracowane ręce.

– Niech no ciotula wspomni babcię! Czyż Karolina Zahorska nie zgodziłaby się ze mną? Co sama robiła w młodości? Kto pędził konno, wierzchem w las, do powstańców? Tylko furkotały białe koronki czepca. I dziś postąpiłaby identycznie.

Maria zamyśliła się, uśmiechnęła na wspomnienie swojej matki. Drugiej takiej kobiety nie było na świecie. Właściwie zawsze trochę się jej bała, ale tęskniła za nią, gdy jej zabrakło. Za surowym głosem, pięknymi dłońmi, niezmiennie czarną suknią, bo matka jej do końca życia nie zdjęła żałoby po klęsce powstania styczniowego. Ta kobieta miała odpowiedzi na wszystkie istotne pytania, dobrze znała miejsce każdego człowieka w strukturze świata i umiała mu wskazać jego obowiązki. Była głową rodziny i jej zgody trzeba było, by Ola mogła wyjechać do szkoły w Warszawie, co nie zdarzało się dziewczętom z Suwałk. Pozwoliła wnuczce studiować – Maria do dziś nie mogła pojąć, jak to się stało. I prawdą jest, że nakazała w niczym Oli nie przeszkadzać. Tak rzekła na łożu śmierci: „Niech nikt nie staje na drodze Oli, cokolwiek postanowi”. Wielką była patriotką Karolina Zahorska, surową dla wszystkich, ale do wnuczki widać miała słabość.

Spojrzenia Marii i Oli spotkały się. Obie, uśmiechając się lekko, wróciły pamięcią do lat, kiedy dom przy Krzywej tętnił jeszcze życiem, rodziły się dzieci Szczerbińskich, jedno po drugim, dwanaścioro! Niestety, często też umierały, aż została ich tylko piątka. Jaką ładną kobietą była matka Oli, Julia Szczerbińska z Zahorskich! Aleksandra wspomniała to popołudnie, kiedy matka przeglądała się w wielkim lustrze w salonie: w szaropopielatej sukni, cieniutka w talii jak osa, przymierzała nowy kapelusz z kwiatami, poprawiała włosy, mąż wołał ją z progu, bo czas było udać się na nabożeństwo, a ona śmiała się zadowolona ze swojego odbicia. Zachwycona kilkuletnia Ola, jak zawsze w niebieskiej sukience, kręciła się koło drzwi i podziwiała matkę. Na chwilę ożyły wspomnienia jasnego dzieciństwa Aleksandry i pracowitej młodości Marii, dawne cienie pojawiły się w salonie mieszkania przy ulicy Krzywej w Suwałkach, cichym miasteczku w północnym zakątku dawnej Polski.

■

Można by przypuszczać, że w takim gubernialnym miasteczku na przełomie wieków dziewiętnastego i dwudziestego zapanowała prowincjonalna stagnacja, że polski biegun zimna wiosną omijały bociany, zimą śnieg odcinał ludzi od reszty świata, kobiety wciąż nosiły suknie o kroju z czasów pierwszego cesarstwa… a o czymś takim jak wolność czy ojczyzna dawno zapomniano. Nieprawda. Zimy wprawdzie bywały srogie, lecz gdy ustępowały, odsłaniały przepiękne okolice Suwałk: dębowe lasy, jeziora, pagórki, między nimi wioski i dwory, nad którymi czuwał stojący na łagodnym wzgórzu dostojny klasztor Kamedułów. Było to miejsce, którym nie pogardziłby żaden mądry bociek. I nie tylko ptaki przynosiły wieści ze świata. „Tygodnik Mód”, „Bluszcz”, żurnale kobiece i miejscowe szwaczki sprawiały, że suwałczanki podążały za trendami, nie ustępując wcale wyglądem paniom warszawskim czy wileńskim, albo i lwowskim. Tak samo modne tu były suknie długie i ogoniaste, kapelusze wielkie, kibić ukształtowana gorsetem, dekolt zasłonięty szmizetką. Eleganckie damy spacerowały po prospekcie z parasolkami w dłoniach, nigdy same, zawsze z przyzwoitką. Kłaniali się im grzecznie panowie w cylindrach. W Suwałkach przełomu stuleci życie toczyło się wzdłuż głównej ulicy, zwanej prospektem Petersburskim, albo w ogrodzie miejskim położonym w samym centrum. Nie mogło być mowy o nudzie i stagnacji, skoro stacjonował tu carski garnizon wojskowy, a w związku z tym obok polskich oficerów zamieszkało w Suwałkach sporo rodzin rosyjskich wojskowych. Ale Polacy i Rosjanie żyli obok siebie, obcy sobie i wrogo nastawieni. Prawdziwe patriotki z suwalskich dobrych rodzin nie bywały nawet na wystawnych rosyjskich koncertach i balach, mimo zaproszeń gubernatora. Naraziłyby się na ostrą krytykę choćby i pani Karoliny Zahorskiej, szanowanej powszechnie, wielce oddanej Polsce wdowy po Stanisławie.

– Kiedy byłyśmy młodsze, Olu, zerkałyśmy jednak na rosyjskich oficerów, zwłaszcza gdy spacerowali po parku albo po prospekcie – zaśmiała się nieoczekiwanie ciotka. – Mama twoja ściągała urodą i strojem uwagę panów, chichotałyśmy przy tym obie, ot płoche. Twoja babcia tego nie tolerowała.

– Wyobrażam sobie – odparła Ola. – „Kto się urodził Polakiem, musi być patriotą”, niezłomna dewiza babci! Jakże to zerknąć na Moskala? No chyba że z zamiarem strzału w łeb! Nie pozwoliłaś mi, ciociu, nawet zapytać o tę ładną dziewczynkę, którą mijałyśmy czasami na spacerach. Tak mnie ciekawiła.

– Córka oficera rosyjskiego! Masza Curikowa. Też oglądała się za tobą i jej bona odciągnęła ją w swoją stronę, boś Polka. Masza została królową balu w zeszłym sezonie – poinformowała ciotka z westchnieniem – ale tego u gubernatora. Tam z naszych bywa najwyżej pani Musiałowiczowa, całe miasto ma jej to za złe. My, Polki, poznawałyśmy swoich narzeczonych na polskich spektaklach, organizowanych przez nasze panie.

Ola pamiętała doskonale te zebrania i sztuki Fredry wystawiane przez amatorski teatr pań, wiosenne Święto Kwiatka czy zimową choinkę dla ubogich dzieci urządzaną w sali resursy miejskiej.

– Nadal się odbywają. – Maria uznała za słuszne uzmysłowić siostrzenicy, że życie społeczne i patriotyczne w Suwałkach bynajmniej nie umarło od czasu jej wyjazdu. – Zajmują się tym obecnie żony adwokatów i lekarzy, no i nauczycielki, choćby pani Żdżarska. Pamiętasz zawsze modną, rzekłabym, że ponad skromność naszych czasów, Marylę Zawadzką? Albo Anielkę Wisznicką? Moim zdaniem Aniela najładniejsza i przemiła. Rokrocznie organizują święta biednym dzieciom i nawet „Tygodnik Suwalski” napisał o nich, że znakomite i szlachetne gospodynie, a zastępy dziatwy bawiły się radośnie i ochoczo.

Ola zapytała o pana Staniszewskiego, czy nadal w tajemnicy wypożycza polskie książki. Maria przytaknęła. Salon państwa Staniszewskich był miejscem spotkań najświatlejszych obywateli miasta, którzy rozważali, jak w dobie zaborów dbać o polskie społeczeństwo. Nie omieszkała dodać, że żona prawnika Staniszewskiego, Ania, żywo angażowała się w pracę społeczną i miała swoją obsesję: działalność na rzecz kobiet. Anna, osoba zdecydowana, wnuczka Adama Suzina, przyjaciela Mickiewicza, tego wspomnianego w _Dziadach części III_, całym sercem mobilizowała niewiasty suwalskie do samodzielności. Zorganizowała nawet Stowarzyszenie Kursów dla Analfabetów Dorosłych, więc panie w każdą sobotę i niedzielę miały co robić: prowadziły bezpłatną naukę pisania dla ubogich kobiet, oczywiście tylko po polsku.

– O, i to bardzo popieram! – klasnęła w dłonie Ola. – Teraz, ciotko, coraz bardziej potrzebna taka praca, właśnie teraz nadszedł czas, żeby kobiety upomniały się o swoje prawa.

– Olu – ze zgorszeniem szepnęła ciotka – ale trzeba mieć umiar. Nauka, owszem, ale ta cała samodzielność? Na co to kobietom? Zobaczże jej ostatni artykuł, nie wiem, czy nawet twoja babka Karolina by to pochwaliła.

„Ocuć się, kobieto!”, pisała Anna. „Ty powinnaś wychować pokolenia, które szczęśliwe będą, ty nauczysz je szanować wolną jednostkę w kobiecie”.

– Babka Karolina myślała podobnie, uwierz mi, ciociu – odpowiedziała Ola, z przyjemnością wsłuchując się w echa suwalskiego życia. – A co na to społeczeństwo, co na to panowie?

Maria westchnęła. Prawda była taka, że mężczyźni uśmiechali się pobłażliwie pod modnie wywoskowanymi w mysi ogon wąsami i na wszelki wypadek nie protestowali, by nie narazić się na piorunujące spojrzenie Anny Staniszewskiej, która sprawę kobiet traktowała bardzo poważnie. Lepiej było żyć z nią w zgodzie, bo często pod pozorem niezobowiązujących towarzyskich herbatek organizowała w swoim domu ważne spotkania, na których każdy szanowany obywatel pragnął się znaleźć. Wprawdzie carska żandarmeria źle patrzyła na wieczorki u Anny i pisała w swoich raportach o „mitingach, na których głoszono rewolucyjno-socjalistyczne mowy”, ale dzięki temu tym bardziej były istotne. Anna organizowała też popularne wykłady dla młodzieży. Sam Henryk Sienkiewicz odwiedził jej dom ze specjalnym odczytem.

– A na jednym ze spotkań, ze cztery lata temu – opowiadała ciotka – pojawił się pisarz Wacław Sieroszewski. On po raz pierwszy głośno wypowiedział słowa o dążeniu do wolnej Polski. WOLNEJ! Czy wiesz, Olu, co się działo?! O, tu pożałowałam, że już nie żyje twoja babcia Karolina. Ona jedna uwierzyłaby w to bez mrugnięcia okiem.

– Ale oni nie uwierzyli, co? – z goryczą zapytała Ola. – Wciąż mało kto wierzy. A ja znam, ciociu, w Warszawie i we Lwowie takich, którzy nie tylko wierzą, ale i walczą, żeby to się nareszcie ziściło. I ziści się. Będzie – dodała z żarliwym zapałem – będzie wolna Polska, zobaczysz!

Maria westchnęła. Widziała teraz wyraźnie, że obsesja dziadów dotknęła także Olę. Wieczna walka, wieczna romantyczna mrzonka.

– Będą szkoły polskie – ciągnęła Ola – nie jak moje gimnazjum, gdzie nawet włosy musiałyśmy czesać po rosyjsku. Pamiętasz, jak raz zaplotłam warkocz inaczej? Jak polska szlachcianka, ułożony w koronę dookoła głowy? Ile było krzyku?

– A jakże! W kozie zostałaś za tę odwagę! Buntowniczka od małego. Ale też już drugi raz się tak nie uczesałaś! A wiesz, że Helenka Pożerska jawnie założyła polską szkołę? Cóż, a jeszcze nie tak dawno Dworakowska swoją tajną musiała zamknąć, bo władze carskie wzięły ją na przesłuchanie… Zmienia się coś, nareszcie modlitw naszych wysłuchano!

– Przeszła przez cały kraj fala strajków szkolnych, ciociu, w Warszawie więcej teraz takich Helenek, ale do prawdziwych zmian jednak daleko. Powiedz, co więcej było na tym spotkaniu z Sieroszewskim?

– Byłam tam przypadkiem, Olu, ze względu na dawną przyjaźń twojego ojca z panem Walerianem Staniszewskim. Sieroszewski pięknie przemawiał. Zaraz potem wyszłam, ale widziałam, jakie jego słowo o wolności uczyniło wrażenie, jakby zebranych raził piorun. Po minutach ciszy podniosły się głosy niedowierzania, wybuchła dyskusja, lecz mało kto poparł głupie mrzonki fanatyków.

Obecny na spotkaniu pan Walery Roman też nie dowierzał, a Maria mu ufała. Roman zasłużył się chyba najwięcej dla suwalskiej społeczności. Ileż inicjatyw podjął ten człowiek: organizował towarzystwa ekonomiczne i edukacyjne, wreszcie to on założył resursę obywatelską, która stała się sercem towarzyskiego życia rodaków. Wiedział, kiedy i do kogo uderzać z postulatami. Skorzystał z odwilży w nastrojach wobec Polaków po roku 1905 i wraz z siedmioma obywatelami miasta wystąpił z wnioskiem o założenie lokalnej gazety. Otrzymali zgodę i tak zrodził się „Tygodnik Suwalski”, czytany chętnie przez panów i panie, stale obecny na stoliku Marii obok binokli na szylkretowym uchwycie. Niektóre artykuły wzbudzały sensację towarzyską, inne rumieńce, bo i po co było pisać o licznej obecności w mieście koryntianek albo o niechlujnej Mariannie, która wylewa nieczystości na przechodniów? Wstyd.

– Rozumiem, Olu, że nasze panie wykorzystują gazetę do ogłaszania kwesty dobroczynnej, publikacji swoich poezji – prawiła oburzona Maria, a Ola ledwie powstrzymywała się od śmiechu – relacji z życia na pensji pani Żulińskiej, opisów występów uczennic, nawet dyskusji o metodach wychowawczych. Ale zobacz: „nowa łaźnia familijna”? Kto tam chodzi, Oleńka, kto się do koszul rozbiera?! Bezwstydnik tylko jakiś!

– I w Warszawie łaźnie są modne, ciociu – wtrąciła nieśmiało Oleńka rozbawiona prowincjonalnym konserwatyzmem. Kochana oburzona ciotka!

– Co ty opowiadasz! I w Warszawie na pewno nikt porządny nie chodzi do łaźni! Albo jakieś zakłady konfekcji, nawet nie z Suwałk! Ku czemu to prowadzi? Za chwilę będą gazety jawnie pisać o bieliźnie, a kobiety malować twarze jak ladacznice – dodała Maria z prawdziwą zgrozą.

Ola taktownie skierowała rozmowę na inne tory. Zwróciła uwagę, że można teraz pisać, wywieszać szyldy i dawać ogłoszenia po polsku. Widać demonstracje i strajki szkolne roku 1905 coś dały. Maria pokiwała głową i podjęła temat. Uczniowie strajkowali także w suwalskim gimnazjum. Adaś Koc, ich sąsiad, został relegowany ze szkoły. Odezwała się w nim widać krew dziadka, powstańca styczniowego! Tutaj, w Suwałkach, też demonstrowano i Maria sama brała udział w procesji 5 listopada. Zaraz po nabożeństwie tłum przeszedł dookoła ogrodu, śpiewano patriotyczne pieśni. Do zgromadzonych przemówił człowiek prosty, gospodarz spod Grodna dwukrotnie więziony na Syberii. Kiedy opowiadał o zesłaniu, wszyscy płakali. Nie było bowiem tutaj rodziny polskiej, która nie miałaby krewnych lub przodków na zsyłce, wywiezionych w daleką, zimną krainę. O tym mówiono cicho, zawsze z dumą i tęsknotą, ale duma bywa smutną towarzyszką, więc towarzyszyły jej łzy tęsknoty za bliskimi.

Zdarzały się i łzy wielkiego wzruszenia, kiedy wracał z zesłania brat czy syn, umęczony katorgą, wychudły, nierzadko kaleki, ale żywy. Wspomniała Maria pewien wieczór w domu przy Krzywej 80, kiedy żyła jeszcze pani Karolina Zahorska.

– Ty byłaś, Olu, małą dziewczynką, nie możesz pamiętać.

Widziała to, jakby zdarzyło się wczoraj: w drzwiach stanął blady, kulejący, wychudły mężczyzna o ciemnych, gorejących oczach, wspierał się na kiju. Służąca Anusia przyłożyła dłonie do ust, do serca i zaczęła wołać swoją panią. Oto powrócił z Syberii kuzyn babci Karoliny – Władysław Skłodowski, zwany w rodzinie Ludwikiem. Z bliznami od knuta na ciele, siwy, ale nie złamany, przeciwnie, wesół i pewien, że Polska jeszcze będzie. Przywiózł też złą wiadomość: starszy brat babki miał nie powrócić już nigdy – zmarł na katordze. Długo konał w zimnej celi więziennej, do końca skuty kajdanami u rąk i nóg, z ciężarem piętnastofuntowej kuli między kolanami. Męczył się, zbity na przesłuchaniu. Karolina pobladła, słuchając, ale nie płakała, jeśli uroniła łzę, to w samotności. Była kobietą o żelaznej woli, twardych zasadach, wolność ojczyzny ceniła więcej niż życie. Angażowała się w zryw i pomoc powstańcom roku sześćdziesiątego trzeciego najgoręcej z całej okolicy. Ona organizowała tajne zebrania, pod osłoną nocy woziła żołnierzom prowiant, broń. Klęskę powstania odczuła jako największy cios w życiu, ale i po tym się podniosła. Była pewna, że utracone życie i majątki, Sybir dla braci, cała krwawa ofiara nie pójdzie na marne. Po śmierci męża sprawnie kierowała domem w Jastrzębach, służbą i całą rodziną. Rządy swoje sprawowała i wtedy, gdy przyszło Zahorskim przenieść się do miasta, do domu przy ulicy Krzywej.

Jej dwie córki były tak różne. Maria poważna, pracowita, posłuszna. A Julia piękna bardzo, utalentowana, ale co z tego, kiedy nigdy nie odznaczała się dobrym zdrowiem, a odkąd wyszła za mąż za Piotra, rodziła rok w rok, co jeszcze podkopało jej siły. Piotr Szczerbiński, urzędnik magistratu i marzyciel, miłośnik skrzypiec, kochał żonę i posłusznie podporządkował się teściowej. Pisane mu było krótkie życie urzędnika, za rządów prezydenta Leona Kalinowskiego awansował nawet na asystenta kasy miejskiej. Dobre to były czasy, tę część dzieciństwa Ola już pamiętała: poważny głos babki, figlarny uśmiech ciotki, smakołyki przed snem – pierwsze spiskowanie. Smutne chwile także; miała zaledwie dziesięć lat, gdy zmarła jej matka. Dwa lata później odszedł ojciec, oboje zbyt młodo, zbyt szybko. Maria, która własne marzenia o miłości i rodzinie pogrzebała wraz z narzeczonym, kochała dzieci chorowitej siostry. Dla tej gromadki cicha kobieta w ciemnych sukniach była wszystkim: najczulszą opiekunką, ukochaną ciotką, ucieczką od surowych kar babki.

– Wszystko minęło – rzekła cicho Ola, wracając ze wspomnień do roku 1908. – W tej to kuchni, ciepłej, przy ogniu z pieca, my, dzieciaki, jedliśmy pyszności przygotowane przez Anusię. Faworki i pierogi z farszem, a gołąbki jak te najlepsze w mieście, pamiętasz, ciotula? Opowiadałyście nam stare legendy o krasnalach w lasach i o tym sprytnym kamedule, co mu diabeł chciał duszę zabrać za sieje.

Maria kiwała głową, warkocz miała upięty w koronę, po polsku. Niezmiennie tak się czesała, odkąd ukończyła szesnaście lat. Matka splotła jej wówczas włosy w warkocze, a te upięła wokół głowy, uznawszy, iż to dla Marii stosowna fryzura. Maria nie zmieniła jej nigdy, po dziś dzień nie nosiła innej. Warkocz ten sam, lecz zbielał…

– Pamiętam – szepnęła – i to, kiedy chorowałaś tak ciężko, Olu…

Cała rodzina przeżywała chorobę dziecka. Julia modliła się o zdrowie córki pod obrazem Matki Boskiej, Piotr w milczeniu, nerwowo chodził po pokoju, wreszcie przykląkł obok żony. Złożyli ślub, że jeśli dziewczynka przeżyje, przez trzy lata będą ubierać ją tylko w niebieskie sukienki, niebieskie jak szaty Najświętszej Panienki. Babka Karolina gniewnie szarpała chusteczkę. Ola była jej ulubienicą. Już i tak kilkoro dzieci Julii Bóg zabrał, czemu nie mógł oszczędzić tego? Trzyletnia dziewczynka leżała spocona, z wysoką gorączką i umierała na jej oczach. Doktorzy nie dawali dziecku szans na przeżycie nocy, odeszli w milczeniu, rozkładając ręce. Julia zanosiła się płaczem. Maria sięgnęła po ostatnią deskę ratunku, ludowy sposób, który poznała jeszcze w Jastrzębach.

– Owinęłam cię, dziecko, taką rozpaloną, w kompres z lodowatej wody. I co powiesz? Gorączka spadła, a ty zaczęłaś zdrowieć. Czterdzieści stopni! Bóg darował, zostawił nam ciebie.

– Ale niebieski kolor w stroju szczerze znienawidziłam, ciociu! Niebieski i niebieski! Inne dziewczynki śmiały się ze mnie. Do końca życia nie sprawię sobie niebieskiej sukni!

Maria pamiętała i te nieznośne niebieskie sukienki, i grymaśne pytania Oli, czemu nie wolno jej bawić się z dziewczynką z sąsiedztwa, zawsze ładnie ubraną i ciekawą jej chyba w równym stopniu. Mała sąsiadka podobnie jak Masza Curikowa była Rosjanką, więc dla Polek nie istniała. Karolina Zahorska zadbała o to, żeby jej wnuczka uznawała patriotyzm za nadrzędną wartość. Kojarzył się Oli niezmiennie z pierścionkiem babki, ozdobionym czarną tabliczką z emalii, na której widniał biały krzyż z perełek i data 1863.

– Trzeba być patriotką, Olu, by go nosić – rzekła jej babka pewnego wieczoru, gdy siedziały same w saloniku, przy kłębkach wełny. Ale pozwoliła wnuczce przymierzyć, przez chwilę błyszczał na zbyt wąskim palcu.

– Będziesz patriotką, Olu? Będziesz walczyć o wolność ojczyzny?

– Będę, będę, babciu! – z zapałem odparła dziewczynka. – Obiecuję.

A teraz miała dwadzieścia sześć lat, pierścionek należał do niej i walczyła z całą powagą i poświęceniem, dokładnie tak, jak obiecała babce. Działała w konspiracji w Warszawie i Wilnie, włączyła się w działalność PPS, bo podobało się jej, że program tej partii łączy idee społeczne z odzyskaniem niepodległości. Była to działalność poważna, nie zabawa: gromadzili arsenał, który miał posłużyć w walce z Moskalem. Ola osobiście nadzorowała magazyny, sama przewoziła ładunki wybuchowe. Tylko ona znała rozlokowanie składów broni na terenach wszystkich trzech zaborów, umiała oszacować zasoby amunicji, karabinów i bomb i zaszyfrować te informacje. A teraz te Bezdany, to była całkiem śmiała akcja! Uśmiechnęła się z satysfakcją. Car w Moskwie nie dostanie polskich pieniędzy, pójdą na tajne wojska, na kolejne składy broni. Dwieście tysięcy rubli, srebro i dokumenty. Babka byłaby dumna! Maria siedziała jednak zasmucona.

– Ciociu, ciociu, przecież ty to moje życie ocaliłaś po coś! Kto wie, w jakim celu! Może ja właśnie mam coś zrobić dla Polski? Dla wolności?

Maria przytuliła Aleksandrę i pogładziła jej włosy. Dobrze było powspominać, więc powróciły we wspomnieniach opowieści Rozalii o czarownicach z sosnowych lasów nad Wigrami i legendy o diabłach. Czas karnawału: szalone mazurki i oberki w salonie i faworki szykowane przez Anusię, znakomitą kucharkę ze wsi, która jednak była utrapieniem dla ciotki, bo miała własne, niezmienne obyczaje: spała na ławce pod piecem, a jej pięknie zdobione poduszkami łóżko stało nietknięte w ciepłym kącie koło komina. Według poglądów Anusi łóżko potrzebne było człowiekowi tylko dwa razy w życiu: na noc poślubną i na godzinę śmierci. Poza tym wzdragała się przed wodą i mydłem. Upierała się, że częsta kąpiel jest dla ciała niezdrowa, i za nic nie chciała jej brać poza niedzielą. Siódmego dnia tygodnia rano zażywała kąpieli i wkładała odświętny strój, by udać się do kościoła. Pachnąca czeremchowym mydłem, w wieńcu na głowie szła na nabożeństwo, budząc zachwyt dzieci.

– Nic się w tej kwestii nie zmieniło – rzekła ciotka z rezygnacją, a Ola zaśmiała się serdecznie. Jęła dopytywać o obecne życie w Suwałkach, o znajome i koleżanki z dawnej szkoły. Więc Helenka Pożerska sama teraz była nauczycielką i założyła polską szkołę powszechną, a pani Anna Staniszewska z doktorową Zofią Noniewiczową nadal działały w czytelni, organizowały wykłady i narzekały ogromnie na frekwencję panów. Bo to kobiety w większości uczęszczały na te prelekcje, mężczyzny kijem by nie zagonił. Rzecz trafiła nawet do prasy! Pisano o tym oczywiście w „Tygodniku Suwalskim”.

– „Nasi panowie wolą winta w resursie obywatelskiej” – zacytowała z przekąsem Maria. – „Nie dla nich takie zabawki dziecinne i jak który zaszczyci czytelnię, to po to, by o bal albo o wieczorek damy agitować”. Mężczyźni. Proszę bardzo, co napisała Irenka Staniszewska w naszym „Tygodniku”, w „Kronice Suwalskiej”: „Ach, jakie to szczęście być mężczyzną! Można nie nosić gorsetów, chodzić bez mamy i cioci do cukierni…”. Albo tutaj: „Mąż jest od tego, żeby zjeść obiad, grać w winta, jak przyjdą goście, i używać wszelkich dozwolonych i niedozwolonych w małżeństwie uciech, a żona siedzi w domu i gotuje obiad, zmiata kurze, a choruje tylko w razach nadzwyczajnej potrzeby”. Prawda w tym jest, Olu, ale czy wypada tak o tych gorsetach i uciechach jawnie pisać? Publicznie? W dobrym dziewiętnastym stuleciu tak by nie mogło być. Kobieta do pracy, mój Boże, co za wstyd! To już taka szpetna, że żaden mąż jej utrzymywać nie zechce?

Ola uśmiechała się w duchu, słuchając ciotki i obserwując, jak walczą w niej dwie siły: wiara w umiejętności kobiety, ale też wierność tradycyjnemu wychowaniu, w którym mężczyzna wyżej usytuowany jest w hierarchii społecznej. I dzięki temu więcej może. Czy to się kiedyś zmieni? Z radością usłyszała, że od niedawna działa w mieście oddział polskiego Stowarzyszenia Równouprawnienia Kobiet.

– Wzięły się za to nasze panie, w tym siostra Walerego Romana – Natalia, zamożna Maria Jaroszewiczowa i Jadzia Zielonko. Chciały szerzyć wśród kobiet wiedzę o prawie i ekonomii, propagować rozwój umysłowy.

Proszę! Więc w prowincjonalnym mieście gubernialnym też świtało.

– Czuwamy i tutaj nad życiem kulturalnym, nie myśl sobie, Olu – mówiła ciotka. – Zofia Noniewiczowa, Aloiza Gromadzka i Faustynka Niefiedowicz wybrały się do Grodna na jubileusz pisarki Elizy Orzeszkowej, by wręczyć jej list dziękczynny od suwałczanek… Ale i to ci powiem, Olu, że Ania Staniszewska ma już troje dzieci, a Zosia Noniewiczówna poszła za mąż za syna samego prezydenta Białegostoku, do majątku Motule, a ona rok młodsza od ciebie…

Ola z sentymentem i chwilami z rozbawieniem słuchała relacji ciotki. No tak, Zośka zamężna, i to w takich koneksjach, a Ola wciąż na walizkach… Nie powiedziała ciotce, że mały zgrabny rewolwer ukryty w wewnętrznej kieszeni sukni jest obecnie jej najwierniejszym towarzyszem i że inaczej teraz patrzy na wszystko, a mimo to dom rodzinny wzrusza ją serdecznie.

Gdy nadszedł czas rozstania, uściskała Marię mocno, obiecała dbać o siebie i wyruszyła drogą na Wilno, ale tak naprawdę ku swojemu przeznaczeniu. Nie wiedziała, że widzi ciotkę ostatni raz.

■

Wiktoria Maria Zahorska otarła łzę po pożegnaniu siostrzenicy i oddała się wspomnieniom. Odwiedziny mogły usprawiedliwić chwilowy stan bezczynności. Od dziecka nazywana drugim imieniem, Maria była kobietą pracowitą, sumienną i pobożną. Spokojna, podporządkowana matce, wiodła w Suwałkach cichy żywot starej panny. Starała się nie wspominać głośno narzeczonego, ale też nigdy nie zapomnieć jego imienia, sylwetki, skromnych wyznań i przyrzeczeń. Nie zamierzała zbrukać pamięci o nim małżeństwem z kimś innym. Jak wiele jej podobnych rezydentek mieszkała przy rodzinie, wychowywała dzieci siostry i kochała je, jakby były jej własnymi. Dbała o ich ubrania i pielęgnowała w chorobie. Kiedy surowa babka karała je głodówką za jakieś dziecinne przewinienia, ciotka wieczorem przemykała cicho z tacą smakołyków do dziecięcego pokoju i to były zapewne jedyne akty nieposłuszeństwa panny Wiktorii Marii Zahorskiej.

Nie miała urody siostry, nie miała temperamentu i siły charakteru matki, ale miała w sobie spokój i słodycz. To one powodowały, że Aleksandra przywiązana była do ciotki silniej niż do rodziców, których pamiętała słabo, bo zmarli wcześnie, zapisawszy się w jej pamięci jak dwa blade cienie. Ciotka Maria też ją kochała, choć nie potrafiła zrozumieć. Myślała czasem, że Ola jest podobna do swojej babki Karoliny: tak samo uparta, stanowczo podążająca do raz obranego celu, tak samo owładnięta szaloną ideą. Maria dobrze pamiętała życie na folwarku w Jastrzębach, kiedy zmarł jej ojciec. Matka, opłakawszy go w samotności, powróciła do codziennych obowiązków. Była ruchliwą osobą, pełną energii, chociaż surową. Kiedy ktoś chorował, nie pytała o urodzenie – pojawiała się w chacie chłopskiej czy wśród służby jak energiczny anioł, przynosząc dotyk chłodnych rąk, lekarstwa, pociechę. Znali ją wszyscy w okolicy: pani Karolina w czarnej sukni, z kameą pod szyją, z ziołami w koszyku. Kobieta o szczupłych palcach, z żałobnym pierścionkiem na jednym z nich. Szlachetna w kształcie, ale żelazną ręką zarządzała majątkiem i ludźmi. Była wszędzie, gdzie trzeba było czegoś dopilnować, i wszędzie, gdzie jej potrzebowano. Pod jej okiem rodziły się dzieci, odbywały się zbiory w sadach i na polach, ona była dla ludzi w Jastrzębach pocieszycielką biednych i ucieczką strapionych.

Folwark w czas niewoli stawał się małą ojczyzną szlacheckich rodzin, sensem ich życia. A i to potrafiły poświęcić, kiedy było trzeba, bo niejeden dwór skonfiskowano. Kobiety pomagały w powstaniu, a jakże! Opowiadano o nich przy ogniu, już po klęsce stawiano dziewczętom za wzór. Była takim wzorem słynna pani Henryka Pustowójtówna, która umiała uciec z każdego aresztu, kpiła z władz carskich, przemierzała kraj w wiejskim stroju, z łańcuchami na rękach, jako żywy obraz uciemiężonej ojczyzny, i podżegała do walki. Ona to już na emigracji za Komuny Paryskiej pokazała Francuzom, jak się walczy. A pani Scholastyka Jamonttówna, potem Mackiewiczowa, która brała udział w powstaniu styczniowym jako dziewczę piętnastoletnie? We dworze miały z matką drukarnię i zbrojownię, same były kurierkami i kursowały między oddziałami powstańczymi. Na zesłaniu spotkała miłość swojego życia, pana Mackiewicza, chociaż tyle zyskała. Albo pani Maria Piotrowiczowa? Na myśl o jej strasznym losie Maria przeżegnała się pobożnie. Piotrowiczowa poszła do powstania z mężem i ze służbą, włosy ścięła, przywdziała strój męski, walczyła równie dobrze jak mężczyzna. Widziała na własne oczy, jak mąż jej zginął od kozackich szabel. Sama stawiała opór Kozakom do końca, mając przy sobie tylko rewolwer i kosę. Roznieśli jej ciało na bagnetach i ujawniło się wtedy, że była w ciąży z bliźniętami. „Bohaterki”, szeptano o nich w domach i jeszcze bardziej w ludziach rósł gniew i nienawiść do zaborcy. Kobiety polskie, to one dbały, by nie zaginęła pamięć o ojczyźnie.

Maria wróciła myślą do obrazu sprzed kilku zaledwie lat: dzieciaki Julii, cała piątka, zebrane w salonie pod czujnym okiem babki czytały po polsku książki od pana Staniszewskiego. Zapach faworków nęcił je od strony kuchni, ciekawsze rzeczy opowiadała stara służąca Rozalka, o diabłach i rusałkach suwalskich, ale trzeba było wytrwać, babka nie dopuszczała niesubordynacji. Może była zbyt surowa? Maria skarciła się w duchu za tę myśl krytyczną. Dobre miała życie przy matce, ale kto wie, jak potoczyłoby się, gdyby jej ukochany nie zmarł przed samym ślubem na chorobę płuc. I ona, Maria, miała swoją miłosną historię i wspomnienie narzeczeństwa, jednak nie dane jej było zaznać szczęścia małżeńskiego ani macierzyństwa. Marzenia o własnym domu, choćby i ubogim, ale polskim, uczciwym, pełnym dzieci, przepadły.

Widać tak miało być. Nie zapalała lampy. Zakasłała. Myślała o swoich wychowankach. Ola niewątpliwie była najbardziej uparta, odważna, chociaż widoku trupa na cmentarzu nie wytrzymała. Uśmiechnęła się do tego wspomnienia Maria. Lat czternaście musiała mieć wtedy Ola, kiedy uparła się, że zostanie lekarzem, i poszła asystować przy ekshumacji, bo chciała zobaczyć sekcję zwłok. Widok trupa wyciągniętego z grobu wystarczył jej, by raz na zawsze odstąpić od marzeń o medycynie. Omal wtedy nie zemdlała. Ale i tak uparła się edukować dalej i jakimś cudem babka Karolina zgodziła się na wyższą szkołę pani Siemiradzkiej w Warszawie. Patrzyła jakoś dziwnie na Olę, w oczach miała uśmiech i pobłogosławiła wnuczkę. Ola spakowała sakwojaże i wyjechała, to już będzie siedem lat, proszę, jak ten czas…

Szkołę ukończyła, podjęła pracę w stolicy, przeniosła się potem do Lwowa. Dużo jeździła przez tę swoją konspirację, Lwów, Kraków, Kijów, teraz te Bezdany. Dobrze, że zajechała uściskać starą ciotkę. A jaka ładna teraz była, chociaż za bardzo zeszczuplała, blada nieco, za to z ogniem w ciemnych oczach. Włosy nosiła inaczej upięte, już nie w warkocz lub węzeł nisko nad szyją, lecz w modny teraz kok, wysoki na samym czubku głowy z falą włosów nad czołem. To podpowiadało ciotce Marii, że w sercu Oli zapłonęło uczucie do jakiegoś mężczyzny, też pewnie patrioty, też pewnie u jego boku będzie walczyć, oby tylko los w udziale jej szczęście przyniósł, nie żałobę.

A co ja pocznę ze sobą? – myślała Maria. Ostatnio źle się czuła, kaszlała dużo. Czasy nadchodziły niespokojne, o zamieszkach w Rosji słychać było coraz częściej, a niektórzy wielką wojnę przepowiadali. Do siostrzenic pewnie się trzeba będzie przenieść. Pozostałe córki Julii, siostry Oli, wiodły przykładny żywot, i Wanda, i Jadwisia. Oby Ola się w wojskowe działania nie wplątała, bo takie czasy nadeszły, że wszystko możliwe, jeszcze kobiety za broń chwycą…

Maria Zahorska oparła siwiejącą głowę o fotel i usnęła.

------------------------------------------------------------------------

1 Oba cytaty podaję za pracą doktorską Anny Miłoszewskiej-Kiełbiewskiej _Obraz kobiety XIX i XX wieku w wybranych polskich czasopismach i poradnikach dobrego wychowania_, Warszawa 2015, s. 306.