Kochając anioła - ebook

PROLOG

Gdyby ktoś mi wcześniej powiedział, że przydarzy mi się to, co miało miejsce w ciągu ostatnich kilku miesięcy, zaśmiałbym mu się prosto w twarz, a co bardziej prawdopodobne – zabiłbym go za wypowiadanie pod moim adresem takich oszczerstw. Nie jestem bowiem typem spokojnego faceta i wszelkie niestosowne komentarze czy też uczynki skierowane do mojej osoby są karane. Nie muszę chyba dodawać, jak surowe bywają te kary.

Nikt nie ostrzegł mnie przed tym, co mnie czekało w przyszłości (bo w sumie niby skąd ktokolwiek miałby o tym wiedzieć?), toteż nikt nie stracił życia z mojej ręki. Precyzując: nikt nie stracił życia z mojej ręki właśnie za to. Mam bowiem na swoim koncie wiele złych uczynków (w tym wiele uśmierconych istnień), które niejednokrotnie pokierowane były wyłącznie moim kaprysem lub złym humorem. Jedno i drugie zdarzało się dość często. Nic na to nie poradzę. Gdybyście wychowali się tam gdzie ja, zapewne postępowalibyście tak samo lub nawet gorzej.

Taka już była moja natura i było mi z tym dobrze. Wśród istot mojego świata cieszyłem się codziennym szacunkiem oraz strachem. W stu procentach wykorzystywałem zajmowaną przez siebie pozycję i nie zważałem na nic innego jak tylko na swoje dobro. Tak było aż do tego dnia, w którym spotkałem ją.

Zmieniła mnie i całe moje życie już przy pierwszym naszym spotkaniu, choć wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy. Ta niepozorna dziewczyna wywróciła mój świat do góry nogami i wywołała we mnie uczucia, o których istnieniu wiedziałem, ale nigdy dotąd ich nie doświadczyłem.

Nasze spotkanie wywołało lawinę nieporozumień i problemów, lecz nie żałuję ani jednej chwili. Gdybym miał wybór, postąpiłbym dokładnie tak samo bez najmniejszego wahania.

Teraz przyszło mi zmierzyć się ze śmiercią, która stanowi cenę, jaką muszę zapłacić za sprzeciwienie się ojcu. Poprosiłem bowiem jego największego wroga o pomoc w uratowaniu życia mojej ukochanej, a coś takiego nie może nikomu ujść na sucho.

Stałem właśnie pod drzwiami gabinetu ojca i po raz ostatni odetchnąłem głęboko. Na moich ustach zagościł uśmiech, gdy wspomniałem swoją miłość i to, że jej życiu nie zagraża już niebezpieczeństwo. Będzie żyła. Nieważne, że mnie już przy niej nie będzie. Da sobie radę – jestem tego pewien.

Nie bałem się. Dla niej gotów byłem zapłacić tę cenę oraz każdą inną. I jak już powiedziałem – zrobiłbym to po raz kolejny bez chwili wahania. Moje dotychczasowe życie samolubnego drania zmieniło się w dniu, w którym ją poznałem, i teraz zależało mi tylko na tym, by była szczęśliwa.

Nacisnąłem więc klamkę i wszedłem do środka.ROZDZIAŁ 1 Spotkanie

Wędrowałem po świecie ludzi w mieście Burlington w stanie Nevada, gdy moją uwagę przykuł cichy szloch dochodzący z jednego z pobliskich domów. Oczywiście żaden człowiek nie usłyszałby go z takiej odległości, ba, nawet gdyby stał pod jego drzwiami, nic by do niego nie dotarło. Ale ja słyszałem i dlatego czym prędzej podążyłem w tamtym kierunku.

Zbliżając się, poznałem, że to płacz dziewczyny pełnej smutku i cierpienia. Idealnie – pomyślałem, cały czas zmierzając ku białemu, parterowemu domkowi z bujaną ławeczką zawieszoną na werandzie. Zamknięte drzwi nie stanowiły dla mnie żadnego problemu, podobnie jak to, że ktokolwiek mógłby mnie zauważyć pomimo późnej pory. Żaden człowiek nie był w stanie mnie zobaczyć, chyba że tego właśnie bym chciał.

Wszedłem do domu i skierowałem się na poddasze, gdzie – jak zaobserwowałem – znajdowały się łazienka i dwie sypialnie. W tej po prawej stronie paliło się światło i tam właśnie znajdowało się źródło dźwięku, który mnie tu przywiódł, kusząc możliwością zaspokojenia głodu.

Stanąłem w progu i obejrzałem pomieszczenie. Pokój należał do dziecka, a z kolorów – różu i fioletu – wywnioskowałem, że musiała to być dziewczynka. Logiczne również było to, że to właśnie jej płacz wydobywał się z tego pokoju. Siedziała tyłem, więc nie widziałem jej twarzy, jednak była na tyle duża, by wzbudzić moje zaciekawienie. Dlaczego taka wyrośnięta dziewczyna siedzi w pokoju pełnym misiaczków i zabawek dla niemowląt, opierając się o malutkie łóżeczko?

Kierowany potrzebą zaspokojenia ciekawości, a zarazem chęcią nasycenia głodu, zbliżyłem się do niej i zobaczyłem, że przyciska do piersi jakąś niemowlęcą przytulankę oraz zdjęcie młodego mężczyzny i młodej kobiety trzymającej na rękach małą dziewczynkę. Wszyscy byli roześmiani, a rodzice (jak mniemam) z dumą przyglądali się swojej pociesze.

– Boże, pomóż mi, proszę! – załkała, a nagły i niespodziewany dźwięk jej głosu zupełnie mnie zaskoczył. – Ja już dłużej nie wytrzymam tego bólu. Proszę, przerwij to w końcu.

Cierpienie wprost wylewało się z jej ciała, co było dla mnie idealną okazją, by się pożywić – po to przecież zjawiłem się w świecie należącym do ludzi. Nachyliłem się więc ku niej, by nasycić głód, lecz w tym samym momencie odwróciła się w moją stronę. Patrzyłem wprost w jej fiołkowe oczy, spuchnięte od długiego płaczu, pod którymi widniały szare cienie zdradzające wiele nieprzespanych nocy. Wystraszyłem się, że może przez przypadek pomyślałem, by się jej ukazać, i dlatego mnie wyczuła, ale gdy zerknąłem na siebie, upewniłem się, że niczego takiego nie zrobiłem. Ona nie powinna mnie widzieć ani też czuć, że tu jestem. Nie słyszałem żadnego poruszenia na korytarzu ani na dole, więc nic nie powinno jej tak zaskoczyć.

– Kto tu jest? – zapytała, rozglądając się wkoło.

Jej wzrok błądził blisko mnie, ale nie potrafiła stwierdzić, gdzie dokładnie się znajduję. Czyżby mnie wyczuła? Jakim cudem było to możliwe? Jeszcze nigdy żaden człowiek mnie nie zauważył ani nie czuł mojej obecności, gdy tego nie chciałem. Nie, to niemożliwe. Coś z pewnością usłyszała albo jej się zdawało.

Przesunąłem się w drugi kąt pokoju, by potwierdzić swoją teorię, ale ku mojej irytacji ona zaczęła wodzić za mną wzrokiem i patrzeć dokładnie tam, gdzie się przemieściłem.

– Wiem, że ktoś tu jest. Proszę cię, pokaż się. – Powiedziała to tak spokojnie, jakby codziennie zdarzało jej się rozmawiać z niewidzialnymi istotami.

Nasunęło mi się przypuszczenie, że to może jakaś wariatka, ale to nie tłumaczyłoby, dlaczego tak dokładnie wie, w której części pokoju się znajduję. Druga moja myśl poszła w kierunku zdolności paranormalnych – może to medium? Tylko że w przypadku takich osób również istniała ta sama zasada – jeśli nie chcę, by ktoś mnie widział, to nie zobaczy. Jak do tej pory nic takiego nie miało miejsca, a sprawdzałem to kilka razy, bawiąc się ich strachem – na przemian ukazując się i znikając. Dalsze moje rozmyślania przerwała tajemnicza dziewczyna.

– Prosiłam o pomoc i zjawiłeś się. Proszę, nie musisz się mnie bać.

Ja mam bać się jej?! Chyba sobie żartuje! Mój gniew wzrósł tak gwałtownie, że miałem ochotę ją zabić. Jak ona w ogóle śmie tak się do mnie zwracać? To mnie się wszyscy boją i ona też powinna!

I chyba to mnie właśnie najbardziej zaskoczyło. Fakt, że ani trochę się mnie nie boi. Gniew nieco zelżał, a w jego miejsce pojawiła się ponownie ciekawość. Jej reakcja była zupełnie odmienna niż w przypadku innych ludzi, którym się ukazałem. Tylko że jej wcale się nie ukazałem – przypomniałem sam sobie. Krążyłem po pokoju, patrząc na dziewczynę, która w jakiś niezrozumiały dla mnie sposób wyczuwała mnie i kompletnie nie przejawiała z tego tytułu strachu. Postanowiłem na razie jej nie zabijać. Muszę nad tym pomyśleć, a uśmiercić ją mogę przecież w każdej chwili.

Po jej smutku i cierpieniu nie było już śladu, choć w sumie to pozostał w niej, tylko gdzieś głęboko w środku i dużo mniejszy niż przed chwilą. Teraz najsilniejszym jej uczuciem była… Nadzieja?! Co za dziwna dziewczyna. No cóż, o pożywieniu się na niej mogłem dzisiaj zapomnieć. Zacząłem się wycofywać z pokoju, ale zatrzymałem się w pół kroku tuż przy drzwiach, gdy usłyszałem jej słowa:

– Proszę, nie odchodź! Nie zostawiaj mnie samej.

Błagalny ton jej głosu sprawił, że coś w sobie poczułem i dlatego się zatrzymałem. Dziwne. Nigdy nie obchodziło mnie, co mówili ludzie ani o co mnie prosili. Tyle tylko, że to były zazwyczaj błagania o litość i o to, bym nie robił im krzywdy. Teraz jednak ktoś chciał, bym został z nim, a wręcz tego pragnął. MNIE! Ona chciała mnie za towarzysza! Gdyby tylko wiedziała, kim jestem, z pewnością zmieniłaby zdanie.

Wyszedłem z pomieszczenia, nawet na nią nie zerkając.

Od momentu opuszczenia tego domu nie mogłem przestać o niej myśleć. Irytowało mnie, że jakaś ludzka dziewczyna mogła tak zaprzątać moją głowę, i to przez tak długi czas. W zasadzie to rozmyślałem o tym, jak to możliwe, że mnie wyczuła i wiedziała, gdzie się znajduję, choć nie taka była moja wola. Tak szczerze powiedziawszy, to starałem się myśleć właśnie o tym, lecz za każdym razem wracał do mnie obraz jej smutnych fiołkowych oczu próbujących mnie dostrzec. Pod koniec dnia dostawałem już od tego szału. Postanowiłem więc wrócić tam i zabić ją, by w końcu zaznać odrobiny spokoju.

Była w salonie. Leżała na kanapie przykryta czerwonym kocem i czytała jakąś książkę. Nie zwróciłem uwagi, co to dokładnie było, bo zaskoczył mnie widok jej samej. Poprzedniej nocy wydawało mi się, że jest nastolatką, ale teraz dotarło do mnie, że to już kobieta. Na oko wyglądała na dwadzieścia kilka lat, niecałe trzydzieści. Jej twarz, bez śladu płaczu, ukazywała piękne kobiece rysy, miała oczy w kolorze fioletu okolone gęstymi czarnymi rzęsami oraz długie kasztanowe włosy opadające kaskadą wzdłuż jej ramion.

Rozpoznałem w niej osobę ze zdjęcia, które tak czule przytulała i nad którym szlochała. Niespodziewanie podniosła wzrok i skierowała głowę w moją stronę. Jej delikatnie umalowane oczy były tak piękne i magnetyzujące, że nie byłem w stanie oderwać od nich wzroku.

– Witaj ponownie! – Odłożyła książkę na stolik znajdujący się przy kanapie. – Nie byłam pewna, czy jeszcze kiedyś się u mnie zjawisz.

Stałem jak osłupiały. Przyszedłem tu z nastawieniem, że powinienem ją zabić, aby ukoić swoje nerwy, a zamiast tego wpatruję się w nią, jakby mnie ktoś zahipnotyzował. Całe moje wrogie nastawienie i chęć mordu wyparowały ze mnie w momencie, gdy tylko ją zobaczyłem. Patrzyłem w jej cudowne oczy i nie potrafiłem skupić się na niczym innym, tylko na niej. Jej głos był przyjemny dla ucha, a podejście przyjazne i serdeczne. Zszokowany jej widokiem i miłym nastawieniem gapiłem się na nią jak skończony kretyn. Nie potrafiłbym nic powiedzieć, nawet gdybym zamierzał to zrobić. Ona natomiast doskonale wiedziała, jak się zachować, gdy na jej powitanie nie padła żadna riposta.

– Nie musisz nic mówić ani się pokazywać, jeśli nie chcesz. Rozumiem to i szanuję. Z pewnością większość ludzi wystraszyłaby się, gdybyś od razu im się pokazał. Bezpieczniej jest powoli ich do tego przyzwyczajać, prawda?

Znów cisza. Choćbym chciał, to przez moje gardło nie przeszłoby ani jedno słowo. Byłem w szoku. Kobieta usiadła wygodnie na kanapie, złożyła koc i rozmawiała ze mną, jakbyśmy byli dobrymi znajomymi.

– Może usiądziesz?

Mówiąc to, wskazała na fotel ustawiony nieopodal kanapy. Skorzystałem z zaproszenia i usiadłem. Oczywiście jej wzrok skierował się wprost na mnie. Sprytne. Teraz mogła z dokładną precyzją określić moją pozycję i patrzeć mi w twarz. Muszę przyznać, że ocena mojego wzrostu udała jej się perfekcyjnie – patrzyła mi prosto w oczy.

– Ze mną nie musisz obchodzić się tak łagodnie. Naprawdę, nie przestraszysz mnie. – Westchnęła. – Przecież sama prosiłam o pomoc, nie odrzucę jej i nie zacznę krzyczeć.

Nic nie rozumiałem z jej słów. Jaka pomoc? Co ona sobie wyobraża, że będę tu przychodził na herbatkę i małą pogawędkę jak jakaś dama do towarzystwa?

– No dobrze. Skoro tak wolisz, niech tak będzie. Jak już powiedziałam, szanuję twoje podejście, choć miałam nadzieję, że cię przekonam. – Uśmiechnęła się przebiegle.

Siedzieliśmy przez dłuższą chwilę w milczeniu. Ona miała zamyśloną minę i zapewne zastanawiała się, czy wypada zaproponować jakąś kawę czy coś, co zazwyczaj proponuje się gościom. Słusznie się wahała, bo kto proponuje coś do picia zjawie?

Przyglądałem się jej i muszę przyznać, że im dłużej to robiłem, tym gorzej się czułem. Ta kobieta wywoływała we mnie uczucia, których do tej pory nigdy nie doświadczyłem, i nie byłem pewien, czy jest mi z tym dobrze. Do dzisiejszego dnia nie zdawałem sobie sprawy z tego, że moje serce może tak szybko bić, jeśli w ogóle kiedykolwiek biło, nawiasem mówiąc. Jej twarz była tak piękna, że mógłbym patrzeć na nią godzinami. W jej oczach widać było cień smutku, który – jakby to było zupełnie naturalne – wywołał we mnie chęć przytulenia jej i pocieszenia.

Skoczyłem na równe nogi, wystraszony tym niespodziewanym i absolutnie niepożądanym uczuciem. Jak zwykła ludzka dziewczyna mogła mnie doprowadzić do takiego stanu? Muszę się stąd jak najszybciej oddalić i nigdy nie wracać – postanowiłem. Kobieta zauważyła, że podniosłem się z fotela, i najwyraźniej wyczuła, że chcę wyjść, bo rzuciła pośpiesznie w moim kierunku:

– Proszę, nie idź jeszcze.

Zawahałem się na moment, a gdy dostrzegłem błagalny wyraz jej oczu, nie potrafiłem już tak po prostu odejść. Gdy zdała sobie sprawę, że nadal stoję przy fotelu i nie poruszam się, podjęła ponownie:

– Mam nadzieję, że nie uraziłam cię czymś, co powiedziałam. Ostatnio nie jestem najlepszą osobą do towarzystwa, ale to zapewne wiesz. Właśnie dlatego prosiłam o pomoc. Nie mogę już znieść tej pustki, którą czuję po ich stracie. Nie widzę sensu życia i… wiem, że to złe i jak to zabrzmi, ale mam ochotę umrzeć.

Jej głos załamał się, a po policzkach spłynęły łzy. Otarła je szybko, trochę zła, że pozwoliła sobie na to rozczulenie, i ponownie spojrzała mi w oczy.

– Przepraszam, nie powinnam tak się mazać. Jesteś tu po raz drugi i drugi raz widzisz mnie zapłakaną.

– Nie musisz mnie przepraszać. To nic złego, że płaczesz. – Wypowiedziałem te słowa, nim zdałem sobie sprawę, że to robię. Ku mojemu zaskoczeniu na jej ustach zagościł szeroki uśmiech.

– Dziękuję. Powoli zaczynałam się zastanawiać, czy aby nie wariuję. – Zachichotała i ten dźwięk wywołał uśmiech również na moich ustach. – Zostaniesz jeszcze trochę?

– Tak.

Usiadłem ponownie w fotelu i nie czekając, aż zmądrzeję i zmienię zdanie, postanowiłem się jej ukazać. Patrzyła na mnie z lekkim zaskoczeniem, lecz także z wyraźnym zadowoleniem i ulgą. Przyglądała mi się uważnie, jakby studiowała każdy centymetr mojego ciała i próbowała go zapamiętać. Zaczęła od twarzy. Najdłużej skupiła się na moich zielonych oczach, w które patrzyła z uśmiechem. Później omiotła moje włosy, czarne niczym najciemniejsza noc i nieco rozczochrane, a następnie przesunęła swój wzrok niżej, obserwując po kolei moje usta, szyję, tors oraz nogi.

Miała na sobie elegancką zwiewną sukienkę w kolorze ciemnego fioletu, który wyraźnie podkreślał barwę jej pięknych fiołkowych oczu. Wyglądała olśniewająco, przez co poczułem się nieco zażenowany, że nie ubrałem się lepiej. Nie przypuszczałem jednak, że w ogóle się jej pokażę. Miałem na sobie wytarte ciemne dżinsy oraz zwykły biały podkoszulek. Jednak sądząc po wyrazie jej twarzy, ani trochę nie przeszkadzało jej to, że mamy tak odmienne stroje. Uśmiechnąłem się delikatnie, nagle skrępowany tym, że ktoś tak bardzo skupia się na mnie i bacznie obserwuje.

– Przepraszam, że się tak gapię. To bardzo nieuprzejme z mojej strony, wiem – powiedziała z lekkim rumieńcem na policzkach, bezbłędnie odczytując moje podenerwowanie. – Po prostu od wczoraj wyobrażałam sobie, jak wyglądasz, i teraz nie mogłam się powstrzymać, by nie porównać mojego wyobrażenia z rzeczywistością.

– Hm, nie ma za co. Chyba – odparłem, nie do końca wiedząc, czy dobrze zrobiłem, pokazując się jej. – I jak wypadłem? Rozczarowałaś się?

– Och, nie! To nie tak – rzuciła nagle wystraszona. – Absolutnie nie czuję się rozczarowana. Jesteś bardzo przystojny i… – Na jej twarzy pojawiły się jeszcze większe rumieńce, przez co wyglądała uroczo. – Chciałam powiedzieć, że wyobrażałam sobie ciebie nieco inaczej, ale w rzeczywistości wyglądasz znacznie lepiej niż w moich wizjach.

– Rozumiem. A jak wyglądałem w twoich wizjach, jeśli można spytać?

– Hm, to tylko takie nieważne wymysły. Nie chciałabym się ośmieszyć, opowiadając ci o nich, oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Zawstydziła się lekko. Gdy pokiwałem głową, odetchnęła z wyraźną ulgą. – Ale mogę ci powiedzieć, że z oczami trafiłam w dziesiątkę. Masz dokładnie takie oczy, jak sądziłam.

Przez kolejną chwilę siedzieliśmy w ciszy, aż dziewczyna przerwała ją, uświadamiając sobie, że popełniła towarzyski błąd, nawet się nie przedstawiając.

– Jejku, gdzie moje maniery. Jestem Katherine. – Wyciągnęła ku mnie dłoń. – Ale większość osób mówi mi Kathie.

Patrzyłem jej w oczy i zastanawiałem się, jak powinienem zareagować. Była tak przyjaźnie do mnie nastawiona, a ja kompletnie do tego nie przywykłem. Owszem, były osoby, które mi się przymilały, ale one zawsze chciały się przez to wkupić w łaski mojego ojca. Nie szanowałem ich i pogardzałem nimi, choć czasami wykorzystywałem. Jej intencje były natomiast wyraźnie czyste, niczego nie oczekiwała w zamian. Niepewnym ruchem uchwyciłem jej bladą dłoń, nachylając się jednocześnie ku niej. W dotyku jej skóra była bardzo gładka, a ciepło i zapach jej ciała, teraz znajdującego się dość blisko, przyprawiły mnie o szybsze bicie serca. Ponowne tego dnia.

– Logan – odparłem rzeczowo, starając się, by mój głos nie zdradził zdenerwowania, które przesycało mnie całego.

– Cieszę się, że postanowiłeś mi się pokazać, Loganie. – Jej uśmiech był olśniewający.

Znacznie lepiej wyglądała, kiedy tak się uśmiechała, niż gdy płakała. Przypomniałem sobie, jak zastałem ją wczoraj płaczącą nad zdjęciem w pokoju małej dziewczynki – zapewne tej z fotografii – i poczułem się jak intruz wkraczający w czyjeś sprawy bez zaproszenia. Skrzywiłem się na tę myśl. Ta dziewczyna, to znaczy Kathie, powodowała, że stawałem się… miękki. Ponownie wstałem z fotela i rzuciłem ku niej swoim starym, zlodowaciałym tonem, którym częstowałem każdego człowieka.

– Muszę już iść.

Wyraz zaskoczenia na jej twarzy nie powstrzymał mnie od zniknięcia. Nie mogłem tam dłużej siedzieć. Musiałem trzymać się od niej z daleka dla własnego dobra. To nie powinno tak wyglądać! Ona nigdy nie powinna mnie zobaczyć i siedzieć sobie spokojnie w moim towarzystwie z uśmiechem na ustach.

Gdy przypomniałem sobie jej twarz rozświetloną uśmiechem, który choć na chwilę zdołał ukryć smutek malujący się w jej oczach, poczułem przyjemne ciepło rozchodzące się po całym moim ciele. Żołądek skurczył mi się, gdy pomyślałem, jak Kathie musi się teraz czuć.

Wszystko szło dobrze – w jej mniemaniu. W końcu do niej przemówiłem i pokazałem się. Rozmawialiśmy i uśmiechaliśmy się do siebie, aż nagle bez żadnej widocznej przyczyny wstałem jak oparzony i rzuciłem coś na odchodne podłym tonem. Teraz zachodzi pewnie w głowę, czym mnie uraziła albo co takiego wywołało we mnie taką zmianę. Nieważne. Dla niej lepiej, że nie ma mnie już przy niej. Najwyraźniej bierze mnie za kogoś, kim nie jestem.