Kochanica markiza - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Londyn, kwiecień 1811 r.

– Razeby! Spodziewałam się ciebie znacznie później! – Dłonie panny Alice Sweetly zatrzepotały, ale jej niepokój nie był spowodowany tym, że nie spodziewała się wizyty protektora. Szybko wsunęła do szuflady arkusz papieru, na którym coś pisała, zerwała się z miejsca i podbiegła do markiza, by odciągnąć jego uwagę od sekretarzyka. – Zaskoczyłeś mnie.

– Wybacz mi, Alice. Nie wiedziałem, że jesteś zajęta, i nie chciałem cię przestraszyć – odrzekł Razeby głębokim, arystokratycznym głosem.

– Nie byłam zajęta. Pisałam tylko list do przyjaciółki. – W chwilach zdenerwowania jej miękki irlandzki akcent stawał się wyraźniejszy. Poczuła, że policzki jej płoną, i zesztywniała z napięcia w obawie, że on zacznie ją wypytywać o fikcyjny list i przyjaciółkę. Razeby jednak ufał jej i nawet nie spojrzał w stronę sekretarzyka.

– Twoja przyjaciółka ma szczęście – uśmiechnął się. Jak zwykle był w dobrym humorze. – Dokończ swój list, a ja przyniosę sobie brandy i zaczekam.

– Nie będę go teraz kończyć. – Na samą myśl, że miałaby usiąść nad kartką papieru w jego obecności, jej twarz zapłonęła jeszcze gorętszym rumieńcem. Zerknęła na swój stary, pogryziony przez mole wełniany szal i niemodną poranną suknię z wyblakłego, znoszonego muślinu, którą miała pod spodem, i zmieniła temat. – Wyglądam okropnie. Założyłam tę starą suknię tylko po to, by nie niszczyć ładnych strojów. – Wychowała się w biedzie i ciężko jej było zerwać z dawnymi przyzwyczajeniami. – Mam przygotowaną piękną jedwabną suknię na wieczór. Pójdę na górę i przebiorę się w coś przyzwoitego.

Postąpiła o krok w stronę drzwi, ale gdy Razeby otoczył ją ramieniem, znieruchomiała, ogarnięta paniką.

– Uspokój się, Alice. W tej sukni wyglądasz równie pięknie jak zawsze. – Jego oczy, ciemnobrązowe i szczere, napotkały jej spojrzenie. Odsunął z jej policzka pasmo włosów. – A poza tym mówiłem ci chyba, że to nie suknia jest ważna, lecz kobieta, która ją nosi?

– Pochlebca – oskarżyła go z uśmiechem. Bliskość jego silnego, męskiego ciała wzbudziła w niej dreszcz podniecenia.

– Dobrze wiesz, że to prawda. – Razeby, gdy chciał, potrafił oczarować każdego. Nie przestając się uśmiechać, przyciągnął ją do siebie. – Ale jeśli potrzebujesz nowej sukni, to ją dostaniesz.

– Nie potrzebuję nowej sukni. Mam na górze tyle sukien, że wystarczyłoby dla połowy kobiet w Londynie.

– Lubię kupować ci stroje, bo widzę, że cię to uszczęśliwia. – Ujął jej dłoń w swoją. – A chcę, żebyś była szczęśliwa, Alice.

Próbowała zgiąć palce, żeby ukryć plamy inkaustu, ale Razeby nie pozwolił jej na to. Pochylił się nad jej dłonią i potarł plamy kciukiem, a potem znów podniósł wzrok na jej twarz.

– Hmm… Zdaje się, że przydałoby ci się nowe pióro.

– Nie! – zaśmiała się. Pomyślała o drogim jej sercu srebrnym piórze, którego używała, i jej twarz znów zapłonęła rumieńcem. – Nie chcę nowego pióra. Wystarczy mi to, które mam.

– Bardzo się z tego cieszę. – Przycisnął jej poplamione atramentem palce do ust.

– Wiesz, że jestem szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa… – Urwała i po chwili dodała cicho: – I to nie z powodu rzeczy, które mi kupujesz.

Razeby odpowiedział jej dziwnym, niemal bolesnym uśmiechem. Jeszcze raz pogładził ją po policzku i popatrzył jej w oczy. Choć była jego kochanką już od sześciu miesięcy i spędzali razem niemal każdą noc, pod tym spojrzeniem znów ogarnął ją płomień namiętności, który po raz pierwszy poczuła już przy pierwszym spotkaniu w Zielonym Pokoju Theatre Royale w Covent Garden. Bliska znajomość nie przytłumiła namiętności, lecz jeszcze podniosła jej temperaturę. Całe ciało Alice pokryło się gęsią skórką.

Razeby zwrócił wzrok na okno i jego twarz przybrała poważny wyraz.

– Alice…

Nie pozwoliła mu skończyć. Delikatnie objęła jego twarz i pocałowała, pragnąc rozproszyć troski. Razeby oddał jej pocałunek. Jego usta były równie namiętne i ciepłe jak tamtego wieczoru, gdy pocałował ją po raz pierwszy – w blasku księżyca, przy drzwiach prowadzących za kulisy teatru.

Dostrzegła na jego twarzy prowokujący uśmieszek i przesunęła dłonią po jego spodniach. Oczy Razeby’ego pociemniały i pojawił się w nich charakterystyczny wyraz, który rozpalał płomień w jej ciele.

– Alice, ty kusicielko – westchnął, owiewając jej ucho ciepłym oddechem.

Przygryzła dolną wargę.

– Kuszę cię do grzechu. Może powinieneś przełożyć mnie przez kolano i dać klapsa?

– Gdybym tego nie zrobił, zaniedbałbym swoje obowiązki wobec ciebie – odrzekł przeciągle.

– A ty nigdy nie zaniedbujesz obowiązków. – Wydawało jej się, że znów dostrzegła cień w jego oczach. Pragnąc, by zapomniał o tym, co go trapiło, podciągnęła wyżej spódnicę, ukazując kostkę okrytą pończochą.

– Ostrożnie, panienko.

– Wolę być nieostrożna, drogi panie Brundell, markizie Razeby. Ale czy nie za to właśnie mnie pan lubi? – Uniosła brwi i z uśmiechem rozpięła górne guziki gorsetu, odkrywając wzgórki piersi przysłonięte tylko cienkim materiałem koszuli.

Twarz Razeby’ego pociemniała. Oblizał usta.

– Alice, nie potrafię się oprzeć tej pokusie.

– Mam taką nadzieję… – roześmiała się, wyciągając szpilki z jasnych włosów. Kunsztownie upięte loki rozsypały się na ramiona.

Razeby ściągnął żakiet, rzucił go na sofę i zaczął rozpinać guziki jasnej kamizelki. Na szyi miał biały krawat zawiązany w modny węzeł. Alice pociągnęła za koniec szarfy i rozwiązała krawat. Pod cienkim białym płótnem jego koszuli dostrzegała czarne włoski porastające ciało. Bryczesy z koźlej skóry nie były w stanie zamaskować jego podniecenia. Opuściła wzrok na długie, muskularne uda i błyszczące czarne buty do konnej jazdy, w tej chwili pokryte kurzem po podróży z domu przy Leicester Square. Znała ciało ukryte pod tym ubraniem, znała każdy cal złocistej skóry, każdy twardy mięsień, kształt jędrnych pośladków i szeroką pierś. Wiedziała, jak mocno bije mu serce po skończonej miłości, znała jego zapach i smak. Znała to wszystko i pragnęła go coraz bardziej. Obróciła się, wypięła pośladki i zakołysała nimi kusząco.

– Grasz ryzykownie, Alice.

– Czy mogę liczyć na to, że się ugniesz? – zapytała przez ramię.

Zbliżył się o krok, ale umknęła na drugą stronę sofy. Stali teraz naprzeciwko siebie przedzieleni sofą niczym barykadą.

– Uważaj, Alice, bo jak cię złapię…

– To co mi zrobisz? – uśmiechnęła się, unosząc brwi.

– Podciągnę ci spódnicę do góry…

– Tak? – westchnęła.

– I przełożę cię przez kolano.

– A potem? – zapytała bez tchu.

Razeby stanął tuż przy sofie i ściszył głos do zmysłowego szeptu.

– Wiesz, Alice, że to się może skończyć tylko na jeden sposób.

– Doprawdy? A na jakiż to, milordzie?

Wyrzucił ramiona ponad oparciem sofy, ona jednak znów zrobiła unik i pobiegła do drzwi bawialni.

– Musisz się bardziej postarać, Razeby!

Dopadł ją na podeście schodów, otoczył ramionami i przyciągnął do siebie. Zachichotała, gdy ucałował szyję. Wziął ją na ręce, jakby nic nie ważyła, i nie zważając na jej piski, przerzucił sobie przez ramię i poniósł na górę.

– Razeby! – protestowała, próbując się wyrwać. Klepnął ją w pośladek, nogą otworzył drzwi sypialni i rzucił ją na łóżko.

– Byłaś bardzo niegrzeczna – powiedział pozornie poważnym tonem. – Należy ci się kilka klapsów…

– Doprawdy? – Ze śmiechem obróciła się na brzuch i przepełzła na drugą stronę łóżka.

– Nie uciekniesz mi – rzekł surowo. Pochwycił ją za kostkę i pociągnął w swoją stronę. Spódnica powędrowała do góry, ukazując łydki Alice w pończochach. Razeby podciągnął ją jeszcze wyżej i popatrzył na jej nagie uda i pośladki.

– Cóż za widok – mruknął, przesuwając palcem po jej biodrze. Alice wstrzymała oddech. Materac ugiął się, gdy Razeby usiadł obok niej. Położył ją sobie na kolanach, twarzą w dół.

– Błagam o litość, lordzie Razeby – szepnęła, ale po jej ustach błąkał się wyczekujący uśmiech.

– Nie mam dla ciebie ani odrobiny miłosierdzia… ani nie potrafię ci się oprzeć. – Przez chwilę gładził jej pełne pośladki, po czym wymierzył jej kilka lekkich klapsów, bardziej przypominających pieszczoty. Obydwoje wybuchnęli śmiechem. Obrócił ją w ramionach i pocałował w usta. Zarzuciła mu ręce na szyję, namiętnie oddając pocałunki. Położył ją na materacu. Pociągnęła go na siebie i wplotła palce w jego włosy.

– Alice – szepnął, gładząc ją po policzku. W oczach Razeby’ego lśniła czułość i pożądanie.

– Kochany – odrzekła miękko.

Pocałował ją jeszcze raz, a potem ściągnął koszulę i bryczesy. Alice sięgnęła do zapięcia gorsetu.

– Pozwól, że ci pomogę. – Szarpnął gorset ruchem godnym wikinga na wojennej wyprawie i rozerwał go na całej długości.

– Cóż za niecierpliwość, milordzie! – odezwała się Alice kpiąco.

– To ty mnie doprowadzasz do takiego stanu!

– Jeszcze chwila, a przywiążesz mnie do łóżka!

Razeby spojrzał na długi jedwabny sznur wiszący przy wezgłowiu.

– Tę zabawę zostawimy sobie na później.

– Skoro pan nalega, lordzie Razeby…

– Nalegam, panno Sweetly. – Z gardłowym pomrukiem odsunął na bok podarte płótno, odsłaniając jej nagie ciało. Widziała na jego twarzy napięcie. Lekko przesunął palcami po jej piersiach i nie spuszczając oczu z jej oczu, pochylił nad nimi twarz.

– Żadnej litości, Alice.

– Razeby – szepnęła. Porzuciła ostatnie pozory oporu i wbiła palce w jego złociste, mocne ramiona, a potem objęła go nogami. Poruszali się w prastarym rytmie, dzieląc wszystko, co można było napotkać w tej podróży, i wspólnie zmierzając do jednego celu, aż w końcu Alice wykrzyknęła i cały świat roztrzaskał się na miliardy iskier spowitych w obłoki kolorowej mgły.

Potem, jak zawsze, Razeby objął ją mocno, jakby chciał chronić przed całym światem. Jego ciepły oddech owiewał jej włosy, dłoń władczo obejmowała pierś. Wtuliła się w niego, pławiąc się w cichej radości.

Ale gdy otworzyła oczy, znów dostrzegła na jego twarzy cień, który widziała już wcześniej w bawialni.

– Co się stało, Razeby? – zapytała, przesuwając palcami po cieniu zarostu na jego policzku. Wyraźnie nie był sobą; coś było nie tak już od kilku tygodni. Miała nadzieję, że nie chodzi o to, co pisała przy biurku. Gdyby zapytał, nie wiedziałaby, co odpowiedzieć.

Zajrzał jej w oczy i przez chwilę odniosła wrażenie, że chce powiedzieć coś ważnego, ale dziwny wyraz zaraz zniknął, zastąpiony zwykłym uśmiechem, od którego całe jej ciało rozpływało się jak płynny miód.

– Nic, co nie mogłoby jeszcze trochę zaczekać – odrzekł i przycisnął jej palce do ust.

Nie uspokoił jej jednak. Po plecach Alice przebiegł dreszcz niepokoju.

– Razeby…

Przewrócił ją na plecy i znów nakrył swoim ciałem, ani na chwilę nie spuszczając oczu z jej twarzy.

– Proszę, jeszcze nie teraz – powiedział niemal modlitewnym tonem i uciszył jej protesty pocałunkami i znów wszystko zniknęło we mgle pożądania.ROZDZIAŁ DRUGI

Ze swojego gabinetu w domu przy Leicester Square Razeby obserwował toczące się za oknem życie. Ulicą przejechał powóz oznaczony na drzwiach herbem hrabiego Misbourne. Od strony nadrzecznych błoni telepał się niemal już pusty wózek z węglem. Dwóch dżentelmenów jadących wierzchem zatrzymało się przy ogrodach, by chwilę porozmawiać. Chodniki roiły się od służących załatwiających sprawunki. Niańka wyprowadzała dziecko w wózku na spacer. Na ten widok Razeby odwrócił się od okna.

Na biurku stała karafka z ciężkiego kryształu z wygrawerowanym herbem rodowym i mottem: „Nazwisko Razeby zawsze zwycięskie”. W tej chwili to motto brzmiało jak gorzka ironia. Choć było jeszcze wcześnie, Razeby sięgnął po karafkę, nalał brandy do szklanki z podobnym grawerunkiem i podniósł ją do ust. Brandy zapiekła go w gardle i gładko spłynęła do żołądka. Wziął głęboki oddech i postawił szklankę na liście, który leżał na blacie biurka. Z krawędzi szklanki stoczyła się w dół brązowa kropla i powoli spłynęła aż na sam dół, gdzie wsiąkła w papier, zamazując słowa napisane ręką jego kuzyna Atholla, który wbrew radom rodziny i przyjaciół wstąpił do kawalerii, by walczyć przeciwko Napoleonowi. Jeszcze jedna wskazówka. Wszędzie, gdzie Razeby spojrzał, widział jakieś wskazówki.

Dom był zupełnie cichy, tylko powolne tykanie zegara w kącie przypominało, że czas szybko mija. Zbyt długo pozostawiał tę sprawę własnemu biegowi; należało się nią wreszcie zająć.

Pomyślał o swojej Alice, o jej pięknych ciemnoniebieskich oczach, namiętnej naturze i gorącym sercu, i przypomniał sobie, jak wyczekiwała pokazu sztucznych ogni, który miał się odbyć wieczorem. Pomyślał o niej i o tym wszystkim, co zaszło między nimi w ciągu ostatnich miesięcy i serce ścisnęło mu się boleśnie. Jego spojrzenie powędrowało w stronę podłużnego pudełeczka obciągniętego brązowym aksamitem, które leżało obok uchwytu na pióro. Na chwilę znieruchomiał. Wziął się w garść i przygotowując na to, co musiało nastąpić, wsunął pudełeczko do kieszeni.

Jednym haustem wypił resztę brandy, ale ucisk w żołądku ani kwaśny posmak w ustach nie ustąpiły.

Wieczorne niebo wyglądało jak kopuła z granatowego jedwabiu wysadzana migoczącymi diamencikami. Pomiędzy nimi świecił wąski sierp księżyca. Choć zima już minęła, wiosenna noc była chłodna. Z ust Alice i Razeby’ego unosiły się obłoczki pary. Wysiedli z łódki i ręka w rękę poszli przez trawę w stronę ogrodów Vauxhall. Alice ciaśniej owinęła się szalem. Razeby przyciągnął ją do siebie.

– Zimno ci?

– Tylko trochę.

Popatrzył na nią z dziwną czułością na twarzy, jakby chciał na zawsze wyryć ją w swojej pamięci. Uśmiechnęła się i dotknęła jego policzka.

– Dlaczego jesteś taki poważny?

Obrócił głowę tak, że jego usta otarły się o wnętrze jej dłoni.

– Miałem kiepski dzień.

– W takim razie musimy się postarać o to, żeby wieczór był przyjemny.

– Aż do ostatniej minuty – mruknął tak cicho, że ledwie go usłyszała. Potem, jakby otrząsnął się z ponurych myśli, wziął ją za rękę i poprowadził w tłum żonglerów, nożowników, tancerzy i muzyków. Spora grupa ludzi otaczała mężczyznę z lirą korbową. Na jego ramieniu siedziała małpka ubrana w kubraczek i kapelusz. Dalej stały stoły z jedzeniem, chociaż noc wydawała się zbyt chłodna na szampana i cieniutkie plasterki zimnej szynki, które serwowano gościom.

– Dobrze, że zjedliśmy w domu – zauważyła Alice.

– Ja też się cieszę. – Razeby wyciągnął z kieszeni butelkę szampana. – Nie mam kieliszków. Obawiam się, że będziemy musieli pić z butelki. Choć jest to najlepsza butelka, jaką znalazłem w twojej piwnicy.

– W twojej piwnicy – poprawiła go ze śmiechem. Odgłos otwieranego szampana zmieszał się z wybuchami fajerwerków. Po szyjce butelki spłynęła piana. Razeby podał butelkę Alice. Podniosła ją do ust i zakrztusiła się od nadmiaru bąbelków. Odebrał od niej butelkę i sam się napił.

Oparła się o jego pierś. Otoczył ją ramionami i razem patrzyli na fantastyczne, kolorowe rozbłyski na niebie. Tłum dokoła nich wzdychał i krzyczał z zachwytu i zdumienia. W powietrzu unosił się zapach siarki i dymu z ustawionych w pobliżu koszy z węglem.

Razeby pochylił się i pocałował ją. Smakowała trawą, truskawkami i szampanem, a także wszystkim, co najlepsze w życiu. Patrzyli na pokaz sztucznych ogni, pili szampana i całowali się, nie dbając o to, że ktoś może ich zobaczyć. Było ciemno, a poza tym znajdowali się w ogrodach Vauxhall, które miały nieco dwuznaczną reputację. Zresztą zbyt trudno byłoby im się powstrzymać.

Gdy ostatnie rozbłyski zaczęły przygasać na czarnym niebie, Razeby wziął Alice za rękę i nie czekając końca spektaklu, ruszył w stronę łodzi, żeby wyprzedzić tłum.

W świetle płomieni migoczących w kominku sypialni przy Hart Street ciemnoblond włosy Alice nabierały złocistoczerwonego odcienia. Razeby pochwycił kosmyk, który wysunął się spod szpilek, i przesunął go między palcami, a potem wsunął jej za ucho i pogładził ją kciukiem po policzku. Przymknęła oczy i wtuliła twarz w jego dłoń.

Zsunął z ramion granatowy żakiet i rzucił go na najbliższy fotel. Z kieszeni wypadło pudełeczko obciągnięte brązowym aksamitem. Zatrzymało się na dywaniku u ich stóp. Na jego widok Alice uśmiechnęła się szeroko.

– Kupiłeś mi kolejny prezent? Przecież mówiłam…

Razeby sięgnął po pudełeczko, ale nic nie odpowiedział.

– Naprawdę, Razeby, nie powinieneś tego robić.

Uśmiechnął się z przymusem i podał jej pudełeczko. Popatrzyła na nie, pogładziła palcami aksamit i po krótkim wahaniu otworzyła. W środku, na kremowej wyściółce, leżała brylantowa bransoleta. Kamienie roziskrzyły się w blasku kominka, rozświetlając cały pokój.

– Och, Razeby – westchnęła Alice i pocałowała go w policzek. – Jaka piękna! Musiała kosztować fortunę.

– Jesteś warta każdego pensa.

– Przepiękna. – Spojrzała mu w oczy i pogładziła go po twarzy. – Dziękuję.

Razeby powoli zbliżył usta do jej ust.

– Alice – wymruczał i pociągnął ją w ramiona. Gdy raz zaczął ją całować, nie potrafił przestać, zatracał się w niej bez reszty. Przy niej zapominał o wszystkim: o odpowiedzialności, jaka spoczywała na jego barkach, o mrocznych czasach, które nadchodziły. W jej oczach widział namiętność i tęsknotę.

– Kochaj mnie, Razeby.

Nie potrafił jej odmówić. Nie potrafił przeciwstawić się sobie samemu, uczuciom, które w nim wzbudzała. Rozebrał ją w milczeniu i delikatnie położył na łóżku. Zdjął kamizelkę, koszulę i krawat, a potem rozpiął spodnie i uwolnił się z bielizny, nawet na chwilę nie odrywając od niej spojrzenia. Wziął ją z czułością i uszanowaniem, dając wszystko, co mógł. Chciał, żeby dla nich obojga pozostało to niezapomnianym przeżyciem. Otworzył się na nią do końca, nie wstrzymując niczego, i czuł, że ona czyni to samo. Gdyby mógł, dla tej kobiety gotów byłby ściągnąć z nieba słońce i księżyc.

Ich ciała zdawały się stworzone do bliskości, stapiały się w jedno, wzajemnie uzupełniając. Zawsze wędrowali razem w inne światy, ale nigdy jeszcze nie dotarli tak daleko jak tego wieczoru. Było to bardzo szczególne, wręcz bolesne doznanie, więź niepodobna do żadnej innej. Razeby miał wrażenie, że Alice odkryła warstwy jego duszy, o których istnieniu sam nie miał wcześniej pojęcia. Osiągali błogość i przekraczali granice, patrząc sobie w oczy.

Leżeli spleceni, w odblaskach płomieni pełzających po nagiej skórze ich ciał. Ich serca biły w jednym rytmie. Palce Alice delikatnie pogładziły jego ramię.

– Alice – westchnął i poczuł okropny ciężar w piersi.

– Czy masz bilety na jutrzejszy pokaz?

– Mam.

– To świetnie. – Uśmiechnęła się, ale Razeby nie odpowiedział jej uśmiechem. – Będziemy się doskonale bawić. Ellen mówi, że te konie są niezwykłe. Trudno uwierzyć, do czego można je wyszkolić.

Przymknął oczy, wziął głęboki oddech i zmusił się, by wypowiedzieć te słowa:

– Nie mogę ci towarzyszyć na jutrzejszym pokazie.

– Przecież powiedziałeś, że masz bilety.

– Mam, ale jest inna uroczystość, na której muszę się pojawić.

– Co to za uroczystość?

Nastąpiła chwila milczenia.

– Bal u Almacka.

– Bale u Almacka nigdy nie przysparzały ci bólu głowy – zaśmiała się lekko. – Wszystkie te debiutantki i szacowne matrony szukające odpowiednich mężów dla swoich córek! Czyżby Devlin w końcu postanowił się ożenić?

– Nie idę tam z Devlinem, tylko z Linwoodem. – Wicehrabia Linwood przed niespełna rokiem ożenił się z najlepszą przyjaciółką Alice i jedną z najbardziej znanych aktorek Londynu, Venetią Fox.

Odsunęła się od niego i po jej twarzy poznał, że wszystko zrozumiała, jeszcze zanim wypowiedział słowa, których bardzo nie chciał wypowiadać.

– Musimy porozmawiać, Alice. Jest coś, co muszę ci powiedzieć.ROZDZIAŁ TRZECI

Razeby naciągnął spodnie i usiadł na łóżku, oparty o rzeźbiony dębowy zagłówek, wyciągając przed siebie długie nogi w butach do konnej jazdy. Zimne powietrze wypełniło przestrzeń, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowało się jego ciało. Alice zadrżała i okrywając się prześcieradłem, usiadła obok, również oparta o wezgłowie. Choć wziął ją za rękę i splótł palce z jej palcami, poczuła chłód w sercu. Wiedziała, co Razeby za chwilę powie, a równocześnie w głębi serca miała nadzieję, że się myli i że już za chwilę będzie się śmiać ze swoich obaw i ściskającego gardło lęku.

– W takim razie mów – uśmiechnęła się, próbując zachować spokój.

– Alice, mam obowiązki wobec swojego tytułu, posiadłości i ich mieszkańców. Moją powinnością jest zachować dziedzictwo dla następnych pokoleń… by to uczynić, muszę się ożenić i spłodzić syna, który odziedziczy to wszystko po mnie. Po to mnie wychowano.

– Oczywiście. – Zawsze o tym wiedziała, obydwoje wiedzieli, ale Razeby miał się ożenić w odległej przyszłości, a nie teraz, gdy ich związek wciąż był świeży i pełen namiętności. – Jesteś młody. Chyba nie musisz się spieszyć?

Razeby odwrócił wzrok.

– Za pół roku skończę trzydzieści lat.

– Czy to jakaś szczególna data? Czy istnieje jakaś klauzula, która mówi, że w tym wieku powinieneś mieć już żonę i starać się o syna?

Jego spojrzenie przysłonił cień.

– Coś w tym rodzaju – odrzekł, nie patrząc na nią. – Atholl wraca do domu na noszach. Niewiele brakowało, a wróciłby w trumnie.

– Ten twój kuzyn, który został postrzelony w bitwie?

– Na tę chwilę to on po mnie dziedziczy, Alice.

– Zdawało mi się, że wraca do domu na rekonwalescencję.

– Owszem, ale niewiele brakowało, by nie wrócił w ogóle. To, co mu się przydarzyło, zmusiło mnie do zastanowienia. Zbyt długo zaniedbywałem swoje obowiązki. Nie mogę już tego odkładać na później. Muszę znaleźć sobie narzeczoną.

Żadne z nich się nie poruszyło. Siedzieli obok siebie, oparci o zagłówek, wciąż ze splecionymi palcami, jakby była to zwykła rozmowa – jedna z tysięcy, jakie dotychczas prowadzili. Alice udawała spokój, choć od słów Razeby’ego wirowało jej w głowie.

– To znaczy, że mnie odprawiasz – uśmiechnęła się z niedowierzaniem, w głębi duszy wciąż żywiąc nadzieję, że on zaprzeczy i że wszystko będzie tak samo jak dotychczas. Patrzyła na ciemne smugi, które jego buty do konnej jazdy pozostawiły na narzucie w kolorze kości słoniowej.

Razeby jednak nie zaprzeczył.

– Przykro mi, Alice.

Wysunęła palce spomiędzy jego palców i spojrzała na niego, ale on patrzył przed siebie, unikając jej wzroku. Zaledwie pięć minut wcześniej ich serca, ciała i oddechy splatały się ze sobą i łączyły w jedność w akcie najwyższej intymności, a teraz siedział obok i tak po prostu ją odprawiał, pomyślała z niedowierzaniem. Poczuła się, jakby uderzył ją w brzuch. Opuściła wzrok i jej spojrzenie padło na brylantową bransoletę, migoczącą iskrami jak nocne niebo. Zaśmiała się smutno.

– To dlatego kupiłeś mi tę bransoletę. Jako zapłatę.

Cisza coraz głośniej dzwoniła jej w uszach. Rozpięła zameczek i zsunęła bransoletę z przegubu. Brylanty zalśniły i refleksy światła przesunęły się po ścianach. Alice nie była w stanie zebrać myśli. Wciąż nie potrafiła tego zrozumieć.

– Chciałeś mi to powiedzieć już wcześniej, tamtego dnia, tak? Dlatego przyszedłeś wtedy niespodziewanie.

Znów nie zaprzeczył. Oczy miał ciemne i poważne. Zaśmiała się ironicznie, potrząsając głową, i w przypływie dławiących emocji odwróciła twarz, niezdolna powstrzymać złości i niedowierzania. Przeszył ją ból. Jak mogła być tak ślepa? Przez sześć miesięcy była szczęśliwa, wszystko wydawało się cudowne i była przekonana, że on czuje to samo. Nie mogła uwierzyć, że wszystko skończone.

– Możesz tu zostać, dopóki nie znajdziesz jakiegoś innego mieszkania. Nie ma pośpiechu.

– Jakże to miło z twojej strony.

Razeby zignorował ironię w jej głosie.

– Oczywiście, zostawię ci pewną sumę pieniędzy.

– Nie chcę twoich pieniędzy.

– To część twojego kontraktu.

– Jakże mogłam o tym zapomnieć! – Pomyślała o kawałku papieru zapisanym ozdobnym pismem i schludnie przewiązanym zieloną wstążką. Milczenie nabrzmiewało. Przez głowę Alice przebiegały tysiące myśli, słowa tłoczyły się na końcu języka. Zacisnęła mocno usta, nie pozwalając im się wydostać. Zeszła z łóżka, sięgnęła po stary szlafrok leżący na oparciu krzesła, narzuciła go na ramiona i zacisnęła pasek, a potem podeszła do okna i popatrzyła na ulicę oświetloną przez latarnie. Od czasu do czasu na chodniku pojawiała się grupka przechodniów wracających z wieczornego przedstawienia w teatrze i królowe nocy w kosztownych sukniach. Wprawne oko Alice natychmiast wyłapywało je z tłumu. Ulicą przejechał powóz, a potem dżentelmen na koniu.

Razeby poruszył się. Odwróciła się i zobaczyła, że wstał. Popatrzyła na jego wysoką sylwetkę, nagą pierś i przystojną męską twarz i pomimo tego, co przed chwilą usłyszała, zdradzieckie ciało znów poczuło pożądanie.

– Alice, związki takie jak nasz nigdy nie trwają długo.

– To prawda.

– Muszę wypełnić swój obowiązek. – Usta, na których zwykle gościł ciepły uśmiech, skrzywiły się w grymasie determinacji, oczy miały nieprzenikniony wyraz. Bicie serca Alice przypominało tętent galopującego konia.

– Szkoda, że nie zastanowiłeś się nad swoimi obowiązkami pół roku temu. – Zauważył ją, gdy sztuka, w której grały obydwie z Venetią, podbiła Londyn. Adorował ją, zwalił z nóg i w ciągu kilku tygodni od pierwszego spotkania uczynił swoją kochanką.

– Może szkoda – zgodził się.

Czuła się tak, jakby obdzierał ją ze skóry. Patrzył na nią pochmurnym, posępnym wzrokiem. Jeszcze nigdy go takim nie widziała.

– Wiem, że te słowa wydają się nic nie znaczyć, ale naprawdę jest mi przykro, Alice.

– Skoro tak twierdzisz…

Razeby przełknął.

– Dziękuję ci za wszystko. – Nie spuszczając wzroku z jej twarzy, zbliżył się o krok, jakby chciał jej dotknąć. Cofnęła się, zatrzymując spojrzenie na długich palcach i jasnobrązowej skórze jego dłoni – dłoni, która pieściła jej usta i dotykała najbardziej intymnych miejsc nagiego ciała. Powstrzymała się z najwyższym trudem, by nie odepchnąć tej dłoni. Śmiało spojrzała mu w twarz.

Razeby znów przełknął i odwrócił wzrok, bezwładnie opuszczając rękę.

– Jeśli potrzebujesz czegoś…

– Niczego nie potrzebuję. Idź już – powiedziała z udawanym spokojem. Zacisnęła mocniej pasek szlafroka, znów odwróciła się do okna i patrzyła na oświetloną gazowymi latarniami ulicę, chociaż nic nie widziała. Czekała na jego wyjście, ale wciąż stał w miejscu. Usłyszała jego kroki tuż za swoimi plecami. Nie dotknął jej, ale poczuła na plecach ciepło oddechu.

– Alice – powiedział z napięciem. – Mam nadzieję, że cię nie zraniłem.

Odwróciła się i spojrzała mu w twarz.

– Dlaczego miałbyś mnie zranić? Nie pochlebiaj sobie, Razeby. Było miło, dopóki to trwało, ale… – Wzruszyła ramionami i przygryzła dolną wargę, próbując powstrzymać drżenie głosu.

Grdyka Razeby’ego poruszyła się w górę i w dół, ciemne oczy nie schodziły z jej twarzy.

– W każdym razie to jest coś – skinął głową. – Do widzenia, Alice.

– Do widzenia, Razeby – odrzekła zduszonym głosem. Zmusiła się do uśmiechu i znów spojrzała w okno, jakby w tej chwili najbardziej interesował ją mroczny widok na zewnątrz.

Odwrócił się i odszedł. Widziała w szybie jego odbicie obok własnej twarzy, bladej jak u ducha. Cichy stuk zamykanych drzwi zabrzmiał w jej głowie głośno niczym wystrzał. Stała nieruchomo, z dłonią przy ustach, tłumiąc urywany oddech i wsłuchując się w odgłos jego kroków na korytarzu i na schodach. W pięć minut później usłyszała trzaśnięcie drzwi wyjściowych. Dopiero wtedy oparła się o ścianę i wybuchnęła szlochem.

Resztę nocy spędziła w niebieskim foteliku przy kominku, patrząc, jak ogień żarłocznie pochłania bryły węgla, gwałtowny jak emocje targające jej duszą. Żar płomieni nie był w stanie jej rozgrzać. Całe ciało miała zlodowaciałe, nie pomagał nawet szlafrok ani wełniany szal, którym ciasno owinęła ramiona. Powtarzała sobie, że to skutek wstrząsu i gniewu. Czuła się tak, jakby wypiła dziesięć filiżanek kawy. Próbowała położyć się na łóżku i zamknąć oczy, ale myśli pędziły jak szalone, jakby już nigdy w życiu miała nie zasnąć.

Nie pozwalała sobie jednak uronić ani jednej łzy, choć nieustannie napływały pod powieki. Wydawało jej się, że jeśli raz na to pozwoli, popłyną jak wodospad. Przełknęła kulę w gardle, ale nie zmniejszyło to ciężaru w piersiach. Powtarzała sobie, że przez cały czas chodziło tylko o przyjemność, a teraz przeżywa szok, bo Razeby odprawił ją, gdy się zaangażowała.

Oddychała powoli, patrząc w ogień i próbując się uspokoić. Przeszła już znacznie gorsze rzeczy. Pomyślała o swojej rodzinie w Irlandii, o tym, jak przyjechała do Londynu, by znaleźć pracę i pomóc im wyrwać się z głodu i desperacji. Przez jakiś czas pracowała w masce na twarzy jako Miss Rouge w luksusowym burdelu pani Silver. Bardzo niewielu ludzi znało jej prawdziwą tożsamość, zaledwie kilka osób, ale Razeby wiedział. Bóg jeden wie, dlaczego mu o tym powiedziała. Teraz zaczęła tego żałować.

Spojrzała na łóżko i pośród pomiętych prześcieradeł dostrzegła błysk brylantowej bransoletki, pięknej i kosztownej. Wybuchnęła drżącym śmiechem i potrząsnęła głową. Jakaż była głupia. Nigdy nie pokazuj po sobie, że ktoś cię zranił. Słowa, które matka wtłaczała w nią przez całe życie, wciąż rozbrzmiewały jej w głowie. Ci łajdacy nie mogą odebrać ci dumy, jeśli im na to nie pozwolisz. Patrz życiu prosto w twarz, Alice, i zawsze, zawsze się uśmiechaj.

Alice nie była błyskotliwa, nie była bystra, ale była praktyczna, pracowita i zdeterminowana, a jej duma wciąż pozostawała niezachwiana.

Odwróciła wzrok od łóżka, znów wpatrzyła się w złociste płomienie migoczące pośród żaru i zaczęła snuć plany.