Kocia szajka i gondla przemytników - ebook

Rozdział
pierwszy

Kot Komandos zerknął z miłością na kotkę Lolę, która zastygła w wyjątkowo trudnej pozycji kociej jogi. W jego oczach rozbłysły dwa serca. Pomyślał, że jeśli teraz nie zbierze się w sobie, być może nigdy nie wystarczy mu odwagi. Wyprostował się i nastroszył ogon. W jesiennym świetle prezentował się wspaniale. Odchrząknął i zamruczał:

– Lolu, moja ukochana kulko sierści, czy zostaniesz moją żoną?

Kotka zmrużyła oczy i z wrażenia aż straciła równowagę. Pozostałe koty z Kociej Szajki, skupiającej kocich detektywów z Cieszyna, przebudziły się z popołudniowej drzemki. Musiały wyczuć, że dzieje się coś ważnego. Tymczasem Lola przykucnęła obok Komandosa i powiedziała łagodnie:

– To oczywiście kociastyczna propozycja, mój miły. Ale przecież dobrze się nam żyje bez ślubu, na kocią łapę.

– Ale ja chciałbym, żebyś była moją żoną. Na dobre i na złe, i na długi ogon, jak to mówią.

Kotka Poziomka westchnęła wzruszona, a Morfeusz zatarł łapy. Oczami wyobraźni widział już wielkie wesele, piramidę serdelków i siebie samego w eleganckiej muszce.

– Lolu, zgódź się. Do jasnej myszery, będzie kocie wesele! – szepnął.

Bronka od Cieślarów gwizdnęła na pazurkach na znak poparcia.

Lola zaś zwinęła matę do jogi i oparła głowę o grzbiet Komandosa.

– Muszę to przemyśleć, Komandosie. Mnie ślub do niczego nie jest potrzebny. I tak nie mogłabym nosić obrączki na ogonie. Przeszkadzałaby mi w ćwiczeniach.

Komandos pokiwał głową ze zrozumieniem i nastroszył wąsy.

– Oczywiście, moja koteńko.

– A, jedna rzecz. Gdyby miało odbyć się wesele, to niech to będzie Wenecja. Kanapki ze śledziem i tańce. – Lola polizała łapkę i spojrzała w oczy ukochanemu. – Ale muszę się jeszcze nad tym zastanowić.

Trzy dni później koty spotkały się ze swoją przyjaciółką, starszą aspirantką Walerką Koczy, żeby omówić sprawy kryminalne Cieszyna. Od wielu miesięcy w mieście panował spokój. Złodzieje nie dawali znaku życia, a i o innych łobuzach nie było słychać. Koci detektywi nie mieli nic do roboty. Policjantka upiła łyk kakao. Wyjrzała przez okno kawiarni na sylwetkę różowego jelonka, który od dawna zdobił Wzgórze Zamkowe w Cieszynie.

– A pamiętacie – zwróciła się do kotów Walerka – jak rozwiązaliśmy razem zagadkę ucha różowego jelenia?

– Ależ to było śledztwo! I gdyby nie ta znaleziona spinka... – Komandos się uśmiechnął.

– Ja najlepiej wspominam sprawę napadu na moście – zawołała Bronka od Cieślarów. – Jeśli oczywiście nie liczyć tego, że złamałam ogon na nartach w Wiśle.

– Auć, to musiało boleć! – zapiszczał Morfeusz.

– To były nerwy! Na szczęście Rozalka Maj usztywniła ci ogon linijką – przypomniała Lola. – Ja najbardziej się bałam, kiedy szykowaliśmy zasadzkę na toruńskich fałszerzy pierników. To dopiero byli zbóje.

– A ja jeszcze mam niesmak w pyszczku na myśl o podrabianych katarzynkach w czekoladzie. – Morfeusz zmarszczył nos.

– To były skomplikowane śledztwa, to prawda – potwierdził Komandos. – A teraz taki spokój, żadnej afery kryminalnej. Jak tak dalej pójdzie, będziemy musieli zająć się tropieniem wróbli, które robią kupy na miejskie pomniki, albo mandatami dla psiej sfory z Frysztackiej.

– Niech mnie nornica kopnie, jeśli będziemy musieli stępić pazury i upaść tak nisko! – wykrzyknął Morfeusz. – Ale na szczęście szykuje się wesele.

– Czyje? – zapytała Walerka, zakładając nogę na nogę.

Miała na sobie mundur oraz trampki w żaby i kaczeńce. Była znana w Cieszynie z nietypowych butów, miała bowiem tak duże stopy, że trudno jej było kupić zwykłe obuwie.

– Jak to czyje? Loli i Komandosa – poinformował ją Morfeusz i ciągnął dalej: – Pozwoliłem sobie poczynić w tej sprawie pewne przygotowania. Wiesz, Walerko, razem z moją dziewczyną Brydzią kochamy śluby. Nasz ulubiony film to „Moje wielkie kocie wesele” i...

– Decyzja jeszcze nie zapadła – zauważyła Lola, ostrząc pazurki o murek.

– Nie? – przeraził się Morfeusz. – Eeee... bo ja już kupiłem dla nas wszystkich bilety.

– Bilety? Jakie bilety? – zapytał Komandos.

– Lotnicze oczywiście. Do Wenecji. Była akurat promocja w Kotzzairze, w tanich liniach. Dodatkowe miejsce na ogon, osobna walizka dla każdego kota. A Precelek poleci za darmo.

– Za dalmo! – ucieszył się Precelek, mały kotek adoptowany przez Szajkę, który czasem seplenił, kiedy był bardzo podekscytowany.

Lola i Komandos wymienili spojrzenia. Kotka nabrała powietrza i powiedziała:

– Morfeuszu, ale mi chodziło o Wenecję C i e s z y ń s k ą.

Rzeczywiście, w Cieszynie, mieście nad Olzą, jest uliczka zwana Wenecją. Stoją tam drewniane domki pochylone nad kanałem, przez który przerzucono mostki. Wszystkie koty dobrze znają to miejsce.

– Jeszcze nie wiemy, jak to będzie z tym ślubem. Tak tylko rzuciłam, bo gdyby miał się odbyć, to chciałabym zaprosić wszystkich przyjaciół. Ciebie, Walerko – zwróciła się do policjantki – komisarza Psotę, Panią Wieczorynkę, kota Hortensjusza, który już nie może tak daleko podróżować. No i oczywiście panią Macurową oraz dyrektorkę Ilonkę Jelonek. Przecież nie wybiorą się z nami do Włoch. Zresztą jeszcze wcale się nie zgodziłam!

Morfeusz wybałuszył oczy. Rudzielcowi zrzedła mina i wyglądał, jakby nagle zbladł pod futrem.

– Ale ja... ale ja chciałem... I co teraz będzie z Wenecją? Tą włoską? Nie pojedziemy? – W oczach Morfeusza pojawiły się łzy.

Bronka od Cieślarów miauknęła cicho z żalu, a Walerka położyła kotu dłoń na grzbiecie.

– A może po prostu wybierzecie się na wycieczkę? To bardzo piękne miasto. Na kiedy kupiłeś bilety?

– Na walentynki. Brydzia i ja uważamy, że to mogłoby być romantyczne.

– I będzie! – Lola i Komandos zbliżyli się do przyjaciela. – Wesele czy nie, pojedziemy wszyscy do Wenecji. W końcu żadne z nas jeszcze nigdy nie leciało samolotem.

– Chyba że liczy się, że Piksele ćwiczą latanie na symulatorze? – zapytała Poziomka.

Bliźniacy uśmiechnęli się pod wąsem. Trzeba przyznać, że w pilotowaniu śmigłowców mieli znaczące osiągnięcia. A że tylko w teorii, to już szczegół.

W kocim internecie i tak od dawna było o nich głośno.