Kolory zła. Czerń. Tom 2 - ebook

*

Życie tak szybko mija. Jak sen, który w jednej chwili się kończy. Słyszę przeciągłe trąbienie i dokładnie wiem, co zaraz nastąpi. To tylko ułamki sekundy, ale czas spowalnia i widzę wszystko ze szczegółami: auto jest czarne i lśniące; srebrny zderzak zbliża się do mnie pośpiesznie jak zgłodniały potwór. Uderzenie wyrzuca mnie na kilka metrów w górę. Nie boli. Rozumiem, że jest źle, ale nie czuję niczego. „Matko Boska, to się dzieje naprawdę” – myślę przerażona, leżąc na ziemi. Dochodzi mnie klangor żurawi. Jednostajny dźwięk przelatuje głośno tuż nade mną.

Pod moimi powiekami rozlała się ciemność. Próbuję otworzyć oczy, ale nie jestem w stanie. Nie jestem spokojna. Nie zapadam się powoli w siebie, nie jest mi wszystko jedno. W mojej głowie wciąż krąży ta sama straszna myśl: umieram. Pisząc, często zastanawiałam się, jak to jest – umierać. Czy ludzie zdają sobie sprawę z tego, że to już, czy po prostu przechodzą w stan nieświadomości? Za każdym razem wymyślałam inną wersję. Było ich sporo – w każdej powieści ktoś musiał umrzeć, żeby książka się sprzedała. Wnikliwie opisywałam te sceny. To właśnie za ten dramatyzm cenili mnie czytelnicy. Za słowa, które odkrywały nagość ludzkiej duszy.

Teraz też staram się znaleźć najlepsze określenia. „Zimno, ciemno, strach” – wymieniam w myślach. Tylko tyle. Nie potrafię nazwać tego, co przeżywam. Chciałabym mieć kartkę i długopis. Wtedy właściwe słowa przyszłyby same. Dłoń sunęłaby gładko po papierze, bezbłędnie kreśląc litery. A tak nie potrafię się skoncentrować. „Zimno, ciemno, strach” – powtarzam i staram się skupić. Żal. Tak, „żal” to dobre słowo. Żal mi odchodzić. Tak bardzo żal. Zalewa mnie smutek, jakby odnaleziony rzeczownik uaktywnił uczucia. Z ciemności wyłania się twarz. Bardzo ją kocham.

„Piotruś” – imię pojawia się w mojej głowie i w tym momencie przestaję być.2008

1

Śnieg sięgał powyżej kolan. Trzej mężczyźni z trudem podnosili obute w trapery nogi, przebijając się przez las.

– Daleko jeszcze? – Komendant powiatowy policji w Kartuzach, Zbigniew Mączyński, przystanął i rozejrzał się wokół.

Na gałęziach gęsto otaczających ich świerków leżały grube czapy śniegu. Poranek był cichy i bezwietrzny.

– Jeszcze kawałek. Zaraz będzie polana – odparł myśliwy, Stefan Wieczorek.

Ponaglił ich i poprawił skórzany pasek łamanego sztucera K77, który zsunął mu się z ramienia.

Znów ruszyli przed siebie. Śnieg cierpko chrzęścił pod ich stopami.

W końcu dotarli do polany. Przez szare, zwaliste chmury przesączało się tak niewiele światła, że jej drugi koniec był ledwo widoczny w półmroku. Pokrywający polanę matowy śnieg wyglądał jak wykrochmalona na sztywno pościel.

– Zobaczyłem go z ambony. – Myśliwy wskazał drewnianą wieżyczkę stojącą na skraju lasu. – Przez lornetkę. Najpierw pomyślałem, że to jakiś śmieć albo kawałek materiału, ale jak się przyjrzałem, zobaczyłem twarz. – Wieczorek przełknął ślinę. – Twarz chłopca – dodał z trwogą.

Mączyński mruknął coś niezrozumiale pod nosem i zerknął na stojącego obok Waldemara Żaczka. Komisarz niemrawo skinął głową i dopytał:

– Podchodził pan do ciała? Sprawdzał puls?

Wieczorek spojrzał na policjanta przeciągle i zdecydowanym tonem stwierdził:

– Nie było potrzeby. Jestem myśliwym od trzydziestu lat. Niemal codziennie widzę śmierć. Dzieciak nie żyje, i to od jakiegoś czasu. Zresztą… mówiłem już, że ciało jest, hmm, niekompletne… – uciął.

Komendant Mączyński chrząknął, zmierzył wzrokiem myśliwego i zniecierpliwiony burknął:

– Dobra, prowadź pan.

Wieczorek ruszył przed siebie. Po jego śladach brnęli Mączyński i Żaczek. W końcu zatrzymali się na przeciwległym skraju polany. Myśliwy zrobił kilka kroków w bok, odsłaniając policjantom widok.

Spod śniegu wystawał granatowy materiał. Im dłużej patrzyli, tym początkowo trudna do zdefiniowana bryła zaczynała nabierać kształtów. Kurtka opinała klatkę piersiową, sztywne dżinsy formowały się w nogi… pomiędzy nimi wyłoniła się twarz. Cienka, różowawa skóra powiek, oblepione mrozem rzęsy, szczyt niewielkiego nosa.

Waldemar Żaczek przeciągle westchnął i zatoczył się do tyłu. Zdzisław Mączyński stał bez ruchu, wpatrując się w zamarznięte zwłoki. Powoli wyciągnął z kieszeni komórkę i wybrał numer.

– Potwierdzam, chłopiec… Pasuje do rysopisu. Tak jak zeznał myśliwy – odkaszlnął – odcięta głowa znajduje się pomiędzy nogami – powiedział bezbarwnym głosem. – Aha… tak… rozumiem. – Zakończył połączenie i nie odrywając oczu od leżącego na ziemi ciała, zwrócił się do towarzyszących mu mężczyzn: – Nikomu ani słowa. Nikt nie może się o tym dowiedzieć, zrozumiano? Nie chcemy przecież siać paniki, prawda?

Tamci niemrawo przytaknęli i spuścili głowy.2014

1

Ulica była pusta. Ciemność nocy rozjaśniały latarnie, których światła raz po raz prześlizgiwały się po szybie sunącego w kierunku Kartuz auta.

– The world was on fire and no one could save me but you – cicho nuciła Julia Sarman. Hit z końca lat osiemdziesiątych nie nudził się stacjom radiowym.

Spojrzała w lusterko wsteczne. Piotruś spał z lekko pochyloną na bok główką. Byli w podróży już niemal dobę, a jej siedmioletni synek ani razu nie poskarżył się na zmęczenie. W samolocie był tak miły i grzeczny, że starsza pani siedząca obok wprost się nad nim rozpływała. „Ciocia Jane zabierze cię ze sobą do domu, jeśli mama cię odda” – piszczała dziecinnym głosem, szczypiąc go w policzki. Piotruś uprzejmie się do niej uśmiechał, choć gdy Julia w ten sposób się do niego zwracała, krzywił się i mówił, że nie jest już dzieckiem.

Zbliżali się do skrzyżowania, a GPS zakomenderował „kieruj się na północ”. Julia zaklęła pod nosem. Niby skąd, do cholery, miała wiedzieć, gdzie jest północ! Intuicyjnie wybrała kierunek. „Dalej prosto” rozkazał GPS, a Julia odetchnęła z ulgą. Tylko tego brakowało, żeby zgubiła się w wyludnionym o tej porze miasteczku. Padała z nóg ze zmęczenia. Wystartowali z lotniska JFK z kilkugodzinnym opóźnieniem spowodowanym usterką techniczną maszyny obsługującej rejs, a sam lot z Nowego Jorku z przesiadką w Amsterdamie trwał niemal dwanaście godzin. Planując podróż, miała nadzieję, że po dotarciu na miejsce uda jej się zrobić podstawowe zakupy i zjeść kolację w jakiejś restauracji. Teraz była pewna, że w prowincjonalnym miasteczku, które miało stać się ich domem, po północy trudno będzie znaleźć choćby jeden czynny sklep. Domy przy głównej ulicy były ciemne i głuche. W zasięgu wzroku żadnych iluminowanych szyldów zapraszających do knajpek, restauracji, kin czy choćby całodobowych kiosków, w których o każdej porze można kupić paczkę papierosów. Nie żeby paliła, ale dobrze byłoby wiedzieć, że w razie czego ma się jakieś opcje. Tak długo żyła w mieście, które nigdy nie śpi, że jadąc sprawiającymi wrażenie wymarłych ulicami, czuła się nieswojo. Tutaj wyraźnie wyczuwało się sen wypływający przez wszystkie dziurki od kluczy, oplatający budynki, drzewa przy chodnikach i zamgloną powierzchnię drogi. Julia uchyliła szybę i do samochodu wdarł się ciepły wiatr. Zapach schyłku lata w Polsce. Był jak uderzenie w twarz. Intensywny, ciężki, pełen wspomnień. Zdążyła zapomnieć ten zapach. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że można za nim tęsknić. A jednak. Julię zalała nagle fala tak gwałtownej tęsknoty, że w oczach stanęły jej łzy. Odetchnęła głęboko i wysunęła rękę przez okno. Pęd wiatru uderzył w jej dłoń. Przez chwilę się z nim mocowała, odginając rękę to w tył, to w przód.

„Radio Kaszëbë. Jesmë dlô Waji!” – wesoły dżingiel wyrwał ją z zamyślenia. Ściszyła radio i znów spojrzała w lusterko. Piotruś nadal spał, głowa opadła mu w przód i zwisała nad klatką piersiową. „Będzie go bolał kark” – pomyślała z troską, ale nie chciała jeszcze budzić syna. GPS pokazywał, że dojadą na miejsce za pięć minut. Zjechała na drogę wyłożoną ażurowymi betonowymi płytami. Światła reflektorów prześlizgnęły się po ścianie lasu. Naprzeciwko stało kilka domów o białych frontach. W końcu wjechała w gruntową aleję pod rozłożystymi dębami. Samochód przetoczył się wolno po nierównościach, aż podjechał pod żeliwną bramę. Julia wysiadła z auta i pchnęła jej skrzydła. Ustąpiły, nie stawiając oporu, i po chwili wbiły się ze stęknięciem w krzaki. Wróciła do samochodu i przejechała kilkaset metrów, by w końcu stanąć przed budynkiem. Matylda twierdziła, że Julia będzie zachwycona domem, jednak ten na razie niemal tonął w ciemnościach. W świetle samochodowych reflektorów rysowała się jedynie toporna drewniana fasada budynku, niesprawiająca najlepszego wrażenia. Julia wygramoliła się z auta i przez chwilę zastanawiała się, czy nie zanieść śpiącego Piotrusia do domu. Uznała jednak, że musi dotrzymać obietnicy. Schyliła się nad synkiem i lekko pociągnęła go za ramię.

2

Prokurator Leopold Bilski starał się zachować obojętny wyraz twarzy. Do niedawna pracował w sopockiej prokuraturze, a teraz wylądował w Kartuzach. Zaledwie trzydzieści pięć kilometrów od Trójmiasta, a jakby inny świat. Mężczyzna właśnie zdał sobie sprawę, że powodowana urażoną dumą przeprowadzka była fatalnym błędem.

– Prokurator Bilski dołącza dziś do naszego zespołu. Przyjmijcie go z… – Stefan Pakosz, osiwiały prokurator Prokuratury Rejonowej w Kartuzach, przeciągle chrząknął – …z należytym szacunkiem i oczywiście naszą kaszubską gościnnością. No. Pokażcie, co i jak, i tak dalej. – Tęgi mężczyzna ojcowskim gestem poklepał Leopolda po ramieniu i popchnął do przodu.

Bilski zachwiał się lekko. Po części z zaskoczenia, że przełożony wypchnął go na środek gabinetu jak uczniaka na apelu, ale przede wszystkim dlatego, że bolały go wszystkie gnaty. Noc spędzona na płaszczu, który położył na uprzednio trzykrotnie odkurzonym przez siebie dywanie, dała mu w kość. Wysuwana ze ściany w wynajętym na ostatnią chwilę lokum polówka, niewątpliwie wyprodukowana w czasach Gierka, była całkowicie zapadnięta, a spod obicia sterczały sprężyny. Nie miał innego wyboru, jak spać na podłodze.

Bilski szybko złapał pion, choć jego kręgosłup przeszył ból. Wyraźnie czuł, że wszyscy czekają, aż coś powie, lecz on tylko powiódł po zebranych wzrokiem.

– Tak – ponownie chrząknął skonsternowany Pakosz. – Brygada, spocznij. Możecie się rozejść. – Zachichotał pod nosem, jakby wypowiedział przekomiczny żart, zdając się nie zauważać ironicznych grymasów na twarzach zgromadzonych.

Prokurator Pakosz znów złapał Bilskiego za ramię i poprowadził do stojącego pod ścianą biurka. Leopold przełknął ślinę i zdusił w sobie impuls, by strącić z ramienia dłoń przełożonego.

– Będziesz dzielił gabinet z kolegami. Czarniak, Wiśniewski, Dobosz – przedstawił ekipę Pakosz. – Biureczko, krzesełeczko. Stacjonarny komputer. Kilka teczek dokumentów. No. Tyle tego. Warunki u nas skromne, ale za to po domowemu. To i praca lepiej idzie.

Bilski od początku wiedział, że sposób bycia Pakosza będzie mu działać na nerwy. Całe to przeniesienie było upokarzające, a na domiar złego trafił mu się szef, który w ciągu pięciu minut kilka razy go objął i paplał farmazony jak najęty. Dzień dopiero się zaczynał, a on już miał dość.

Pakosz, nic sobie nie robiąc ze sztywnego zachowania nowego pracownika, trzepnął go w plecy i zniknął za drzwiami. Bilski klapnął na wysłużony fotel obrotowy i odpalił komputer. Po chwili poczuł na sobie wzrok mężczyzny siedzącego obok. Czerniak – przypomniał sobie jego nazwisko: niski, rudawy gość o szarej twarzy. Choć na czarnym ekranie kołowała zawieszona linia, Leopold nie odrywał oczu od monitora. Ale facet nie odpuszczał. Wciąż się na niego gapił. W końcu znudziło mu się czekanie.

– To ty spaliłeś akcję ze Skalpelem, prawda?

Bilski tak mocno zacisnął szczęki, że aż zdrętwiały mu mięśnie żuchwy. Tak reagował na ksywę zwyrodnialca, którego rozpracowywał w zeszłym roku. Nie powiedziałby, że akcja została spalona. Zasadniczo Skalpel został ujęty, choć wynieśli go w czarnym worku. Przełknął ślinę i spokojnie spojrzał na mężczyznę w źle skrojonym garniturze, który najwyraźniej czekał na odpowiedź.

– Tak, to ja prowadziłem sprawę Skalpela.

– Maras, daj spokój. To jeden z nas – odezwał się siedzący siedzący przy oknie łysawy Dobosz, śląc Bilskiemu przepraszające spojrzenie zza okularów o grubych szkłach.

– Niech wie, że my tutaj nie działamy na własną rękę – odparł tamten, nadal skanując Bilskiego wzrokiem. – Nie chcemy tu kłopotów.

– To ich nie szukaj – warknął Leopold.

Rudy spojrzał na niego cynicznie. Nowy prokurator potwierdził właśnie tezę, że nie będą grali do tej samej bramki.

Wściekły na siebie Bilski zamaszyście odwrócił się do komputera, który w końcu ożył, i wprowadził w okienko przygotowane dla niego hasło. Jeśli najważniejsze było pierwsze wrażenie, Bilski spieprzył je po mistrzowsku.

3

Julię Sarman obudził śpiew ptaków. Początkowo nie mogła skojarzyć, gdzie się znajduje i co to za dźwięk. Gorączkowo starała się zebrać dryfujące sennie myśli. Dopiero po chwili dotarło do niej, że jest w Polsce, a dobiegająca zza okna przedziwna muzyka to zwykłe odgłosy natury. W Nowym Jorku zazwyczaj budziło ją wycie syreny policyjnej albo głośne basy dolatujące z ekskluzywnego klubu na parterze budynku, w którym mieszkała.

Spojrzała na leżącą na stoliku nocnym komórkę. Dochodziła ósma. Spała zatem całe sześć godzin – sześć godzin nieprzerwanego snu to najlepszy wynik, jaki osiągnęła, od kiedy… Zacisnęła oczy i strzepnęła z siebie obraz, który wkradał się do jej umysłu, gdy tylko przestawała być czujna. Wzięła głęboki oddech i energicznie wyskoczyła z łóżka. Ruch pomagał jej nie myśleć o tym, co się wydarzyło. Nie była pewna, jak powinna się czuć. Nadal nie wiedziała, w jaki sposób ma to przepracować. Dlatego starała się spędzać czas tak aktywnie, jak tylko się dało. Byle odegnać od siebie natłok przytłaczających emocji. To dlatego nie mogła pisać. Gdy tylko siadała do pracy, w jej głowie otwierał się kran ze wspomnieniami i obrazami z ostatnich lat. Zaczynała stukać w klawisze komputera, a wszystkie fikcyjne historie, które układała wcześniej w głowie, prędzej czy później zaczynały zahaczać o to, co ją spotkało. Pisała o sobie. Zawsze w końcu pisała o sobie, a nie chciała, żeby ludzie się dowiedzieli. Nie chciała, żeby jej współczuli. Na myśl o tym wzbierały w niej mdłości. I tak czuła się wystarczająco upokorzona.

Niemal po omacku podeszła do okna i rozsunęła grube story. Do środka wpadło ostre światło, które na chwilę ją oślepiło. Gdy wzrok przyzwyczaił się do jasności, Julia oniemiała. Matylda się nie myliła. Faktycznie było tu bajecznie. Jezioro leżące u stóp wzgórza, na którym stał dom, otaczał las. Woda, w którą wcinał się długi pomost, połyskiwała w słońcu. No, agentka się spisała. Trzeba będzie do niej zadzwonić z podziękowaniami. Julia uśmiechnęła się i postanowiła od razu pobiegać po okolicy. Po szybkiej toalecie związała kręcone czarne włosy w kitkę, wydobyła z torby podróżnej strój do joggingu i szybko go włożyła. Przechodząc przez korytarz, uchyliła drzwi do pokoju Piotrusia. Chłopiec spał głęboko, choć słońce świeciło mu prosto w oczy. W ramionach trzymał ukochaną przytulankę – królika Kicusia.

Julia rozejrzała się po pokoju. Wczoraj tak szybko padli ze zmęczenia, że nawet nie zdążyli się wszystkiemu przyjrzeć. Wnętrze było przytulne, zaaranżowane na wzór nowojorskiego. Kolejny plus dla agentki, która miała zadbać, by syn Julii nie czuł się obco w nowym miejscu. Na półkach równiutko poukładano misie, samochodziki i książeczki, które przepłynęły ocean wcześniej. Nad biurkiem przyczepiono namalowane przez synka obrazki. Na stalowej lince wisiało też zdjęcie całej trójki – Piotrusia, Julii i Wiktora. Wszyscy uśmiechali się do aparatu, robiąc komiczne miny. Ustalili, że ten, kto zrobi najśmieszniejszą minę, wygrywa tydzień wolny od obowiązków domowych. Choć w założeniu zwycięzcą miał być Piotruś, to jednak mistrzem grymasów okazał się Wiktor. Z jego wyszczerzonymi zębami i rozbieżnym zezem nie miały szans wydęte policzki synka i wyciągnięty na bok język Julii. Kobieta słyszała w myślach szaleńczy śmiech ich trójki, jakim wybuchli na widok efektów swoich starań. Jednogłośnie przyznano palmę pierwszeństwa Wiktorowi, który na siedem dni został zwolniony z wynoszenia śmieci. To były dobre czasy. Odległe, choć przecież nie minął od nich nawet rok.

Julia cichutko wymknęła się z pokoju i zeszła na dół. Nieśmiałe promienie słońca powoli wypełniały przestronny salon połączony z aneksem kuchennym. Dom miał drewnianą konstrukcję i sufit podtrzymywały ciężkie brązowe belki, ale wnętrze urządzono nowocześnie. Pośrodku stały duża jasna sofa i kawowy stolik na stalowych nóżkach. Na jednej ze ścian wisiał ogromny telewizor. Kominek był prosty, betonowy. Nieopodal regału z książkami znajdowały się fotel z podnóżkiem i lampa punktowa. Julia z zadowoleniem dostrzegła, że albumy, niezbędne w jej pracy encyklopedie, kompendia oraz liczne publikacje popularnonaukowe zostały uporządkowane w preferowanym przez nią porządku – znów zasługa Matyldy, która doskonale znała jej wszystkie dziwactwa. Kuchnię z szafkami o gładkich szarych frontach oddzielała od salonu wyspa. Stół z widokiem na taras mógł swobodnie pomieścić sześć osób. Julia od razu poczuła, że to będzie idealne miejsce do pracy. Z zadowoleniem przeciągnęła ręką po olejowanym drewnianym blacie. Włożyła do uszu zintegrowane z telefonem słuchawki, odpaliła muzykę z dysku i wybiegła z domu.

Powoli robiło się ciepło, choć powietrze nadal miało w sobie przyjemny chłód poranka. Idealna pogoda na jogging. Julia wzięła głęboki wdech i pobiegła przed siebie. Minęła główną bramę i przez dłuższą chwilę poruszała się drogą obsadzoną bukami. Następnie bez zastanowienia wybrała ścieżkę skręcającą w dębowy las. Musiała się przyzwyczaić do piaszczystego podłoża, z wystającymi gdzieniegdzie korzeniami drzew. Od lat korzystała z ciągnącej się wzdłuż East River betonowej trasy zaprojektowanej dla biegaczy. Kilkukilometrowa droga z widokiem na Brooklyn i stojącą na Liberty Island Statuę Wolności była równa i płaska. Tutaj Julia musiała uważnie stawiać kroki, przeskakiwać wystające kamienie oraz omijać liście paproci od czasu do czasu kładące się na wąskiej dróżce. Po chwili dotarła do głównego traktu, a jej bieg stał się bardziej sprężysty. W słuchawkach brzmiał jej ulubiony kawałek Fatboya Slima Right Here, Right Now. Złapała rytm. Uwielbiała ten moment, gdy stawała się samym biegiem, jakby jej ciało stanowiło autonomiczny mechanizm przemierzający przestrzeń bez angażowania świadomości. Nogi instynktownie odbijały się od ziemi, wyciągały i opadały, by za chwilę powtórzyć tę samą sekwencję ruchów. Ciało robiło się lekkie, a myśli klarowne. Jogging to był zdecydowanie jej sport.

Po dwóch kilometrach las zaczął rzednąć i po prawej stronie przez zielone gałęzie zaczęła prześwitywać tafla wody. Julia, nie tracąc prędkości, spojrzała za siebie. Nikogo nie dojrzała. Lekko przeskoczyła z traktu w leśną gęstwinę. Przecisnęła się przez krzaki, stanęła na szczycie wzgórza i wyjęła z uszu słuchawki. Cisza. Niemal absolutna cisza, przerywana jedynie śpiewem ptaków. Na horyzoncie ciągnęło się długie jezioro. Julia oszacowała, że jej nowy dom musiał znajdować się dokładnie na jego końcu. W dolinie dostrzegła obejście otoczone drewnianym płotem. W głębi stał jednorodzinny murowany dom, kryty grubą strzechą. Ktoś z niego wyszedł, a Julia szybko przyklęknęła. Serce biło jej tak mocno, że czuła je w gardle. Ostrożnie wychyliła się do przodu. Przed domem stała korpulentna kobieta o czarnych, falowanych włosach opadających na twarz. Ubrana w obszerną kwiecistą suknię sięgającą do ziemi wyglądała jak Cyganka. Ale to nie była Cyganka – Julia doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Obok dostrzegła księdza. Siwy mężczyzna w ciemnogranatowej koszuli miał na szyi koloratkę, wyraźnie widoczną nawet z tej odległości. Trzymał coś w ręce. Julia wytężyła wzrok. Palce duchownego oplatał sznur, zwisając jednym końcem ku ziemi. Kobieta mówiła podniesionym głosem, więc Julia mogła wyłapać pojedyncze słowa. Po chwili ksiądz wyciągnął dłoń, a kobieta złożyła na niej pocałunek. Mężczyzna wsiadł do srebrnego golfa trójki. Kaszubka postała jeszcze chwilę przed domem, po czym weszła do środka.

Julia głęboko zaczerpnęła powietrza, zdając sobie sprawę z tego, że na chwilę w ogóle przestała oddychać, starając się podsłuchać rozmowę. W końcu ostrożnie wstała i cofnęła się w gąszcz drzew.