Kołtun się jeży - ebook

(…) _Wojciech Cejrowski w cyklicznym bełkocie „WC Kwadrans”_ (…) – „Trybuna Śląska”, 10 VIII 1995

_Ostatnio rżałem jak koń, kiedy oglądałem redaktora Cejrowskiego w akcji_ – Marek Jurek, przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji

_Siedzi faszysta, mówi, że jest satyrykiem i opowiada rzeczy, w których nie ma kompletnie nic śmiesznego_ – „Wprost”, 4 VI 1995

_Nikomu nie przeszkadza ośmieszanie Kościoła i księży w kabarecie Olgi Lipińskiej. Natomiast kiedy Wojciech Cejrowski prowadzi „WC Kwadrans”, to oskarża się go o faszyzm_ – Prezes NBP Hanna Gronkiewicz-Waltz

_Do „WC Kwadransa” nie zachęcam, bo nie wypada zapraszać do ulicznego klozetu_ – „Wiadomości Kulturalne”, 6 VIII 1995

_Co czwarta Polka i co trzeci Polak ogląda program „WC Kwadrans” – wynika z najnowszych badań OBOP_ – „Gazeta Polska”, 1 VI 1995

_Jasnogród dostał biegunki i oblega WC_ – poseł KPN

_Cejrowski cieszy się ogromną popularnością. Jeśli gdzieś występuje, to ludzie nie mieszczą się w sali, choćby nie wiem jak była duża_ – profesor Jerzy Szacki, socjologKOŁTUN SIĘ JEŻY

WSTĘP 2024

Książkę tę napisałem w roku 1995.

Ojciec mi kazał.

Wcześniej Ojciec pracował jako impresario (dziś mówią „agent” lub „menadżer”) Czesława Niemena, gdy Niemen był absolutną awangardą. Ojciec „hodował” awangardę. Lubił to i umiał. Poza Niemenem pod jego opieką byli Maryla Rodowicz, Breakout i Nalepa, Osjan i SBB, Jacek Kaczmarski i Brygada Kryzys… Na samym końcu tej awangardy byłem ja.

Ojciec wszedł do pokoju i NAKAZAŁ mi:

– Napisz książkę, bo zaraz nas wywalą z TVP, więc musimy mieć książkę, aby nie zaginąć.

– Zaginąć? – pytam.

– Będziesz epizodem polskiej kultury, a nie trwałą zmianą w myśleniu. Z Niemenem próbowali robić to samo: miał być epizod i wybryk natury, a nie trwała zmiana myślenia. Więc mówię ci, synu, NAPISZ KSIĄŻKĘ!

– Nie umiem.

– To się naucz! Poza tym… ja wiem, że umiesz, a ty się zwyczajnie boisz, bo jeszcze nigdy nie próbowałeś. Pisz!

Cisnął na biurko szesnastokartkowy zeszyt w kratkę i wyszedł. Miał w nim zanotowane pytania, które ludzie zadawali mi na spotkaniach z publicznością „WC Kwadransa”, na imprezach parafialnych, w listach „do redakcji”.

Znałem je, bo to były wszędzie i w kółko te same pytania. Gdy jechałem w nowe miejsce na kolejne spotkanie na żywo, wiedziałem, co odpowiadać, zanim jeszcze padło pytanie. Teraz wystarczyło zapisać te odpowiedzi. Zapisać, zanim mnie zakneblują.

„Kołtun się jeży” to moja instynktowna odpowiedź na pytania, które ludzie zadawali sobie i mnie.

Mój obecny impresario (młodszy od mego Ojca o dwa pokolenia) przeczytał tę książkę dopiero w roku 2024 i był zaskoczony, że jest nadal aktualna.

– Skąd pan wtedy wiedział, że tak będzie, jak teraz jest?

Nie wiedziałem.

Po prostu w roku 1995 wyciągnąłem prawidłowe wnioski z tego, co się wówczas działo. Pewne rzeczy są LOGICZNĄ konsekwencją innych rzeczy. Legalizacja rozwodów prowadzi do większej liczby rozwodów. Kapitalizm mnoży, a socjalizm dzieli, czyli w kapitalizmie rośnie liczba bogatych, a w socjalizmie rośnie liczba biednych. Ostatecznym rezultatem ciągłego dzielenia jest zero, czyli w socjalizmie porcje stają się coraz mniejsze – docelowo wszyscy mają równo, ale jednocześnie mają zero.

Wznowiłem tę książkę bez zmian. Poprawiłem interpunkcję i ortografię, dodałem kilka przypisów – tyle.

Tematyka „Kołtuna” jest wciąż aktualna. Dlatego drukuję WYDANIE BEZ ZMIAN – słowo w słowo to, co pisałem w roku 1995.Do czasu, gdy kupili Państwo tę książkę, większość dziennikarzy zdążyła już zapewne rozerwać ją na strzępy i oblać wiadrem pomyj. Ich recenzje były pisane jeszcze przed jej wydaniem. Wcale jej nie czytali, wystarczyło im nazwisko autora. Skąd o tym wiem? Z doświadczenia. Pismaki słuchają moich programów radiowych, oglądają mnie w telewizji, przychodzą na moje występy, ale nie widzą i nie słyszą, co mówię. Pamiętają jedynie to, co o mnie napisali inni i bezmyślnie powtarzają, żem kołtun, ksenofob, rasista, cham... Nie liczy się to, co mówię i piszę. Ważne, że jestem niepoprawny politycznie i nieakceptowany w europejskim towarzystwie.

Szanowni Państwo, proszę się strzec: są na świecie ludzie – komuniści, socjaliści, feministki, lambadystki, kondomiarze, obrońcy zwierząt, elity intelektualne, roznosiciele wirusa HIV, wegetarianie, czułe serduszka, sekty, skrobankarze, Europejczycy, bogobójcy, tancerze itp. – którzy będą się starać powstrzymać Państwa od lektury tej książki.

Miałem nawet zamiar zaproponować, by dla swego bezpieczeństwa włożyli Państwo moją książkę w obwolutę po Biblii podobnych rozmiarów. Potem przyszło mi jednak do głowy, że Pan Bóg nie jest wpisany do konstytucji i lada chwila czytanie Biblii w miejscach publicznych, takich jak dworce, ulice, szkoły, przychodnie i bary mleczne, może zostać zakazane. Poza tym czytanie czegoś, co wygląda jak Biblia, na oczach innych osób mogłoby być uznane za agresywne narzucanie swego światopoglądu religijnego, który przecież jest sprawą intymną i powinien być wstydliwie ukrywany. Wystawianie się z moją książką na widok publiczny jest równie niesmaczne jak zawieszenie krzyża w klasie.

Proszę więc dać sobie spokój ze zmienianiem okładki. Należy jedynie pamiętać, że czytanie tej książki na oczach innych może Państwa narazić na wytykanie palcami, lżenie różnymi słowami albo obrzucanie zgniłymi jajami.

Nie lękajcie się jednak i czytajcie. Bądźcie odważni i dzielni, nie pozwólcie się zawstydzać. Uśmiechajcie się prosto w twarz tym, którzy będą na Wasz widok fukać i zadzierać nosa. Śmiejcie się w głos, gdy Was zapytają, czemu czytacie dzieło faszystowskie. Ignorujcie ich z godnością, kiedy będą Was nazywać ciemniakami i kołtunami. Wzdychajcie z politowaniem, kiedy Was oskarżą o bezduszność albo zapytają, kto Was zmusił do czytania tego świństwa?...

Takimi mniej więcej słowami (cytowałem z pamięci) rozpoczął swoją pierwszą książkę Rush Limbaugh. Pasują jak ulał i do mojej.

Dziennikarze piszą o mnie czasem „polski Rush Limbaugh”. Wolałbym, żeby tego nie robili, bo nasze podobieństwo jest bardzo powierzchowne – dotyczy wyłącznie światopoglądu, a nie na przykład formy jego wyrażania. Rush prowadzi w Ameryce audycje radiowe (inne niż moje), ma też co tydzień kilka kwadransów w telewizji (ale nie WC Kwadransów) oraz wydał trzy książki (absolutnie niepodobne do tej). Rush broni tego, co ja, i zwalcza to, co ja. Posługuje się zdrowym rozsądkiem, sumieniem i poczuciem humoru; ja też. Nie znaczy to jednak, że jest on moim ojcem duchowym. Nie jest – inaczej się zachowuje, inaczej argumentuje, co innego go śmieszy.2

Łączy nas niewątpliwie to, że jest on w Ameryce zwalczany tak samo gorąco jak ja w Polsce. Niszczy się go za pomocą tych samych chwytów propagandowych co mnie. Ba, robią to ci sami ludzie – elity jajogłowych (ja mam ciut gorzej, bo dochodzą jeszcze kwadratogłowi komuniści). Z Rushem Limbaugh łączy nas też miłość do Ciemnogrodu.

Gdybym to ja urodził się wcześniej od niego, to w Stanach Zjednoczonych pisano by o Rushu Limbaugh „amerykański Wojciech Cejrowski”.

Dostałem od Państwa kilka tysięcy listów, na które nie dam rady odpowiedzieć indywidualnie. Z drugiej strony czytam wycinki prasowe na mój temat i często mam chęć jakoś je skomentować – wysyczeć coś pod adresem podłego pismaka, ale nie bardzo jest jak. Ba, najczęściej nie ma też komu wysyczeć, bo podpis pod artykułem to na przykład ,,(kat)” albo „Zup.”. Napisałem więc tę książkę. Odpowiadam w niej hurtem na listy od Państwa, na najczęściej powtarzające się pytania widzów WC Kwadransa, rozwijam tematy, na które nie wystarczyło czasu w programie oraz odpłacam pięknym za nadobne wszystkim szujom dziennikarskim, które robią mi koło pióra.

Zapewniam, że jest tu sporo do śmiechu i równie wiele do płaczu. Komuniści będą walić pięściami po meblach i wyć z wściekłości; Ciemnogrodzianie będą się klepać po udach z uciechy i wyć ze śmiechu. WC Kołtun się jeży tak, że niektórym włos się zjeży na głowie.

Wszystko, co Państwo za chwilę przeczytają, jest wyłącznie moim dziełem. Wszelkie namowy napisania książki _we współpracy z jakimś sprawnym dziennikarzem_ stanowczo odrzucałem. Wywiady rzeki, które na zamówienie osoby sławnej, ale leniwej pisze jakiś podstawiony „murzyn”, są w moim mniemaniu oszustwem wobec Czytelnika.

Jedynie ortografia i interpunkcja w tej książce są dziełem osób trzecich, resztę biorę na siebie: treść, gramatykę, redakcję tekstu, a nawet okładkę.

Tę ostatnią projektowałem ręka w rękę z moim przyjacielem z liceum Łukaszem Ciepłowskim. Od kilku lat jest on moim „nadwornym malarzem”. To on stworzył znaki graficzne moich firm, on wymyślił logo WC Kwadransa, razem robiliśmy czołówkę do programu.

I ja, i on mamy głowy pełne pomysłów plastycznych, ale z nas dwóch tylko on potrafi rysować. Na moje szczęście czasem po prostu rysuje to, co mu opowiem, a czego sam nie potrafię przenieść na papier. Każdy inny artycha powiedziałby mi: _panie, sam pan sobie narysuj_, a Łukasz cierpliwie rysuje jedną okładkę ze swojej głowy, drugą z mojej, a potem je łączymy. Święty człowiek. Podałbym Państwu jego numer telefonu, ale żona Ciepłego mówi, że ten za dużo pracuje i że wcale nie potrzebuje nowych klientów. Z kobietą zadzierał nie będę.Pisanie tej książki wraz z powyższym wstępem zakończyłem 17 XI 1995 przekonany, że prezydentem zostanie Lech Wałęsa. Właśnie usłyszałem, że stało się inaczej, dlatego muszę dopisać kilka zdań.

Prezydentem jest komunista, więc znów nastał czas walki, strajków i powielaczy. Kolejne pokolenie będzie zmuszone walczyć, a nie tworzyć. Skończyło się budowanie demokracji i święto wolności. Wróci kneblowanie ust i pałowanie po nerkach.

Wspólna Polska?!

Z kim?

Ta ich „Wspólna Polska” to przecież po łacinie _Polonia_ communis.

Nie będzie żadnej wspólnej Polski! Nie poczuwam się bowiem do wspólnoty z bandą zdrajców, zbrodniarzy, moskiewskich sługusów, złodziei, czerwonych pająków, zabójców księży i robotników, okupantów Narodu, uzurpatorów...

Nie jest moja Polska Jaruzelskiego, Kwaśniewskiego, Humera, Oleksego, Urbana, Sekuły, Rakowskiego i ich żon. Nie jest i nigdy nie będzie. Sprawą honoru jest do tego nie dopuścić.

Oni oczywiście zechcą się do nas łasić, będą się chcieli za naszym pośrednictwem ucywilizować, ale nam nie wolno dać się zwieść. Zapchlonego kundla należy kopnąć, a nie pozwalać, by się nam ocierał o nogawice. Nie wolno dopuścić do zaniku podziału na dobro i zło. Nie wolno pozwolić, by ktoś zasypał ten podział pod hasłem Wspólna Polska.

O wspólnocie ze złem nie ma mowy. Z towarzyszami nie będziem w aliansach.

Być może zniknie WC Kwadrans, a ja trafię do więzienia (na przykład pod pretekstem obrazy majestatu członków partii komunistycznej) albo w najlepszym razie zostanę wygnany do Arizony i będę Naczelnym Kowbojem RP na Wychodźstwie. Nie ma jednak mowy o żadnej emigracji wewnętrznej – niepodległość zdobywa się aktywnością. Co nam obca przemoc wzięła, szablą trzeba odbierać. Nie wolno siedzieć i chlipać. Nie wolno się użalać i szukać winnych porażki. Trzeba bić wroga. Obedrzeć go z jedwabnych garniturków, odebrać zagrabiony majątek i boso pognać w tajgi, z których przyszedł.

Wróciły czasy sowieckiej agentury i okupacji.

Wróciły czasy, kiedy trzeba śpiewać:

Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie.

Wszystko, co przeczytają Państwo poniżej, pisałem przed wyborami prezydenckimi i w dodatku w całkowitym oderwaniu od kampanii wyborczej. Proszę się więc nie doszukiwać między wierszami komentarzy związanych z aktualną sytuacją polityczną.

Ponieważ w tej książce odpowiadam na pytania kierowane do mnie w listach, postanowiłem przypomnieć dobry obyczaj pisania słów: Pan, Pani, Państwo wielką literą – tak się kiedyś wyrażało szacunek, niech się wyraża i dzisiaj._Czy poza radiem i telewizją można gdzieś Pana oglądać?_

Jestem często zapraszany na spotkania z żywą publicznością. Zawsze wtedy uprzedzam, że nie odegram scenicznej wersji WC Kwadransa, bo Kwadrans jest pomyślany do oglądania na małym ekranie i nie pasuje do sal teatralnych. Nie jeżdżę też z wykładami – od tego są profesorowie.

W czasie tych spotkań proponuję coś, o czym nikt nie pomyślał, choć, jak się okazuje, wszyscy tego właśnie ode mnie oczekują – pozwalam się pytać o wszystko i prowadzę rozmowę z widzami. Rzecz niemożliwa przez telewizor i zazwyczaj niepotrzebna. Jednak w moim przypadku jest dokładnie na odwrót. Ponieważ WC Kwadrans jest bardzo krótki, treściwy i kontrowersyjny, widzowie chcą dopytać o wiele rzeczy, chcą, bym rozwinął poszczególne tematy. Ponadto chcą sprawdzić, czy mój telewizyjny temperament, zapał i zacietrzewienie są prawdziwe, czy reżyserowane. Ludzie chcą się przekonać, że błyski, które widzą w moim oku, nie są udawane.

Gdybym to ja oglądał WC Kwadrans, to też chciałbym sprawdzić, czy Pan WC jest szczery i czy warto mu ufać, czy też po raz kolejny ktoś mnie robi w konia.

Ludzie na spotkaniach ze mną testują prawdziwość moich przekonań i emocji, które ujawniam w WC Kwadransie. Ludzie chcą nabrać przekonania, że nigdy (w przeciwieństwie do np. Michnika) nie wsiądę do limuzyny z Jerzym Urbanem, nie będę per „Wojtku” z generałem Jaruzelem i że nie będę wspierał lewej nogi. No i przekonują się.

Po spotkaniach często podchodzą do mnie i dają wyraz swemu zaskoczeniu tym, że jestem taki sam na żywo, jak w telewizorze. No a jaki niby mam być?

Za najnormalniejsze w świecie uważam to, że czy w domu, czy w pracy, czy w telewizji, czy na ulicy tak samo negatywnie oceniam złodziejstwo, zabójstwo, kłamstwo, zdradę... Jeśli kogoś to dziwi, to znaczy, że uległ złemu wpływowi relatywy moralnej. Proszę się jej natychmiast pozbyć. Tak nie wolno. Złodziej to złodziej, bez względu na to, komu o nim opowiadamy. Nie wolno mieć innego stosunku do tej samej sprawy w domu i w szkole. To by oznaczało zaprzaństwo i koniunkturalizm.

Skąd w ogóle taki pomysł, że ja mogę myśleć i mówić inaczej do kamery, a inaczej na półprywatnym spotkaniu z widzami.

Proszę nie brać przykładu z kolesiów z parlamentu. Tam wystarczy odpowiednio zagłosować, by:

złodziejstwo zamienić na _działalność niesprzecz-_

_ną z prawem;_

zabójstwo na _uprawnione działania organów_

_porządku;_

kłamstwo przerobić na _zachowanie tajemnicy_

_państwowej;_

a zdradę na _mniejsze zło._

Chłopaki w parlamencie mają widać czas na gadulstwo i peryfrazy – ja nie. W WC Kwadransie nie ma miejsca na długie sformułowania. Muszę się zmieścić w piętnastu minutach, a kłamstwo zawsze zawiera więcej słów od prawdy, dlatego w moim programie nie ma na nie miejsca.

Lubię jeździć po Polsce, choć to bardzo męczące. Lubię spotykać Państwa i zaglądać w twarz zarówno przyjaciołom, jak i wrogom. Lubię zaskoczenie, które zawsze wywołują moje pierwsze zdania wypowiadane po wejściu na salę:

_Proszę Państwa, nie przywiozłem żadnego referatu, nie będzie też WC Kwadransa na żywo. Dopóki jest w telewizji, nie ma takiej potrzeby. Jest za to okazja do rozmowy. Przez najbliższą godzinę jestem do Państwa dyspozycji. Ktoś czegoś nie pojął, ma pretensję, nienawidzi kołtuństwa, nie wierzy,_ że _można mieć takie poglądy jak ja – proszę bardzo, niech pyta lub atakuje._

Po kilku pytaniach i odpowiedziach powstaje atmosfera koleżeńskiej dysputy. W wielu sprawach się sprzeczamy na argumenty, czasem jest po prostu wesoło, czasem bardzo poważnie.

Tych spotkań było już kilkadziesiąt. Wszystkie wspominam miło. Lubię gorące dyskusje, zwarcie i krzyżowy ogień pytań – wtedy wymyślam najlepsze pointy, najcelniejsze argumenty.

Spotkania z widzami, w czasie których nie występuję _ex cathedra,_ niczego nie wygłaszam, tylko rozmawiam z Państwem jak równy z równym, wydawały mi się czymś oczywistym. Niedawno zwrócono mi jednak uwagę, że to coś bardzo nietypowego – pierwsza na świecie telewizja interaktywna. Po raz pierwszy w historii chłop może pogadać z obrazem i nie musi być pijany, żeby usłyszeć odpowiedź. WC Kwadrans wirtualny.

Nie potrafię oddać na papierze nastroju ani temperatury spotkań na żywo, mimo to przytoczę fragment jednego z nich:

Pytanie z widowni: _Jakim prawem ujada Pan na Gazetę Wyborczą i urąga Adamowi Michnikowi? Kim Pan właściwie jest? Jaki Pan ma dorobek_ ży_ciowy? Co Panu daje prawo deprecjonować człowieka, który od dawna wyprzedza swoją epokę?_

WC: Urągam, bo uważam, że towarzysz Michnik wyprzedza swoją epokę w niewłaściwym kierunku i w dodatku próbuje nas ciągnąć za sobą. Niech towarzysz Michnik, jeśli chce, wyprowadzi Naród Wybrany z Ciemnogrodu do Ziemi Obiecanej, ale tylko Naród Wybrany, a nie wszystkich przymusowo. Kto chce do Nowego Świata, niech maszeruje za Michnikiem, reszta wedle wolnej woli ma prawo zostać na Ojcowiźnie.

Pytanie z widowni: _Ciekawe, gdzie Pan by nas poprowadził?_

WC: Ja się nigdzie nie wybieram, tu mi dobrze. Poza tym nie będę Pana prowadzał, bo od prowadzania są pasterze, a ja jestem kowboj. To pasterze łażą z baranami, a kowboje siedzą w jednym miejscu i pilnują, żeby się trzody dobrze najadły, miały co pić, żeby nam bydło od sąsiada nie wlazło w szkodę i trawy nie wyżarło. Kowboj grodzi łąki, na których bezpieczne stada cieszą się wolnością. Pastuch zaś szturcha barany kijem, szczuje psami i przegania z miejsca na miejsce.

Wszystkim, których pociągają pasterskie wizje Michnika, polecam fragmenty Starego Testamentu o Mojżeszu. Ta pustynia, po której Mojżesz kazał się ludziom błąkać przez kilkadziesiąt lat, była do przejścia w kilkadziesiąt dni!!! Chodziło jednak o to, by w czasie marszu wymarło pokolenie pamiętające stare czasy. Potem już można było budować nowe społeczeństwo – oderwane od tradycji, pozbawione korzeni, z przerobioną historią. Michnik też to czytał i wykombinował, że poprowadzi marsz ku zjednoczonej Europie oraz zbuduje nowe eurospołeczeństwo.

Nie dam się nabrać na michniczy szwindel, który mi każe tułać się przez kilkadziesiąt lat przez pustynię jednoczenia i adaptacji po to tylko, żebym z Europy doszedł do Europy. Wybieram wolność i bezpieczeństwo na łące moich Ojców, a nie stado baranów z jąkałą za przewodnika. Wybieram Biało-Czerwoną i Orła Białego, a nie kółko z gwiazdek na błękitnym polu. Boga, Honor i Ojczyznę, a nie wolność, równość i braterstwo.

Pytanie z widowni: _Ja się z Panem zgadzam do tego momentu, ale nie rozumiem, czemu Pan odrzuca Wolność, Równość i Braterstwo – to są przecież hasła jak najbardziej chrześcijańskie_.

WC: Jak najbardziej antychrześcijańskie! Proszę się nie dać na to nabrać. To są prawa ludzkie postawione w kontrze do Praw Boskich.

Wolność z tego hasła ma zastąpić Boga – „nie wolno ograniczać wolności człowieka Prawem Boskim”.

Równość ma zastąpić Honor – szuja uzyskuje równe, czyli takie same prawa jak człowiek uczciwy, władzę ma prawo sprawować każdy, więc obywatel Hitler ma prawo być demokratycznie wybrany na dyktatora.

Braterstwo zamiast Ojczyzny oznacza zanik wspólnoty rodzinnej i państwowej. Kiedy wszyscy jesteśmy braćmi, niepotrzebne nam narody i granice, po co nam tradycje, flagi i hymny, bracia wszystkich krajów – łączcie się.

Wolność, Równość, Braterstwo mają wyprzeć Boga, Honor i Ojczyznę. Wyprzeć, a nie uzupełnić. Wybrać więc trzeba jedno albo drugie. Zapisać się do jednych albo do drugich. Nie można dwóm panom służyć.

Pytanie z widowni: _Co Pan sądzi o podręczniku do seksu napisanym przez tego rajfura Starowicza?_

WC: Może go Pan wstawić na półkę obok dzieł Lenina – taki sam wulgarny materializm.

Pytanie z widowni: _Z czego jest ten Pański kubek, ze spiżu?_

WC: Nie. Ze zwykłej amerykańskiej porcelany, za to stolik jest z polskiej wikliny.

Pytanie z widowni: _Jak to się stało, że nie wessały Pana UDeckie elity? Jak się Pan uchował?_

WC: Zawsze wolałem dzielić się opłatkiem niż styropianem i przedkładałem małomiasteczkowy salonik mojej babci ponad warszawskie szalomy. Takich jak ja elita bierze na widły, a nie na członka.

Pytanie z widowni: _A co Pan sądzi o grubej kresce?_

WC: Gruba kreska to niesprawiedliwość, ja wybieram sprawiedliwy gruby sznur.

Pytanie z widowni: _Chce Pan wieszać komunistów?_

WC: Jestem cieślą, a nie katem, wieszać nie chcę, ale chętnie zbuduję katu warsztat pracy.

Postulat z widowni: _Panie, po co nam te rozliczenia – było, minęło, trzeba odpuścić._

WC: Zanim nastąpi odpuszczenie, trzeba spełnić kilka warunków – skrucha, żal za grzechy, wyznanie win, zadośćuczynienie, pokuta... Tego wszystkiego komuchy nie wykonały, więc nie wolno im niczego odpuszczać. Nie stała się sprawiedliwość. Polityczne „przepraszam” to o wiele za mało.

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_PRZYPISY

1 Mój Ojciec – śp. Stanisław Cejrowski – był producentem „WC Kwadransa” oraz przez 15 lat moim impresariem i kompanem biznesowym. Ustawiał mnie na scenie, ustawiał do kamery i ustawiał w życiu. Niewielu artystów ma takie szczęście, by ich impresario był jednocześnie ich kochającym Ojcem. Niewielu też ma takie szczęście, by się nigdy nie obawiać, że ich impresario ucieknie z pieniędzmi lub będzie oszukiwał. Ja bać się nie musiałem, gdyż nawet gdyby Tata pomylił się w rachunkach, to ostatecznie i tak ja po Nim dziedziczyłem. Był to układ komfortowy dla obu umawiających się stron.

Ojciec zmarł w Tygodniu Miłosierdzia w roku 2010. Zadzwonił do mnie tuż po Wielkanocy, powiedział, że _licho się dzisiaj czuje, więc przyjedzie do mnie jutro, a nie dziś_, a potem zasnął cichutko po raz ostatni na tym samym tapczanie, na którym kilka lat wcześniej zasnęła po raz ostatni Jego Mama, a moja Babcia. Obudził się już w niebie – mocno w to wierzę, gdyż był świeżo wyspowiadany.

Dedykowałem Mu tę książkę, gdy ukazała się po raz pierwszy, a teraz powtarzam tamtą dedykację: Ojcu Stanisławowi_._

A czemu tak? Skąd ta dziwna składnia? Czy mam jeszcze jakiegoś innego Ojca? Tak, mam – Boga Ojca. I Ojciec Stanisław przypomniał mi o tym, gdy w roku 1997 podarował mi na imieniny czterotomowe wydanie Biblii. Wpisał tam następujące słowa:

_Wojt._

_Daruję Ci te uczone Księgi_

_w dniu Twojego patrona._

_Pamiętaj – gdy je będziesz_

_studiował, że przed wszystkim_

_był OJCIEC._

_ojciec Stanisław_

_PS. Mnie nie będzie, a te Księgi niech_

_pozostaną na zawsze Twoją lekturą._

_SC_

_23 kwietnia 1997_

2 Rush Limbaugh zmarł w 2021 roku.