Komunista obnażony. Zdemaskowanie komunizmu i przywrócenie wolności - ebook

Przedmowa

Wiele się wydarzyło w ciągu sześćdziesięciu lat, odkąd w 1958 roku prywatnym nakładem ukazał się Komunista obnażony: zdemaskowanie komunizmu i przywrócenie wolności. Tytuł ten trafił do księgarń u szczytu rozwoju ruchu antykomunistycznego w Ameryce. Willard Cleon Skousen od kilku dziesięcioleci badał komunizm i jego nieubłaganą ekspansję. Do napisania Komunisty obnażonego popchnęła go powszechna nieznajomość ostatecznych celów tego ruchu oraz filozofii i teorii, które przysporzyły mu popularności. Książka natychmiast spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem i osiągnęła status bestsellera, sprzedano miliony jej egzemplarzy, które trafiły na półki w amerykańskich domach.

Dzisiaj, kiedy według szacunkowych danych komunizm ma na koncie 150 milionów ofiar w ludziach i nadal dąży do rozprzestrzenienia się na cały świat, Komunista obnażony jest równie aktualny jak sześćdziesiąt lat temu.

W lipcu 2014 roku w telewizji Fox News wystąpił znany lekarz i komentator polityczny Ben Carson, który powiedział: „Komunista obnażony demaskuje cały progresywny program. Czytając tę książkę, odnosi się wrażenie, że powstała w ubiegłym roku. Jej autor pokazuje, co progresywiści usiłują zrobić z amerykańską rodziną i w jaki sposób dążą do zniszczenia moralności i naszych judeochrześcijańskich wartości”.

Prezydent Ronald Reagan współpracował ze Skousenem w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się destrukcyjnych idei komunizmu. „Nikt lepiej nie nadaje się do tego — powiedział — aby przedstawić, jakim zagrożeniem dla naszego kraju jest komunizm. Będziecie zaniepokojeni, będziecie poinformowani i będziecie zadowoleni, że wysłuchaliście W. Cleona Skousena”.

W 1961 roku Skousen uzupełnił swoją książkę o rozdział „45 celów komunizmu”, w którym przedstawił działania zmierzające do zniszczenia amerykańskiej kultury. Realizacja tych celów doprowadziłaby do obalenia amerykańskiej konstytucji i oddała świat we władanie marksistowskiego rządu światowego. Stan na 2017 rok jest taki, że zrealizowane zostały wszystkie z tych 45 celów poza jednym.

Dzisiaj, po sześćdziesięciu latach, jest ważniejsze niż kiedykolwiek, aby rozumieć komunistyczne koncepcje i wiedzieć, w jaki sposób podkopały wolność na całym świecie. Dzięki temu czytelnicy będą gotowi do podjęcia odpowiednich działań. Będą wiedzieli, co należy zrobić, by ocalić wolność w ostatnim kraju przeciwstawiającym się przepisowi na klęskę, który w minionym stuleciu unicestwił setki milionów istnień ludzkich.

Izzard Ink Publishing

maj 2017

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książkiJAK POWSTAŁ KOMUNISTA OBNAŻONY

Po zakończeniu drugiej wojny światowej W. Cleon Skousen nie planował napisać bestsellera. Nie spodziewał się też, że jego książka zostanie zaliczona do klasyki piśmiennictwa zimnowojennego.

Miał zamiar stworzyć zwięzły, łatwy w lekturze tekst, który przedstawiałby jasno i obrazowo komunizm, jego taktykę i strategię, a ponadto podkreślałby, jak wielkim zagrożeniem dla wolności na całym świecie jest ten system ze swoją żądzą władzy i kontroli i odrzuceniem etyki judeochrześcijańskiej.

Skousen miał świadomość, że w bibliotekach akademickich można znaleźć książki i artykuły dotyczące komunizmu. Nawet encyklopedia zawierała parę stron na ten temat. Nie był jednak zadowolony z chłodnego języka tych analiz, a ponadto uznał, że najważniejsze przemyślenia są zbyt rozproszone w rozmaitych źródłach, aby przeciętny czytelnik mógł do nich dotrzeć i je zrozumieć.

Za dużo „izmów”

W okresie tużpowojennym, pod koniec lat czterdziestych, Amerykanie nie zaprzątali sobie głowy komunizmem, przynajmniej na początku. Mieli dosyć wojen światowych, rozmaitych obciążeń i przeciwności, jakie się z nimi wiązały. Pragnęli się skupić na budowie „amerykańskiego marzenia”. Politycznego tworu, jakim był komunizm, nie postrzegali jako problemu do rozwiązania — dla nich był to kolejny „izm” związany z Europą czy jakimś innym odległym miejscem — a raczej jako polityczną czy gospodarczą abstrakcję, którą powinni się zająć politycy, aby wszyscy inni mogli z utęsknieniem czekać na wakacje w Yellowstone bądź zakup nowego samochodu, domu czy najnowszego modelu radia.

A jednak twór ten nie chciał zostawić Amerykanów w spokoju — prawie codziennie zakradał się do nagłówków gazetowych i informacji radiowych.

W 1947 roku Związek Radziecki zerwał współpracę za Stanami Zjednoczonymi i zaczął wciągać wschodnią Europę w sojusze: gospodarczy i wojskowy. Najmniejsze przejawy antystalinowskiego buntu w rodzącym się imperium sowieckim błyskawicznie duszono w zarodku za pomocą bezlitosnej machiny wojennej. Kiedy coraz głośniejsze wołania o pomoc nareszcie dotarły za ocean, sowiecki brutal ostrzegł Zachód, aby trzymał się z daleka, i zagroził trzecią wojną światową, gdyby ostrzeżenie to zostało zignorowane. Doprowadziło to w stosunkach między Wschodem a Zachodem do konfrontacji, która dała światu przedsmak zimnej wojny.

W 1947 roku Zachód sądził, że jego pozycja jest bardzo mocna. CIA zapewniała administrację rządową, że ewentualne zagrożenia sowieckie ograniczają się do potencjału konwencjonalnego na kontynencie europejskim. „Spośród zagranicznych mocarstw tylko ZSRR jest zdolny zagrozić bezpieczeństwu Stanów Zjednoczonych — napisano w raporcie SECRET z 26 września 1947 roku. — ZSRR nie posiada obecnie zdolności do militarnej agresji poza Europą i Azją, jest jednak w stanie zająć większość kontynentalnej Europy, Bliski Wschód i Koreę”1.

Zaledwie dwa lata później ten dość optymistyczny pogląd został całkowicie zrewidowany.

Stany Zjednoczone tracą pozycję jedynego supermocarstwa

W 1949 roku Sowieci zdetonowali swoją pierwszą bombę atomową, niespodziewanie podważając przewagę jądrową Zachodu. Cztery lata później przeprowadzili test bomby termojądrowej, zamieniając zimną wojnę w prawdziwy wyścig o dominację.

Tymczasem komuniści chińscy pokonali swojego największego wroga, nacjonalistów, i 1 października 1949 roku ogłosili światu, że pojawiło się kolejne mocarstwo komunistyczne. Była to Chińska Republika Ludowa, a na jej czele stanął Mao Tse-tung.

Osiem lat później, 4 października 1957 roku, Sowieci wystrzelili na orbitę okołoziemską pierwszego sztucznego satelitę. Sputnik 1 okrążył ziemię około 1400 razy i wzbudził w milionach ludzi trwożne przekonanie, że w przyszłości będą nam latały nad głowami bomby atomowe.

Zapracowani Amerykanie zaczęli się głośno zastanawiać, czym właściwie jest ta bliżej nieokreślona, lecz agresywna i coraz skuteczniejsza siła zwana komunizmem i dlaczego tak szybko zyskuje zwolenników.

Większość Amerykanów nie rozumiała komunizmu. Dla jednych było to narzędzie sprawiedliwości społecznej, rosyjski sposób na zaprowadzenie równości w krajach, w których panowała dyktatura. Dla drugich była to ideologia gospodarcza obiecująca robotnikom wszystkich krajów uczciwą płacę. Związki zawodowe na całym świecie przejęły od komunistów taktykę stosowania siły w celu wymuszenia wyższych płac, lepszych warunków pracy i z radością patrzyły, jak dzięki nowym marksistowskim regułom rośnie im liczba członków. A dla jeszcze innych komunizm był kontynuacją rewolucji bolszewickiej z 1917 roku, która osiągnęła dostateczną moc perswazji i potrafiła podsycić niezadowolenie społeczne tak, aby obalić amerykański sposób życia.

Dochodziły do tego takie problemy, jak wojna koreańska, siatki szpiegowskie, infiltracja, aresztowanie Ethel i Juliusa Rosenbergów, żelazna kurtyna i konsekwentne rozwijanie przez Sowietów potencjału militarnego.

Czy nie dało się zatrzymać komunizmu?

Na początku lat pięćdziesiątych senator Joseph McCarthy odgrywał główną rolę w dążeniu do zdemaskowania komunistów infiltrujących amerykańską władzę. Wezwał do podjęcia właściwych kroków, by zapewnić Ameryce bezpieczeństwo. W tym samym czasie równoległe działania prowadziła Komisja Izby Reprezentantów ds. Działalności Antyamerykańskiej.

W 1957 roku odnosiło się wrażenie, że w wymiarze publicznym komunizm osiągnął już w Ameryce szczyt swojego rozwoju i jego wpływy maleją. Pod koniec dekady Komunistyczna Partia USA (CPUSA — Communist Party USA) miała zaledwie 10 tysięcy członków, czyli prawie dziesięć razy mniej niż na początku lat pięćdziesiątych. Mimo to dyrektor FBI John Edgar Hoover wiedział, że komunizm nadal kwitnie, tyle że w podziemiu, w związku z czym Biuro miało w szeregach Partii Komunistycznej 1500 informatorów2.

Elizabeth Bentley

Szpiegostwo było dla FBI trudnym i narastającym problemem. Biuro wkładało wiele wysiłku w tropienie organizacji wywrotowych i wykorzenianie komunizmu z wrażliwych obszarów państwa i najwyższych szczebli władzy.

Ciężka praca od czasu do czasu przynosiła owoce. I tak w 1945 roku agentka sowiecka Elizabeth Bentley przeszła na drugą stronę i poinformowała władze amerykańskie o 150 aktywnych szpiegach działających na terenie USA. Lista zawierała trzy znane nazwiska, Harry’ego Dextera White’a, Whittakera Chambersa i Algera Hissa. Ich niesamowitą historię Skousen przedstawia w rozdziale 7 Komunisty obnażonego.

Dziennikarze przychylni ideologii komunistycznej kwestionowali wiarygodność Bentley, na przykład jeden z nich nazwał ją „muszkatołową Matą Hari”. Z kolei druga strona uznawała ją za naiwną i twierdziła, że ta „kształtna nowojorska blondynka z niebieskimi oczami” dała się omamić komunistom.

Tajne archiwa sowieckie nareszcie otwarte

Czy Bentley trafnie wskazała szpiegów? Skousen przedstawił argumenty na jej rzecz, udowadniając, że nie tylko się nie myliła, ale również że zdemaskowani przez nią szpiedzy stanowili jedynie czubek czerwonej góry lodowej, która po kryjomu rozrywała kadłub wielkiego okrętu o nazwie Stany Zjednoczone. Dyskusje na temat jej zeznań popadły w zapomnienie na ponad trzydzieści lat po publikacji książki Skousena.

A potem doszło do serii niezwykłych wydarzeń. W latach osiemdziesiątych potężne imperium sowieckie osłabło, by w 1991 roku dokonać żywota. Zachód uzyskał dostęp do tajnych archiwów KGB3-NKWD4.

Po odtajnieniu, przetłumaczeniu i analizie tysięcy szpiegowskich dokumentów uzyskano potwierdzenie zeznań Bentley.

Harry Dexter White, wysoki urzędnik Departamentu Skarbu, rzeczywiście został zwerbowany i szpiegował przeciwko USA5. Dodatkowe potwierdzenie uzyskali kryptografowie z NSA (National Security Agency), którzy połączyli White’a z jego tajnym sowieckim kryptonimem „Jurysta”6.

Przynależność Whittakera Chambersa do siatki szpiegowskiej potwierdził później on sam, przyznając się do tego w swoich książkach i wystąpieniach.

Z kolei Algera Hissa, wysokiego rangą amerykańskiego dyplomatę, powiązano z „Grupą Harolda Ware’a”, podziemną komórką komunistyczną działającą na terenie Waszyngtonu. Niektórzy powątpiewali w jego winę jeszcze długo po tym, gdy w 1950 roku został skazany na więzienie za krzywoprzysięstwo. Te same zbiory sowieckich dokumentów dowodziły, że Hiss przez wiele lat był agentem sowieckiego wywiadu wojskowego. Potwierdziły się również tezy analityków z Projektu Venona, którzy ustalili, że w sowieckich depeszach za kryptonimem „Ales” krył się właśnie Alger Hiss7.

Próby oswojenia niedźwiedzia

Willard Cleon Skousen zagłębił się w ten gąszcz intryg, szpiegostwa i międzynarodowej nieufności, aby pokazać, czym naprawdę jest komunizm.

„Chciałem uchwycić najskrytsze myśli komunisty — wyjaśniał w 1958 w roku — aby Amerykanie mieli poczucie, że naprawdę rozumieją motywacje i ambicje komunistów”.

Celem niedokończonego zadania Skousena było przekształcenie owoców żmudnych badań archiwalnych w łatwe w lekturze teksty. „Liczyłem na to, że jeżeli zawrzemy cały ten materiał w jednym tomie — powiedział w 1958 roku dziennikarzom — to zwykli Amerykanie otrzymają czytelny obraz komunisty i będą potrafili z codziennych informacji gazetowych wyczytać sowiecką strategię”.

Skousen był wybitnym badaczem historii. Kochał politologię i uzyskał dyplom z prawa w nadziei, że uda mu się zgłębić naukę o swobodach ustrojowych i zagrożeniach dla nich. W 1935 roku, po skończeniu prawa na Uniwersytecie George’a Washingtona, rozpoczął szesnastoletnią karierę w FBI.

Służba ojczyźnie w wielu rolach

Skousen miał możliwość wszechstronnego zapoznania się z funkcjonowaniem FBI. Zaczynał od najniższego szczebla jako goniec. Szybko został szkoleniowcem zarządzającym grupami agentów, instruktorem do spraw broni palnej, instruktorem policji, doradcą inspektora i szefem liczącej ponad 25 osób sekcji komunikacyjnej. Tak jak wszystkich innych agentów wielokrotnie przenoszono go do różnych miast na terenie kraju, aby się „otrzaskał”, jak to wtedy nazywano.

Oprócz codziennych obowiązków Skousenowi często powierzano specjalne projekty i zadania, wykorzystując jego liczne umiejętności, takie jak przemawianie, nauczanie, szkolenie i pisanie.

W 1945 roku napisał tekst promocyjny zatytułowany Historia Federalnego Biura Śledczego. Wielokrotnie dodrukowywana broszura ukazała się w milionach egzemplarzy8.

Skousen zwykle wygłaszał 100-200 przemówień rocznie na terenie całego kraju. Jeden z jego bezpośrednich zwierzchników tak go ocenił: „Należy do najlepszych mówców w Biurze. Jest z gruntu lojalny i pełen zapału...”9.

Służąc w Kalifornii, pewnego dnia Skousen poszedł na zwołane ad hoc spotkanie. Szef placówki, R.B. Hood, zapowiedział około trzydziestu zgromadzonym mówcom z FBI, że mają robić notatki z wzorcowego przemówienia, które zaraz usłyszą. Potem zwrócił się do Skousena i kazał mu wygłosić owo wzorcowe przemówienie. Skousen wspominał później, że starał się, jak mógł, ale „stracił przy okazji pięć kilo!”. Kiedy skończył, Hood ogłosił, że powierza mu prowadzenie kilkutygodniowego kursu wygłaszania przemówień10.

Badacze komunizmu w FBI

Skousen nie należał do zajmującego się komunizmem wydziału antyszpiegowskiego ani nie tworzył żadnych dokumentów analitycznych na ten temat w ramach swoich regularnych zadań11. Agenci nie byli jednak sztywno przydzielani wyłącznie do „przestępstw” albo wyłącznie do „bezpieczeństwa”. Szkolono ich w obu tych dziedzinach i nieustannie przesuwano z jednego do drugiego typu działań. W ramach regularnych obowiązków Skousen miał kontakt z komunistami i sympatykami komunizmu. Często również rozmawiał z funkcjonariuszami FBI, którzy doskonale znali temat. W swoich dziennikach wymienia z nazwiska kilku pracowników FBI, którzy pomogli mu w badaniach nad komunizmem:

Daniel Milton „Mickey” Ladd „przypuszczalnie wiedział o działaniach szpiegowskich aparatu komunistycznego więcej niż jakikolwiek inny funkcjonariusz FBI” — napisał Skousen. Ladd przez jakiś czas był człowiekiem numer trzy w FBI, a także szefem działu kontrwywiadowczego. Nadzorował najważniejsze zimnowojenne śledztwa dotyczące bezpieczeństwa narodowego, w tym przypadku Algera Hissa oraz Juliusa i Ethel Rosenbergów.

Lee R. Pennington jr. to „jeden z moich dobrych przyjaciół i mentor od komunizmu w czasach FBI”. Pennington był doświadczonym agentem FBI, który blisko współpracował z Hooverem i specjalizował się w rozpoznawaniu komunistycznych działaczy i sympatyków. W 1953 roku, w chwili przejścia na emeryturę, był trzecim najstarszym rangą agentem FBI.

Guy Hottel „był oficerem prowadzącym mojego wstępnego szkolenia w Waszyngtonie i osobą głęboko zaangażowaną w tropienie komunistycznych i przestępczych intryg w stolicy kraju”12. Hottel należał do najbliższych współpracowników Hoovera i przez jakiś czas był jego osobistym ochroniarzem.

William C. Sullivan pełnił funkcję szefa działu wywiadu krajowego. Był ekspertem od komunizmu i przez krótki czas lokował się na trzecim miejscu w hierarchii FBI. Był również najważniejszym z twórców opublikowanej w 1962 roku książki A Study of Communism, na której okładce jako autor widniał J. Edgar Hoover13.

Przyjaźń z Williamem C. Sullivanem

W jednym z wielu listów, które do siebie napisali, Skousen poinformował Sullivana, że Komunista obnażony zostanie wydrukowany za parę tygodni: „powinienem mówić o »naszej« książce, ponieważ będę Ci dozgonnie wdzięczny za cenne wskazówki. Żałuję tylko, że nie mogłem napisać kilku akapitów we wstępie z podziękowaniami za Twój wkład. Ale jestem pewien, że kiedy będziesz to czytał, zrozumiesz, jak wiele dla mnie znaczą Twoje badania, którym zawdzięczam wiele spośród zawartych w tym materiale perełek”14.

W późniejszych listach Sullivan skorygował nieścisłości oraz podał kilka dodatkowych szczegółów i cytatów15.

Dzięki wymienionym przyjaciołom z FBI i własnym doświadczeniom Skousen uzyskał bardzo konkretną wiedzę i odpowiedzi na pytania, dlaczego komunizm jest tak wpływowy i czym kieruje się komunista.

Skousen wyjaśnił: „Kiedy spytałem jednego z ekspertów , dlaczego nie ogłaszamy tych informacji , powiedział, że nie mają jeszcze postaci, w której można by je przekazać opinii publicznej. »Zrozumiesz to, kiedy przeczytasz około 175 tomów materializmu dialektycznego«. Ja powiedziałem: »W takim razie wyślij mnie na sympozjum, pozwól mi wgryźć się w problem«. Odparł, że nie ma żadnego sympozjum, że do tej pory nikt czegoś takiego nie zorganizował”16.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------

1 Review of the World Situation as it Relates to the Security of the United States, Centralna Agencja Wywiadowcza, CIA 1, 26 września 1947, kopia nr 23, odtajnione.

2 C. Gentry, J. Edgar Hoover: the Man and the Secrets, New York 1991, s. 442.

3 Zob. J. Haynes, H. Klehr, A. Vassiliev, Spies: The Rise and Fall of the KGB in America, New Haven 2009.

4 NKWD jest skrótem od Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych. Było to radziecki organ ścigania, przede wszystkim w czasach Stalina, najbardziej znany z zarządzania Gułagiem, masowych egzekucji, deportacji, szpiegostwa i zabójstw politycznych za granicą.

5 J. Schecter, L. Schecter, Sacred Secrets: how Soviet Intelligence Operations Changed American History, Washington 2003, s. 122.

6 Notatka FBI, D.M. Ladd do J. Edgara Hoovera: „Informuję o pozytywnej identyfikacji agenta »Jurysty« (pseudonim operacyjny agenta radzieckiego działającego w 1944 roku i wskazanego przez Projekt Venona) z nieżyjącym Harrym Dexterem White’em. White był dawniej asystentem administracyjnym byłego sekretarza skarbu Morgenthau”, 16 października 1950, teczka FBI Projektu Venona, s. 17-18.

7 Projekt Venona to jeden z kryptonimów długoletniej operacji Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, której celem było rozszyfrowanie zakodowanych wiadomości przechwyconych głównie podczas drugiej wojny światowej. Materiały projektu zostały upublicznione w 1995 roku i potwierdziły zebrane już dowody dotyczące kilku głośnych spraw szpiegowskich. Program działał od 1943 do 1980 roku.

8 Adnotacja W. Cleona Skousena (WCS) na archiwalnym egzemplarzu „The Story of the Federal Bureau of Investigation”.

9 Notatka FBI, L.B. Nichols do C. Tolsona, 6 kwietnia 1945; raport z kontroli agenta R.B. Hooda z 16 lipca 1946 roku: „Agent Skousen ma doskonałą prezencję. Ubiera się schludnie i powściągliwie, ma sympatyczną osobowość. Wygłasza wiele przemówień w imieniu Biura, za co otrzymał liczne listy pochwalne. Świetnie reprezentuje Biuro. Ocena: znakomity”.

10 Journals of W. Cleon Skousen, 4 marca 1949.

11 Notatka FBI, M.A. Jones do C.D. DeLoacha, 12 października 1961, w której znajduje się potwierdzenie, że Skousen badał komunizm z własnej inicjatywy, ponieważ FBI oficjalnie mu tego nie zleciło.

12 Journals of W. Cleon Skousen, wpis bez daty, ale umieszczony w zszywce styczeń–marzec 1998.

13 The FBI: a Comprehensive Reference Guide, ed. by A.G. Theoharis, Phoenix 1999.

14 W. Cleon Skousen do Williama C. Sullivana, 30 grudnia 1957, w odpowiedzi na serdeczny list z życzeniami świątecznymi od Sullivana, 16 grudnia 1957.

15 Na przykład: William C. Sullivan do W. Cleona Skousena, 11 września 1958, list zawiera przetłumaczone cytaty ze Stalina, których pierwotnie użył Skousen, zob. Journals of W. Cleon Skousen, 1958.

16 Z przemówienia The Naked Communist, the History and Philosophy of Socialism Today W. Cleona Skousena na Brigham Young University, Provo 1967.