Konflikt interesów - ebook

Od autora

Wyznaję dwie zasady dotyczące pisania literatury sensacyjnej. Po pierwsze, jest to moim zdaniem rzemiosło, którego można się nauczyć, w którym można nabrać biegłości i które można podnieść do wyższej rangi. Po drugie, my, autorzy literatury sensacyjnej, mamy obowiązek bawienia naszych czytelników i przyprawiania ich o dreszcz emocji.

Czytając pierwszą wersję tej książki, którą napisałem przed trzynastu laty, zdałem sobie sprawę, że choć jest to poprawnie skonstruowane, dramatyczne i pełne żywych postaci studium, poświęcone życiu na Wall Street, nie budzi ono we mnie większych emocji i nie będzie ich zapewne budzić w czytelnikach.

Inaczej mówiąc, nie jest to prawdziwy dreszczowiec.

Brałem pod uwagę możliwość pozostawienia tej książki bez zmian. Stałaby się ona wtedy ciekawostką wśród innych napisanych przeze mnie powieści sensacyjnych. Ale potem uświadomiłem sobie ciężar gatunkowy drugiej z wymienionych powyżej zasad – poczucia obowiązku wobec czytelników. Wiedziałem, jak bardzo lubię czytać książki o burzliwej, zaskakującej akcji, i byłem przekonany, że zarówno fabuła, jak i bohaterowie mojej książki są tworzywem, z którego można zbudować atrakcyjniejszą opowieść. Rozebrałem więc książkę na czynniki pierwsze i napisałem ją niemal w całości na nowo.

Miałem niedawno okazję pisać wstęp do nowego wydania „Frankensteina” Mary Shelley. Badając jej twórczość, odkryłem, że zmieniła ona znacznie tę powieść w trzynaście lat po jej napisaniu (czyż nie jest to zbieg okoliczności?). Liczne przeróbki w tekście późniejszego wydania odzwierciedlały zmiany w poglądach autorki na świat. W przypadku „Konfliktu interesów” jest inaczej. Obecne wydanie ukazuje chaotyczną epokę lat 80., ale na Wall Street nie zaszły od tej pory większe zmiany. Nadal obserwujemy szaleństwo przejęć jednych firm przez drugie, niekontrolowane bogactwo, modne kluby na Manhattanie, bezwzględność w salach konferencyjnych i sypialniach. Nadal też spotykamy ciężko pracujących prawników, którzy pragną przede wszystkim pomagać swoim klientom i zarabiać na życie w wybranym przez siebie zawodzie.

Szczególne podziękowania składam mojej redaktorce, Kate Miciak, która stworzyła szansę, by ta książka nabrała obecnej postaci.

J.D. Pacific Grove, Kalifornia, 2001Rozdział pierwszy

Czyściciel zasłon został uprzedzony, że nawet teraz, dobrze po północy z soboty na niedzielę, podczas długiego weekendu z okazji Święta Dziękczynienia, mogą przebywać w firmie prawnicy i aplikanci, nadal zajęci pracą.

Dlatego trzymał w dłoni broń skierowaną ostrzem w dół.

Był to dziwny przedmiot – właściwie nie nóż, lecz coś w rodzaju długiego szpikulca z ciemnego, hartowanego metalu.

Trzymał go w ręku tak pewnie jak człowiek przyzwyczajony do posługiwania się tą bronią. Człowiek, który użył jej już wielokrotnie przedtem.

Potężnie zbudowany, jasnowłosy mężczyzna w baseballowej czapce i szarym roboczym kombinezonie, opatrzonym etykietą nieistniejącej firmy czyszczącej zasłony, usłyszał nagle czyjeś kroki i stanął w miejscu, a potem wślizgnął się szybko do jakiegoś pustego gabinetu. Zapadła cisza. Ruszył więc naprzód, przystając co chwila jak lis skradający się w kierunku gniazda czujnych ptaków.

Zerknął na plan przedstawiający rozkład biur firmy, skręcił w boczny korytarz i szedł dalej, ściskając uchwyt szpikulca w dłoni, która była równie muskularna jak całe jego ciało.

Zbliżywszy się do gabinetu, którego szukał, przystanął na chwilę i nasunął na twarz papierową maskę. Bał się nie tyle tego, że zostanie rozpoznany, ile że może uronić kropelkę śliny, która pozwoli go zidentyfikować przez badania kodu genetycznego.

Gabinet Mitchella Reece'a znajdował się na końcu korytarza, niedaleko drzwi frontowych firmy. Podobnie jak we wszystkich innych pokojach paliło się w nim światło, toteż czyściciel zasłon nie był pewien, czy jest pusty. Zajrzał szybko przez uchylone drzwi, przekonał się, że nikogo w nim nie ma, i wszedł do środka.

Panował tu wielki bałagan. Wszędzie leżały książki, teczki z aktami, wykresy, tysiące kartek papieru. Ale bez trudu znalazł szafę na dokumenty, zabezpieczoną dwoma zamkami. Przyklęknął, włożył lateksowe rękawiczki i wyjął z kieszeni kombinezonu pakunek z narzędziami.

Odłożył broń i zabrał się do otwierania zamków.

Szalik – pomyślał mecenas Mitchell Reece, wycierając ręce w toalecie firmy wyłożonej marmurami i dębową boazerią. – Zostawiłem w gabinecie swój wełniany szalik.

W gruncie rzeczy był zdziwiony, że pamiętał o teczce i płaszczu. Przybył do firmy w sobotę o ósmej rano, mając za sobą zaledwie cztery godziny snu, i pracował od tej pory bez chwili przerwy. Dopiero przed godziną poczuł się mimo swych trzydziestu trzech lat tak zmęczony, że zasnął przy biurku.

Przed kilkoma minutami coś zakłóciło jego sen. Ocknął się i postanowił pojechać do domu, żeby odpocząć przez kilka godzin w tradycyjnej pozycji horyzontalnej. Zabrał płaszcz i teczkę, ale zatrzymał się na chwilę w toalecie.

Nie zamierzał jednak wychodzić na dwór bez szalika – usłyszał przed chwilą przez radio, że temperatura wynosi minus sześć stopni i nadal spada.

Wyszedł na opustoszały korytarz.

Oto jak wygląda w nocy firma prawnicza – pomyślał.

W panującym tu półmroku unosił się biały szmer wspomnień i władzy. Firma prawnicza nie przypominała takich miejsc jak banki, biura korporacji, muzea czy sale koncertowe; zdawała się zachowywać czujność nawet wtedy, kiedy nie było w niej pracowników.

Na szerokim, wyłożonym tapetą korytarzu wisiał portret człowieka, którego twarz zdobiły groźnie wyglądające bokobrody; człowieka, który zrezygnował z pozycji wspólnika firmy, by zostać gubernatorem stanu Nowy Jork.

W małym przedpokoju, udekorowanym świeżymi kwiatami, wisiał niezwykły obraz olejny Fragonarda, niechroniony przez żadne urządzenia alarmowe. Nieco dalej, w holu, znajdowały się dwa obrazy Keitha Haringsa i jeden Chagalla.

W sali konferencyjnej zdeponowane były dokumenty zawierające magiczne, wymagane przez prawo słowa, umożliwiające wszczęcie postępowania o zerwanie umowy, opiewającej na trzysta milionów dolarów. W innym, podobnym pokoju stały rzędem w ciemnoniebieskich teczkach obszerne akta dotyczące stworzenia funduszu charytatywnego, mającego sfinansować prywatne badania nad AIDS.

W wielkim zamkniętym sejfie, przeznaczonym na najważniejsze dokumenty, znajdował się testament trzeciego z najbogatszych ludzi na świecie – człowieka, którego nazwiska nie znała większość mieszkańców świata.

Mitchell Reece doszedł do wniosku, że te filozoficzne rozważania są skutkiem niedostatku snu. Zmusił się do przerwania ich toku, a potem skręcił w korytarz prowadzący do jego gabinetu.

Zbliżające się kroki.

Czyściciel zasłon zerwał się na równe nogi tak sprawnie jak dobrze wyszkolony żołnierz, chwytając jedną ręką swój szpikulec, a drugą torbę z narzędziami. Ukrył się za drzwiami gabinetu Reece'a i wstrzymał oddech.

Pracował w tej branży już od lat. Odnosił urazy w bójkach i wielokrotnie zadawał ludziom ból. Zabił siedmiu mężczyzn i dwie kobiety. Ale mimo tych przeżyć i tak odczuwał emocje. Czuł mocne bicie serca, miał spocone dłonie i żywił nadzieję, że nie będzie musiał tego wieczoru z nikim walczyć. Nawet tacy ludzie jak on zdecydowanie woleli unikać zabójstw.

Nie znaczyło to jednak, że zawahałby się choćby przez chwilę, gdyby ktoś odkrył jego obecność.

Kroki zbliżały się coraz bardziej.

Skrajnie wyczerpany Mitchell Reece szedł chwiejnie korytarzem. Jego buty stukały o marmurową posadzkę, ale od czasu do czasu odgłos kroków tłumiły tureckie dywany zdobiące liczne pomieszczenia firmy i starannie przymocowane do podkładek antypoślizgowych. (Firmy prawnicze zdają sobie sprawę, jak groźne mogą być dla nich procesy wytoczone przez osoby, które poślizgnęły się i upadły na terenie ich biur).

W głowie kłębiła mu się lista zadań, które musiał wykonać przed rozpoczęciem procesu mającym nastąpić za dwa dni. Reece był absolwentem wydziału prawa Uniwersytetu Harvarda. Ukończył studia z czwartą lokatą, głównie dzięki temu, że potrafił przed egzaminami utrwalić sobie w pamięci wiele precedensów, ustaw i postanowień wykonawczych. Właśnie dzięki tej znakomitej pamięci był teraz cenionym specjalistą od postępowań ugodowych. Każdy aspekt sprawy – toczącego się przed sądem cywilnym procesu, wytoczonego przez New Amsterdam Bank and Trust Limited firmie Hanover and Stiver Inc. – znajdował się na skomplikowanych listach, które Reece nieustannie przeglądał i korygował w umyśle.

Właśnie dlatego, że weryfikował w myślach te listy, zapomniał o swoim szaliku.

Otworzył drzwi i wszedł do gabinetu.

Od razu dostrzegł kaszmirowy szalik, który dostał w prezencie od byłej przyjaciółki. Leżał tam, gdzie go zostawił – obok lodówki w przylegającej do gabinetu wnęce kuchennej. Kiedy przyszedł do pracy tego ranka – a właściwie poprzedniego ranka – zajrzał do kuchenki, by zaparzyć dzbanek kawy, i włączając ekspres, rzucił szalik na stół.

Owinął go wokół szyi, wyszedł na korytarz i ruszył w kierunku drzwi frontowych. Nacisnął przycisk zamka elektrycznego i usłyszawszy zachęcający trzask, który znał dobrze dzięki tysiącom godzin spędzonych po pracy w siedzibie firmy, wyszedł do holu, a potem wezwał windę.

Gdy czekał na jej przybycie, odniósł wrażenie, że usłyszał jakiś hałas we wnętrzu biura. A potem brzęk dwóch uderzających o siebie metalowych przedmiotów.

Ale w tym momencie nadjechała winda. Reece wsiadł do niej i ponownie zaczął przeglądać w myślach swoje zbiory danych.

– Myślę, że chyba zaszło tu jakieś nieporozumienie – powiedziała Taylor Lockwood.

– Ależ skąd – odpowiedział w słuchawce głos jakiejś starszej od niej kobiety.

Taylor opadła na trzeszczące krzesło i oparła się o ścianę swego pokoiku. Ależ skąd? Co to mogło znaczyć?

– Jestem główną referentką sprawy, w której stroną jest firma SCB – oznajmiła stanowczym tonem. – Końcowa rozprawa ugodowa zaczyna się dziś o czwartej.

Była godzina 8.30 rano we wtorek, po długim weekendzie z okazji Święta Dziękczynienia. Spędziła w firmie większą część minionej nocy, gromadząc, korygując i spinając setki dokumentów, którymi miała się posłużyć podczas dzisiejszej rozprawy. Potem pojechała do domu, by przespać się przez kilka godzin, i wróciła do pracy dopiero przed chwilą.

– Zostałaś oddelegowana do innej sprawy – oznajmiła pani Strickland, szefowa wszystkich aplikantów. – To bardzo pilne.

Taylor nigdy nie słyszała, by coś podobnego wydarzyło się w przeszłości. Według niepisanych reguł, obowiązujących w firmie, równie niewzruszonych jak zasady Newtona, prawnik zawierający ugodę musiał mieć pod ręką aplikanta, który przygotowywał wszystkie dokumenty. Litera prawa tkwi w szczegółach, a w tej firmie właśnie aplikanci znali je najlepiej.

Jedynym powodem tak nagłego oddelegowania mogło być jakieś poważne zaniedbanie. Ale Taylor Lockwood niczego nie zaniedbała. Pracowała ciężko nad tą sprawą od kilku tygodni i nie przychodził jej do głowy żaden powód, dla którego mogłaby zostać tak nagle wykluczona z dalszego postępowania.

– Czy mam jakieś pole manewru? – spytała cichym głosem.

– Prawdę mówiąc, nie – odparła dobitnym tonem jej przełożona.

Taylor obróciła się na krześle w obie strony. Zauważyła, że jej palec przecięty ubiegłej nocy kartką papieru zaczyna znowu krwawić. Owinęła go serwetką z wizerunkiem uśmiechniętego indyka, pamiątką po przyjęciu, które zorganizowała firma w zeszłym tygodniu.

– Ale dlaczego...?

– Mitchell Reece potrzebuje twojej pomocy.

Reece? – pomyślała Taylor. – A więc zostanę dopuszczona do gry w ekstraklasie... To dobra nowina, ale mimo wszystko jest to dość niezwykłe.

– Dlaczego ja? – spytała niepewnie. – Nigdy przecież z nim nie współpracowałam.

– Najwyraźniej zrobiła na nim wrażenie twoja reputacja – odparła pani Strickland tak sceptycznym tonem, jakby wątpiła w dobrą reputację swej podwładnej. – Powiedział wyraźnie, że będzie współpracował z tobą i z nikim innym.

– Czy to jakiś długoterminowy projekt? W przyszłym tygodniu zaczynam urlop. Wybieram się na narty.

– Możesz na ten temat negocjować z panem Reece'em. Powiedziałam mu o twoich planach.

– I jak na to zareagował?

– Nie wydawał się tym przesadnie przejęty.

– Dlaczego miałby być przejęty? Przecież to nie on jedzie na narty. – Krew przesączyła się przez serwetkę i zaplamiła uśmiechnięte oblicze indyka. Taylor odwinęła ją z palca.

– Bądź w jego gabinecie za godzinę.

– Co to za sprawa?

Nastąpiła krótka pauza, podczas której pani Strickland przeglądała zapewne swój zasób wymijających sformułowań.

– Nie podał mi szczegółów.

– Czy mam zatelefonować do pana Bradshaw?

– To już zostało załatwione.

– Słucham? – spytała Taylor. – Co zostało załatwione?

– Wszystko. Zostałaś oddelegowana do innej sprawy. Panu Bradshaw przydzielono do pomocy innego aplikanta... szczerze mówiąc, nawet dwóch...

– Tak szybko?

– Masz być za godzinę w gabinecie pana Reece'a – przypomniała jej pani Strickland.

– W porządku.

– Och... i jeszcze jedno...

– Mianowicie?

– Pan Reece polecił, żebyś nikomu o tym nie wspominała. Powiedział, że to bardzo ważne. Absolutnie nikomu.

– W takim razie będę milczeć.

Obie odłożyły słuchawkę.

Taylor wyszła ze swej wyłożonej dywanem klitki i zbliżyła się do okna. Widoczna za nim dzielnica finansowa tonęła w chłodnym porannym świetle. Ale tego dnia ta sceneria nie robiła na niej specjalnego wrażenia. Stare kamienne budynki przypominały jej posępne, wyżłobione przez erozję szczyty gór. W oknie jednego z gmachów stojących po drugiej stronie ulicy jakiś dozorca ustawiał choinkę. Zdawała się nie pasować do dużego, wyłożonego marmurem holu.

Skupiła uwagę na najbliższym oknie i zdała sobie sprawę, że patrzy na własne odbicie.

Nie była tęga, ale nie była też przesadnie szczupła, czego wymagała aktualnie obowiązująca moda. Była przeciętna. Tak właśnie o sobie myślała. Kiedy pytano ją o wzrost, odpowiadała, że ma metr sześćdziesiąt pięć (choć w istocie miała tylko metr sześćdziesiąt dwa), ale czarne, gęste włosy dodawały jej z pięć centymetrów. Pewien przyjaciel powiedział jej kiedyś, że te zwisające luźno, lekko kręcone włosy upodobniają ją do kobiecych postaci, jakie malowali prerafaelici.

Kiedy miała dobry dzień, wydawało jej się, że przypomina młodą Mary Pickford. Podczas gorszych dni czuła się jak trzydziestoletnia mała dziewczynka, stojąca na palcach i niecierpliwie czekająca na nadejście dojrzałości, pewności siebie, asertywności. Miała wrażenie, że najlepiej wygląda wtedy, kiedy widzi swe lekko zniekształcone odbicie w przyciemnionej witrynie wystawy.

Albo w oknie firmy prawniczej mieszczącej się na Wall Street.

Odeszła od okna i wróciła do swej klitki. Zbliżała się dziewiąta. Firma budziła się powoli do życia i nabierała rozpędu, jakby chcąc dogonić Taylor Lockwood, która zwykle zjawiała się w biurze jedna z pierwszych. Inni aplikanci dopiero podchodzili do swych biurek. Wymieniali okrzyki powitalne i ostrzeżenia przed zagrażającymi kryzysami, a także uwagi dotyczące opóźnień kolejki podziemnej i ulicznych korków.

Taylor usiadła w swoim fotelu i myślała o tym, jak nagle, pod wpływem czyjegoś kaprysu, może się zmienić bieg spraw.

Pan Reece polecił, żebyś nikomu o tym nie wspominała. Powiedział, że to bardzo ważne. Absolutnie nikomu.

W takim razie będę milczeć.

Taylor zerknęła na swą dłoń i udała się na poszukiwanie plastra, żeby zakleić przecięty palec.