Kopuła - ebook

Z za­pi­sków Wiel­kiego
Ar­chi­tekta:

…lu­dzie by tego nie prze­trwali. Dla­tego za­pro­jek­to­wa­łem i ka­za­łem wy­bu­do­wać pięć Ko­puł. Ukry­łem je głę­boko pod zie­mią, w naj­wyż­szej ta­jem­nicy przed Dy­rek­to­ria­tem. Każda z Ko­puł po­mie­ści pięć ty­sięcy miesz­kań­ców. Ich pan­cerz po­wi­nien ochro­nić ze­bra­nych tam lu­dzi przed ska­że­niem i bom­bar­do­wa­niem. Przez rok. Na tyle też star­czy zgro­ma­dzo­nej tam żyw­no­ści. Do tego czasu mu­si­cie zna­leźć nowe roz­wią­za­nie. Je­stem głę­boko prze­ko­nany, że ta­kowe ist­nieje, choć za­pewne nie bę­dzie ła­twe do od­kry­cia. Nie mo­że­cie jed­nak spo­czy­wać. Los tych lu­dzi bę­dzie za­le­żał od was. Na wa­szych bar­kach spo­czywa wielka od­po­wie­dzial­ność. To od was bę­dzie za­le­żeć czy prze­trwamy, czy nie. Pa­mię­taj­cie, że je­śli zgi­niemy bez śladu, Dy­rek­to­riat wy­prze się wszyst­kiego, czego się do­pu­ścił i do­pil­nuje, żeby to nas obar­czyć od­po­wie­dzial­no­ścią za do­pro­wa­dze­nie do Ka­ta­kli­zmu. Mu­si­cie zro­bić wszystko, co w wa­szej mocy i wię­cej, żeby oca­lić na­szą rasę!

Nie zo­sta­wiam was z pu­stymi rę­kami. Gdyby stało się tak, że nie bę­dzie­cie wi­dzieli już wyj­ścia, otwórz­cie ko­pertę ode mnie – w każ­dej z pię­ciu Ko­puł znaj­duje się jedna. Znaj­dzie­cie tam Roz­wią­za­nie. Za­kli­nam was jed­nak, żeby ko­pertę otwo­rzyć tylko w ob­li­czu ab­so­lut­nej osta­tecz­no­ści! Raz, że dzia­ła­nie Roz­wią­za­nia jest jed­no­ra­zowe i po za­sto­so­wa­niu go przez wła­dze jed­nej z Ko­puł, nie może być użyte w żad­nej in­nej Ko­pule; dwa, że po jego za­sto­so­wa­niu doj­dzie do pew­nych nie­od­wra­cal­nych kon­se­kwen­cji, o któ­rych nie mogę tu­taj na­pi­sać. Długo za­sta­na­wia­łem się, czy wy­ja­wić wam Roz­wią­za­nie. Żadna z pię­ciu ko­pert nie po­winna zo­stać otwarta. Zde­cy­do­wa­łem się jed­nak po­wie­rzyć wam tę moż­li­wość, ufa­jąc, że zro­zu­mie­cie, iż ko­perta nie zwal­nia was od od­po­wie­dzial­no­ści, ona ją na was na­kłada. Nie spo­czy­waj­cie w szu­ka­niu spo­sobu oca­le­nia. Ko­perta to ab­so­lutna osta­tecz­ność!

+ + +

Po­miesz­cze­nie było nie­wiel­kie. Oświe­tlało je słabe świa­tło ze zwi­sa­ją­cej z su­fitu nie­osło­nię­tej ża­rówki. Po­cząt­kowo miało peł­nić rolę składu. Do tej pory znaj­do­wały się tu wszel­kiego ro­dzaju na­rzę­dzia, bu­tle po pro­pan-bu­ta­nie, stare nie­dzia­ła­jące kla­wia­tury i mo­ni­tory oraz inne bez­u­ży­teczne rze­czy. Jed­nak z po­wodu prze­lud­nie­nia Ko­puły i braku od­po­wied­nich do tego po­miesz­czeń człon­ko­wie Par­tii za­adap­to­wali po­koik na miej­sce swo­ich po­sie­dzeń. Ka­zali prze­nieść tu sejf, w któ­rym spo­czy­wało Roz­wią­za­nie od Wiel­kiego Ar­chi­tekta i usta­wić po­środku nie­wielki sto­lik, który był te­raz za­wa­lony sto­sem pa­pie­rów. Na ścia­nach przy­kle­jono kilka pla­ka­tów przed­sta­wia­ją­cych Wiel­kiego Ar­chi­tekta, Wiel­kiego Nad­zorcę, a także in­nych pod­czas ofi­cjal­nego otwar­cia Ko­puły i od­da­nia jej do użytku. Wy­jąt­kiem była groźna ilu­stra­cja przed­sta­wia­jąca po­stać w kom­bi­ne­zo­nie ochron­nym i ma­sce ga­zo­wej, trzy­ma­jąca w rę­kach dy­szę wy­lo­tową mio­ta­cza pło­mieni. Duże czer­wone li­tery gło­siły: „DY­REK­TO­RIAT TO TWÓJ WRÓG!”. Przy stole stało sie­dem krze­seł, sześć na­prze­ciwko sie­bie i jedno u szczytu. Przed każ­dym znaj­do­wał się sto­jak z na­zwą sta­no­wi­ska: „Wielki Nad­zorca”, „Wielki Se­kre­tarz”,

„Wielki Rach­mistrz”, „Wielki Łącz­nik”, „Wielki Straż­nik”, „Wielki Mier­ni­czy” i „Wielki In­wen­ta­ry­za­tor”. Poza Wiel­kim Se­kre­ta­rzem nie było w tej chwili ni­kogo. Mieli zja­wić się za chwilę. Je­dyny obecny męż­czy­zna był ubrany w sfa­ty­go­wany swe­ter, zno­szone spodnie dre­sowe na szel­kach i adi­dasy. Dla pod­kre­śle­nia swo­jej rangi za­ło­żył jed­nak do­dat­kowo czer­woną mu­chę w czarne gro­chy i pół­prze­zro­czy­sty da­szek osła­nia­jący oczy od świa­tła. Ce­cho­wały go wiecz­nie opa­da­jące na nos oku­lary. Pi­sał coś za­pa­mię­tale, co ja­kiś czas mru­cząc do sie­bie i gry­ząc koń­cówkę dłu­go­pisu, kiedy je­dyne w po­koju drzwi otwo­rzyły się i do środka pew­nym kro­kiem wszedł Wielki Straż­nik. Jak za­wsze jego obo­wiąz­kowy cha­rak­ter zmu­sił go do przyj­ścia odro­binę za wcze­śnie.

– Wi­tam pana, pa­nie Wielki Se­kre­ta­rzu! – rzekł gromko od progu.

– Wi­tam sza­now­nego pana Wiel­kiego Straż­nika – ukło­nił się Wielki Se­kre­tarz. – Wi­tam sza­now­nego pana Wiel­kiego Straż­nika. Tra­dy­cyj­nie win­szuję sza­now­nemu panu punk­tu­al­no­ści. Do­brze, że cho­ciaż jedna osoba spo­śród na­szego grona po­trafi jesz­cze po­ja­wić się na po­sie­dze­niu o cza­sie.

– Dzię­kuję panu, pa­nie Wielki Se­kre­ta­rzu – od­po­wie­dział krótko nowo przy­były i za­jął swoje miej­sce.

– Za­wsze pod­kre­ślam, że punk­tu­al­ność świad­czy o po­dej­ściu po­szcze­gól­nych człon­ków Par­tii do po­sie­dzeń i do po­zo­sta­łych współ­ko­le­gów.

Wielki Straż­nik utkwił nie­ru­chomo wzrok na jed­nym z pla­ka­tów. Sie­dział wy­pro­sto­wany, co jesz­cze bar­dziej pod­kre­ślało jego atle­tyczną bu­dowę. Ubrany był w nieco pod­nisz­czony mun­dur po­lowy, który mimo wszystko do­da­wał mu cha­ry­zmy. Po­dob­nie jak ka­bura z bro­nią przy pa­sie. Z ca­łego ob­li­cza biła siła i opa­no­wa­nie, a ana­li­tyczne spoj­rze­nie zda­wało się nie­ustan­nie oce­niać każ­dego roz­mówcę.

Obaj sie­dzieli do­brą chwilę w mil­cze­niu, prze­ry­wa­nym je­dy­nie ci­chymi po­mru­kami Wiel­kiego Se­kre­ta­rza, który zda­wało się, że coś so­bie ra­cho­wał. Wresz­cie drzwi się otwo­rzyły i do środka wkro­czyli Wielki In­wen­ta­ry­za­tor i Wielki Rach­mistrz. Ten pierw­szy od­zna­czał się sporą tu­szą, co zda­wało się pa­so­wać do zaj­mo­wa­nego przez niego sta­no­wi­ska. Miał na so­bie otłusz­czony far­tuch i dziwną czapkę, jaką nie­gdyś no­siły sprze­daw­czy­nie w skle­pach rzeź­ni­czych. Jego pu­cu­ło­wata twarz wy­da­wała się pełna sku­pie­nia, a małe oczy bez­u­stan­nie się po­ru­szały, jakby w po­szu­ki­wa­niu roz­wią­zań na co­raz to nowe pię­trzące się pro­blemy. Wielki Rach­mistrz był chyba naj­star­szy ze wszyst­kich. Jego twarz za­zwy­czaj zdo­bił pe­łen za­kło­po­ta­nia, ale i po­czci­wo­ści uśmiech. Ele­gancki kie­dyś gar­ni­tur po­sia­dał wiele spruć i łat. Rach­mistrz ni­gdy nie no­sił in­nego. Z przed­niej kie­szeni ster­czały dwa ołówki. W chu­dej po­marsz­czo­nej ręce trzy­mał nie­wielki sta­ro­modny ne­se­ser. Wy­da­wał się te­raz być czymś bar­dzo po­ru­szony, wręcz prze­stra­szony. Nowo przy­byli roz­ma­wiali przy­ci­szo­nymi gło­sami, ale jak tylko otwo­rzyli drzwi ma­ga­zynu czy też sali ob­rad, za­mil­kli na­tych­miast. Za­pa­dła chwila kło­po­tli­wej ci­szy. Wielki Se­kre­tarz zsu­mo­wał ja­kieś liczby, za­pi­sał je na kartce, po czym wresz­cie uniósł głowę.

– …tak, zga­dza się, te­raz się wszystko zga­dza… Wi­tam sza­now­nych ko­le­gów! – Po­pra­wił pal­cem oku­lary, które za­raz z po­wro­tem zsu­nęły mu się na czu­bek nosa.

– Wi… wi­tamy! Wi­tamy! – za­jąk­nął się Wielki Rach­mistrz.

– Wi­taj­cie Wielki Se­kre­ta­rzu! – rzekł tu­bal­nym gło­sem Wielki In­wen­ta­ry­za­tor, po czym skie­ro­wał swoje spoj­rze­nie ku Wiel­kiemu Straż­ni­kowi, do­piero po dłuż­szej prze­rwie ode­zwał się po­now­nie. – Wi­taj­cie Wielki Straż­niku!

– I ja wi­tam pana, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze – od­parł czło­nek Par­tii za­le­d­wie na mo­ment od­ry­wa­jąc wzrok od pla­katu: – I pana rów­nież, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu.

– Na­tu­ral­nie… na­tu­ral­nie! – po­wie­dział nie wie­dzieć czemu Rach­mistrz.

In­wen­ta­ry­za­tor usiadł od razu, nie cze­ka­jąc na ni­kogo. Na­to­miast jego to­wa­rzysz sta­nął za krze­słem, jakby nie­pewny czy może za­jąć swoje miej­sce.

– Pro­szę sia­dać, pa­nie ko­lego – za­chę­cił go Se­kre­tarz i wró­cił do swo­ich ob­li­czeń, jakby od nie­chce­nia do­dał jesz­cze: – Nieco na ostat­nią chwilę, ale jed­nak o cza­sie… Nie tak, jak co po­nie­któ­rzy… – za­czął Se­kre­tarz.

– Sza­nowny ko­lego… – bąk­nął tym­cza­sem Wielki Rach­mistrz w stronę Wiel­kiego In­wen­ta­ry­za­tora… – Jesz­cze tego… chcia­łem… od­no­śnie sprawy, którą oma­wia­li­śmy… tej, którą… przed wej­ściem…

Wielki Straż­nik nie­znacz­nie zwró­cił głowę ku za­gad­nię­temu przez Rach­mi­strza ko­le­dze.

– To nie jest naj­lep­szy mo­ment, sza­nowny ko­lego – od­parł Wielki In­wen­ta­ry­za­tor, zer­ka­jąc zna­cząco ku Straż­ni­kowi. – Za­raz za­czyna się po­sie­dze­nie.

– Ale, nie wiem… – za­czerp­nął po­wie­trza Rach­mistrz.

– Wiem – uśmiech­nął się z iry­ta­cją In­wen­ta­ry­za­tor. – Za­cho­wuj­cie się ko­lego jak usta­li­li­śmy. Za­cho­wuj­cie jak do tej pory. Wró­cimy do tej sprawy póź­niej.

– No tak… – przy­tak­nął Rach­mistrz.

– Wła­śnie tak – przy­tak­nął In­wen­ta­ry­za­tor.

Wielki Straż­nik udał, że w ogóle nie za­in­te­re­so­wał się tą wy­mianą zdań.

– Wła­ści­wie po­win­ni­śmy już za­czy­nać, ale po­nie­waż nie ma jesz­cze wszyst­kich… – za­wie­sił głos Wielki Se­kre­tarz.

– Wielki… – chciał coś po­wie­dzieć Rach­mistrz, ale za­raz za­milkł, spo­glą­da­jąc py­ta­jąco na In­wen­ta­ry­za­tora.

Ten ski­nął przy­zwa­la­jąco głową i do­koń­czył.

– Wielki Nad­zorca, nie­stety, i dzi­siaj nie po­jawi się na po­sie­dze­niu.

– No tak… – Wes­tchnął Se­kre­tarz. – To zro­zu­miałe, je­śli jego stan na­dal wy­maga re­kon­wa­le­scen­cji…

– Oba­wiam się, że na­dal wy­maga – prze­rwał In­wen­ta­ry­za­tor.

– Bar­dziej jed­nak mia­łem na my­śli po­zo­sta­łych – do­koń­czył Se­kre­tarz i wska­zał brodą pu­ste krze­sła – na­szą współ­ko­le­żankę i na­szego współ­ko­legę.

– Zdaje się o wilku mowa – rzekł swoim tu­bal­nym gło­sem In­wen­ta­ry­za­tor, wska­zu­jąc na ko­lejną po­stać, która uka­zała się w drzwiach.

Wielki Łącz­nik była ko­bietą. Miała na so­bie białą ko­szulę w fio­le­towe i szare gro­chy oraz spód­nicę się­ga­jącą ko­lan. Uwa­dze ze­bra­nych nie uszło to, że na jej raj­sto­pach pu­ściło oczko. Nie­duże, ale jed­nak. Włosy spi­nała z tyłu spinka, na szyi spo­czy­wały ogromne słu­chawki. Cały ubiór i pro­sta fry­zura znacz­nie ją po­sta­rzały, w rze­czy­wi­sto­ści była do­syć młoda.

– Wi­tamy spóź­nial­ską ko­le­żankę – ode­zwał się z prze­ką­sem Wielki Se­kre­tarz.

– Ze­gar w po­koju łącz­no­ści wska­zy­wał, że wciąż mam pięć mi­nut, kiedy wy­cho­dzi­łam na po­sie­dze­nie. – Wzru­szyła ra­mio­nami i usia­dła na swoim miej­scu.

– Może ze­gar się nieco spie­szy… – uśmiech­nął się nie­pew­nie Rach­mistrz.

– Ra­czej późni, je­śli już, sza­nowny pa­nie ko­lego – po­pra­wił In­wen­ta­ry­za­tor.

– No tak… – po­trzą­snął głową Rach­mistrz. – Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście. Późni. Oczy­wi­ście, że się późni. Na­tu­ral­nie, że się nie spie­szy, tylko późni…

– Naj­wy­raź­niej na­leży po­li­czyć sie­dem do ośmiu mi­nut na drogę tu­taj – wtrą­cił Wielki Straż­nik. – Za­zwy­czaj jest pani, pani Wielka Łącz­niczko, dwie, trzy mi­nuty spóź­niona.

– Być może – od­parła Łącz­nik. – A być może, to ze­gary ko­le­gów źle cho­dzą. Ale skoro już tu je­stem, to mo­żemy za­czy­nać.

– No tak – po­ki­wał głową Se­kre­tarz. – Gdyby jesz­cze tylko nasz wspólny ko­lega Wielki Mier­ni­czy ze­chciał za­szczy­cić nas swoją obec­no­ścią, mo­gli­by­śmy rze­czy­wi­ście za­cząć…

– Za­cznijmy bez niego – oświad­czyła Wielka Łącz­nik.

– No tak, naj­pierw sama się pani ko­le­żanka spóź­nia, a te­raz…

– za­czął Se­kre­tarz.

– Ko­le­żanka ma ra­cję – prze­rwał Wielki Straż­nik. – Nie bę­dziemy cze­kać w nie­skoń­czo­ność.

– Ko­lega Wielki Mier­ni­czy może do­łą­czyć w trak­cie – po­parł przed­mówcę In­wen­ta­ry­za­tor.

– Hmm… Czy nie ma żad­nych sprze­ci­wów? – Se­kre­tarz spoj­rzał w stronę Rach­mi­strza.

– Nie… chyba nie. Zdaje się, że nie – od­po­wie­dział Rach­mistrz.

– No do­brze… – Se­kre­tarz spoj­rzał w swoje no­tatki, od­chrząk­nął, po­pa­trzył po ze­bra­nych, wresz­cie znowu spoj­rzał w no­tatki. – Tak. Za­czniemy może… jak zwy­kle, zresztą… czyli ro­zu­miem, że Wielki Nad­zorca dzi­siaj znowu nie po­jawi się na po­sie­dze­niu?

Py­ta­nie było skie­ro­wane do In­wen­ta­ry­za­tora. Nie wie­dzieć czemu Rach­mistrz po­ru­szył się nie­spo­koj­nie na swoim krze­śle.

– Oba­wiam się, że nie­stety nie – od­parł spo­koj­nie In­wen­ta­ry­za­tor.

– To już trze­cie ze­bra­nie, na któ­rym się nie po­ja­wił – za­uwa­żyła Łącz­nik.

– Czwarte – po­pra­wił Straż­nik.

– A może i czwarte – zgo­dziła się Łącz­nik, cho­ciaż jej spoj­rze­nie zdra­dzało, że nie spodo­bało jej się, że zo­stała po­pra­wiona.

– Tak, tak, czwarte, gwoli ści­sło­ści – przy­tak­nął Rach­mistrz.

– Czy mo­gli­by­śmy do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej? – spy­tał Se­kre­tarz.

– Cze­goś wię­cej na te­mat? – od­po­wie­dział py­ta­niem na py­ta­nie In­wen­ta­ry­za­tor.

– No wie pan ko­lega… – Se­kre­tarz ode­tchnął głę­biej. – Wielki Nad­zorca nie po­ja­wia się już na czwar­tym z ko­lei po­sie­dze­niu. Je­dyne co wiemy, to że nęka go ja­kaś bli­żej nie­okre­ślona cho­roba. Być może zwią­zana z prze­mę­cze­niem. Być może zwią­zana z prze­mę­cze­niem… tak, to zdaje się do­kład­nie pana słowa.

Se­kre­tarz dla pew­no­ści za­czął kart­ko­wać swoje no­tatki, ale nie mógł zna­leźć tego, czego szu­kał.

– Zga­dzam się z pa­nem Wiel­kim Se­kre­ta­rzem – rzekł Wielki Straż­nik. – Wszy­scy je­ste­śmy za­nie­po­ko­jeni sta­nem Wiel­kiego Nad­zorcy, a tylko pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, i pan, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu, mają kon­takt z Wiel­kim Nad­zorcą. Chcemy do­wie­dzieć się wię­cej. Chcemy zo­ba­czyć jak Wielki Nad­zorca się czuje.

– Ja nie mam kon­taktu z Wiel­kim Nad­zorcą! – za­opo­no­wał ze stra­chem Rach­mistrz. – Ja go tylko zna­la­złem… nie­dy­spo­no­wa­nego. To ko­lega Wielki In­wen­ta­ry­za­tor ob­jął Wiel­kiego Nad­zorcę swoją opieką.

– Taak – rzekł spo­koj­nie i po­woli Wielki In­wen­ta­ry­za­tor. – Wielki Nad­zorca jest te­raz pod moją opieką. Jego stan…

– Wi­tam ko­le­gów i ko­le­żankę… – rzekł od progu Wielki Mier­ni­czy, ski­nął wszyst­kim, od­dzielne ski­nie­nie prze­zna­czył pani Łącz­nik. – Prze­pra­szam naj­moc­niej za spóź­nie­nie. Praca. Wi­dzę, że za­częli ko­le­dzy i ko­le­żanka beze mnie. Bar­dzo do­brze. Czy wiele stra­ci­łem?

Mier­ni­czy miał na so­bie uwa­lany sma­rem i miej­scami nad­pa­lony nie­bie­ski kom­bi­ne­zon ro­bo­czy. Z tyl­nej kie­szeni zwi­sały rę­ka­wice, z przodu ster­czała żółta roz­kła­dana miarka. Jego twarz była brudna i spo­cona. Włosy roz­czo­chrane, miej­scami zle­pione. Pod­szedł zmę­czo­nym kro­kiem do sto­lika i za­jął swoje miej­sce – mię­dzy In­wen­ta­ry­za­to­rem, a Straż­ni­kiem, na­prze­ciwko pani Łącz­nik.

– No więc dla­czego się sza­nowny ko­lega spóź­nił, je­śli mo­żemy za­py­tać? – ode­zwał się Se­kre­tarz.

– Jak, zdaje się, wspo­mnia­łem – praca – od­parł nowo przy­były.

– Ach, praca – rzekł iro­nicz­nie Se­kre­tarz.

– Tak, praca – ski­nął głową Mier­ni­czy.

– Czy mo­żemy po­wró­cić do te­matu Wiel­kiego Nad­zorcy – bar­dziej oświad­czył niż za­py­tał Straż­nik.

– Bar­dzo pro­szę – od­po­wie­dział Wielki Mier­ni­czy. – Wiele stra­ci­łem?

– Nie tak znowu wiele – po­wie­działa Łącz­nik. – Do­piero co za­czę­li­śmy.

– Wła­śnie – uśmiech­nął się nie­szcze­rze Se­kre­tarz. – Do­piero co za­czę­li­śmy. Czy mógł­bym sza­now­nego pana ko­legę pro­sić na przy­szłość o ta­kie or­ga­ni­zo­wa­nie so­bie czasu pracy, aby się sza­nowny pan ko­lega nie spóź­niał na po­sie­dze­nia? Zwłasz­cza że to nie pierw­szy raz. Nie mu­szę chyba przy­po­mi­nać, że po­sie­dze­nia są jed­nym z naj­waż­niej­szych, je­śli nie naj­waż­niej­szym w ogóle obo­wiąz­kiem każ­dego członka Par­tii.

– Sza­nowny ko­lego Se­kre­ta­rzu – od­rzekł Wielki Mier­ni­czy – do­sko­nale zdaję so­bie sprawę, że po­sie­dze­nia są bar­dzo ważną czę­ścią na­szej pracy, ale nie mu­szę chyba przy­po­mi­nać jak ważne i od­po­wie­dzialne za­da­nie spo­czywa na mo­ich bar­kach. Skom­pli­ko­wana struk­tura pan­ce­rza Ko­puły spra­wia, że czas mo­jej pracy jest nie­nor­mo­wany i mu­szę być za­wsze do­stępny. Kosz­tem prze­ry­wa­nego snu, po­sił­ków, a cza­sem na­wet spóź­nień na ko­lejne po­sie­dze­nia. Nie­zmier­nie mi z tego po­wodu przy­kro, ale nie ma in­nego wyj­ścia.

Se­kre­tarz skrzy­wił się, ale nic już nie po­wie­dział.

– Na­tu­ral­nie ro­zu­miemy ko­legę i nie mamy do ko­legi by­naj­mniej pre­ten­sji – ode­zwał się In­wen­ta­ry­za­tor.

– Do rze­czy – znie­cier­pli­wił się Wielki Straż­nik. – Pro­szę pana, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, o po­wró­ce­nie do te­matu cho­roby Wiel­kiego Nad­zorcy.

– A może naj­pierw pa­nie ko­lego Wielki Straż­niku po­wie­cie nam, kiedy bę­dzie można wejść do Strefy Za­mknię­tej? – za­pe­rzył się na­raz In­wen­ta­ry­za­tor.

– To praw­do­po­dob­nie nie bę­dzie moż­liwe jesz­cze przez długi czas – od­po­wie­dział Straż­nik. – A te­raz pro­szę od­po­wie­dzieć na moje py­ta­nie.

– Ach tak – uniósł brwi In­wen­ta­ry­za­tor. – Przez długi czas… a jak długi to bę­dzie czas, gdy­by­ście mo­gli ko­lego spre­cy­zo­wać?

– Ko­lego Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze – wtrą­ciła się Łącz­nik. – Ja rów­nież chcia­ła­bym usły­szeć co nieco o ta­jem­ni­czej cho­ro­bie Wiel­kiego Nad­zorcy.

– Wła­śnie – przy­tak­nął Se­kre­tarz. – W na­sze po­sie­dze­nie wkradł się nie­po­rzą­dek. Wkradł się nie­po­rzą­dek. Trzy­majmy się ja­kiejś usta­lo­nej ko­lej­no­ści. Pro­po­nuję naj­pierw omó­wić kwe­stie zwią­zane z Wiel­kim Nad­zorcą, po­tem przej­dziemy do ra­por­tów, po­tem do ewen­tu­al­nych py­tań i wnio­sków. Py­tań i wnio­sków. Pro­szę kon­ty­nu­ować, pa­nie ko­lego Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze.

– Kon­ty­nu­ować – wcią­gnął po­wie­trze i po­wtó­rzył In­wen­ta­ry­za­tor. – No więc, to nie jest żadna ta­jem­ni­cza cho­roba.

– Nie jest, nie jest – przy­tak­nął gor­li­wie Rach­mistrz.

– Wła­śnie – uśmiech­nął się In­wen­ta­ry­za­tor. – To jest zwy­kła, nie­ta­jem­ni­cza cho­roba zwią­zana z prze­mę­cze­niem Wiel­kiego Nad­zorcy. Wszy­scy wiemy, jak ciężko pra­co­wał Wielki Nad­zorca i z ja­kimi stre­sami mu­siał so­bie ra­dzić…

– Wszy­scy ciężko pra­cu­jemy – wtrą­cił Se­kre­tarz.

– Tak – od­parł In­wen­ta­ry­za­tor. – Ow­szem, nie­mniej Wielki Nad­zorca pra­co­wał… pra­cuje naj­cię­żej z nas wszyst­kich. Musi opie­ko­wać się całą Ko­pułą. Nic więc dziw­nego, że chwi­lowo opadł z sił i po­trze­buje odro­biny od­po­czynku.

– Nic więc dziw­nego – kiw­nął głową Rach­mistrz.

– Ta odro­bina od­po­czynku trwa już czwarty dzień – za­uwa­żył Wielki Straż­nik. – Jak długo to jesz­cze może po­trwać?

– Trudno po­wie­dzieć… – In­wen­ta­ry­za­tor roz­ło­żył ręce. – Za­pewne nie­zbyt długo, ale nie wiem do­kład­nie. Ta­kie przej­ściowe zmę­cze­nie może się prze­dłu­żać, może też ustą­pić zu­peł­nie na­gle, z go­dziny na go­dzinę.

– Czy mo­żemy zo­ba­czyć się z Wiel­kim Nad­zorcą? – drą­żył da­lej Straż­nik.

– Oba­wiam się, że by­łoby to nie­wska­zane – od­po­wie­dział In­wen­ta­ry­za­tor. – Wielki Nad­zorca wy­raź­nie za­ży­czył so­bie, żeby nikt mu nie prze­szka­dzał. Ja sam rów­nież za­glą­dam do niego nie­zwy­kle rzadko. Wła­ści­wie tylko raz dzien­nie, żeby przy­nieść mu jego dzienną ra­cję żyw­no­ściową.

– Czyli chce pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, aby­śmy wie­rzyli panu na słowo – stwier­dził Straż­nik. – Mamy uwie­rzyć, że nikt oprócz pana, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, nie może od­wie­dzić Wiel­kiego Nad­zorcy?

– Cóż, ta­kie było wy­raźne ży­cze­nie Wiel­kiego Nad­zorcy. – In­wen­ta­ry­za­tor wy­trzy­mał wni­kliwe spoj­rze­nie ko­legi. – Nie wiem, czym była po­dyk­to­wana ta prośba, ale je­śli ma to po­móc Wiel­kiemu Nad­zorcy wy­zdro­wieć, to ja je­stem go­towy się do niej za­sto­so­wać. I wcale nie mu­szą mi ko­le­dzy wie­rzyć na słowo, pro­szę się spy­tać tu­taj ko­legi Wiel­kiego Rach­mi­strza, który pierw­szy zna­lazł Wiel­kiego Nad­zorcę nie­dy­spo­no­wa­nego i który za­pewne po­twier­dzi wszystko to, co po­wie­dzia­łem.

– Tak, tak – go­rąco przy­tak­nął Wielki Rach­mistrz. – Po­twier­dzam, wszystko po­twier­dzam!

– Co do­kład­nie pan po­twier­dza? – Wielki Straż­nik nie­spo­dzie­wa­nie łyp­nął groź­nie na Wiel­kiego Rach­mi­strza.

– Co po­twier­dzam? – spy­tał nie­pew­nie za­py­tany i spoj­rzał na In­wen­ta­ry­za­tora, jakby pro­sił go o ra­tu­nek. – Jak to co po­twier­dzam? No wszystko po­twier­dzam.

– Wszystko, czyli co, pro­szę pana, pa­nie Wielki Rach­mi­strzu? – kon­ty­nu­ował Straż­nik.

– No wszystko to, co po­wie­dział mój sza­nowny przed­mówca – wy­brnął Rach­mistrz, uśmie­cha­jąc się przy tym z nie­ja­kim za­kło­po­ta­niem.

– Sami wi­dzi­cie, Wielki Straż­niku – po­wie­dział Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Jak na ra­zie to zu­peł­nie nic nie wi­dzę – wark­nął Straż­nik. – Nie do­wie­dzia­łem się jak do tej pory zu­peł­nie nic!

– Wy­gląda na to, że bę­dziemy mu­sieli po­ra­dzić so­bie tym­cza­sowo bez Wiel­kiego Nad­zorcy – rzekł po­jed­naw­czo Wielki Mier­ni­czy.

– Rze­czy­wi­ście na to wy­gląda – zgo­dził się Wielki Se­kre­tarz.

– Tak – do­dał Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– No do­brze… – za­sta­no­wił się Se­kre­tarz. – Ro­zu­miem, że bę­dzie nas pan, pa­nie ko­lego Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, na bie­żąco in­for­mo­wał o sta­nie zdro­wia Wiel­kiego Nad­zorcy.

– Ależ oczy­wi­ście!

– Jaki na ra­zie jest to stan? – spy­tał Wielki Mier­ni­czy.

– Stan Wiel­kiego Nad­zorcy jest… – In­wen­ta­ry­za­tor za­sta­no­wił się chwilę – sta­bilny.

– Sta­bilny? – po­wtó­rzył Mier­ni­czy.

– Sta­bilny – po­wtó­rzył In­wen­ta­ry­za­tor.

– A coś wię­cej? – za­su­ge­ro­wała Wielka Łącz­nik.

– Stan Wiel­kiego Nad­zorcy okre­ślił­bym te­raz jako – od­rzekł Wielki In­wen­ta­ry­za­tor – re­la­tyw­nie do­bry, ale jesz­cze nie w pełni zdrowy, na­to­miast sta­bilny, z lekką ten­den­cją do po­prawy.

– Z lekką ten­den­cją do po­prawy! – ucie­szył się Rach­mistrz.

– Pa­mię­tajmy jed­nak, że to się cały czas zmie­nia – kon­ty­nu­ował In­wen­ta­ry­za­tor. – Więc na ra­zie jest jesz­cze za wcze­śnie, żeby wy­ro­ko­wać w tej spra­wie i prze­wi­dy­wać ter­min wy­zdro­wie­nia pa­cjenta.

– Przed chwilą wspo­mi­nał pan, pa­nie Wielki In­wen­ta­ry­za­to­rze, że stan jest sta­bilny – za­uwa­żył Wielki Straż­nik. – A te­raz mówi pan, że ten stan się może w każ­dej chwili zmie­nić.

– Bo tak jest – od­parł In­wen­ta­ry­za­tor. – Stan jest sta­bilny, ale w każ­dej chwili może to ulec zmia­nie. Może się zde­sta­bi­li­zo­wać.

Wielki Rach­mistrz za­krył ręką usta w ge­ście obawy o zdro­wie Wiel­kiego Nad­zorcy.

– Są­dzę, że w tej spra­wie nie wnie­siemy już nic no­wego – rzekł Wielki Se­kre­tarz. – Być może, w ob­li­czu za­ist­nia­łej sy­tu­acji, za­ist­nia­łej sy­tu­acji, bę­dziemy mu­sieli wy­brać spo­śród nas Tym­cza­so­wego Nad­zorcę, wcze­śniej jed­nak…

– Zgła­szam swoją kan­dy­da­turę! – wy­pa­liła na­tych­miast Wielka Łącz­nik.

– No tak, no tak… – Se­kre­tarz zer­k­nął do swo­ich no­ta­tek. – Bar­dzo do­brze. Zna­ko­mi­cie. Nie­mniej jed­nak, za­nim zde­cy­du­jemy czy i kto zo­sta­nie Tym­cza­so­wym Nad­zorcą, pro­po­nuję wcze­śniej, aby wszy­scy ze­brani przed­sta­wili swoje ra­porty. Co sza­nowni współ­ko­le­dzy i współ­ko­le­żanka na to? Mu­simy jed­nak trzy­mać się ja­kie­goś wcze­śniej usta­lo­nego po­rządku, prawda.

– Zgoda! – od­parł krótko Wielki Straż­nik.

– Zgo… zgoda – uśmiech­nął się Wielki Rach­mistrz.

– Niech bę­dzie – nie­chęt­nie, ale zgo­dził się Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Do­brze, ale pro­szę ko­niecz­nie pa­mię­tać o mo­jej kan­dy­da­tu­rze na sta­no­wi­sko Tym­cza­so­wego Nad­zorcy – za­zna­czyła pani Łącz­nik. – Naj­le­piej niech to Wielki Se­kre­tarz gdzieś za­no­tuje.

– Na­tu­ral­nie – od­parł Wielki Se­kre­tarz i za­pi­sał coś na jed­nej z kar­tek.

– Wo­lał­bym naj­pierw roz­strzy­gnąć kwe­stię Tym­cza­so­wego Nad­zorcy – po­wie­dział Wielki Mier­ni­czy, ale zro­bił to za ci­cho i jego pro­test prze­padł po­śród in­nych gło­sów.

– Wy­śmie­ni­cie, sza­nowni współ­ko­le­dzy i sza­nowna współ­ko­le­żanko – ucie­szył się Wielki Se­kre­tarz. – Pro­szę mi dać chwilę na przy­go­to­wa­nie so­bie kar­tek do no­to­wa­nia… zna­ko­mi­cie, już wszystko mam. Zdaje się mo­żemy za­czy­nać.

– Może ja będę pierw­sza – zgło­siła się Łącz­nik. – Za­cznę od ra­portu z Ko­puły RW-620…

– Ko­le­żanko, ko­le­żanko… – wstrzy­mał ją Se­kre­tarz, jed­no­cze­śnie po­pra­wia­jąc oku­lary. – Do­ce­niam ko­le­żanki chęć ini­cja­tywy, chęć ini­cja­tywy, nie­mniej mu­simy za­cho­wać pe­wien po­rzą­dek, ro­zu­mie ko­le­żanka. Pewną ko­lej­ność. Bez po­rządku zrobi nam się tu­taj zu­pełny ba­ła­gan. Zu­pełny ba­ła­gan. Pro­po­nuję za­cząć skła­da­nie ra­por­tów od mo­jej le­wej ręki, czyli od pana Wiel­kiego Rach­mi­strza, aby po­tem, zgod­nie z ru­chem wska­zó­wek ze­gara, ra­porty mo­gły przed­sta­wić ko­lejne osoby. W ten spo­sób bę­dzie sza­nowna ko­le­żanka druga, a sza­nowny ko­lega Wielki In­wen­ta­ry­za­tor bę­dzie ostatni. Czy nikt nie ma nic prze­ciwko temu?

– Nie – stwier­dził Wielki In­wen­ta­ry­za­tor.

– Zdaje się, że nie – przy­tak­nął Wielki Mier­ni­czy.

– Byle by­śmy w końcu za­częli – burk­nął Wielki Straż­nik. Wielka Łącz­nik wzru­szyła tylko ra­mio­nami.

– A za­tem ja mam być pierw­szy, tak? – za­py­tał Wielki Rach­mistrz.

– Tak, zdaje się, że tak wła­śnie przed chwilą za­pro­po­no­wa­łem, za­pro­po­no­wa­łem – od­rzekł Wielki Se­kre­tarz.

– Pro­simy – za­chę­cił Wielki Mier­ni­czy.

Wielki Rach­mistrz od­chrząk­nął.

– Do­brze… A za­tem, obecna liczba lud­no­ści w na­szej Ko­pule, jak wska­zują moje naj­ak­tu­al­niej­sze spisy, wy­nosi pięć ty­sięcy pięć­set osiem­na­ście osób. Przy­go­to­wa­łem…

– Je­den mo­men­cik… – prze­rwał Wielki Se­kre­tarz. – Mam tu­taj no­tatki z po­przed­niego po­sie­dze­nia… O, tu­taj. Nie da­lej jak wczo­raj stwier­dził pan, że liczba lud­no­ści wy­nosi pięć ty­sięcy pięć­set dwa­dzie­ścia trzy osoby. Wszystko mam tu­taj za­pi­sane. Jak pan ko­lega może za­uwa­żyć, bar­dzo po­waż­nie pod­cho­dzę do skła­da­nych przez sza­now­nych ko­le­gów i sza­nowną ko­le­żankę ra­por­tów. Do skła­da­nych przez sza­now­nych ko­le­gów i sza­nowną ko­le­żankę ra­por­tów. Słu­cham i spo­rzą­dzam no­tatki z tego, co pan ko­lega i po­zo­stali rów­nież, re­fe­rują.

– Bar­dzo miło z pana ko­legi strony… – Wielki Rach­mistrz skło­nił się lekko.

– Kwe­stia po­waż­nego po­dej­ścia do te­matu – od­parł Wielki Se­kre­tarz. – Ale nie o tym chcia­łem… Skąd ta róż­nica? Pięć ty­sięcy pięć­set dwa­dzie­ścia trzy mi­nus pięć ty­sięcy pięć­set osiem­na­ście daje nam wy­nik pięć. Co się stało z tymi pię­cioma oso­bami?

– Cóż… – za­czął mó­wić po­woli Rach­mistrz. – Mie­li­śmy w ostat­nim cza­sie dwa uro­dze­nia i, nie­stety, sie­dem zgo­nów…

– Sie­dem zgo­nów? – za­py­tał z uda­wa­nym zdzi­wie­niem Mier­ni­czy.

– Nie­stety… – kon­ty­nu­ował nie­pew­nym gło­sem Rach­mistrz. – Lu­dzi w na­szej Ko­pule zli­czam, jak za­pewne wszyst­kim wia­domo, co drugi dzień. Więc owe sie­dem zgo­nów na­leży przy­pi­sać nie­ko­niecz­nie dniowi dzi­siej­szemu, na­leży je ra­czej roz­ło­żyć na dzień dzi­siej­szy i dzień wczo­raj­szy. Po­dob­nie z uro­dze­niami. Ta­kie są prawa sta­ty­styki. Krzywa uro­dzeń i zgo­nów nieco się waha. Raz prze­wa­żają uro­dze­nia, raz zgony, w wy­niku czego mamy przy­rost do­datni lub ujemny. Nie­stety wy­gląda na to, że w ciągu dwóch ostat­nich dni mamy do czy­nie­nia z prze­wagą zgo­nów, co wpły­nęło na kształt mo­jego dzi­siej­szego ra­portu. Je­żeli jed­nak spoj­rzymy na to z szer­szej per­spek­tywy… po­wiedzmy ostat­nich dwóch mie­sięcy, to wy­niki nie są wcale ta­kie nie­ko­rzystne. Liczba lud­no­ści waha się mniej wię­cej na sta­łym po­zio­mie pię­ciu ty­sięcy pię­ciu­set sie­dem­na­stu osób. Czyli, w za­sa­dzie, je­żeli spoj­rzymy na moje ra­porty z per­spek­tywy dwóch mie­sięcy, to na­wet od­no­to­wa­li­śmy przy­rost. Wpraw­dzie o jedną osobę, ale za­wsze przy­rost.

– Po­gra­tu­lo­wać! – rzu­cił z uzna­niem Wielki Mier­ni­czy.

– Dzię­kuję pa­nie ko­lego – szcze­rze ura­do­wał się Wielki Rach­mistrz. – Po praw­dzie to nie jest to moja za­sługa. Ja tylko do­ko­nuję spisu stanu fak­tycz­nego.

– No tak – Wielki Se­kre­tarz jesz­cze raz prze­kart­ko­wał swoje no­tatki – ale je­śli spoj­rzymy na pana ko­legi ra­porty z jesz­cze szer­szej per­spek­tywy… Na po­czątku było nas sześć ty­sięcy sto osiem­dzie­siąt dwie osoby. Sześć ty­sięcy sto osiem­dzie­siąt dwie osoby mi­nus pięć ty­sięcy pięć­set osiem­na­ście osób daje nam wy­nik sze­ściu­set sześć­dzie­się­ciu czte­rech, je­śli do­brze po­li­czy­łem… tak, zdaje się, że tak. Skąd taka wielka róż­nica? Pro­szę nam to wy­tłu­ma­czyć. Liczba lud­no­ści po­waż­nie spa­dła, od­kąd wpro­wa­dzi­li­śmy się do Ko­puły. Nie mo­żemy po­zwo­lić, aby ta ten­den­cja się utrzy­mała, je­śli chcemy prze­trwać.

– Wi­dzi ko­lega – od­rzekł Wielki Rach­mistrz – jak wspo­mnia­łem, ja tylko do­ko­nuję spisu stanu fak­tycz­nego. Jak ko­lega Wielki Se­kre­tarz do­brze wie, je­ste­śmy tu już nie­mal trzy lata…

– A Ko­puła była za­pro­jek­to­wana na rok – wtrą­cił Wielki Mier­ni­czy.

– Tak, tak, oczy­wi­ście zdaję so­bie z tego sprawę – od­po­wie­dział Se­kre­tarz. – Zdaję so­bie z tego sprawę. Nie­mniej je­ste­śmy tu, gdzie je­ste­śmy i upły­nęło tyle czasu, ile upły­nęło. Mu­simy ra­dzić so­bie w ta­kich wa­run­kach, ja­kie nas za­stały. Ja chciał­bym tylko sza­nowni ko­le­dzy, dojść prawdy. Po­znać przy­czyny, żeby można im było za­po­biec w przy­szło­ści. Żeby można im było za­po­biec w przy­szło­ści.

– No więc, jak ko­lega Wielki Mier­ni­czy ra­czył za­uwa­żyć, prze­by­wamy tu­taj już trzy lata, pod­czas gdy Ko­puła była za­pro­jek­to­wana na rok – Wielki Rach­mistrz uchwy­cił się słów Wiel­kiego Mier­ni­czego jak koła ra­tun­ko­wego. – Wa­runki są, ja­kie są, jak sam pan ko­lega Wielki Se­kre­tarz ra­czył za­uwa­żyć. Lu­dzie ro­dzą się, do­ra­stają, sta­rzeją się, wresz­cie… umie­rają. Każdy z nas, prę­dzej czy póź­niej, kie­dyś umrze. Czy tego chcemy, czy nie. Taka jest ko­lej rze­czy i nie można ode mnie wy­ma­gać, abym pró­bo­wał to zmie­nić. A co do po­wo­dów śmierci… Są różne. Bar­dzo różne. Przy­po­mi­nam, że na po­czątku by­li­śmy atako… Zgi­nęło nie­mało pod­wład­nych Wiel­kiego Straż­nika.

– Tak. – Wielki Straż­nik przy­mknął na chwilę oczy. – Moi żoł­nie­rze od­dali swoje ży­cia w obro­nie Ko­puły i jej miesz­kań­ców.