Korona mieczy - ebook

Ani w nas zdrowia nie znajdziesz, ani plonu udanego nie zbierzesz, ziemia bowiem jest jedną ze Smokiem Odrodzonym, a on jest jednym z ziemią. On to, ta dusza z ognia, to serce z kamienia, dumą powodowany podbojów dokonuje i dumnych do uległości zmusza. On to rozkazuje górom na klęczki padać, morzom z drogi ustępować, niebiosom zaś samym pokłony mu bić. Módlcie się wszak, aby to serce z kamienia zapamiętało łzy, a ta dusza z ognia miłość.

Fragment wielokrotnie kwestionowanego przekładu

Proroctw Smoka dokonanego przez poetę

Kyerę Termendala z Shiota, opublikowanego,

jak się przyjmuje, między NR 700 a NR 800.PROLOG. BŁYSKAWICE

Z wysokiego, zwieńczonego łukiem okna, które znajdowało się prawie osiem piędzi nad ziemią, blisko szczytu Białej Wieży, Elaida ogarniała wzrokiem całe mile terenów otaczających Tar Valon, pofałdowane równiny i lasy obrastające brzegi szerokiego koryta Erinin, która płynęła z północnego zachodu i rozwidlała się tuż przed białymi murami tego wielkiego miasta na wyspie. O tak wczesnej porze wydłużone cienie zapewne spowijały miasto, ale z tej wysokości wszystko zdawało się czyste i wyraźne. Nawet osławione „pozbawione szczytów wieże” Cairhien nie dorównywały Białej Wieży. Z pewnością nie dorównywała jej też ani jedna z pomniejszych wież Tar Valon, cokolwiek by ludzie mówili o ich wysokości, masywności i łączących je sklepionych, sięgających nieba mostach.

Porywisty, niemalże nieustający wiatr łagodził nieco ten nienaturalny skwar, który ścisnął świat swoimi kleszczami. Święto Świateł dawno już minęło, więc śnieg winien był okrywać ziemię głębokimi zaspami, a tymczasem panowała aura samego serca upalnego lata. Kolejny widomy znak — gdyby ktoś jeszcze szukał jakichś znaków — że oto zbliżała się Ostatnia Bitwa i że Czarny skaził świat swym dotknięciem. Elaida naturalnie nie pozwalała, by ten upał na nią działał. To nie dla tego wiatru kazała przenieść swe komnaty na tak wysokie piętro, do izb jakże prostych, mimo niedogodności, jakich przysparzała wielka liczba stopni.

Posadzka pokryta brunatnymi płytkami oraz ściany wyłożone białym marmurem i udekorowane nielicznymi arrasami żadną miarą nie dorównywały przepychowi położonego znacznie niżej gabinetu Amyrlin i sąsiadujących z nim komnat. Nadal jeszcze korzystała niekiedy z tych pomieszczeń — w umysłach niektórych kojarzyły się z władzą przynależną Zasiadającej na Tronie Amyrlin — ale rezydowała właśnie tutaj i tu też najczęściej pracowała. Dla tego widoku. Tyle że nie chodziło o widok miasta, rzeki czy lasów. Lubiła obserwować to, co powstawało na terenie otaczającym Wieżę.

Dawny dziedziniec ćwiczeń Strażników pokrywały teraz potężne wykopy i fundamenty, wysokie, drewniane dźwigi oraz stosy marmurowych i granitowych ciosów. Na placu budowy roili się niczym mrówki mularze i robotnicy, a przez bramy wtaczał się powoli niekończący się ciąg wozów dostarczających coraz więcej kamienia. Z boku stał drewniany „model roboczy” — określenie mularzy — tak wielki, że każdy mógł do niego wejść, jeżeli przykucnął na piętach, i obejrzeć wszystko ze szczegółami, żeby wiedzieć, gdzie dokładnie ma zostać położony każdy kamień. Ostatecznie większość robotników nie umiała przeczytać ani słów, ani planów wyrysowanych przez mularzy. „Model roboczy” dorównywał wielkością niejednej kamienicy.

Skoro byle król czy królowa posiadali pałac, dlaczego Zasiadająca na Tronie Amyrlin miała być relegowana do apartamentów niewiele lepszych od tych, które zamieszkiwały zwykłe siostry? Jej pałac dorówna świetnością Białej Wieży i zostanie zwieńczony wielką iglicą, dzięki której stanie się o dziesięć piędzi wyższy od samej Wieży. Głównemu mularzowi krew odpłynęła z twarzy, kiedy to usłyszał. Wieżę zbudowali ogirowie wspomagani przez siostry posługujące się Mocą. Ale potem jedno tylko spojrzenie na twarz Elaidy kazało panu Lermanowi ukłonić się i wybąkać, że wszystko, ma się rozumieć, zostanie wykonane zgodnie z jej życzeniem. Jakby podlegało to jakiejkolwiek dyskusji.

Aż zacisnęła usta z irytacji. Chciała raz jeszcze wynająć mularzy spośród ogirów, ci wszak z jakiegoś powodu pozamykali się w stedding. Jej wezwanie wystosowane do najbliższego Stedding Jentoine, w Czarnych Wzgórzach, spotkało się z odmową. Uprzejmą, ale jednak odmową, bez słowa wyjaśnienia, mimo że wezwanie pochodziło od samej Zasiadającej na Tronie Amyrlin. Ogirowie stronili od towarzystwa ludzi; takie było najłagodniejsze wytłumaczenie. Albo może wycofywali się ze świata pogrążonego w zamęcie; zawsze woleli trzymać się z dala od ludzkich konfliktów.

Z całą stanowczością wyrzuciła ze swoich myśli ten problem. Chlubiła się tym, że potrafi oddzielić to, co możliwe, od tego, co niemożliwe. Kwestia ogirów to błahostka. Nigdy nie angażowali się w sprawy świata, jeśli nie liczyć budowy miast w zamierzchłych czasach, miast, które teraz, jeśli nie ściągała ich konieczność dokonywania remontów, odwiedzali rzadko.

Widok pracujących na dole ludzi, pełzających po placu budowy powoli niczym żuki, sprawił, że skrzywiła się nieznacznie. Budowa posuwała się do przodu w ślimaczym tempie. Ogirowie nie wchodzili w rachubę, ale być może dałoby się znowu użyć Jedynej Mocy. Wprawdzie niewiele sióstr dysponowało realną siłą w splataniu Ziemi, jednak do zbrojenia kamieni, względnie ich spajania, nie trzeba wiele. Tak. W jej wyobraźni pałac już stał, wykończony; kolumnady i wielkie kopuły lśniły od złoceń, a ta sięgająca nieba iglica… Wzniosła oczy ku bezchmurnemu niebu, temu niebu, z którym miała zmierzyć się iglica, i westchnęła przeciągle. Tak. Rozkazy zostaną wydane jeszcze dzisiaj.

Wysoki zegar szafkowy za jej plecami wybił Tercję, zawtórowały mu wszystkie gongi i dzwony w mieście. Tutaj, tak wysoko, ich odgłosy były nieco stłumione. Elaida z uśmiechem odeszła od okna, wygładzając suknię z kremowego jedwabiu zdobioną wypełnionymi czerwienią cięciami i poprawiając szeroką, pasiastą stułę Amyrlin udrapowaną na ramionach.

W ozdobnie pozłacanym zegarze dzwoneczkami poruszały maleńkie figurki ze złota, srebra i emalii. Na jednym poziomie obdarzone ryjami i pyskami trolloki uciekały przed otuloną płaszczem Aes Sedai; na drugim mężczyzna wyobrażający fałszywego Smoka oganiał się od srebrnych błyskawic, ewidentnie ciskanych przez inną siostrę. Nad samą tarczą zegara, nad głową Elaidy, król i królowa, oboje w koronach, klęczeli przed Zasiadającą na Tronie Amyrlin w stule z emalii i z Płomieniem Tar Valon wyrzeźbionym z dużego kamienia księżycowego, który wieńczył złoty łuk nad jej głową.

Nie zwykła śmiać się często, ale tym razem nie potrafiła się powstrzymać i parsknęła cicho. Zegar zamówiła Cemaile Sorenthaine, wyniesiona z Szarych, ta sama, która tak marzyła o powrocie do czasów sprzed Wojen z Trollokami, kiedy to żaden władca nie zasiadał na tronie bez aprobaty Wieży. Dalekosiężne plany Cemaile spełzły na niczym i przez trzy stulecia zegar stał w pełnej kurzu przechowalni; przedmiot wzbudzający zażenowanie, którego nikt nie ośmielił się wystawić na pokaz. Nikt przed Elaidą. Koło Czasu obróciło się. To, co stało się kiedyś, mogło się powtórzyć. I powtórzy się.

Bryła zegara stanowiła element równoważący drzwi do bawialni Elaidy oraz sypialni i gotowalni, które znajdowały się dalej. Wspaniałe, wielobarwne arrasy, rodem z Łzy, Kandoru i Arad Doman, ze złotą i srebrną przędzą lśniącą wśród zwykłych, farbowanych nici, wisiały w idealnie równych odległościach. Zawsze lubiła porządek. Taraboniański dywan, pokrywający prawie całą posadzkę, zachwycał wzorami z czerwieni, zieleni i złota; jedwabne dywany były najcenniejsze. Marmurowe cokoły rzeźbione w szlachetnie proste, pionowe linie, ustawione we wszystkich kątach komnaty, podtrzymywały białe wazony z kruchej porcelany Ludu Morza; w każdym z nich stały starannie ułożone dwa tuziny czerwonych róż. Tylko Jedyna Moc mogła zmusić róże do kwitnienia o tej porze roku, a zwłaszcza przy takiej suszy i upale; jej zdaniem efekt był tego wart. Pozłacane rzeźbienia pokrywały zarówno jedyne krzesło — nikt już nie siadał w jej obecności — jak i stolik do pisania, utrzymany w oszczędnym stylu dominującym w Cairhien. Doprawdy prosta komnata, z powałą na wysokości zaledwie dwóch piędzi, ale musiała wystarczyć, dopóki jej pałac nie będzie gotów. Dopóki zapewniała taki widok — wystarczy.

Usiadła. Nad jej głową lśnił bielą osadzony w wysokim oparciu Płomień Tar Valon, wykonany z księżycowych kamieni. Na blacie stołu nie było niczego, co mogłoby oszpecić jego idealnie wypolerowaną powierzchnię, oprócz trzech lakierowanych szkatułek z Altary, ustawionych jakby od niechcenia. Uniosła wieko ozdobione białymi jastrzębiami fruwającymi wśród białych chmur i wyjęła wąski skrawek cienkiego papieru, leżący na szczycie pliku raportów i korespondencji.

Chyba po raz setny przeczytała list, który przed dwunastoma dniami przyniósł gołąb. Mało kto w Wieży wiedział o jego istnieniu i nikt oprócz niej nie poznał treści, a nawet gdyby ją poznał, to i tak nie miałby pojęcia, co tak naprawdę komunikował. Elaida omal znowu się nie zaśmiała, gdy naszła ją ta myśl.

„Pierścień został umieszczony w nozdrzach byka. Spodziewam się przyjemnej wyprawy na targowisko”.

Żadnego podpisu, ale Elaidzie podpis był niepotrzebny. Tylko Galina Casban mogła przysłać taką cudowną wiadomość. Galina, której Elaida powierzyła zrobienie czegoś, czego nie powierzyłaby nikomu innemu oprócz siebie samej. Nie żeby komukolwiek bezgranicznie ufała, ale przywódczyni Czerwonych Ajah ufała bardziej niż innym. Ostatecznie sama została wyniesiona z Czerwonych i pod wieloma względami nadal uważała siebie za Czerwoną.

„Pierścień został umieszczony w nozdrzach byka”.

Rand al’Thor — Smok Odrodzony, mężczyzna, który wydawał się już tak bliski zagarnięcia całego świata, mężczyzna, który z pewnością zagarnął zbyt wiele — ten właśnie Rand al’Thor został odgrodzony tarczą od Źródła i znajdował się pod kontrolą Galiny. I na dodatek nie wiedział o tym nikt z tych, którzy go popierali. Gdyby istniała na to bodaj najmniejsza szansa, wówczas list zostałby sformułowany inaczej. Z poprzednich wynikało wyraźnie, że na powrót odkrył Podróżowanie, który to Talent Aes Sedai utraciły po Pęknięciu Świata, a jednak ta umiejętność bynajmniej go nie ocaliła. Mało tego, oddała go w ręce Galiny. Najwyraźniej nabrał zwyczaju pojawiania się i znikania bez uprzedzenia. Kto by podejrzewał, że tym razem nie zniknął, tylko został pojmany? Znowu omal nie wybuchnęła śmiechem.

Za tydzień, najpóźniej dwa, al’Thor trafi do Wieży; poczeka tam pod nadzorem i ścisłą strażą aż do czasu Tarmon Gai’don. Przestanie siać spustoszenie w świecie. Przyzwolenie, by jakikolwiek mężczyzna, który potrafi przenosić, chodził wolno, już było szaleństwem, a jeszcze większym wtedy, gdy w grę wchodził ten, który zgodnie z proroctwami miał zmierzyć się z Czarnym w Ostatniej Bitwie; mimo tej pogody niechaj Światłość sprawi, by do tego czasu upłynęło jeszcze wiele lat. Wielu bowiem lat będzie trzeba na uporządkowanie świata, poczynając od naprawienia tego, co zniszczył al’Thor.

Rzecz jasna, zniszczenia, których dokonał, były niczym w porównaniu z tymi, które jeszcze mógł spowodować, gdyby dalej pozostawał na wolności. Nie wspominając już, że mógłby dać się zabić, zanim nadejdzie jego czas. No cóż, ten nieznośny młodzieniec zostanie zawinięty w pieluszki i będzie trzymany bezpiecznie niczym niemowlę w ramionach matki, aż nadejdzie pora zabrać go do Shayol Ghul. A potem, jeśli przeżyje…

Elaida wydęła usta. Z Proroctw Smoka zdawało się wynikać, że mu się nie uda, niezaprzeczalnie byłaby to możliwość ze wszech miar najkorzystniejsza.

— Matko?

Elaida omal się nie wzdrygnęła na dźwięk głosu Alviarin. Weszła bez pukania!

— Przynoszę wieści od Ajah, Matko. — Szczupła, obdarzona chłodną twarzą Alviarin nosiła wąską, białą stułę Opiekunki Kronik, harmonizującą z suknią, na znak, że została wyniesiona z Białych, jednakże w jej ustach słowo „Matko” nie brzmiało jak wyraz szacunku, lecz bardziej przypominało tytuł, którym można się zwracać do osoby równej sobie.

Obecność Alviarin zmąciła dobry nastrój Elaidy. Fakt, że Opiekunka pochodziła z Białych, a nie z Czerwonych, zawsze stanowił gorzkie przypomnienie słabości, na jaką sobie pozwoliła w dniu, w którym została wyniesiona. Tę słabość częściowo już sobie zrekompensowała, ale nie do końca. Jeszcze nie. Miała już dosyć ubolewania nad tym, że dysponuje tak niewielką prywatną siatką wywiadowczą działającą poza terytorium Andoru. Oraz że jej poprzedniczka i poprzedniczka Alviarin uciekły — ktoś im pomógł w ucieczce; ktoś musiał im to ułatwić! — zanim zdążono im wyrwać klucz do ogromnej siatki szpiegowskiej Amyrlin.

Tak bardzo pragnęła przejąć tę siatkę, należało jej się to przecież zgodnie z prawem. Silnie ugruntowana tradycja nakazywała poszczególnym Ajah przekazywać Opiekunce Kronik wszelkie skrawki informacji od ich agentów, zwłaszcza te, które uznały za ważne dla Amyrlin, jednak Elaida była przekonana, że Alviarin zatrzymywała część raportów dla siebie. Mimo to nie mogła poprosić Ajah, by informowały ją bezpośrednio. Źle być słabą, jednak jeszcze gorzej żebrać przed obliczem całego świata. Czy raczej przed Wieżą, ale ona stanowiła ten jedyny element świata, który liczył się naprawdę.

Elaida postarała się, by jej twarz pozostała równie chłodna jak twarz tamtej. Powitała ją zdawkowym skinieniem głowy, jednocześnie udając, że ogląda dokumenty wyjęte z lakierowanej szkatułki. Wertowała je jeden po drugim, powoli, i powoli odkładała z powrotem do szkatułki. Tak naprawdę nie widząc ani słowa. Fakt, że zmusza Alviarin do czekania, napawał ją goryczą, bo było to coś szmatławego, ale tylko w szmatławy sposób mogła traktować kogoś, kto powinien był zostać jej służką.

Każda Amyrlin mogła wydać dowolny dekret, a jej słowo równało się prawu i było nieodwołalne. Niemniej jednak przy braku wsparcia Komnaty Wieży wiele takich dekretów wiązało się z marnowaniem atramentu i papieru. Żadna siostra nie okazałaby nieposłuszeństwa Amyrlin, w każdym razie nie bezpośrednio, a mimo to większość dekretów wymagała stu innych działań, by naprawdę wprowadzono je w życie. W najlepszych czasach działo się to powoli, niekiedy tak wolno, że nigdy nie dochodziło do skutku, te zaś czasy trudno było nazwać najlepszymi.

Alviarin stała bez ruchu, spokojna niczym staw skuty lodem. Zamknąwszy altarańską szkatułkę, Elaida wyjęła skrawek papieru, który obwieszczał jej nieuchronne zwycięstwo. Odruchowo pogładziła go palcem niczym talizman.

— Czy Teslyn albo Joline raczyły nareszcie przysłać coś więcej niźli tylko zawiadomienie o swym szczęśliwym dotarciu na miejsce?

To miało przypomnieć Alviarin, że żadna z sióstr nie mogła się uważać za nietykalną. Nikogo nie obchodziło to, co się dzieje w Ebou Dar, a już najmniej Elaidę; stolica Altary mogła się zapaść do morza i oprócz kupców nie zauważyłaby tego nawet reszta mieszkańców Altary. Jednak Teslyn zasiadała w Komnacie już od piętnastu lat, kiedy Elaida rozkazała jej ustąpić ze stanowiska. Skoro Elaida mogła wysłać jakąś Zasiadającą — Zasiadającą z Czerwonych — w charakterze ambasadora przy tronie wielkości muszej kropki, z powodów, których nikt nie był pewien, mimo krążącej setki plotek, to w takim razie mogła naurągać każdej. W przypadku Joline sprawy miały się inaczej. Piastowała swe stanowisko w imieniu Zielonych zaledwie od kilku tygodni i wszystkie siostry były przekonane, że Zielone wybrały ją po to tylko, żeby dowieść, iż nowa Amyrlin ich nie zastraszy. Nie należało dopuścić, by taka odrobina buty przeszła bez echa i, rzecz jasna, tak się też stało. O tym już wszystkie wiedziały.

Chciała przypomnieć Alviarin, że nie jest bezkarna, ale szczupła kobieta jedynie się uśmiechnęła tym swoim charakterystycznym zimnym uśmiechem. Była nietykalna dopóty, dopóki Komnata pozostawała w dotychczasowym kształcie. Przerzuciła trzymane w dłoni papiery, wybrała jeden.

— Ani słowa od Teslyn ani Joline, Matko, aczkolwiek wśród wieści, które jak dotąd otrzymałaś od tronów… — Uśmiech pogłębił się, stając się niebezpiecznie bliskim rozbawienia. — Wszystkie chcą spróbować swoich sił, żeby sprawdzić, czy jesteś tak samo potężna… jak twoja poprzedniczka. — Nawet Alviarin miała dość rozsądku, by w jej obecności nie wymieniać tej Sanche z nazwiska. Była to jednak prawda; wszyscy królowie i królowe, nawet pośledniejsi arystokraci, zdawali się sprawdzać, jakie są granice jej władzy. Będzie musiała kogoś skarcić, by odstraszyć innych.

Alviarin zerknęła na trzymany w dłoni papier i ciągnęła dalej:

— Niemniej jednak z Ebou Dar przyszły wieści. Od Szarych. — Czy ona to zaakcentowała, żeby wbić drzazgę jeszcze głębiej? — Jak się zdaje, są tam Elayne Trakand i Nynaeve al’Meara. Udają pełne siostry, za błogosławieństwem rebelianckiej… misji poselskiej… przed królową Tylin. Towarzyszą im dwie inne, nierozpoznane, które być może robią to samo. Listy tych, które przystały do buntu, są niepełne. A może to zwykłe towarzyszki. Szare nie mają pewności.

— Po co, na Światłość, pojechały do Ebou Dar? — spytała z roztargnieniem Elaida. Teslyn z pewnością zawiadomiłaby ją o czymś takim. — Szare chyba rozpuszczają plotki. Tarna doniosła, że one są razem z rebeliantkami w Salidarze. — Tarna Feir pisała, że jest tam także Siuan Sanche. Oraz Logain Ablar, rozgłaszający wszem wobec te złośliwe kłamstwa, o których wzmianka byłaby dla każdej Czerwonej siostry poniżeniem, nie mówiąc już o ich dementowaniu. Jeżeli to nie Sanche maczała palce w tych bezeceństwach, to słońce wzejdzie jutro na zachodzie. Dlaczego zwyczajnie się nie odczołga i nie umrze, poza zasięgiem wzroku, jak nakazuje przyzwoitość każdej ujarzmionej kobiecie?

Nie westchnęła otwarcie, ale to kosztowało ją sporo wysiłku. Logaina będzie można powiesić po cichu, kiedy tylko uporają się z rebeliantkami; większa część świata uważała go za od dawna nieżyjącego. To brudne oszczerstwo, w myśl którego Czerwone Ajah wykorzystywały go jako fałszywego Smoka w charakterze przynęty, umrze razem z nim. A kiedy sprawa rebeliantek zostanie załatwiona, wówczas zmusi się Sanche do przekazania klucza do siatki szpiegowskiej Amyrlin. I wymieni nazwiska zdrajczyń, które pomogły jej w ucieczce. Aczkolwiek za płonną należało chyba uznać nadzieję, że padnie wśród nich imię Alviarin.

— Jakoś nie umiem sobie wyobrazić, by ta al’Meara mogła uciec do Ebou Dar i tam udawać Aes Sedai. Jeszcze mniej prawdopodobne wydaje się to w przypadku Elayne, nieprawdaż?

— Kazałaś odszukać Elayne, Matko. Twierdziłaś, że to równie ważne jak uwiązanie al’Thora na smyczy. Kiedy znajdowała się w otoczeniu trzystu rebeliantek w Salidarze, zrobienie czegokolwiek było niemożliwe, ale w Pałacu Tarasin nie będzie równie bezpieczna.

— Nie mam czasu na plotki i pogłoski. — Elaida cedziła każde słowo z pogardą. Czyżby Alviarin wiedziała więcej, niż powinna, skoro wspomniała o al’Thorze i uwiązywaniu go na smyczy? — Sugeruję, byś raz jeszcze przeczytała raport Tarny, a potem w myślach zadała sobie pytanie, czy nawet rebeliantki pozwoliłyby Przyjętej udawać, że ma prawo nosić szal?

Alviarin czekała z udawaną cierpliwością, aż Elaida skończy, po czym kolejny raz przejrzała swój plik i wyciągnęła zeń jeszcze cztery arkusze.

— Agentka Szarych przysłała szkice — powiedziała obojętnie, przerzucając kartki. — To żadna artystka, ale Elayne i Nynaeve łatwo rozpoznać. — Po chwili, kiedy Elaida wciąż nie wzięła rysunków, wsunęła je na spód pozostałych papierów.

Elaida poczuła, że na policzki wypełza jej rumieniec gniewu i zażenowania. Alviarin celowo pchnęła ją na drogę błędnego wnioskowania, nie pokazując tych szkiców na samym początku. Zignorowała to — każda inna reakcja naraziłaby ją na jeszcze większy wstyd — za to jej głos zabrzmiał lodowato.

— Chcę, by je pojmano i doprowadzono przed moje oblicze.

Brak zaciekawienia na twarzy Alviarin sprawił, że Elaida ponownie się zastanowiła, ile ta kobieta wie o rzeczach, o których nie powinna nawet mieć pojęcia. Al’Meara pochodziła z tej samej wioski co al’Thor, stanowiłaby więc punkt wyjścia dla działań skierowanych przeciwko niemu. O tym wiedziały wszystkie siostry, tak samo jak o tym, że Elayne to Dziedziczka Tronu Andoru i że jej matka nie żyje. Mętne pogłoski wiążące Morgase z Białymi Płaszczami były nonsensowne, przenigdy by się nie zwróciła do Synów Światłości o pomoc. Umarła i nawet jej ciało nie zostało odnalezione, a teraz Elayne miała zostać królową. Po warunkiem, że zostanie wyrwana z rąk rebeliantek, zanim andorańskie Domy osadzą na Tronie Lwa Dyelin zamiast niej. Mało kto wiedział, dlaczego Elayne jest o wiele ważniejsza niż jakakolwiek arystokratka z silnie ugruntowanymi roszczeniami względem tronu. Jeśli, rzecz jasna, nie brać pod uwagę faktu, że któregoś dnia miała zostać Aes Sedai.

Elaida potrafiła czasami Przepowiadać, dysponowała Talentem, który zdaniem wielu został bezpowrotnie utracony, zanim użyła go znowu. Już dawno temu Przepowiedziała, że Królewski Dom Andoru dzierży klucz do zwycięstwa w Ostatniej Bitwie. Minęło dwadzieścia pięć lat, albo nawet więcej, i kiedy stało się jasne, że Morgase Trakand ostatecznie przejmie tron w Sukcesji, Elaida związała się z ongi jeszcze młodą dziewczyną. Elaida nie miała pojęcia, z jakiego powodu Elayne jest taka ważna, ale Przepowiednie nigdy nie kłamały. Czasami niemalże nienawidziła tego Talentu. Nienawidziła rzeczy, nad którymi nie miała kontroli.

— Chcę mieć wszystkie cztery, Alviarin. — Pozostałe dwie były zapewne nieważne, ale nie zamierzała ryzykować. — Poślij natychmiast mój rozkaz do Teslyn. Przekaż jej, a także Joline, że jeśli od tej pory nie zaczną przesyłać regularnych raportów, to pożałują, że się w ogóle urodziły. Dołącz informację od tej Macury. — Przy tym ostatnim słowie mimowolnie wykrzywiła usta.

Na dźwięk tego nazwiska Alviarin drgnęła niespokojnie, i nie dziwota. Paskudny napar Ronde Macura potrafiłby wywołać złe samopoczucie u każdej siostry. Widłokorzeń nie był trujący — w każdym razie uśpiony nim człowiek w końcu się budził — niemniej jednak herbata, która przytępiała w kobiecie zdolność do przenoszenia Mocy, zdawała się czymś wymierzonym zbyt bezpośrednio w Aes Sedai. Szkoda, że ta informacja nie dotarła do Wieży, jeszcze zanim Galina wyruszyła w drogę; gdyby widłokorzeń działał na mężczyzn w taki sam sposób, wówczas miałaby znacznie ułatwione zadanie.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki