-
W empik go
Kościół katoludzki. Rozmowy o życiu z Ewangelią - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 września 2018
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Kościół katoludzki. Rozmowy o życiu z Ewangelią - ebook
Bez kompromisów i skrępowania. Po ludzku.
Czy Kościół powinien mieszać się do polityki? Czy Polska powinna przyjmować uchodźców? W jaki sposób mierzyć się z problemem pedofilii wśród księży? Co Kościół ma do powiedzenia kobietom, które dokonały aborcji? Jakie stanowisko zajmuje wobec umacniającego się nacjonalizmu?
Prymas Wojciech Polak w rozmowie z Markiem Zającem nie unika trudnych pytań. Pokazuje, że życie z Ewangelią to nie zbiór gotowych odpowiedzi, ale nieustanny dialog z Bogiem, nauczaniem Kościoła i własnym sumieniem. Dlatego wierność nauce Jezusa nieraz wymaga wysiłku, zdolności powiedzenia „nie” presji otoczenia i zawłaszczania wiary przez ideologię.
Kościół bezkompromisowo głosi naukę Jezusa, ale nie stawia się w roli Pana Boga; nie uzurpuje sobie roli wszechwiedzącego i wszechmogącego Sędziego i nikogo nie strąca do piekła.
Wojciech Polak (ur. 1964) – arcybiskup metropolita gnieźnieński, prymas Polski. Doktor teologii moralnej. Były członek Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących. Koordynował prace nad przesłaniem pojednania do narodów polskiego i rosyjskiego oraz polskiego i ukraińskiego.
Marek Zając (ur. 1979) – niezależny publicysta, były dziennikarz, konsultant ds. mediów. Sekretarz Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej przy Premierze RP.
| Kategoria: | Literatura faktu |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-277-0994-3 |
| Rozmiar pliku: | 3,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Czy Polak to Polak?
Jaki z niego Polak, jaki chrześcijanin? Suspendować tego pacana!
To lewak, który szkodzi naszemu Kościołowi. Jakie ma on zasługi dla Kościoła? Dlaczego tak bezideową postać wybrano na prymasa?
Zwykły karierowicz, ustawia się z wiatrem z Watykanu. A że naszym, chrześcijaństwa i cywilizacji kosztem, to co ich tam...
Hańba, prymasie Polaku, hańba i wstyd!
…
To niektóre z wielu podobnie brzmiących wpisów po wywiadzie dla „Tygodnika Powszechnego” z jesieni 2017 roku, w którym Ksiądz Prymas jednoznacznie opowiedział się za przyjmowaniem uchodźców. Jak się z tym Ksiądz Prymas czuje?
Jeżeli komentarze są nieuczciwe czy obraźliwe, jeżeli ich autorzy twierdzą, że nie mam prawa się wypowiadać, że zdradziłem Polskę i chrześcijaństwo, że wkładam oręż do ręki wrogom Kościoła — to widzę, jak boleśnie w tych wpisach odzwierciedla się podział naszego narodu i społeczeństwa. Agresja, która narasta. Brak wzajemnego poszanowania i niechęć zrozumienia bliźniego.
Cytuję tylko internetowe komentarze bez grubszych wulgaryzmów, na użytek książki poprawiam koszmarną ortografię i interpunkcję: „No pięknie, mamy prymasinę lewaka. Niech od razu powie, że jest mułłą, a nie księdzem katolickim”.
Tak, jasno opowiedziałem się za przyjmowaniem uchodźców. I powtarzam, że wynika to wprost z Ewangelii. To nie jest opcja, którą chrześcijanin może przyjąć bądź odrzuć, ale samo sedno nauczania Jezusa Chrystusa. Jeżeli chcesz naśladować Mistrza z Nazaretu, powinieneś iść Jego drogą. Każda inna powiedzie cię na manowce, może nawet do zguby. Często się zastanawiam, dlaczego tylu naszych rodaków uważa uchodźców za obcych, którzy przyjdą odebrać im miejsce. Będą kraść, gwałcić i mordować.
Jaka jest odpowiedź?
Może mamy za niskie poczucie własnej wartości, zbyt słabą i płytką tożsamość. To zresztą symptomy typowe dla współczesnego świata — płynnego, niestabilnego, niepewnego. Niby czujemy się ważni i silni, dużo i głośno krzyczymy, ale w środku bardzo się boimy; drżymy o naszą przyszłość.
Ale czego boi się człowiek, który pisze: „Ten szmaciarz, pseudo-Polak powinien zniknąć wraz z jego prywatnym Kościołem; to nie chrześcijaństwo, tylko jakaś proislamska, antypolska sekta o tendencjach do samozagłady. Powinien być sądzony”?
Taki człowiek uważa, że ma prawo nie tylko bronić swoich przekonań, ale też arbitralnie wyłączać innych ze wspólnoty, z Kościoła czy narodu. Jeżeli za takimi stwierdzeniami nie kryją się choroba albo patologia, to, mówiąc delikatnie, mamy tu do czynienia z brakiem elementarnego szacunku i pomieszaniem podstawowych pojęć. Zadaniem biskupa jest wraz z Kościołem, w duchu Ewangelii, odczytywać znaki czasu. Oczywiście inną wagę ma papieska encyklika czy wygłoszona w katedrze homilia, a inną — wywiad, w którym odpowiadam na konkretne pytania. Ale to nie znaczy, że obie przestrzenie się rozjeżdżają, że pozbawione są części wspólnej. Odnosząc się do uchodźców — nie głoszę moich prywatnych poglądów, ale przypominam nauczanie Kościoła. Tylko tyle i aż tyle.
A co Ksiądz Prymas powiedziałby autorowi innego komentarza: „Prymasiku, już ty mnie w kościele nie zobaczysz”?
Człowiek ogłasza, że odchodzi z Kościoła z mojego powodu… Ja nikogo nie wyrzucam, tylko zachęcam do zastanowienia, do opamiętania. Jeżeli są ludzie, którzy nie chcą, żeby Polska przyjmowała uchodźców — na pewno w naszym Kościele, pełnym różnych nurtów i odcieni, znajdą dla siebie miejsce. Pragnąłbym, aby zmienili zdanie, ale to nie znaczy, że muszą natychmiast porzucić wspólnotę, ani że należy ich ekskomunikować. Chrześcijaństwo jest drogą, a nie metą — katolik przez całe życie, aż do śmierci się nawraca, bez przerwy boryka się z fałszywymi wyobrażeniami i własnymi słabościami.
Gdy zatem człowiek nie rozumie, że ze swoimi poglądami nadal mieści się w naszym Kościele — sądzę, że w gruncie rzeczy szuka samousprawiedliwienia dla faktu, że z chrześcijaństwem w ogóle mu nie po drodze; że po prostu odrzuca nauczanie Jezusa o miłości bliźniego. Co innego, gdybym wypowiadał się niezgodnie z nauczaniem Kościoła, każdy miałby wówczas prawo powiedzieć: „Prymas mnie zgorszył, porzucam kłamców i heretyków”. Ale ja mam pewność, że w żadnym razie nie naruszyłem doktryny. Kłopot w tym, że przywoływane przez pana opinie funkcjonują na poziomie emocji, a nie myślenia.
Prymasa Polski powinno zaniepokoić zdanie: „Podlizuje się lewakowi Franciszkowi, licząc na kapelusz kardynalski; olać tych antypolskich, chazarskich lewaków, żyjących w luksusie za nasze pieniądze! Czas na Kościół narodowy”.
To głos bardzo zasmucający, kompletne niezrozumienie idei Kościoła powszechnego. Podobne głosy są dla mnie osobiście ważne nie dlatego, jakobym zżerany ambicją starał się o kardynalską purpurę — ale dlatego, że sytuują mnie w dobrym towarzystwie. Potwierdzają, że jako ksiądz i biskup potrafię odczytać myśl papieża i trwać w jedności z Kościołem powszechnym. Nawet w kwestiach, które bezpośrednio nie dotyczą wiary i moralności, wymagają tylko pewnego duszpasterskiego otwarcia czy wyczucia, przełożenia doktryny na życie codzienne. Może to niektórych zaskoczy, ale w przypadku kryzysu uchodźczego każdy wierzący ma sporą przestrzeń swobody; nie musi słowo w słowo powtarzać np. ocen i rozwiązań postulowanych przez papieża Franciszka. Zupełnie inną rangę ma wiara w zmartwychwstanie Jezusa, a inną próba odpowiedzi na pytanie, jak Europa powinna sobie radzić z kolejnymi falami uchodźców z Bliskiego Wschodu i Afryki. Nie ulega natomiast wątpliwości, że potworną herezją jest wołanie: „Oderwijmy się i załóżmy Kościół narodowy”. Kto tak uważa, popełnia grzech rozbicia i niewykluczone, że na szali kładzie skarb własnego zbawienia.
W wywiadzie dla „Tygodnika Powszechnego” z ust Księdza Prymasa padły ostrzejsze słowa: „Jeśli ja usłyszę, że w Gnieźnie odbywa się jakaś manifestacja antyuchodźcza i że na to wybierają się moi księża, to mówię krótko: każdy, który tam pójdzie, będzie suspendowany”. Żałuje Ksiądz Prymas tych słów?
Nie żałuję. Na szczęście u mnie w archidiecezji nigdy do czegoś takiego nie doszło i nie sądzę też, aby miało się wydarzyć w przyszłości. Posłużyłem się hipotetycznym przykładem, i to mocnym, żeby uzmysłowić czytelnikom wagę problemu. Mogę to zresztą jeszcze wyostrzyć — załóżmy, że uchodźca uciekł, żeby ratować własne życie, a nie tylko szukając poprawy statusu materialnego. Jaka jest różnica między człowiekiem, który nie dość, że owego nieszczęśnika nie chce przyjąć, to jeszcze publicznie traktuje z nienawiścią, a tym, który jawnie popiera aborcję na życzenie? W obu przypadkach mamy do czynienia ze sprzeciwem wobec życia.
Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej
Jaki z niego Polak, jaki chrześcijanin? Suspendować tego pacana!
To lewak, który szkodzi naszemu Kościołowi. Jakie ma on zasługi dla Kościoła? Dlaczego tak bezideową postać wybrano na prymasa?
Zwykły karierowicz, ustawia się z wiatrem z Watykanu. A że naszym, chrześcijaństwa i cywilizacji kosztem, to co ich tam...
Hańba, prymasie Polaku, hańba i wstyd!
…
To niektóre z wielu podobnie brzmiących wpisów po wywiadzie dla „Tygodnika Powszechnego” z jesieni 2017 roku, w którym Ksiądz Prymas jednoznacznie opowiedział się za przyjmowaniem uchodźców. Jak się z tym Ksiądz Prymas czuje?
Jeżeli komentarze są nieuczciwe czy obraźliwe, jeżeli ich autorzy twierdzą, że nie mam prawa się wypowiadać, że zdradziłem Polskę i chrześcijaństwo, że wkładam oręż do ręki wrogom Kościoła — to widzę, jak boleśnie w tych wpisach odzwierciedla się podział naszego narodu i społeczeństwa. Agresja, która narasta. Brak wzajemnego poszanowania i niechęć zrozumienia bliźniego.
Cytuję tylko internetowe komentarze bez grubszych wulgaryzmów, na użytek książki poprawiam koszmarną ortografię i interpunkcję: „No pięknie, mamy prymasinę lewaka. Niech od razu powie, że jest mułłą, a nie księdzem katolickim”.
Tak, jasno opowiedziałem się za przyjmowaniem uchodźców. I powtarzam, że wynika to wprost z Ewangelii. To nie jest opcja, którą chrześcijanin może przyjąć bądź odrzuć, ale samo sedno nauczania Jezusa Chrystusa. Jeżeli chcesz naśladować Mistrza z Nazaretu, powinieneś iść Jego drogą. Każda inna powiedzie cię na manowce, może nawet do zguby. Często się zastanawiam, dlaczego tylu naszych rodaków uważa uchodźców za obcych, którzy przyjdą odebrać im miejsce. Będą kraść, gwałcić i mordować.
Jaka jest odpowiedź?
Może mamy za niskie poczucie własnej wartości, zbyt słabą i płytką tożsamość. To zresztą symptomy typowe dla współczesnego świata — płynnego, niestabilnego, niepewnego. Niby czujemy się ważni i silni, dużo i głośno krzyczymy, ale w środku bardzo się boimy; drżymy o naszą przyszłość.
Ale czego boi się człowiek, który pisze: „Ten szmaciarz, pseudo-Polak powinien zniknąć wraz z jego prywatnym Kościołem; to nie chrześcijaństwo, tylko jakaś proislamska, antypolska sekta o tendencjach do samozagłady. Powinien być sądzony”?
Taki człowiek uważa, że ma prawo nie tylko bronić swoich przekonań, ale też arbitralnie wyłączać innych ze wspólnoty, z Kościoła czy narodu. Jeżeli za takimi stwierdzeniami nie kryją się choroba albo patologia, to, mówiąc delikatnie, mamy tu do czynienia z brakiem elementarnego szacunku i pomieszaniem podstawowych pojęć. Zadaniem biskupa jest wraz z Kościołem, w duchu Ewangelii, odczytywać znaki czasu. Oczywiście inną wagę ma papieska encyklika czy wygłoszona w katedrze homilia, a inną — wywiad, w którym odpowiadam na konkretne pytania. Ale to nie znaczy, że obie przestrzenie się rozjeżdżają, że pozbawione są części wspólnej. Odnosząc się do uchodźców — nie głoszę moich prywatnych poglądów, ale przypominam nauczanie Kościoła. Tylko tyle i aż tyle.
A co Ksiądz Prymas powiedziałby autorowi innego komentarza: „Prymasiku, już ty mnie w kościele nie zobaczysz”?
Człowiek ogłasza, że odchodzi z Kościoła z mojego powodu… Ja nikogo nie wyrzucam, tylko zachęcam do zastanowienia, do opamiętania. Jeżeli są ludzie, którzy nie chcą, żeby Polska przyjmowała uchodźców — na pewno w naszym Kościele, pełnym różnych nurtów i odcieni, znajdą dla siebie miejsce. Pragnąłbym, aby zmienili zdanie, ale to nie znaczy, że muszą natychmiast porzucić wspólnotę, ani że należy ich ekskomunikować. Chrześcijaństwo jest drogą, a nie metą — katolik przez całe życie, aż do śmierci się nawraca, bez przerwy boryka się z fałszywymi wyobrażeniami i własnymi słabościami.
Gdy zatem człowiek nie rozumie, że ze swoimi poglądami nadal mieści się w naszym Kościele — sądzę, że w gruncie rzeczy szuka samousprawiedliwienia dla faktu, że z chrześcijaństwem w ogóle mu nie po drodze; że po prostu odrzuca nauczanie Jezusa o miłości bliźniego. Co innego, gdybym wypowiadał się niezgodnie z nauczaniem Kościoła, każdy miałby wówczas prawo powiedzieć: „Prymas mnie zgorszył, porzucam kłamców i heretyków”. Ale ja mam pewność, że w żadnym razie nie naruszyłem doktryny. Kłopot w tym, że przywoływane przez pana opinie funkcjonują na poziomie emocji, a nie myślenia.
Prymasa Polski powinno zaniepokoić zdanie: „Podlizuje się lewakowi Franciszkowi, licząc na kapelusz kardynalski; olać tych antypolskich, chazarskich lewaków, żyjących w luksusie za nasze pieniądze! Czas na Kościół narodowy”.
To głos bardzo zasmucający, kompletne niezrozumienie idei Kościoła powszechnego. Podobne głosy są dla mnie osobiście ważne nie dlatego, jakobym zżerany ambicją starał się o kardynalską purpurę — ale dlatego, że sytuują mnie w dobrym towarzystwie. Potwierdzają, że jako ksiądz i biskup potrafię odczytać myśl papieża i trwać w jedności z Kościołem powszechnym. Nawet w kwestiach, które bezpośrednio nie dotyczą wiary i moralności, wymagają tylko pewnego duszpasterskiego otwarcia czy wyczucia, przełożenia doktryny na życie codzienne. Może to niektórych zaskoczy, ale w przypadku kryzysu uchodźczego każdy wierzący ma sporą przestrzeń swobody; nie musi słowo w słowo powtarzać np. ocen i rozwiązań postulowanych przez papieża Franciszka. Zupełnie inną rangę ma wiara w zmartwychwstanie Jezusa, a inną próba odpowiedzi na pytanie, jak Europa powinna sobie radzić z kolejnymi falami uchodźców z Bliskiego Wschodu i Afryki. Nie ulega natomiast wątpliwości, że potworną herezją jest wołanie: „Oderwijmy się i załóżmy Kościół narodowy”. Kto tak uważa, popełnia grzech rozbicia i niewykluczone, że na szali kładzie skarb własnego zbawienia.
W wywiadzie dla „Tygodnika Powszechnego” z ust Księdza Prymasa padły ostrzejsze słowa: „Jeśli ja usłyszę, że w Gnieźnie odbywa się jakaś manifestacja antyuchodźcza i że na to wybierają się moi księża, to mówię krótko: każdy, który tam pójdzie, będzie suspendowany”. Żałuje Ksiądz Prymas tych słów?
Nie żałuję. Na szczęście u mnie w archidiecezji nigdy do czegoś takiego nie doszło i nie sądzę też, aby miało się wydarzyć w przyszłości. Posłużyłem się hipotetycznym przykładem, i to mocnym, żeby uzmysłowić czytelnikom wagę problemu. Mogę to zresztą jeszcze wyostrzyć — załóżmy, że uchodźca uciekł, żeby ratować własne życie, a nie tylko szukając poprawy statusu materialnego. Jaka jest różnica między człowiekiem, który nie dość, że owego nieszczęśnika nie chce przyjąć, to jeszcze publicznie traktuje z nienawiścią, a tym, który jawnie popiera aborcję na życzenie? W obu przypadkach mamy do czynienia ze sprzeciwem wobec życia.
Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej
więcej..
