Kot Kameleon - ebook

Rozdział 1
Przyjazd i wyjazd

– Daleko jeszcze? – spytała Natalia, przecierając oczy.

– Nie, jesteśmy już blisko. – Tata zerknął w tylne lusterko. – Wyspałaś się?

Nie odpowiedziała. Patrzyła przez okno: drzewa pojawiały się i znikały za jadącym samochodem, migając jako żółte, zielone i brązowe plamy.

Mama odwróciła się na swoim siedzeniu i połaskotała ją po nodze.

– Wciąż się gniewasz?

Gdyby nie to, że Natalia była strasznie obrażona, roześmiałaby się – bo na łaskotki jest wrażliwa jak mało kto. Ale nie tym razem. Co to, to nie.

– Chciałam zostać u cioci Marty i bawić się z Mają – burknęła i odsunęła nogę.

– Natalia – wtrącił się tata – daj już spokój, nie nudź.

– No to mogłam wybrać się z wami.

– Kochanie... Ciocia jest chora, tłumaczyłam ci przecież. – Mama westchnęła, posmutniała i wpatrzyła się w okno.

– Zresztą to tylko trzy dni – dodał tata. – A właściwie dwa, bo w niedzielę będziemy z powrotem. Czas szybko zleci. Poza tym to dobra okazja, żebyś spędziła więcej czasu z babcią. Zawsze wpadamy do niej na krótko.

– To wolałabym zostać z babcią Hanią, w mieście. Zabrałaby mnie do kina albo do kawiarni, pomalowałaby mi paznokcie... A u tej babci będę się nudzić. Tu nie ma dzieci do towarzystwa ani nawet telewizora.

– Nie rozumiem cię, Natalko. Możesz pobawić się z Blekotem. Wciąż mówisz, że chciałabyś mieć własne zwierzę. Przecież lubiłaś tutaj przyjeżdżać.

– Lubiłam, jak żył dziadek – mruknęła Natalia. – A babcia Aniela jest... dziwna. Poza tym Blekot nie chce się ze mną bawić, na mój widok zawsze ucieka.

– Zabrałaś torbę pełną zabawek – przypomniał jej tata. – Sam nie wiem, po co ci ich tyle. A właśnie, skoro mowa o torbach, spakowałaś może moją maszynkę do golenia? – zwrócił się do mamy.

– Spakowałam. Jest w tej drugiej torbie, takiej samej jak ta, w której są zabawki. Też jest niebieska, więc ich nie pomyl.

Natalia wciąż patrzyła za okno i mijane widoki nagle zaczęły jej się wydawać znajome: tory kolejowe, las, pola, domy... Piaszczysta droga, na której samochód zaczął kołysać się na boki.

– Co za dziury... – jęknął tata. – Samochód aż trzeszczy, mam nadzieję, że się nie rozleci!

„Mówi tak za każdym razem. To znaczy, że rzeczywiście już blisko” – pomyślała Natalia.

Po chwili zobaczyła dom babci. Nie można go było pomylić z żadnym innym, bo cały, z wyjątkiem dachu, porośnięty był roślinami – zdaniem Natalii wyglądał tak, jakby był ubrany w puchaty zielony sweter.

Przed domem stała już babcia: w szarej spódnicy i wełnianym swetrze, jak zwykle przepasana fartuchem, w niczym nie przypominała eleganckiej, modnie ubranej babci miastowej.

– Dzień dobry – wymamrotała Natalia, gdy wyswobodziła się z pasów i wysiadła z auta. Chciała na powitanie cmoknąć babcię w policzek, ale ona mocno ją do siebie przytuliła. Szorstki szary sweter drapał dziewczynkę w twarz. Pachniał jakoś dziwnie, nie perfumami, czymś innym. Natalia musiała przyznać, że całkiem przyjemnie, ale i tak szybko się odsunęła.

– Ten sweter – mruknęła. – Gryzie mnie w policzek.

Gdy wszyscy się ze sobą przywitali, tata wyciągnął z bagażnika walizkę i torbę. Ledwo postawił bagaże na trawie, rozległ się brzęk dzwoneczka, cichy i srebrzysty.

– Blekot – domyśliła się Natalia i rzeczywiście: ni stąd, ni zowąd zjawił się czarny kot. Przecisnął się między nogami i bez pozwolenia wskoczył na torbę, jakby specjalnie dla niego ją postawiono, a potem rozsiadł się na niej, jak gdyby nigdy nic. Na widok kota tata gwałtownie odskoczył do tyłu i wpadł na stojący za nim samochód. Natalia i babcia roześmiały się, nawet mama uśmiechnęła się nieznacznie, bo wyglądało to tak, jak gdyby tata wystraszył się kota!

– Śmiejcie się, śmiejcie... – burczał. – Nie zażyłem tabletki. Przez całą drogę kichałbym i kichał.

Tata ma uczulenie na kocią sierść: jeśli nie zażyje tabletki antyalergicznej, dostaje okropnego kataru, a jego oczy robią się czerwone i spuchnięte.

– Sio, Blekot! Sio! – Próbował przegonić kota, ale ten nawet na niego nie spojrzał. Siedział i lizał łapę, nie zwracając na nikogo uwagi.

– Wejdźcie – zapraszała babcia. – Jedliście obiad? Upiekłam drożdżówkę. Dyniową, taką jak lubicie.

– Innym razem, mamo – powiedziała do niej mama Natalii. – Bardzo się spieszymy.

– No tak... To jedźcie już, jedźcie. – Babcia pogładziła ją po policzku, tak samo jak mama głaszcze Natalię, gdy zdarza się, że dziewczynka jest smutna. – Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

Tata wniósł bagaże do domu. Potem jeszcze kilka całusów, trzaśnięcie drzwi – i ruszyli. Babcia pomachała im, popatrzyła na stojącą z ponurą miną Natalię, pogładziła ją po plecach i poszła do domu. A Natalia stała i patrzyła za odjeżdżającym samochodem tak długo, aż zniknął za zakrętem.

Ciąg dalszy w wersji pełnej