Kot o burczącym brzuchu - ebook

I

Dawno temu da­leko stąd, ale nie tak da­leko, jak mo­głoby się wy­da­wać, był kraj, który cier­piał z po­wodu wiel­kiej su­szy i biedy. Wcze­śniej był on zie­lony i za­miesz­kany przez róż­nych lu­dzi i różne zwie­rzęta, ale te czasy mi­nęły. Po­zo­stały tylko w ludz­kich wspo­mnie­niach.

W tym kraju miesz­kała pewna dziew­czynka, naj­mniej­sza ze wszyst­kich. Była to tak mała dziew­czynka, że na­wet po­lne za­jące prze­ra­stały ją o głowę. Była tak mała, że w jej dłoni le­dwo mie­ścił się kwiat ko­ni­czyny. Być może nie uro­sła więk­sza z po­wodu su­szy i biedy. Skoro bra­ko­wało je­dze­nia, ni­komu nie przy­szło na myśl, by dzie­lić się z in­nymi tą odro­biną, którą po­sia­dali. Dla­tego dziew­czynka, która była na świe­cie sama jedna, po­zo­stała po­zba­wiona tego wszyst­kiego, co spra­wia, że ży­cie jest warte ży­cia.

Lecz pew­nego razu na wiej­skiej dro­dze wy­szedł jej na­prze­ciw kot o bur­czą­cym brzu­chu.

Kot był czarny i skoł­tu­niony, i po­tęż­niej­szy niż naj­więk­sze oko­liczne drzewa. Jego zie­lone oczy ci­skały bły­ska­wice, a dłu­gie zęby wy­glą­dały, jakby mo­gły prze­kłuć ba­lon la­ta­jący w po­wie­trzu. Na wi­dok dziew­czynki kot za­mru­czał:

– Och, cóż to za mała dziew­czynka! Mniej­sza od wie­wiórki, mniej­sza niż mój ró­żowy pa­lec u łapy. Ale może mimo to nadasz się dla mnie do je­dze­nia. Mi­nęło już sporo czasu, od­kąd ostatni raz coś ja­dłem, i mój brzuch bur­czy i ję­czy prze­raź­li­wie.

– Nie jedz mnie! – krzyk­nęła dziew­czynka. – Nie na­peł­nisz so­bie mną brzu­cha. Zo­stały ze mnie pra­wie same skóra i ko­ści!

Kot wpa­try­wał się w dziew­czynkę zie­lo­nymi oczami.

– Może i tak, ale ten kraj jest biedny i pu­sty. Je­śli nie po­żrę cię te­raz, to kto wie, kiedy na­stęp­nym ra­zem trafi mi się coś do je­dze­nia.

Kot pchnął po­licz­kiem po­bli­skie drzewo, tak mocno, że je zła­mał.

– Szcze­rze mó­wiąc – po­wie­dział – wcale nie chciał­bym cię jeść, bo wy­da­jesz się miła. Miesz­ka­łem kie­dyś z ludźmi i pa­mię­tam, że wtedy mi się to po­do­bało. Ale je­śli cze­goś nie prze­łknę, mój brzuch za­cznie bur­czeć i ję­czeć, aż za­bur­czy mnie na śmierć.

Szorstki, ró­żowy ję­zyk kota wy­su­nął się spo­mię­dzy zę­bów i ob­li­zał owło­siony po­li­czek.

– Ach, miły kotku, nie jedz mnie! – za­wo­łała dziew­czynka. – Po­cze­kaj przy­naj­mniej je­den dzień, a znajdę ci coś in­nego do zje­dze­nia!

Pa­zurki, które wy­do­były się z wnę­trza mię­ciut­kiej łapki kota, scho­wały się. I cho­ciaż brzuch gło­śno mu za­bur­czał, kot po­sta­wił łapę na ziemi.

– Phi! – prych­nął. – Tak długo już nie ja­dłem, że je­den dzień nie zrobi mi róż­nicy. Ale gdy bę­dziesz szu­kać dla mnie je­dze­nia, pójdę za tobą. Je­śli na ko­niec dnia nic nie znaj­dziesz, po­żrę cię.

– Zgoda – od­po­wie­działa dziew­czynka.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------