-
W empik go
KotoPiramidon - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
Wrzesień 2017
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
KotoPiramidon - ebook
Jest lipiec. Świeżo po przeprowadzce do nowego domu, znudzony, dziesięcioletni Marcel rysuje na kartce bloku rysunkowego wymyślonego kumpla. Dopiero co przeglądał encyklopedię dla dzieci i nie miał się z kim podzielić wrażeniami po przeczytaniu informacji na temat egipskich piramid. Bardzo go zaintrygowały i przepełniły swoją tajemniczością. Poczuł ogromną chęć zobaczenia ich na własne oczy i rozwiązać największą zagadkę tysiącleci - Co tak na prawdę w sobie kryją?
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7859-841-1 |
| Rozmiar pliku: | 795 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
I Nietypowy kumpel
Było deszczowe lipcowe popołudnie, cisza w domu, a dziesięcioletni Marcel leżał na dywanie i przeglądał encyklopedię dla dzieci. Była tak ładnie wydana, że aż z ciekawością chciało się przewrócić kolejną kartkę. Rzucił okiem w stronę okna i westchnął.
– Co tu robić, jak nie ma co robić? I jeszcze ten deszcz. Mógłby padać ze sto metrów dalej, to chociaż wyszedłbym do ogródka, w piłkę pograć ze ścianą. Taka pogoda w wakacje? – pokręcił głową – Nudy. Że też te wczasy nad morzem musiały się tak szybko skończyć.
Marcel nie miał rodzeństwa i najczęściej jego kompanami do zabawy były... same zabawki. Tuż przed wakacjami rodzice zakończyli budowę domu i szybko się wprowadzali, żeby zdążyć przed wyjazdem. Teraz czuł się bardzo obcy w nowym miejscu i wcale nie chciał wychodzić z domu. Dobrze, że chociaż był ten ogródek, można było w nim poszaleć, ale zaraz za ogródkiem zaczynał się las. Wieczorami, gdy patrzył na ciemną ścianę drzew nieraz przeszedł mu dreszcz po plecach. Właśnie „zatrzymał” się na starożytnym Egipcie i z zaciekawieniem zaczął czytać informacje.
– Piramidy, Sfinks, faraoni, rydwany ognia... Kto wie co tak na prawdę działo się w tamtych czasach? A może to wszystko co piszą to zwykła bujda, może piramidy chowają jednak w sobie nieziemskie tajemnice. Podejrzewam, że ci, którzy coś odkryli nie chcą się dzielić swoimi rewelacjami z innymi, zatrzymują je dla siebie. Ja w każdym razie wiem, że tam coś jest! – pomyślał sobie i na głos powtórzył: – Na stówę, że tam coś jest!
– Gdzie, kochanie? – spytała babcia wchodząc do pokoju. Opiekowała się Marcelem podczas nieobecności rodziców.
– Tam! W piramidach! – spojrzał na babcię z miną odkrywcy.
– Tam? Tam jest tylko pełno kurzu, skarbie. – Uśmiechnęła się. – Położę się na chwilę, dobrze? Pobawisz się sam? – Jasne. – a gdy babcia wyszła z pokoju dodał – Zawsze bawię się sam.
Popatrzył na kredki, blok rysunkowy i uśmiechnął się pod nosem.
– Zaraz będę miał kumpla! I to będzie taki kumpel, że..., że będzie aż fajny!
Zaczął rysować. Najpierw było kółko, po tym ptasie nóżki i nastroszona czuprynka na górze. Przyjrzał się krytycznie, nie umiał rysować twarzy.
– Będziesz miał grzywkę. – Dorysował taką, żeby zakrywała oczy, ale zaraz się poprawił. – Dużą grzywkę. – Grzywka zrobiła się do miejsca, gdzie powinny znajdować się usta, – Hmm. – Usta też nigdy mu dobrze nie wychodziły. – Umówmy się, że fryzjer wyjechał na urlop. – Po czym cała kula została pokryta grzywką. – I będziesz się nazywał... Bąbel.
Gdy zakończył rysowanie przyjrzał się z dumą kumplowi.
– I będziesz umiał... – myślał przez chwilę – będziesz umiał znikać. O tak. – Przewrócił kartkę rysunkiem w dół. Będziesz moim kumplem i będę mógł cię zabrać ze sobą wszędzie.
Ponownie położył go przed sobą i powiedział:
– Jeszcze będziesz umiał... – ale tak bardzo zakręciło go w nosie, że w momencie kichnięcia, z jego ust wyskoczyło słowo – czarować. – Przetarł nos grzbietem ręki i spojrzał na kumpla, ale już go tam nie było.
– Na zdrowie.
– Dziękuję. – Marcel odpowiedział machinalnie, ale zaraz znieruchomiał. W pokoju oprócz niego nie było nikogo. Rozejrzał się.
– Czego szukasz? – spytał obcy głos.
Marcel zerwał się na równe nogi.
– Kto to?
– Ja.
– Co za „ja”?
– No ja.
– Gdzie jesteś?
– Tu.
– Gdzie „tu”? Nie widzę!
– Bo kazałeś mi być niewidzialnym.
– Zaraz, zaraz. – Marcel przetarł ręką czoło. – Chyba nic mi się nie stało przez to kichnięcie.
– Tobie nic. Mnie zdmuchnęło i... o!
Marcel obejrzał kartkę na obie strony.
– Nie ma cię tu – stwierdził oglądając kartkę z obu stron.
– Celna uwaga – odpowiedział głos.
– Słuchaj... – Szare komórki Marcela zaczęły właściwie pracować. – Skoro kazałem ci być niewidzialnym, to teraz masz być widzialny.
Na podłodze, tuż przed chłopcem pojawiło się coś kulistego, potarganego i wyglądało dokładnie tak jak zostało narysowane na kartce.
Marcel odchrząknął i podrapał się za uchem przyglądając się uważnie kumplowi.
– Co jest? – spytał Bąbel.
– Chyba się nie popisałem z tymi nogami. Umiesz latać?
– A mam umieć?
– Masz.
Bąbel uniósł się na wysokość twarzy Marcela i powiedział:
– To była trzecia i ostatnia możliwość jaką mogłeś dla mnie wymyślić.
– Chyba już i tak wystarczy. – Uśmiechnął się Marcel. – Jeśli nie śpię i dzieje się to na prawdę to..., to ..., to to jest rewelacja! Masz ręce?
– Wszystko mam.
– To uszczypnij mnie.
Bąbel podleciał do wystawionej ręki Marcela i maleńka rączka uszczypnęła go.
– Auć! To boli!
– Sam chciałeś.
Marcel usiadł po turecku na podłodze przy encyklopedii i spytał:
– Co umiesz? Znaczy, co wiesz? Bo mam nadzieję, że nie będę musiał cię wszystkiego uczyć.
– Umiem dokładnie to co ty.
– Ufć. – Marcel podparł brodę ręką. – Tyle co ja znaczy też, że nie więcej niż ja.
– Yhy.
– Wiesz, zanim się pojawiłeś, próbowałem rozwiązać zagadkę piramid.
– I co, udało ci się?
– Nie, ale ... – spojrzał na komputer – można by ściągnąć więcej informacji z Internetu.
– Ej ty! Masz kumpla? – spytał Bąbel.
Marcel popatrzył nieprzytomnie na niego, ale zaraz zrozumiał o co chodzi. – Nooo, już mam.
– Kumpel umie czarować?
– A umie?
– Umie. Jaki masz problem?
Marcel zadarł wysoko nos, popatrzył w sufit i zażartował:
– Chciałbym się znaleźć w starożytnym Egipcie u podnóża piramidy.II Gdzie my jesteśmy?
Zdążył wypowiedzieć te słowa, gdy zakręciło mu się w głowie. Przymknął oczy, otrząsnął się i... poczuł ciepły powiew wiatru. Spojrzał zdziwiony na Bąbla, ale ten już nie siedział na dywanie, siedział na piasku, a tuż za nim sporych rozmiarów piękny, rudy kot. Kot popatrzył na chłopca znudzonym wzrokiem, ziewnął i powiedział.
– Następni. Znowu będą mi się pałętać po terenie. Żadnej intymności. – Polizał łapkę i ruszył w swoim kierunku.
– Kto to powiedział? – zdziwił się Marcel – Bąbel, to ty?
– Nie. To ten sierściuch.
Kot znieruchomiał.
– Sierściuch? – Odwrócił się przodem do Bąbla. – Tyś śmiał nazwać mnie „sierściuch”? A coś ty za jeden? – Jego głos był pełen oburzenia. Podszedł do Bąbla i pacnął go łapką.
– Ty! – Bąbel się obruszył. – Łapy przy sobie!
Kot opuścił głowę na wysokość swojego rozmówcy, zmrużył oczy i prychnął:
– Jak zechcę, to każę cię... – przyjrzał mu się dokładnie – to każę cię wyskubać.
Bąbel aż podskoczył.
– Ty..., ty... Ty to mi możesz! Możesz mi najwyżej powiedzieć dzień dobry panie Bąblu.
– Zaraz, zaraz. – Marcel nie bardzo mógł oswoić się z myślą, że rozumie co mówi kot. – Czy ty umiesz mówić po mojemu, czy ja rozumiem po twojemu?
Kot ze zdziwieniem podniósł głowę.
– Czy to znaczy, że będziesz rozumiał i wykonywał moje rozkazy?
– Hola, hola! – Marcel się wyprostował. – Że niby dlaczego miałbym to robić?
– Boś jest mym podwładnym. Ten też. – Wyniosłym spojrzeniem wskazał Bąbla.
– Ooo. Widzę, że umiesz wysoko zadzierać nosa. – Popatrzył na Bąbla, rozejrzał się i spytał: – Coś ty zrobił? Gdzie jest mój dywan? A, w ogóle, gdzie jest mój dom? Dopiero co cię narysowałem, a ty już rozrabiasz?
– Chciałeś do Egiptu to go masz – obruszył się Bąbel.
– Zaraz, chwileczkę, spokój. – Chłopiec się zastanowił. – Przeniosłeś nas do Egiptu?
– Nooo... – zaczął niepewnie Bąbel. – I trochę w czasie.
– Do przodu czy do tyłu? – dopytywał się Marcel.
– Do tyłu.
– Ile?
– Kilkaaa...
– Miesięcy czy... lat? – spytał przerażony chłopiec.
– Kilka... – Bąbel odchrząknął i dokończył już dużo ciszej – tysięcy lat.
Marcel złapał się za głowę.
– Rrrany koguta! Co babcia powie jak się obudzi?! Co ja jej powiem jak...? O nie! – Popatrzył groźnie na Bąbla. – Powiedz, że umiesz nas stąd przenieść z powrotem do domu!
– Umiem.
– To na co czekasz?
– Bo chciałeś rozwiązać jakąś zagadkę. – Teraz Bąbel się zniecierpliwił.
Kot przyglądając się krytycznym wzrokiem obojgu wreszcie się odezwał cedząc słowa.
– Czy ja któremuś z was pozwoliłem zabrać głos?
– Kotku. – Marcel dotknął palcem kociego nosa. – Czy coś cię przypadkiem nie uwiera w móżdżek? – Przyjrzał mu się z uwagą. – Jak na ciebie wołają?
– Jam jest Cezar – odpowiedział wyniośle kot.
– No to słuchaj Cezar, zmiataj stąd, bo mój kumpel zamieni cię w... szczura.
Cezar spojrzał na Bąbla pełen oburzenia.
– Nie odważysz się.
– Chcesz sprawdzić? – spytał zadziornie Bąbel.
– Jesteś zbyt nisko urodzony, abym miał ochotę przestawać z tobą.
– Ty napuszony rudzielcu! Złaź z chmur, bo nosem niebo rysujesz! – nastroszył się Bąbel.
– Panowie! – Marcel miał dość. – Pozwólcie, że przerwę wam tą miłą pogawędkę. Pan kot Cezar pójdzie łapać swoje egipskie myszy, a pan Bąbel odwróci kota ogonem. – Spojrzał na Cezara i szybko się poprawił. – Znaczy, chciałem powiedzieć, odtransportuje nas do domu.
– Się robi – mruknął Bąbel.
Zakręciło się Marcelowi w głowie i znów znalazł się na swoim dywanie. Już chciał z ulgą odetchnąć, gdy tuż obok siebie usłyszał przeraźliwy koci wrzask.
Było deszczowe lipcowe popołudnie, cisza w domu, a dziesięcioletni Marcel leżał na dywanie i przeglądał encyklopedię dla dzieci. Była tak ładnie wydana, że aż z ciekawością chciało się przewrócić kolejną kartkę. Rzucił okiem w stronę okna i westchnął.
– Co tu robić, jak nie ma co robić? I jeszcze ten deszcz. Mógłby padać ze sto metrów dalej, to chociaż wyszedłbym do ogródka, w piłkę pograć ze ścianą. Taka pogoda w wakacje? – pokręcił głową – Nudy. Że też te wczasy nad morzem musiały się tak szybko skończyć.
Marcel nie miał rodzeństwa i najczęściej jego kompanami do zabawy były... same zabawki. Tuż przed wakacjami rodzice zakończyli budowę domu i szybko się wprowadzali, żeby zdążyć przed wyjazdem. Teraz czuł się bardzo obcy w nowym miejscu i wcale nie chciał wychodzić z domu. Dobrze, że chociaż był ten ogródek, można było w nim poszaleć, ale zaraz za ogródkiem zaczynał się las. Wieczorami, gdy patrzył na ciemną ścianę drzew nieraz przeszedł mu dreszcz po plecach. Właśnie „zatrzymał” się na starożytnym Egipcie i z zaciekawieniem zaczął czytać informacje.
– Piramidy, Sfinks, faraoni, rydwany ognia... Kto wie co tak na prawdę działo się w tamtych czasach? A może to wszystko co piszą to zwykła bujda, może piramidy chowają jednak w sobie nieziemskie tajemnice. Podejrzewam, że ci, którzy coś odkryli nie chcą się dzielić swoimi rewelacjami z innymi, zatrzymują je dla siebie. Ja w każdym razie wiem, że tam coś jest! – pomyślał sobie i na głos powtórzył: – Na stówę, że tam coś jest!
– Gdzie, kochanie? – spytała babcia wchodząc do pokoju. Opiekowała się Marcelem podczas nieobecności rodziców.
– Tam! W piramidach! – spojrzał na babcię z miną odkrywcy.
– Tam? Tam jest tylko pełno kurzu, skarbie. – Uśmiechnęła się. – Położę się na chwilę, dobrze? Pobawisz się sam? – Jasne. – a gdy babcia wyszła z pokoju dodał – Zawsze bawię się sam.
Popatrzył na kredki, blok rysunkowy i uśmiechnął się pod nosem.
– Zaraz będę miał kumpla! I to będzie taki kumpel, że..., że będzie aż fajny!
Zaczął rysować. Najpierw było kółko, po tym ptasie nóżki i nastroszona czuprynka na górze. Przyjrzał się krytycznie, nie umiał rysować twarzy.
– Będziesz miał grzywkę. – Dorysował taką, żeby zakrywała oczy, ale zaraz się poprawił. – Dużą grzywkę. – Grzywka zrobiła się do miejsca, gdzie powinny znajdować się usta, – Hmm. – Usta też nigdy mu dobrze nie wychodziły. – Umówmy się, że fryzjer wyjechał na urlop. – Po czym cała kula została pokryta grzywką. – I będziesz się nazywał... Bąbel.
Gdy zakończył rysowanie przyjrzał się z dumą kumplowi.
– I będziesz umiał... – myślał przez chwilę – będziesz umiał znikać. O tak. – Przewrócił kartkę rysunkiem w dół. Będziesz moim kumplem i będę mógł cię zabrać ze sobą wszędzie.
Ponownie położył go przed sobą i powiedział:
– Jeszcze będziesz umiał... – ale tak bardzo zakręciło go w nosie, że w momencie kichnięcia, z jego ust wyskoczyło słowo – czarować. – Przetarł nos grzbietem ręki i spojrzał na kumpla, ale już go tam nie było.
– Na zdrowie.
– Dziękuję. – Marcel odpowiedział machinalnie, ale zaraz znieruchomiał. W pokoju oprócz niego nie było nikogo. Rozejrzał się.
– Czego szukasz? – spytał obcy głos.
Marcel zerwał się na równe nogi.
– Kto to?
– Ja.
– Co za „ja”?
– No ja.
– Gdzie jesteś?
– Tu.
– Gdzie „tu”? Nie widzę!
– Bo kazałeś mi być niewidzialnym.
– Zaraz, zaraz. – Marcel przetarł ręką czoło. – Chyba nic mi się nie stało przez to kichnięcie.
– Tobie nic. Mnie zdmuchnęło i... o!
Marcel obejrzał kartkę na obie strony.
– Nie ma cię tu – stwierdził oglądając kartkę z obu stron.
– Celna uwaga – odpowiedział głos.
– Słuchaj... – Szare komórki Marcela zaczęły właściwie pracować. – Skoro kazałem ci być niewidzialnym, to teraz masz być widzialny.
Na podłodze, tuż przed chłopcem pojawiło się coś kulistego, potarganego i wyglądało dokładnie tak jak zostało narysowane na kartce.
Marcel odchrząknął i podrapał się za uchem przyglądając się uważnie kumplowi.
– Co jest? – spytał Bąbel.
– Chyba się nie popisałem z tymi nogami. Umiesz latać?
– A mam umieć?
– Masz.
Bąbel uniósł się na wysokość twarzy Marcela i powiedział:
– To była trzecia i ostatnia możliwość jaką mogłeś dla mnie wymyślić.
– Chyba już i tak wystarczy. – Uśmiechnął się Marcel. – Jeśli nie śpię i dzieje się to na prawdę to..., to ..., to to jest rewelacja! Masz ręce?
– Wszystko mam.
– To uszczypnij mnie.
Bąbel podleciał do wystawionej ręki Marcela i maleńka rączka uszczypnęła go.
– Auć! To boli!
– Sam chciałeś.
Marcel usiadł po turecku na podłodze przy encyklopedii i spytał:
– Co umiesz? Znaczy, co wiesz? Bo mam nadzieję, że nie będę musiał cię wszystkiego uczyć.
– Umiem dokładnie to co ty.
– Ufć. – Marcel podparł brodę ręką. – Tyle co ja znaczy też, że nie więcej niż ja.
– Yhy.
– Wiesz, zanim się pojawiłeś, próbowałem rozwiązać zagadkę piramid.
– I co, udało ci się?
– Nie, ale ... – spojrzał na komputer – można by ściągnąć więcej informacji z Internetu.
– Ej ty! Masz kumpla? – spytał Bąbel.
Marcel popatrzył nieprzytomnie na niego, ale zaraz zrozumiał o co chodzi. – Nooo, już mam.
– Kumpel umie czarować?
– A umie?
– Umie. Jaki masz problem?
Marcel zadarł wysoko nos, popatrzył w sufit i zażartował:
– Chciałbym się znaleźć w starożytnym Egipcie u podnóża piramidy.II Gdzie my jesteśmy?
Zdążył wypowiedzieć te słowa, gdy zakręciło mu się w głowie. Przymknął oczy, otrząsnął się i... poczuł ciepły powiew wiatru. Spojrzał zdziwiony na Bąbla, ale ten już nie siedział na dywanie, siedział na piasku, a tuż za nim sporych rozmiarów piękny, rudy kot. Kot popatrzył na chłopca znudzonym wzrokiem, ziewnął i powiedział.
– Następni. Znowu będą mi się pałętać po terenie. Żadnej intymności. – Polizał łapkę i ruszył w swoim kierunku.
– Kto to powiedział? – zdziwił się Marcel – Bąbel, to ty?
– Nie. To ten sierściuch.
Kot znieruchomiał.
– Sierściuch? – Odwrócił się przodem do Bąbla. – Tyś śmiał nazwać mnie „sierściuch”? A coś ty za jeden? – Jego głos był pełen oburzenia. Podszedł do Bąbla i pacnął go łapką.
– Ty! – Bąbel się obruszył. – Łapy przy sobie!
Kot opuścił głowę na wysokość swojego rozmówcy, zmrużył oczy i prychnął:
– Jak zechcę, to każę cię... – przyjrzał mu się dokładnie – to każę cię wyskubać.
Bąbel aż podskoczył.
– Ty..., ty... Ty to mi możesz! Możesz mi najwyżej powiedzieć dzień dobry panie Bąblu.
– Zaraz, zaraz. – Marcel nie bardzo mógł oswoić się z myślą, że rozumie co mówi kot. – Czy ty umiesz mówić po mojemu, czy ja rozumiem po twojemu?
Kot ze zdziwieniem podniósł głowę.
– Czy to znaczy, że będziesz rozumiał i wykonywał moje rozkazy?
– Hola, hola! – Marcel się wyprostował. – Że niby dlaczego miałbym to robić?
– Boś jest mym podwładnym. Ten też. – Wyniosłym spojrzeniem wskazał Bąbla.
– Ooo. Widzę, że umiesz wysoko zadzierać nosa. – Popatrzył na Bąbla, rozejrzał się i spytał: – Coś ty zrobił? Gdzie jest mój dywan? A, w ogóle, gdzie jest mój dom? Dopiero co cię narysowałem, a ty już rozrabiasz?
– Chciałeś do Egiptu to go masz – obruszył się Bąbel.
– Zaraz, chwileczkę, spokój. – Chłopiec się zastanowił. – Przeniosłeś nas do Egiptu?
– Nooo... – zaczął niepewnie Bąbel. – I trochę w czasie.
– Do przodu czy do tyłu? – dopytywał się Marcel.
– Do tyłu.
– Ile?
– Kilkaaa...
– Miesięcy czy... lat? – spytał przerażony chłopiec.
– Kilka... – Bąbel odchrząknął i dokończył już dużo ciszej – tysięcy lat.
Marcel złapał się za głowę.
– Rrrany koguta! Co babcia powie jak się obudzi?! Co ja jej powiem jak...? O nie! – Popatrzył groźnie na Bąbla. – Powiedz, że umiesz nas stąd przenieść z powrotem do domu!
– Umiem.
– To na co czekasz?
– Bo chciałeś rozwiązać jakąś zagadkę. – Teraz Bąbel się zniecierpliwił.
Kot przyglądając się krytycznym wzrokiem obojgu wreszcie się odezwał cedząc słowa.
– Czy ja któremuś z was pozwoliłem zabrać głos?
– Kotku. – Marcel dotknął palcem kociego nosa. – Czy coś cię przypadkiem nie uwiera w móżdżek? – Przyjrzał mu się z uwagą. – Jak na ciebie wołają?
– Jam jest Cezar – odpowiedział wyniośle kot.
– No to słuchaj Cezar, zmiataj stąd, bo mój kumpel zamieni cię w... szczura.
Cezar spojrzał na Bąbla pełen oburzenia.
– Nie odważysz się.
– Chcesz sprawdzić? – spytał zadziornie Bąbel.
– Jesteś zbyt nisko urodzony, abym miał ochotę przestawać z tobą.
– Ty napuszony rudzielcu! Złaź z chmur, bo nosem niebo rysujesz! – nastroszył się Bąbel.
– Panowie! – Marcel miał dość. – Pozwólcie, że przerwę wam tą miłą pogawędkę. Pan kot Cezar pójdzie łapać swoje egipskie myszy, a pan Bąbel odwróci kota ogonem. – Spojrzał na Cezara i szybko się poprawił. – Znaczy, chciałem powiedzieć, odtransportuje nas do domu.
– Się robi – mruknął Bąbel.
Zakręciło się Marcelowi w głowie i znów znalazł się na swoim dywanie. Już chciał z ulgą odetchnąć, gdy tuż obok siebie usłyszał przeraźliwy koci wrzask.
więcej..
