Krew sióstr. Czerwień - ebook

I. SIOSTRY

Srebrzysta wojowniczka wykonała szarżę na smoku. Wzięła zamach legendarnym ostrzem i cięła nim płomienne ramię ognistego demona olbrzymich rozmiarów. Dało się słyszeć syk na linii starcia ognia i stali, a w przestrzeń trysnęły kryształki lodu. W powietrzu przybrały one postać ostrych pocisków, które zasypały czerwoną i gorejącą bestię.

– Wraaah! – Srebrna ponowiła furiackie cięcie. Aby zwielokrotnić jego siłę, użyła mocy powietrza. Ostrze rozdarło skórę wroga mającą postać ognistych języków. Ażeby Aezon nie został przez nie oblizany, berserka północy pogoniła go nad rogaty łeb demona.

W mroku nieskończonej nocy Centralnej Czeluści dostrzegała wszędzie wokół wyniszczającą bitwę. Zaangażowane były w nią siły wielobarwnego sojuszu i różowoskóre istoty. Ludzie ścierali się tu z ludźmi, magia z technologią, a bohaterstwo odpierało napastliwe ataki. Kolorowe wykwity krwi znaczyły ziemię i niebo. Pole bitwy dudniło od niezliczonych uderzeń, eksplozji oraz wojennych okrzyków. Jeden z nich, kolejny już raz, wydarła ze swej srebrzystej piersi Srebrna, gdy ognisty demon wyprowadził w nią cios płomienną pięścią:

– Wraaah! – wrzasnęła i nagle się… przebudziła.

Zorientowała się, że siedzi na swym lodowym łożu i kurczowo zaciska dłonie, zupełnie jakby ciągle trzymała legendarne ostrze podczas równie legendarnej bitwy. Walki, której osobiście nie wygrała, a gdzie się zwycięska okazała sama krew, krew… sióstr, jej sióstr oraz jej własna.

Srebrna uspokoiła oddech i spróbowała odgonić od siebie prześladujące ją wspomnienia dawnego starcia, które z każdym dniem stawało się coraz bardziej zamierzchłe. Jego wynikiem było to, że w nim poległa, ale też pewna część życia została jej zwrócona.

Każdego siódmego dnia tygodnia się manifestowała razem z siostrami w Świątyni Zgody, by spędzić z nimi rodzinny czas. Jednakże do istnienia otrzymała w tygodniu też własny dzień zwany dniem walki. Pojawiała się w nim w lodowym zamku na najdalszej północy, aby… walczyć. Zatem wstała z posłania właśnie w tym celu.

Przywdziała na powrót podarowaną jej przez Alabaster zbroję wielkiej księżnej Alabaster Światłości, dawnej władczyni poległej w ostatniej bitwie. Następnie włożyła za pas legendarne ostrze naznaczone siedmioma symbolami sióstr.

Ten oręż Srebrna z kolei pragnęła ofiarować Czarnej, prawowitej właścicielce broni. Jednak demonica stwierdziła, że woli Brunatną i… deskorolkę. Tym samym miecz znów się stał własnością srebrzystej wojowniczki.

Razem z nim i już w pełnym rynsztunku wyszła z lodowej komnaty umieszczonej pod dachem pradawnego zamczyska. Po schodach weszła na odsłonięty szczyt baszty, gdzie zwykle czuła obecność ducha wielkiej wojowniczki Szaarszy. W kolejności się rozejrzała po wszech mroźnej przestrzeni za Aezonem.

Jej smok i przyjaciel zarazem powinien kołować wokół zamku, czekając na nią. Lecz z niezrozumiałych powodów go nie zauważyła. Wzruszyła więc zakutymi w stal ramionami i z poślizgiem ruszyła na dół, aby dotrzeć na zewnątrz warowni. Pomyślała, że w drodze do niej Aezon pewnie się przeżarł śnieżnymi fokami. W najlepsze leżał sobie do góry brzuchem na głównym placu, trawiąc i bekając lodem, jak to on.

Jak postanowiła, tak uczyniła. Zbiegła kilka kondygnacji, po czym się prześliznęła po zamarzniętej podłodze głównego holu na parterze. Był to ten sam hol, gdzie w dawnej erze pływała, jako syrena, a towarzyszył jej tu książę Złoty pod postacią skrzydlatego archanioła. Jednak takiego, który przez pakt z okrutnymi bogami i własne czyny się przekształcał w koszmarnego demona.

Srebrna zgasiła w umyśle wspomnienia o dawnym kochanku i już była na placu przed lodowym zamczyskiem. Mobilizowała się tym, że miała na swój użytek tylko dzień. Więc jak najszybciej powinna dosiąść Aezona, aby polecieć na nim do Srebrzystych Gór i pokonać tam choć kilka śnieżnych potworów nękających wieśniaków.

Gdy nagle ją całkowicie zmroziło, a jej serce prawie się zamieniło w krystaliczny lód. Oto zastała swego ukochanego smoka leżącego na placu z głębokimi ranami na ciele. Spoczywał w morzu smoczej krwi, a księżycowe ślepia miał…

– Nie… – szepnęła z niewymownym bólem srebrzysta siostra krwi. Zobaczyła, że oczy jej najwierniejszego przyjaciela były… zgaszone.

Porwała się do niego i utuliła łuskowaty łeb. Ponad wszystko pragnęła usłyszeć ze smoczej gardzieli rozkoszny pomruk. Tak bardzo chciała znów poczuć na swej łuskowatej twarzy oblizujący ją jęzor wielki, jak płetwa popielatego wieloryba. Zamiast tego zapanowała mroźna cisza, marazm i bezruch. Stan bez życia.

– Jak to się mogło stać? Kto mógł uczynić coś… takiego? – kwiliła, roniąc na smoka lodowate łzy.

Nagle dostrzegła w jego łusce białe pióro. Wyciągnęła je i podejrzliwie mu się przyjrzała. Po chwili była już pewna.

– Alabaster… – syknęła niczym sam lodowy wicher, wzbudzający w przestrzeni złowrogą zamieć. Wyprostowała się i położyła opancerzoną dłoń na rękojeści miecza. Gniewnie spojrzała na południe w kierunku białej krainy Alabaster. – Na lód i mróz, na zimny honor – dodała, będąc, jak niegdyś, pełną sprzecznych emocji. Sądziła, że nigdy nie doświadczy już uczucia nienawiści wobec żadnej ze swych sióstr. A jednak…

*

Złota księżniczka delikatnie podniosła swe kanarkowe powieki, spod których zajaśniało światło. Z gracją wstała z pięknego łoża w żółtej i pałacowej komnacie. Na cześć pokrewnej jej barwą siostry przywdziała bursztynową suknię i założyła biżuterię z zastygłej żywicy.

Spojrzała w lustro i promiennie się uśmiechnęła do samej siebie. Przeczesała grzebieniem długie i złociste włosy. Popatrzyła z zadowoleniem na zdobiące jej twarz świetliste tatuaże słońca. Następnie opuściła pomieszczenie. Uczyniła to, aby, jak co tydzień w podarowany jej dzień, na Placu Słońca w królewskiej stolicy udzielać błogosławieństw złocistej ludności oraz rozdawać jałmużnę.

Już niebawem w świetle jaśniejącego poranka przemierzała krytą karocą malownicze uliczki miasta, gdzie na budynkach i w parkach można było podziwiać wszelkie odcienie żółci. Z równą przyjemnością oglądała szybujące w ciepłym powietrzu miodne kanarki czy bananowe gołębie. Potem opuściła swój królewski środek transportu, aby być tutaj już tylko dla kochającej ją ze wzajemnością ludności.

Stanęła przed płaskim cokołem słońca. Wtedy odebrała wrażenie, zupełnie jakby te, niczym ognistymi sztyletami, przeszywało ją, spalając do cna. Lecz nie na złocisty, a czarny popiół.

Otóż, gdzie nie spojrzała złocista księżniczka, widziała tylko ludzkie zwłoki. Zaś w martwej przestrzeni wyróżniała złowrogą i mroczną aurę znanej sobie demonicy, jej siostry… Czarnej.

– Na światło… słońca. Na kodeks… światła. – Bufiastym rękawem Złota otarła z pociemniałych oczu łzy. Drugą rękę uzbroiła w świetlisty sztylet.

*

– Wraaaha! – Czarna wyrzuciła ze swego demonicznego gardła pełen wściekłości i bólu wrzask, aż spryskała mroczną przestrzeń zmroczną śliną. Okrzyk pełen jadu i agresji wydała z powodu widoku zamordowanej przyjaciółki.

Brunatna leżała zastrzelona koło również zabitej zmrocznej pumy. Ślady po ranach stanowiły otwory po kulach. Były one brązowe.

– Kasztan i… Ruda – wychrypiała demonica, domyślając się, że to one stały za tymi zabójstwami. – Na Nieskończoną Noc, Prawa Martwicy. Na kły i… pazury. Wraaah! – W Czarnej wzbierała czysto demoniczna agresja, a krew sióstr w jej żyłach od nienawiści się gotowała, gdzie jej brązowy strumień już zostawał pożerany przez czarny. – Wraaah!

*

– Kasztan, no nie wygłupiaj się, co z tobą? – Siedząca w pracowni technologicznej brązowa dziewczyna czuła się bardzo niekomfortowo, bo niekompletnie. Jej lewa połowa postrzegała swą prawą połówkę, jako martwą. Zresztą ze wzajemnością…

– Ruda, co się dzieje? Ocknij się wreszcie.

Wzajemne się zagrzewanie do ocucenia nic nie dawało. Obie postacie, przebywające od zawsze w jednym ciele, trwały w nim nadal, ale jakby oddzielone ścianą śmierci. Ta bariera między nimi była dla nich nie do zniesienia i prowokowała uwalnianie złych emocji. Ponadto jawiła się im, jako… niebieska.

– To Lazur. Tylko ona mogła nam coś takiego zrobić – zauważyła ze złością Ruda.

– Na piach i kamienie, na paradygmat ziemi. Niebieska siostro, jak mogłaś? – wtórowała Rudej Kasztan. Obie brązowe siostry w akcie pragnienia zemsty się uzbroiły w pistolety.

*

Na Przeklętej Pustyni o błękitnej barwie Lazur się szarpała z zielonymi pędami pełnymi ciernistych kolców. Zielona Plaga niespodziewanie zaatakowała południową krainę, a jej ofiarą padli nawet ukochani przyjaciele niebieskiej siostry: gnom, troll, mumia, wilkołak, sukkub, lisz oraz zombie. Mimo posiadania eterycznej formy wszyscy oni zginęli od agresywnych roślin naznaczonych magią. Zaś źródło owej magii, jako zielonej, mogło być tylko jedno.

– Ha! Ha! Ha! Ha… ha… ha. Ha. – Zwykle szaleńczo radosny śmiech Lazur się ponownie załamał wobec niespodziewanej tragedii, przed którą stanęła. Lecz skoro tak się miały sprawy, to poprawiła na karku odciętą głowę, przybrała na niej gniewną minę i z pogardą wyrecytowała: – Na kanon przestrzeni, na niebieskie chmury i modre kocury. Wszystko co siostrzane i zielone zarazem z liści oskubię, oskrobię z kory i obedrę ze… skóry. – Ha! Ha! Ha! Ha… ha… ha. Ha…

*

Niczym w mętnym jeziorze pełnym gęstej rzęsy Zieleń tonęła we własnych łzach. W jej objęciach tonął zaś martwy Król Lwie Serce, jako zamieniony w złoto posąg.

Zresztą nie tylko on uległ straszliwemu przekształceniu w złocisty atrybut siostry Złotej. Gdzie nie sięgnęła wzrokiem zielona siostra krwi, tam w miejsce dotychczasowego bujnego życia Wielkiej Puszczy widziała tylko połyskujący kruszec. Złociły się zwierzęta, rośliny i ziemia. Nawet seledynowe dotąd powietrze się od połysku żółciło.

Wobec takiego aktu przemocy odpowiedź Zieleni i prawa natury mogła być tylko jedna, czyli zwierzęco agresywna i… gniewna.

*

Dął lodowaty wicher, padał śnieg o barwie brudnej bieli. Jego zimne płaty się przylepiały do zamarzającej na mrozie Alabaster. Choć jej serce już od brzasku znaczył zlodowaciały chłód.

Oto w przeznaczonym jej jedynym dniu tygodnia, gdzie miała się tradycyjnie spotkać z siostrami, najpierw, jak zwykle się udała na spotkanie z trzema córkami. Wszak tym razem zastała je połączone nie rodzinnymi więzami miłości, a… śmiercią.

Wszystkie stały koło siebie i się obejmowały. Po ich pozach widać było, że rodzeństwo do ostatnich chwil próbowało się chronić nawzajem przed zagrożeniem. Lecz nie zdołało.

Egida miała u stóp swą pękniętą tarczę, a w piersi wyrwę. Urwane Skrzydło stała z wyrwanym z pleców właśnie skrzydłem i porwanymi przewodami wystającymi z klatki piersiowej. Alabaster Chmurnej skrzydła również zostały odcięte i ona także miała w piersi śmiertelną ranę. Każda z ran wyglądała na zadaną mieczem i w każdej się srebrzyła syrenia… łuska.

– Na blask słońca i księżyca. Na pryncypia blasku. Ty szara suko, zabiję cię. – Te pełne goryczy słowa alabastrowa matka wydobyła ze swych zlodowaciałych ust oraz twardniejącego od mrozu, i negatywnych uczuć, serca. Jednak zaraz wspomniała drogę miłości i nienawiści, jaką wspólnie ze Srebrną przeszła za ich obecnego żywota. W rezultacie szepnęła: – To nie możliwe. To się nie może dziać naprawdę. To się nie dzieje naprawdę – dodała z rosnącym przekonaniem. – Powinnyśmy być teraz wszystkie na latającym okręcie, aby ratować Bursztyn. To, tutaj, to nie nasze miejsce i czas. To nie nasze miejsce! – krzyknęła z całych sił w powietrze i przestrzeń, tę ostatnią raptem odmieniając.

Nagle skrzydlata kobieta skonstatowała, że przebywa na pokładzie latającego okrętu. Ten przemierzał wirujący z zawrotną prędkością siedmiobarwny tunel. Koło siebie miała Brunatną, Bezię i Kakaona, ale też sześć swoich sióstr. Wszystkie one patrzyły po sobie gniewnie. Lecz to ich uczucie szybko przeszło jedynie w dojmujące zdumienie, gdy z przeciwległego krańca statku, czyli dziobu, rozbrzmiał pewny siebie głos postaci ze skórą o barwie… różu.

– Witajcie! – krzyknęła, by zwrócić na siebie uwagę, co uczyniła nader skutecznie. Wyglądała dość niezwykle ze smukłymi nogami i w baletkach, stojąc na palcach. Talię miała niezwykle wąską. Za ubiór służył jej pąsowy żakiet i spódniczka. Włosy posiadała spięte w kok, oczy chyba elektroniczne i nie była to młoda wiekiem postać. Jakby kogoś Alabaster nieco przypominała. Czyżby to naprawdę mogła… być?

– Eozyna? – zapytała ją niepewnie.

– W rzeczy samej – odparła różowoskóra kobieta.

– Zmieniłaś… się – zauważyła była już wielka księżna, do której jednak ten tytuł wciąż przynależał. Natomiast jej rozmówczyni dumnie oświadczyła:

– Abym mogła lepiej służyć, moja pani mnie w moim świecie ulepszyła.

– Kto jest twoją… panią?

– Jeszcze się nie domyślacie?

– Kto?

Po pytaniu zadanym przez Alabaster koło Eozyny się zamanifestował szkarłatny obłok. Jakby z innego wymiaru się wyłoniła z niego półnaga postać o niezwykłej prezencji. Jej odzienie stanowiła jedynie wyszukana i przebogata biżuteria w ciemnych odcieniach czerwieni. Jej rubinowe ciało ociekało czerwoną krwią. Wzrok tej postaci się jawił, jako iście demoniczny oraz nieprzenikniony.

– Czerwona Cesarzowa – wydusiła z siebie wielka księżna.

– Lazur pozdrawia! – zaszczebiotała uciesznie na dźwięk tego imienia i obraz postaci lazurowa kobieta. Srebrna obnażyła legendarne ostrze i zrobiła krok do przodu. Reszta sióstr pozostała na miejscu, a głos znów zabrała Eozyna:

– To prawda. Moja nieśmiertelna pani to właśnie Czerwona Cesarzowa we własnej osobie. Jednakże jej imię to także Czerwień i czy wam się to podoba, czy nie, jest ona waszą… siostrą.

– Wyrodną siostrą, ponieważ powstała z naszych skalań – zauważyła z rezerwą wielka księżna. Różowoskóra kobieta szybko ripostowała:

– Ty powstałaś w powietrzu z nienawiści białych bogów. Stojąca koło ciebie Srebrna się zamanifestowała w lodowatej wodzie z nienawistnych uczuć bogów srebrzystych. Lecz ostatecznie się stałyście miłosnymi siostrami. Dlaczego więc mej pani, która zapoczątkowała swe istnienie w oparach nienawiści boskich sióstr, odmawiacie prawa do miłosnej przemiany?

– Bo jest żądną siedmiobarwnej krwi suką? Czerwonym potworem, który już drugi raz chciał przemalować kontynent Unton na jedną jedyną barwę podobną jej samej? – Retoryczne pytania Alabaster pozostały bez odpowiedzi.

– Lazur pozdrawia! Pozdrawiam cię, czerwona siostrzyczko! – Ciszę przerwał pogodny głos Lazur. Jej wybrzmiałe na latającym okręcie słowa wywołały pełen satysfakcji uśmiech na pociągłej twarzy odmienionej Eozyny i ta zdecydowanie rzekła:

– Niektóre z was nie żywią jedynie uprzedzeń. Cieszy mnie to, bo stwarza to pole do współpracy. Bieżąca sytuacja wygląda natomiast tak, że wszystkie możemy sobie pomóc, pozostawiając kontynent Unton i dzielące nas zaszłości za sobą. Zainteresowane ofertą?

– Zgadzamy się, jeśli pomożecie nam ożywić Bursztyn – przemówiła Złota.

– A ja chcę nowe pistolety.

– Przestań, jesteś nie poprawna. – Kasztan skarciła Rudą. Na co ta wyraziła szczere zdumienie:

– To ty żyjesz?

– Żyję…

– Ciekawe. Myślałam, że Lazur cię zaciukała, bo uznała, że jestem lepsza od ciebie i należy mi się całe brązowe ciałko. Ale skoro istniejesz, to… wystarczy mi jeden nowy pistolet, bo tylko do lewej ręki.

– Wystarczy! – ucięła zdecydowanie Srebrna. Zmroziła brązową siostrę wzrokiem, po czym się zwróciła do Eozyny: – Jeżeli pomożecie nam ożywić Bursztyn i będziecie się trzymać z dala od naszego kontynentu, możemy porozmawiać.

– Słuszna uwaga, szara siostro, moja siostro – potwierdziła Alabaster.

– Doskonale, zatem porozmawiamy. Ale nie tutaj. To miejsce mej pani nie przystoi. – Eozyna z pewną niechęcią się rozejrzała po pokładzie latającego okrętu i ukłoniła Czerwonej Cesarzowej. Ona pstryknęła palcami i nagle cała przestrzeń uległa radykalnej przemianie.

W niebotycznej komnacie o karmazynowej barwie w sumie dziewięć sióstr zamanifestowało swą obecność przy cynobrowym stole o prostokątnym kształcie. Na dwóch jego krańcach zasiadały Czerwień i Alabaster. Po prawicy wielka księżna miała Złotą, Zieleń i Lazur, a po lewicy Kasztan, Rudą, Czarną i Srebrną. Ponadto koło Czerwonej Cesarzowej stała Eozyna i to do niej padło pierwsze pytanie. Zaś wypowiedziała je biała kobieta pod postacią anioła:

– Gdzie się znajdujemy? – wyraziła zainteresowanie.

– To Czerwona Twierdza zbudowana na gruzach Upiornej.

– Co to za świat?

– Jeden z wielu siedmiobarwnych, alternatywny, gdzie nie zwyciężyły siedmiobarwne siostry, a… czerwień.

– No to… pięknie – skwasiła się Ruda, podpierając pięścią lewy policzek. – A na ilu światach wygrałam ja, czyli najfajniejsza z sióstr?

– Na żadnym – padła niezbyt budująca dla Rudej odpowiedź. Więc obrażonym tonem oświadczyła:

– Chcę już wracać do domu. Albo idę pograć w bilard. Tylko jak wszystkie bilę są czerwone, to jest bez sensu, chcę różnobarwne. I zawołajcie mnie, jak podadzą różowe desery, tylko słodkie.

– Siedź tutaj, bo ja tu siedzę, i słuchaj, bo ja słucham. – Ponownie zbeształa nadąsaną siostrę Kasztan. Natomiast dyskusję po stronie różnobarwnych sióstr kontynuowała najbardziej elokwentna i przebiegła z nich:

– Czyli odwiedzamy nowy świat zwycięski dla czerwieni. Moje gratulacje – rzuciła obojętnie Alabaster, po czym ostro zaznaczyła: – Teraz do rzeczy. Co mamy w tym świecie zrobić, aby nasza rubinowa niby siostrzyczka użyła swej mocy do ożywienia Bursztyn?

Nagle na stół wskoczyła Czarna. Zębiasto się uśmiechnęła i wte i wewte się przejechała po całej długości blatu. Zatrzymała się przed, jakby znudzoną, Zielenią, która z kolei zaczęła… kwitnąć.

– Lazur pozdrawia! Ha, ha, ha, ha, ha, ha, ha! – wyrwała się ponownie eteryczna kobieta.

– Jak powiedziałam, do rzeczy, bo moje siostry się już niecierpliwią. – Wielka księżna zwróciła uwagę na zachowanie różnobarwnych kobiet i dziewczyn. Uczyniła to w chwili, gdy dodatkowo Złota zajaśniała niczym samo słońce, a Srebrna przystąpiła do rysowania stołu srebrzystym nożem.

– Chodźcie za mną, pokażę wam coś. – Eozyna dziwacznym krokiem, bo w baletkach i na palcach oraz kręcąc biodrami, poszła na taras. Wyszła na niego, a zaraz dołączyło do niej kobiece, a zarazem kolorowe towarzystwo.

– Co to… jest? – wyszeptała z przejęciem Złota, patrząc na widok z balkonu.

– Na pierwszy rzut oka, niezależnie od jego barwy, to dość skomplikowane.

– To wyjaśnij – skwitowała słowa Eozyny Alabaster. Wobec tej propozycji różowoskóra kobieta szerzej… wyjaśniła:

– Oto plecami do nas stoi nie kto inny, jak Czerwony Demon. To właśnie on w roli obrońcy Czerwonej Twierdzy i mej pani. Przed nim widzicie rubinową poświatę. To magiczna bariera, która również stanowi ochronę. Za nią natomiast dostrzegacie srebrzyste olbrzymy, alabastrowe smoki, zielone enty, niebieskie upiory, brązowe golemy, złociste ogniki i czarne anioły. Są to potężne i niezwykłe istoty, ale nie na usługach sióstr krwi, a ich… braci. Podbili oni cały kontynent, pokonując na nim czerwone wojska i przystąpili do oblężenia ostatniego punktu oporu, gdzie się znajdujemy. Zatem wasze zadanie to pokonać swych braci, aby oni nie pokonali… nas.

– Phi, chyba… kpisz – parsknęła Alabaster. Wasza cena jest o wiele za wysoka.

– Czy istnieje zbyt wysoka cena za życie… siostry? – zawiesiła to pytanie Eozyna.

– Spróbuj nas mimo wszystko bardziej zmotywować – zwróciła się do niej Złota. – Na światło jaśniejącego słońca, uczyń to – poprosiła.

– Wedle życzenia… uczynię. – Różowoskóra kobieta się uśmiechnęła przewrotnie i rzekła: – Moja pani jest gotowa się zrzec panowania nad tym kontynentem w tym świecie. Pragnie ona jedynie zachować Czerwoną Twierdzę oraz znajdującą się w niej Martwicę przeznaczoną do podróży między wymiarami. Ponadto musicie wiedzieć, że wasi braciszkowie, to tak naprawdę rzezimieszkowie. Dzięki posiadaniu boskiej mocy zajęli oni różnobarwne ziemie, ale bynajmniej nie zanieśli na nie pokoju, a ucisk. Obecnie odstąpili od okupacji różnobarwnych krain, ale zapewniam, że wrócą do ich zniewolenia, gdy Czerwona Twierdza padnie. Nie prosimy więc was o nic więcej niż o to, abyście dały zadość waszemu posłannictwu. Uratujcie ten świat przed okrucieństwem, ale nie czerwieni, a ze strony swego męskiego rodzeństwa. Co wy na to? Czy ciągle muszę was dodatkowo… motywować?

– Mogłaś od tego zacząć. To definiuje sprawę, jako wymagającą naszego wsparcia nawet niezależnie od waszej pomocy dla Bursztyn – stwierdziła Złota.

– Pomożemy, ale za pomoc dla Bursztyn – zawyrokowała twardo Alabaster. Jej siostry, w tym także złocista, skinęły jej różnobarwnymi głowami na zgodę. Jedynie jedna z nich, brązowa i tak bardziej z lewej strony, się przekrzywiła na bok, a z jej ust się dobyło zrzędliwe żądanie:

– Kiedy będzie różowy deser? Ten słodki…

– Nie ma już czasu ani na deser, ani nic innego. Moc mojej pani, aby was tu zatrzymać, się kończy. Jednak skoro wyrażacie szczerą wolę pomocy, to nie pojawicie się znowu na latającym okręcie.

– To gdzie? W czerwonym lochu? – przycięła Ruda. Gdy naraz zobaczyła, że jej cielesna powłoka, podobnie jak jej sióstr, się rozprasza. Zaś niknące kobiety i dziewczyny odprowadzał zwodniczy głos Eozyny:

– Zamanifestujecie się pojedynczo w różnych częściach tego kontynentu zwanego tu na ten czas Aurigia i uczynicie to w różnym czasie. Ponadto bądźcie gotowe na całą moc niezwykłych niespodzianek. Przykładowo syreni głos nie uwiedzie tu mężczyzn, a siostrzana krew, cóż, może wam sprawić nieco zawodu. Natomiast ja, oraz moja pani, mamy nadzieję, że się jeszcze z wami spotkamy. I pamiętajcie. Prawdziwa walka, jak przestrzeń, nie zna granic, przekraczając nawet wielobarwne światy. W swej nowej podróży w nieznane miejcie to na uwadze.