Krew skrytobójców. Trylogia Okaleczone królestwo. Tom 2 - ebook

ROZDZIAŁ 1

Z ziemi podnosiła się mgła. Słońce musnęło przesiąkniętą rosą trawę i po wielodniowej wędrówce w odorze i pyle wschodnich zjełczałych ziem, oszołomiony upojną wonią porannego kwiecia, poczułem rodzirocznie podniecenie. Daleko na horyzoncie kłębiła się rodziburza, piętrzące się poduchy ciemnych chmur zwiastowały potężną nawałnicę, która oznaczała, że rodzirocznia przyszła już na dobre.

Czułem na plecach napór burzy.

Najemnicy zaatakowali w chwili, która zdawała się nierealna, w momencie oddechu pomiędzy odejściem nocy i nastaniem dnia. Czterech mężczyzn i dwie kobiety z ludu Glynti, twardzi, agresywni ludzie z jałowych gór leżących daleko za Napiętym Morzem, gdzie woda była tak cenna jak chleb, a tych, którzy nie potrafili dowieść swej przydatności, zabijało się od ręki. Gdyby zaatakowali nas Maniyadoczanie, byłbym ich pierwszym celem – zazwyczaj uznaje się mężczyznę w zbroi za większe zagrożenie niż kobietę – ci jednak działali inaczej. Lud Glynti trzymał się starej tradycji, a poza tym, jeśli polowali na nas, to wiedzieli, kim jesteśmy. I wiedzieli, że to właśnie mistrz będzie bardziej bezpiecznym przeciwnikiem.

Czterech skupiło się na niej, dwóch wzięło na cel mnie. Mieli huczniki – długie kije, które w obłoku dymu i ognia wypluwały z siebie odłamki metalu; broń tak samo kiepska w zabijaniu, jak większość Glynti. Jeden hucznik eksplodował, pozbawiając życia swego właściciela i raniąc jego towarzyszkę. Drugi huknął przeraźliwie i roztrzaskał krzaczek koło mnie.

Oboje z mistrz, znużeni drogą, walczyliśmy w milczeniu.

Glynti są wojowniczy, ale polegają na przewadze liczebnej oraz brutalności. Ja przez pięć lat byłem najemnikiem, stawałem jako tarczownik, tworząc mur przed napierającymi wierzchowcami, więc paru dzikusów w skórach nie mogło mnie przestraszyć, choćby nie wiem jak zaciekle walczyło.

– Obedrę cię żywcem ze skóry, chłopczyku – wysyczał olbrzymi Glynti, pierwszy, który się do mnie zbliżył. Na długiej brodzie miał ufarbowane na niebiesko pasmo, a spod zardzewiałego hełmu wysmykiwały się jasne włosy splecione w warkoczyki. W jednej ręce dzierżył ciężki miecz, a w drugiej obracał nóż do skórowania zwierzyny. Nie przestawał się śmiać. – Oderwę ci skórę od kości, złamagasie. – To rzekłszy, odsłonił dziurawy mur utraconych zębów.

Leżałem spokojnie, kiedy mistrz wycinała mi na skórze magiczne glify, które poruszają się i wiją same z siebie.

Nie boję się bólu.

– W zasadzie to nigdy nie czułem się dobrze we własnej skórze. – Uśmiechnąłem się, co zbiło go na chwilę z tropu. Jednak tylko na chwilę. Zamarkował cios nożem, który zignorowałem. A potem uniósł miecz i opuścił go na mnie. Poderwałem moją dużą tarczę, którą zdobyłem w pojedynku z loridyańskim czempionem i ozdobiłem malunkiem krwawiącego oka. Ostrze przeciwnika zsunęło się po twardej powierzchni i ugrzęzło w ziemi. Tymczasem ja podniosłem swój nadziak, odebrany człowiekowi, którego musiałem zabić w zemście, zamachnąłem się i dziobem czyściutko przebiłem blachę hełmu olbrzyma, powalając go.

Spojrzałem przez ramię na mistrz. Walczyła dwoma mieczami kolnymi, tańcząc gibko pomiędzy śmigającymi ostrzami przeciwników tak, jakby ich nie było. Widok jej umiejętności zaparł mi dech w piersi. A potem zaatakował mnie kolejny Glynti. Ten był dużo ostrożniejszy, posługiwał się długą włócznią – zdecydowanie lepsza broń przeciwko osłoniętemu zbroją tarczownikowi. Jednak podobnie jak współplemieniec, zanadto przywykł do wygrywania potyczek brutalną siłą. Potrafił jedynie atakować, brakowało mu wielkiej sojuszniczki wojownika – cierpliwości. Natarł, dźgając włócznią w tarczę. Metal zazgrzytał o metal, a ja odepchnąłem go z całej siły. Jego cios był tak potężny, że poczułem go aż w barku. On za to poczuł mój odpór w dłoni, a choć nie wypuścił włóczni, na moment rozluźnił uchwyt. To wystarczyło. Wykorzystałem otwarcie i opuściłem młot na jego głowę. Rąbałem, póki czerep przeciwnika nie zmienił się w miazgę szarego mózgu, białych odłamków kości i szkarłatnej krwi.

– Girtonie – dobiegł mnie zza pleców cichy głos mistrz. – Już nie żyją.

Broczyła z rany na ramieniu. Krew spływała po dłoni i wzdłuż głowni miecza, gdzie mieszała się z krwią Glynti. Dopiero, kiedy mistrz się odezwała, usłyszałem sam siebie – głos, który wydawałem, zwierzęce wycie. Upuściłem broń w błoto. Młot bojowy jest ciężki.

– Jedna jeszcze dycha. – Wskazałem na kobietę, która upadła po wystrzale hucznika. Podszedłem do niej, dobywając z pochwy u pasa czarny miecz kolny.

– Zaczekaj, Girtonie.

– Na co? – Nie przestawałem iść w stronę kobiety. Była poparzona z jednej strony, ale nie miała ran od walki. – Powie innym, gdzie jesteśmy.

– Zaczekaj!

Mistrz przeskoczyła trupa, podbiegła do mnie i złapała za przegub, kiedy już pochylałem się, by poderżnąć kobiecie gardło.

– Są lepsze sposoby.

Gapiłem się na mistrz, nie rozluźniając mięśni ręki, którą mocno przytrzymywała.

– Skoro tak mówisz. – Wyrwałem się z jej uścisku i usiadłem na zakrwawionej trawie.

Poparzona kobieta obserwowała nas oczyma bystrymi jak u czarnych ptaków Xusa niewidzianego, boga śmierci.

– Żwawy ten twój kochaś, Merelo Karn, mimo że złamagas – wychrypiała. Jeśli nawet była kiedykolwiek piękna, jeszcze przed odniesieniem ran, jej uroda dawno przeminęła.

– Nie jest moim kochankiem – odparła mistrz.

– Wolisz kobiety? Czemu, jest młody, jurny…

– Zamilcz! – Mistrz chwyciła kobietę za twarz, mnąc spaloną skórę i odrywając ją palcem. Glynti zasyczała z bólu. – Z jakiego jesteś plemienia?

Oczy rannej przypominały ślepia drapieżnego jaszczura, niebieskie jak niebo, z którego nurkowały i tak samo pełne pogardy dla życia.

– Geirsti – powiedziała, zniekształcając sylaby przez ból oraz mocny uścisk mistrz.

– Jak ci na imię?

– Als.

– Cóż, Als z Geirsti, posłuchaj mnie uważnie. Jestem Merela Karn, a mój towarzysz to Girton Kulawiec. W drodze do Maniyadocu zabiliśmy wielu Glynti. Siedemnastu z plemienia Corust, dwunastu Jei-Nihl i czternastu Dhustu. A oznacza to, że jeśli wrócisz w góry, plemię Geirsti będzie liczniejsze niż pozostałe. Zabierz tę wieść do swojego wodza, podbijcie nowe ziemie i nie wysyłajcie już więcej młodych na śmierć dla nagrody za nasze głowy.

Kobieta Glynti wpatrywała się w nią przez chwilę. Nim odpowiedziała, z tyłu dobiegł nas jęk. Odwróciłem się. Pierwszy napastnik, którego grzmotnąłem młotem, rzucał się w agonii.

– To mój mężczyzna – rzekła Als. – Dobrze walczył. Niech twój chłopak da mu dobrą śmierć, a rozważę twoje słowa. – Spojrzałem na mistrz. Kiedy skinęła przyzwalająco głową, podszedłem do wojownika, po czym poderżnąłem mu gardło swoim czarnym ostrzem. Kiedy wróciłem, kobieta stała. – Przekażę twoją wiadomość przywódczyni naszego klanu.

– Mistrz powiedziała, że macie przestać nasyłać na nas ludzi… – Ruszyłem ku Glynti ze sztyletem w ręku, ale mistrz jeszcze raz mnie powstrzymała.

– Dziękuję ci, Als z plemienia Geirsti – powiedziała. – Odejdź i niech los da ci godną śmierć.

Wojowniczka odeszła chwiejnie w mgłę. Odwróciła się na odchodnym. Prawie całkiem pogrążona w pasmach gęstego powietrza, wyglądała jak duch.

– Ja umrę godnie – rzekła. – Ale ty nie, Merelo Karn. Ty nie. Twoja śmierć będzie paskudna. – Biała wilgoć pochłonęła jej postać, pozostawiając jedynie śmiech.

– Nie obiecała, że zostawią nas w spokoju – zauważyłem. – Mogłaś zmusić ją, żeby przysięgła, albo ją zabić.

– Jedna więcej Glynti nie zrobi różnicy w wielkiej układance losu, Girtonie, ale jeśli zdołam przekonać ich do wojny z innymi plemionami, będą zbyt zajęci, by uganiać się za nami. Geirsti to największe plemię, a…

Umilkła nagle. Kiedy na nią spojrzałem, miała poszarzałą twarz i oczy rozszerzone z przerażenia.

– Geirsti… – powtórzyła, spoglądając na skaleczenie na ramieniu. – Na skradziony oddech Ciemnego Ungara! – syknęła. – Geirsti to truciciele. – Mówiąc, zaczęła wyszarpywać sznurek z kołnierza kamizeli. – Girton, rozpal ogień, tak gorący, jak zdołasz – rzuciła, obwiązując sznurem rękę powyżej rany. – Pospiesz się!

– Tak, mistrzu. – Zrobiło mi się zimno, bardziej, niżby dało się to wyjaśnić ziąbem rodziroczniego poranka. Chłód ten wymroził ze mnie skrywaną urazę, która towarzyszyła mi przez lata naszego wygnania. Nim się zorientowałem, pędziłem przed siebie. Drewno to rzadkość w Znękanych Krainach, szczególnie tak blisko granicy ze zjełczałymi ziemiami, znalazłem jednak porzucony stóg siana. Był mokry z zewnątrz, ale zagłębiłem w niego ręce i wyszarpałem suchą trawę. Dalej znajdowało się pastwisko dla bydła poznaczone plamami suchych krowich placków. Kiedy wróciłem, sznur wokół bicepsa mistrz okręcony był tak mocno, że przedramię napuchło i zsiniało, nabierając trupiego wyglądu.

– Szybko, Girtonie!

Trzęsącymi rękami uderzałem krzemieniem o stal. Ogień nie chciał zapłonąć, jakby poranna mgła uparła się udaremnić moje wysiłki, gasząc iskry. Wreszcie żar zaczął trzeszczeć w źdźbłach, ale widziałem zniecierpliwienie na obliczu mistrz i wiedziałem, że ogień nie pojawi się wystarczająco szybko.

– Podaj mi swoje ostrze Conwy – syknęła.

– Po co? – zapytałem, głupio marnując czas.

– Bo swoje skrzyżowałam z bronią Geirstich, a ty nie dobyłeś miecza podczas walki – warknęła. – Daj mi je. – Wyciągnęła rękę. Wyjąłem ostrze z futerału na plecach i wręczyłem je mistrz. Ta z kolei podała mi swoje. – Wsadź je w płomień, Girtonie, rozgrzej, wiesz, co robić. – Potaknąłem. – Trucizna działa szybko. Moje nie zdąży się dobrze rozgrzać, więc stracę sporo krwi. Bądź gotów.

– Zaczekaj. – Bałem się jak dziecko. – Sprawdzę, czy przy ciałach nie ma antidotum.

– A jak poznasz, że to odtrutka?

Wstałem, ręce mi trzęsły, a strach ścigał się z gniewem niczym wściekły pies ze swoim ogonem.

– Mógłbym pobiec za tą kobietą.

Mistrz pokręciła głową.

– Będę martwa, zanim wrócisz. – Zacisnęła wargi w spazmie bólu. – Nie. To jedyny sposób i trzeba to zrobić szybko, bo nie chcę stracić ręki. Daj mi swój pasek. – Szczękała już zębami, kiedy zdjąłem gruby skórzany pas ze spódnicy i podałem jej. Złożyła go wpół, wsadziła sobie do ust i zagryzła. Potem spojrzała mi w oczy, na moment wyjmując pasek spomiędzy zębów. – Jeśli zemdleję, Gritonie, będziesz musiał dać sobie radę sam.

– Dobrze. – Powrócił strach: że ją stracę, że zostanę sam. Uśmiechnęła się lekko, zacisnęła zęby na pasie i zaczęła głęboko oddychać przez nos. Potem skinęła na mnie głową i wbiła sobie moje ostrze głęboko w lewe ramię.

Krzyknęła poprzez knebel, bardziej z wściekłości niż z bólu, ale nie przestała wpychać ostrza w ciało trzy palce nad raną. Potem pociągnęła metal w dół, wzdłuż kości, jęcząc przy tym i warcząc jak zwierzę. Z mlaśnięciem, jakie wydaje deptane zgniłe jabłko, wyszarpnęła broń wraz z kawałkiem ciała długim jak moje palce. Ręka jej drgała, a mój miecz Conwy wypadł jej z dłoni. Zemdlona, osunęła się naprzód. Chwyciłem okaleczone ramię, uniosłem je, przygarnąłem bezwładną preceptorkę do siebie, po czym położyłem ją na trawie. Po skórze ściekała mi krew, kiedy przycisnąłem gałgan do rany mistrz tak mocno, że zabolały mnie napięte mięśnie, a na czoło wystąpił pot. Obracałem jej ostrze w ogniu, żeby przyspieszyć rozgrzewanie metalu do czerwoności. _Nie umieraj, nie umieraj –_ kołatało mi w kółko w głowie. Plątanina blizn na mojej piersi, która trzymała magię w ryzach, wiła się, kiedy mroczna fala próbowała wyzwolić się, wykorzystując mój lęk.

Gdy ostrze rozgrzało się odpowiednio, przypaliłem ranę – wątpiłem, by mistrz odzyskała w nim jeszcze kiedyś pełnię sprawności – a potem otuliłem moją preceptorkę w derki wydobyte z sakw. Nic więcej nie mogłem zrobić, więc siedziałem nieszczęśliwy przy ogniu, usiłując nie myśleć o bólu, jaki sobie przed chwilą zadała, i o tym, jakiej samodyscypliny wymagało wycięcie sobie kawałka ciała.

Ja nie dałbym rady.

Słońce wypaliło mgłę, skrzydlate jaszczurki wyśpiewywały trele na powitanie rodziroczni, kwiaty otwierały kolorowe oczy do słońca, ja jednak byłem ślepy na nie tak, jak one na mnie. Gdzieś w oddali zagrzmiało.ROZDZIAŁ 2

Noga za nogą.

Skórzane pasy toboganu wpijały mi się w ramiona, a mistrz jęczała i pociła się obficie. Czuwałem dzień i noc, podczas gdy trucizna szalała w jej ciele, ale nie wstałem od ognia, by do niej podejść. Chciałem, lecz nawet kiedy walczyła ze śmiercią, dzieliła nas przepaść – wyrżnięta nożami, których używała, aby wycinać coraz głębsze znaki w moim ciele. I choć rozumiałem potrzebę, a nawet prosiłem, żeby to zrobiła, nie potrafiłem nie żywić do niej za to urazy. W pewnym momencie, podczas najciemniejszej godziny nocy, księżyc skrył oblicze za srebrnymi chmurami, a ja myślałem, że jej bitwa dobiegła końca.

Że przegrała.

_Wydech._

Trucizna i utrata krwi osłabiły ją, przestała oddychać – zapadła cisza. Tylko ogień trzaskał i strzelał w ciemności, a płomienie wznosiły się jak lichotnik, przybywający, by pochwycić zagubioną duszę. Nasi bogowie umarli, nie było więc dla mistrz szansy powrotu na ziemię. Pozostałaby w mrocznym pałacu Xusa niewidzianego, boga śmierci, dopóki świat nie zostanie stworzony na nowo, a lichotniki nie rzucą się w morze, w którym bogowie narodzą się po raz kolejny.

Ale może ogień nie był lichotnikiem, może to żar był murem, który więził jej duszę.

_Wdech_.

Wraz z powrotem światła słonecznego na ziemię i do niej powróciła iskra życia. Była za słaba nawet, żeby unieść powieki, ale jej oddech nabrał regularności, jakiej nie miał nocą, jakby został wyzwolony spod zaklęcia. Dopiero wtedy odzyskałem możność ruchu. Zesztywniały i obolały wstałem, by zebrać więcej opału. Przeszukując okolicę w słabym świetle świtu, nabrałem przekonania, że ktoś mnie obserwuje. Kątem oka wychwyciłem jakiś ruch – Glynti. Mało prawdopodobne, by ktoś z Maniyadocu zawędrował tak blisko zjełczałych ziem, a ponieważ kobieta z plemienia Glynti wiedziała, że mistrz została otruta, rozsądniej było przyczaić się i poczekać, niż zaatakować. Mogła sprowadzić więcej wojowników albo czekać, aż do niej dołączą. Uznałem, że tak czy owak niebezpiecznie byłoby oddalać się, tracąc mistrz z oczu, dlatego też zrobiłem tobogan, wykorzystując do tego huczniki Glynti, włócznie, moją tarczę, a nawet poświęcając swój długi łuk. Potem rozpocząłem długi marsz ku Maniyadocowi, gdzie miałem nadzieję odnaleźć Rufrę, króla i mego starego przyjaciela.

Noga za nogą.

Czasami to jedyna myśl, na którą można sobie pozwolić. Kiedy ból rozdziera mięśnie, kiedy mistrz jęczy, kiedy w grzbiecie szarpie, jakby ktoś wrażał weń niewidzialne ostrza, kiedy masz pewność, że jesteś obserwowany, a atak jest nieunikniony.

Noga za nogą.

Noga za nogą, a ciało przeżynają rzemienie. Gdyby sam Chocholec wyskoczył z łanów – poplątany zlepek cierni, rzepów i zwodniczych obietnic, obleczony w formę człowieka – za odpoczynek i zdrowie mistrz oddałbym mu ducha.

Ale nie wyskoczył, pozostało mi więc stawiać nogę za nogą.

Maniyadoc zmienił się podczas tych pięciu lat, które spędziłem daleko stąd, zaprzedając miecz i zasady temu, kto zaoferował najwięcej, a jednocześnie starając się być zawsze o krok przed Otwartym Kręgiem skrytobójców. Widziałem niejedną wojnę, pół roku spędziliśmy z Ilsoi zza dalekich mórz, którzy wierzyli, że jeśli rozgniewa się ziemię, z tej powstaje olbrzym, który zmiata wszystko, co posiadasz i co kochasz, a na koniec rozpościera w to miejsce dywan zieleni. Właśnie tak wyglądał Maniyadoc, jak gdyby szalał w nim jeden z owych olbrzymów Ilsoi.

Wlokłem się, mijając gospodarstwa, w których budynki jakby zapadły się same i porosły gęstą trawą oraz samosiejkami drzew. Dopiero z bliska można było dostrzec czarne blizny ognia na drewnie i nienaturalnie równe cięcia ostrzy mieczy oraz toporów. Miejscami trawa rosła dziwnie, nazbyt gęsto, a kiedy zostawiałem tobogan, by przejść poboczami w poszukiwaniu wody, w bujnej zieleni odkrywałem bielejące kości. Nie budziło to we mnie zdziwienia. Parałem się wojaczką już od pięciu lat, a wojna nigdzie nie gorzała żywiej, niż w Maniyadocu, gdzie trzech króli – Tomas, Aydor i mój przyjaciel, Rufra – walczyło o władzę oraz dostęp do skromnych zasobów ziem okaleczonych czynami starożytnych magów.

Mag. Nadal wzdrygałem się na to słowo, mimo że – a może właśnie dlatego – że jestem jednym z nich. Jak zawsze, kiedy myślałem o magii, mój umysł odpływał we wspomnienia, zastępując strach przed tym, co nosiłem w sobie, gniewem albo nienawiścią.

_Twarz mojej kochanki, Drusl, która poderżnęła sobie gardło w stajni, by zwrócić swą magię ziemi._

Serce zabolało mnie tak bardzo, że musiałem przestać. Byli inni po Drusl, kobiety i mężczyźni, ale tylko z nią zbliżyłem się bardziej, choć nawet i to nie była miłość. Tajemnice, które skrywam, zabiły Drusl, więc pilnie ich strzegę. To, kim jestem i czym jestem, nigdy nie może wyjść na jaw. Nie mogę pozwolić sobie z nikim na bliskość, na taką bliskość, dlatego tego nie robię.

Szedłem, stawiając nogę za nogą, mijając zachwaszczone pola uprawne. W jednym miejscu przy skraju drogi zobaczyłem krwawe szafoty. Naliczyłem dwadzieścia, każdy oznaczony spaloną gałęzią i poszarpanym zielonym proporcem ze znakiem białego drzewa, należącym do Ziemianinów. Dawniej krwawy szafot z machiną tortur, kołem ostrz, zarezerwowany był dla tych, którzy posługiwali się magią, ale tu nad wieloma widniały drewniane deski z wypalonym napisem ZDRAJCA. Przy niektórych nie było żadnych napisów, lecz na każdej znajdowało się ciało w różnym stadium rozkładu. Wiele trupów nosiło czerwień i czerń, kolory, które jak wiedziałem, przyjął Rufra. Wyglądało na to, że wojna pozwoliła Ziemianinom przebierać miarę w okrucieństwach, i że w swych łowach nie poprzestawali już na ludziach używających magii. Tak blisko zjełczałych ziem odór rozkładu był ledwie wyczuwalny.

Na ostatnim z krwawych szafotów wisiał młody wychudły mężczyzna o spękanej skórze. Wychrypiał coś, może błagał o wodę, może o jedzenie, nie wiem. Nosił żółto-czarne barwy, był człowiekiem Aydora. Zetknąłem się z Aydorem, przyczyniłem się do osadzenia Rufry na jego tronie. Już wtedy był nierozgarniętym, okrutnym chłopcem, który zabijał dla własnej uciechy. Szczerze nienawidziłem następcy starego króla. Bez wątpienia wyrósł na głupiego, okrutnego przywódcę. Poszedłem dalej, pozostawiając młodzieńca własnemu losowi.

Noga za nogą.

Miałem oczy szeroko otwarte na wszelkie oznaki bytności skrytobójców, dyskretne znaki Otwartego Kręgu – zawiązane źdźbła trawy, zadrapania na słupach, osobliwe układy pąków kwiatowych – ale choć wszędzie natykałem się na ślady śmierci, tych świadczących o obecności zabójców o dziwo brakowało. Kilka razy dostrzegłem szczególne zadrapanie, jednak albo zostało przekreślone, jako wykonane zlecenie, albo wyraźnie pochodziło sprzed wielu lat. Mistrz mówiła mi, że Otwarty Krąg raczej unika wojen, nasze umiejętności marnują się w ścianie tarcz. Kiedy zapytałem, dlaczego wobec tego my walczymy w szykach bojowych, nie odpowiedziała. Tak czy owak wyglądało na to, że w Maniyadocu Otwarty Krąg nie jest aktywny, więc poczułem się odrobinę pewniej.

Glynti wykonali swój ruch, kiedy południowe słońce wypaliło już resztki porannego chłodu. Wlokłem się wąwozem o pionowych ścianach, który wyglądał, jakby ostrze wielkiego topora wyrżnęło bruzdę w zagajniku. Gałęzie, nieokryte jeszcze listowiem, tworzyły na tle nieba czarną koronkę. Rozległ się okrzyk, który uciszył ćwierkanie skrzydlatych jaszczurek.

– Stój, chłopcze. Stój, bo strzelam.

Głos kobiety, którą puściliśmy wolno. Położyłem tobogan i powoli odtroczyłem młot bojowy. Była to prymitywna, brutalna broń, na trzonie z twardego drewna osadzono bijak z połyskliwego kamienia. Z jednej strony ostro uformowany dziób, służył do przebijania zbroi, a tępy obuch z drugiej, do roztrzaskiwania kości. Zerknąłem z żalem na tarczę, ale była za mocno wwiązana w konstrukcję toboganu, żeby ją wyciągnąć.

– Wiedziałem, że trzeba cię było zabić! – krzyknąłem w gęstwinę, ośmielony ciężarem młota trzymanego w ręku.

– Ano trzeba było. – Odpowiedź nadeszła, odbijając się od pni porastających strome, omszałe ściany i zatracając kierunek oraz odległość źródła. – Ale ponieważ moje życie zostało oszczędzone, dam ci jedną szansę. Kobieta i tak jest trupem, wiesz o tym. Trucizny nie da się powstrzymać. Zostaw ją, odejdź, to cię nie zabijemy.

– Chciałem cię zabić, nie masz mi się za co odwdzięczać – rzuciłem. – Myślę, że próbujesz mnie zmylić, bo jesteś sama i wolisz ze mną nie walczyć, dlatego chcesz się mnie pozbyć.

Als zaśmiała się gromko, szczerze, a potem zagwizdała świdrująco. Glynti wychynęli zza drzew, tylko na mgnienie. Doliczyłem się pięciu, ale z tyłu słyszałem kolejnych. Nie czułem strachu, jedynie ból w mięśniach ręki, w której trzymałem młot.

– Jest nas więcej, chłopcze.

– To czemu dajesz mi ujść z życiem?

Milczenie. Trwało prawie tak długo, że płochliwe jaszczurki latające podjęły przerwane trele.

– Zabiłeś mojego mężczyznę, może wezmę cię w jego miejsce, hm? Daję ci szansę na życie, złamagasie. Skorzystaj.

Brała mnie za chłopca z powodu wzrostu. Wielu popełniało taki błąd. Ostatni.

– Nie opuszczę mistrz. – Rozpostarłem ramiona. – Wypuść strzałę, jeśli ją masz.

Mój oddech zwolnił, a świat nabrał niezwykłej wyrazistości: gałęzie pochylały się, obsypane puszystymi pąkami nabrzmiałymi obietnicą życia, trawa szeleściła, słońce grzało mi skórę.

Żadna strzała nie nadleciała.

Las zadźwięczał ponownie śmiechem Als.

– Dzielnyś, muszę przyznać. – Zagwizdała i spomiędzy drzew wyłonili się Glynti. Tuzin, ośmiu mężczyzn oraz cztery kobiety, włącznie z nią. – Nie dasz nam rady, chłopcze.

Zaczęli schodzić ze stromych zboczy, brodząc ostrożnie w sięgających kolan paprociach. Ośmioro stanęło przede mną, reszta zajęła pozycje za moimi plecami. Ogarnął mnie spokój. Podobnie działo się przed większością bitew – był to czas na przygotowania, sprawdzenie broni i zbroi, nastawienie się na odebranie czyjegoś życia lub utratę własnego. Glynti ważyli w rękach broń. Tych ośmiu miało mnie zaatakować, a czterech z tyłu tylko pilnować, bym nie uciekł.

– Dalej, chłopcze – odezwała się kobieta. – To twoja ostatnia szansa. Twojej mistrz i tak już nie ma w tym ciele. Odejdź, jeszcze ci na to pozwolę. – Zerwała strup z jednego z oparzeń i pstryknęła nim w zarośla. – Nie jesteśmy chciwi, niech inny zabierze nagrodę za twoją głowę.

– Nie.

– Odejdź.

– Nie.

– Więcej nie poproszę.

– I dobrze. Mam dość gadania.

Kobieta wzruszyła ramionami, a mężczyźni otoczyli ją murem. W ich wypolerowanych na błysk okrągłych tarczach odbijały się zniekształcone drzewa.

Gotując się na śmierć, zastanawiałem się właśnie, w jaki sposób zginę i którego Glynti zabiorę ze sobą do mrocznego pałacu Xusa, kiedy wśród napastników rozgorzała sprzeczka. Wysoki wojownik o długich, zafarbowanych na czerwono warkoczykach zaczął krzyczeć do kobiety w języku, którego nie rozumiałem. Ta odkrzykiwała mu, a co jakiś czas raz jedno, raz drugie wskazywało na mnie.

– Brank pragnie pomścić swego brata, chłopcze – wyjaśniła Als. – Ale ja widziałam, jak walczysz i nie chcę stracić kolejnego kochanka.

– Więc zabierz swoich ludzi i odejdźcie – powiedziałem, a potem dodałem: – Jeszcze wam na to pozwolę.

Zachichotała, kręcąc głową i patrząc w ziemię.

– Szkoda, że zginiesz, dogodziłbyś mi. Masz zapał. – Gestem nakazała Brankowi iść naprzód.

Wojownik zbliżał się do mnie przygarbiony, z uniesioną tarczą i zakrzywionym mieczem gotowym do zadania ciosu. Czekałem, aż podejdzie. Gdyby nie był takim głupcem, wziąłby włócznię.

Zamachnął się mieczem, a ja odskoczyłem, robiąc unik. Instynktownie uniósł tarczę, ale instynkt go zawiódł. Młot opadł z całej mojej siły na tarczę, a ta, licha jak wszystkie tarcze Glynti, pękła, podobnie jak kość trzymającego ją ramienia. Brank rzucił się na mnie z okrzykiem, wywijając mieczem. Chwyciłem młot oburącz, za koniec oraz u nasady trzonka, i drzewcem zablokowałem jego ostrze.

Mimo bólu i sprawnej już tylko jednej ręki, cios Glynti był potężny. Potem wojownik zadał następny i następny, zmuszając mnie do cofania się. W pewnej chwili potknąłem się o wystający korzeń, Brank zamachnął się, a ja ustawiłem młot pod takim kątem, że ostrze uderzyło w obuch. Marnej jakości miecz roztrzaskał się o kamień. Chwyciłem głowicę zwieńczoną szponem jakiejś przerażającej bestii, po czym rozszarpałem nią brzuch przeciwnika. Myśląc, że go pokonałem, zacząłem się podnosić, jednak on rzucił się na mnie. Padliśmy na ziemię zaplątani w jego jelita. Kiedy tarzaliśmy się w pyle, jego krwi i gównie, zdołał chwycić mnie swoją wielką łapą za gardło. Zaczął wyduszać ze mnie życie, mimo że i jego uchodziło szybko.

Ze świstem wciągał i wypuszczał powietrze przez zęby; czułem woń jego ostatniego posiłku i kiepsko wyprawionej skóry prymitywnego pancerza. Zdawało mi się, że pomiędzy drzewami za jego plecami widzę migającego w smugach promieni słonecznych Xusa niewidzianego. Złapałem Branka za głowę i mocno wcisnąłem kciuki w jego oczy. Wrzasnął, oślepiony, ale nie przestawał mnie dusić, jego żądza zemsty przewyższała ból.

Oderwawszy rękę od jego twarzy, sięgnąłem do pasa po miecz kolny. W oczach mi się mieniło, a czucie ulatywało z ciała. Miałem w dłoni rękojeść? Nie byłem pewien. Czas uciekał. Nad Glynti unosiła się postać utkana z cieni i smutku. Resztką sił wypchnąłem rękę. Czułem, jakby każda blizna wycięta na piersi szarpała się, zaciskając na mym ciele mocniej niż dłoń Branka na szyi. I nagle znów mogłem oddychać; kaszląc, łapczywie chwytałem powietrze. Ciężar Glynti przestał ugniatać mi żebra.

Żyłem, w każdym razie chwilowo.

Pozostali Glynti otaczający nas kręgiem podczas pojedynku, stali teraz z bronią w gotowości i twarzami wykrzywionymi w grymasach zgrozy oraz obrzydzenia. Trup Branka leżał obok z wypaloną dziurą w miejscu gardła, a moja krew grała słodką, ckliwą melodię w uszach.

– Czarownik! – syknęła kobieta. – Maniyadockie ścierwo. – Dobyła ostrza z zamiarem zadania mi śmiertelnego ciosu, a ja nie miałem sił, by go powstrzymać.

Naraz jej gardło przeszyła strzała. Als upadła na kolana, kaszląc krwią. Pozostali Glynti obrócili się raptownie w stronę zarośli, z których przy akompaniamencie tętentu wyłonili się jezdni łucznicy. Kolejna seria strzał powaliła jeszcze kilku górali, a potem trzy wielkie wierzchowce przypuściły szarżę. Zniżywszy łby, miotały porożami na boki, siekąc wszystko na swojej drodze śmiercionośnymi, zaostrzonymi metalowymi okładzinami.

Glynti zginęli natychmiast, a mnie otoczyli zbrojni. Nie nosili żadnych barw, nie mieli proporców. Łypali na mnie podejrzliwie spod zasłon w formie wykrzywionych masek.

– Kim jesteś? – zapytał przywódca, szczupły mężczyzna, który wydawał mi się znajomy, choć nie wiedziałem skąd.

Byłem oszołomiony, wstrząśnięty i skołowany tym, co się wydarzyło. Użyłem magii – czy aż tyle czasu upłynęło, odkąd na mojej piersi wycięto Ziemiańską Uwięź, by utrzymać moc w ryzach?

– Girton ap Gwynr – przedstawiłem się.

Jak głupiec podałem nazwisko, pod którym znano mnie w Maniyadocu, gdzie wraz z mistrz obaliliśmy królową Adran i jej ohydnego synalka, Aydora. Wszyscy pretendenci do maniyadockiego tronu kojarzyli to nazwisko, choć tylko jeden usłyszałby je z przyjemnością.

– Girton ap Gwynr, hm? – powtórzył jeździec. – Cóż, mój król chętnie z tobą porozmawia. – Ciężko obutą nogą kopnął mnie w skroń.

Runąłem w ciemność, za którą w skrytości tak tęskniłem.ROZDZIAŁ 4

Nasz mały konwój prowadził kapitan Thian, ten sam gwardzista, który kopnął mnie w głowę. Powoli oddalaliśmy się od obozu Aydora. Aydor miał zaledwie dwudziestu jezdnych i kilka setek piechurów. Wszystko w obozowisku było nieporządne i wyświechtane, nawet festony żółtych i fioletowych proporczyków pomiędzy połatanymi namiotami zwisały smętnie na nieruchomym powietrzu. Na przedzie naszej grupki jechało czterech kawalerzystów, tyły zabezpieczało zaś sześciu piechurów. Żołnierze byli przybici i podenerwowani, nie wiem, czy dlatego, że zmierzali na terytorium wroga, czy po prostu zdawali sobie sprawę, że walczą po stronie przegranych. Tak czy owak ich nastroje nie polepszały i tak trudnej dla mnie sytuacji. Wkrótce czekała mnie decyzja, jaki obrać kierunek i rozmowa o tym z kapitanem, ale na razie wystarczyło iść za drogą, postanowiłem zatem dokonać wyboru dopiero, jak dotrzemy do rozwidlenia. Wlokłem się więc w ponurym milczeniu przy pociągusie zaprzężonym do wózka, pogrążając się w trosce o mistrz i roztrząsając ostrą wymianę zdań, jaka zaszła pomiędzy mną a nią podczas naszego ostatniego pobytu w Maniyadocu.

Zerknąłem spod oka na uzdrowiciela, który opiekował się mistrz. Nie słyszałem oddechu preceptorki, jedynie sporadyczne ciche jęki upewniały mnie, że jeszcze żyje. Kiedy mężczyzna przyłapał mnie na przypatrywaniu mu się, odwróciłem wzrok. Choć bardzo pragnąłem zapytać, co z mistrz, jeszcze bardziej bałem się odpowiedzi, jakiej mógł mi udzielić. Gdy w końcu podszedłem, uniósł ku mnie ciemnoskórą twarz. Spojrzałem w błyszczące inteligencją ciemnobrązowe oczy. Ciekaw byłem, czy pochodzi z tego samego dalekiego kraju, co moja mistrz.

– Co z nią?

– Chora, bardzo chora – odparł. – To wytrząsanie na pewno nie pomaga.

– O… – zacząłem i w tej chwili wózek szarpnął na koleinie, a mistrz jęknęła, jakby utknęła w koszmarze.

Uzdrowiciel obrócił się do niej. Czekałem, ale nie podjął rozmowy, skupiony na swojej pacjentce tak bardzo, że aż zrobiło mi się nieswojo. Kiedy znów na niego zerknąłem, rozcierał w moździerzu jakieś silnie pachnące przyprawy, pomyślałem więc, że najlepiej zostawić go w spokoju.

Mimo że rodzirocznia okryła Maniyadoc zielonym płaszczem, miejsce to nadal zdawało mi się zupełnie inne niż pięć lat temu, kiedy je opuszczałem. Całe osady sprowadzały się teraz do kilku poczerniałych słupów, a samosiejki drzew przebijały się przez warstwy niezebranych, przegniłych upraw. Minęliśmy pole kikutów pni, gdzie drzewa rosły gęstym lasem, nim nie wykarczowano ich do budowy machin wojennych. Godzinę później ujrzeliśmy owe machiny. Strzeliste wieże katapult sterczały z traw niczym szyje wielkich roślinożerców, żyjących w dalekich krainach, których wojny czarodziejów nie pokąsały tak głęboko, a ich mieszkańcy nie słyszeli nawet o Znękanych Krainach ani nie znali ich potworności – głównie dlatego, że wynaleźli swoje własne.

– Dokąd idziemy, Girtonie Kulawcu? – zapytał Thian.

– Hm…? – mruknąłem wyrwany ze świata zadumy, w którym wędrowałem swoją mroczną drogą.

– Lada chwila dotrzemy do kościpól, gdzie spotykają się cztery trakty. Musisz zdecydować, w którą stronę pójdziemy.

Spojrzałem mu w twarz. Nadal miałem wrażenie, że skądś go znam, tylko nie mogłem sobie przypomnieć skąd.

– A jak nie, to znów mnie kopniesz w głowę?

Uśmiechnął się i całkowicie go to przeobraziło, jakby zbroja i broń zniknęły, a ja ujrzałem mężczyznę w średnim wieku, ubawionego żartem z siebie samego.

– Wolałbym nie. Zrobiłem to przedtem tylko dlatego, że widziałem, jak walczysz. Nie chciałem ryzykować życia moich ludzi. Szczerze mówiąc, byłem zaskoczony, że dałeś się tak łatwo podejść.

To prawda, dałem się łatwo podejść. Byłem wstrząśnięty, bo magia wydostała się ze mnie mimo zabezpieczeń wyciętych na skórze, i zatroskany stanem mistrz. I zmęczony. Nadal byłem zmęczony.

– Kiedy widziałeś, jak walczę?

Powściągnął wierzchowca, dostosowując jego chód do mojego tempa. Owionął mnie ciepły, przyjemny zapach zwierzęcia.

– W Maniyadocu. Pilnowałem królowej, kiedy zabrałeś ją do komnat króla. Nigdy wcześniej nie widziałem takiej walki, jak między tobą a nią. – Wskazał brodą leżącą na wózku mistrz. – Ludzie myśleli, że jesteś lichotnikiem, który przybył po ich dusze.

– Ale ty nie?

– Nie. Ja pomyślałem, że jesteś świetnie wyszkolonym wojownikiem i postanowiłem zejść ci z drogi. – Uśmiechnął się do mnie. Przez chwilę szliśmy w milczeniu.

– Co to te kościpola? – Znałem Maniyadoc, ale nigdy nie słyszałem tej nazwy.

– Kiedyś to miejsce nazywało się Czterodroże. – Spojrzał na rękojeść swego miecza. – Przed wojną. Sam zobaczysz, jak tam dotrzemy. – Spiął wierzchowca, a ja patrzyłem, jak się oddala.

Strachy na lichotniki pozostały, ten element krajobrazu się nie zmienił. Maniyadoc był krainą lichostraszów, łachmaniastych strażników pól. Czasem były to drewniane kukły obleczone w gałgany, a czasem posągi pomalowane tak, że wyglądały jak żywe. Chwilami zdawało mi się, że widzę lichostrasza, który potem okazywał się człowiekiem, prawie zawsze samotnym, spiesznie umykającym przed naszym konwojem. Tam, gdzie rosło cokolwiek zdolne utrzymać ciężar kukiełki, widać było motanki, małe słomiane lalki mające przynosić szczęście i odpędzać lichotniki. Zazwyczaj były to ubrane w łachmany i pomazane krwią pałubki mające uciszać żółcisze, nikczemne demony zepsucia sprowadzające niezgodę i choroby.

Większość motanek rozpadała się ze starości, ale widziałem kilka nowych.

W pewnym momencie przeszył mnie lodowaty dreszcz na widok czarno odzianej postaci, którą wziąłem za Xusa niewidzianego, prowadzącego do swego mrocznego pałacu zagubione dusze. Kiedy zamrugałem, żeby pozbyć się sprzed oczu zwidu, okazało się, że to kobieta z uwiązanym na plecach niemowlakiem i gromadką dzieci plączących się pod nogami. Biegli, żeby się przed nami schronić. Dzieci, zamiast normalnie pokrzykiwać i śmiać się, jak to miały w zwyczaju, nie wydawały z siebie żadnego odgłosu. To była chyba jedna z najstraszliwszych rzeczy, jakie zobaczyłem tego ranka.

Aż do czasu, kiedy dotarliśmy do kościpól.

Pierwsze, co ujrzałem, to połacie bujnej, soczyście zielonej roślinności, odcinające się od otaczających je żółtawych, skarlałych siewek, z trudem wybijających się z ziemi. Potem pojawiły się świnie. Początkowo pojedyncze sztuki, potem grupki po dwie, trzy, które z kwikiem rozpierzchały się przed nami. Im dalej jechaliśmy, tym bardziej powiększały się ich stadka, aż w końcu na pobliskich polach grasowały wielkie hordy. Ogromny knur stojący na wzgórzu obserwował nasz pochód, pochrząkując wyzywająco: „Kim jesteście, że ośmielacie się wejść do mego królestwa?”. Żaden z mężczyzn czy kobiet wojów z naszego konwoju nie odpowiedział na wyzwanie, a co dziwniejsze, żaden nie chwycił za łuk. Świnie stanowiły podstawowe pożywienie w Maniyadocu i Długich Pływach.

Kiedy mijaliśmy kolejny szmat obfitej zieleni, zrobiłem sobie objazd i znalazłem to, czego się spodziewałem – kości: białe, czyste, pokryte śladami zębów. Naliczyłem cztery czaszki, wszystkie zmiażdżone wygłodniałymi ryjami. Szkielety miały zbroje, kolczugi, broń, co zaskakujące, bo to przedmioty cenne, a lud Maniyadocu był ubogi i zawsze skory do rabowania trupów.

– Kapitanie! – zawołałem.

– Tak?

– Może każesz jednemu z ludzi upolować dla nas świnkę na kolację?

Pokręcił głową, zwolnił i zrównał się ze mną, nawet na chwilę nie spuszczając z oczu potężnej sylwetki knura na wzgórzu daleko za nami.

– Nie, nie tutaj. Świnie posmakowały ludzkiego mięsa i przestały się nas bać, nawet zbrojnych. Nic nam nie zrobią, jeśli przed nocą wyjedziemy z kościpól. Ale jeśli zabijemy jedną, pójdą za nami i zaatakują, jak rozbijemy się na noc. – Zwrócił ku mnie pobladłą ze zgrozy twarz. – One pamiętają.

– Żartujesz? Przecież to tylko świnie.

Kapitan pozostał niewzruszony i posępny jak krwawy szafot.

– Pięć lat cię tu nie było, Girtonie Kulawcu. W tym czasie stworzyliśmy tu własną mroczną krainę. Zdziczałe świnie to zwierzęta, je przynajmniej można zrozumieć. Módl się, byśmy nie natknęli się na Krwiożerców. – Spojrzał w niebo zasnute szarymi i czarnymi chmurami. – Już niedaleko do rozstajów. – Popędził konia.

Rozstaj zwany Czterodroże znajdował się dokładnie pośrodku Maniyadocu i wybrzeża Długich Pływów, nieopodal delty rzeki Adallady. Niegdyś stała tu świątynia martwych bogów, ale teraz pozostał po niej tylko jeszcze jeden opalony drewniany szkielet. Wyglądało to tak, jakby ktoś próbował to miejsce przygotować do obrony, ale z marnym skutkiem. Pewnie kapłani usiłowali odeprzeć napastników, ale kapłani to kiepscy wojownicy. Obecnie najwyższymi budowlami przy Czterodrożu były krwawe szafoty, na których kiwały się kołysane wiatrem stryczki.

Thian podjechał do mnie.

– No, Girtonie Kulawcu, czas, abyś podjął decyzję… – Urwał, patrząc na coś ponad moim ramieniem. Odwróciłem się. Niedaleko, może dwie długości lotu strzały, stał jeździec. Miał na sobie skórzany pancerz i kilt, a na głowie czaszkę knura. Obserwował nas bacznie. Na jego twarzy czerwienił się wymalowany krzyż. – Bądźcie w gotowości – powiedział cicho Thian do swoich ludzi. – Ale bez ostentacji. Jest pewnie tylko ciekawy.

– Znasz go? – zapytałem. Mężczyzna obserwujący nas ze wzgórza emanował groźbą.

– To Knurzoł, Chirol. Walczył z początku dla Aydora, ale za bardzo kochał zabijać, jak na dobrego żołnierza. Potem odszedł od Aydora, żeby służyć Tomasowi, a teraz jest hersztem Krwiożerców.

– Krwiożerców?

– Tych, którzy zabijają dla przyjemności, albo oszaleli od zabijania, któż to wie? Czymkolwiek są, wolę nie mieć z nimi zwady.

– Myślisz, że zaatakują?

Thian splunął.

– Prawdopodobnie nie, ale trudno wyrokować. Krwiożercy, kiedy nie napadają na bezbronne osady, atakują z zasadzki albo zabijają maruderów. Z drugiej strony, jeśli wie, kim jesteś i zna wysokość nagrody, może zaryzykować. Tomas nieźle zapłaci za twoją głowę.

– Mówiłeś, że nie służy już Tomasowi?

– Oficjalnie nie. – Thian zajechał wierzchowcem, przesłaniając mi widok na Chirola i wskazał na drogę, którą przebyliśmy. – Ta na wschód prowadzi z powrotem do obozu Aydora, nie masz tam czego szukać. Południowa wiedzie do Tomasa, więc raczej nie zechcesz jej wybrać. Na zachód idzie się przez moczary do Rufry. A północną w głąb delty, tam możesz znaleźć jakiś statek, który zabierze cię z Maniyadocu. – Odjechał dalej, odsłaniając mi widok na Chirola. – Ja i moi ludzie ruszamy do Rufry, z tobą czy bez ciebie.

– A więc tak wygląda obietnica Aydora pozostawienia mi wyboru dalszej drogi? – powiedziałem, zezując na Chirola. – Zostawienie mnie na łasce tego człowieka ze wzgórza?

Thian potrząsnął głową.

– Nie. Myśl sobie, co chcesz o Aydorze, ale naprawdę dał ci wolność wyboru własnej drogi po opuszczeniu obozu. Przyprowadzenie cię tutaj to mój pomysł.

Zacisnąłem dłoń na trzonku młota wiszącego u pasa.

– Chcesz, żebym tu zginął, kapitanie Thian?

– Nie – odparł, unosząc ręce, by pokazać mi, że nie ma w nich broni.

Jego wierzchowiec, wyczuwszy napięcie, gwizdnął nisko.

– Aydor nie jest już tym samym człowiekiem, którego znałeś, Girtonie. Zmienił się, a ja zawdzięczam mu życie. Wrócił po mnie, kiedy zostałem ranny, a mógł mnie zostawić na śmierć.

– Uratował ci życie? To nie w stylu Aydora.

– Nie w tylu starego Aydora. Ale jak mówiłem, nie jest już taki, jak myślisz. – Pochylił się w siodle i przemówił z naciskiem: – Musisz ruszyć na zachód, Girtonie. Rufra jest jedyną nadzieją na pokój w Maniydocu. Tomas jest pamiętliwy, odpłaci za wszystko krwią, jeśli dojdzie do władzy.

– Skoro mam zasiać nieufność wśród doradców Rufry, jak ma się to przyczynić do ziszczenia twoich nadziei?

– Ochroń tylko życie Rufry – wyszeptał tak, żebym jedynie ja go słyszał. – Posłuchaj, chodź z nami chociaż do granicy terytorium Rufry. Tam podejmiesz decyzję.

– Wygląda na to, że nie mam wyboru.

Thian wyprostował się w siodle.

– Nie masz – potwierdził – i szczerze mi przykro z tego powodu.

Nie miało to dla mnie znaczenia. I tak zamierzałem iść do Rufry, nie chciałem tylko, żeby Thian o tym wiedział. Postanowiłem potrzymać go w niepewności i pozwolić mu zadręczać się wyrzutami sumienia. Nie lubię, jak się mnie rozstawia po kątach.

Wędrowaliśmy w milczeniu, odprowadzani wzrokiem jeźdźca na wzgórzu. Po opuszczeniu kościpól Thian zboczył z głównej drogi i poprowadził konwój łagodnym zboczem na równinę pływową, gdzie powietrze było ciężkie od zapachu słonej wody i gnijących roślin.

– Gdzie idziemy? – zapytałem.

– Knurzywoj za nami podąża. Nie dotrzemy dzisiaj do terenów kontrolowanych przez Rufrę, więc pomyślałem, że rozbijemy się na noc na watcie. Jeśli zatrzymamy się na wyspie pomiędzy groblami, ograniczy to drogi ataku, w razie gdyby Chirol zdecydował zaatakować.

– Dobrze.

Nie mogłem podważyć słuszności tej taktyki. Obserwowałem Thiana i jego oddział. Ludzie traktowali go przyjaźnie, widać, że mu ufali. Kontynuowaliśmy marsz aż do zmierzchu, kiedy to dotarliśmy w głąb podmokłych równin, gdzie pływy utworzyły serię wysepek połączonych wąskimi groblami. Podczas odpływu woda cofała się, zostawiając po sobie czarne, lepkie błoto.

Gdy zatrzymaliśmy się na nocleg, ludzie Thiana wyciągnęli drewniane pale wiezione pod wozem, na którym leżała mistrz, i ustawili szybko zapory obronne na czterech groblach łączących naszą wysepkę z innymi skrawkami lądu. Kiedy Thian uznał, że jesteśmy zabezpieczeni, rozpalono ogień i nastawiono gulasz. Usiadłem przy wózku, obserwując uzdrowiciela uwijającego się koło swojej pacjentki. Sporadycznie rzucał mi uśmiech, ale raczej wymuszony, bo rzadko odwracał uwagę od mistrz, ocierając jej czoło i karmiąc papką z ziół.

– Jak długo wędrujecie razem? – zapytał.

– Czternaście lat. – Wyciągnąłem rękę i dotknąłem jej czoła. Było gorące.

– A wcześniej? Od jak dawna jest tutaj?

Spojrzałem na niego. Wpatrywał się we mnie intensywnie, bystro.

– A czemu pytasz?

– Zwykła ciekawość. – Wzruszył ramionami i odjął moją rękę z jej czoła.

– Powinieneś próbować zbić jej gorączkę – poradziłem. – A nie wypytywać mnie o rzeczy niemające związku z jej zdrowiem. – Zostawiłem go z jego obowiązkami.

Powietrze na równiach było nasycone ozonem i gęste od ciężaru rodziburzy.

Czasami przychodziła wcześnie, zwiastując pogodę na dobre plony, ale czasami wstrzymywała się tygodniami, a powietrze stawało się duszne, nieruchome, jakby nie mogło się zdecydować, czy ma być chłodne czy gorące, suche czy wilgotne. Chciałem, żeby burza już przyszła, zalała nas ulewą i wygnała z powietrza ten ciężar.

Po zapadnięciu zmroku zaczęły się krzyki.

Ukształtowanie terenu sprawiało, że trudno było odgadnąć kierunek, z którego dobiegały. Wiedziałem tylko, że źródło jest gdzieś blisko i że krzyczy ktoś strasznie cierpiący. Po pierwszym wrzasku Thian rozejrzał się i przeliczył wzrokiem naszą grupkę. Upewniwszy się, że wszyscy są, dorzucił drew do ognia, po czym zapatrzył się w płomienie, zaciskając pięści. Krzyki nie ustawały. Głośnie, chrapliwe wrzaski agonii, błagania o pomoc, a potem znów krzyki, wyższe, agonalne crescendo.

Uzdrowiciel zostawił mistrz i przekradł się do mnie, a brunatna szata plątała mu się pod nogami.

– Twoja mistrz śpi. Muszę teraz iść do tamtego. – Wskazał w ciemność, w kierunku, skąd docierały krzyki.

– Nie – zaprotestowałem, łapiąc go za ramię.

– To nie do zniesienia!

– Jeśli opuścisz obóz, zginiesz.

– Grozisz mi? – Spróbował odgiąć moje palce, by się wyzwolić.

– Nie powiedział, że cię zabije – wtrącił Thian, choć właśnie to miałem na myśli. – Ten tam to przynęta. Torturują go, żeby nas stąd wywabić.

– Ale musimy coś zrobić!

– To Krwiożercy – rzekł Thian. – Jest pewnie jednym z nich.

– Skąd ta pewność? – zapytałem.

– Nie mam pewności – przyznał kapitan. Na ognisku przesunęło się bierwiono, płomienie strzeliły głośno i jakby w odpowiedzi kolejny przeciągły krzyk wypełnił noc. – Ale już raz to przeżyłem – powiedział cicho. – I straciłem człowieka. Nie zamierzam tracić kolejnego, a już na pewno nie uzdrowiciela.

– Daj mi łuk – poprosiłem.

– Łuk?

– Jest tam. – Wskazałem w noc. Nasłuchiwałem krzyków, nastawiając ucha, aż w końcu byłem w stanie określić źródło dźwięku. Teraz wydawało mi się, że wręcz wyczuwam torturowanego człowieka, czerwone pulsowanie na czarnym błocie. – Zakończę to.

– Jak go zabijesz, wezmą kolejnego – powiedział Thian. – Pasą się słabością, nawet tą wśród swoich.

Następny krzyk.

– To co robimy? – zapytał uzdrowiciel.

– Czekamy – odrzekł Thian. – I mówimy sobie, że to Błękitny Watta próbuje zwabić nas do kanału i utopić. Ci, którzy nie stoją na warcie, mogą napchać sobie trawy do uszu. Może pomoże, może nie.

Tej nocy nie spałem, a przewracając się i wiercąc na wilgotnej ziemi, próbowałem się pocieszać, że i tak jest mi lepiej niż temu, którego krzyki nie dawały mi zasnąć.