Krok do szczęścia - ebook

CZYTELNICZKI O PIERWSZEJ KSIĄŻCE ANNY FICNER-OGONOWSKIEJ _ALIBI NA SZCZĘŚCIE_

To historia pachnąca morzem i domowym ciastem. Pochłonęłam ją jak szarlotkę mojej mamy – błyskawicznie i bez opamiętania. Śmiech miesza się tu ze łzami, smutek z czułością. Czy warto uciekać przed szczęściem czającym się tuż za rogiem?

Gośka Marchwiana, 23 lata, Zamość

Książka Pani Anny Ficner-Ogonowskiej to prawdziwe alibi dla niezapomnianych chwil sam na sam z książką. Kiedy ją czytałam, czas się zatrzymał. Nieza­chwiana miłość Mikołaja do Hanki pozwala mi wierzyć, że takie uczucie naprawdę ­istnieje. Szaleństwa Dominiki sprawiają, że zaczynam tęsknić za moimi przyjaciółmi. A rady Pani Irenki biorę sobie głęboko do serca. To książka bliska prawdziwemu życiu, a jednocześnie przenosząca nas w inny, piękny świat.

Monika Wróblewska, 44 lata, Łapy koło Białegostoku

Przepełniona pozytywną energią i prawdziwymi emocjami opowieść, która gwarantuje wiele chwil zadumy i wzruszeń oraz długotrwałą poprawę humoru.

Monika Jędrzejewska, 31 lat, Łodygowice koło Żywca

Książka pokazała mi, że mimo trudności, jakie napotykamy w życiu, nie warto się poddawać i trzeba walczyć o swoje marzenia. W życiu liczy się miłość i nie można mówić, że się nie ma na nią czasu.

Patrycja Kondratiuk, 20 lat, Szczecin– Wszelki duch Pana Boga chwali…

Tak, nie myliła się. Z oddali usłyszała głos pani Irenki. Wesołe, optymistyczne słowa. Dokładnie te, których się spodziewała. Chabrowy płaszcz zbliżał się coraz szybciej, uśmiech pani Irenki był coraz szerszy, a dotyk dłoni Mikołaja z sekundy na sekundę bardziej gorący. Nie mogła zapanować ani nad radością, ani nad wzruszeniem. Po jej policzkach już lawirowały łzy, których nie zdążyła ukryć, ponieważ poczuła dotyk dobrych, pachnących różami ramion. Mikołaj wypuścił jej rękę i w milczeniu przyglądał się temu niememu przywitaniu. Nikt nic nie mówił, tymczasem głowa jej pękała w szwach, jakby została nieoczekiwanie narażona na harmider towarzyszący szkolnej przerwie. Na szyi czuła zaciskającą się metalową obręcz, której odpór dawała twarda gruszka. Po zatrzymanej w bezruchu chwili pani Irenka odkleiła się od niej powoli, z wyraźnie zauważalną niechęcią. Nic nie mówiąc, tylko patrząc, wysyłała czytelny sygnał, że nie czeka na żadne tłumaczenia, ponieważ wszystko rozumie. W tym anielskim spojrzeniu nie kryło się ani zdziwienie, ani zaskoczenie. To była cała pani Irenka. Taka właśnie była jej pani Irenka. Zawsze przygotowana na wszystko. Na śmiech, na płacz, na radość z nagłej i zupełnie nieoczekiwanej wizyty, a także na każdy, nawet największy, dramat przydarzający się człowiekowi.

– Dobry wieczór, pani Irenko… – Udało się. Nareszcie coś wydukała. Skleciła zdanie.

– Oj, dobry, moja Hanuś, dobry. Wyszłam z kościoła i poczułam, że mnie jeszcze coś dobrego dziś spotka. Zwłaszcza że całe rano Majorkowa mnie na spytki brała. – Pani Irenka przeniosła wzrok na Mikołaja, który natychmiast zareagował.

– Dobry wieczór. – Skinął głową i ujął podaną przez panią Irenkę dłoń, dopełniając powitania jej szybkim pocałunkiem.

Zapunktował. Zauważyła błysk w oku pani Irenki.

– Rozumiem, że to nasz słynny Mister Karp – usłyszała miły głos, zanim zdążyła dokonać bardziej dyplomatycznej prezentacji.

Mikołaj otworzył tylko szerzej oczy i nie dając po sobie nic poznać, uśmiechnął się do pani Irenki, po czym przeniósł wzrok na Hankę. Nieśmiało tliła się w nim iskierka rozbawienia.

Zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć ani jak się zachować.

– A co my tu tak stoimy? – zapytała głośno pani Irenka. – Wchodźcie, zapraszam. Pewnie jesteście głodni, przecież długa podróż za wami, a ja stoję jak jakaś glapa na środku chodnika, zamiast się gośćmi zająć, jak Pan Bóg przykazał. Przecież nakarmić was muszę i napoić. A zobaczcie, do sąsiadów też chyba goście przyjechali. – Pani Irenka, otwierając przed nimi furtkę, zerknęła w stronę samochodu Mikołaja zaparkowanego tuż za czarnym kolosem.

– To jest samochód Mikołaja – powiedziała krótko. Nie chciała wdawać się w szczegóły. Jeszcze nie teraz.

– Dzieci moje! To wy tu do mnie oddzielnie przyjechaliście? Taki szmat drogi na dwa samochody?

– Tak się złożyło – szybko powiedział Mikołaj, wybawiając ją z kłopotu. Bała się teraz na niego spojrzeć.

– Skoro tak, to tak! – skwitowała równie szybko pani Irenka.

Gdy znaleźli się w korytarzu, pani Irenka w okamgnieniu pozbyła się płaszcza i dowodziła z kuchni.

– Skoczcie tylko sobie ręce pomyć i przyjdźcie tu do mnie szybko, a nie pożałujecie.

Mikołaj powoli odpinał suwak kurtki, podczas gdy ona przycupnęła w wiklinowym fotelu i nie wiedziała, co z sobą począć. Tyle się od wczoraj wydarzyło… zupełnie nie potrafiła się w tym wszystkim odnaleźć. Mikołaj oparł się o ścianę. Stał naprzeciwko niej. Czuła na sobie jego wzrok. Podniosła swój, ale tylko do wysokości jego założonych przed sobą rąk. Nie musiała spoglądać wyżej. Była pewna, że się uśmiechał i że wszystko między nimi będzie inne niż do tej pory. Inne niż do wczoraj. Miniona noc zakończyła coś, aby coś rozpocząć.

– Mister Karp? – usłyszała coś w rodzaju pytania. Dzięki Bogu, było to pytanie uśmiechnięte. Spojrzała wyżej i zobaczyła roześmiany wzrok. – To ty mnie tak ochrzciłaś?

– A jak myślisz?

– Nie mam zielonego pojęcia. – Mikołaj włożył ręce do kieszeni spodni, nieznacznie unosząc przy tym ramiona.

– Możesz być spokojny. To nie ja. Dominika tak cię nazwała.

– A to dlaczego?

– Bo jak cię poznałam… – urwała. Mogła się nie przyznawać, ale podczas dzisiejszej podróży obiecała sobie solennie, że już zawsze będzie mówiła mu prawdę. Zdecydowała, że nie będzie przed nią już nigdy uciekać, dla ich wspólnego dobra. – Bo jak cię poznałam, to używanie twojego imienia w moim towarzystwie mog­ło źle się skończyć.

– Ty też tak o mnie mówiłaś?

Pod brodą poczuła palec Mikołaja. Jego miękki dotyk sprawił, że wstała z fotela.

– Nie… Ja myślałam o tobie inaczej… Gdy cię poznałam, nie mówiłam o tobie. Ja o tobie wtedy tylko myślałam… – zawiesiła głos, ale napotkawszy pytający wzrok, musiała zareagować. Uśmiechnięty błękit nie pozostawiał jej wyboru. – Nazywałam cię Panem Spóźnionym.

– Panem Spóźnionym?

– Tak. Przecież spóźniłeś się wtedy na zebranie rodziców – uśmiechnęła się. – A teraz chodź już umyć ręce.

Odwróciła się i zrobiła kilka kroków w stronę łazienki. Niestety Mikołaj się nie poruszył.

– Czyżbyś chciał, żebym wzięła cię za rękę? – Zerknęła w jego kierunku i przez moment w tym ciemnym korytarzu odnalazła atmosferę mostu Karola.

– Nie. Chciałbym, żebyś oddała mi swoją. Na zawsze.

To jedno wypowiedziane szeptem zdanie sprawiło, że zawirował świat. Straciła równowagę.

– Nic ci nie jest? – Już był przy niej. Przyjemnie blisko. Może dlatego kręciło się jej w głowie coraz bardziej…

– Dzieci? Gdzie wy jesteście? – Z kuchni dobiegał zniecierpliwiony głos pani Irenki.

– Już idziemy, pani Irenko – odpowiedziała szybko i spojrzała w oczekujące na jej słowa oczy. – Proszę cię, idź teraz umyj rączki. Tamte drzwi z kolorową szybką – wskazała dłonią na drzwi łazienki – a ja idę do pani Irenki.

Weszła do kuchni, rozejrzała się wokół i poczuła się tak, jakby nigdy z niej nie wychodziła. Na środku stołu stała piękna, z pewnością poniemiecka kryształowa patera, na której wylegiwały się wypucowane na wysoki połysk jabłka. Sadem pachnące smakołyki. Uśmiechnęła się i od razu napotkała rozradowany wzrok pani Irenki. Upstrzone brązowymi plamkami zielone oczy patrzyły na nią przenikliwie i radośnie. Oczy pani Irenki błyszczały dużo bardziej niż wyglancowane jabłka.

– Rączki umyłaś? – usłyszała pytanie.

– Jeszcze nie… – odpowiedziała, wiedząc, że jej higiena jest tak naprawdę ostatnią rzeczą, która w tej chwili interesowała panią Irenkę.

– Zawsze, Hanuś, powtarzałam ci, że jak tam, w tej twojej Warszawie będzie ci źle, to wsiadaj w samochód i do mnie przyjeżdżaj. Ale jak cię dzisiaj wypatrzyły moje oczy, to już z daleka zobaczyłam całkiem inną dziewczynę. Nie takiego smutasa jak zwykle ostatnio. Oho, pomyślałam sobie, widocznie w końcu Pan Bóg wziął sprawy w swoje święte ręce. I się chyba, Hanuś, ani trochę nie pomyliłam. Nadziało się chyba, Hanuś, w twoim życiu różności, oj, nadziało!

– Trochę się nadziało… – przyznała z zakłopotanym westchnieniem. Opierała się o kuchenny parapet i przyglądała się sprawnej operacji nakrywania do stołu.

– A czujesz, Hanuś, że to „trochę” ma jakiś związek z tym boskim planem, co to ci nim głowę napychałam latem? – Nie odpowiedziała. Zerknęła jedynie na panią Irenkę i mrugnęła twierdząco. – I bardzo dobrze! – Obserwowała, jak widelce i łyżki lądowały obok stojących już na stole talerzy. – A powiem ci, Hanuś, że ładny on taki, że mnie starej serduszko zapikało na jego widok. I rację Dominika miała, bo rzeczywiście patrzy na ciebie jak ­nasza Zuzanka na lizaka, zanim go odpakuje z papierka. A za tego Mister Karpia to ja cię, Hanuś, przepraszam. Tak mi się jakoś wymsknęło znienacka. – Mówiąc to, pani Irenka uśmiechnęła się co najmniej tak zalotnie jak nazbyt swawolna nastolatka. – Myślałam, Hanuś, że…

– Ależ pani Irenko… Nic się nie stało. Naprawdę. Proszę się nie martwić, wszystko mu wytłumaczę.

– Oj, wytłumacz mu, Hanuś, wytłumacz, bo mężczyźni to lubią, jak im się kobiety z różnych takich tłumaczą. A już ten twój Mikołaj to tak na ciebie patrzy, jakby niczego innego w życiu nie chciał robić, tylko wysłuchiwać tych twoich tłumaczeń.

– Pani Irenko! – Doskonale udało jej się udać świętoszkowate żachnięcie.

– Hanuuuś… pamiętaj, dziecko, że mnie starej nie oszukasz. Przecież ślepa nie jestem. Widzę, jakie pioruny między wami przelatują. Gdybym cię nie znała, to może nawet bym się o ciebie mart­wiła. Ale że cię znam, to mogę spać spokojnie, bo wiem, że cię te pioruny ani nie oślepią, ani nie poparzą… – W drzwiach pojawił się Mikołaj, przerywając tym samym burzowy wywód pani Irenki. – Chodź, chodź, Mikołaj. Siadaj. Chyba mogę tak do ciebie mówić?

– Oczywiście.

Patrzyła, jak siadał przy stole, i rzeczywiście znów musiała przyznać rację pani Irence. Niby nie działo się nic szczególnego, bo przecież stała bez ruchu i zerkała na dłoń Mikołaja pieszczącą widelec leżący na patriotycznej serwetce w biało-czerwoną kratkę, lecz czuła, jakby w niej, gdzieś głęboko, gdzieś w środku, wzmagał się ulubiony przez żeglarzy szkwał. Trochę straszny, trochę śmieszny, ale pioruńsko potęgujący w niej chęć do dalszego życia. Budzący ciekawość następnych dni, które miały upływać według ustalonego gdzieś tam, gdzieś na górze, planu.

– Hanuś! A ty co?! Zacichłaś i zasnęłaś? Śmigaj mi zaraz do łazienki, bo zupę już zagrzałam. Czujesz jaką?

– Ogórkową… – wymruczała z zachwytem. Poczuła wilczy głód.

– A po ogórkowej… – Pani Irenka zainicjowała ich ulubioną obiadową zabawę.

– Naleśniki z jagodami? – Poddawała się jej całkowicie.

– A po naleśnikach…

– Ciasteczko i herbatka? – udawała niepewność.

– Z cytrynką? – dodał spontanicznie Mikołaj.

– Widziałaś go! – Pani Irenka wskazała palcem na Mikołaja. – Chyba nadaje się do naszego stołowego stowarzyszenia. Jak, Hanuś, myślisz?

– Oj, nie wiem, nie wiem. – Pokręciła przekornie głową i natychmiast trafił w nią paraliżujący prąd gromu niesionego przez błękitny wzrok.

– To ty, Hanuś, goń teraz do łazienki, a ja tu zrobię naszemu kandydatowi taki egzamin, że jak wrócisz, to na pewno będę wiedziała, czy on nam się nada, czy nie.

– Tylko niech się pani nie da zwieść ani nabrać na żadne maślane spojrzenia – ostrzegła dowcipnie.

– Już ty się, Hanuś, o mnie nie martw. Przecież ja się w życiu różnych, różnistych oczek naoglądałam!

Nie wytrzymała, parsknęła śmiechem i wychodząc z kuchni, delikatnie pogładziła Mikołaja po ramieniu. Lubiła jego ramiona. Gest ten nie umknął uwagi pani Irenki. Zobaczyła radość w jej oczach.

Lekkim krokiem przemierzyła korytarz. Weszła do łazienki i natknęła się na rozanielone spojrzenie w lustrze. Prawie siebie nie poznała. Po zapłakanych, niewyspanych, podpuchniętych oczach nie było ani śladu. „Płacz, płacz! Będziesz miała ładniejsze oczy!” Tato zawsze wytrąbiał to zdanie, gdy chciał wystawić na rodzinne pośmiewisko jej dziecięcą rozpacz. Patrzyła uważnie na swoje odbicie i chyba pierwszy raz w życiu pomyślała, że mówiąc to, tata miał rację. Widziała przed sobą błyszczące radością oczy zadowolonej z życia dziewczyny. Musiała z odwagą spożytkować ten dawno zapomniany stan. Musiała zacząć oswajać przeszłość, musiała zacząć do niej wracać. Powoli, małymi kroczkami, tak jak pacjent podczas żmudnej rehabilitacji mającej mu przywrócić władzę w nogach. Teraz jednak chciała skupić się na teraźniejszości, zwłaszcza że Mikołaj kolejny raz, bez wysiłku, udowodniał, że pasował do każdego bliskiego jej krajobrazu. W domu, na cmentarzu, na plaży, a nawet tutaj, w oazie pani Irenki, wyglądał tak, jakby te wszystkie bliskie jej sercu miejsca na niego czekały. Do tej pory nieobecny, pojawiał się w nich i wsiąkał w ich atmosferę zupełnie niezauważalnie. Identycznie jak w jej uczucia. Nie wiadomo kiedy… Patrzył, uśmiechał się, nawet nie musiał nic mówić. Po prostu był.

Już dawno umyła ręce. Utkwiła wzrok w wodzie, która z cichym plus­kiem znikała w niklowanym odpływie umywalki. Zakręciła kran. Długi, zaczynający się paraliżującym strachem dzień osiągał, właśnie w tej chwili, spokojne zakończenie. Paniczny poranek nie zapowiadał dobrego dnia. A jednak się udało… nadeszła pora kojącego zmierzchu. Małe łazienkowe okienko z misternie upiętą firaneczką wpuszczało do środka coraz mniej światła, ale bez najmniejszego problemu odtwarzała w pamięci widziany dziś na plaży pomarańczowy kolor słońca. Otworzyła drzwi łazienki i wychodząc, wytarła dłonie w ręcznik, po którym wesoło cwałowały koniki morskie we wszystkich kolorach tęczy. Z kuchni do jej uszu dobiegały dwa ukochane przez nią głosy: aksamitny szelest i różany jedwab.

– Opiekuj się nią, bo ta dziewczyna to najprawdziwszy skarb – usłyszała jedwabne słowa.

– Może pani być spokojna, obiecuję, że…

– Już jestem! – zaświergotała wesoło, przerywając aksamitną obietnicę.

Znów zachowywał się jak uczniak – chyba tak miało już zostać. Uśmiechnął się do siebie. Od kilku minut wrastał w drzwi pokoju Hani. Przyklejał do nich umęczone zbyt mocnym naciskiem ucho i wstrzymując oddech, nasłuchiwał. Rozmawiała przez telefon. Jak zwykle mówiła dość cicho, dlatego z trudem łowił i rozpoznawał jej słowa. Odnosił wrażenie, że się przed kimś gęsto tłumaczyła. Jeśli dobrze znał życie, musiała się teraz kajać przed warczącą do słuchawki Dominiką. Na myśl o Dominice przyszła mu do głowy dziwna refleksja. Od czasu dzisiejszej porannej rozmowy z wytrąconą z równowagi mamą przypuszczał, że w jego najbliższym otoczeniu pojawi się mały, pachnący mlekiem bobas. Teraz miał już pewność, że się pojawi. Na szczęście miał to być bobas nie Mateusza, lecz Przemka. Dosłownie przed momentem przekazał mamie wspaniałą wiadomość, że może przestać się zamartwiać. Mateusz właśnie świętował w towarzystwie Malwiny tak zwany fałszywy alarm. O dziecku Przemka i Dominiki w rozmowie z mamą nawet się nie zająknął. Dopuścił się świadomego przemilczenia, nie chcąc się wystawiać na matczyny atak. Chciał uniknąć modnego ostatnio prokreacyjnego nagabywania.

Usłyszał przytłumiony śmiech Hani i postanowił zakończyć szpiegowską działalność. Delikatnie zapukał. Zdziwił się, bo drzwi się otworzyły, zanim skończył uderzać w nie zgiętym palcem. Hania patrzyła na niego z lekkim uśmiechem, wciąż trzymając przy uchu słuchawkę. Wszedł. Nie czekając na zaproszenie, usiadł na łóżku i wodził głodnym wzrokiem za nieustannie przemieszczającą się ukochaną. Wyglądała tak pięknie jak wczoraj. Może trochę bardziej swojsko. Wczoraj, gdy dostrzegł ją stojącą tuż przy szybie własnej pracowni, o mało nie oszalał z radości. Wyglądała zjawiskowo. Teraz miała na sobie wczorajszy strój. Połyskującą niebiesko bluzkę i czarną spódnicę, spod której wyglądały małe, gołe stopy. Zasłuchana, wciąż kursowała pomiędzy nim a drzwiami. Gdy szła w kierunku drzwi, widział suwak spódnicy, z którego odpięciem miał wczoraj niemały kłopot. Natomiast gdy zbliżała się do niego, obejmował wzrokiem guziki bluzki, które poprzedniego wieczoru nie stawiły mu najmniejszego oporu.

– Ale przecież ja nic nie mówię – usłyszał jej spokojny i zmęczony głos. – Oczywiście, że masz rację. – Hania utkwiła w nim nieobecny wzrok. – Dobrze… Jak chcesz – tym razem usłyszał rezygnację. – Dobrze, jak tylko wejdę do domu, natychmiast zatelefonuję. Ale nie obiecuj sobie zbyt wiele i nie zapominaj, że teraz powinnaś na siebie bardzo uważać. – Hania oparła się o drzwi i zamknęła oczy. – Zwariowałaś? – Szybko je otworzyła. – Żadnych prochów! Po prostu już się połóż. – Teraz był pewien, że rozmawiała z Dominiką. – Proszę cię, przestań już. Idź spać. Nic już nie słyszę! Pozdrowię! Dobranoc! – Podeszła do niego. Rzuciła telefon na łóżko i dotknęła swego ucha. – Boże… – sapnęła zabawnie. – Aż mnie rozbolało ucho od tych jej piszczących wrzasków.

– Niedługo sama będzie musiała słuchać wrzasków – uśmiechnął się przekornie.

– Wiesz już? – Twarz Hani w momencie się rozpromieniła.

– Wiem. Przed chwilą skończyłem rozmowę ze szczęśliwym tatusiem.

– Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się cieszę. Chociaż wiem, że przede mną ciężki czas. Zwłaszcza że wczoraj obiecałam Dominice, że będę na każde jej zawołanie.

– Zobacz, a ja, naiwniak, myślałem, że to tylko mnie składasz obietnice. Chyba zacznę być zazdrosny.

– Żartujesz? – Popatrzyła na niego w taki sposób, że miał ochotę znów zająć się guzikami jej bluzki.

– Wcale nie żartuję. – Wstał i podszedł do niej wolnym krokiem. Jej uśmiech go obezwładniał.

– Możesz być spokojny. Dominika w żaden sposób ci nie zagraża. Powiem więcej, odkąd cię poznałam, zawsze stoi za tobą murem, złego słowa nie da na ciebie powiedzieć.

– A ty chciałaś mówić o mnie złe słowa?

– Szczerze? – zapytała wyraźnie onieśmielona.

– Myślałem, że od wczoraj jest między nami tylko szczerość. – Była tak blisko, że nagle przestała go interesować rozmowa. Całkowicie stracił wątek.

– Posłuchaj… – zaczęła powoli, ale zamilkła, gdy tylko dotknął jej ust. Cofnął rękę. – Kiedy siedziałam dziś na plaży, nawet przez myśl mi nie przeszło, że mnie znajdziesz, że cię zobaczę… Przyrzekłam sobie, że będę ci już zawsze mówiła tylko prawdę. To znaczy nie pomyśl, że do tej pory tak nie było. Tak było… tylko że…

Widział, jak bardzo się starała. Czuł, że chciała, żeby wszystko między nimi było dobrze, ale nie był też ślepy i jego uwagi nie mogły umknąć jej coraz bardziej błyszczące oczy. Po stokroć wolał niedomówienia od tego błysku, ponieważ sprawiał on, że wariował, nie wiedząc, co robić, co mówić i co myśleć. Ten ostatni rodzaj niewiedzy był najstraszniejszy.

– Nie. Hania. To ty mnie posłuchaj. Przyznaję, do tej pory wiele razy opadały mi ręce, gdy widziałem, co się między nami działo. Ale teraz będzie inaczej, bo na wiele spraw patrzę inaczej. Ja na wszystko teraz patrzę inaczej. I będę dawał ci wszystko, czego będziesz potrzebowała…

– A jak będę potrzebowała samotności? – zapytała, nie czekając na to, co chciał jeszcze dodać.

– Mam wyjść? – spytał i od razu zrozumiał, że akurat w tym momencie jego żart nie okazał się zbyt subtelną odpowiedzią na zadane pytanie.

– Chyba nie do końca się rozumiemy – powiedziała, udając bezradność.

Całe szczęście odebrała jego nieprzemyślany tekst jako żart.

– Proszę cię, Hanka, nie denerwuj mnie – na moment zamienił się w Dominikę. – Pędziłem dziś do ciebie jak wariat. Nie byłem w stanie myśleć o niczym innym, tylko o tym, że znajdę cię na tej twojej plaży i nie pozwolę, żeby coś się między nami popsuło. Nie potrafię bez ciebie żyć, dlatego będzie tak, jak ci obiecałem na plaży. Będzie dobrze. Nie biorę pod uwagę żadnych innych możliwości i dobrze ci radzę, zrób to samo co ja. – Wypowiedział te wszystkie słowa na jednym oddechu i wlepił w nią nieruchomy wzrok.

Hania ziewnęła. Masz ci los, nie zapanowała nad ziewnięciem.

– Dajesz mi do zrozumienia, że przynudzam?

– Nie… skądże… Po prostu padam na twarz. Jestem wykończona, a w dodatku za dużo zjadłam, jak zwykle tutaj.

– Mam wyjść? – Tym razem zażartował naprawdę.

– Jeżeli pozwolisz mi się położyć i zasnąć, to możesz zostać. – Zręcznie go wyminęła i padła jak betka na zaścielone łóżko.

– I co ty sobie wyobrażasz? – zapytał ze śmiechem. – To ja ganiam za tobą po całej Polsce, odkąd cię poznałem, nie dosypiam, nie dojadam, a ty masz teraz zamiar tak po prostu zasnąć? – Udawał dotkniętego do żywego.

– Gdybym miała szczoteczkę, to miałabym zamiar jeszcze przedtem umyć zęby. – Znowu ziewnęła, była przesłodka w takim sennym wydaniu. – A gdybym miała jakieś inne ubranie, to chętnie bym się przebrała, ale w obecnej sytuacji mogę tylko zasnąć. Smakowały ci naleśniki? – zapytała, otwierając oczy i odwracając się na bok.

Już wiedział, że była to jej ulubiona pozycja podczas snu. Usiadł przy jej łóżku. Pomimo zmęczenia mógłby tak, wgapiając się w nią, przesiedzieć całą noc.

– Nie patrz tak na mnie…

– A jak mam patrzeć?

– Sama nie wiem… ale na pewno inaczej niż teraz – uśmiechnęła się.

– Ale ja inaczej nie potrafię.

– A jeszcze przed chwilą obiecywałeś, że dasz mi wszystko, czego będę potrzebowała.

– A czego teraz potrzebujesz?

– Innego spojrzenia.

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Proszę bardzo. – Wykorzystał wyćwiczoną w dzieciństwie do perfekcji umiejętność i zrobił klasycznego zeza.

Hanka parsknęła śmiechem.

– Jesteś wariatem!

– Bo kocham jak wariat!

Popatrzyła mu w oczy tak skupionym wzrokiem, jakby miała bardzo poważny zamiar policzenia jego rzęs. Nic nie mówiła. Do tej pory za każdym razem gdy tak się zachowywała, był przekonany, że mu się wymyka, że ucieka, najdalej jak tylko się da. W tej chwili pierwszy raz poczuł, że było inaczej. Po prostu taka już była. Za dużo myślała i wciąż wszystko analizowała. Musiał pogodzić się z tym, że już zawsze będzie miał bardzo ograniczony dostęp do jej myśli.

– Ja też cię kocham… mój Panie Spóźniony… – wyznała i uśmiechnęła się prawie niewidocznie, leciutko, jakby tylko jednym kącikiem ust, który natychmiast pocałował.

– Mogę zostać? – zapytał, przenosząc rozchylone usta na jej pachnącą szyję.

– Chyba żartujesz. Nie chcesz chyba, żeby pani Irenka przestała uważać mnie za porządną kobietę? – Jej głos był cudownie senny.

– Ty się, mała, panią Irenką nie zasłaniaj, bo na pewno już smacznie chrapie.

– Mylisz się. – Zobaczył przeczący ruch głowy. – Pani Irenka odbywa teraz codzienną boską konferencję życiową.

– To jak tu kiedyś przyjedzie moja matka, szybko znajdą wspólny temat. To jak? Mogę zostać? – Tym razem zamruczał wprost do jej ciepłego ucha.

– W żadnym wypadku. – Jej głos powoli tracił stanowczość. Podobało mu się to.

– Może jednak? – postanowił drążyć temat. – Może mógłbym się przy tobie położyć, przynajmniej w nogach. Hania… nie bądź taka zasadnicza. Proszę cię… Hania… – Słyszał jej regularny oddech, ale był prawie pewien, że udawała sen. – A gdybym pojechał do Słupska i skombinował szczoteczkę do zębów? – Nic. – A gdybym pomasował ci plecy? – Nic. – A gdybym już zawsze bronił cię przed atakami Dominiki? Hania? Śpisz? – Wpatrywał się w nią nieprzerwanie. Nie marnował czasu na mruganie powiekami. Jeżeli udawała, że śpi, to robiła to doskonale.

Wstał, pocałował ją w policzek, pogładził rozrzucone na poduszce włosy, okrył ją tą częścią kołdry, na której nie leżała. Wyglądała teraz jak naleśnik, na którego widok ciekła mu ślinka. Jeszcze raz ją pocałował, tym razem w czoło. Podszedł do drzwi, odwrócił się i napotkał jej senne spojrzenie.

– Pomysł ze szczoteczką odlotowy. – Ziewnęła. – Dobranoc. – Zamknęła oczy.

– Jutro rano będziesz miała szczoteczkę. Śpij spokojnie, pa. – Nie doczekał się odpowiedzi.

Cicho zamknął za sobą drzwi, usiadł na podłodze i oparł się o ścianę. Zastanawiał się, co teraz będzie. Jak to wszystko się teraz ułoży? Ale przede wszystkim, jak będzie? Mateusz cieszył się, że nie zostanie ojcem, a Przemek wprost przeciwnie. Rozentuzjazmowany przyjaciel powiedział mu dziś, że Dominika jest jak wolny elektron i doskonale zrobi jej przywiązanie do jądra. Chciał, marzył, żeby ta jedna noc spędzona z Hanią wystarczyła, aby on również miał powód do przeżywania męskiej radości. Wiedział jednak doskonale, że mogła nie wystarczyć. Chociaż… Usłyszał kroki na schodach, ale się nie poruszył. Nadal podpierał plecami ścianę obok zamkniętych drzwi sypialni Hani.

– O matko i córko! – powiedziała z przestrachem w głosie i oczach pani Irenka. – A co ty tu, Mikołaj, tak siedzisz po ciemku? – Musiał wyjątkowo głupio wyglądać, zwłaszcza że zdążył już rozpiąć koszulę. – Pilnujesz? Nie bój się, nikt ci jej nie ukradnie. Możesz spać spokojnie.

– Myślałem tylko… – zaczął, wstając.

– Lepiej zrobisz, jak położysz się spać, skoro chcecie wyjechać rano. Trochę mi to nie w smak, ale wiem, że droga daleka, to i marudzić nie zamierzam. A dzisiaj to się już zaczęłam nawet cieszyć, bo jak tak na was razem popatrzyłam, to i spokojniejsza o tę moją Hanuś będę. Widzę przecież, że już ona taką obstawę teraz ma, że jej w tej Warszawie na pewno nic nie grozi.

– Nic a nic – uśmiechnął się i podszedł do drzwi swojego pokoju. – Dobranoc, pani Irenko.

– Dobranoc, a pokój ci się podoba?

– Bardzo przyjemny – odpowiedział, zakrywając dłonią ziewnięcie.

– To był pokój rodziców Hanusi… Ale idź już, idź… nie zatrzymuję cię. Idź, odpoczywaj.Wjechała do garażu. Podróż, podczas której nie musiała dbać o bagaż, dobiegła końca. Była nieżywa. Prowadzenia samochodu miała dość przynajmniej na miesiąc. Mikołaj z pewnością od dawna był już w domu, ponieważ jemu w drodze nie przeszkadzała Dominika. Natomiast jej podróż była regularnie, średnio co godzinę, przerywana przez szanowną siostrunię, która drążyła wciąż jeden i ten sam temat. Oczywiście bezowocnie. Dominika nie miała żadnych szans. Była zaprawiona w bojach, jeżeli chodzi o natrętne wścibstwo w wydaniu siostrzyczki. Radziła sobie z nim profesjonalnie. Skrajnie wykończona, pokonała garażowe schodki. W holu nie zerknęła nawet w lustro, nie chciała siebie oglądać. Weszła do salonu, spojrzała w stronę kuchni i zamarła. Ulubioną Mikołajową miejscówkę przy blacie zajmowała uśmiechnięta od ucha do ucha Dominika.

– O Boże! – jęknęła. – Ale mnie przestraszyłaś… Jak tu weszłaś?

– Jeszcze mi brzuch nie urósł, więc przecisnęłam się przez komin. – Dominika uśmiechała się dwuznacznie i nie spuszczała z niej pytającego wzroku.

– Możesz przestać? – zasugerowała, nalewając wody do czajnika. Marzyła o herbacie.

– Zupełnie nie rozumiem, o co ci chodzi.

– O twoje molestujące spojrzenie.

– O, widzę, że wszystko ci się jednoznacznie kojarzy. Z tego, co zdążyłam się zorientować, to…

– Błagam cię – zdecydowanie przerwała siostrze, choć uczyniła to ostatkiem sił. – Przestań już! – Od sobotniego poranka nie mogła dojść z sobą do ładu, a ciekawska siostrunia najwyraźniej miała ogromną ochotę urządzić jej właśnie bezlitosne i dociekliwe przesłuchanie. Nie miała na nie ani sił, ani tym bardziej ochoty. – Od dawna tu jesteś? – zapytała, szukając w prawie pustej lodówce cytryny. Nie zrobiła standardowych weekendowych zakupów. Z przykrością stwierdziła, że jak mawiają warszawiacy, cytryny wyszły.

– Jakieś dwie godziny. Zdążyłam ci posprzątać.

Spojrzała na Dominikę z politowaniem.

– Bum bum ta ra ra! – Jej siostra, używając tego specyficznego, muzycznego, perkusyjnego przerywnika, uderzyła się w piersi tak mocno, że aż zadudniło. – Nawet kwiaty podlałam.

– Chcesz herbaty? Bez cytryny.

– A pogadamy przy herbacie?

– A o czym?

– Przecież wiesz o czym. Proszę cię, sama mi mówiłaś, że ciężarnej nie można niczego odmawiać, więc jak mi nic nie powiesz, to ci tu wszystko myszy opędzlują.

– To lepiej ty powiedz, jak się czuje szczęśliwy tatuś.

– Znakomicie. Już rozpoczął przygotowania do ślubu.

– Naprawdę? – Uśmiechnęła się z zadowoleniem. – Mam tylko nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że ślub zobowiązuje do monogamii.

– Weź, nie gadaj takich rzeczy, bo mi się dziecko w brzuchu zestresuje.

– Nie mów tak. – Skrzywiła się z niesmakiem.

– Jak? – Dominika doskonale zmałpowała jej grymas.

– Nie mów „dziecko w brzuchu”.

– Dlaczego?

– Bo to brzmi trochę tak, jakbyś je zjadła.

– A jak mam mówić?

– Musisz mu wybrać jakieś imię.

– Przecież nie wiem, czy to chłopiec, czy dziewczynka.

– Oczywiście, że chłopiec.

– A ty co? Masz w oczach USG i mikroskop, że takiego mikroptaszka wypatrzyłaś.

– Nie, ale widzę, że ciąża ci służy. Z dnia na dzień wyładniałaś, a mądrość ludowa mówi, że chłopiec dodaje matce urody, a dziewczynka ją odbiera.

– Co ty powiesz? Nie wiedziałam… W takim razie to chyba nawet lepiej, że to siusiaczek.

– Ale ci zazdroszczę – rozanieliła się, przełykając gorącą herbatę. Tego jej było trzeba. Od razu poczuła się lepiej.

– O kurczę! Ale ty też wyładniałaś! Może też masz już w sobie…

– Jeszcze jedno słowo i…

– I co?

– Jesteś głodna?

– Właśnie nie. W ogóle nie mam apetytu. Wciąż mnie muli, a rano mam taką karuzelę, że sobie nawet nie wyobrażasz. Tylko do Rygi nie jeżdżę.

– Musisz się teraz zdrowo odżywiać i dużo spać, wypoczywać. Umówiłaś się do lekarza?

– A po jakiego grzyba będę latała po lekarzach, jak mam ciebie, a ty przecież wszystko zawsze wiesz najlepiej.

Słysząc te słowa, stanęła przed tkwiącą wciąż przy blacie Dominiką i zastanawiała się, co zrobić. Czy jej przyłożyć, czy ją po prostu przytulić? Wybrała tę drugą możliwość i przeżyła szok, ponieważ jej siostra, która zwykle w takich momentach zachowywała się jak packa na muchy, wtuliła się w nią co najmniej jak w swoją ulubioną dziecięcą poduszkę w kształcie serca. Przy uchu słyszała jej oddech, który po chwili zamienił się w szept.

– Wiesz co? Chyba dobrze, że wpadliśmy, bo świadomie nigdy bym się nie zdecydowała. Poza tym ja się naprawdę starzeję. Widzisz, co się ze mną dzieje?

– Właśnie o tym myślałam… Jesteś taka milusia w tym nabierającym mądrości wydaniu.

– To teraz – ich siostrzana szeptanka trwała i podobała się jej coraz bardziej – opowiedz, jak tam nocka u Mikołaja?

Czar prysł. Niestety.

– Już rozumiem! Wszystko zrozumiałam! Twoja czułość i wylewność to elementy wyrachowanego planu. Dążysz do tego, żeby wyciągnąć ze mnie romantyczne szczegóły.

– No pewnie! A co ty sobie wyobrażałaś? Teraz muszę poznać romantyczne, bo o pikantnych opowiedział mi już Przemek.

– Przemek, mówisz? – Udała zdziwienie i wzmocniła uścisk. – A skąd Przemek ma wiedzę na ich temat, jeśli można wiedzieć?

– Od Mikołaja.

– Żartujesz?! – Tym razem zagrała zdziwienie i przerażenie jednocześnie, ponieważ blef Dominiki był wyczuwalny na kilometr.

– Nie. Przecież jak Mikołaj szukał cię wczoraj rano po całym mieście, to wszystko Przemkowi wyśpiewał.

– Nie wierzę! – podkręcała zabawę.

– Opowiedział wszystko. Nie pominął nawet różowych puchatych kajdanek.

– A to ci dopiero papla – sapnęła Dominice wprost do ucha.

– Możesz przestać?! Nie sap mi do ucha! Ale z ciebie jest jednak zboczuch, a ja, naiwna, nie chciałam uwierzyć w pejcz i kolczatkę. Ble! – Dominika zrobiła taką minę, jakby miała zwymiotować.

– To może zakończmy już to obściskiwanie, bo jeszcze mnie znów poniesie i zrobię ci jakąś krzywdę. – Złożyła na policzku Dominiki siarczysty i całkowicie aseksualny pocałunek, po czym wypuściła ją z uścisku.

– Masz coś do żarcia? – zapytała jednak niegłodna siostra, otwierając drzwi lodówki. – O ludzie, ale puchy! No tak, jak się żyje miłością i perwersją, to jeść się chyba specjalnie nie chce.

– I tu cię zaskoczę, w zamrażarce mam pizzę. Chcesz?

– Jaką?

– Dobrą.

– Tę co zwykle? – Skinęła głową. – Dobra, może być. Carbonara raz, poproszę.

Po chwili siedziały nad białymi, parującymi i pachnącymi bekonem trójkątami pizzy, którą Dominika pochłaniała z ogromnym apetytem, a ona rozsądnie przeżuwała. W przedpokoju jej torebeczka zaczęła wibrować melodią telefonu.

– Siedź!

Nie zdążyła wstać od stołu. Dominika popatrzyła na nią jakoś tak groźnie, spode łba.

– Przecież…

– Niech dzwoni.

– Zobaczę tylko, kto to – wskazała wzrokiem na hol.

– Na pewno Mikołaj.

– Muszę odebrać. – Już drugi raz chciała wstać od stołu.

– Siedź, jak ci mówię!

– Ale dlaczego?

– Niech sobie nie myśli, że nic nie robisz, tylko czekasz na telefon od niego.

– No wiesz co, Dominiko? Nie poznaję cię… Jeszcze niedawno byłaś lojalnym ambasadorem Mikołaja. Jestem już całkowicie pewna, że muszę cię jak najszybciej umówić do doktor Bożenki.

Torebka tymczasem skończyła swój taniec.

– Powinnaś wiedzieć, że tak to już w życiu bywa. Czasem role się odwracają. Do tej pory ty byłaś mądrą siostrą, a teraz ja nią będę.

– Niezaprzeczalnie! A w Afryce rzekę Nil właśnie skuwa lód – podała w wątpliwość deklarację Dominiki, która głośno beknęła.

– Co ty powiesz?

– Boże! Jak ty się zachowujesz?!

– To nie ja, to on. – Dominika wskazała wzrokiem na swój jeszcze całkiem płaski brzuch.

– Przecież on z pewnością jest kulturalny. Po ojcu – wywnioskowała błys­kotliwie.

– Mój Alojzy? – zapytała ze zdziwieniem w głosie Dominika i bez żenady beknęła jeszcze raz, z tym że głośniej niż za pierwszym razem.

– Alojzy? Zwariowałaś?! Nie mów tak o nim.

– Imię jak każde inne.

– Okropne! Nawet nie wiadomo, jak je zdrobnić. – Aż nią zatrzęsło.

– Jak to jak? Alojzyk! – Dominika parsknęła śmiechem.

– Powiem ci teraz coś, co często słyszę od ciebie… Alojzyk? – udawała Dominikę – chyba cię porąbało?! – Wyszło jej to perfekcyjnie.

– A mnie się właśnie podoba Alojzyk! – Dominika szła w zaparte.

– Skoro tak, to rób jak uważasz, ale nie zapomnij, że matki chrzestnej dla Alojzyka w tym domu nie znajdziesz.

– No masz! – Dominika pacnęła się w czoło. – Przypomniało mi się! Jak już jesteśmy w kościele…

– Jesteśmy w kuchni – stwierdziła półgębkiem.

– Nie wcinaj się, tylko słuchaj! Jak już jesteśmy w kościele, to chciałam cię zapytać, czy zostaniesz moją druhną?

– A kiedy ślub?

– Jakoś za miesiąc, w wielkanocny poniedziałek.

– Co? – Miała wrażenie, że się przesłyszała. – Tak szybko?

– I co się tak dziwisz? Przecież Alojzyk musi być dzieckiem z prawego łoża.

– Przestań już z tym Alojzykiem! A kto będzie świadkiem?

– To chyba jasne, że wujek Alojzyka!

– Wujek? – Z wysiłkiem przełknęła ostatni kawałek pizzy.

– Wujek Mikołaj, ojciec Perpetui.

– Idę po telefon. Natychmiast potrzebujemy ambulansu. – Wstała, udając pośpiech.

– Nigdzie nie idziesz! Siedź! Do porodu jeszcze czasu a czasu! Siadaj, mówię!

Usiadła posłusznie.

– Wytłumacz mi jeszcze tylko, z łaski swojej, kto to jest ta Perpetua?

– Przyszła żona Alojzyka.

Dominika bawiła się setnie, natomiast ona zamrugała tylko oczami, zdając sobie sprawę, że istnieją takie momenty w życiu, w których z normalnego człowieka bardzo szybko i bez specjalnego wysiłku można zrobić wariata.

– Wiesz co, Dominiko? Muszę się odświeżyć po podróży.

– Nigdzie nie pójdziesz, dopóki mi nie powiesz, czy jest szansa na to, że masz w brzuchu małą Perpetuę.

– Idę! – Wstała od stołu.

– Zostań… – Dominika zmieniła ton z kpiarskiego na błagalny.

– Zostanę, ale przestań robić durnia ze mnie, a przy okazji z siebie.

– To jak? – Dominika patrzyła na nią pytająco. – Perpetułka zrobiona?

– Nic ci nie powiem! Nie pisnę ani słówka! Ani pół słówka!

– Pokaż się! – Dominika wstała i prawie położyła się na stole, aby z bliska zajrzeć jej w oczy.

– I co? Zobaczyłaś coś? – zapytała zdegustowana zachowaniem siostry. Zaczynała tracić cierpliwość. Była zmęczona. Chciała się położyć, odpocząć, pomyśleć, zasnąć.

– Kochałaś się z nim – odkrywczo stwierdziła Dominika.

– Widzisz coś jeszcze? – zapytała, używając głosu wypranego z emocji.

– Oczywiście! Z tego, co widzę, to nieźle się bawiliście… Masz taką malinę na szyi, że jutro do pracy powinnaś się ubrać w jakiś gruby golf!

Przełknęła nerwowo, zerwała się z miejsca i pognała do lustra w holu. Zerknąwszy do niego, od razu zrozumiała swój błąd, a Dominika wyminęła ją z rysującą się na twarzy dziką satysfakcją.

– Muszę już iść, Przemek na mnie czeka. A! Zapomniałabym! Pani Irenka nie mogła się do ciebie dodzwonić, chyba nie miałaś zasięgu. Zadzwoniła do mnie, żebym ci przekazała, że zostawiłaś u niej książkę.

– Jaką książkę? – Ściągnęła brwi, nie rozumiejąc.

– Romka i Julkę. A gdybyś zmieniła zdanie i chciała się ze mną podzielić jakimiś pikantnymi szczegółami z waszej piątkowej nocki, to mnie do siebie zaproś i ugotuj mi krem z brokułów, bo mi się go strasznie od dwóch dni chce. – Dominika przewiązała w pasie swój wiosenny trencz i wyszła bez słowa, nie domykając za sobą drzwi.

Patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Zapomniała o książce. Tyle się wydarzyło w ostatnich dniach, że nie mogła uwierzyć, iż jutro znajdzie się w pracy i będzie się musiała tłumaczyć przed uczniami z niesprawdzonych w terminie zadań. Takie niezdyscyplinowanie zdarzało się jej pierwszy raz, odkąd rozpoczęła pracę. Znów usłyszała śpiew telefonu. Tym razem odebrała. Mikołaj był zaniepokojony, ale udało się jej szybko go przekonać, że wszystko jest w porządku. Obiecała, że odezwie się jutro.

Zapomniała o książce. Jak to się mogło stać? Przecież nigdy o niej nie zapominała. Zamknęła zmęczone oczy, myśląc, że to z pewnością jakiś znak. Może szekspirowska kuracja słowami dobiegała końca. Przecież trwała już blisko dwa lata. Może nadszedł czas na dalszy, inny etap leczenia duszy… Marzyła o ciepłej, relaksującej kąpieli. Powoli, nie gasząc świateł w salonie, wspinała się ku wannie. Stanęła w holu na górze i zamarła.

Drzwi jej dawnej sypialni były otwarte.

Dominika chyba rzeczywiście podlewała kwiaty, bo w piątkowy poranek, kiedy opuszczała dom, te drzwi z pewnością były zamknięte. Jak zwykle. Nawet pani Halinka sprzątała ten pokój przy zamkniętych drzwiach, po prostu się w nim zamykała. Teraz były otwarte, i to w dodatku na oścież. Nie mogła zrobić kroku. Oświetlający schody żyrandol we wszystkich kierunkach rozsyłał jasność, która korzystała z tego otwartego zaproszenia i sprawiała, że rama łóżka była dobrze widoczna. Nie chciała patrzeć w tamtym kierunku, ale nie potrafiła oszukać własnego wzroku, który automatycznie kierował się w stronę kutego białego łóżka stojącego na środku tego kiedyś jej ulubionego pokoju. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Nie chciała patrzeć w tamtym kierunku, bała się, ale patrzyła. Nie chciała tam podchodzić, ale nogi podjęły inną decyzję i same ją prowadziły w do niedawna zabronionym kierunku. Na dole zaczęła śpiewać Holly Cole. Najwyraźniej chciała ją powstrzymać. Niestety, nie reagowała na jej coraz głośniejsze nawoływania. Podeszła do drewnianego progu i zatrzymała się dosłownie milimetr przed nim. Wpatrywała się w głęboką rysę dzielącą go na dwie równe części. Nie wiedziała, czy powinna się odważyć i podnieść wzrok. Pytała się w duchu, czy gdyby zrobiła teraz jeden niezbyt duży, jednak bardzo odważny krok do przodu, byłby to krok w stronę normalności, czy wprost przeciwnie. Nie znała odpowiedzi na to zadane sobie w stanie uczuciowego rwetesu pytanie. Stała więc w miejscu, nie wiedząc, co począć. Brakowało jej odwagi, zwłaszcza że nie miała przy sobie książki. Jej osobisty zawór bezpieczeństwa leżał teraz pod poduszką w nadmorskim pokoju. Gdzieś tam… z dala od niej… zamknięta książka…

Wpatrywała się w progową rysę, wiedząc, że gdyby postawiła teraz stopę na progu, ten zaskrzypiałby znajomo. Kiedyś to głębokie pęknięcie, na które właśnie patrzyła, za każdym razem, gdy wchodziła do swojego pokoju, witało ją śpiewnie. Jednak pewnego dnia skazała próg na milczenie. Nie mógł już śpiewać. Omijała go, bojąc się tego, co za nim zastanie, ale bała się jeszcze czegoś. Bała się charakterystycznego dźwięku, który dokładnie zapamiętała, a który do złudzenia przypominał odgłos zamykania wieka trumny… trumien…

W jednej chwili zrobiło się jej zimno. Poczuła na sobie chłód kap­licy. Chciała uciec. Jednak stała w miejscu, wpatrując się w niemy próg. Ucieczka powiodła się jedynie jej myślom. Już nie widziała przed sobą dwóch długich zapalonych świec, których płomienie były nieruchome, zupełnie jakby zostały namalowane. Przeniosła się do miejsca, w którym nawet dopiero co zapalona świeca zgasłaby natychmiast. Przypomniała sobie chwilę, w której podmuch rzymskiego kwietniowego wiatru zamknął otwartą księgę leżącą na skromnej trumnie. Najpierw przewracał kartki, wertował je, raz w jedną, raz w drugą stronę, zupełnie jakby nie mógł się zdecydować, które jej fragmenty interesowały go bardziej od innych. Aż w końcu, zupełnie nieoczekiwanie, księga się zamknęła. Gdy to zobaczyła, pomyślała, że to wcale nie sprawka wiatru. Była przekonana, że uczynił to Duch Święty, który z pewnością teraz, w tej trudnej chwili, pomógł jej odnaleźć w sobie to jakże ulotne wspomnienie i zrobił to, by odczytała zawartą w nim alegorię. Zamknięta książka… otwarte drzwi…

Jej książka została u pani Irenki, a przestrzeń otwartych drzwi była tuż przed nią. Bała się, ale podniosła wzrok, który natychmiast zatrzymał się na okiennym parapecie. Zobaczyła swoje ulubione fiołki. Nie widziała ich od dawna. Zapomniała o nich. Nie, nie zapomniała, udawała tylko przed sobą, że niczego nie pamięta. Ich również. Ostatnio, gdy na nie patrzyła, miały tylko listki, a dziś z daleka ujrzała zarys kwiatków. Zmrok nie pozwalał jej na dostrzeżenie ich koloru. Bała się przenieść wzrok. Bała się popatrzeć na łóżko. Wycofywała się powoli, małymi krokami. Nagle się zatrzymała. Pomyślała, że powinna tam wejść, pociągnąć za klamkę i zamknąć drzwi. Nie zrobiła tego. Odwróciła się i szybko ruszyła w kierunku sypialni rodziców. Zostawiła za sobą pokój białych fiołków, białego łóżka, biało-czarnych wspomnień i otwartych drzwi. Nie mogła go już zamykać. Musiała zacząć wpatrywać się w jego pustkę. Może nawet już od jutra? Musiała się do niej przyzwyczaić. Oswoiła już pustkę po rodzicach, teraz musiała oswoić tę drugą. Tę, którą do teraz, wśród męczarni, wypierała z własnej świa­domości. Musiała zacząć wspominać. Musiała odszukiwać w sobie obrazy dobrych chwil spędzonych nie tylko w białym pokoju. Przecież tych chwil było dużo, bardzo dużo. Czarna była jedna, a wysyconych najpiękniejszymi barwami wiele. Tak bardzo wiele…