Królowa dram - ebook

Marze­nia mają swoją cenę i czę­sto oka­zuje się ona wyż­sza, niż się spo­dzie­wasz. Eliza wkra­cza na drogę usłaną nie różami, lecz kol­cami, pełną bólu i trud­nych wybo­rów. Ale nie myśl­cie, że jest tylko smutna strona medalu, wręcz prze­ciw­nie! Jestem pewna, że będzie­cie przy niej pła­kać… ze śmie­chu! To wyjąt­kowa histo­ria o pasji, przy­jaźni i nie­zwy­kłej odwa­dze, o tym, by wal­czyć, gdy świat mówi „nie”. Czy odwa­żysz się zanu­rzyć w rze­czy­wi­sto­ści dziew­czyny i prze­żyć razem z nią tę nie­zwy­kłą podróż?

Alek­san­dra Gustaw-Wój­to­wicz, @love_ksiazkowe

Ory­gi­nalne i cza­sem mocno gro­te­skowe spoj­rze­nie na współ­cze­sną „war­szafkę”. Główną boha­terkę można poko­chać albo znie­na­wi­dzić. Wybór jest Wasz!

Alek Rogo­ziń­ski

To nie jest kolejna histo­ria o per­fek­cyj­nej dziew­czy­nie. To opo­wieść o emo­cjach, które każda z nas zna: wstyd, pra­gnie­nie, zazdrość, miłość i głód – nie tylko na słod­kie. Praw­dziwa do bólu, śmieszna do łez.

Anna Nata­lia Kola­siń­ska-Szem­raj, „Roz­mowy w dre­sie”ROZDZIAŁ I

I am beau­ti­ful no mat­ter what they say,
Words can’t bring me down,
I am beau­ti­ful in every sin­gle way,
Yes, words can’t bring me down.

Chri­stina Agu­ilera, _Beau­ti­ful_

– Może cia­steczko do kawki? Mamy fan­ta­styczną bezę z tru­skaw­kami. Będzie świet­nie paso­wać. Albo ser­ni­czek z białą cze­ko­ladą. Naprawdę jest prze­pyszny.

– Nie powin­nam – rzu­ci­łam nie­śmiało.

Robiła to spe­cjal­nie, widzia­łam w jej oczach. Zawsze to robi. Prze­cież chcę się tylko napić kawy, dla­czego za każ­dym razem pro­po­nuje to okropne cia­sto? No dobra, nie jest okropne, jest obłędne. Od dwóch mie­sięcy nie mogę się mu oprzeć, cho­ciaż zawsze obie­cuję sobie, że tym razem powiem „nie”. Dasz radę, Elizka, jesteś silną, aser­tywną kobietą. Wcale nie musisz go jeść. Prze­cież już wiesz, jak sma­kuje…

– To jak? – powtó­rzyła kel­nerka. – Kawa­łe­czek? Beza czy ser­nik?

Widzia­łam, jak kpi ze mnie! Na pewno myślała sobie: „Jesteś taka gruba, że pochło­nę­ła­byś cały tort”. Uśmie­chała się zachę­ca­jąco, ale już ja znam takie wydry, co śmieją się w duchu, licząc, że jeśli wszyst­kie ich klientki będą pulchne, to pozbędą się kon­ku­ren­cji na rynku hot sin­gie­lek.

– Naprawdę nie powin­nam. – Toczy­łam wewnętrzną walkę. Weź­miesz czer­woną pigułkę, zosta­niesz w świe­cie, w któ­rym się uro­dzi­łaś, z kolei nie­bie­ska pozwoli ci wejść do Matrixa, gdzie poznasz prawdę o samej sobie. Zaraz, co ja pie­przę! Jaki Matrix! Praw­dziwe piękno kryje się we mnie i żadne ciastko mu nie zaszko­dzi. A zresztą, nie posło­dzę cap­puc­cino. – To może jed­nak bezę – odpo­wie­dzia­łam. – Ale malutki kawa­łe­czek.

– Świetny wybór – ucie­szyła się wydra. – Ja wczo­raj zja­dłam trzy kawałki, taka była pyszna.

– Serio? I tak wyglą­dasz? – W wyobraźni wła­śnie doko­ny­wa­łam na niej egze­ku­cji. Blond loki tej chu­dej wydry oplo­tły jej szyję, nie pozwa­la­jąc jej zła­pać tchu. Boże, dla­czego mnie nie­na­wi­dzisz?! Czym zawi­ni­łam?!

– Tak już mają chu­dzielce – odparła, jakby nie czuła palą­cej nie­na­wi­ści w moim wzroku. – Kawka na zwy­kłym czy chu­dym?

– Chu­dym! – ryk­nę­łam nieco gło­śniej, niż zamie­rza­łam. Może die­te­tyczne mleko zrów­no­waży cho­ciaż pięć pro­cent kalo­rii, które wsunę w tej pięk­nej bezie, tak ocho­czo ofe­ro­wa­nej przez wydrę.

– Podam do sto­lika – odpo­wie­działa z uśmie­chem, prze­cho­dząc do robie­nia kawy.

Poczła­pa­łam w stronę sto­lika w kącie kawiarni. Uwiel­bia­łam Nero i ten sto­lik. Mia­łam tu widok na cały lokal, nikt mi nie prze­szka­dzał. Tak jak­bym była legal­nie nie­wi­dzialna, jakby nikt nie zauwa­żał ilo­ści pochła­nia­nych przeze mnie cia­stek. Dziś jed­nak będę miała towa­rzy­stwo. Musia­łam zna­leźć lep­sze miej­sce. Wybra­łam zatem kanapę na środku sali. W miej­scu, w któ­rym mnie oce­niano. Zawsze bałam się opi­nii innych. Nie byłam per­fek­cyjna. Bio­rąc pod uwagę, że stan­dardy per­fek­cyj­no­ści wyzna­cza Mał­go­sia Roze­nek, bli­żej mi było do Buki z _Mumin­ków_ niż do naczel­nej gwiazdy TVN-u.

Odkąd pamię­tam, zawsze byłam… duża. Uży­łam okre­śle­nia „duża”, bo chcę się poczuć lepiej. Krótko mówiąc, gruba. No cóż, trzeba nazy­wać rze­czy po imie­niu. Jestem zwy­czaj­nie gruba. Wła­ści­wie to nie wiem dla­czego. Wcale nie jem dużo. Okej, wię­cej niż inni, ale na­dal nie­dużo. Po pro­stu mam więk­szy ape­tyt na słod­kie. Choć oso­bi­ście uwa­żam, że nie to jest powo­dem moich dodat­ko­wych kilo­gra­mów. Osta­tecz­nie wydry jadły trzy kawałki bezy, a ja tylko jeden. Nie­któ­rzy tak mają, tyją od powie­trza. Tak, z tym zało­że­niem szłam przez życie. Po pro­stu jestem gruba i już. Mam ładną buzię, piękne, dłu­gie, kasz­ta­nowe włosy i wiel­kie brą­zowe oczy. No i dłu­gie rzęsy. Bar­dzo dłu­gie. Fakt, że sztuczne, ale kto by tam wni­kał w szcze­góły. Rzęsy to rzęsy, a czego bozia ci nie dała, to kosme­tyczka dosztu­kuje.

No dobra, skoro już o tym mowa, jestem jedną z tych _power girls_, które uwa­żają, że praw­dziwe piękno kryje się wewnątrz. Tego się trzy­ma­łam, cho­ciaż z tym wewnętrz­nym pięk­nem też róż­nie bywało. Osta­tecz­nie dopiero co chcia­łam doko­nać mordu na wydrze. Ale jak to mówią, _nobody is per­fect_. Aha, skoro o wydrach już mowa, ta zawsze była na mojej czar­nej liście. Kobiety z zało­że­nia są wredne. No chyba że są Gosią Roze­nek, to wtedy nie… ale ogól­nie rzecz bio­rąc, są! Obga­dują, śmieją się z cie­bie w duchu i pod­su­wają ciastka grub­szym od sie­bie.

To nie tak, że nie mam kole­ża­nek. Mam, ale selek­tyw­nie dobie­ram przy­ja­ciół, głów­nie to geje. To ide­alna alter­na­tywa przy­ja­ciółek. Nie zazdrosz­czą, nie pod­bie­rają face­tów, mają prawo być ład­niejsi, no i w ich oczach ni­gdy nie jesteś za gruba. Powie­dzia­ła­bym nawet, że im grub­sza, tym lep­sza… Hm, nie brzmi to dobrze. Muszę to wykre­ślić. Reasu­mu­jąc, geje są super! I dobrze mieć ich w swoim oto­cze­niu. Nie wie­dzieć czemu, z les­bij­kami bywa trud­nej… no ale to jed­nak kobiety. A o kobie­tach już mówi­łam.

Moją naj­więk­szą pod­porą jest Adaś… Adaś jest cudowny, cho­ciaż prze­żył wiele. I choćby dla­tego zasłu­guje na sza­cu­nek. Adaś wyko­rzy­stuje co naj­mniej połowę swo­ich pokła­dów empa­tii. Jest moim wzo­rem walki o sie­bie. Wyrocz­nią w spra­wach życio­wych, a z kolei jego zwią­zek to speł­nie­nie marzeń o księ­ciu na bia­łym koniu. No, w moim przy­padku musiałby chyba przy­je­chać na wiel­błą­dzie. To Adaś nauczył mnie życia, tole­ran­cji i wiary w to, że nawet po naj­więk­szej burzy wycho­dzi słońce. I dla­tego to wła­śnie on miał ode­grać główną rolę w tym, co mogło odmie­nić moje życie o sto osiem­dzie­siąt stopni.

Cze­ka­łam na niego już od dzie­się­ciu minut, ale miał prawo się spóź­niać. Pra­co­wał w dużej fir­mie na Mor­do­rze, a zatem „Będę za dzie­sięć minut” nale­żało czy­tać jako „Spóź­nię się dwa­dzie­ścia”. Może to i lepiej. Nie wie­dzia­łam, czy jestem gotowa na tę roz­mowę, i nie mia­łam poję­cia, jak on zare­aguje na to, co mia­łam mu do prze­ka­za­nia. Adaś rzadko się zło­ścił. Ale gdy już wybu­chał, to z siłą ato­mówki. Dla­tego wola­łam się z nim umó­wić w miej­scu publicz­nym. Kto jak kto, ale on umiał się zacho­wać. Grze­gorz go tego nauczył…

– Podać cukier do kawy? – Z roz­my­ślań wytrą­ciła mnie chuda wydra, sta­wia­jąc przede mną gigan­tyczny kawa­łek bezy z tru­skaw­kami.

– Nie sło­dzę – odpar­łam z mściwą satys­fak­cją. Cho­ciaż sło­dzę, i to co naj­mniej dwie łyżeczki.

– Zazdrosz­czę! Ja pró­buję odsta­wić cukier, ale nie mogę się powstrzy­mać – odparła, po czym odwró­ciła się na pię­cie. Zaci­snę­łam szczęki tak mocno, że mia­łam wra­że­nie, że poła­mię sobie zęby. Już mia­łam wylać to gorz­kie, odtłusz­czone latte na te jej piękne blond loki, kiedy przede mną poja­wił się Adaś w bia­łej koszuli i ide­al­nie skro­jo­nej mary­narce. Wyglą­dał, jakby mnie nie pozna­wał.

– Wszystko w porządku? – Prze­krę­cił głowę i zmarsz­czył brwi.

Odpę­dzi­łam obraz kona­ją­cej wydry i spoj­rza­łam na sto­ją­cego przede mną przy­ja­ciela.

– Tak – odpar­łam, upi­ja­jąc łyk kawy. – Aua!

Gorące mleko wypa­liło mi pod­nie­bie­nie. Szybko odsta­wi­łam fili­żankę na spodek, dło­nią wie­trząc usta. Na twa­rzy Ada­sia zasko­cze­nie ustą­piło miej­sca naj­pierw prze­ra­że­niu, póź­niej zaś roz­ba­wie­niu, które rosło z każdą sekundą.

– No co! – rzu­ci­łam. – Gorącą mi podała.

Wydra tylko z nie­sma­kiem unio­sła swoje nary­so­wane kre­ską brwi. Widać, że sztuczne.

– Spóź­ni­łeś się. Zamó­wi­łam ci bezę. – Prze­su­nę­łam wielki kawa­łek cia­sta w jego stronę.

– Kogo chcesz oszu­kać? – Zaśmiał się. – Zamó­wi­łaś dla sie­bie. Jed­nakże będę tak miły i dotrzy­mam ci towa­rzy­stwa, zaraz sko­czę po swoją. Na począ­tek jed­nak się z tobą przy­wi­tam, o ile twoje usta już doszły do sie­bie.

– Nie chcesz wie­dzieć, co te usta potra­fią – odpo­wie­dzia­łam, cału­jąc go w poli­czek.

– Hahaha, nie wąt­pię, ale pamię­taj, że geje są w tym lepsi.

– Żebyś się nie zdzi­wił, mój drogi. – Prze­wró­ci­łam zalot­nie oczami, odgar­nia­jąc kosmyk wło­sów.

– Ład­nie wyglą­dasz. Zro­bi­łaś coś z wło­sami?

– Nie, nic, byłam tylko u fry­zjera. – Lek­ce­wa­żąco mach­nę­łam ręką.

– Yyyy, a to nie zna­czy to samo? – Pró­bo­wał stłu­mić śmiech.

– Nie rozu­miem – odpar­łam roz­ko­ja­rzona.

– No skoro byłaś u fry­zjera, to chyba zro­bi­łaś coś z wło­sami.

_Fuck_.

– Ani się waż robić ze mnie głu­piej. – Pogro­zi­łam mu pal­cem. – Mam do cie­bie sprawę!

– No niczego innego się nie spo­dzie­wa­łem.

– Ej, co to miało zna­czyć?!

– Eliza, wycią­gasz mnie w środku tygo­dnia, dzień wcze­śniej idziesz do fry­zjera i wkła­dasz naj­wyż­sze szpilki, jakie masz w domu. Na kilo­metr bije od cie­bie: wpa­dłam na pomysł za miliony i ty musisz mi w nim pomóc!

Ner­wowo scho­wa­łam stopy pod kanapę. Przej­rzał mnie. Powin­nam się wyco­fać i uda­wać głu­pią czy pozwo­lić mu trium­fo­wać?

– Chcia­łam ci się spodo­bać. – Szłam w zaparte.

– Taaaa. – Roze­śmiał się. – Jestem gejem, zapo­mnia­łaś?

– Dobra! Przej­rza­łeś mnie. – Pod­da­łam się. – Mam świetny pomysł, który może wresz­cie odmie­nić moje życie. Wła­ści­wie to jestem już w poło­wie pracy, ale nie chcia­łam ci o tym mówić wcze­śniej. Ogól­nie myślę, że się ucie­szysz… cho­ciaż sama nie wiem. Nie jest to pro­ste i bra­kuje mi kilku infor­ma­cji. I doty­czy też cie­bie. Ale nie martw się, nie zaszko­dzi ci w żaden spo­sób, po pro­stu jesteś mi bli­ski i kocham cię, i chcia­ła­bym, byś mnie wsparł, w sen­sie poparł mój pomysł. I nie możesz być zły, bo gdy­byś był, to wiesz, wszystko się… wyje­bie.

Słowa wypa­dły ze mnie jak lawina. Sama zgu­bi­łam sens, a Adaś patrzył na mnie coraz bar­dziej zdez­o­rien­to­wany.

– Możesz w skró­cie? – rzu­cił.

– Chcę napi­sać książkę! – wypa­li­łam.

Zmie­rzył mnie wzro­kiem i uśmiech­nął się krzywo.

– Okej, teraz zro­zu­mia­łem. Brzmi świet­nie. Jesteś na tyle barwną posta­cią, że to może się udać. Trzy­mam kciuki.

Uff, jestem w domu!

– Cudow­nie, że się cie­szysz – odpar­łam zachwy­cona, klasz­cząc w dło­nie. Chwy­ci­łam jego twarz i poca­ło­wa­łam go w usta, w tym samym momen­cie roz­le­wa­jąc kawę moim obfi­tym biu­stem wprost na jego kro­cze.

– Cho­lera! – wrza­snął, wzbu­dza­jąc zain­te­re­so­wa­nie pozo­sta­łych gości i poru­sze­nie obsługi.

Prze­ra­żona patrzy­łam, jak z beżo­wych spodni ska­py­wało moje bez­tłusz­czowe latte. Zamar­łam i zakry­łam usta dło­nią.

– Prze­pra­szam.

Adaś patrzył na mnie wście­kły wobec pod­śmie­chu­ją­cego się tłumu gapiów. Chwy­ci­łam ser­wetki i zaczę­łam wycie­rać jego kro­cze, co tylko powięk­szyło plamę roz­cho­dzącą się już teraz na pozo­stałą powierzch­nię ud.

– Co ty robisz! – wark­nął, odsu­wa­jąc się.

Zebrani wokół ludzie nie potra­fili już powstrzy­mać śmie­chu. Szcze­rze mówiąc, sama bym się śmiała, widząc, jak jakaś odstrze­lona gru­ba­ska pochyla się nad sto­li­kiem, prze­cie­ra­jąc kro­cze przy­stoj­nego chło­paka na samym środku war­szaw­skiej kawiarni.

– Chcia­łam pomóc. – Uśmiech­nę­łam się zalot­nie, patrząc na niego z dołu.

– Obej­dzie się! Jak ja wyglą­dam! Mam jesz­cze dziś spo­tka­nie!

– Możemy panu dać robo­cze spodnie, mamy jesz­cze jakieś z uni­for­mów na zaple­czu, myślę, że chło­paki z obsługi się nie obrażą. – Pode­szła do nas chuda wydra.

Nikt nie pro­sił cię o pomoc, pomy­śla­łam.

– Dzięki Bogu, popro­szę, pójdę się prze­brać.

– Jest gejem! – wypa­li­łam, zanim zdą­ży­łam się ugryźć w język, posy­ła­jąc jej naj­bar­dziej wyra­cho­wane spoj­rze­nie.

Wydra zanie­mó­wiła, za to Adaś wyglą­dał, jakby wyzio­nął ducha. Spoj­rzał na mnie z pogardą, jakby chciał powie­dzieć: „Co ty odwa­lasz?”. Usia­dłam na kana­pie, skrzy­żo­wa­łam ramiona na pier­siach i zapa­trzy­łam się na obraz na ścia­nie, choć wła­ści­wie w ogóle go nie widzia­łam.

Adaś wyszedł za chudą wydrą do toa­lety. Czu­łam się jak totalna kre­tynka. Nie dość, że nie powie­dzia­łam mu naj­waż­niej­szego, to jesz­cze wygłu­pi­łam się przed wydrą i wyszłam na zazdro­sną przy­ciotę. Jeśli nie jeste­ście wta­jem­ni­czeni, przy­ciota to laska, która ota­cza się samymi gejami, uwa­ża­jąc ich za bożysz­cza. Nie brzmi to naj­le­piej, ale ide­al­nie do mnie pasuje.

Adaś nie wra­cał przez kolejne pięć minut, a ja zaczę­łam się zasta­na­wiać, jak ura­to­wać to spo­tka­nie, które nawet w poło­wie nie prze­bie­gało tak, jak pla­no­wa­łam. Moje marze­nia o wiel­kiej karie­rze wisiały na wło­sku. Z ner­wów wcią­gnę­łam jak odku­rzacz całą bezę i zaczę­łam się bić z myślami, czy nie zamó­wić jesz­cze ser­nika.

– Już zja­dłaś? – zdzi­wił się Adaś, wró­ciw­szy z łazienki i spoj­rzaw­szy na mój pusty talerz.

– Żar­tu­jesz? – Uda­łam głupa. – Odda­łam, bo zala­łam ciastko kawą. – Boże, ty kre­tynko! – Adaś, bar­dzo cię prze­pra­szam – zaczę­łam. – Wiesz, nawet ład­nie ci w tych spodniach, pasują do mary­narki. – Rato­wa­łam sytu­ację.

– Eliza! – Zatrzy­mał mnie gestem ręki. – Nie pogar­szaj sprawy. Co z tą książką? Co to za gatu­nek? Kry­mi­nał, kome­dia?

– Wła­ści­wie to… powieść oby­cza­jowa, romans… No wiesz, z rodzaju tych, któ­rych teraz dużo.

– Chcesz być drugą E.L. James? No wiesz, z twoją wyobraź­nią… i moż­li­wo­ściami two­ich ust – dodał, uśmie­cha­jąc się, co było dobrym zna­kiem.

– Myślę, że na gene­wie takich histo­rii, które powstały w ostat­nim cza­sie, może się to dobrze sprze­dać. Ta histo­ria to będzie praw­dziwy sztos! Takiej książki nie było jesz­cze na rynku, wierz mi!

Adaś zmarsz­czył brwi.

– Gene­wie?

– No! To się teraz sprze­daje! Romanse, seks, sam wiesz!

– Cze­kaj, cze­kaj… gene­wie… Rozu­miem, że chcia­łaś powie­dzieć „gene­zie”, mając na myśli „na kan­wie”?

Boże, zabij mnie.

– Oj tam, nie cze­piaj się szcze­gó­łów. Musisz mi pomóc.

Roze­śmiał się.

– Matko, a w czym ja mam ci pomóc? Nie znam się na sek­sie hete­ry­ków…

– Nie słu­chasz mnie. – Pokrę­ci­łam głową. – Chcę napi­sać książkę, jakiej jesz­cze nie było. Każda pod­rzędna autorka pisze o roman­sach dam­sko-męskich. Co druga książka jest o jakiejś tępej dzi­dzie zako­cha­nej w mafio­sie. Seks hete­rycki każ­demu się już prze­jadł. Ja chcę napi­sać o…

– O peda­łach?! – zdzi­wił się Adam sta­now­czo za gło­śno.

– Cicho bądź! – syk­nę­łam, czer­wie­niąc się jak burak. – Wasz świat jest znacz­nie cie­kaw­szy. W Pol­sce bra­kuje lite­ra­tury na ten temat. Wyobraź sobie te nagłówki! „Pierw­szy gejow­ski romans z ele­men­tami ero­tyki”. To nie byłby głupi ero­tyk. Chcia­ła­bym napi­sać praw­dziwą opo­wieść – pod­kre­śli­łam.

Adaś wyda­wał się jed­nak zasko­czony. Na jego twa­rzy poja­wił się kpiący gry­mas, daleki od reak­cji, jakiej ocze­ki­wa­łam.

– Kochana, czy ty nie obcu­jesz za dużo z gejami? Mówi­łem ci, zosta­niesz przez nich starą panną. Seba jest święty, że jesz­cze nie kop­nął cię w tyłek! Nie znaj­dziesz tu opo­wie­ści o uda­nych związ­kach. Geje to w dużej mie­rze ludzie samotni i nie­szczę­śliwi, mało kto się jed­nak do tego przy­znaje. Wiesz sama, jaki mam sto­su­nek do tego śro­do­wi­ska. Długo nie mia­łem szczę­ścia ani w miło­ści, ani…

Nagle jego źre­nice się roz­sze­rzyły, zatrzy­mał wzrok na mnie, a jego usta powoli kształ­to­wały się w wielką literę O. Ja z kolei uśmie­cha­łam się coraz sze­rzej, prze­ko­nana o słusz­no­ści swej idei.

– Nie, nawet ty nie mogłaś wpaść na tak durny i nie­do­rzeczny pomysł – powie­dział w końcu, krę­cąc głową.

– Dla­czego nie­do­rzeczny? Nie znam nikogo, kto by prze­żył tyle co ty. Twoja histo­ria jest bole­sna, a jed­no­cze­śnie ważna i aktu­alna. Wiesz, ilu oso­bom mogłoby to pomóc? Ilu chło­pa­ków prze­żywa to, co ty kie­dyś? Chcę poka­zać rze­czy­wi­ste obli­cze tego świata, bez wybie­la­nia, ide­ali­za­cji. Praw­dziwy świat, nie ten lan­so­wany przez media. Tylko prawda się obroni, tyle razy sam to mówi­łeś.

– I wła­śnie dla­tego nie chcę do tego wra­cać. To prze­szłość, od któ­rej ucie­kam! Nie mogłaś wymy­ślić niczego rów­nie głu­piego. Czego ode mnie ocze­ku­jesz? Że opo­wiem ci to wszystko jesz­cze raz, bo wymy­śli­łaś sobie, że zosta­niesz pisarką?! Napisz o kolej­nej lasce porwa­nej przez, nie wiem, mek­sy­kań­ski kar­tel nar­ko­ty­kowy, a nie o życiu swo­ich przy­ja­ciół.

Łzy napły­nęły mi do oczu. Adaś cały się trząsł, na jego czole poja­wiły się kro­ple potu. Wyglą­dał na szcze­rze prze­ra­żo­nego. Dla­czego tego nie prze­wi­dzia­łam? Jak mogłam być tak głu­pia i nie wziąć pod uwagę, że histo­ria, o któ­rej pisa­łam, jest nie tylko ważna, lecz także pełna bólu, nie­za­go­jo­nych ran i cier­pie­nia.

– Wiesz, pomy­śla­łam, że to mogłoby pomóc wielu ludziom.

– Pomóc… Dla­czego cią­gle mam komuś poma­gać wła­snym kosz­tem? Słu­chaj, znasz mnie od dawna, wiesz, że nie było mi łatwo upo­rać się z wie­loma rze­czami, że gdyby nie Grze­gorz… Wła­śnie, czy ty, do cho­lery, pomy­śla­łaś o nim? Jaka byłaby jego rola w tej histo­rii? Od dawna nie żyjemy w „gejow­skim światku”, a ty chcesz nas zmu­sić, żeby­śmy znów do niego weszli. Nie chcę tego!

– Prze­cież nikt by nie wie­dział, że to opo­wieść o tobie. Nie jestem idiotką. Pozmie­nia­ła­bym wszyst­kie fakty, które mogłyby dopro­wa­dzić do cie­bie czy Grze­go­rza. Ty był­byś tylko inspi­ra­cją. Moją inspi­ra­cją!

– Nie! Nie chcę być niczyją inspi­ra­cją, nie chcę być też ani boha­te­rem, ani niczym innym. Wiodę spo­kojne życie z face­tem, który mnie kocha, i niech tak zosta­nie. Gejow­ski świat potrafi tylko ranić. Od dawna ci powta­rzam, że jest pełen zawi­ści, pogardy dla innych. Nie ma tam wspar­cia, jedy­nie wyświech­tane hasła bez pokry­cia. Jest bar­dziej nie­to­le­ran­cyjny niż ten, w któ­rym żyją moi rodzice.

– Chyba prze­sa­dzasz… – zaopo­no­wa­łam nie­pew­nie.

– Nie prze­sa­dzam! Nic o tym nie wiesz. Jesteś gej-mamą, która myśli, że geje są uro­czy, słodcy i kochani, bo tacy są dla cie­bie. Nie wiesz, jak się zacho­wują wobec sie­bie. A prawda jest taka, że zdra­dzają się, oszu­kują i kła­mią. Praw­dziwa miłość to jak szu­ka­nie perły w pia­sku na pustyni.

– Ale ty ją zna­la­złeś! I o tym warto opo­wie­dzieć! Mimo tylu prze­ciw­no­ści zna­la­złeś kogoś, kogo bar­dzo kochasz i kto kocha cie­bie. Dla­czego nie poka­zać tak pięk­nej histo­rii?

– Bo to mój świat! – ryk­nął. – Pełen cier­pie­nia, błę­dów i grze­chów, nie tylko moich! A ja nie chcę do tego wra­cać tylko dla­tego, że ty chcesz zostać sławną pisarką! – Wstał gwał­tow­nie, zarzu­cił torbę na ramię i ruszył do wyj­ścia.

– Ej, zacze­kaj. Nie roz­sta­waj się tak ze mną. Ja naprawdę chcia­łam dobrze!

– Jak zwy­kle! Ty zawsze chcesz dobrze. Mam taką radę: może prze­stań chcieć i zacznij po pro­stu robić dobrze. Innym, nie sobie!

– Ale ja…

On jed­nak już się nie obej­rzał, tylko pospiesz­nie wyszedł z lokalu.

– …napi­sa­łam już połowę – dokoń­czy­łam zda­nie, cho­wa­jąc twarz w dło­niach.

Jak mogłam być tak nie­roz­ważna. Kiedy Adaś w wieku osiem­na­stu lat został wyrzu­cony z domu, wyje­chał za marze­niami do sto­licy. Pew­nie nawet nie przy­pusz­czał, że sta­nie się tym męż­czy­zną, któ­rym jest dziś. I choć Grze­gorz zro­bił, co mógł, by mu pomóc, to jed­nak wiele głę­bo­kich ran jest led­wie opa­trzo­nych, goto­wych otwo­rzyć się na nowo w każ­dej chwili. Adam powie­dział prawdę: ten świat wcale nie jest miły. Ale wła­śnie dla­tego uwa­ża­łam, że warto opo­wie­dzieć tę histo­rię. Ku prze­stro­dze.

Z tych roz­my­ślań wyrwał mnie dopiero SMS. Spoj­rza­łam na tele­fon, na któ­rego ekra­nie wyświe­tliła się uśmiech­nięta twarz Karo­liny, jed­nej z moich dwóch przy­ja­ció­łek.

„Zgo­dził się?”

Wybra­łam jej numer.

– Nie. Za to mnie znie­na­wi­dził. Nie chce, żebym napi­sała tę książkę.

– Ale prze­cież ty już masz pra­wie całość.

– Tak, tyle że tego mu nie powie­dzia­łam. Co teraz?

Karo­lina zamil­kła. Przez chwilę w słu­chawce sły­sza­łam tylko dźwięk prze­żu­wa­nia chip­sów.

– Nie wiem, co masz zro­bić – powie­działa wresz­cie.

– Świetna rada. Ocze­ki­wa­łam jed­nak cze­goś wię­cej.

– No wiesz… Może zmieni zda­nie, gdy prze­czyta to, co nafsia­las.

– Mogła­byś prze­stać jeść chipsy, jak ze mną roz­ma­wiasz? Co ty, w kinie jesteś? – wark­nę­łam.

– Pączu­siu, wybacz. Nie jadłam nic od czter­na­stu godzin i teraz mam okienko żywie­niowe. Jestem głodna jak wilk, a to jedyna rzecz, jaką zna­la­złam w spi­żarni.

– Dla­czego nie jadłaś nic od tylu godzin? – zdzi­wi­łam się.

– _Fasting_!

– _Fisting_? Boże, kobieto, czyś ty zwa­rio­wała? Ja jestem zbo­czona, ale to nie na moje nerwy. Poza tym co to ma wspól­nego z jedze­niem chip­sów?

– Nie _fisting_, tylko _fasting_, kre­tynko. To dieta pole­ga­jąca na tym, że nie jesz przez czter­na­ście godzin, a przez następne możesz spo­ży­wać dowolne rze­czy. Jest świetna. Dziew­czyny z siłki schu­dły na tym nawet do dzie­się­ciu kilo­gra­mów. Ja już czuję, że chudnę. Tylko te napady jedze­nia… Krzyś mówi, że zwa­rio­wa­łam, ale do urlopu chcę wsko­czyć w roz­miar zero, bo…

– Karo­lina! – prze­rwa­łam jej. – Diety i roz­miar zero to dziś nie na moje nerwy. Poga­damy póź­niej. – I zanim dokoń­czyła swoje rewe­la­cje na temat fistin­go­wej diety, szybko się roz­łą­czy­łam.

– Podać coś jesz­cze? – Roz­ma­wia­jąc, nie zauwa­ży­łam wydry, która wła­śnie prze­cie­rała sto­lik i zabrała pusty tale­rzyk po bezie.

Spoj­rza­łam z nie­na­wi­ścią na jej wąską talię i sztuczny uśmiech, który i tak ją zdra­dzał: „I tak będziesz gruba, więc jedz te ciastka albo prze­stań zaj­mo­wać sto­lik”.

– Tak – powie­dzia­łam gło­śno. – Chcę jesz­cze ciastko. Mam dużo pracy, więc duży kawa­łek.

– To ser­nik czy bezę? – zapy­tała.

– Jedno i dru­gie! Jestem na _fistingu_ i mam teraz okno żywie­niowe, więc mogę zjeść nawet trzy takie por­cje – odpar­łam z naj­bar­dziej zja­dli­wym uśmie­chem, na jaki było mnie stać.

Zdzi­wiona kobieta otwo­rzyła usta, jakby chciała powie­dzieć: „Okej, jesteś pomy­lona, lepiej nie zadzie­rać z wariat­kami”.

– _Fistingu_… rozu­miem – odparła po chwili. – Zaraz podam.ROZDZIAŁ III

Pretty, pretty ple­ase, don’t you ever, ever feel
Like you’re less than fuc­kin’ per­fect.
Pretty, pretty ple­ase, if you ever, ever feel like you’re nothing.
You’re fuc­kin’ per­fect to me.

P!nk, _F**kin’ per­fect_

– Beza czy ser­nik?

– Śmie­szy cię to? – syk­nę­łam.

Wydra uda­wała, że nie rozu­mie, choć widzia­łam to w jej oczach. „Jesteś gruba”.

– Wyda­wało mi się, że pani sma­ko­wały.

– To nie zna­czy, że nie mam sil­nej woli – fuk­nę­łam. – A beza jest?

– Z mara­kują, prze­pyszna!

Ostatni raz… Kła­mię. To prze­cież tylko białko i cukier. Albert mówi, że białko buduje mię­śnie. Cukier – no tak, to węglo­wo­dany, niby zło, ale nie­zbędne do życia! Dziś odpusz­czę kola­cję. Mogę zjeść kawa­łe­czek.

– Ale naprawdę malutki! – zazna­czy­łam wyraź­nie. – I latte na chu­dym. Bez cukru! – Pogro­zi­łam jej pal­cem. Skie­ro­wa­łam się do swo­jego ulu­bio­nego sto­lika, gdzie już cze­kał na mnie mój lap­top.

Mój lap­top, a w nim mój naj­więk­szy skarb. Ten, który miał odmie­nić moje dotych­cza­sowe życie. W tej chwili wła­śnie wyobra­zi­łam sobie małego Gol­luma z _Władcy pier­ścieni_, tyle że gru­bego, z kasz­ta­no­wymi wło­sami i ze sztucz­nymi rzę­sami… Jezu! Szybko wypar­łam tę myśl, otwo­rzy­łam lap­top i spoj­rza­łam na to, co do tej pory napi­sa­łam. Byłam już bar­dzo daleko, mia­łam skoń­czone prak­tycz­nie trzy czwarte histo­rii. Bra­ko­wało tylko zakoń­cze­nia. Opo­wie­ści życia, życia Ada­sia. To cią­gle jakoś nie grało. Czu­łam się jak zło­dziejka, która wykrada dusze dobrych ludzi. Teraz w mojej gło­wie na miej­scu Gol­luma poja­wił się dłu­go­włosy demen­tor z _Harry’ego Pot­tera_. Rów­nież i tę myśl ode­pchnę­łam. Nie­mniej czu­łam, że bez zgody Ada­sia nie mam prawa do tej histo­rii.

Pró­bo­wa­łam się z nim spo­tkać, ale gdy tylko pyta­łam, czy zmie­nił zda­nie, koń­czył roz­mowę. A mnie pisa­nie ni­gdy nie szło tak dobrze jak teraz. Ja po pro­stu wie­dzia­łam, co chcę napi­sać, jak­bym się uro­dziła pisarką.

Hm, wła­śnie, czy jeśli piszę książkę, to już jestem pisarką? Może powin­nam zmie­nić sta­tus na Insta­gra­mie. Eliza Nowak – pisarka. Boże, brzmi okrop­nie. Gdy­bym się cho­ciaż nazy­wała Kowal­ska, mogła­bym sobie zmie­nić na Eliza Kowal­sky, tak po ame­ry­kań­sku. Wpi­sa­łam w wyszu­ki­warkę Google „Eliza Nowak”. Nie wyświe­tli­łam się, za to poja­wiły się setki kobiet, z któ­rych żadna nie przy­po­mi­nała mnie ani tro­chę.

Rozej­rza­łam się po kawiarni. Poza mną o tej godzi­nie było tu jesz­cze tylko pięć osób, no i wydra. Czu­łam się, jak­bym się wkra­dła do cukierni. Wróć. Jak­bym wkra­dła się do salonu Louis Vuit­ton. Otwo­rzy­łam swój pro­fil na Insta­gra­mie i zmie­ni­łam usta­wie­nia danych z „blo­gerka” na „pisarka”.

Spoj­rza­łam na swoje konto, czu­jąc, jak roz­piera mnie duma, i ocze­ku­jąc pierw­szych reak­cji. Nic się nie działo. A nie, po pię­ciu minu­tach do kawiarni wpa­dła Karo­lina, oddy­cha­jąc głę­boko i dosłow­nie rzu­ca­jąc się na fotel przede mną!

– Widzia­łaś to?!

– Co? – zapy­ta­łam prze­ra­żona.

– Ukra­dli ci konto na Insta­gra­mie! Trzeba to zgło­sić! Ktoś się pod cie­bie pod­szywa!

– Jezu, o czym ty mówisz? – Się­gnę­łam po tele­fon i spraw­dzi­łam pro­fil. – Prze­cież to ja! – Poka­za­łam jej.

Karo­lina wzięła tele­fon do ręki i przy­glą­dała się pro­fi­lowi, jakby widziała go po raz pierw­szy.

– Ktoś ci zmie­nił dane! – stwier­dziła prze­jęta. – Śle­dzą cię! Mówi­łam ci, to ten Pega­sus! Wszyst­kich nas mają w gar­ści. Mogłam nie nagry­wać tych seks­fil­mów.

– Jezu, dziew­czyno, o czym ty pie­przysz? – zde­ner­wo­wa­łam się.

– No jakaś pisarka ukra­dła ci konto. Patrz! – Wska­zała na pod­pis pod zdję­ciem.

– Karo­lina, ty kre­tynko. – Prze­wró­ci­łam oczami. – To prze­cież ja! Zmie­ni­łam dane, bo… bo napi­sa­łam książkę.

– Serio? – Zro­biła wiel­kie oczy. – No to sza­cun…

Karo­lina. Cokol­wiek by o niej mówić, ni­gdy nie nale­żała do zbyt lot­nych osób. Trudno się temu dzi­wić, skoro całe jej życie pole­gało na wyglą­da­niu. Nota­bene była jedyną wydrą, którą tole­ro­wa­łam. Chyba dla­tego, że była po pro­stu… głu­pia. Jezu, nie powie­dzia­łam tego. Karo­lina miała… jakby to powie­dzieć… mało wie­dzy ogól­nej. Głów­nie znała się na kosme­ty­kach, ubra­niach i sek­sie. O! W tym była dobra. Pamię­tam, jak wymy­śliła, że pój­dzie na stu­dia.

– Stu­dia? Jakie? – zapy­ta­łam ją wów­czas.

– Kosme­to­lo­gia – oznaj­miła dum­nie.

– Ale ty z che­mii zawsze mia­łaś dwóję!

– Na kosme­to­lo­gii trzeba znać che­mię? Nie wystar­czy znać kosme­tyki?

Zre­zy­gno­wała po tygo­dniu.

Byłam pełna podziwu, jak ona funk­cjo­nuje w dzi­siej­szym świe­cie, ale radziła sobie znacz­nie lepiej ode mnie. Przy tym była też kochana i dobra. Do rany przy­łóż. Wie­dzia­łam, że gdyby kie­dyś spo­tkało mnie coś złego, to na nią będę mogła liczyć.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki