Kronika otępienia - ebook

PRZEZ CHWILĘ TRWAĆ

czuję że w kruchych formach mróz

mógłby mnie dzisiaj odnaleźć

jest tak jak gdyby tylko one

więziły płynność nieokreśloną

w kałużach nad ranem czas

chwilową twarz wystawia do słońca

i moja własna unosi się w górę

napina się na niej powoli skóra

niezagrabionych liści łamliwy chrzęst

wzmacnia odgłos niezgrabnych kroków

coś w końcu wie o sobie ten kto idzie

a może nawet dowie się dokąd

po kręgosłupie wędruje dreszcz

i rezonuje w szczęce i w zębach

chorągiew pleców się rozpościera

łudzi kształtem żywego banera

oddech jak gdybyś łychą żarł

zgęstniałe powietrze kęs po kęsie

a w głowie mieści się myśl prosta

jak widmo ułomnego wciąż sensu

ciało mi opowiada nową baśń

o głupim facecie w mrozie zaklętym

i póki słońce wątku nie skończy

utożsamiony słucham z przejęciemSTARY PIES

słońce lwią łapą przyciska

ten przyćmiony krajobraz

wzrok łagodnie przecina

pępowinę pamięci

łatwo bierze się życie

stawia czajnik na kawę

męczy się z papierosem

w lustrze zgaduje twarz

łatwo gubi się w mieście

w prostych kreskach sylwetek

kiedy mówić nie trzeba

i nie trzeba wybierać

tak łatwo że w śmierci mocy

nie jest niczego odbierać

śmierć ma tylko sposobność

zawyć na dystans jak pies

ale i psa całkiem łatwo

głaskać po starej głowie

oddać mu chwilę uwagi

czekać że nie zaszczekaZROBIĆ MIEJSCE MARKOWI HOLLISOWI1

gdzieś tam

nad głowami świętych

jaśnieją aureole

a nam tutaj

obwódki wokół oczu

i zmarszczki

wżerają się w żywe ciało

jak włosiennica

i zaczynamy uczyć się

starości

to zasługa

takie uparte trwanie

gdy przychodzi wciąż żegnać

i jeśli ktoś mądrzejszy

o kilka śmierci

przekonywałby że należy

cieszyć się jeszcze

to jednak radość

jak każda ostateczność

poniża

a przecież

niejednemu zależy

by z ostatniego rzędu

trafić wysoko do chóru

gdzieś tam

gdzie ciepło uściśnie dłoń

dawno niewidziany

który nie zdążył wysłuchać

bo objęła go

światłość