MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
Krzyk - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Seria:
Format:
EPUB
Data wydania:
14 kwietnia 2025
Krzyk - ebook
Teraz groza ma sforsować ogrodzenie i zmieść z powierzchni ziemi kruchą resztkę ludzkości.
Przed mieszkańcami Wayward Pines ukazała się droga wolności, czy może droga do piekła…
Wydawałoby się, że przed obywatelami miasteczka zostały odkryte wszystkie karty. Odarci nie tylko z ułudy, w której żyli, ale przede wszystkim z nadziei, która ich napędzała, teraz muszą tylko przetrwać. A nie jest to proste, gdy tak naprawdę nie wiedzą kim jest przeciwnik. Krzyki przerażonych ludzi mieszają się z mrożącymi krew w żyłach wrzaskami…
Czy agent specjalny Ethan Burke zapanuje nad niechybnie zbliżającą się katastrofą i znajdzie wyjście z sytuacji patowej? Czy przechytrzy szaleńca odpowiedzialnego za zło panoszące się wokoło?
Ostatnia część cyklu „Wayward Pines”, który zainspirował serial w reżyserii M. Nighta Shyamalana twórcy „Szóstego zmysłu” i „Osady”.
| Kategoria: | Horror i thriller |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 9788367940856 |
| Rozmiar pliku: | 999 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
O OSTATNIM MIEŚCIE
Witajcie w Wayward Pines, ostatnim mieście.
Agent służb specjalnych Ethan Burke przybył do Wayward Pines w stanie Idaho trzy tygodnie temu. W tym mieście ludziom mówi się, kogo mają poślubić, gdzie mieszkać, gdzie pracować. Dzieci uczą się, że twórca miasta David Pilcher jest bogiem. Nikomu nie wolno opuścić tego miejsca, a zadawanie pytań można przypłacić życiem.
Ethan odkrył jednak zdumiewającą tajemnicę o tym, co znajduje się za podłączonym do prądu ogrodzeniem, które otacza Wayward Pines i chroni je przed przerażającym światem. Z powodu tej tajemnicy wszyscy mieszkańcy są we władzy szaleńca i armii jego zwolenników. Teraz groza ma sforsować ogrodzenie i zmieść z powierzchni ziemi kruchą resztkę ludzkości.I z wichru Pan odpowiedział
Hiobowi tymi słowami:
„Któż tu zaciemnić chce zamiar słowami nierozumnymi?
Przepasz no biodra jak mocarz!
Będę cię pytał – pouczysz Mnie.
Gdzieś był, gdy zakładałem ziemię?
Powiedz, jeżeli znasz mądrość.
Kto wybadał jej przestworza?
Wiesz, kto ją sznurem wymierzył?
Na czym się słupy wspierają?
Kto założył jej kamień węgielny
ku uciesze porannych gwiazd,
ku radości wszystkich synów Bożych? ”
Biblia Tysiąclecia,
Księga Hioba, 38, 1–7JESTEŚMY OSTATNIMI PRZEDSTAWICIELAMI NASZEGO GATUNKU, KOLONIĄ LUDZI Z POCZĄTKU XXI WIEKU. MIESZKAMY W GÓRACH DAWNEGO STANU IDAHO, W MIEŚCIE O NAZWIE WAYWARD PINES. NASZE WSPÓŁRZĘDNE GEOGRAFICZNE TO 44 STOPNIE, 13 MINUT SZEROKOŚCI PÓŁNOCNEJ I 114 STOPNI, 56 MINUT, 16 SEKUND DŁUGOŚCI ZACHODNIEJ.
JEST TAM KTO?
Fragment głosowego i nadawanego alfabetem Morse’a komunikatu radiowego, który od jedenastu lat jest w kółko wysyłany z superstruktury Wayward Pines na wszystkich częstotliwościach fal krótkich.| DAVID PILCHER |
SUPERSTRUKTURA
WAYWARD PINES
CZTERNAŚCIE LAT WCZEŚNIEJ
_Otwiera oczy._
_Skostniały z zimna._
_Drży._
_Pulsujący ból głowy._
_Nad nim stoi ktoś w masce chirurgicznej, twarz jest nieostra._
_Nie wie, gdzie się znajduje, nie wie nawet, kim jest._
_Wyraźnie rysująca się maska zbliża się do jego ust._
_Głos – kobiecy głos – mówi nagląco:_
_– Weź długi, głęboki_ _wdech i nie przestawaj oddychać._
_Gaz, który wdycha, jest ciepłym tlenem o dużym stężeniu. Tlen spływa tchawicą i eksploduje w płucach upragnionym ciepłem. Pochylona kobieta ma usta zasłonięte maską, ale on widzi w jej oczach, że się do niego uśmiecha._
_– Lepiej? – pyta._
_On potakuje. Twarz kobiety nabiera ostrości. Jej głos… Jest w nim coś znajomego. Może nie w samym brzmieniu, ale w uczuciach, jakie w nim budzi. Opiekuńczy. Niemal matczyny._
_– Boli cię głowa? – pyta kobieta._
_Potakuje._
_– Ból wkrótce ustąpi. Wiem, że czujesz się zdezorientowany._
_Skinienie_ _głową._
_– To całkowicie normalne. Wiesz, gdzie się znajdujesz?_
_Potrząsa głową._
_– Wiesz, kim jesteś?_
_Potrząsa głową._
_– To_ _też nie jest powód do obaw. Krew krąży w twoich żyłach dopiero od trzydziestu pięciu minut. Człowiek zazwyczaj orientuje się w sytuacji dopiero po paru godzinach._
_Patrzy na światła nad głową: długie jarzeniówki, o wiele za jasne._
_Otwiera usta._
_– Nie próbuj jeszcze mówić. Mam ci wyjaśnić, co się dzieje?_
_Skinienie głową._
_– Nazywasz się David Pilcher._
_Wydaje mu się, że ta informacja brzmi właściwie. Na poziomie, którego nie potrafi w pełni uchwycić, czuje, że to jego nazwisko, a przynajmniej, że jest to gwiazda należąca do jego nieba._
_– Nie jesteś w szpitalu. Nie przeżyłeś wypadku samochodowego ani zawału. Nic podobnego._
_Chce powiedzieć, że nie może się ruszać. Że jest mu śmiertelnie zimno i czuje lęk._
_Kobieta w masce mówi dalej:_
_– Właśnie wyprowadziliśmy cię ze stanu zawieszenia funkcji życiowych. Wszystkie twoje narządy funkcjonują bez zarzutu. Spałeś tysiąc osiemset lat w jednym z tysiąca modułów zawieszających, które sam stworzyłeś. Wszyscy jesteśmy niezmiernie podnieceni. Twój eksperyment się powiódł. Dziewięćdziesiąt siedem procent ekipy przeżyło stan zawieszenia. To o kilka punktów procentowych więcej, niż zakładałeś. Gratuluję._
_Pilcher leży na łóżku na kółkach i mruży oczy w ostrym świetle._
_Monitor pracy serca, do którego jest podłączony, zaczyna szybciej pikać, ale przyczyną nie jest lęk ani stres._
_Przyczyną jest uniesienie._
_W ciągu pięciu sekund wszystko do niego wraca._
_Przypomina sobie, kim jest._
_Gdzie się znajduje._
_Dlaczego istnieje._
_Niczym kamera sunąca po twarzach._
_Pilcher_ _podnosi rękę – ciężką jak kawał granitu – po czym ściąga z ust maskę. Podnosi wzrok na pielęgniarkę. Po raz pierwszy od blisko dwóch tysiącleci odzywa się, ochryple, ale wyraźnie:_
_– Czy ktoś wyszedł na zewnątrz?_
_Kobieta zdejmuje maskę. To Pam. Ma dwadzieścia lat i po długim, jakże długim śnie, przypomina zjawę._
_Mimo to jest bardzo piękna._
_Pam się uśmiecha._
_– Wiesz, że bym na to nie pozwoliła, Davidzie. Czekaliśmy na ciebie._
***
_Sześć godzin później Pilcher idzie chwiejnym krokiem przez korytarz na Poziomie 1. Asystują mu Ted Upshaw, Pam, Arnold Pope oraz niejaki Francis Leven. Ten ostatni nosi oficjalnie tytuł stewarda superstruktury i mówi z szybkością karabinu maszynowego._
_– … siedemset osiemdziesiąt trzy lata temu mieliśmy uszkodzenie kadłuba arki, ale czujniki próżniowe to wychwyciły._
_– Czyli nasze zapasy… – mówi Pilcher._
__ _– Przeprowadzam cały szereg testów, ale wygląda na to, że wszystko przetrwało w nienaruszonym stanie._
_– Ile osób z załogi obudzono?_
_– Tylko osiem, włącznie z nami._
_Dotarli do automatycznych szklanych drzwi, prowadzących do jaskini o powierzchni ponad pięciu tysięcy hektarów, pełniącej funkcję magazynu na zapasy i materiały budowlane. Jaskinia, czule zwana arką, jest jednym ze szczytowych osiągnięć ludzkiej ambicji i talentu inżynieryjnego._
_W powietrzu unosi się wilgotny, mineralny zapach._
_Z sufitu zwieszają się ogromne kuliste lampy, które ciągną się jak okiem sięgnąć w głąb jaskini._
_Podchodzą do Humvee’a zaparkowanego przed wlotem do tunelu, Pilcherowi już brakuje tchu, w nogach czuje zbliżające się skurcze._
_Pope prowadzi._
_Oświetlenie jarzeniowe tunelu jeszcze nie funkcjonuje, więc Humvee toczy się w dół pod kątem piętnastu stopni w deprymującą ciemność, rozjaśnianą tylko przednimi światłami, odbijającymi się od wilgotnych skał._
_Pilcher siedzi z przodu, obok swojego człowieka od mokrej roboty._
_Wciąż czuje się zdezorientowany, ale stopniowo wraca do siebie._
_Jego ludzie powiedzieli mu, że stan zawieszenia trwał tysiąc osiemset lat, ale z każdym wdechem wydaje mu się to coraz mniej możliwe. Pilcher ma wrażenie, że zaledwie kilka godzin minęło od zabawy sylwestrowej w 2013 roku, kiedy on i cała załoga spełnili toast szampanem Dom Pérignon, rozebrali się do naga, po czym weszli do modułów zawieszających._
_W miarę jak zjeżdżają w dół, czuje w uszach ucisk wywołany różnicą ciśnień._
_W brzuchu narasta nerwowe łaskotanie._
_Pilcher zerka przez ramię na siedzącego z tyłu Levena, szczupłego młodego człowieka o twarzy dziecka i oczach mędrca._
_– Możemy bez obaw oddychać w tej atmosferze? – pyta Pilcher._
_– Owszem, uległa zmianie, ale tylko nieznacznie – odpowiada Leven. – Tlen i azot nadal są, dzięki Bogu, głównymi składnikami. Obecnie jednak w powietrzu jest o jeden procent więcej tlenu i o jeden procent mniej azotu. Gazy cieplarniane powróciły do poziomu z czasów przedindustrialnych._
_– Rozumiem, że rozpoczęliście już dekompresję superstruktury?_
_– Przystąpiliśmy do niej niezwłocznie. Już zasysamy powietrze z zewnątrz._
_– Jeszcze jakieś istotne informacje?_
_– Nasze organizmy odzyskają pełnię sił i zaadaptują się dopiero za kilka dni._
_– Co pokazuje nasz zegar elektronowy?_
_– Dziś_ _jest czternasty lutego roku Pańskiego trzy tysiące osiemset trzynastego – mówi Leven z szerokim uśmiechem. – Wesołych walentynek dla wszystkich._
***
_Arnold Pope zatrzymuje Humvee’a, długie światła odbijają się od tytanowego portalu chroniącego przed światem zewnętrznym tunel, superstrukturę oraz wszystkich śpiących._
_Pope gasi silnik, ale nie wyłącza świateł._
_Wszyscy wysiadają z wozu, a Pope idzie na tył i otwiera drzwi bagażowe._
_Z półki zdejmuje strzelbę powtarzalną._
_– Na miłość boską, Arnie – mówi Pilcher. – Jesteś nieuleczalnym pesymistą._
_– Za to płacisz mi ciężką forsę, nie? Gdyby to ode mnie zależało, jechaliby z nami wszyscy ochroniarze._
_– Nie, na razie wszystko ma przebiegać kameralnie._
_– Pam, mogłabyś tu poświecić latarką? – odzywa się Leven._
_Kiedy_ _dziewczyna kieruje światło na koło otwierające portal, Pilcher mówi:_
_– Odczekajmy chwilę._
_Leven się prostuje._
_Pope podchodzi bliżej._
_Ted i Pam zwracają się ku niemu._
_Pilcher wciąż ma ochrypły głos od środków farmakologicznych, którymi go obudzono._
_– Nie pozwólmy, by ta chwila nam umknęła – mówi, a jego ludzie przyglądają mu się uważnie. – Czy wszyscy pojmujecie, czego dokonaliśmy? Oto odbyliśmy najniebezpieczniejszą i najśmielszą podróż w historii ludzkości. Nie w przestrzeni. W czasie. Wiecie, co czeka na nas za tymi drzwiami?_
_Pilcher pozwala, by pytanie zawisło w powietrzu._
_Nikt nie reaguje._
_– Czyste odkrycie._
_– Nie rozumiem – przyznaje Pam._
_– Już to mówiłem, ale powtórzę. Oto Neil Armstrong schodzi po stopniach Apollo 11, by po raz pierwszy stanąć na Księżycu. Bracia Wright testują samolot w Kitty Hawk. Kolumb wychodzi na brzeg Nowego Świata. Nie sposób stwierdzić, co leży za tym portalem._
_– Przewidywałeś, że ludzkość wyginie – mówi Pam._
_– Owszem, ale moje przewidywania nie były niczym innym niż właśnie tym. Przewidywaniami. Mogłem się mylić. Za tymi drzwiami mogą stać wieżowce wysokie na trzy tysiące metrów. Wyobraźcie sobie człowieka z dwieście trzynastego roku, który wkracza w rok dwa tysiące trzynasty. „Najpiękniejszą rzeczą, jakiej możemy doświadczyć, jest tajemnica”. To słowa Alberta Einsteina. Powinniśmy smakować tę chwilę._
_Leven kieruje uwagę na koło otwierające drzwi, zaczyna obracać nim w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara._
_Kiedy koło zatrzymuje się w pozycji docelowej, Leven mówi:_
_– Czy zechce pan pełnić honory?_
_Pilcher podchodzi do portalu._
_– To ta zapadka._
_Pilcher otwiera zapadkę._
_Przez chwilę nic się nie dzieje._
_Światła Humvee’a gasną._
_Mrok rozjaśnia tylko mizerna latarka Pam._
_Pod ich stopami rozlega się jęk przypominający skrzypienie starego statku._
_Ciężkie drzwi portalu dygoczą i zaczynają ustępować._
_Potem…_
_Chodnik zalewa światło, sunie ku nim jaskrawa plama._
_Serce Pilchera wali jak młotem._
_To najbardziej ekscytująca chwila jego życia._
_Na chodnik sypie się śnieg, tunel przecina porażający mróz. Pilcher mruży oczy w świetle._
_Gdy wysoki na sto dwadzieścia centymetrów portal otwiera się na oścież, świat ukazuje się niczym obraz._
_Widzą smagany śnieżycą las sosnowy pełen głazów._
***
_Stąpając w miękkim, głębokim na trzydzieści centymetrów puchu, wchodzą do lasu._
_Jest ciszej niż cicho._
_Szepcze padający śnieg._
_Po blisko dwustu metrach Pilcher staje. Reszta robi to samo._
_– Wydaje mi się, że tędy biegła droga do Wayward Pines._
_Stoją w gęstym sosnowym lesie, nigdzie nie widać ani śladu drogi._
_Pilcher wyciąga kompas._
***
_Idą na północ, w dolinę._
_Nad nimi piętrzą się sosny._
_– Ciekawe, ile razy ten las palił się i odrastał – odzywa się Pilcher._
_Zmarzł. Bolą go nogi. Pewien jest, że pozostali czują podobną słabość, ale nikt się nie skarży._
_Grupa brnie dalej, aż do miejsca, w którym drzewa się kończą. Pilcher nie wie dokładnie, jak daleko zaszli. Śnieg przestał padać i Pilcher po raz pierwszy widzi coś znajomego: potężne skalne zbocza, które przed blisko dwoma tysiącami lat otaczały miasteczko Wayward Pines._
_Sam się dziwi, jaką otuchą napawa go ponowny widok tych gór. Dwa tysiąclecia to długi okres w odniesieniu do lasów i rzek, ale zbocza wyglądają praktycznie tak samo. Jak starzy przyjaciele._
_Wkrótce grupa staje w samym środku doliny._
_Nie ostał się ani jeden dom._
_Nie ma nawet śladu ruin._
_– Jakby tu nigdy nie było miasta – mówi Leven._
_– Co to znaczy? – pyta Pam._
_– Co „co znaczy”? – dopytuje Pilcher._
_– Że przyroda odzyskała, co do niej należało. Miasto zniknęło._
_– Trudno stwierdzić. Może Idaho jest teraz wielkim rezerwatem. Może Idaho już nie ma. Musimy się sporo dowiedzieć o tym nowym świecie._
_Pilcher rozgląda się za Pope’em. Ten zapuścił się dwadzieścia metrów w głąb polany i klęka w śniegu._
_– Co jest, Arnie?_
_Pope macha na Pilchera, żeby podszedł._
_Grupa zbiera się wokół Pope’a, który pokazuje na ślady._
_– Ludzkie? – pyta Pilcher._
_– Mają rozmiar śladu ludzkiej stopy, ale rozstaw zupełnie się nie zgadza._
_– Dlaczego?_
_– Czymkolwiek jest to coś, poruszało się na czterech kończynach. Widzicie? – Pope dotyka śniegu. – Tu są tylne nogi. Tam przednie. Spójrzcie na odległość między śladami. To cholernie długi krok._
***
_W południowo-zachodnim zakątku doliny, pośród karłowatych dębów i topoli osikowych znajdują głazowisko. Pilcher kuca, żeby przyjrzeć się jednemu z głazów, zgarnia śnieg z podstawy. Marmur, niegdyś wypolerowany, z biegiem lat stał się chropowaty._
_– Co to za kamienie? – pyta Pam, przesuwając dłonią po podobnej bryle._
_– Ruiny cmentarza – odpowiada Pilcher. – Inskrypcje uległy erozji. To wszystko, co zostało z Wayward Pines z XXI wieku._
***
_Wracają do superstruktury._
_Wszyscy są osłabieni._
_Wszyscy zmarznięci._
_Znowu sypie gęsty śnieg, za całunem bieli majaczą skały i wiecznie zielone rośliny._
_– Chyba nikogo nie ma w domu – zauważa Leven._
_– Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobimy, będzie wysłanie dronów – mówi Pilcher. – Poślemy je do Boise, Missouli, nawet do Seattle. Dowiemy się, czy cokolwiek przetrwało._
_Po własnych śladach wracają do lasu. Grupę ogarnia cisza, ale po chwili, w dolinie za nimi, rozlega się słaby, niepokojący krzyk, który odbija się echem od ośnieżonych szczytów._
_Wszyscy się zatrzymują._
_Pierwszemu krzykowi odpowiada drugi, niższy, ale wyrażający takie samo połączenie smutku i agresji._
_Pope otwiera usta, żeby coś powiedzieć, gdy nagle w okolicznych lasach rozbrzmiewa prawdziwa kanonada krzyków._
_Pędzą_ _po śniegu, najpierw truchtem, ale gdy krzyki się zbliżają, wszyscy przyspieszają do sprintu._
_Około stu metrów od tunelu nogi odmawiają Pilcherowi posłuszeństwa, pot cieknie mu po twarzy. Pozostali dobiegli już do portalu. Właśnie wchodzą do środka, ponaglają Pilchera, ich głosy mieszają się z krzykami._
_Obraz świata rozmywa się w oczach Pilchera._
_Ogląda się za siebie._
_Wśród sosen dostrzega ruch – ścigają go jasne postacie na czterech nogach._
_Dysząc, chwyta powietrze i myśli: „Zginę pierwszego dnia po wyjściu z zawieszenia”._
_Świat czernieje, jego twarz kostnieje z zimna._
_Nie stracił przytomności._
_Po prostu leży twarzą w śniegu i nie może się ruszyć._
_Krzyki się zbliżają, ktoś nagle podnosi go z puchu. Przewieszony przez ramię Arnolda Pope’a Pilcher widzi zeskakujące z drzew i nadciągające człekokształtne stworzenia, najbliższe o kilkanaście metrów od nich._
_Pope wpycha go w tytanowe drzwi, a gdy Pilcher pada na ziemię, Pope gramoli się do środka._
_Pilcher leży z twarzą przyciśniętą do zimnego betonu._
_– Cofnij się! – krzyczy Pope. – Leżysz tuż przy drzwiach!_
_Portal się zatrzaskuje._
_Po drugiej stronie rozlega się łomotanie o metal._
_Pilcher, wreszcie bezpieczny, stopniowo traci przytomność._
_Ostatnią rzeczą, jaką słyszy przed osunięciem się w mrok, są słowa Pam przekrzykującej ogólną histerię:_
_– Co to, kurwa, za stwory!?_
Witajcie w Wayward Pines, ostatnim mieście.
Agent służb specjalnych Ethan Burke przybył do Wayward Pines w stanie Idaho trzy tygodnie temu. W tym mieście ludziom mówi się, kogo mają poślubić, gdzie mieszkać, gdzie pracować. Dzieci uczą się, że twórca miasta David Pilcher jest bogiem. Nikomu nie wolno opuścić tego miejsca, a zadawanie pytań można przypłacić życiem.
Ethan odkrył jednak zdumiewającą tajemnicę o tym, co znajduje się za podłączonym do prądu ogrodzeniem, które otacza Wayward Pines i chroni je przed przerażającym światem. Z powodu tej tajemnicy wszyscy mieszkańcy są we władzy szaleńca i armii jego zwolenników. Teraz groza ma sforsować ogrodzenie i zmieść z powierzchni ziemi kruchą resztkę ludzkości.I z wichru Pan odpowiedział
Hiobowi tymi słowami:
„Któż tu zaciemnić chce zamiar słowami nierozumnymi?
Przepasz no biodra jak mocarz!
Będę cię pytał – pouczysz Mnie.
Gdzieś był, gdy zakładałem ziemię?
Powiedz, jeżeli znasz mądrość.
Kto wybadał jej przestworza?
Wiesz, kto ją sznurem wymierzył?
Na czym się słupy wspierają?
Kto założył jej kamień węgielny
ku uciesze porannych gwiazd,
ku radości wszystkich synów Bożych? ”
Biblia Tysiąclecia,
Księga Hioba, 38, 1–7JESTEŚMY OSTATNIMI PRZEDSTAWICIELAMI NASZEGO GATUNKU, KOLONIĄ LUDZI Z POCZĄTKU XXI WIEKU. MIESZKAMY W GÓRACH DAWNEGO STANU IDAHO, W MIEŚCIE O NAZWIE WAYWARD PINES. NASZE WSPÓŁRZĘDNE GEOGRAFICZNE TO 44 STOPNIE, 13 MINUT SZEROKOŚCI PÓŁNOCNEJ I 114 STOPNI, 56 MINUT, 16 SEKUND DŁUGOŚCI ZACHODNIEJ.
JEST TAM KTO?
Fragment głosowego i nadawanego alfabetem Morse’a komunikatu radiowego, który od jedenastu lat jest w kółko wysyłany z superstruktury Wayward Pines na wszystkich częstotliwościach fal krótkich.| DAVID PILCHER |
SUPERSTRUKTURA
WAYWARD PINES
CZTERNAŚCIE LAT WCZEŚNIEJ
_Otwiera oczy._
_Skostniały z zimna._
_Drży._
_Pulsujący ból głowy._
_Nad nim stoi ktoś w masce chirurgicznej, twarz jest nieostra._
_Nie wie, gdzie się znajduje, nie wie nawet, kim jest._
_Wyraźnie rysująca się maska zbliża się do jego ust._
_Głos – kobiecy głos – mówi nagląco:_
_– Weź długi, głęboki_ _wdech i nie przestawaj oddychać._
_Gaz, który wdycha, jest ciepłym tlenem o dużym stężeniu. Tlen spływa tchawicą i eksploduje w płucach upragnionym ciepłem. Pochylona kobieta ma usta zasłonięte maską, ale on widzi w jej oczach, że się do niego uśmiecha._
_– Lepiej? – pyta._
_On potakuje. Twarz kobiety nabiera ostrości. Jej głos… Jest w nim coś znajomego. Może nie w samym brzmieniu, ale w uczuciach, jakie w nim budzi. Opiekuńczy. Niemal matczyny._
_– Boli cię głowa? – pyta kobieta._
_Potakuje._
_– Ból wkrótce ustąpi. Wiem, że czujesz się zdezorientowany._
_Skinienie_ _głową._
_– To całkowicie normalne. Wiesz, gdzie się znajdujesz?_
_Potrząsa głową._
_– Wiesz, kim jesteś?_
_Potrząsa głową._
_– To_ _też nie jest powód do obaw. Krew krąży w twoich żyłach dopiero od trzydziestu pięciu minut. Człowiek zazwyczaj orientuje się w sytuacji dopiero po paru godzinach._
_Patrzy na światła nad głową: długie jarzeniówki, o wiele za jasne._
_Otwiera usta._
_– Nie próbuj jeszcze mówić. Mam ci wyjaśnić, co się dzieje?_
_Skinienie głową._
_– Nazywasz się David Pilcher._
_Wydaje mu się, że ta informacja brzmi właściwie. Na poziomie, którego nie potrafi w pełni uchwycić, czuje, że to jego nazwisko, a przynajmniej, że jest to gwiazda należąca do jego nieba._
_– Nie jesteś w szpitalu. Nie przeżyłeś wypadku samochodowego ani zawału. Nic podobnego._
_Chce powiedzieć, że nie może się ruszać. Że jest mu śmiertelnie zimno i czuje lęk._
_Kobieta w masce mówi dalej:_
_– Właśnie wyprowadziliśmy cię ze stanu zawieszenia funkcji życiowych. Wszystkie twoje narządy funkcjonują bez zarzutu. Spałeś tysiąc osiemset lat w jednym z tysiąca modułów zawieszających, które sam stworzyłeś. Wszyscy jesteśmy niezmiernie podnieceni. Twój eksperyment się powiódł. Dziewięćdziesiąt siedem procent ekipy przeżyło stan zawieszenia. To o kilka punktów procentowych więcej, niż zakładałeś. Gratuluję._
_Pilcher leży na łóżku na kółkach i mruży oczy w ostrym świetle._
_Monitor pracy serca, do którego jest podłączony, zaczyna szybciej pikać, ale przyczyną nie jest lęk ani stres._
_Przyczyną jest uniesienie._
_W ciągu pięciu sekund wszystko do niego wraca._
_Przypomina sobie, kim jest._
_Gdzie się znajduje._
_Dlaczego istnieje._
_Niczym kamera sunąca po twarzach._
_Pilcher_ _podnosi rękę – ciężką jak kawał granitu – po czym ściąga z ust maskę. Podnosi wzrok na pielęgniarkę. Po raz pierwszy od blisko dwóch tysiącleci odzywa się, ochryple, ale wyraźnie:_
_– Czy ktoś wyszedł na zewnątrz?_
_Kobieta zdejmuje maskę. To Pam. Ma dwadzieścia lat i po długim, jakże długim śnie, przypomina zjawę._
_Mimo to jest bardzo piękna._
_Pam się uśmiecha._
_– Wiesz, że bym na to nie pozwoliła, Davidzie. Czekaliśmy na ciebie._
***
_Sześć godzin później Pilcher idzie chwiejnym krokiem przez korytarz na Poziomie 1. Asystują mu Ted Upshaw, Pam, Arnold Pope oraz niejaki Francis Leven. Ten ostatni nosi oficjalnie tytuł stewarda superstruktury i mówi z szybkością karabinu maszynowego._
_– … siedemset osiemdziesiąt trzy lata temu mieliśmy uszkodzenie kadłuba arki, ale czujniki próżniowe to wychwyciły._
_– Czyli nasze zapasy… – mówi Pilcher._
__ _– Przeprowadzam cały szereg testów, ale wygląda na to, że wszystko przetrwało w nienaruszonym stanie._
_– Ile osób z załogi obudzono?_
_– Tylko osiem, włącznie z nami._
_Dotarli do automatycznych szklanych drzwi, prowadzących do jaskini o powierzchni ponad pięciu tysięcy hektarów, pełniącej funkcję magazynu na zapasy i materiały budowlane. Jaskinia, czule zwana arką, jest jednym ze szczytowych osiągnięć ludzkiej ambicji i talentu inżynieryjnego._
_W powietrzu unosi się wilgotny, mineralny zapach._
_Z sufitu zwieszają się ogromne kuliste lampy, które ciągną się jak okiem sięgnąć w głąb jaskini._
_Podchodzą do Humvee’a zaparkowanego przed wlotem do tunelu, Pilcherowi już brakuje tchu, w nogach czuje zbliżające się skurcze._
_Pope prowadzi._
_Oświetlenie jarzeniowe tunelu jeszcze nie funkcjonuje, więc Humvee toczy się w dół pod kątem piętnastu stopni w deprymującą ciemność, rozjaśnianą tylko przednimi światłami, odbijającymi się od wilgotnych skał._
_Pilcher siedzi z przodu, obok swojego człowieka od mokrej roboty._
_Wciąż czuje się zdezorientowany, ale stopniowo wraca do siebie._
_Jego ludzie powiedzieli mu, że stan zawieszenia trwał tysiąc osiemset lat, ale z każdym wdechem wydaje mu się to coraz mniej możliwe. Pilcher ma wrażenie, że zaledwie kilka godzin minęło od zabawy sylwestrowej w 2013 roku, kiedy on i cała załoga spełnili toast szampanem Dom Pérignon, rozebrali się do naga, po czym weszli do modułów zawieszających._
_W miarę jak zjeżdżają w dół, czuje w uszach ucisk wywołany różnicą ciśnień._
_W brzuchu narasta nerwowe łaskotanie._
_Pilcher zerka przez ramię na siedzącego z tyłu Levena, szczupłego młodego człowieka o twarzy dziecka i oczach mędrca._
_– Możemy bez obaw oddychać w tej atmosferze? – pyta Pilcher._
_– Owszem, uległa zmianie, ale tylko nieznacznie – odpowiada Leven. – Tlen i azot nadal są, dzięki Bogu, głównymi składnikami. Obecnie jednak w powietrzu jest o jeden procent więcej tlenu i o jeden procent mniej azotu. Gazy cieplarniane powróciły do poziomu z czasów przedindustrialnych._
_– Rozumiem, że rozpoczęliście już dekompresję superstruktury?_
_– Przystąpiliśmy do niej niezwłocznie. Już zasysamy powietrze z zewnątrz._
_– Jeszcze jakieś istotne informacje?_
_– Nasze organizmy odzyskają pełnię sił i zaadaptują się dopiero za kilka dni._
_– Co pokazuje nasz zegar elektronowy?_
_– Dziś_ _jest czternasty lutego roku Pańskiego trzy tysiące osiemset trzynastego – mówi Leven z szerokim uśmiechem. – Wesołych walentynek dla wszystkich._
***
_Arnold Pope zatrzymuje Humvee’a, długie światła odbijają się od tytanowego portalu chroniącego przed światem zewnętrznym tunel, superstrukturę oraz wszystkich śpiących._
_Pope gasi silnik, ale nie wyłącza świateł._
_Wszyscy wysiadają z wozu, a Pope idzie na tył i otwiera drzwi bagażowe._
_Z półki zdejmuje strzelbę powtarzalną._
_– Na miłość boską, Arnie – mówi Pilcher. – Jesteś nieuleczalnym pesymistą._
_– Za to płacisz mi ciężką forsę, nie? Gdyby to ode mnie zależało, jechaliby z nami wszyscy ochroniarze._
_– Nie, na razie wszystko ma przebiegać kameralnie._
_– Pam, mogłabyś tu poświecić latarką? – odzywa się Leven._
_Kiedy_ _dziewczyna kieruje światło na koło otwierające portal, Pilcher mówi:_
_– Odczekajmy chwilę._
_Leven się prostuje._
_Pope podchodzi bliżej._
_Ted i Pam zwracają się ku niemu._
_Pilcher wciąż ma ochrypły głos od środków farmakologicznych, którymi go obudzono._
_– Nie pozwólmy, by ta chwila nam umknęła – mówi, a jego ludzie przyglądają mu się uważnie. – Czy wszyscy pojmujecie, czego dokonaliśmy? Oto odbyliśmy najniebezpieczniejszą i najśmielszą podróż w historii ludzkości. Nie w przestrzeni. W czasie. Wiecie, co czeka na nas za tymi drzwiami?_
_Pilcher pozwala, by pytanie zawisło w powietrzu._
_Nikt nie reaguje._
_– Czyste odkrycie._
_– Nie rozumiem – przyznaje Pam._
_– Już to mówiłem, ale powtórzę. Oto Neil Armstrong schodzi po stopniach Apollo 11, by po raz pierwszy stanąć na Księżycu. Bracia Wright testują samolot w Kitty Hawk. Kolumb wychodzi na brzeg Nowego Świata. Nie sposób stwierdzić, co leży za tym portalem._
_– Przewidywałeś, że ludzkość wyginie – mówi Pam._
_– Owszem, ale moje przewidywania nie były niczym innym niż właśnie tym. Przewidywaniami. Mogłem się mylić. Za tymi drzwiami mogą stać wieżowce wysokie na trzy tysiące metrów. Wyobraźcie sobie człowieka z dwieście trzynastego roku, który wkracza w rok dwa tysiące trzynasty. „Najpiękniejszą rzeczą, jakiej możemy doświadczyć, jest tajemnica”. To słowa Alberta Einsteina. Powinniśmy smakować tę chwilę._
_Leven kieruje uwagę na koło otwierające drzwi, zaczyna obracać nim w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara._
_Kiedy koło zatrzymuje się w pozycji docelowej, Leven mówi:_
_– Czy zechce pan pełnić honory?_
_Pilcher podchodzi do portalu._
_– To ta zapadka._
_Pilcher otwiera zapadkę._
_Przez chwilę nic się nie dzieje._
_Światła Humvee’a gasną._
_Mrok rozjaśnia tylko mizerna latarka Pam._
_Pod ich stopami rozlega się jęk przypominający skrzypienie starego statku._
_Ciężkie drzwi portalu dygoczą i zaczynają ustępować._
_Potem…_
_Chodnik zalewa światło, sunie ku nim jaskrawa plama._
_Serce Pilchera wali jak młotem._
_To najbardziej ekscytująca chwila jego życia._
_Na chodnik sypie się śnieg, tunel przecina porażający mróz. Pilcher mruży oczy w świetle._
_Gdy wysoki na sto dwadzieścia centymetrów portal otwiera się na oścież, świat ukazuje się niczym obraz._
_Widzą smagany śnieżycą las sosnowy pełen głazów._
***
_Stąpając w miękkim, głębokim na trzydzieści centymetrów puchu, wchodzą do lasu._
_Jest ciszej niż cicho._
_Szepcze padający śnieg._
_Po blisko dwustu metrach Pilcher staje. Reszta robi to samo._
_– Wydaje mi się, że tędy biegła droga do Wayward Pines._
_Stoją w gęstym sosnowym lesie, nigdzie nie widać ani śladu drogi._
_Pilcher wyciąga kompas._
***
_Idą na północ, w dolinę._
_Nad nimi piętrzą się sosny._
_– Ciekawe, ile razy ten las palił się i odrastał – odzywa się Pilcher._
_Zmarzł. Bolą go nogi. Pewien jest, że pozostali czują podobną słabość, ale nikt się nie skarży._
_Grupa brnie dalej, aż do miejsca, w którym drzewa się kończą. Pilcher nie wie dokładnie, jak daleko zaszli. Śnieg przestał padać i Pilcher po raz pierwszy widzi coś znajomego: potężne skalne zbocza, które przed blisko dwoma tysiącami lat otaczały miasteczko Wayward Pines._
_Sam się dziwi, jaką otuchą napawa go ponowny widok tych gór. Dwa tysiąclecia to długi okres w odniesieniu do lasów i rzek, ale zbocza wyglądają praktycznie tak samo. Jak starzy przyjaciele._
_Wkrótce grupa staje w samym środku doliny._
_Nie ostał się ani jeden dom._
_Nie ma nawet śladu ruin._
_– Jakby tu nigdy nie było miasta – mówi Leven._
_– Co to znaczy? – pyta Pam._
_– Co „co znaczy”? – dopytuje Pilcher._
_– Że przyroda odzyskała, co do niej należało. Miasto zniknęło._
_– Trudno stwierdzić. Może Idaho jest teraz wielkim rezerwatem. Może Idaho już nie ma. Musimy się sporo dowiedzieć o tym nowym świecie._
_Pilcher rozgląda się za Pope’em. Ten zapuścił się dwadzieścia metrów w głąb polany i klęka w śniegu._
_– Co jest, Arnie?_
_Pope macha na Pilchera, żeby podszedł._
_Grupa zbiera się wokół Pope’a, który pokazuje na ślady._
_– Ludzkie? – pyta Pilcher._
_– Mają rozmiar śladu ludzkiej stopy, ale rozstaw zupełnie się nie zgadza._
_– Dlaczego?_
_– Czymkolwiek jest to coś, poruszało się na czterech kończynach. Widzicie? – Pope dotyka śniegu. – Tu są tylne nogi. Tam przednie. Spójrzcie na odległość między śladami. To cholernie długi krok._
***
_W południowo-zachodnim zakątku doliny, pośród karłowatych dębów i topoli osikowych znajdują głazowisko. Pilcher kuca, żeby przyjrzeć się jednemu z głazów, zgarnia śnieg z podstawy. Marmur, niegdyś wypolerowany, z biegiem lat stał się chropowaty._
_– Co to za kamienie? – pyta Pam, przesuwając dłonią po podobnej bryle._
_– Ruiny cmentarza – odpowiada Pilcher. – Inskrypcje uległy erozji. To wszystko, co zostało z Wayward Pines z XXI wieku._
***
_Wracają do superstruktury._
_Wszyscy są osłabieni._
_Wszyscy zmarznięci._
_Znowu sypie gęsty śnieg, za całunem bieli majaczą skały i wiecznie zielone rośliny._
_– Chyba nikogo nie ma w domu – zauważa Leven._
_– Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobimy, będzie wysłanie dronów – mówi Pilcher. – Poślemy je do Boise, Missouli, nawet do Seattle. Dowiemy się, czy cokolwiek przetrwało._
_Po własnych śladach wracają do lasu. Grupę ogarnia cisza, ale po chwili, w dolinie za nimi, rozlega się słaby, niepokojący krzyk, który odbija się echem od ośnieżonych szczytów._
_Wszyscy się zatrzymują._
_Pierwszemu krzykowi odpowiada drugi, niższy, ale wyrażający takie samo połączenie smutku i agresji._
_Pope otwiera usta, żeby coś powiedzieć, gdy nagle w okolicznych lasach rozbrzmiewa prawdziwa kanonada krzyków._
_Pędzą_ _po śniegu, najpierw truchtem, ale gdy krzyki się zbliżają, wszyscy przyspieszają do sprintu._
_Około stu metrów od tunelu nogi odmawiają Pilcherowi posłuszeństwa, pot cieknie mu po twarzy. Pozostali dobiegli już do portalu. Właśnie wchodzą do środka, ponaglają Pilchera, ich głosy mieszają się z krzykami._
_Obraz świata rozmywa się w oczach Pilchera._
_Ogląda się za siebie._
_Wśród sosen dostrzega ruch – ścigają go jasne postacie na czterech nogach._
_Dysząc, chwyta powietrze i myśli: „Zginę pierwszego dnia po wyjściu z zawieszenia”._
_Świat czernieje, jego twarz kostnieje z zimna._
_Nie stracił przytomności._
_Po prostu leży twarzą w śniegu i nie może się ruszyć._
_Krzyki się zbliżają, ktoś nagle podnosi go z puchu. Przewieszony przez ramię Arnolda Pope’a Pilcher widzi zeskakujące z drzew i nadciągające człekokształtne stworzenia, najbliższe o kilkanaście metrów od nich._
_Pope wpycha go w tytanowe drzwi, a gdy Pilcher pada na ziemię, Pope gramoli się do środka._
_Pilcher leży z twarzą przyciśniętą do zimnego betonu._
_– Cofnij się! – krzyczy Pope. – Leżysz tuż przy drzwiach!_
_Portal się zatrzaskuje._
_Po drugiej stronie rozlega się łomotanie o metal._
_Pilcher, wreszcie bezpieczny, stopniowo traci przytomność._
_Ostatnią rzeczą, jaką słyszy przed osunięciem się w mrok, są słowa Pam przekrzykującej ogólną histerię:_
_– Co to, kurwa, za stwory!?_
więcej..
