Księga Bezimiennej Akuszerki - ebook

_Książka ta nie powsta­łaby bez wspar­cia całego mojego ple­mie­nia._

_Nie­zmier­nie dzię­kuję moim piszą­cym przy­ja­cio­łom, któ­rzy tole­ro­wali moje prze­pi­sy­wa­nia i imper­ty­nenc­kie pyta­nia. Tam­tego lata, które zmie­niło nas wszyst­kich, każdy z SCWP miał w tym swój udział i za to im dzię­kuję. Pisa­rzom nie stam­tąd – Ste­pha­nie, Ashowi i Avery – dzię­kuję z głębi mojego atra­men­to­wego serca. Jeste­ście aku­sze­rami tej histo­rii._

_Muszę też podzię­ko­wać Robin, praw­dzi­wej położ­nej, za wszyst­kie infor­ma­cje i naprawdę prze­ra­ża­jące obrazy medycz­nych oso­bli­wo­ści._

_Muszę podzię­ko­wać Devi­nowi, który ni­gdy nie udaje zain­te­re­so­wa­nia, kiedy go nie odczuwa, za to sku­pia się niczym laser, gdy zacie­kawi go dany pro­jekt._

_Muszę podzię­ko­wać mamie, która dała mi pomysł niczym pło­nącą pochod­nię w ciem­nym kącie tej książki, zanim prze­czy­tała choćby pierw­szą linijkę._

_Muszę podzię­ko­wać Di – była jak test, który ta książka musiała zdać. Przede wszyst­kim jed­nak jak zawsze muszę podzię­ko­wać mojemu mężowi Joh­nowi. Mojemu pierw­szemu czy­tel­ni­kowi, naj­lep­szemu kry­ty­kowi, towa­rzy­szowi we wszyst­kim – to Tobie dedy­kuję tę pracę._PRO­LOG

Matka Ina zastu­kała pal­cami w swój pusty drew­niany brzuch. Przy­mo­co­wany był na jej ramio­nach i nisko na ple­cach, two­rząc z przodu wybrzu­sze­nie suge­ru­jące dzie­wiąty mie­siąc ciąży. Matka Ina była bar­dzo stara, za stara na to, żeby naprawdę być w ciąży. Włosy miała siwe i tak krót­kie, że widać przez nie było czarną, lśniącą skórę głowy. Znów zastu­kała, jej cien­kie palce zabęb­niły, po sali poniósł się echem pusty dźwięk. Ryt­micz­nie poskro­bała paznok­ciami o drewno, skry­bo­wie pod­nie­śli na nią wzrok.

Sze­ściu chłop­ców, wszy­scy mniej wię­cej w wieku doj­rze­wa­nia. Twa­rze bez zaro­stu, oczy jasne w poran­nym świe­tle. Sala, w któ­rej sie­dzieli, była star­sza nawet od Iny. Budy­nek czę­ściowo się już zapadł. Naj­więk­sze pomiesz­cze­nia były kie­dyś salami gim­na­stycz­nymi, teatrami i audy­to­riami, ale przez te wszyst­kie lata stop­niowo nisz­czały, aż w końcu zupeł­nie się roz­pa­dły pod wpły­wem desz­czu lub śniegu. Dłu­gie kory­ta­rze biur stały puste. W sza­fach z doku­men­tami zagnieź­dziły się wie­wiórki, a przez okna wpeł­zły gałę­zie drzew.

Wieś Iny potrze­bo­wała tylko trzech klas, które zamia­tano i w któ­rych zawsze utrzy­my­wano porzą­dek. Tablice i drew­niane ławki. Naj­trud­niej było napra­wić okna. Co zdol­niejsi rze­mieśl­nicy nauczyli się wyj­mo­wać dobre szyby z innych budyn­ków i ponow­nie je wyko­rzy­sty­wać, ale ni­gdy nie miały tego roz­miaru co trzeba. Do klasy wpa­dało słońce, choć więk­szość docie­rała tu przez stare płachty pla­stiku i akrylu. Świa­tła było dość.

Skry­bo­wie mieli dobre pióra. Szko­lili się od dziecka, naj­pierw uży­wa­jąc atra­mentu z orze­cha wło­skiego i z jagód, aż w końcu pod­ra­stali na tyle, że można im było powie­rzyć cenny atra­ment z kal­ma­rów lub mątew. Poła­wia­nie ich było trudne, kosz­towne i cza­so­chłonne. Każdy chło­piec miał sto­sik równo przy­cię­tego papieru z konopi i szklany kała­marz z gra­na­to­wym atra­mentem. Każdy miał rysik i wąską sta­lówkę. Każdy był dosko­nale wyszko­lony: równe pismo, ide­alne linie na każ­dej stro­nie. Pra­co­wali ostroż­nie, wydaj­nie. Stuk, stuk, stuk, palce Matki Iny bęb­niły po jej drew­nia­nym cią­żo­wym brzu­chu.

– Jeste­ście gotowi, chłopcy?

Odpo­wie­działa jej pełna sku­pie­nia cisza. Był to ich sygnał.

– Dobrze. Zosta­li­ście w tym roku wybrani do wyjąt­ko­wego pro­jektu. Wszy­scy kopio­wa­li­ście już frag­menty Księgi Bez­i­mien­nej Aku­szerki, prawda?

Kiwa­nie gło­wami.

Pode­szła do dużego drew­nia­nego biurka i ścią­gnęła z niego lekki mate­riał. Pod nim leżało dzie­więt­na­ście opra­wio­nych w skórę note­sów róż­nej wiel­ko­ści i gru­bo­ści. Nie­które były bar­dzo znisz­czone. Jeden był napuch­nięty i pomarsz­czony jakby po nasiąk­nię­ciu wodą. Po obu stro­nach widać było zadra­pa­nia na skó­rze. Chłopcy wycią­gali szyje, żeby na nie spoj­rzeć, ale nie wstali z miejsc.

Matka Ina ostroż­nie pod­nio­sła jeden z tomów, a chłopcy zoba­czyli irchę pod spodem. Matka Ina unio­sła tom tak, żeby mogli go dobrze widzieć. W dol­nym rogu okładki zło­tymi cyframi wytło­czony był rok.

Chłopcy wie­dzieli, jak stara jest Księga Bez­i­mien­nej Aku­szerki. Stu­dio­wali ją już, a histo­rie z niej opo­wia­dano im przez całe życie. Ta księga była o cztery lata star­sza niż te, które znali.

– Księga Bez­i­mien­nej Aku­szerki to tak naprawdę te dzie­więt­na­ście pamięt­ni­ków – zaczęła Matka Ina. – To, czego dotąd się uczy­li­ście, to tak zwany kanon. Zawiera opo­wieść umie­ra­ją­cych. Księgę umie­ra­ją­cych bar­dzo trudno się czyta, dzieją się w niej okropne rze­czy. Nie­któ­rzy z was mogą pła­kać, może wam być nie­do­brze. To nor­malne. Mnie także było słabo, kiedy ją czy­ta­łam. Nie­mal wszyst­kie matki czuły to samo. Wy, chłopcy, jeste­ście tak samo silni jak my i też może­cie się tak czuć. Uczy­li­ście się już o rojach i zna­cie Księgę Honusa. Ta część waszej nauki zakoń­czy się na Księ­dze bez­sen­nych. – Wska­zała do tyłu na sterty leżą­cych na biurku ksią­żek. – Oto reszta jej histo­rii. Kanon jest krótki, ale cała histo­ria jest dłuż­sza, bar­dziej skom­pli­ko­wana. Każ­dego roku zostaje wybrana grupa skry­bów, żeby sko­pio­wać cały cykl. W tym roku to wy jeste­ście tą grupą.

W sali zapa­no­wało oży­wie­nie. Chłopcy byli dumni, że to ich wybrano, i prze­jęci tym, że dowie­dzą się o wiele wię­cej, niż dotąd ich nauczono. Ich twa­rze drżały niczym pyszczki kró­li­ków. Byli jed­nak całe życie uczeni, że przy mat­kach mają być posłuszni i cisi, więc w sali sły­chać było led­wie szmer.

Matka Ina była z nich zado­wo­lona.

– Zacznie­cie dzi­siaj. Oto ory­gi­nały. Ludzie aż tak nam ufają. Nie możemy ich zawieść. To ozna­cza czę­ste mycie rąk. Posłańcy przy­niosą pod­grzaną wodę i czy­ste ręcz­niki. Ozna­cza to rów­nież, że będziemy musieli opu­ścić żalu­zje. Tak stary papier nie może być cały dzień nara­żony na dzia­ła­nie świa­tła sło­necz­nego. Będziemy pra­co­wać bar­dzo ostroż­nie i chro­nić te księgi, rozu­miemy się?

– Tak, Matko Ino – odpo­wie­dzieli jed­nym gło­sem.

Ski­nęła głową.

– Dobierz­cie się w pary. Każdy skryba musi roz­po­cząć wła­sną kopię, ale będzie­cie sobie poma­gać w opiece nad książką.

Zanio­sła pierw­szy tom dwóm chłop­com, któ­rzy pospiesz­nie zsu­nęli ławki. Cze­kali z dłońmi na bla­cie. Poło­żyła książkę na ławce, a oni przy­warli do niej wzro­kiem. Kiedy unio­sła okładkę, na pierw­szej stro­nie leżał luźny arku­sik papieru z konopi.

– Może­cie zaczy­nać.ROZ­DZIAŁ 2

1 maja

_Nie mam poję­cia, jaki dziś mamy dzień. Tak tu po pro­stu sie­dzia­łam chwilę, zasta­na­wia­jąc się nad tym, aż w końcu stwier­dzi­łam, że to chrza­nię. Jestem pra­wie pewna, że jest maj. Jesz­cze jest dość zimno, ale poja­wiły się już kwiaty. Jesz­cze nie jest cie­pło. Wię­cej mgły niż przed­tem. Ogła­szam, że to maj._

_Miesz­kam w piw­nicy jakiejś rudery na Capp Street. Jestem tu, odkąd zaczęły się pożary w Mis­sion. Mam apteczkę, scy­zo­ryk i nie­zły zapas żar­cia w pusz­kach. Zdo­by­wa­nie jedze­nia to praw­dziwe pie­kło i pew­nie w końcu tak wła­śnie zginę. Więk­szość tego, co mam, zna­la­złam w innych domach. Dwa dni temu natknę­łam się w sza­fie na rewol­wer. Przy­naj­mniej jest to broń, którą potra­fię się posłu­gi­wać. Roz­ło­ży­łam go, wyczy­ści­łam, spę­dzi­łam tro­chę czasu na przy­zwy­cza­ja­niu się do tego uczu­cia, gdy się go trzyma w dłoni. Zna­jo­mego uczu­cia. Daję radę prze­szu­ki­wać domy i biura. Po tam­tej gale­rii han­dlo­wej prze­ra­stają mnie wszel­kie sklepy. Zbyt otwarta prze­strzeń, za dużo kry­jó­wek._

_Udało mi się dotrzeć do szpi­tala. Szu­ka­łam Jacka albo jakie­goś śladu po nim. Minął już rok = sucho = krypta = chrza­nić to. Nic. Wró­ci­łam do miesz­ka­nia, nie dałam rady wejść. Pew­nie myślał, że umie­ram. Trudno mu się dzi­wić. Zosta­wi­łam wia­do­mość. Czas zatrzy­mał się już dawno temu. Czas w ogóle ni­gdy nie był cza­sem. Cyfrowe zegary zga­sły._

_Nie mam do kogo otwo­rzyć gęby. Od dawna. Ostat­nia kobieta na ziemi. Zwa­riuję, jeśli nie poga­dam z kimś poza mną samą. To = tamto. Sub­sty­tu­cja. Ściema._

_A więc ple­cak. Dzien­nik, na samym dnie, pła­sko. Jedze­nie i butelki z wodą. W apteczce: woj­skowy zestaw do opa­try­wa­nia ran, wszyst­kie środki dezyn­fe­ku­jące i anty­bio­tyki, jakie mi zostały. Dwa miej­scowe. Te łatwo zastą­pić. 86 dawek hor­mo­nal­nego zastrzyku domię­śnio­wego hamu­ją­cego owu­la­cję i pudełko strzy­ka­wek. Dwa opa­ko­wa­nia pla­strów. Trzy duże pudełka z krąż­kami. Wszystko to = główna kie­szeń. Kie­sze­nie zewnętrzne: wszyst­kie tam­pony O.B., jakie mi zostały, dwie latarki, dwa­na­ście bate­rii, cztery zapal­niczki i mapa = wystar­czy, żeby roz­bić obóz w Zatoce Wschod­niej i wypra­wiać się dalej._

_Nie wiem, czy tam jest dużo lepiej. Widzia­łam pożary na wzgó­rzach Oakland, sza­lały bez żad­nych prze­szkód, w końcu wyga­siły je desz­cze. Chyba lepiej to wygląda bar­dziej na pół­noc, w oko­li­cach Ber­ke­ley. Może ruszę w stronę uni­werku i tam posza­bruję. A potem dalej. Na pół­noc. Z tego, co udało mi się pod­słu­chać, ludzie chcą iść na połu­dnie = ja idę na pół­noc._

_Wczo­raj mała grupka. Tak bli­sko, że mnie zbu­dzili. W pierw­szej chwili spa­ni­ko­wa­łam, myśla­łam, że dostali się do domu. Szli mię­dzy budyn­kami, w końcu zatrzy­mali się w tym naprze­ciwko. Wzię­łam się w garść, pod­słu­cha­łam roz­mowę na zewnątrz._

_– Na połu­dnie, na San Diego. Podobno w Mek­syku nie jest źle. Może mogli­by­śmy żyć sobie na plaży w Baja, cho­dzić na ryby._

_– Może, stary. Ale musimy zna­leźć auto. Mam dość łaże­nia wszę­dzie pie­chotą, kurwa. Może na 101. znaj­dziemy coś, co jesz­cze będzie jeź­dziło._

_Trzeci par­sk­nął śmie­chem._

_– Nawet jakby jeź­dziło, nie dałoby się jechać. Wszystko jest zablo­ko­wane. Ale może sko­ło­wa­li­by­śmy jakieś motory. Tylko trzeba by aż pięć._

_– Cztery. Suka może jechać z tyłu._

_Znów śmiech. Wsłu­chi­wa­łam się w ich cich­nące kroki, wła­sne walące serce. Czyli było ich czte­rech._

_I jedna kobieta. Sie­dzia­łam w szafce na ogro­dowe narzę­dzia, póki przez długi czas nie sły­chać już było niczego. Oko­lica = przez całe tygo­dnie tylko duchy, ale czas się ruszyć. Ludzie idą w dół pół­wy­spu i nie ma cudu, żeby mnie nie zła­pali na moście. Może do mariny, tam ukraść łódkę. Żaglową oczy­wi­ście. Wszystko na ben­zynę prze­pa­dło = nie będę sza­bro­wać ben­zyny, nawet jeśli oni jej aku­rat nie szu­kają. W życiu nie żeglo­wa­łam, ale to nie­da­leko. Pójdę jutro albo poju­trze. Jutro. W nocy. Muszę spier­da­lać. Spa­dać._

_Suka. Pamię­tać, żeby tak mówić. Suka jedzie. Daj żar­cie, suko. Nie gadać jak baba._

_Tylko mocne słowa._

_Syl­wetka i postawa. Śmiech. Luz. Tylko żar­tem. Suka._

Czer­wiec

_Wydo­sta­nie się z mia­sta zaj­muje mi wię­cej czasu, niż myśla­łam. Ze dwa tygo­dnie waha­nia się. Bałam się wyściu­bić nos z piw­nicy. Zja­dłam wszystko, co mia­łam. Spa­łam tylko w ciągu dnia. Słuch = pra­wie wró­cił, choć nie wiem, czy prawe ucho kie­dy­kol­wiek będzie funk­cjo­no­wało jak daw­niej. Pako­wa­łam się i roz­pa­ko­wy­wa­łam. Nie­na­wi­dzi­łam każ­dego kolej­nego dnia i pani­ko­wa­łam każ­dej nocy_. _Jak baba_. _W końcu ucie­kłam tej nocy, kiedy usły­sza­łam moto­cykl. Nowy, tunin­go­wany. Jeź­dził po uli­cach tuż przed świ­tem. Wyda­wało mi się, że rwie mi nerwy. Odje­chał na tyle daleko, że prze­sta­łam go sły­szeć. Uzna­łam, że już czas. Umo­co­wa­łam nóż i pisto­let. Zało­ży­łam ple­cak. Pie­chotą. Moja zmiana wize­runku wyszła jako tako. Jestem wysoka. W miesz­ka­niu w Mis­sion zna­la­złam pod­ko­szu­lek mode­lu­jący, który pozwala ukryć cycki. Dzięki wam, trans­we­styci z prze­szło­ści. Tro­chę za mały, strasz­nie obci­sły. Ogo­li­łam głowę._

_Nie było łatwo. Zdo­by­łam bojówki i woj­skowe buty, do tego kilka luź­nych koszul i jesz­cze bluza z kap­tu­rem. Brody nie wycza­ruję. Nie zna­la­złam żad­nej w skle­pie z prze­bra­niami ani nic. Uzna­łam, że trzeba poprze­stać na bru­dze­niu jej co rano. Przed lustrem w bla­sku świecy. Łatwo nie jest._

_Wyglą­dam jak młody, znie­wie­ściały facet. Ktoś w typie Joego. Muszę zacząć robić wię­cej pom­pek._

_Wypro­sto­wać się, bio­dra sztywno. Nie koły­sać nimi. Stopy pła­sko. Lekko się zgar­bić. Ręce zwi­sają luźno. Nie gesty­ku­lo­wać. Wzrok wbić w zie­mię. Dło­nie zaci­skać w pię­ści. Sia­dać z roz­sta­wio­nymi kola­nami. Dosto­so­wać się. Nie prze­chy­lać głowy. Nie przy­gry­zać wargi. Prze­ry­wać. Wypra­co­wać sobie niski śmiech._

Zanim zna­la­zła żaglówkę, która nie byłaby znisz­czona ani zupeł­nie zaplą­tana, było już dobrze po wscho­dzie słońca. Czuła się okrop­nie odsło­nięta, tak nagle na zewnątrz. Myślała, że tak będzie lepiej, bo nie będzie musiała ska­kać do wody. Łódka nazy­wała się _Circe_ i to nie brzmiało dobrze, ale nie mogła sobie przy­po­mnieć dla­czego. Obej­rzała ją uważ­nie, żeby się upew­nić, że trzyma ją tylko lina. Polu­zo­wała cumę i weszła na pokład, żeby ode­pchnąć się od nabrzeża dłu­gim kijem. Odpływ zaczął ją odda­lać od brzegu. Szło jej nie­źle.

_Jasna cho­lera. To się może udać. Może to roz­pra­cuję i uda mi się poże­glo­wać wzdłuż brzegu._

To uczu­cie znik­nęło jed­nak po kilku minu­tach, kiedy stało się jasne, że nie ma poję­cia o żeglu­dze. Pokrę­ciła jakąś korbą i z prze­ję­ciem patrzyła, jak pod­nosi się żagiel. Zła­pał wiatr i pocią­gnął łódkę do tyłu. Wcią­gnęła drugi żagiel, ale zaczął tylko bez sensu łopo­tać, wcale nie przy­spie­sza­jąc sprawy. Mało jej nie wal­nął roz­pę­dzony bom i musiała mocno pokom­bi­no­wać, żeby go do cze­goś przy­wią­zać. O tym, że łódki mają stery, przy­po­mniała sobie, dopiero kiedy była na środku zatoki, dry­fu­jąc po niej bez celu. Kiedy zna­la­zła rum­pel, pró­bo­wała skrę­cić na wschód. Nawet dzia­łało, ale potem prze­stało wiać. Zaczęła się poważ­nie zasta­na­wiać nad tym, czy reszty trasy nie powinna poko­nać wpław. Łódka prze­pły­nęła pod mostem Rich­mond, sunąc rów­no­le­gle do brzegu z jakimś prą­dem. Zagu­biona na morzu.

Usły­szała wysoki jęk motoru.

Odwró­ciła się natych­miast. W jej stronę pędziła mała moto­rówka z nie­wiel­kim sil­ni­kiem zabur­to­wym. Był w niej tylko jeden męż­czy­zna. Spięła się cała.

Pod­pły­nął do jej burty.

– Hej, dokąd to niby zabie­rasz?

Wzru­szyła ramio­nami i sta­ra­jąc się mówić jak naj­niż­szym gło­sem, rzu­ciła:

– Tylko prze­pły­wam zatokę, stary.

– Trzeba było przejść przez tunel. Po co to wszystko uru­cha­miać?

Zasta­na­wiała się nawet nad tym, czy nie ruszyć tune­lem metra. Ale nie mogła znieść myśli, że się zgubi gdzieś tam pod zie­mią. Zlu­stro­wała go, kiedy jego łódź się zbli­żyła. Był drobny i schludny. Jego dło­nie na wio­słach były dłu­gie, smu­kłe, z ele­ganc­kimi pal­cami. Nie wyglą­dał groź­nie. Nawet nie pró­bo­wał.

– Myśla­łem, że będzie łatwiej. Ale pora­dzę sobie.

– Może lepiej cię prze­wiozę?

– Nie mam nic na wymianę.

Jeśli spró­buje przejść na jej łódź, zwy­czaj­nie zepchnie go za burtę. Pro­ste. Niech sobie radzi, gdy ona odpły­nie.

Zapach soli uno­sił się nad cie­płą powierzch­nią wody, ale wiatr był zimny, przej­mu­jący. Nie chciała pły­nąć wpław.

– E, spoko. Od kilku dni nie widzia­łem tu nikogo. Zwy­czaj­nie bra­kuje mi ludzi.

Zasta­na­wiała się kilka sekund i w końcu uznała, że jeśli będzie musiała się go pozbyć, rów­nie dobrze może się to stać w lep­szej łodzi. Wolała nie ryzy­ko­wać, więc nie prze­rzu­ciła ple­caka, tylko nie­zgrab­nie zeszła razem z nim po dra­bince. Łódka zachy­bo­tała się nie­po­ko­jąco. Usia­dła szybko, usi­łu­jąc ją uspo­koić.

Wycią­gnął dłoń.

– Cur­tis.

Uści­snęła ją naj­moc­niej jak potra­fiła.

– Andrew. Dokąd się wybie­rasz?

Cur­tis usiadł i znów włą­czył motor. Łódeczka pomknęła w stronę brzegu.

– Bo ja wiem? Wszy­scy zni­kają z mia­sta. W cen­trum pełno tru­pów. Niby dokąd można się wybrać?

– Ja na połu­dnie, w stronę San Diego – skła­mała. – Sły­sza­łem, że tam nie jest źle. No i mają fajne plaże.

– No. Brzmi nie­źle. – Uśmiech­nął się bez­bron­nie.

_Jest nie­szko­dliwy._

Odwró­ciła twarz do wia­tru, a tym­cza­sem Oakland sta­wało się coraz więk­sze, czarne, roz­rzu­cone po nabrzeżu.

– Hej, a może popłyńmy na pół­noc w stronę mariny w Ber­ke­ley? Oakland wygląda stąd zupeł­nie do dupy.

– Jasne. – Skrę­cił na pół­noc. – To co pora­bia­łeś? Przed­tem?

Bez zasta­no­wie­nia odpo­wie­działa tak jak zawsze:

– Jestem pie­lę­gniarką.

– Serio?! Już myśla­łem, że ni­gdy w życiu nie spo­tkam pie­lę­gnia­rza.

– No tak. Trauma. Przed­tem pra­co­wa­łem jako sani­ta­riusz woj­skowy w Afga­ni­sta­nie. – Wymy­śliła to na pocze­ka­niu, spa­ni­ko­waw­szy, że tak się przed­tem zdra­dziła. Sama była pod wra­że­niem swo­jego kłam­stwa.

– O, faj­nie. Jak znaj­dziesz jakichś ludzi, przy­naj­mniej możesz powie­dzieć, że się im do cze­goś przy­dasz. Ja kodo­wa­łem dla Face­bo­oka, więc kiedy już zjem wszyst­kie puszki z żar­ciem, jakie zostały w San Fran­ci­sco, będzie po mnie.

Spoj­rzała na jego niby to dzielną minę. Naprawdę się sta­rał, ale nie uda­wało mu się ukryć prze­ra­że­nia.

– Ludzie się adap­tują – powie­działa.

– Zoba­czymy, czy mnie się uda. Tego wła­śnie szu­kasz? Ludzi?

Wzru­szyła ramio­nami.

– Nie wiem, czy to naj­lep­szy pomysł.

Zamilkł. Uznała to za znak, że podziela jej zda­nie w tej kwe­stii.

Po minu­cie wresz­cie to wydu­kał:

– Słu­chaj… a może mógł­bym pójść z tobą? Zawsze we dwóch raź­niej. Mogę stać na war­cie i poma­gać ci szu­kać jedze­nia. Znam się na maszy­nach i kie­run­kach. Co ty na to?

_Cho­lera. Powin­nam była to prze­wi­dzieć._

Dotąd była zupeł­nie opa­no­wana i gotowa spo­koj­nie olać tego faceta, a jed­nak to pyta­nie tra­fiło ją w samo serce. Przy­po­mniało jej się, jak Chic­ken ją odtrą­cił. Nie potra­fiła spoj­rzeć mu w twarz. Zer­k­nęła na niego kątem oka. Miał minę małego chłopca, który bar­dzo się stara nie roz­pła­kać.

– To chyba nie naj­lep­szy pomysł. Ale znaj­dziesz jakichś ludzi. Na pewno.

Już nie­mal byli w mari­nie. Zarzu­ciła ple­cak na plecy, a on pod­pły­nął bli­sko dra­binki wiel­kiej żaglówki, żeby mogła się po niej wspiąć. Zro­biła to i spoj­rzała na niego z góry.

– Dobra. W takim razie będę już wra­cał.

Coś się w niej zała­mało. Zdjęła ple­cak i zaczęła szu­kać w nim cze­goś, co mogłaby dać Cur­ti­sowi, skoro nie chciała pozwo­lić, by do niej dołą­czył.

– Masz. – Rzu­ciła mu spięty recep­turką zapas anty­bio­ty­ków. – Nie zgub. Mogą ura­to­wać ci życie.

Zła­pał je i na nią spoj­rzał.

– Hej, dzięki. Powo­dze­nia!

Odpły­nął. Nie potra­fiła sobie wyja­śnić, dla­czego mu je dała. Po pro­stu musiała mu coś dać. Przy­po­mniały jej się te jego dłu­gie, smu­kłe dło­nie i nie­winna twarz. Był nie­szko­dliwy.

Mogła mu pomóc, adop­to­wać go, ale nie zdo­łała się zmu­sić do pod­ję­cia tego ryzyka. Miała nadzieję, że znaj­dzie kogoś, kto go przy­gar­nie. Kto go ura­tuje.

_Powo­dze­nia._

Prze­spała się w ładowni żaglówki, w któ­rej nie było jedze­nia, za to sześć kilo mari­hu­any. Czuła jej ole­isty smród i zasta­na­wiała się, czy tro­chę sobie nie wziąć. Mogłaby się przy­dać na wymianę, choć naćpa­nie się było teraz bez­na­dziej­nym pomy­słem. Kiedy zro­biło się ciemno, stwier­dziła, że ma dość tego smrodu, i wyszła, żeby dotrzeć na uni­wer­sy­tet. Obej­rzała się na łódź ze świa­do­mo­ścią, że już ni­gdy na nią nie wróci. Mogłaby ją pod­pa­lić. Mogłaby spa­lić całą marinę. Noc była jasna, chłodna. Myśl poja­wiła się i znik­nęła.

Nie miała latarki, ale księ­życ był pra­wie w pełni. Cen­trum wyglą­dało w więk­szo­ści na nie­na­ru­szone, a uni­wer­sy­tet spra­wiał wra­że­nie, jakby cał­kiem długo się trzy­mał, kiedy wszystko inne się waliło. W aka­de­miku okna były ciemne, z wielu zwi­sały trans­pa­renty ze slo­ga­nami pro­te­stu­ją­cymi prze­ciwko zamknię­ciu uczelni i kwa­ran­tan­nie. Na jed­nym ktoś dopi­sał: „3 w środku. Pro­simy o pomoc”. Cie­kawe, czy na­dal tam są, czy też może pomoc nade­szła. Na pię­trze nad sta­rym cegla­nym pubem zami­go­tały świa­tełka. Odda­liła się od niego ostroż­nie, obe­szła go sąsied­nią ulicą. Cof­nęła się i w końcu dotarła do głów­nej bramy uczelni, a potem skrę­ciła. Budy­nek, któ­rego szu­kała, był zabity deskami, ale pod­wa­żyła je i weszła do środka.

W Ber­ke­ley

_Teraz w kli­nice uni­wer­sy­tec­kiej. Od kilku dni. Paleta bute­lek z wodą plus całe pudła bato­ni­ków z musli i baka­liami. A do tego wię­cej środ­ków anty­kon­cep­cyj­nych, niż kie­dy­kol­wiek widzia­łam._

_Nabra­łam, ile się dało. Tysiące dawek = wszystko gotowe._

Czer­wiec

_Naprawdę się udało. Nie byłam pewna, czy coś z tego będzie, ale dziś to zro­bi­łam._

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki