Księga rzeczy - ebook

A

Umarł A. I nie umarł. Tak jak jego ojciec

A, tak jak jego dziadek, utonął na wiejskim cmentarzu.

Utonął, ale nie utonął. Poszedł do błota.

Do błota i niemych kamieni w błocie.

Tam teraz milczy. Zapomina. Wymazuje. Tam jest i go nie ma.

Bo nie ma kresu. Jest bez początku i końca. AAA.

Ktoś umarł. Nikt. Jego imię –

Zapomniane. I imię jego ojca, i jego dziadka.

Ale czasem odezwą się rzeczy. Czasem wstaje ten,

Kto położył się spać, i dalej umiera ten, kto czuwał przy zmarłym.

Czasem AAA nieznośny terror przestrzeni szukającej swojego głosu.

Czasem AAA jednostajny smutek deszczu nad ścieżkami.

AAA bulgoce, kiedy wytacza się z morza.

AAA westchnienie krzemu w zegarach.

Pewne jest tylko, że A nie żyje.

Kto sądzi, że czasem go słyszy, niech nadstawi drugie ucho.

A kto nie – będzie dalej nasłuchiwał na próżno.I

Jajko

Kiedy tłuczesz je o brzeg patelni, nie widzisz,

Że jajku w chwili śmierci wyrasta oko.

Jest takie małe, że nie zaspokaja

Nawet najskromniejszego porannego apetytu.

A już patrzy, gapi się na ten twój świat.

Jakie są jego horyzonty, w czyje perspektywy jest zapatrzone?

Czy widzi czas obojętnie wędrujący przez przestrzeń?

Gałki oczne, gałki oczne, pęknięte skorupy, chaos czy porządek?

Wielkie pytania jak na tak niewielkie jajko.

O tak wczesnej porze. A ty – naprawdę chcesz wiedzieć?

Kiedy siadacie, oko w oko, za stołem,

Skórką od chleba w samą porę je oślepiasz.

Węzły

Są węzły, których kunsztowność znasz na pamięć.

I takie, co wywodzą się ze Smyrny.

Są siostry, których nie uwalniasz z pamięci.

I bracia związani z tobą plecy w plecy.

I matki utkane w połatane swetry.

I ojcowie, co nocami rzucają się we własnych sidłach.

A z tymi węzłami jest tak, jakby ktoś

Po kryjomu przeciągnął sznur przez twoje ucho.

Jakbyś to ty był sznurem, a węzły – twoją rodziną.

Nie są gordyjskiego rodu i nie wywodzą się ze Smyrny.

Są z bliska i daleka i łatwo i z trudem

Zamieszkały w tobie. Niedawno od zawsze.

Bądź wyrozumiały dla swoich węzłów.

Daj im rosnąć, daj im się spokojnie zacisnąć.

Przychodzi dzień, kiedy sznur podnosi się w ospałej ciszy.

Jak fakir wspinasz się z siebie.

Kamień

Nikt nie słyszy tego, co chowa w sobie kamień.

Jest niepozorne, wyłącznie jego, jak ból

Złapany między skórę buta i podeszwę.

Kiedy go zdejmujesz, wirują liście w nagich alejach.

Tego, co było, już nigdy nie będzie;

I masa innych znaków w butwieniu.

Zapach okolicznych przychodni. Niemo idziesz dalej.

Nikt nie słyszy tego, co chowasz w sobie.

Jesteś jedynym mieszkańcem swojego kamienia.

Właśnie go odrzuciłeś.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------