Księżniczka Południa - ebook

ANGELICA

_Znów się roz­pa­dało,_ pomy­śla­łam, otwie­ra­jąc para­sol. Oprócz gwaru nowo­jor­skich ulic dało się sły­szeć stu­kot moich wyso­kich szpi­lek, które zale­wał deszcz. Weszłam do pobli­skiej pie­karni, w któ­rej jak zwy­kle cze­kał na mnie duży paku­nek. Wycho­dząc, z rado­ścią zauwa­ży­łam, że to ostat­nie kro­ple, które spa­dały z nieba, i zza gęstych, sza­rych chmur wycho­dzi słońce. Obok mnie poja­wiła się dziew­czynka ubrana w za duże żółte palto.

– Trzy­maj – odda­łam jej białą papie­rową torbę wypchaną po brzegi baj­glami, pącz­kami i świe­żym pie­czy­wem. Jej lekko umo­ru­sana buzia się roz­po­go­dziła.

– Dzię­kuję, pani Lotray.

– No już, ucie­kaj, póki nie pada.

Dziew­czynka czmych­nęła, a ja minę­łam dwie prze­cznice i weszłam do kan­ce­la­rii The Archer & Hart po dru­giej stro­nie ulicy. W dro­dze do biura spoj­rza­łam na kuch­nię, w któ­rej stał wazon z kwia­tami. Zmro­ziło mnie na ich widok. Prze­kro­czy­łam próg mojego gabi­netu i pode­szłam do okna, obser­wu­jąc mia­sto z góry. Oglą­da­jąc dra­pa­cze chmur z tak bli­ska, zawsze mia­łam dziwne poczu­cie snu na jawie. Nie potra­fi­łam cza­sem uwie­rzyć, że po tym wszyst­kim, co prze­szłam, dotar­łam wła­śnie tutaj. Na sam szczyt. Nie­je­den raz ubru­dzi­łam się w trak­cie tej wspi­naczki. Nie­je­den raz obok błota zna­la­zła się też krew. Jed­nak ani po jed­nym, ani po dru­gim nie ma już śladu. Mój życio­rys jest czy­sty jak łza. Bez skazy, dokład­nie tak jak ubra­nia od Cha­nel. Moja ulu­biona. Coco zawsze była moją inspi­ra­cją, tak jak ona zapro­jek­to­wa­łam sobie swój świat. Z gru­zów zbu­do­wa­łam zamek. Z kamieni rzu­ca­nych mi w twarz – for­tecę, którą ktoś z mojej prze­szło­ści pra­gnie zbu­rzyć. Nie od razu. Powoli. Jak szczur. Wygryza kawa­łek po kawałku. Kąsa, myśląc, że się prze­stra­szę. Nie dam się obu­dzić. Nie dam się wyrwać z tego pięk­nego snu. Nikt mi nie odbie­rze tego, na co tak ciężko pra­co­wa­łam.

Odwró­ci­łam się na dźwięk niskiego głosu. Mój nowy asy­stent. Młody, inte­li­gentny, a co naj­waż­niej­sze, dobrze zbu­do­wany i przy­stojny. Jego ponętne, wyrzeź­bione ciało dosko­nale się pre­zen­to­wało w opię­tej, bia­łej koszuli od Arma­niego. Koszuli, którą mu wybra­łam i kupi­łam. Usia­dłam w swoim fotelu i zmy­sło­wym ruchem ręki naka­za­łam mu podejść bli­żej.

Świa­tło zacho­dzą­cego słońca odbiło się w pla­ty­no­wej bran­so­le­cie na moim nad­garstku i roz­świe­tliło jego oczy. Gdy sta­nął naprze­ciwko mnie, obser­wo­wał, jak leni­wie, niby od nie­chce­nia, roz­chy­lam nogi. Przy­ło­ży­łam palec wska­zu­jący do lekko roz­war­tych ust, obli­za­łam go i zje­cha­łam powol­nym ruchem po szyi, pier­siach i brzu­chu, by zanu­rzyć go w majt­kach. Patrzy­łam asy­sten­towi pro­sto w oczy, prze­łknął ner­wowo ślinę i dalej obser­wo­wał, co robię. Odło­żył doku­menty, które mi przy­niósł, i pod­szedł bli­żej. Pochy­lił się nade mną, zła­pał za pod­ło­kiet­niki fotela i przy­su­nął go do sie­bie. Przez cały czas wpa­try­wał się w moje pełne pożą­da­nia, roz­sze­rza­jące się źre­nice. Na myśl o tym, co się zaraz sta­nie, wzra­stała tem­pe­ra­tura mego ciała, oddy­cha­łam coraz szyb­ciej. Roz­chy­li­łam wargi. W napię­ciu cze­ka­łam na jego ruch. Zaczął deli­kat­nie maso­wać wnę­trze moich ud, zbli­ża­jąc się do już lekko wil­got­nej cipki. Draż­nił się ze mną. Gdy był dosta­tecz­nie bli­sko, cofał dłoń. Przy­gry­za­łam wtedy wargę ze znie­cier­pli­wie­nia i pod­nie­ce­nia. Robił tak parę razy, aż w końcu odchy­lił moje maj­teczki i powoli wło­żył we mnie palec. Mój oddech jesz­cze bar­dziej się pogłę­bił, gdy maso­wał mnie od środka, a kciu­kiem pie­ścił mnie na zewnątrz. Poję­ki­wa­łam, bo chcia­łam wię­cej. Chwy­cił mnie moc­niej, pod­cią­gnął wyżej czer­woną spód­niczkę i klęk­nął. Czu­łam, jakby ogień roz­pa­lał mnie mię­dzy nogami. Zamknę­łam oczy i odchy­liłam głowę do tyłu, a on zanu­rzył swoją pomię­dzy moje uda. Jego język wędro­wał deli­kat­nie po mojej szparce. Powoli, nie spie­szył się, tak jak lubię, aby po chwili zwięk­szyć tempo. Wło­żył drugi palec. Wsu­wał go i wysu­wał z mokrej szparki, jed­no­cze­śnie wyli­zu­jąc mnie na zewnątrz. Świ­dro­wał języ­kiem nabrzmiałą łech­taczkę, dopro­wa­dza­jąc mnie do sza­leń­stwa. Było mi tak dobrze, czu­łam roz­kosz w każ­dym zaka­marku ciała.

– Nie prze­sta­waj – wzdy­cha­łam, chwy­ta­jąc go za włosy.

Wci­ska­łam go sobie jesz­cze moc­niej mię­dzy nogi i zaczę­łam jeź­dzić cipką po jego twa­rzy. Uno­si­łam się deli­kat­nie w górę i w dół, jęcząc coraz gło­śniej. Zarzu­ci­łam nogę na jego bark, wbi­ja­jąc mu w ramię długi, cienki obcas szpilki od Prady. Wydał z sie­bie pomruk zado­wo­le­nia. Zsu­nę­łam but z dru­giej stopy i bosą nogą doty­ka­łam jego kro­cza. Czu­łam, jaki jest pod­nie­cony, i w końcu mu na to pozwo­li­łam. Mia­łam na niego taką ochotę! Chcia­łam, żeby mnie wziął na tym fotelu, ale nie wie­dzia­łam, czy tyle wytrzy­mam. _Zaraz dojdę_, pomy­śla­łam. Gdy zassał swo­imi ustami moją łech­taczkę, przy­gry­za­jąc ją deli­kat­nie, byłam bli­ska eks­tazy. Znów zamknę­łam oczy i jęk­nę­łam jesz­cze gło­śniej:

– O tak, nie prze­sta­waj, kocha­nie.

Nagle coś wyrwało mnie z tego bło­giego unie­sie­nia.

– Ange­lico?

Odwró­ci­łam się od okna i zoba­czy­łam mojego asy­stenta, który przez cały czas cze­kał na odpo­wiedź.

– Skoń­czy­łem raport, o który pro­si­łaś. Czy jest jesz­cze coś, co mogę dla cie­bie zro­bić?

– To wszystko, Domi­nicu. Możesz iść. Dzię­kuję.

Zatrzy­mał się w drzwiach, a ja patrzy­łam na jego jędrne pośladki i nie mogłam ode­rwać od nich wzroku. Odwró­cił się gwał­tow­nie, pra­wie przy­ła­pu­jąc mnie na patrze­niu.

– Zapo­mniał­bym, umó­wi­łem kucha­rzy na jutro, tak jak pro­si­łaś. Będą u cie­bie po połu­dniu, żeby wszystko przy­go­to­wać. Zostaw mi klu­cze, to ich wpusz­czę.

– Dobrze, dzię­kuję – odpo­wie­dzia­łam, sia­da­jąc przy biurku i prze­glą­da­jąc raporty.

– Jak się czu­jesz? – usły­sza­łam, pod­nio­słam na chwilę wzrok i zoba­czy­łam, że on wciąż stoi w moim gabi­ne­cie.

– Dobrze, dla­czego pytasz?

– W końcu to twoje trzy­dzie­ste uro­dziny.

– To tylko liczba, nic szcze­gól­nego się nie zmie­nia, wczo­raj byłam taka jak dziś i dziś jestem taka, jaka będę jutro – odpo­wie­dzia­łam z nosem w papie­rach.

– A! – krzyk­nął dziw­nie pod­eks­cy­to­wany – przy­szedł kolejny czer­wony tuli­pan. To już dwu­dzie­sty dzie­wiąty.

Unio­słam głowę i wbi­łam w niego mroczne spoj­rze­nie, jakie wywo­ły­wały we mnie kwiaty, a zwłasz­cza czer­wone tuli­pany. Prze­szedł mnie dreszcz. Nie­na­wi­dzi­łam tych gie­rek. Domy­śla­łam się, do czego zmie­rzają i co mogą odkryć. Pogrze­ba­łam prze­szłość dosta­tecz­nie głę­boko i nie zamie­rza­łam jej wywle­kać, ale naj­wy­raź­niej komuś bar­dzo na tym zale­żało.

– Wyrzuć je – zażą­da­łam.

– Ale… nie jesteś cie­kawa, kto je wysyła? – dopy­ty­wał jak ni­gdy, odkry­wa­jąc swoje dotąd nie­zau­wa­żalne dla mnie wścib­stwo – żaden nie miał bile­cika.

– Nie – odpo­wie­dzia­łam krótko.

Wyszedł, a ja wycią­gnę­łam z torebki Bir­kin bal­sam Kylie Skin i wcie­ra­łam go w deli­kat­nie muśnięte słoń­cem, obo­lałe łydki, podzi­wia­jąc jed­no­cze­śnie nie­ska­zi­telny mani­kiur, który robi­łam co tydzień. Zawsze w tym samym gabi­ne­cie. Zawsze o tej samej porze. Takie były zasady. Gdy­bym się tam nie zja­wiła, tak jak codzien­nie rano po baj­gle, nie byłoby po co dalej grać. A każda gra musi mieć zasady. Każdy gracz powi­nien prze­strze­gać przy­naj­mniej kilku. Szcze­gól­nie jeśli jest ktoś, kto cię obser­wuje. Bacz­nie się przy­gląda, jaki będzie twój kolejny ruch. Wtedy trud­niej jest oszu­ki­wać, a prze­cież pokusa bywa duża. Zwłasz­cza jeśli cho­dzi o nagrodę, jaka na nas czeka, lub… zemstę.

Moje zasady w pracy były pro­ste: mogłam patrzeć na swo­jego asy­stenta, ale nie doty­kać go. Jed­nak od tego patrze­nia wzra­stał mój ape­tyt. Skoro nie mogłam poczę­sto­wać się w biu­rze, musia­łam zjeść coś na mie­ście.

Po powro­cie do domu prze­bra­łam się w wystrza­łową kieckę i nie zało­ży­łam bie­li­zny. Się­gnę­łam do szka­tułki po kol­czyki od Tif­fany’ego i łań­cu­szek z tej samej naj­now­szej kolek­cji. Prze­je­cha­łam dło­nią po dekol­cie. W odbi­ciu w lustrze przy­glą­da­łam się, jak moje palce doty­kają biżu­te­rii. Nagle zoba­czy­łam, jak czy­jaś masywna dłoń zaci­ska się na moim gar­dle. Wzdry­gnę­łam się prze­ra­żona. Musia­łam mru­gnąć, żeby uświa­do­mić sobie, że to tylko wytwór mojej wyobraźni. Dla­czego oszu­ki­wa­łam samą sie­bie? To nie była fan­ta­zja, to było wspo­mnie­nie. Bole­sne… wciąż prze­śla­do­wało mnie w snach. Nało­ży­łam na usta czer­woną szminkę. Zacze­sa­łam pla­ty­nowe włosy do tyłu i jesz­cze raz ści­snę­łam wisio­rek tak mocno, że poczu­łam, jak paznok­cie wbi­jają mi się we wnę­trze dłoni. To był mój tali­zman. Wszystko, co dro­gie i świe­cące, miało mnie chro­nić. Miało ukryć kogoś, kim byłam. Dawno temu, w innym życiu. Zmiana wyglądu to nie wszystko. Włosy można zafar­bo­wać lub ściąć, można sto­so­wać mocny maki­jaż albo nie malo­wać się wcale i kryć twarz za wiel­kimi oku­la­rami. To jed­nak na nie­wiele się zda. By stać się Ange­licą Lotray, musia­łam nauczyć się nią być. Począw­szy od akcentu, przez spo­sób poru­sza­nia się po spoj­rze­nie. Mia­łam dobrą nauczy­cielkę. Dzięki daw­nej men­torce do per­fek­cji opa­no­wa­łam mro­żące spoj­rze­nie. Moje oczy tra­ciły ten wyraz, dopiero gdy byłam z jakimś męż­czy­zną, dla­tego lubi­łam pie­przyć się od tyłu. Nie chcia­łam, by faceci widzieli w nich pożą­da­nie, żar namięt­no­ści. Nie chcia­łam, żeby mogli mnie zoba­czyć bez maski, za którą kry­łam się od tylu lat.

Weszłam do klubu Day­li­ght, usia­dłam jak zwy­kle przy barze i zamó­wi­łam coś do picia. Rozej­rza­łam się i zatrzy­ma­łam wzrok na wyso­kim, bar­dzo męskim bru­ne­cie. Gdy się do mnie przy­siadł, od razu zauwa­ży­łam, że mu sta­nął. Miał spo­rego, na samą myśl wzro­sło mi tętno. Wyszli­śmy, żeby jechać do niego, ale byłam zbyt napa­lona, by wytrzy­mać taki kawał drogi, więc wcią­gnę­łam go w pobli­ską uliczkę. Roz­chy­li­łam mu mary­narkę i roz­pię­łam koszulę. Wło­ży­łam pod nią dło­nie i prze­su­nę­łam nimi po twar­dych mię­śniach jego klatki pier­sio­wej. Wsu­nął mi język w usta i przy­gryzł deli­kat­nie moją wargę. Wplótł palce w moje włosy i doci­snął mnie do ściany. Prze­chy­lił moją głowę i cało­wał po szyi, aż prze­szły mnie ciarki, a cipka zaczęła robić się wil­gotna. Pra­gnę­łam go tak bar­dzo. Chcia­łam, żeby wszedł we mnie natych­miast i uwol­nił to napię­cie, które we mnie buzo­wało przez cały dzień. Nie zro­bił tego od razu. Naj­pierw wsu­nął ręce pod moją sukienkę w poszu­ki­wa­niu ster­czą­cych, stward­nia­łych sut­ków, które z początku deli­kat­nie maso­wał, by za chwilę draż­nić, ści­ska­jąc pal­cami coraz moc­niej. Obna­żył jedną pierś, chwy­cił w obie dło­nie i zaczął ssać ustami i pie­ścić cie­płym, wil­got­nym języ­kiem. Oplo­tłam go nogą, przy­cią­ga­jąc do sie­bie bli­żej, i zaczę­łam się o niego ocie­rać. On ruszył języ­kiem w górę, znów zaj­mu­jąc się moją szyją. Moje ręce wędro­wały po jego ple­cach, kie­ru­jąc się w dół, do napię­tych poślad­ków. Przy­ci­snął mnie mocno do sie­bie, napie­ra­jąc swoją erek­cją na moją małą. Jedną ręką chwy­cił mnie za gar­dło, a drugą łap­czy­wie maso­wał mój tyłek, przy­su­wa­jąc mnie jesz­cze bli­żej, i ocie­ra­jąc się o mnie nachal­niej i gwał­tow­niej. Chcia­łam, żeby już mnie prze­le­ciał. _Nie wytrzy­mam dłu­żej_, myśla­łam. Czu­łam pod­nie­ce­nie roz­cho­dzące się po pod­brzu­szu, rosło we mnie pra­gnie­nie, aby jak naj­szyb­ciej we mnie wszedł.

On, odga­du­jąc moje myśli, jed­nym ruchem pod­niósł mi sukienkę, a ze swo­ich spodni wypu­ścił nabrzmia­łego kutasa. Był impo­nu­jący, na jego widok prze­szły mnie dresz­cze. Zbli­ży­łam twarz do jego twa­rzy, wło­ży­łam mu język w usta, cału­jąc gwał­tow­nie i zachłan­nie. Moja dłoń powę­dro­wała w stronę wypusz­czo­nego na wol­ność ster­czą­cego penisa. Deli­kat­nie go maso­wa­łam, po czym obję­łam cały i poru­sza­łam ręką w górę i w dół, co spra­wiło, że on zaczął mi jęczeć w usta:

– Chodź tu do mnie – dyszał i odwró­cił mnie do sie­bie tyłem.

Wypię­łam pupę w jego stronę, nie mogąc się docze­kać, kiedy zanu­rzy we mnie swo­jego twar­dego jak skała kutasa. Gdy poczu­łam jego koronę na moich zwil­żo­nych war­gach, wypię­łam się jesz­cze bar­dziej. Wszedł we mnie. Moja bło­gość zwięk­szała się, gdy wcho­dził coraz głę­biej.

– Och – poję­ki­wa­łam. Rozej­rza­łam się wokół. Z oddali docho­dził hałas ulicy. Co jakiś czas prze­jeż­dżała tak­sówka, otwie­rały się i zatrza­ski­wały drzwi. Sły­sza­łam głosy roz­ba­wio­nych, pod­pi­tych osób. Sama myśl, że ktoś mógłby nas teraz zoba­czyć, była kurew­sko pod­nie­ca­jąca.

Gdy zaczął się we mnie poru­szać, nie mogłam się powstrzy­mać i jęcza­łam jesz­cze gło­śniej.

– Dobrze ci? – pytał, dysząc.

– Tak – ledwo wypo­wie­dzia­łam.

Zanu­rzył swoją dłoń mię­dzy moje uda i pie­prząc mnie, draż­nił łech­taczkę, która była już cała mokra. Wysu­nął rękę i wło­żył mi palec do ust.

– Poczuj, jak sma­ku­jesz, gdy masz mnie w sobie – mówił, a ja jęcza­łam z peł­nymi ustami.

Z każ­dym jego pchnię­ciem coraz nachal­niej ssa­łam jego palec, a moja cipka zaci­skała się na jego peni­sie, roz­ko­szu­jąc się każdą jego nabrzmiałą żyłą.

– Pieprz mnie – pro­si­łam – wypieprz mnie całą.

Pochy­li­łam się do przodu, a on mnie dźgał coraz szyb­ciej i moc­niej. Co jakiś czas wymie­rzał mi klapsa w pupę, co spra­wiało, że nie mogłam nad sobą zapa­no­wać. Opar­łam się dłońmi o mur budynku i zaci­ska­jąc je, zdzie­ra­łam paznok­cie o beton. Wypię­łam się jesz­cze bar­dziej, aby mógł jesz­cze głę­biej we mnie wejść.

Zła­pał mnie masywną dło­nią za włosy, przy­cią­ga­jąc do sie­bie, drugą chwy­cił moją twarz, cału­jąc namięt­nie i agre­syw­nie zara­zem. Cała pło­nę­łam, gdy widzia­łam, jak jego źre­nice powięk­szają się z pożą­da­nia. Wło­ży­łam sobie rękę mię­dzy nogi i zła­pa­łam go za jądra, masu­jąc je deli­kat­nie. Zaczął pro­sić:

– Mała, nie rób tak, bo zaraz dojdę.

Nie prze­sta­łam. Coraz więk­sza fala gorąca roz­cho­dziła się w moim wnę­trzu, byłam na kra­wę­dzi orga­zmu. Ści­snę­łam uda, on pchał mnie moc­niej. Jesz­cze dwa ruchy, jesz­cze tylko chwila.

– O tak! – krzyk­nę­łam. – O tak! Nie prze­sta­waj! O kurwa! – ledwo dokoń­czy­łam zda­nie, bo spa­zmy orga­zmu prze­cho­dzące przez moje ciało zawład­nęły każ­dym jego mię­śniem.

– Ja pier­dolę! – dyszał, zaci­ska­jąc zęby.

Było mi tak dobrze, że mogła­bym umrzeć w tam­tym momen­cie. Moja cipka zaci­skała się na jego pul­su­ją­cym peni­sie, który wciąż w niej tkwił. Przy­cią­gnął moją twarz do swo­jej i poca­ło­wał mnie. Sta­li­śmy tak jesz­cze przez chwilę, oddy­cha­jąc ciężko jak po jakimś mara­to­nie. W końcu odsu­nę­łam się, opu­ści­łam sukienkę, a on zapiął spodnie, spoj­rzał na mnie nie­pew­nie i powie­dział:

– Długo nie dzwo­ni­łaś, myśla­łem, że już o mnie zapo­mnia­łaś.

– Mia­łam dużo pracy – odpo­wie­dzia­łam wymi­ja­jąco.

– To może pój­dziemy jesz­cze na drinka? Poga­dać?

– Nie mogę, skar­bie, jutro rano mam ważne spo­tka­nie, chyba że – zawa­ha­łam się – chyba że masz coś dla mnie – prze­świe­tli­łam go wzro­kiem.

– Nie, mała – przy­cią­gnął mnie i zaczął maso­wać po pupie – to nie takie pro­ste.

– Jesteś pro­ku­ra­to­rem gene­ral­nym, na pewno coś wiesz.

– Tym razem to nie wyszu­ki­wa­nie bru­dów w kar­to­te­kach poli­cyj­nych dla two­ich boga­tych klien­tów.

– John, znajdź mi to, czego szu­kam – chwy­ci­łam jego twarz w dło­nie i wsu­nę­łam język w usta. Odsu­nę­łam się i, patrząc mu w oczy, doda­łam:

– Dowiedz się, jak Vic­to­ria mnie odna­la­zła i czego chce.ADRIANO ALVARO MARTINEZ

Powiew wia­tru zbu­dził mnie z głę­bo­kiego snu. Ból głowy, który poczu­łem, nie nale­żał do tych, które można by zali­czyć do zno­śnych. Wszystko zaczy­nało mi się wymy­kać z rąk. Kon­trolę stra­ci­łem już dawno. Nawet nie byłem pewny, w któ­rym apar­ta­men­cie się znaj­duję. A może jeste­śmy w moim domu nad morzem? Bryza, która wpa­dała przez otwarte okno, napro­wa­dzała mnie na lekko zatarte wspo­mnie­nia drogi, którą poko­na­li­śmy, by się tu zna­leźć.

Skrzyp­nęło łóżko. Chyba się prze­bu­dziła. Nie pamię­ta­łem jej imie­nia, może nie zapy­ta­łem, a może podała jakieś lipne. One czę­sto tak robią. Więk­szość z nich pro­wa­dzi w ciągu dnia „nor­malne” życie, tak przy­naj­mniej twier­dzi Vic­to­ria. Jak zwy­kle zapła­ci­łem jej z góry. Dziew­czyny ni­gdy nie dosta­wały ode mnie pie­nię­dzy, chyba że w for­mie napiwku albo jakiejś eks­tra­kiecki, i naj­czę­ściej te jed­no­ra­zowe wypa­dały z mojego pokoju nad ranem. Te, które słu­żyły mi rów­nież do towa­rzy­stwa, wynaj­mo­wa­łem na dłu­żej. Z escort girl od Vic­to­rii mogłem się poka­zać publicz­nie bez obawy, że papa­razzi zro­bią nam wspólne zdję­cie, a nagłówki w bru­kow­cach, zamiast krzy­czeć: _Alvaro Mar­ti­nez w towa­rzy­stwie luk­su­so­wej pro­sty­tutk_i, napi­szą o tajem­ni­czej pięk­no­ści. Muszę zacho­wy­wać pozory. Więk­szość zna­nych pił­ka­rzy i tak jest brana za dziw­ka­rzy, a ja nie potrze­buję takiej łatki. Potra­cił­bym naj­lep­sze kon­trakty. Vic­to­ria zawsze mi powta­rzała, że naj­waż­niej­sza jest sym­pa­tia kibi­ców. Muszą mnie kochać, a świat będzie mój, nawet gdy skoń­czę z piłką. Nie­stety, ludzie szybko się zako­chują i tak samo szybko mogą znie­na­wi­dzić. Dla­tego należy się pil­no­wać na każ­dym kroku. Gdy­bym nie spo­tkał Vic­to­rii, ni­gdy bym nie osią­gnął tego, co mam. Była jak pie­przona dobra wróżka, która zja­wiła się zni­kąd i z nasto­let­niego roz­ra­biaki tłu­ką­cego się po barach, lubią­cego wypić i przy­ćpać zro­biła odno­szą­cego suk­cesy spor­towca.

Skoń­czy­łem dwa­dzie­ścia pięć lat i byłem obrzy­dli­wie bogaty, nie mia­łem co robić z haj­sem. Naj­droż­sze zegarki zaj­mo­wały tyle miej­sca w sza­fie co spor­towe auta w moim garażu. Mimo to nie uło­ży­łem sobie jesz­cze życia. Nie byłem głupi, wie­dzia­łem, po co kobiety usta­wiały się do mnie w kolejce. Uda­wały miłość, aby popra­wić swój sta­tus mate­rialny, dla­tego wola­łem pro­sty­tutki. One przy­naj­mniej były szczere. Naj­waż­niej­szą kobietą w moim życiu i tak od zawsze była Nata­lia. Moja młod­sza sio­stra. Pcha­łem w nią tyle fun­tów, ile mogłem. Chcia­łem, żeby miała inne, lep­sze życie. Zbyt długo cier­pie­li­śmy biedę. Stra­ci­li­śmy rodzi­ców tak wcze­śnie. W domach dziecka nikt nas nie roz­piesz­czał, o wszystko musia­łem wal­czyć sam, dla sie­bie i dla niej. Chcę jej dać to, co najlep­sze, stu­dia w Sta­nach i podróże po Hisz­pa­nii, do któ­rej z wia­do­mych wzglę­dów cią­gnie nas oboje. Tam się uro­dzi­łem, pamię­tam sporo z tam­tych cza­sów, gdy miesz­ka­łem razem z rodzi­cami nad morzem. Spoj­rza­łem przez okno na hory­zont. Angiel­skie plaże to nie to samo…

Dziew­czyna wstała, leni­wie się prze­cią­ga­jąc. Przy­su­nęła się do mnie, ale nie mia­łem już ochoty na seks. Nie wiem, kiedy zaczął mnie nudzić. Zresztą jak wszystko. Z każ­dym dniem czu­łem coraz mniej, jak­bym zaczął powoli obumie­rać. Jesz­cze parę lat temu byłem jak młody bóg, pra­wie uwie­rzy­łem, że potra­fię latać. Nagle mogłem wszystko mieć, kupić, zała­twić. Każdy mi nad­ska­ki­wał, sta­łem się kimś. A teraz? Jestem tak znu­dzony tym fał­szem naokoło mnie, że wszy­scy wła­ści­wie mogliby wypa­ro­wać i nie poczuł­bym żad­nej róż­nicy.

– Chcesz? – zapy­tała z leni­wym uśmie­chem.

Biały pro­szek roz­sy­pany na nie­wiel­kim lusterku z zawrotną pręd­ko­ścią tra­fił do jej zgrab­nie sko­ry­go­wa­nego nosa. Nie wiem, jak to się stało, ale cały się zago­to­wa­łem. Gdy pod­su­nęła mi drugą kre­skę, wresz­cie coś poczu­łem – złość. Dużo zło­ści.

Wytrą­ci­łem jej lusterko z dłoni. Prze­stra­szyła się. Odsko­czyła na bez­pieczną odle­głość, a jej ramiona uno­siły się szybko. Sta­rała się zapa­no­wać nad odde­chem, ale nie była w sta­nie. Gdy pod­sze­dłem do niej dosta­tecz­nie bli­sko i zła­pa­łem ją za nad­garstki, pisnęła. Nie wiem, dla­czego wła­śnie wtedy mi sta­nął. Odwró­ci­łem ją do sie­bie ple­cami i opar­łem o ścianę. Chwy­ci­łem za szyję i jed­nym ruchem wsu­ną­łem w nią swo­jego nabrzmia­łego kutasa. Nie potra­fię powie­dzieć, co bar­dziej mnie nakrę­cało: jej strach czy zagu­bie­nie. W jej oczach doj­rza­łem zbyt wiele i wyzwa­lało to we mnie coraz więk­szą eks­cy­ta­cję. Nie obcho­dziła mnie prze­cież, a jed­nak wie­dzia­łem, że potrze­buje pomocy. Mógł­bym ją ura­to­wać, tak jak kie­dyś ktoś ura­to­wał mnie. Nie! Nie zba­wisz zwy­kłej dziwki i nar­ko­manki, bo nią wła­śnie była. I gdy tak znowu o niej pomy­śla­łem, mia­łem ochotę ją zerżnąć na wszyst­kie spo­soby. Nie zasta­na­wia­łem się, czy jej dobrze. Jęczała, więc zakła­da­łem, że tak. Może uda­wała? Z kobie­tami ni­gdy nie ma się tej pew­no­ści i nie ma zna­cze­nia, czy takiej pła­cisz, czy nie. Zawsze mogą ściem­niać, pie­przone aktorki.

– Uklęk­nij – wysa­pa­łem jej do ucha – chcę dojść w two­ich ustach.

Zro­biła to. Osu­nęła się zmy­słowo po ścia­nie, patrząc mi głę­boko w oczy. Lubiła to albo tak świet­nie odgry­wała swoją rolę. Nie robiło mi to róż­nicy. Jedyne, co się liczyło, to jej mięk­kie, powięk­szone usta opla­ta­jące mój penis. Cie­pły, wil­gotny język prze­su­wa­jący się po nim w przód i w tył. Zaczęła zmy­słowo, deli­kat­nie. Gdy przy­spie­szyła, jaja mi pod­sko­czyły do góry, zaczęła je cało­wać i pie­ścić. Nie mia­łem ochoty na takie draż­niące zabawy, więc wepchną­łem jej go z powro­tem do gar­dła i zaczą­łem się poru­szać coraz szyb­ciej i szyb­ciej. Nie dawa­łem jej czasu na zła­pa­nie odde­chu. Doci­ska­łem jej głowę do samego końca.

– O tak, dziwko, lubisz to, prawda?

Wyję­czała coś, aż cały zadrża­łem. Poczu­łem przy­jemny skurcz, który roz­szedł się po moim ciele. Satys­fak­cję spra­wiał mi widok spermy spły­wa­ją­cej po jej policzku. Wsu­ną­łem się w nią jesz­cze na chwilę, by obli­zała mnie do końca.

Gdy mia­łem dosyć, odsu­ną­łem się, wytar­łem kutasa w pościel i ruszy­łem do łazienki.

Sły­sza­łem, jak zbiera swoje rze­czy. Nie wie­działa, jak powinna się zacho­wać. W lustrze widzia­łem jej zanie­po­ko­joną twarz. Zro­biło mi się jej żal. Odwró­ci­łem się nieco w jej stronę, sta­ra­jąc się na nią nie patrzeć, i powie­dzia­łem:

– To zosta­nie mię­dzy nami.

– Dzię­kuję – jęk­nęła, pod­cho­dząc do mnie i pogła­skała mnie po ramie­niu.

Zła­pa­łem ją gwał­tow­nie za rękę, którą mnie doty­kała. Wbi­łem w nią wście­kły wzrok.

– Odstaw dragi, zarób, ile potrze­bu­jesz, i wypier­da­laj jak naj­da­lej! Chcesz dawać dupy i obcią­gać do eme­ry­tury?

Miała łzy w oczach. Nie wiem, czy z bólu, czy przez moje słowa.

– Jesteś jesz­cze ładna, to możesz zaro­bić na takich jak ja, ale za kilka lat zostaną ci do obcią­ga­nia zwię­dłe kutasy za marne pie­nią­dze. Zamiast eks­klu­zyw­nych apar­ta­men­tów – tanie motele, a kokę zamie­nisz na metę albo herę!

– Nie… ja nie…

Rzadko to robię. Nie wiem, dla­czego jeb­ną­łem jej takie kaza­nie. Chwilę temu kaza­łem jej przed sobą klę­kać, a teraz? Pomy­śla­łem o sio­strze i ona też mogła przed kimś klę­kać. Zro­biło mi się nie­do­brze na samą myśl, że ktoś mógłby tak potrak­to­wać Nata­lię.

– Powiem Vic­to­rii jedno słowo i skoń­czysz na ulicy, wiesz o tym?

Kiw­nęła głową.

– A więc wycią­gnij cały towar, jaki masz przy sobie, zostaw go na noc­nej szafce i zabie­raj się stąd. Za pięć minut ktoś cię odwie­zie, dokąd będziesz chciała.

Wybie­gła z sypialni w samej bie­liź­nie, nie oglą­da­jąc się za sie­bie.

Usia­dłem na łóżku i wpa­tru­jąc się w koka­inę, którą zosta­wiła, chwy­ci­łem się za głowę. Raz, dwa, trzy. Głę­boki wdech i wydech. Pod­sko­czy­łem jak opa­rzony, wzią­łem zwi­nięte sre­berko i wrzu­ci­łem je pro­sto do kibla. _Dobrze zro­bi­łeś_ – pod­po­wia­dał wewnętrzny głos. Nie wszyst­kich da się ura­to­wać, ale może cza­sem kogoś się uda… Wma­wia­łem sobie, że prze­mó­wi­łem jej do roz­sądku. Tak mało uczuć znaj­do­wało się w moim sercu, ale ta jedna myśl spra­wiała, że czu­łem się bar­dziej żywy niż zazwy­czaj. Czas się ogar­nąć. Wró­cić do mia­sta. Pójść na tre­ning. Zapo­mnieć o dziw­kach i ich pro­ble­mach, o swo­ich pro­ble­mach. Lepiej będzie, jak zacznę wyży­wać się na piłce niż na czy­ichś ustach. Spoj­rza­łem w lustro i poczu­łem się jak palant. Muszę prze­stać to robić. Obmy­łem twarz zimną wodą i wytar­łem się ręcz­ni­kiem za pięć stów. Skąd wzięła się na nim krew? Wyrzu­ci­łem go do śmieci i jesz­cze raz spoj­rza­łem w lustro. Czer­wona stróżka wypły­wała mi z nosa. Co jest, do cho­lery? Wytar­łem się ręką, nie było na niej śladu krwi. Spoj­rza­łem jesz­cze raz w lustro i nic. To cho­lerne wspo­mnie­nie daw­nych cza­sów nie­raz powra­cało nie­spo­dzie­wa­nie, by zamą­cić mi w gło­wie.

Moją uwagę odwró­cił dźwięk tele­fonu. Posze­dłem ode­brać. Nata­lia. Uśmiech­ną­łem się. Zawsze roz­ma­wia­li­śmy po hisz­pań­sku. Mówiła ze słod­kim bry­tyj­skim akcen­tem. Nie potra­fi­łem jej tego oduczyć. Może gdyby rodzice żyli, byłoby wię­cej oka­zji do roz­mów w naszym ojczy­stym języku i nie mia­łaby z tym pro­blemu. Naj­waż­niej­sze, że podob­nie jak ja uwiel­biała hisz­pań­ski. Zawsze marzy­li­śmy, by wró­cić do kraju na stałe, dla­tego cze­kam, aż mnie wyku­pią do Realu Madryt. Wyje­chał­bym bez waha­nia. Gra­nie w tutej­szym bło­cie dało mi wię­cej umie­jęt­no­ści niż na suchym traw­niku. _À pro­pos_ desz­czu, znów się roz­pa­dało i wła­śnie sobie uświa­do­mi­łem, że gdy wczo­raj tutaj zaje­cha­li­śmy, nie posta­wi­łem dachu w porsche. Kurwa!ADRIANO

W szatni było zawsze gło­śno. Kum­ple z dru­żyny prze­chwa­lali się swo­imi pod­bo­jami, spor­to­wymi furami i gru­bymi cze­kami. Parę lat temu słu­cha­łem tych opo­wie­ści zaja­rany jak pochod­nia, by wresz­cie móc samemu w nich uczest­ni­czyć. Doro­bi­łem się opi­nii, o jakiej marzył każdy mało­lat. Naj­pierw zaczą­łem od nabi­ja­nia na licz­nik kobiet. Tak było naj­ła­twiej. Starsi zabie­rali mnie na wszyst­kie imprezy i wystar­czyło, że się z nimi poja­wi­łem, a wszyst­kie laski chciały zaj­rzeć mi w spodnie. Potem pierw­sza gruba pęga i dro­gie auto. Naj­waż­niej­sze były dla mnie gole na boisku i szmal, reszta to tylko popi­sówy przed ludźmi, żeby mieli o czym gadać i czego zazdro­ścić. W końcu prze­stało mi się chcieć tym wszyst­kim prze­chwa­lać, a słu­cha­nie innych też nie było już takie pod­krę­ca­jące. Gdy przy­ja­ciel zapro­po­no­wał mi pew­nego dnia kolejną imprezę, myśla­łem o tym, jak się wymi­gać. Mia­łem dosyć. Nikogo cie­ka­wego i tak nie mogłem już spo­tkać. Pozna­łem już wszyst­kich, któ­rych chcia­łem poznać, a tych, któ­rzy marzyli o tym, by się do mnie zbli­żyć, mia­łem gdzieś. Kon­trakt mi się koń­czył, a moje marze­nia o gra­niu w ojczy­stej dru­ży­nie wyda­wały się z każ­dym dniem odda­lać. Musia­łem się od tego odciąć, zre­se­to­wać i oczy­ścić głowę. Gdy jed­nak usły­sza­łem o tej impre­zie w Nowym Jorku, od razu zle­ci­łem zabu­ko­wa­nie bile­tów. Chcia­łem znik­nąć. Uspo­koić zmy­sły i zoba­czyć sio­strę. Gdy­bym wtedy wie­dział, kogo spo­tkam i co się dalej wyda­rzy, pew­nie ni­gdy bym nie pole­ciał. Jed­nak prze­zna­cze­nia nie da się oszu­kać. Los zawsze znaj­dzie spo­sób, żeby speł­niło się to, co jest nam pisane.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki