Kundelek - ebook

KUNDEL

Tak, wiem. Na początku wypadałoby się przedstawić. Miło, kiedy główny bohater mówi, że ma na imię Łata, Misiek albo Urwis, a wy od razu możecie go sobie wyobrazić. Łata ma pewnie jakąś łatę. Może na oku? Misiek to zapewne słodka, puchata kulka. Od razu chce się go przytulić, prawda? No a Urwis? Wiadomo! To wesoły łobuziak, z którym godzinami można bawić się w ogrodzie.

Tylko że ja długo nie wiedziałem, jak właściwie mam na imię, więc – wybaczcie – ale się nie przedstawię. Po prostu nigdy żaden człowiek nie nadał mi imienia, a przecież nikt się z nim, ot tak, nie rodzi.

Zastanawiacie się pewnie, jak sam o sobie myślałem? Po prostu – ja. Inni wołali na mnie różnie: „ej, ty”, „kulawy”, „łazęga”, ale najczęściej słyszałem po prostu „kundel”. W sumie z tych przezwisk też możecie się czegoś o mnie dowiedzieć. Pewnie domyślacie się już, że nie jestem ślicznym rasowym szczeniaczkiem. No cóż, nie da się ukryć. Może też zauważyliście, że trochę kuleję. No a przezwisko „łazęga” świadczy o tym, że szwendałem się to tu, to tam. Mówiąc wprost – gdzie mnie łapy poniosły.

Chyba nie powiedziałem najważniejszego. Jestem psem. No ale od początku.

BUDA

Urodziłem się w budzie. Takiej zwykłej, drewnianej budzie, jakich wiele przy domach. Moja mama była duża, silna i puchata. Pachniała sianem i mlekiem. Nie byłem jedynym szczeniakiem. Miałem aż piątkę rodzeństwa – trzech braci i dwie siostry. W budzie było nam ciepło i wesoło. W dzień bawiliśmy się z rodzeństwem, a w nocy wtulaliśmy się w ciepłe futro mamy. Mieliśmy co jeść i byliśmy bezpieczni. Codziennie też zaglądały do nas dzieci gospodarza.

– Och, jakie one śliczne! – piszczały, przytulając nas i tarmosząc nasze małe pyszczki. No dobrze, prawdę mówiąc, przytulały głównie moje rodzeństwo, bo ja od początku byłem mniej puchaty. I tak mijały nam tygodnie. Aż w końcu gospodarz przyprowadził do nas sąsiada.

– Zobacz, dobre psy mam – powiedział, pokazując na nas palcem. – Duże łapy mają, a podniebienie czarne jak smoła – dodał i na dowód tego jedną ręką wyciągnął z budy mojego brata, największego z nas, i szeroko otworzył mu pysk. Sąsiad pokiwał z uznaniem głową.

– Nada się do gospodarstwa – orzekł w końcu. – Niech się jeszcze podchowa na matczynym mleku, to go za tydzień wezmę do siebie – powiedział na odchodnym.

I tak, dzień po dniu, zaczęli przychodzić do nas różni obcy ludzie. Zaglądali nam do pysków, do uszu i sprawdzali, który z nas jest najszybszy i najodważniejszy. Aż w końcu gospodarz uznał, że można nas oddać.

– Trzeba je już dać do ludzi. Duże są i mogą iść od matki – powiedział i od tego dnia sąsiedzi przychodzili i zabierali nas do swoich domów. Najpierw odszedł największy brat. Później drugi. Po nich do innych ludzi trafiły moje siostry. Aż w końcu zostałem w budzie tylko z mamą.

– A tego bidaka nikt nie chce? – Gospodyni załamała nade mną ręce.

– Ano, nie chcą. Co zrobić… – Gospodarz pokiwał głową. – Mały taki i nie za ładny. A do tego utyka. Pewno jedna noga krótsza albo inny feler. Ech! – Machnął ręką i ruszył w stronę domu. A ja długo myślałem, co to takiego ten „feler”.