Kuracja samobójców. Część 2 - ebook

CZĘŚĆ I
COME AS YOU WERE¹

W ciągu ostatnich czterech lat fala samobójstw osiągnęła skalę epidemii. Jej ofiarą padł co trzeci nastolatek. Najnowsze badania dowodzą, że gwałtownie wzrosła też liczba samobójstw wśród dorosłych. Tym samym runął mit, jakoby przyczyną zachorowań były szczepionki przyjmowane w dzieciństwie czy nadmierne ilości antydepresantów łykanych przez nastolatki.

Dotychczas jedyną metodą walki z epidemią jest Program, jednak działa on na ograniczoną skalę. Dlatego w celu zapobieżenia dalszemu rozwojowi epidemii władze uchwaliły nowe rozporządzenie, mające wejść w życie jeszcze w tym roku. Na jego mocy wszyscy nastolatkowie poniżej osiemnastego roku życia trafią do Programu, gdzie ich zachowanie poddane zostanie pewnym modyfikacjom. Procedury te, tak jak w przypadku szczepienia, mają na celu uchronienie przed zachorowaniem przyszłych pokoleń. W ramach Programu zastosowane zostaną chemiczne stabilizatory nastroju oraz terapia analityczna. Program szczyci się stuprocentową skutecznością wśród swych pacjentów.

Wkrótce przedstawione zostaną opinii publicznej dodatkowe informacje dotyczące przymusowego leczenia, tymczasem jedno wiemy na pewno: nadciąga Program.

– mówił Kellan ThomasRozdział pierwszy

James nie od razu zareagował na to, co powiedziałam. Spoglądał prosto przed siebie i się nie odzywał. Pomyślałam, że po prostu jest w szoku. Spojrzałam przez przednią szybę samochodu, omiotłam wzrokiem parking, na którym się zatrzymaliśmy. Zaparkowaliśmy pod sklepem spożywczym przy autostradzie. Sklep był opuszczony, miał zabite kawałami dykty okna i białe ściany pomazane czarnym sprayem. Można powiedzieć, że ja i James byliśmy opuszczeni tak jak on. To, kim byliśmy niegdyś, zostało zabite dechami i zamknięte, podczas gdy życie wkoło nas toczyło się naturalnym torem jak gdyby nigdy nic. Oczekiwano od nas, że się z tym pogodzimy, że będziemy postępować zgodnie z zasadami. Stało się jednak inaczej – sprzeniewierzyliśmy się wszystkim istniejącym regułom.

Wstawał nowy dzień. Latarnia uliczna dogasała, w miarę jak po drugiej stronie łańcucha górskiego powoli pięło się ku górze słońce, coraz wyraźniej zabarwiając zamglony horyzont. Dochodziła piąta rano. Jeśli chcieliśmy uniknąć blokad na drogach, musieliśmy lada moment wyruszyć. Na granicy stanu Idaho niemal polegliśmy na jednej z zapór. Na domiar złego ogłoszono Amber Alert, co znaczyło, że jesteśmy teraz oficjalnie poszukiwani jako młodociane ofiary porwania.

Jasne. Tak jakby w Programie naprawdę chodziło o nasze dobro.

– Ta pigułka – powtórzył cicho James, przerywając wreszcie rozmyślania. – Michael Realm zostawił ci pigułkę, która może przywrócić nam wspomnienia tego, kim kiedyś byliśmy. Jednak dał ci tylko jedną.

Tak było. Kątem oka śledziłam zmiany zachodzące na twarzy Jamesa. Był przystojnym chłopakiem, jednak w tej chwili skóra na jego twarzy wydawała się dziwnie obwisła. Wyglądał przez moment, jakby znowu popadł w swoje dawne odrętwienie. Od chwili opuszczenia Programu James starał się znaleźć sposób na zrozumienie swojej przeszłości. Naszej wspólnej przeszłości. W tylnej kieszeni spodni trzymałam złożoną na pół niewielką foliową torebkę. W środku czekała maleńka pomarańczowa tabletka. Tabletka, która miała moc, by wszystko zmienić. Jednak dokonałam już wyboru: zażycie pigułki wiązało się ze zbyt wielkim ryzykiem. Pojawiała się wtedy groźba, że choroba znów zaatakuje. Po jej zażyciu doświadczyłabym na nowo całego smutku i cierpienia z przeszłości, z powodu wspomnień, od których zostałam odcięta. Często powracały do mnie pożegnalne słowa siostry Realma: _Czasami wydaje mi się, że liczy się tylko chwila obecna_. A będąc tutaj, u boku Jamesa, przynajmniej doskonale wiedziałam, kim jestem.

– Nie zamierzasz jej zażyć, prawda? – spytał James.

W jego błękitnych oczach malowało się wielkie zmęczenie. Nie do wiary, że jeszcze wczoraj całowaliśmy się nad rzeką, a to, co się działo wokół nas, było nieistotne. Przez moment poczuliśmy, czym jest wolność.

– Ta pigułka zmieni wszystko – odparłam. – Nagle przypomnę sobie, kim byłam. Ale przecież nigdy nie będę mogła stać się na powrót dawną mną. Zażycie tej tabletki może mi tylko przynieść cierpienie. Przywoła smutek, jaki doskwierał mi po śmierci brata. A jestem pewna, że na tym nie koniec. Wraz z tym wspomnieniem powrócą inne. James, podobam się sobie taką, jaką jestem teraz, przy tobie. Cieszę się, że jesteśmy razem, i nie chcę tego popsuć.

James, zanim odpowiedział, przeczesał dłonią swoje złociste włosy. Z jego ust wydobyło się ciężkie westchnienie.

– Sloane, nigdy cię nie opuszczę. – Po tych słowach wyjrzał przez boczne okno. Na niebie zebrały się ciemne chmury. Podejrzewałam, że niedługo zacznie lać. Po chwili chłopak skierował spojrzenie z powrotem na mnie i dodał kategorycznym tonem: – Jesteśmy razem. Mamy jednak tylko jedną pigułkę, a ja nigdy jej nie zażyję, skoro oznaczałoby to, że pozbawię cię możliwości wyboru.

Poczułam, jak zalewa mnie fala rozczulenia. To, co przed chwilą usłyszałam, oznaczało, że James wolał wybrać życie u mojego boku. Życie, którego ja również pragnęłam, choć najchętniej usunęłabym z niego Program, który wciąż na nas polował. Nachyliłam się do Jamesa i wsparłam dłońmi o jego pierś, a wtedy przyciągnął mnie bliżej do siebie.

Oblizał koniuszkiem języka swoje wargi i odczekał moment, nim dotknął nimi moich ust.

– Zachowamy tę pigułkę na wypadek, gdyby któreś z nas zmieniło zdanie, dobra?

– O tym samym pomyślałam – zgodziłam się.

– Jesteś taka bystra – szepnął, całując mnie w usta.

Moje palce odnalazły jego policzki i po chwili zaczęłam się zatracać w uczuciach, jakie wzbudzała we mnie jego bliskość. W żarze, jaki rodził we mnie dotyk jego ust. Szeptem wyznałam mu miłość. Nie dosłyszałam jednak jego odpowiedzi – zagłuszył ją pisk opon na asfalcie.

James odwrócił głowę, by spojrzeć przez okno, a dłonią sięgał już do kluczyków w stacyjce. Nim zdążyliśmy ruszyć, za nami zahamowała gwałtownie biała furgonetka. Z przodu drogę naszej terenówce marki Escalade tarasowała betonowa ściana odgradzająca autostradę. Znaleźliśmy się w potrzasku.

Natychmiast poczułam, jak ogarnia mnie panika. Wrzasnęłam do Jamesa, żeby ruszał, mimo że jedynym sposobem na wydostanie się z potrzasku było staranowanie samochodu za nami. Nie mogliśmy wrócić do Programu. James wrzucał już wsteczny bieg, gdy nagle boczne drzwi furgonetki się odsunęły i wyskoczyła przez nie jakaś postać. Zamarłam w bezruchu, marszcząc brwi ze zdziwienia, ponieważ człowiek, który ukazał się naszym oczom, nie miał ani białej kurtki, ani przylizanych włosów agenta.

Była to dziewczyna. Miała na sobie koszulkę z nadrukiem Nirvany, na ramiona opadały jej długie, farbowane na blond dredy. Była wysoka, niesamowicie szczupła. Usta miała pomalowane jasnoczerwoną szminką. Kiedy się uśmiechnęła, zobaczyłam szeroką szparę między dwoma przednimi zębami. Położyłam dłoń na ramieniu Jamesa, który nadal miał taką minę, jakby zamierzał rozjechać przeszkodę przed sobą.

– Poczekaj – powstrzymałam go.

James spojrzał na mnie jak na skończoną wariatkę. W następnej chwili otworzyły się drzwi z drugiej strony furgonetki i na stopniu stanął jakiś chłopak. Pod oczami miał sińce w kształcie półksiężyców i spuchnięty nos. Wyglądał tak żałośnie, że James mimo woli się opamiętał, a jego stopa zsunęła się z pedału gazu.

– Nie obawiajcie się – zawołała dziewczyna, podnosząc ręce w geście kapitulacji. – Nie należymy do Programu.

Nie gasząc silnika, James opuścił szybę w oknie. W każdej chwili mógł gwałtownie ruszyć i zmiażdżyć dziewczynę pod kołami.

– Kim w takim razie jesteście, do cholery? – krzyknął.

Dziewczyna, zanim odpowiedziała, uśmiechnęła się szerzej i rzuciła przelotne spojrzenie swojemu towarzyszowi.

– Nazywam się Dallas – rzekła w końcu. – Realm prosił, żebyśmy was odnaleźli.

Na dźwięk tego imienia natychmiast kazałam Jamesowi wyłączyć silnik. Wieść, że mój przyjaciel jest cały i zdrowy, przyniosła ukojenie.

Dallas obeszła nasz samochód. Obcasy jej wysokich butów miarowo stukały o chodnik. W końcu stanęła przy drzwiach od strony Jamesa.

– Realm nie wspomniał, jaki z ciebie przystojniak – zauważyła cierpko, unosząc brew i obrzucając Jamesa taksującym spojrzeniem. – Powinien się wstydzić.

– Jak udało wam się nas odszukać? – spytał James, puszczając mimo uszu jej prowokacyjną uwagę. – Na granicy mieliśmy się spotkać z Lacey i Kevinem, ale natknęliśmy się na patrole. Mało brakowało, a nie udałoby się nam przedostać.

– Telefon, który podarowała wam siostra Realma – wyjaśnił Dallas, wskazując nasz samochód – wysyła sygnał pozwalający was namierzyć. Całkiem przydatne urządzenie, ale teraz powinniście się go pozbyć.

Oboje z Jamesem w tej samej chwili spojrzeliśmy na telefon zawieszony przy desce rozdzielczej samochodu. Był tam, kiedy wsiedliśmy po raz pierwszy do auta. Na tylnym siedzeniu leżał też worek marynarski, w którym znajdowało się kilkaset dolców, które Anna zostawiła nam, byśmy mogli kupić coś do jedzenia na drogę. Nie mogłam w to uwierzyć – czyżbyśmy przystali do buntowników? Jeśli tak w istocie było… to wcale nie wydawali się zbyt dobrze zorganizowani.

– Wasi przyjaciele – odezwała się po chwili Dallas – nigdy nie dotarli do granicy. Lacey odnaleźliśmy zapłakaną i zwiniętą w kłębek w jej samochodzie. Wygląda na to, że Kevin wystawił ją do wiatru. Zapewne to wszystko jest nieco bardziej skomplikowane, najlepiej więc będzie, jeśli opowie wam o tym sama.

Jej słowa sprawiły, że ogarnęły mnie najgorsze przeczucia. Co przydarzyło się Kevinowi?

– Gdzie jest Lacey? – dopytywałam. – Jak się czuje?

– Niezły z niej numer – odparła ze śmiechem Dallas. – Nie miała ochoty ze mną rozmawiać, więc Cas spróbował wywabić ją z samochodu. Złamała mu nos. W końcu podaliśmy jej środki uspokajające, ale bez obaw, nie kradniemy waszych wspomnień.

Ostatnie słowa wypowiedziała tubalnym głosem, jakby chciała dać nam do zrozumienia, że Program to tylko potwór czyhający na niegrzeczne dzieci. Zaczęłam się zastanawiać, czy ta dziewczyna na pewno ma równo pod sufitem. W końcu wsunęła dłonie do tylnych kieszeni dżinsów i oznajmiła:

– W każdym razie Lacey jest już w drodze do kryjówki. Sugeruję, żebyście przesiedli się do naszego samochodu i pojechali z nami, chyba że wolicie dać się złapać.

– Mamy przesiąść się do tej furgonetki? – prychnął James. – Naprawdę wydaje ci się, że mniej będziemy się rzucać w oczy, podróżując wielką białą furgonetką?

– Owszem – skinęła głową Dallas. – Takim autem zazwyczaj poruszają się agenci. Nikomu nie przyjdzie do głowy, że mogą nim podróżować zbiegowie. Słuchaj no, James, tak masz na imię, prawda? Niezłe z ciebie ciacho i w ogóle, ale coś mi się wydaje, że niezbyt jesteś lotny. Może więc po prostu słuchaj poleceń: zaprowadź swoją dziewczynkę do furgonetki, żebyśmy mogli się stąd jak najszybciej zwinąć.

– Spieprzaj – warknęłam. Ta dziewczyna obraziła mnie na tyle różnych sposobów, że miałabym trudność z wybraniem tylko jednego. Kiedy James odwrócił się w moją stronę, miał marsową minę.

– Co o tym myślisz? – spytał cicho.

W jego głosie pobrzmiewało wahanie, lecz w gruncie rzeczy nie mieliśmy innego wyjścia. Zamierzaliśmy znaleźć buntowników i dołączyć do nich, tymczasem to oni odszukali nas. No i Lacey była razem z nimi.

– Musimy dotrzeć do Lacey – odezwałam się do Jamesa.

Wolałabym uciekać samotnie, tak jak dotychczas. Musiałam jednak spojrzeć prawdzie w oczy – nie mieliśmy środków na samodzielną eskapadę. Trzeba się było przegrupować.

James wydał przeciągły jęk. Wyczuwałam, że nie ma ochoty ustępować Dallas. Jego niechęć do podporządkowania się jakimkolwiek nakazom była jedną z cech, za które szczególnie go ceniłam.

– No dobra – rzekł w końcu. – Co zrobimy z terenówką? To fajne auto.

– Cas pojedzie nim do kryjówki.

– Co takiego? – zdziwił się James. – Dlaczego on może…

– Cas nie jest ścigany – weszła mu w słowo Dallas. – Nigdy nie został wcielony do Programu. Może przekroczyć każdy punkt kontrolny i nikt go nie zatrzyma. Pojedzie przodem jako nasz zwiadowca. Dzięki niemu bez szwanku dotrzemy do kryjówki.

– Dokąd konkretnie mamy jechać? – spytałam.

Dallas posłała mi znudzone spojrzenie. Sprawiała wrażenie zirytowanej faktem, że w ogóle śmiałam się do niej zwrócić.

– Złotko, wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Może wreszcie będziecie łaskawi wysiąść z auta? Musimy wcześniej załatwić pewną drobną sprawę.

Spojrzeliśmy na siebie z Jamesem niepewnie, lecz po chwili posłusznie wysiedliśmy z samochodu. W tym samym momencie Cas ruszył w naszym kierunku, a mnie przeleciało przez głowę, że daliśmy się podejść złodziejom i za chwilę zostaniemy bez samochodu. Cas wyciągnął ku nam garść plastikowych zacisków. Na ich widok serce podeszło mi do gardła.

– A to po jaką cholerę? – krzyknął James, chwytając mnie za ramię, żeby odciągnąć od zbliżającego się chłopaka.

Dallas wsparła dłoń o biodro i wyjaśniła spokojnym głosem:

– Casowi już raz złamano dzisiaj nos. A prawdę mówiąc, sprawiacie wrażenie nieprzewidywalnych. To dla naszego bezpieczeństwa. Nie ufamy wam, jesteście rekonwalescentami po Programie.

Słowo „rekonwalescenci” wypowiedziała tonem sugerującym, że takie plugastwo z trudem może przejść jej przez usta. Zabrzmiało tak, jakbyśmy budzili w niej odrazę. Prawdopodobnie chodziło jej tylko o zaskoczenie nas, by Cas zdążył podejść od tyłu. Chłopak skrzyżował nam ręce za plecami i obwiązał nadgarstki zapinkami, które mocno zacisnął. Dokładnie w tej samej chwili poczułam na policzku pierwszą kroplę deszczu. Zerknęłam szybko na Jamesa. Sprawiał wrażenie zirytowanego, w milczeniu śledził wzrokiem poczynania tej pary. Dallas i Cas przeszukiwali naszą terenówkę. Znaleźli schowaną w niej gotówkę i wyrzucili na chodnik płócienny worek. Dallas spojrzała gniewnie w niebo, gdy pierwsze pojedyncze krople deszczu przerodziły się w mżawkę. Dziewczyna chwyciła leżącą na ziemi torbę i powiesiła ją sobie na ramieniu.

Nagle ogarnęło mnie poczucie niemocy. Nie mogłam sobie nawet przypomnieć, jak to się stało, że znaleźliśmy się w tej sytuacji. Powinniśmy przecież dalej uciekać. Teraz jednak było już za późno, posłusznie podążyliśmy więc za Dallas, która zaprowadziła nas do furgonetki. Usiedliśmy z tyłu, a dziewczyna zatrzasnęła za nami drzwi.

* * *

Podczas jazdy siedzieliśmy z Jamesem ramię w ramię na tylnych fotelach białej furgonetki. Stres sprawił, że nagle wszystko zaczęło docierać do mnie ze zdwojoną ostrością: delikatny zapaszek benzyny i opon, który lgnął do moich włosów; ledwo słyszalny pomruk policyjnej radiostacji ostrzegającej nas przed patrolami. W pewnym momencie poczułam na dłoni dotyk palców Jamesa i natychmiast na niego spojrzałam. Patrzył prosto przed siebie, zaciskając zęby, myślami był zapewne przy opaskach krępujących nasze ruchy. Podróż trwała już wiele godzin, a plastikowe zapinki zdążyły mi poobcierać boleśnie skórę na nadgarstkach. James zapewne czuł dokładnie to samo.

Gdy w pewnej chwili Dallas spojrzała w lusterko wsteczne, uchwyciła odbite w nim spojrzenie Jamesa, które wyrażało czystą nienawiść.

– Spokojnie, przystojniaczki. Jesteśmy już prawie na miejscu. Nastąpiła zmiana planów. W nocy policja urządziła nalot na nasz magazyn w Filadelfii. Dlatego jedziemy do kryjówki w Salt Lake City.

– Ale przecież Realm kazał nam udać się na wschód – zaoponowałam, prostując się na fotelu. – Powiedział…

– Wiem, co powiedział ci Michael Realm – bezceremonialnie weszła mi w słowo dziewczyna. – Musimy jednak brać pod uwagę obecną sytuację. Nie bądź naiwna. Jesteśmy ścigani przez Program. Dla nich nie jesteśmy niczym więcej jak zarazą, którą trzeba wyleczyć. Powinniście być nam wdzięczni, że w ogóle zgodziliśmy się wam pomóc.

– Będę z tobą szczery, Dallas – odezwał się James głosem drżącym od z trudem hamowanego gniewu. – Jeśli za chwilę nie zdejmiesz tych zapinek z rąk mojej dziewczyny, zrobię się naprawdę nieprzyjemny. A nie chciałbym cię skrzywdzić.

Dziewczyna posłała mu jeszcze jedno spojrzenie w lusterku. Na jej twarzy nie odmalował się choćby cień zdziwienia.

– Dlaczego wydaje ci się, że byłbyś w stanie mi coś zrobić? – spytała poważnym tonem. – James, nie masz pojęcia, do czego jestem zdolna.

Jej słowa zmroziły mnie. Wystarczyło zerknąć na Jamesa, by zyskać pewność, że on też zrozumiał, iż jego groźba nie odniosła zamierzonego efektu. Dallas była twarda. Sprawiała wrażenie kobiety, która nie wie, co to strach.

Pędziliśmy nadal szosą, a za oknami zmieniały się widoki. Gdy przemierzaliśmy Oregon, po obu stronach drogi ciągnęła się ściana lasu, a gałęzie zwieszały się nad nami niczym baldachim. Teraz las się skończył i nic nie zasłaniało nieba. Teren stał się bardziej pagórkowaty, na łąkach kwitło mrowie kwiatów, a na horyzoncie wznosił się pod niebo monumentalny łańcuch górski. Jego widok zapierał dech w piersiach.

Czułam, jak zapinka wpija mi się w skórę. Odruchowo skrzywiłam się pod wpływem bólu, jednak już po chwili próbowałam przykryć ten grymas uśmiechem, gdyż James zaczął zdradzać oznaki jeszcze większego zdenerwowania. Przesunął się tak, bym mogła się o niego oprzeć i odprężyć. Po chwili razem wpatrywaliśmy się w okna, za którymi łąki ustąpiły miejsca ogrodzonym drucianą siatką posesjom i podupadłym warsztatom samochodowym.

– Witajcie w Salt Lake City – odezwała się Dallas, skręcając na parking przy jakimś magazynie mieszczącym się w niskim, zapuszczonym budynku z cegły.

Spodziewałam się, że kryjówka znajduje się na strzeżonym terenie. Na myśl, że nic nie będzie nas chroniło przed agentami Programu, ogarnęła mnie panika.

– Tak naprawdę – poinformowała Dallas, gdy z zaciśniętymi ustami omiotła wzrokiem teren wokół – znajdujemy się na rogatkach miasta. Ono samo robi znacznie lepsze wrażenie. To miejsce jest jednak bardziej ustronne, a zabudowa na tyle zwarta, że będziemy niewidoczni za dnia. Cas świetnie się spisał.

Na parkingu czekała już nasza escalade. Dallas zaparkowała za nią i wyłączyła silnik, po czym odwróciła się i otaksowała nas spojrzeniem.

– Uwolnię was pod warunkiem, że obiecacie zachowywać się jak przystało na grzecznego chłopca i grzeczną dziewczynkę. Dotarliśmy całkiem daleko i naprawdę wolałabym, żebyście nie przysporzyli nam kłopotów.

„James, błagam, nie palnij żadnego głupstwa”.

– Kłopoty to moja specjalność – rzekł James beznamiętnym tonem.

Posłałam mu wściekłe spojrzenie. Dallas roześmiała się tylko i wysiadła z samochodu. James spojrzał na mnie i wzruszył ramionami. To, że nastawiał przeciwko nam buntowników, których zakładnikami byliśmy, nie wywoływało w nim żadnej skruchy.

Przesuwne drzwi furgonetki otworzyły się z głośnym metalicznym skrzypnięciem i zalało nas popołudniowe światło. Oślepieni zaczęliśmy mrugać oczami. W pewnym momencie poczułam na ramieniu dłoń Dallas, która wyciągnęła mnie z samochodu. Nadal mrużyłam oczy, gdy przede mną stanął Cas. W ręce trzymał scyzoryk. Z przerażeniem wciągnęłam gwałtownie powietrze, a wtedy on uniósł szybko drugą dłoń w uspokajającym geście.

– Nie, nie – powiedział, potrząsając głową. W jego głosie pobrzmiewała uraza, że w ogóle mogłam pomyśleć, iż zamierza mnie skrzywdzić. – Przetnę tylko zapinkę.

Rzucił szybkie spojrzenie w kierunku Jamesa, który zatrzymał się w drzwiach samochodu gotowy do ataku.

– Stary, spokojnie – próbował uspokoić go Cas. – Nie jesteście więźniami.

James odczekał chwilę, jednak w końcu zeskoczył na chodnik. Odwrócił się plecami do Casa, który zajął się przecinaniem plastikowej zapinki. Przez cały czas James nie spuszczał mnie z oczu. Scenie tej przypatrywała się z boku Dallas, a jej uniesione brwi sugerowały, że to wszystko ją bawi. Nie potrwało to długo. Gdy Cas uwolnił ręce Jamesa, ten w następnej sekundzie znalazł się przy dziewczynie. Chwycił ją za koszulkę i przyparł do samochodu. Z jego gardła dobyło się ostrzegawcze warknięcie:

– Przysięgam, jeśli jeszcze raz spróbujesz dopieprzać się do Sloane, to…

– To co zrobisz? – przerwała mu Dallas lodowatym tonem.

Niemal dorównywała mu wzrostem, ale była bardzo szczupła. Drobną dłonią chwyciła go za nadgarstek. Wiedziała, że i tak jest górą, dlatego go prowokowała. W pewnym momencie na twarzy Jamesa zaszła zmiana i zwolnił uchwyt. Zanim jednak zdążył się odsunąć, Dallas wykonała dwa błyskawiczne ruchy. Jej łokieć powędrował ku brodzie Jamesa i rozległo się głuche uderzenie. W tej samej sekundzie dziewczyna jedną ze swoich długich nóg oplotła nogi Jamesa i szybko sprowadziła go do parteru. Wykrzyczałam jego imię, jednak mój chłopak leżał już na ziemi i wpatrywał się nieruchomym wzrokiem w niebo. Dallas przyklękła obok i uśmiechając się, poprawiła pogniecioną, przekrzywioną po ataku Jamesa koszulkę.

– Cóż za temperament! – oświadczyła. – Szkoda, że nie stawiałeś się tak, kiedy wlekli cię do ośrodka Programu.

Jej słowa były dla mnie szokiem. Poczułam się dotknięta. Nie rozumiałam, jak można powiedzieć coś tak okrutnego, co zabrzmiało, jakbyśmy to my ponosili winę za to, że objęto nas Programem. Po chwili James potarł obolałą szczękę, odepchnął Dallas i zaczął gramolić się na nogi. Nie próbował się z nią spierać. Czyż mogliśmy dyskutować z faktami, których nie pamiętaliśmy?

– No dobra – odezwała się Dallas – czas iść do środka.

Po tych słowach ruszyła w stronę rampy, gdzie niegdyś odbywał się załadunek. James burknął, że przyniesie z samochodu naszą torbę.

Z nieba lał się żar. Teraz, gdy zabrakło osłony drzew, poczułam, jak słońce pali moje policzki. Nie byłam przyzwyczajona do takiego upału. Sąsiednia parcela też wyglądała na opuszczoną. Dallas miała chyba rację, wspominając, że to odludne miejsce. Wokół panowała cisza.

Cas wypuścił z płuc wstrzymywane powietrze i na chwilę zanurzył dłoń w swoich długich kasztanowych włosach. Z bliska jego złamany nos nie wyglądał aż tak źle. U jego szczytu widniała niewielka rana, a całość była opuchnięta. Pod oczami chłopak miał ciemne sińce – pozostałość po uderzeniu. W sumie jednak Lacey nie potraktowała go zbyt ostro.

– Dallas nie zawsze była taka jak teraz – odezwał się do mnie po cichu Cas. – Zanim trafiła do Programu, jej życie wyglądało zupełnie inaczej.

– A więc poddano ją leczeniu? – spytałam zdziwiona. – Z jej słów wynikało, że nienawidzi rekonwalescentów.

– Nienawidzi tego, co Program robi z ludźmi – podpowiedział Cas, potrząsając głową. – Większość czasu poświęca teraz treningowi.

– Jakiemu treningowi? – zainteresowałam się, kątem oka obserwując Jamesa, który właśnie pluł na chodnik krwią. Cios Dallas musiał być silniejszy, niż sądziłam.

– Samoobrony – odparł Cas. – Uczy się, co musi zrobić, by kogoś zabić, jeśli będzie tego wymagała sytuacja. Albo gdy Dallas będzie po prostu chciała to zrobić.

Zamilkł na chwilę, po czym dodał:

– Słuchaj, wiem, że wygląda to wszystko nieco dziwnie. Ale walczymy po tej samej stronie co wy.

– Jesteś pewien? – spytałam prowokacyjnie, wskazując na związane na plecach ramiona.

Cas wymruczał przeprosiny i delikatnie ujął mnie za przedramię, próbując dostać się ostrzem scyzoryka pod plastikowy zacisk.

– Kto wie – rozległ się zza moich pleców jego głos – może na koniec wszyscy się zaprzyjaźnimy.

Więzy ustąpiły, znów miałam swobodę ruchów. Natychmiast zaczęłam masować miejsca, gdzie zapinka wrzynała mi się w skórę.

– Raczej bym na to nie liczył – wtrącił się James, stając między nami. Pod nogi rzucił nasz worek marynarski. Następnie przypatrzył się zaczerwienieniom na moich nadgarstkach. Kciukiem delikatnie powiódł po otartej skórze, po czym podniósł moją dłoń do ust i pocałował.

– Lepiej? – spytał. Sprawiał wrażenie, jakby obarczał się odpowiedzialnością za to, co się stało, choć przecież to wcale nie była jego wina.

Mocno go przytuliłam, wciskając policzek w zagłębienie na jego szyi. Wcale nie byłam pewna, czy nasza sytuacja się poprawiła. Być może wpakowaliśmy się w jeszcze większą kabałę.

– Zaraz zeświruję ze strachu – wyszeptałam.

James zanurzył twarz w moich włosach i szepnął, by nie usłyszał go Cas:

– Ja też się boję.

W pewien sposób jego słowa przypomniały mi o czymś. Przywoływały jakieś odległe wspomnienie, którego nie umiałam umiejscowić w czasie i przestrzeni. Wiedziałam, że wystarczyłoby zażyć pigułkę, którą trzymałam schowaną w kieszeni, a przypomniałabym sobie wszystko. Odsunęłam się i spojrzałam w oczy Jamesowi. Dostrzegłam w nich to, co sama teraz czułam: niepewność, tak jakby on również wyczuwał w sobie to niejasne, znajome wspomnienie. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, gdy dobiegło nas wołanie Dallas. Dziewczyna stała przy frontowych drzwiach magazynu.

– Lepiej zejdźcie z widoku – poradziła. – No chyba że czekacie, aż się wami zainteresuje jakiś agent.

Samo wspomnienie agentów wystarczyło, bym ruszyła w jej stronę. James wziął mnie za rękę i skierowaliśmy się do budynku, który sprawiał wrażenie opuszczonego. Zmierzaliśmy ku temu, co pozostało ze zdziesiątkowanego ruchu buntowników. Ku temu, co było naszą nadzieją na ocalenie przed Programem. Nawet jeśli oznaczało to, że będziemy bezpieczni tylko przez chwilę.Rozdział drugi

Wnętrze wypełniały materiały budowlane: wszędzie stały jakieś wiadra, pod ścianami leżały stosy zakurzonych worków i zgniecionych kartonowych pudeł. Chłonąc to wszystko wzrokiem, przełknęłam nerwowo ślinę. Zachodziłam w głowę, jak miałoby wyglądać nasze życie w pustym magazynie budowlanym. Dopiero po dłuższej chwili Dallas skierowała się ku przeciwległej ścianie i pchnęła następne drzwi.

– To tylko przykrywka – wyjaśniła, wskazując pomieszczenie, w którym staliśmy. – Mieszkamy na dole. Tak jest bezpieczniej.

– Czy są stamtąd inne wyjścia? – spytałam, zerkając niepewnie w dół mrocznej klatki schodowej, na którą weszliśmy.

– A co, Sloane, jesteś inspektorem BHP? – warknęła Dallas, przewracając oczami. – Oczywiście, że są inne wyjścia. Będę jednak wdzięczna, jeśli odpuścisz sobie korzystanie z nich za dnia. Na CNN często leci program z tobą w roli głównej. Nie możemy ryzykować, że ktoś cię zobaczy i rozpozna.

– Czy w tym programie pojawiają się jakieś wzmianki na mój temat? – włączył się do rozmowy James.

Odniosłam wrażenie, że stłumił w sobie gniew, jaki jeszcze niedawno budziła w nim Dallas. Był to chyba dobry znak, ponieważ zanosiło się, że zostaniemy tu przez jakiś czas. Tego samego nie mogłam powiedzieć o sobie – ta dziewczyna nadal budziła moją niechęć.

– Wspomnieli o tobie – rzekła Dallas. – Ale nie zdobyli jeszcze żadnej twojej fotografii. Kiedy już ją znajdą i pokażą w telewizji, ukrywanie cię stanie się nie lada wyzwaniem.

Na twarzy Jamesa pojawił się promienny uśmiech. Rąbnęłam go w ramię.

– No co? Przecież to dobrze. Dzięki temu ludzie zaczną kwestionować działalność Programu. Zaczną się zastanawiać, co sprawia, że przed nim uciekamy.

Słysząc to, Cas parsknął śmiechem. Wyminął nas i ruszył przodem w dół schodów. Dallas jednak ani drgnęła, jej dłoń nadal ściskała klamkę.

– To tak nie działa – powiedziała, a w jej głosie wyczułam autentyczny żal. – Ludzie w telewizji odwrócą kota ogonem. Zawsze tak robią. James, Program kontroluje już media. Przejęli kontrolę nad wszystkim.

Odniosłam wrażenie, że nie była zachwycona pozwalając sobie na taki komentarz. Szybko odwróciła się od nas i ruszyła biegiem po schodach.

James odprowadził ją wzrokiem, próbując chyba rozgryźć tę dziewczynę. Jeśli jednak Cas mówił prawdę i Dallas naprawdę odbyła terapię w Programie, nawet dla samej siebie musiała być zagadką. A w takim razie trudno było się spodziewać, że James przejrzy ją na wylot.

Wąskimi schodami zeszliśmy do sutereny. Po chwili dotarliśmy do pierwszego pomieszczenia. Okna umieszczone wysoko, pod samym stropem, zaklejone były pożółkłymi gazetami.

Z wylotów przewodów wentylacyjnych buchało chłodne powietrze. Zadrżałam, czując, jak owiewa mi ramiona. Nie bardzo rozumiałam, skąd buntownicy wytrzasnęli elektryczność. Może pierwsze wrażenie było mylne i wcale nie byli tylko bandą rozwydrzonych dzieciaków.

Pomieszczenie było bardzo skromnie urządzone. Jedynymi meblami były stojąca na środku pokoju sofa obita popękaną skórą i kilka prostych składanych krzeseł. Ta pustka sprawiała złowieszcze wrażenie.

– Gdzie się wszyscy podziali? – spytałam, czując, jak rośnie mój niepokój. – Przecież wspominałaś, że będą tu inni. Mówiłaś, że spotkamy się tu Lacey.

Dallas uciszyła mnie gestem uniesionej ręki.

– Wszystko jest w porządku – rzekła. – Są tutaj.

Ruszyła korytarzem, którym przed chwilą przyszliśmy. Przez długi czas nie wracała. W końcu zrozumiałam, że korytarz ciągnie się przez całą długość budynku. W kątach pokoju piętrzyły się sterty pokruszonego styropianu. Zawieszone pod sufitem świetlówki mrugały, wydając cichy pomruk.

– Pewnie są na tyłach – oznajmiła po powrocie Dallas. – Ta kryjówka wcale nie jest taka zła, wiecie? To właśnie tutaj trafiłam zaraz po opuszczeniu placówki Programu.

– Byłaś leczona w Programie? – zainteresował się James. Widać było, że ten fakt automatycznie budzi w nim sympatię do dziewczyny. Dallas zareagowała jednak agresywnie na jego słowa.

– Tylko się nade mną nie lituj. Nie potrzebuję twojego współczucia. Program pozbawił mnie wszystkiego. I wcale nie mówię tylko o tym – przy tych słowach postukała dłonią w skroń. Zauważyłam, że Cas spuścił zawstydzone spojrzenie. Po chwili Dallas odezwała się znowu: – Powiedzmy, że są mi cholernie dużo winni.

Skrzyżowała ramiona na piersi w obronnym geście i nim ruszyła znowu pustym korytarzem, przez chwilę jej twarz wyrażała absolutną bezbronność.

– Co jej się przydarzyło? – zwróciłam się do Casa.

Przemknęło mi przez myśl, że być może wiem o stanie ducha Dallas więcej, niż byłabym skłonna przyznać. Zapewne było to nieuprawnione skojarzenie, lecz pomyślałam zaraz o przerażającym agencie Rogerze. O tym, jakich praktyk dopuszczał się w ośrodku. O tym, czym musiały mu płacić dziewczyny chcące uchronić przed wymazaniem wybrane wspomnienie.

– Nie do mnie należy zaznajamianie cię z jej historią – powiedział Cas poważnym głosem. – Na pewno w końcu ją poznasz. W tym miejscu trudno dłużej utrzymać coś w tajemnicy.

Nagle usłyszeliśmy czyjś delikatny głos, wypowiadający moje imię:

– Sloane?

Na drugim końcu korytarza dojrzałam Lacey. Blond włosy przefarbowała na ciemnorudy kolor. Ubrana była w czarną koszulkę bez rękawów i wojskowe spodnie moro. Obie, w tym samym momencie, poczułyśmy na swój widok wielką ulgę. Ruszyłyśmy biegiem z dwóch stron korytarza, w połowie jego długości wpadając sobie w ramiona.

– Straciłam już nadzieję, że mnie odnajdziesz. Wszystkie media pokazują twoje zdjęcie – powiedziała wtulona w moje ramię. Następnie odsunęła się i nie puszczając mojego przedramienia, omiotła uważnym spojrzeniem moją twarz. – Jak się czujesz?

Ponieważ nie miałam dostępu do wspomnień z przeszłości, nie wiedziałam już nawet, od jak dawna znam Lacey. W każdym razie przyjaźniłyśmy się z pewnością od momentu zakończenia terapii.

– Wszystko w porządku. Jestem przestraszona, ale poza tym nic mi nie dolega. Czekaliśmy na ciebie z Jamesem przy granicy, ale się nie zjawiłaś. – Nagle poczułam, jak w moje serce sączy się przerażenie. – Dallas wspomniała, że Kevin zniknął.

Lacey spuściła wzrok i szybko przytaknęła.

– Nigdy nie dotarł na umówione miejsce spotkania. Podejrzewam, że go aresztowali. Nie wiem, co się z nim dzieje…

Lacey umilkła i przywarła do mnie jeszcze mocniej, a ja od razu wiedziałam, że musi ją łączyć z Kevinem więcej, niż jest skłonna przyznać. Jednak nie wyglądało na to, by chciała powierzyć mi swoją tajemnicę w tej chwili. Zamiast tego zaciągnęła mnie do pokoju, gdzie prócz Dallas zebrało się jeszcze kilka osób.

Na środku mrocznego pomieszczenia znajdował się owalny stół, wokół którego ustawiono co najmniej dwanaście krzeseł. Drewno, z którego były wykonane, wypaczyło się. Niektóre siedziska wyglądały, jakby miały się rozlecieć. Dallas chwyciła jedno, odwróciła je tyłem do stołu i usiadła na nim okrakiem, opierając łokcie o oparcie. Gdy w drzwiach pokoju pojawił się James, jej spojrzenie momentalnie powędrowało ku niemu.

James omiótł wzrokiem pokój i dopiero po chwili zauważył Lacey.

– Gdzie moja czerwona pigułka? – zapytał na jej widok, choć tak naprawdę wolałby chyba po prostu przyznać, że cieszy się, że jest cała i zdrowa.

Lacey roześmiała się, a wyraz jej twarzy nieco złagodniał.

– Dlaczego wcale mnie nie dziwi, że cię tu widzę, James? Aha, no tak. Przecież to idealne miejsce dla ciebie, zawsze byłeś anarchistą, który nie umiał podporządkować się żadnej władzy.

– Wygląda na to, że jesteśmy do siebie podobni – odparł James, podsuwając jej krzesło, by usiadła. Następne podsunął mnie, a sam zajął miejsce obok. Wsparł się łokciami na stole i zawołał: – Dallas, jaki mamy plan? Czym właściwie zajmują się buntownicy?

Trzy towarzyszące Dallas osoby również usiadły i skierowały na dziewczynę spojrzenia, oczekując, co powie. Wszyscy wyglądali zupełnie normalnie i nie była to wcale sztuczna, wysilona normalność rekonwalescentów. Nie mieli na sobie nijakich koszulek polo bez kołnierzyków, dziewczyny nie nosiły spódniczek w kolorze khaki. Wyglądali na przeciętnych zdrowych ludzi. Po chwili milczenia Dallas odezwała się:

– Nie wszyscy mamy za sobą pobyt w ośrodkach Programu. Niektórzy, jak Cas, przyłączyli się do nas, bo ktoś im bliski nagle zniknął, popełnił samobójstwo. Albo zapomniał, kim jest. – Po tych słowach dziewczyna siedząca obok Dallas opuściła głowę. – Macki Programu sięgają wszędzie. Z każdym dniem coraz trudniej odszukać ludzi, którzy chcieliby stanąć po naszej stronie. Zwłaszcza dorosłych. Nasza organizacja chce się rozrastać, poszerzać wpływy, tak byśmy mogli wyrządzić realne szkody Programowi. Na razie jednak on jest zawsze o krok przed nami.

– A gdzie reszta? – spytał James. – Co się stało z tymi, którzy przebywali w waszej kryjówce?

Przez chwilę Dallas nie umiała się zdobyć na żadną odpowiedź, zastygła w kompletnym w milczeniu.

– Władze urządziły nalot na naszą kryjówkę – wyjaśniła w końcu. – Ci, którym nie udało się uciec, zostali siłą włączeni do Programu. Zgodnie z oficjalnym oświadczeniem wydanym przez władze padli ofiarą przebłysku pamięciowego. To jeden ze skutków ubocznych terapii, gdy psychika zostaje zalana przez falę wypartych wspomnień i człowiek popada w obłęd. Zostali więc zatrzymani, by zdusić w nich wolę walki. Ale Program nie może ryzykować kolejnego wyskoku z ich strony.

Nagle twarz Dallas stała się śmiertelnie blada. Przestała przypominać twardą buntowniczkę, była teraz zwyczajną przestraszoną dziewczyną. Odezwała się po dłuższej chwili:

– Sprawia, że znikają bez śladu.

– Co takiego? – krzyknął James, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia. – Mordują ich?

– Nie wiemy, co się tam dzieje. Wiemy tylko, że niektórzy pacjenci znikają. Nigdy nie podejmują prób skontaktowania się z nami. Nie jesteśmy w stanie ich namierzyć. Słowem, jeśli Program nas dorwie, będzie to oznaczało nasz koniec.

– Musimy ich ocalić – wtrącił się James. – Nie możemy pozwolić…

– Za późno. – Dallas uciszyła go machnięciem dłoni. – Nie da się nikogo wyrwać ze szponów Programu. Próbowaliśmy już, bez skutku.

– Może źle się do tego zabieraliście?

– Zamknij się, James – odezwała się lekceważąco Dallas. – Tak jakbyś mógł cokolwiek o tym wiedzieć. Próbowaliśmy i ponieśliśmy klęskę. Żadna z tych prób nie skończyła się powodzeniem, dlatego musieliśmy spisać tych ludzi na straty. To nie była łatwa decyzja.

– Co wobec tego zamierzacie zrobić? – chciał wiedzieć James. Nie mieściło mi się w głowie, że Dallas tak po prostu zrezygnowałaby z odbicia swoich ludzi. Sprawiała wrażenie kobiety, która nie poddaje się tak łatwo.

Przez chwilę chyba biła się z myślami. Wydawało mi się, że widzę, jak rysy jej twarzy twardnieją, gdy podejmuje ostateczną decyzję.

– To straty konieczne – powiedziała w końcu lodowatym tonem. – W tej chwili zostaliśmy tylko my. Cały czas szukam jednak nowych ludzi. Czegoś, co nam pomoże. Gdy uda nam się znów zorganizować, przystąpimy do kolejnego natarcia. Obiecuję ci, że nie zaprzestaniemy walki.

Po tych słowach Dallas wstała i związała długie dredy na czubku głowy. Wyglądało na to, że komentarze Jamesa wytrąciły ją z równowagi. Nie umiała wytrzymać jego spojrzenia, jej oczy uciekały w bok. Po chwili zwróciła się do nas:

– Powinniście się teraz trochę zdrzemnąć. Musicie stawić się tutaj o czwartej, mamy coś do zrobienia.

Zanim zdążyliśmy zadać jakiekolwiek pytanie, wyszła z pokoju, kończąc rozmowę w dość obcesowy sposób. Przez chwilę w pomieszczeniu panowała cisza. Przerwał ją dopiero James.

– Sloane, jeśli kiedyś odeślą mnie do Programu – szepnął mi na ucho – mam nadzieję, że mnie uratujesz. Okej?

– Jasne. A ja mam nadzieję, że ty będziesz ratował mnie.

James skinął szybko głową, po czym zlustrował spojrzeniem pozostałych zebranych. Lacey siedziała cicho przy stole z rękami skrzyżowanymi na piersi. Chyba nigdy wcześniej nie widziałam jej tak przygaszonej. Nie podobało mi się to. W pewnym momencie zaburczało mi w brzuchu. James zerknął na mnie, po czym zapytał Casa:

– Stary, macie tu jakieś jedzenie? Żołądek tej dziewczyny – wskazał mnie kciukiem – wydaje dźwięki, jakby od wielu dni prowadziła strajk głodowy.

– Jasne, oprowadzę was – powiedział Cas, wybuchając śmiechem.

Podniosłam się z krzesła, ale po chwili zauważyłam, że Lacey się nie ruszyła. Siedziała nieruchomo, trąc czoło, jakby doskwierał jej ból głowy.

– Nic ci nie jest? – spytałam, dotykając jej ramienia.

Uniosła głowę. Jej spojrzenie było rozkojarzone, puste, patrzyła na mnie niewidzącym wzrokiem.

– To nic takiego. Stres, buntownicy. Kto wie, co jeszcze ma wpływ na moje samopoczucie – oznajmiła z bladym uśmiechem. – To minie.

Jej zapewnienie wcale mnie nie uspokoiło.

– James – powiedziałam, odwracając się do niego – za chwilę cię dogonię.

Nachylił się do mnie z niemym pytaniem, czy wszystko w porządku. Kiedy skinęłam uspokajająco głową, wstał i wyszedł na korytarz z Casem. Przysunęłam się wtedy bliżej do Lacey.

– Niełatwo było się tu dostać. Po drodze przeżyliśmy razem mnóstwo strasznych przygód – powiedziałam. Kiedy pozostali buntownicy opuścili pokój i zapadła cisza, wyczuwalna stała się atmosfera smutku. – Tak mi przykro z powodu Kevina.

– Mnie też – przyznała, zamykając oczy.

Kevin był agentem, który opiekował się mną po tym, jak opuściłam ośrodek Programu. Lacey była moją najlepszą przyjaciółką. Nie wiedziałam nawet, że ci dwoje się znają, dopóki siostra Realma nie wspomniała o tym.

– Jak to się stało, że spiknęłaś się z buntownikami? – spytałam.

W pokoju nie było nikogo z wyjątkiem nas dwóch. Mimo to mówiłam ściszonym głosem. Skutek uboczny przebywania w ośrodku.

– Kevin to załatwił. Poznałam go w szkole Sumpter High na wiele tygodni przed twoim wyjściem z Programu. Od pierwszej chwili wiedziałam, że różni się od innych agentów. Spotkaliśmy się raz czy dwa w Centrum Odnowy. A potem umówiliśmy się na kawę, oczywiście w innej miejscowości. Powiedział mi wówczas, że jego zdaniem w głębi duszy jestem typem wojowniczki. I zaproponował mi przyłączenie się do ruchu buntowników. No a potem pojawiłaś się ty. Tak jak i ja, urodzona rozrabiara.

Obie uśmiechnęłyśmy się w tym samym momencie, ale poczułam, jak serce przeszywa mi smutek na myśl, że straciłam Kevina. Był moim przyjacielem.

– Nim zniknął, zadzwonił do mnie – powiedziała po chwili Lacey, ocierając policzek, jeszcze zanim potoczyły się po nim łzy. – Domyślał się, że jest śledzony. Polecił, bym nie czekała na niego, tylko ruszyła sama na spotkanie z wami. Obiecał, że dołączy w umówionym miejscu. Czekałam tam, aż w końcu pojawili się Cas i Dallas. Kiedy próbowali mnie zabrać, zaczęłam się bronić. Walnęłam nawet Casa w twarz. Walczyłam jak szalona, w końcu jednak udało im się wrzucić mnie do furgonetki i jeden z chłopaków przywiózł mnie tutaj kilka godzin przed wami. Sloane, obawiam się, że nigdy nie spotkam już Kevina. Że on nie żyje.

– Przecież może być zamknięty w którymś z ośrodków Programu – powiedziałam, choć nie bardzo wiedziałam, dlaczego miałoby to być jakimś pocieszeniem. Zwłaszcza po tym, co Dallas mówiła o znikających bez śladu pacjentach. – Poszukamy go, gdy przyjdzie na to czas.

Lacey otarła wierzchem dłoni policzki, próbując osuszyć je z łez, których nie udało jej się powstrzymać.

– Nie – stwierdziła. – Jest pełnoletni i za dużo wie. Zabili go. Jestem tego pewna.

– Nie myśl tak – poradziłam. – Jest tyle innych…

– Sloane – weszła mi w słowo Lacey – padam na twarz. Może pogadamy na ten temat przy innej okazji. Mam straszną migrenę.

– Jasne, możemy porozmawiać, kiedy przyjdzie ci na to ochota. Nigdzie się nie wybieram – zapowiedziałam, próbując ją rozśmieszyć.

Lacey podziękowała mi jednak bez uśmiechu i pospiesznie wyszła z pokoju. Kiedy zostałam sama, rozejrzałam się powoli po surowym wnętrzu. Nadal nie docierało do mnie, że tu jestem. I że zostałam buntowniczką.

* * *

Kuchnię zorganizowano w sali, w której niegdyś mieściło się biuro. Była całkiem nieźle wyposażona: w środku zobaczyłam niewielką ladę do przyrządzania posiłków, zlewozmywak, białą lodówkę i starą kuchenkę.

– Jaką funkcję spełniał kiedyś ten budynek? – spytałam, rozglądając się po pomieszczeniu.

– Nie mam pojęcia – odparł Cas. – Kryjówka istnieje tutaj już od dłuższego czasu, lecz Dallas nie mogła sobie przypomnieć jej dokładnej lokalizacji. Odnalazłem ją na jej prośbę. Jest w całkiem niezłym stanie. Na pewno znacznie lepszym niż niektóre z moich dotychczasowych schronień.