MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Labirynt Przeznaczenia - ebook
Thriller psychologiczny z elementami grozy. W starym dworku odkryte zostają dokumenty powiązane z tajemniczym zaginięciem sprzed lat. Mroczna atmosfera, niedopowiedzenia i labirynt kłamstw prowadzą przez zatarte granice między prawdą a iluzją. Przeszłość ożywa, a każde odkrycie niesie coraz większe niebezpieczeństwo.
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
| Kategoria: | Horror i thriller |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8431-004-5 |
| Rozmiar pliku: | 1,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Tytuł: Labirynt Przeznaczenia
FABUŁA:
W SERCU STAROŻYTNEGO MIASTA, UKRYTEGO WŚRÓD GĘSTYCH LASÓW, ZNAJDUJE SIĘ TAJEMNICZY LABIRYNT, O KTÓRYM KRĄŻĄ LEGENDY OD WIEKÓW. MÓWI SIĘ, ŻE TEN, KTO ODNAJDZIE JEGO CENTRUM, ZDOBĘDZIE NIEOGRANICZONĄ WIEDZĘ I MOC. JEDNAK DOTĄD NIKOMU NIE UDAŁO SIĘ TEGO DOKONAĆ.
GŁÓWNĄ BOHATERKĄ JEST MŁODA ARCHEOLOG, ANNA, KTÓRA PO OTRZYMANIU ZAGADKOWEGO LISTU OD ZAGINIONEGO OJCA, WYRUSZA NA POSZUKIWANIE PRAWDY O JEGO LOSIE. LIST ZAWIERA FRAGMENTY STAROŻYTNYCH MANUSKRYPTÓW ORAZ WSKAZÓWKI PROWADZĄCE DO LABIRYNTU.
W TRAKCIE PODRÓŻY ANNA SPOTYKA TAJEMNICZEGO MĘŻCZYZNĘ, MARKA, KTÓRY TWIERDZI, ŻE ZNA DROGĘ DO LABIRYNTU I OFERUJE JEJ POMOC. MIĘDZY NIMI RODZI SIĘ NAPIĘCIE, KTÓRE Z CZASEM PRZERADZA SIĘ W GŁĘBSZE UCZUCIE.
W MIARĘ ZBLIŻANIA SIĘ DO CELU, BOHATEROWIE ODKRYWAJĄ, ŻE NIE SĄ JEDYNYMI, KTÓRZY PRAGNĄ ODNALEŹĆ CENTRUM LABIRYNTU. GRUPA WPŁYWOWYCH OSÓB, ZWANA „BRACTWEM CIENIA”, RÓWNIEŻ POSZUKUJE TEJ MOCY, PLANUJĄC WYKORZYSTAĆ JĄ DO WŁASNYCH CELÓW.Rozdział 4: Zatraceni w Labiryncie
ZANIM ZDĄŻYLI ZAREAGOWAĆ, CAŁA PRZESTRZEŃ ZACZĘŁA WIROWAĆ WOKÓŁ NICH JAK OGROMNY WIR, NIE DAJĄC IM CHWILI NA ZASTANOWIENIE. ELIASZ, MARK I ANNA POCZULI, JAK POD ICH STOPAMI ZIEMIA ZNIKA, A ŚWIATŁO WYPEŁNIA KAŻDĄ CZĄSTKĘ ICH CIAŁ. JAKBY CAŁY WSZECHŚWIAT NAGLE ZATRACIŁ SWÓJ KSZTAŁT, ZAMIENIAJĄC SIĘ W NIEOKREŚLONĄ MASĘ DŹWIĘKÓW I BARW.
WIEDZIELI, ŻE NIE MOGĄ SIĘ ZATRZYMAĆ. CHOĆ WSZYSTKO WYGLĄDAŁO, JAKBY MIELI ZNIKNĄĆ, NIE ODCZUWALI LĘKU. BYLI JAK NA HUŚTAWCE, KTÓRA WZNOSIŁA ICH KU NIEZNANYM WYSOKOŚCIOM, A POTEM GWAŁTOWNIE OPADAŁA, WPROWADZAJĄC W STAN OTĘPIENIA. DOPIERO PO KILKU CHWILACH WIR OSŁABŁ, A PRZESTRZEŃ WOKÓŁ NICH ZACZĘŁA SIĘ STABILIZOWAĆ.
KIEDY ODZYSKALI RÓWNOWAGĘ, OTOCZYŁA ICH CAŁKOWITA CIEMNOŚĆ. DOSŁOWNIE NIC NIE BYŁO WIDOCZNE, PRÓCZ STREFY ICH WŁASNEGO ODDYCHANIA, LEDWO WIDOCZNEJ W TEJ NIEPRZENIKNIONEJ CIEMNOŚCI. ELIASZ PRÓBOWAŁ DOSTRZEC COŚ W TEJ BEZKRESNEJ PRZESTRZENI, ALE JEGO OCZY NIE REAGOWAŁY NA ŻADNĄ FORMĘ ŚWIATŁA. POCZUŁ, JAK JEGO SERCE ZACZYNA BIĆ SZYBCIEJ. PÓŹNIEJ USŁYSZELI GO — GŁOS, KTÓRY BRZMIAŁ, JAKBY DOCHODZIŁ Z SAMEGO WNĘTRZA ICH UMYSŁÓW.
„JESTEM WASZYM PRZEWOŹNIKIEM,” GŁOS BYŁ MROCZNY, PEŁEN GROZY. „WSZYSTKO, CO ZOBACZYCIE, BĘDZIE WYNIKIEM WASZYCH WYBORÓW. PAMIĘTAJCIE, KAŻDY WYBÓR MA SWOJĄ CENĘ.”
ELIASZ WSTRZYMAŁ ODDECH, ZDAJĄC SOBIE SPRAWĘ, ŻE GŁOS NIE BYŁ TYLKO W ICH GŁOWACH, ALE W TEJ PRZESTRZENI, KTÓRA ICH OTACZAŁA. JAKOŚ CZUŁ, ŻE ODPOWIEDŹ NA ICH PYTANIE, KIM SĄ I CO SIĘ Z NIMI DZIEJE, ZBLIŻA SIĘ NIEUCHRONNIE.
„CO… CO TO ZA MIEJSCE?” ZAPYTAŁA ANNA, GŁOS JEJ DRŻAŁ, CHOCIAŻ STARAŁA SIĘ NIE POKAZAĆ STRACHU.
„TO NIE JEST MIEJSCE W TRADYCYJNYM SENSIE,” ODPOWIEDZIAŁ GŁOS, JAKBY WYCZUWAJĄC JEJ NIEPOKÓJ. „TO MIĘDZYPRZESTRZEŃ, W KTÓREJ BŁĄDZĄ CI, KTÓRZY SZUKAJĄ PRAWDY. TO TUTAJ ZDERZAJĄ SIĘ LOSY TYCH, KTÓRZY SĄ GOTOWI PRZEJŚĆ PRZEZ SIEDEM BRAM.”
„SIEDEM BRAM?” MARK UNIÓSŁ BRWI. „MYŚLAŁEM, ŻE TO TYLKO METAFORA.”
„NIE. TO PRAWDA. KAŻDA BRAMA TO WYZWANIE, KTÓRE PRZEKROCZYCIE W SWOICH UMYSŁACH. NIE CHODZI O FIZYCZNE PRZEJŚCIA. TO WASZE WSPOMNIENIA, WASZE DECYZJE, WASZE STRACHY, KTÓRE BĘDĄ PRÓBOWAĆ WAS ZATRZYMAĆ. DOPIERO PRZECHODZĄC PRZEZ NIE, ZROZUMIECIE, KTO STOI ZA TYM WSZYSTKIM.”
NASTAŁA CISZA. KAŻDY Z NICH WCHŁANIAŁ TE SŁOWA, WIEDZĄC, ŻE CZEKA ICH PODRÓŻ PEŁNA NIEPEWNOŚCI. W KOŃCU ZACZĘLI DOSTRZEGAĆ COŚ W ODDALI — SŁABY BLASK, KTÓRY STAWAŁ SIĘ CORAZ WYRAŹNIEJSZY. ZBLIŻALI SIĘ DO NIEGO, CZUJĄC JEDNOCZEŚNIE, JAK CIĘŻAR TEJ PODRÓŻY CIĄŻY NA ICH UMYSŁACH. W MIARĘ JAK PODCHODZILI, BLASK ROZBŁYSNĄŁ JESZCZE MOCNIEJ, AŻ W KOŃCU STALI NAPRZECIW NIEOCZEKIWANEGO OBRAZU.
PRZED NIMI STAŁA PIERWSZA BRAMA — OGROMNA, ZBUDOWANA Z KAMIENIA, ALE ZUPEŁNIE INNA OD WSZYSTKIEGO, CO WIDZIELI DO TEJ PORY. KAMIEŃ WYDAWAŁ SIĘ ŻYĆ. NA JEGO POWIERZCHNI WIDAĆ BYŁO RUCH, JAKBY NIEWIDZIALNA RĘKA RYSOWAŁA PO NIM WZORY, KTÓRE ZNIKNĘŁY, GDY TYLKO PRÓBOWALI JE DOSTRZEC.
„ZACZYNA SIĘ,” POWIEDZIAŁ ELIASZ, PATRZĄC NA BRAMĘ. „PIERWSZE WYZWANIE.”
GŁOS, KTÓRY JESZCZE PRZED CHWILĄ ICH NIE OPUSZCZAŁ, NAGLE ZAMILKŁ. ZAMIAST NIEGO, POJAWIŁY SIĘ SŁOWA WYRYTE W KAMIENIU NA BRAMIE: „PIERWSZA BRAMA: PAMIĘĆ”.
ELIASZ POCZUŁ, JAK JEGO SERCE PRZYSPIESZA. PAMIĘĆ. TO BYŁ TEMAT, KTÓRY GO PRZERAŻAŁ. TO, CO MÓGŁBY ODKRYĆ W TYM MOMENCIE, MOGŁO BYĆ KLUCZEM DO ZROZUMIENIA WSZYSTKIEGO. A ZARAZEM MOGŁO GO ZNISZCZYĆ.
„O CO CHODZI?” ZAPYTAŁA ANNA, JEJ GŁOS DRŻAŁ.
„TO O NAS,” ODPOWIEDZIAŁ ELIASZ, NIE ODRYWAJĄC WZROKU OD BRAMY. „KAŻDY Z NAS MA COŚ, CO CHCIAŁBY ZAPOMNIEĆ. TO BĘDZIE PYTANIE, KTÓRE MUSIMY ODPOWIEDZIEĆ, ABY PRZEJŚĆ PRZEZ BRAMĘ. TO BĘDZIE TEST NASZYCH NAJGŁĘBSZYCH LĘKÓW.”
BRAMA ZACZĘŁA SIĘ POWOLI OTWIERAĆ, A PRZED NIMI POJAWIŁ SIĘ CIEMNY TUNEL. WYDAWAŁO SIĘ, ŻE NIE MA KOŃCA, ALE WIEDZIELI, ŻE NIE MAJĄ WYBORU. MUSIELI PRZEJŚĆ PRZEZ NIEGO, BY DOTRZEĆ DO ODPOWIEDZI, KTÓREJ SZUKALI.
„TO ZACZYNA SIĘ NAPRAWDĘ,” DODAŁ ELIASZ, WPATRUJĄC SIĘ W CIEMNOŚĆ. „I NIE MA JUŻ ODWROTU.”
MARK I ANNA SPOJRZELI PO SOBIE, A POTEM RUSZYLI ZA NIM, WKRACZAJĄC W NIEZNANE, GOTOWI ZMIERZYĆ SIĘ Z TYM, CO MIAŁO NADEJŚĆ.
KIEDY WESZLI W CIEMNY TUNEL, POCZULI, JAK ICH CIAŁA WYPEŁNIA CHŁÓD. W POWIETRZU UNOSIŁA SIĘ DUSZNA ATMOSFERA, KTÓRA ZDAWAŁA SIĘ TŁUMIĆ WSZELKIE MYŚLI. Z KAŻDYM KROKIEM STAWALI SIĘ CORAZ BARDZIEJ ŚWIADOMI TEJ NIENATURALNEJ CISZY, KTÓRA OTACZAŁA ICH JAK GĘSTA MGŁA. NAWET ICH ODDECHY WYDAWAŁY SIĘ CICHSZE, JAKBY STRACH SAMEGO MIEJSCA ZAMILCZAŁ ICH UMYSŁY.
NIE MINĘŁA CHWILA, GDY PRZED NIMI ZACZĘŁY SIĘ POJAWIAĆ OBRAZY — MIGAJĄCE, ROZMAZANE WSPOMNIENIA, KTÓRE NIE NALEŻAŁY DO ŻADNEGO Z NICH, A JEDNOCZEŚNIE WYDAWAŁY SIĘ DZIWNIE ZNAJOME. BYŁY TO TWARZE, KTÓRE NIE PASOWAŁY DO ŻADNEGO Z ICH POPRZEDNICH ŻYĆ. Z JEDNEJ STRONY BYŁA TO SCENA Z DZIECIŃSTWA ANNY — MĘŻCZYZNA O MARTWYM SPOJRZENIU, TRZYMAJĄCY JĄ W UŚCISKU, GDY BYŁA JESZCZE MAŁA. Z DRUGIEJ STRONY, WIDOK OCZU MARKUSA, PEŁNYCH MROKU, A ZARAZ POTEM — PUSTKA. BEZ CIAŁA, BEZ JAKIEJKOLWIEK REAKCJI.
ELIASZ CZUŁ, JAK ZACZYNA SIĘ DUSIĆ. TE OBRAZY PRZEŚLADOWAŁY GO, DRĄŻYŁY W UMYŚLE JAK WIERTŁO. KAŻDY Z NICH MUSIAŁ STAWIĆ CZOŁA TYM, KTÓRE BYŁY GŁĘBOKO ZAKORZENIONE W ICH PSYCHICE, A JEDNOCZEŚNIE PRZYNOSIŁY DRESZCZE NIEPOKOJU.
„TO… TO NIE JEST REALNE,” POWIEDZIAŁA ANNA, JEJ GŁOS PEŁEN PANIKI. „NIE… NIE ROZUMIEM, DLACZEGO WIDZĘ TO TERAZ.”
ELIASZ NIE ODPOWIEDZIAŁ. SKUPIŁ SIĘ NA OBRAZACH, KTÓRE POJAWIAŁY SIĘ W JEGO UMYŚLE. WIDZIAŁ SIEBIE — MŁODSZEGO, W SZCZĘŚLIWYM MOMENCIE ŻYCIA. ALE POTEM, JAKBY COŚ PĘKŁO, POJAWIŁY SIĘ CIEMNIEJSZE OBRAZY — MROCZNE KORYTARZE, DOMY, KTÓRE WYGLĄDAŁY JAK PUŁAPKI, PRZEPEŁNIONE CIĘŻKIM POWIETRZEM, KTÓRE WYPEŁNIAŁO MU PŁUCA.
„MUSIMY IŚĆ DALEJ,” POWIEDZIAŁ W KOŃCU, NIE ZWRACAJĄC UWAGI NA WĄTPLIWOŚCI. „TE OBRAZY… ONE PRÓBUJĄ NAS ZNISZCZYĆ.”
MARK NIE BYŁ W STANIE MÓWIĆ. JEGO CIAŁO BYŁO SZTYWNE, A OCZY JAKBY NIE PATRZYŁY NA ŚWIAT, TYLKO NA COŚ DALEKO, CZEGO NIE MÓGŁ POJĄĆ. ANNA BYŁA W PODOBNYM STANIE — TWARZ BLADA, ZMĘCZONA, JAKBY WALCZYŁA Z SAMĄ SOBĄ.
FABUŁA:
W SERCU STAROŻYTNEGO MIASTA, UKRYTEGO WŚRÓD GĘSTYCH LASÓW, ZNAJDUJE SIĘ TAJEMNICZY LABIRYNT, O KTÓRYM KRĄŻĄ LEGENDY OD WIEKÓW. MÓWI SIĘ, ŻE TEN, KTO ODNAJDZIE JEGO CENTRUM, ZDOBĘDZIE NIEOGRANICZONĄ WIEDZĘ I MOC. JEDNAK DOTĄD NIKOMU NIE UDAŁO SIĘ TEGO DOKONAĆ.
GŁÓWNĄ BOHATERKĄ JEST MŁODA ARCHEOLOG, ANNA, KTÓRA PO OTRZYMANIU ZAGADKOWEGO LISTU OD ZAGINIONEGO OJCA, WYRUSZA NA POSZUKIWANIE PRAWDY O JEGO LOSIE. LIST ZAWIERA FRAGMENTY STAROŻYTNYCH MANUSKRYPTÓW ORAZ WSKAZÓWKI PROWADZĄCE DO LABIRYNTU.
W TRAKCIE PODRÓŻY ANNA SPOTYKA TAJEMNICZEGO MĘŻCZYZNĘ, MARKA, KTÓRY TWIERDZI, ŻE ZNA DROGĘ DO LABIRYNTU I OFERUJE JEJ POMOC. MIĘDZY NIMI RODZI SIĘ NAPIĘCIE, KTÓRE Z CZASEM PRZERADZA SIĘ W GŁĘBSZE UCZUCIE.
W MIARĘ ZBLIŻANIA SIĘ DO CELU, BOHATEROWIE ODKRYWAJĄ, ŻE NIE SĄ JEDYNYMI, KTÓRZY PRAGNĄ ODNALEŹĆ CENTRUM LABIRYNTU. GRUPA WPŁYWOWYCH OSÓB, ZWANA „BRACTWEM CIENIA”, RÓWNIEŻ POSZUKUJE TEJ MOCY, PLANUJĄC WYKORZYSTAĆ JĄ DO WŁASNYCH CELÓW.Rozdział 4: Zatraceni w Labiryncie
ZANIM ZDĄŻYLI ZAREAGOWAĆ, CAŁA PRZESTRZEŃ ZACZĘŁA WIROWAĆ WOKÓŁ NICH JAK OGROMNY WIR, NIE DAJĄC IM CHWILI NA ZASTANOWIENIE. ELIASZ, MARK I ANNA POCZULI, JAK POD ICH STOPAMI ZIEMIA ZNIKA, A ŚWIATŁO WYPEŁNIA KAŻDĄ CZĄSTKĘ ICH CIAŁ. JAKBY CAŁY WSZECHŚWIAT NAGLE ZATRACIŁ SWÓJ KSZTAŁT, ZAMIENIAJĄC SIĘ W NIEOKREŚLONĄ MASĘ DŹWIĘKÓW I BARW.
WIEDZIELI, ŻE NIE MOGĄ SIĘ ZATRZYMAĆ. CHOĆ WSZYSTKO WYGLĄDAŁO, JAKBY MIELI ZNIKNĄĆ, NIE ODCZUWALI LĘKU. BYLI JAK NA HUŚTAWCE, KTÓRA WZNOSIŁA ICH KU NIEZNANYM WYSOKOŚCIOM, A POTEM GWAŁTOWNIE OPADAŁA, WPROWADZAJĄC W STAN OTĘPIENIA. DOPIERO PO KILKU CHWILACH WIR OSŁABŁ, A PRZESTRZEŃ WOKÓŁ NICH ZACZĘŁA SIĘ STABILIZOWAĆ.
KIEDY ODZYSKALI RÓWNOWAGĘ, OTOCZYŁA ICH CAŁKOWITA CIEMNOŚĆ. DOSŁOWNIE NIC NIE BYŁO WIDOCZNE, PRÓCZ STREFY ICH WŁASNEGO ODDYCHANIA, LEDWO WIDOCZNEJ W TEJ NIEPRZENIKNIONEJ CIEMNOŚCI. ELIASZ PRÓBOWAŁ DOSTRZEC COŚ W TEJ BEZKRESNEJ PRZESTRZENI, ALE JEGO OCZY NIE REAGOWAŁY NA ŻADNĄ FORMĘ ŚWIATŁA. POCZUŁ, JAK JEGO SERCE ZACZYNA BIĆ SZYBCIEJ. PÓŹNIEJ USŁYSZELI GO — GŁOS, KTÓRY BRZMIAŁ, JAKBY DOCHODZIŁ Z SAMEGO WNĘTRZA ICH UMYSŁÓW.
„JESTEM WASZYM PRZEWOŹNIKIEM,” GŁOS BYŁ MROCZNY, PEŁEN GROZY. „WSZYSTKO, CO ZOBACZYCIE, BĘDZIE WYNIKIEM WASZYCH WYBORÓW. PAMIĘTAJCIE, KAŻDY WYBÓR MA SWOJĄ CENĘ.”
ELIASZ WSTRZYMAŁ ODDECH, ZDAJĄC SOBIE SPRAWĘ, ŻE GŁOS NIE BYŁ TYLKO W ICH GŁOWACH, ALE W TEJ PRZESTRZENI, KTÓRA ICH OTACZAŁA. JAKOŚ CZUŁ, ŻE ODPOWIEDŹ NA ICH PYTANIE, KIM SĄ I CO SIĘ Z NIMI DZIEJE, ZBLIŻA SIĘ NIEUCHRONNIE.
„CO… CO TO ZA MIEJSCE?” ZAPYTAŁA ANNA, GŁOS JEJ DRŻAŁ, CHOCIAŻ STARAŁA SIĘ NIE POKAZAĆ STRACHU.
„TO NIE JEST MIEJSCE W TRADYCYJNYM SENSIE,” ODPOWIEDZIAŁ GŁOS, JAKBY WYCZUWAJĄC JEJ NIEPOKÓJ. „TO MIĘDZYPRZESTRZEŃ, W KTÓREJ BŁĄDZĄ CI, KTÓRZY SZUKAJĄ PRAWDY. TO TUTAJ ZDERZAJĄ SIĘ LOSY TYCH, KTÓRZY SĄ GOTOWI PRZEJŚĆ PRZEZ SIEDEM BRAM.”
„SIEDEM BRAM?” MARK UNIÓSŁ BRWI. „MYŚLAŁEM, ŻE TO TYLKO METAFORA.”
„NIE. TO PRAWDA. KAŻDA BRAMA TO WYZWANIE, KTÓRE PRZEKROCZYCIE W SWOICH UMYSŁACH. NIE CHODZI O FIZYCZNE PRZEJŚCIA. TO WASZE WSPOMNIENIA, WASZE DECYZJE, WASZE STRACHY, KTÓRE BĘDĄ PRÓBOWAĆ WAS ZATRZYMAĆ. DOPIERO PRZECHODZĄC PRZEZ NIE, ZROZUMIECIE, KTO STOI ZA TYM WSZYSTKIM.”
NASTAŁA CISZA. KAŻDY Z NICH WCHŁANIAŁ TE SŁOWA, WIEDZĄC, ŻE CZEKA ICH PODRÓŻ PEŁNA NIEPEWNOŚCI. W KOŃCU ZACZĘLI DOSTRZEGAĆ COŚ W ODDALI — SŁABY BLASK, KTÓRY STAWAŁ SIĘ CORAZ WYRAŹNIEJSZY. ZBLIŻALI SIĘ DO NIEGO, CZUJĄC JEDNOCZEŚNIE, JAK CIĘŻAR TEJ PODRÓŻY CIĄŻY NA ICH UMYSŁACH. W MIARĘ JAK PODCHODZILI, BLASK ROZBŁYSNĄŁ JESZCZE MOCNIEJ, AŻ W KOŃCU STALI NAPRZECIW NIEOCZEKIWANEGO OBRAZU.
PRZED NIMI STAŁA PIERWSZA BRAMA — OGROMNA, ZBUDOWANA Z KAMIENIA, ALE ZUPEŁNIE INNA OD WSZYSTKIEGO, CO WIDZIELI DO TEJ PORY. KAMIEŃ WYDAWAŁ SIĘ ŻYĆ. NA JEGO POWIERZCHNI WIDAĆ BYŁO RUCH, JAKBY NIEWIDZIALNA RĘKA RYSOWAŁA PO NIM WZORY, KTÓRE ZNIKNĘŁY, GDY TYLKO PRÓBOWALI JE DOSTRZEC.
„ZACZYNA SIĘ,” POWIEDZIAŁ ELIASZ, PATRZĄC NA BRAMĘ. „PIERWSZE WYZWANIE.”
GŁOS, KTÓRY JESZCZE PRZED CHWILĄ ICH NIE OPUSZCZAŁ, NAGLE ZAMILKŁ. ZAMIAST NIEGO, POJAWIŁY SIĘ SŁOWA WYRYTE W KAMIENIU NA BRAMIE: „PIERWSZA BRAMA: PAMIĘĆ”.
ELIASZ POCZUŁ, JAK JEGO SERCE PRZYSPIESZA. PAMIĘĆ. TO BYŁ TEMAT, KTÓRY GO PRZERAŻAŁ. TO, CO MÓGŁBY ODKRYĆ W TYM MOMENCIE, MOGŁO BYĆ KLUCZEM DO ZROZUMIENIA WSZYSTKIEGO. A ZARAZEM MOGŁO GO ZNISZCZYĆ.
„O CO CHODZI?” ZAPYTAŁA ANNA, JEJ GŁOS DRŻAŁ.
„TO O NAS,” ODPOWIEDZIAŁ ELIASZ, NIE ODRYWAJĄC WZROKU OD BRAMY. „KAŻDY Z NAS MA COŚ, CO CHCIAŁBY ZAPOMNIEĆ. TO BĘDZIE PYTANIE, KTÓRE MUSIMY ODPOWIEDZIEĆ, ABY PRZEJŚĆ PRZEZ BRAMĘ. TO BĘDZIE TEST NASZYCH NAJGŁĘBSZYCH LĘKÓW.”
BRAMA ZACZĘŁA SIĘ POWOLI OTWIERAĆ, A PRZED NIMI POJAWIŁ SIĘ CIEMNY TUNEL. WYDAWAŁO SIĘ, ŻE NIE MA KOŃCA, ALE WIEDZIELI, ŻE NIE MAJĄ WYBORU. MUSIELI PRZEJŚĆ PRZEZ NIEGO, BY DOTRZEĆ DO ODPOWIEDZI, KTÓREJ SZUKALI.
„TO ZACZYNA SIĘ NAPRAWDĘ,” DODAŁ ELIASZ, WPATRUJĄC SIĘ W CIEMNOŚĆ. „I NIE MA JUŻ ODWROTU.”
MARK I ANNA SPOJRZELI PO SOBIE, A POTEM RUSZYLI ZA NIM, WKRACZAJĄC W NIEZNANE, GOTOWI ZMIERZYĆ SIĘ Z TYM, CO MIAŁO NADEJŚĆ.
KIEDY WESZLI W CIEMNY TUNEL, POCZULI, JAK ICH CIAŁA WYPEŁNIA CHŁÓD. W POWIETRZU UNOSIŁA SIĘ DUSZNA ATMOSFERA, KTÓRA ZDAWAŁA SIĘ TŁUMIĆ WSZELKIE MYŚLI. Z KAŻDYM KROKIEM STAWALI SIĘ CORAZ BARDZIEJ ŚWIADOMI TEJ NIENATURALNEJ CISZY, KTÓRA OTACZAŁA ICH JAK GĘSTA MGŁA. NAWET ICH ODDECHY WYDAWAŁY SIĘ CICHSZE, JAKBY STRACH SAMEGO MIEJSCA ZAMILCZAŁ ICH UMYSŁY.
NIE MINĘŁA CHWILA, GDY PRZED NIMI ZACZĘŁY SIĘ POJAWIAĆ OBRAZY — MIGAJĄCE, ROZMAZANE WSPOMNIENIA, KTÓRE NIE NALEŻAŁY DO ŻADNEGO Z NICH, A JEDNOCZEŚNIE WYDAWAŁY SIĘ DZIWNIE ZNAJOME. BYŁY TO TWARZE, KTÓRE NIE PASOWAŁY DO ŻADNEGO Z ICH POPRZEDNICH ŻYĆ. Z JEDNEJ STRONY BYŁA TO SCENA Z DZIECIŃSTWA ANNY — MĘŻCZYZNA O MARTWYM SPOJRZENIU, TRZYMAJĄCY JĄ W UŚCISKU, GDY BYŁA JESZCZE MAŁA. Z DRUGIEJ STRONY, WIDOK OCZU MARKUSA, PEŁNYCH MROKU, A ZARAZ POTEM — PUSTKA. BEZ CIAŁA, BEZ JAKIEJKOLWIEK REAKCJI.
ELIASZ CZUŁ, JAK ZACZYNA SIĘ DUSIĆ. TE OBRAZY PRZEŚLADOWAŁY GO, DRĄŻYŁY W UMYŚLE JAK WIERTŁO. KAŻDY Z NICH MUSIAŁ STAWIĆ CZOŁA TYM, KTÓRE BYŁY GŁĘBOKO ZAKORZENIONE W ICH PSYCHICE, A JEDNOCZEŚNIE PRZYNOSIŁY DRESZCZE NIEPOKOJU.
„TO… TO NIE JEST REALNE,” POWIEDZIAŁA ANNA, JEJ GŁOS PEŁEN PANIKI. „NIE… NIE ROZUMIEM, DLACZEGO WIDZĘ TO TERAZ.”
ELIASZ NIE ODPOWIEDZIAŁ. SKUPIŁ SIĘ NA OBRAZACH, KTÓRE POJAWIAŁY SIĘ W JEGO UMYŚLE. WIDZIAŁ SIEBIE — MŁODSZEGO, W SZCZĘŚLIWYM MOMENCIE ŻYCIA. ALE POTEM, JAKBY COŚ PĘKŁO, POJAWIŁY SIĘ CIEMNIEJSZE OBRAZY — MROCZNE KORYTARZE, DOMY, KTÓRE WYGLĄDAŁY JAK PUŁAPKI, PRZEPEŁNIONE CIĘŻKIM POWIETRZEM, KTÓRE WYPEŁNIAŁO MU PŁUCA.
„MUSIMY IŚĆ DALEJ,” POWIEDZIAŁ W KOŃCU, NIE ZWRACAJĄC UWAGI NA WĄTPLIWOŚCI. „TE OBRAZY… ONE PRÓBUJĄ NAS ZNISZCZYĆ.”
MARK NIE BYŁ W STANIE MÓWIĆ. JEGO CIAŁO BYŁO SZTYWNE, A OCZY JAKBY NIE PATRZYŁY NA ŚWIAT, TYLKO NA COŚ DALEKO, CZEGO NIE MÓGŁ POJĄĆ. ANNA BYŁA W PODOBNYM STANIE — TWARZ BLADA, ZMĘCZONA, JAKBY WALCZYŁA Z SAMĄ SOBĄ.
więcej..
