Laleczki - ebook

PROLOG

Podpalacz uciekł, zanim w niebo uniosły się pierwsze smugi dymu. Ulice były puste. Z budynku sądu rozlewała się pomarańczowa poświata, za słaba, by przyćmić blask księżyca czy neonowe reklamy piwa nad zajazdem po drugiej stronie.

Dym gęstniał szybko. Kłębił się, tworząc czarne chmury. A jednak kiedy ulicą przejeżdżał samochód, kierowca tylko przyspieszył.

Niedługo potem buchnęły z dachu pomarańczowe płomienie. Ogień oślepiał, więc oko nie byłoby w stanie odróżnić ciemnej szarości od czerni nieba. Ludzie pojawili się akurat w chwili, kiedy z budynku zaczęły wypadać okna. Pękały jedne po drugim. Trzask szkła brzmiał jak seria wystrzałów. Z ziejących oczodołów okien buchnęły na zewnątrz jaskrawe płomienie, oświetlając twarze gapiów.

Rozbrzmiały syreny, których nikt nie usłyszał. Pożar zagłuszył wszystkie inne dźwięki. Pomruki ognia przypominały ostrzegawcze dźwięki dobiegające z gardła lwa. Z pubu wybiegły dwie dziewczyny. Spóźniły się na przedstawienie. Jedna zaczęła rozpytywać gapiów, czy ktoś jest w budynku, czy ktoś coś widział. Druga zastygła w bezruchu i zasłoniła dłonią usta.

Kiedy pojawili się strażacy, ulica wyglądała jak za dnia. Tłum się cofnął. Stojący najbliżej byli mokrzy od potu. Wszyscy mieli załzawione oczy. Może od gryzącego dymu, a może dlatego, że wieść już się rozeszła.

W budynku ktoś jednak był.1

Laura przyspieszyła, by nadążyć za Scottem i Sophie. Szkolny plecak obijał jej się o dolną część pleców.

– Zaczekajcie na mnie! – krzyknęła, ale nie posłuchali.

Przystanęła na chwilę przed spalonym sądem. Duże zdjęcie Bena tonęło w kwiatach i zabawkach. Kwiaty już przywiędły i zbrązowiały, ale wśród zabawek dostrzegła małego pluszowego kotka, który idealnie zmieściłby się jej w dłoni. Ben go nie potrzebował. Przecież nie żył. Kiedy podeszła, żeby wziąć zabawkę, spojrzała na zdjęcie chłopca. Patrzył jej prosto w oczy oskarżycielskim wzrokiem. Zostawiła więc maskotkę tam, gdzie leżała. Ponieważ bliźnięta na nią nie zaczekały, pędem rzuciła się za nimi, by nie zostać w tyle.

Słońce igrało na ich jasnych włosach, zmuszając Laurę do mrużenia oczu. Biegnąc ulicą, oboje walczyli na kije, udające miecze, i raz po raz na przemian krzyczeli en garde! Mieli na sobie takie same biało-zielone mundurki jak Laura, tyle że jej koszulka nie była już biała. Po co najmniej kilkuset praniach zyskała barwę jasnego alabastru. Kiedyś należała do Sophie, a przed nią do ich starszej siostry Rose, tak samo jak szorty.

Chociaż Laura nosiła używane rzeczy, sama była wyjątkowa. Wiedziała, że jest najbardziej uroczym i słodkim dzieckiem wśród rówieśników. Jej prosto obcięta grzywka podkreślała wielkie oczy okolone ciemnymi rzęsami. Miała mały nosek i kształtne różowe usta. Żyła w oczekiwaniu na słowa zachwytu i głaskanie po głowie.

– Pośpiesz się, Lauro! – wrzasnął Scott.

– Nie mam takich dużych nóg jak wy! – odkrzyknęła, stukając głośniej podeszwami butów o chodnik.

Wtedy ją zobaczyła.

Pszczołę.

Przystanęła gwałtownie. Pszczoła przypominała żelek w kształcie fasolki. Miała groźnie wyglądające żółto-czarne paski. Bzycząc, wisiała w powietrzu nad krzewem obsypanym fioletowymi kwiatami o silnym zapachu i blokowała Laurze drogę. Laura zapragnęła jej dotknąć. Była pewna, że pszczoła jest miękka jak gąbka. Chciała chwycić ją kciukiem i palcem wskazującym, ścisnąć i przekonać się, czy pęknie. Jeszcze nigdy nie została użądlona, ale kiedy w szkole przytrafiło się to Caseyowi, strasznie płakał, czyli musiało go bardzo boleć.

Obeszła pszczołę skrajem chodnika, przesuwając się centymetr po centymetrze, aż dystans między nią a owadem sięgnął dwóch metrów.

Kiedy się odwróciła, na ulicy nie było nikogo. Sophie i Scott skręcili za jeden z rogów i zniknęli jej z oczu. Gdyby dobrze się nad tym zastanowiła, na pewno domyśliłaby się, gdzie poszli, ale nie była w stanie myśleć. Podmiejska ulica wydawała się rosnąć, a ona czuła, że się kurczy. Krzyk narastał jej w gardle. Chciała przywołać mamę.

– En garde!

Usłyszała to wyraźnie z lewej strony. Pobiegła ile sił w nogach w stronę tego głosu.

Sophie i Scott przebrali się w T-shirty i kontynuowali walkę na miecze w ogrodzie. Nie zaprosili Laury. Nie lubili „zabaw dla małych dzieci”, jak to nazywali, chociaż Laura argumentowała, że skoro chodzi już do szkoły, oficjalnie przestała być małym dzieckiem. Usiadła na ławce w kuchni. Wsłuchana w krzyki i śmiech bliźniąt, wpatrywała się w trzy talerze z krakersami, które Rose zostawiła im na podwieczorek.

– Już nie żyjesz! – usłyszała wołanie Scotta zza okna.

Widziała, jak Sophie odgrywa dramatyczną i nagłą śmierć. To była głupia zabawa, i tak nie chciałaby się w to bawić. Ponieważ nie zwracali na nią uwagi, zabrała im z talerzy krakersy i czym prędzej wepchnęła do buzi.

Przeżuwała zadowolona, machając nogami i kopiąc ławkę. Echo głuchego dźwięku poniosło się po domu. Laura wiedziała, że jest niegrzeczna. Gdyby mama była w domu, nie puściłaby jej tego płazem. Mimo to nie przestawała kopać ławki, chciała zostawić na niej brązowe ślady, o które mogłaby oskarżyć Sophie albo Scotta. Jeszcze nie zdecydowała kogo.

Kiedy otworzyły się drzwi sypialni Rose, Laura natychmiast się uspokoiła. Starsza siostra szła korytarzem, tupiąc energicznie. Czasem zaplatała Laurze warkocze, robiła makijaż i powtarzała, że jest bardzo ładna. Zupełnie jak laleczka, mówiła. Laura liczyła, że siostra zajmie się nią dzisiaj, ale szybkie i ciężkie kroki Rose rozwiały te nadzieje.

– Jak było w szkole? – Rose otworzyła lodówkę i włożyła głowę do środka, jakby chciała wchłonąć jej chłód.

– Dobrze. Nina powiedziała, że wejdzie na wysokie drzewo, ale nie dała rady, spadła i stłukła sobie tyłek.

Rose wyjrzała zza drzwi lodówki i spojrzała na Laurę. Trzymała w ręku puszkę coli. Uniosła kąciki ust, jakby za chwilę miała wybuchnąć śmiechem.

– Serio?

– Uhm! – Laura zaczęła chichotać. Rose jej zawtórowała. Laura lubiła śmiech siostry. Rose była najpiękniejszą dziewczyną, jaką znała, nawet kiedy marszczyła brwi, a to zdarzało jej się najczęściej. Kiedy się śmiała, wyglądała jak księżniczka.

– Biedna mała – powiedziała Rose. Przestała się śmiać i przytknęła puszkę coli do czoła.

Laura milczała. Nina wcale nie spadła z drzewa. Tak naprawdę weszła na samą górę, a potem chwaliła się tym wyczynem przez całe popołudnie.

– Co to było za walenie, które przed chwilą słyszałam?

– Nie wiem. Zapleciemy włosy, Snobko?

– Wiesz, że nie lubię, kiedy mnie tak nazywasz.

– Psieprasiam – powiedziała Laura. Czasem, kiedy udawała małe dziecko, Rose topniało serce, ale tym razem siostra nawet na nią nie spojrzała. Zamiast tego otworzyła puszkę i pociągnęła spory łyk. Laura popatrzyła na obrazki na ramieniu siostry. Biegły od łokcia po bark i wyglądały jak malowane pisakiem, ale były trwałe. Laura uważała je za piękne. Rose zerknęła na zegarek i jęknęła.

– Kurwa, spóźnię się! – Gwałtownie odstawiła puszkę, z której ulało się kilka kropli brązowego napoju.

Laura cicho krzyknęła. Nie znała dokładnie znaczenia tego słowa, wiedziała jednak, że jest jednym z najgorszych przekleństw.

– Wszystko powiem!

Rose nie zwróciła na nią uwagi. Wyszła z kuchni i ruszyła do pokoju, żeby przebrać się do pracy. Było oczywiste, że nie ma zamiaru zapleść siostrze warkocza.

Laura zeskoczyła ze stołka.

– Uciekam. Nie zatrzymasz mnie!

Podbiegła do drzwi wejściowych, otworzyła je z impetem i z hukiem zamknęła. Cicho odeszła spod nich na palcach, by Rose myślała, że wybiegła z domu.

Tymczasem postanowiła ukryć się pod łóżkiem. Wczołgała się pod nie i zastawiła pudłem z zimowymi rzeczami. Gdyby została w ukryciu wystarczająco długo, w końcu ktoś zauważyłby jej nieobecność. Zaczęliby jej szukać, ale na pewno by nie znaleźli. Możliwość skutecznego ukrycia się to jedyna zaleta mikrego wzrostu.

Po jakimś czasie zaczęła się nudzić. Poza tym dziwnie tu pachniało, chyba skarpetkami noszonymi przez tydzień na zajęciach z wuefu. Wyczołgała się spod łóżka. Miała już dość tej zabawy w chowanego. Kiedy usiadła po turecku na środku pokoju, zastanawiając się, czy pobawić się pluszowym żółwiem czy psem, zobaczyła przemykający za oknem cień. Może mama wróciła wcześniej do domu?

Podreptała do holu i otworzyła drzwi, ale nikogo tam nie było. Rozczarowana spojrzała na ziemię. Ktoś zostawił jej prezent! Kucnęła, żeby mu się przyjrzeć. Ciekawiło ją, czy to podarunek od ducha Bena z podziękowaniem, że nie zabrała mu kotka-maskotki.2

Dżinsowe szorty i bezrękawnik, które Rose nosiła w pracy, leżały pogniecione w rogu pokoju. Wymagały prania, ale dzisiaj Rose nie zawracała sobie tym głowy. Wkładając pogniecione ciuchy, czuła woń potu i piwa, które wniknęły w tkaninę. Na koniec zmiany będzie już śmierdzieć.

Wsunęła telefon do tylnej kieszeni. Palce ją świerzbiły. Przez cały dzień sprawdzała pocztę, z trudem panując nad zniecierpliwieniem.

Wyjęła spod łóżka nowe buty. Podeszwy w starych oderwały się od płótna. Kiedy potknęła się o beczkę piwa, szew pękł, odsłaniając stopę. Nowe białe tenisówki były tanie i już wyglądały na brudne. Wczoraj wieczorem obtarła sobie w nich kostki. Przy wkładaniu skrzywiła się lekko z bólu. Miała nadzieję, że wkrótce materiał zmięknie, a jej stopy stwardnieją.

Idąc korytarzem, zebrała włosy w koński ogon. W pierwszej chwili nie zauważyła siedzącej na podłodze Laury. Laura nic nie mówiła, co było zastanawiające, bo milczała tylko wtedy, kiedy chowała się pod łóżkiem.

Rose przystanęła, chociaż wiedziała, że się spóźni. Laura wyglądała na drobniejszą niż w rzeczywistości. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami, pochylona do przodu. Zbliżając się do siostry, Rose usłyszała, jak Laura szepcze coś cichutko nienaturalnie wysokim tonem.

– Nie, wolę czekoladę. Dziękuję. Mniam, mniam, mniam.

– Co robisz? – zapytała Rose.

Laura podniosła wzrok.

– Nie twój interes!

Rose kucnęła przy niej, by zobaczyć, co siostra trzyma w rękach. Ujrzała staroświecką lalkę z głową i rękami z porcelany oraz szmacianym tułowiem. W niczym nie przypominała innych zabawek Laury. Co dziwniejsze lalka wyglądała dokładnie jak Laura – miała duże brązowe oczy i brązowe włosy obcięte na pazia, sięgające linii szczęki.

– Dlaczego obcięłaś jej włosy? Zniszczyłaś ją – stwierdziła.

– Wcale nie.

– Tak.

– Nie!

– Zrobiłaś to. Obcięłaś jej włosy, żeby wyglądały jak twoje.

– Wcale nie! To zrobił człowiek, który mi ją dał. Zostawił ją pod drzwiami. To prezent dla mnie.

Rose ujęła Laurę pod podbródek i spojrzała jej w oczy.

– Kłamiesz? Obiecuję, że nie będę się gniewać.

Laura wyciągnęła przed siebie ręce z lalką.

– Snobka mi zazdrości – powiedziała tym samym wysokim głosem. – Jesteś moja! Tylko moja!

Rose odniosła nieprzyjemne wrażenie, że coś jest nie tak. W pierwszym odruchu chciała nawet zabrać lalkę, ale Laura wyglądała na zachwyconą prezentem. Przecież to absurd, pomyślała po chwili. To jasne, że nikt nie zostawił tej lalki specjalnie dla Laury. Musiała pożyczyć ją w szkole od jednej z koleżanek.

Zostawiła bawiącą się Laurę. Wyszła z domu i zamknęła za sobą siatkowe drzwi. Wsunęła palec przez dziurę w siatce, by zamknąć zasuwkę. To nie miało sensu. Pamiętała, jak dawno temu z mamą założyły siatkowe drzwi dla bezpieczeństwa. Teraz nie powstrzymałyby intruzów. Ledwie chroniły przed muchami.

Drzwi uosabiały wszystko, co składało się na jej życie w tym mieście. Po zamknięciu fabryki samochodów Colmstock straciło poczucie sensu. Kiedyś było inaczej. Jako największa miejscowość w okolicy, leżąca tuż przy Melton Highway, było naturalnym przystankiem na nocleg w drodze do miasta. Wystarczająco mała miejscowość, by zbudować silną społeczność lokalną, i wystarczająco duża, by na ulicy nie wpadać na samych znajomych.

Teraz wszystko w Colmstock podupadło i zbrzydło. Ludzie stali się mniej przyjaźni. Zbyt wielu mieszkańców zamieniło okazjonalne picie na uzależnienie od metamfetaminy. Przestępczość wzrosła, zatrudnienie spadło, a populacja nie malała. Zupełnie jakby mieszkańcy Colmstock zostali tu z poczucia lojalności i lokalnego patriotyzmu. Natomiast Rose zamierzała stąd jak najszybciej uciec. Już sama myśl o wyjeździe wywoływała na jej twarzy uśmiech. Cieszyło ją, że nie będzie tu mieszkać i zacznie prowadzić zupełnie inne życie. Kiedy dotarło do niej, że zwolniła, skarciła się w duchu za bujanie w obłokach. Nowe życie miała zacząć już niedługo, ale w tej chwili znowu spóźni się do pracy.

Skierowała się w stronę Union Street. Machając ręką, oganiała się od much. Mimo białego dnia nie czuła się bezpiecznie. Istniała krótsza i szybsza droga, ale trzeba było przejść obok obozowiska poszukiwaczy złota i kamieni szlachetnych, a tego Rose nie zrobiłaby pod żadnym pozorem, bez względu na porę dnia. Musiała więc nadłożyć drogi, by ich ominąć. Wyjęła z kieszeni telefon i sprawdziła pocztę. Nic. Poczuła zawód. Mówili, że skontaktują się z nią dzisiaj. Nie mogła znieść czekania. Nigdy wcześniej nie była tak zdeterminowana.

Od dziecka chciała być dziennikarką, bez względu na wszelkie przeszkody. Największą okazało się zamknięcie lokalnej gazety „The Colmstock Echo”. Potem dostała mejla z informacją, że została zakwalifikowana jako kandydatka na płatny staż w ogólnokrajowej gazecie „Sage Review”. Tydzień później dowiedziała się, że przeszła przez sito wstępnej selekcji i jest na krótkiej liście. Nie pozwoliła sobie jednak na zbytnią ekscytację. To wydawało się zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Tymczasem osiem dni temu okazało się, że jest w finałowej dwójce. Dzisiaj ona i jeszcze jedna osoba z nadzieją raz po raz sprawdzały swoje mejle.

Jej przyjaciółka Mia była przekonana, że Rose wygra tę rywalizację. Rose wyśmiała ją i spytała kpiąco, czy zobaczyła to w swojej szklanej kuli, ale podzielała zdanie przyjaciółki. Była przekonana, że to właśnie ona zdobędzie wymarzony staż, ponieważ pragnęła tego najbardziej na świecie. Dlatego po prostu nie mogło być inaczej.

Szybko minęła jezioro o brzegach porośniętych sięgającą kolan suchą trawą. Roiło się tam od komarów i węży. W powietrzu unosiła się przykra woń stojącej wody. Obok straszyła zdemolowana huśtawka, obrośnięta teraz bujnym zielskiem. Kilka lat wcześniej ktoś odciął krzesełko, zostawiając sam szkielet. Rose zastanawiała się, czy huśtawka zawisła w jakimś przydomowym ogrodzie, czy po prostu zniszczyły ją znudzone nastolatki.

Przyśpieszyła kroku. Gumowe podeszwy nowych butów kleiły się do asfaltu. Rose odsuwała od siebie wspomnienie, że kiedy woda w jeziorze była jeszcze niebieska, przychodziła tu z mamą na pikniki. Z mamą, która milczała, kiedy jej nowy mąż Rob James zakomunikował Rose, że najwyższy czas wynieść się z domu. Chociaż staż w mieście gwarantował Rose utrzymanie, bardzo ją to zabolało.

Skręciła w stronę Union Street, przeskakując nad ciałem ropuchy olbrzymiej wgniecionym w ziemię. Tutaj ludzie specjalnie skręcali w złą stronę, by je rozjeżdżać. Ropuchy leżały potem pokryte mrówkami, aż w palącym słońcu zamieniały się w sztywne i suche placki przypominające wyprawioną skórę.

Główna ulica Colmstock ciągnęła się przez trzy przecznice. Na całej jej długości znajdowały się tylko jedne światła, a przejście dla pieszych było usytuowane naprzeciwko niewysokiego kościoła z czerwonej cegły. Niedaleko miejsca, w którym teraz stała, mieścił się pub. Przez jedno z jego przybrudzonych okien widziała na ekranie telewizora wyścig psów. Zdarzało się, że szyby były obryzgane krwią uczestników bójek wybuchających wśród bywalców lokalu. Między nieczynną od lat indyjską restauracją i sklepem ze starociami znajdował się bar z chińszczyzną.

Dalej były szkoła podstawowa i siedziba rady miasta. Czekając na zielone światło, Rose mogła dojrzeć fragment spalonego gmachu sądu. Stał między nietkniętą pożarem biblioteką i sklepem spożywczym pochłoniętym przez żywioł. U stóp schodów prowadzących do sądu mieszkańcy składali kwiaty, upamiętniając Bena Rileya, który stracił życie w pożarze. Jego zdjęcie zdążyło już wyblaknąć pod wpływem słońca. Budynek był opasany policyjną taśmą. Służby nie zdążyły jeszcze ustawić barierek.

Rose przyglądała się zgliszczom. Skoro akta sądowe zamieniły się w popiół, a komputery w bezkształtną masę plastiku i kabli, czy to oznaczało, że zaplanowane rozprawy nie dojdą do skutku? Czy ludzie, którzy mieli zostać skazani, unikną kary? Czy do chwili odbudowy sądu prawo stanie się jedynie pustym pojęciem? Mimo odległości czuła swąd spalonego drewna, stopionego plastiku i osmalonych cegieł nagrzewanych prażącym słońcem. Od pożaru upłynęły trzy tygodnie, a zapach nadal wisiał w powietrzu. Może odtąd właśnie tak miało pachnieć Colmstock.

W kieszeni zawibrowała komórka. Starając się zapanować nad drżeniem dłoni, Rose wyjęła telefon. Spodziewała się głupawego esemesa od Mii albo reklamowego spamu. Myliła się. Nadszedł oczekiwany mejl z „Sage Review”. Otwierała go z uśmieszkiem igrającym w kącikach ust, gotowa do wstrzymania okrzyku radości i ekscytacji.

Szanowna Pani Blakey,

dziękujemy za zgłoszenie do programu stażowego „Sage Review”. Niestety…

Nie doczytała reszty. Nie mogła.

Szła w stronę Eamon’s Tavern Hotel z przylepionym do twarzy uśmiechem, który wcale nie wyrażał radości.3

Jak wiele biznesów przy Union Street Eamon’s Tavern Hotel był jednym z najokazalszych budynków w Colmstock. Przewyższał pozostałe i wyglądał o wiele bardziej imponująco dzięki szerokiej werandzie i podwójnym oknom. Mimo to czasy świetności miał dawno za sobą. Od ostatniego malowania upłynęło dwadzieścia lat. Teraz brudna fasada kruszyła się i niszczała. W oknach widniały neony z nazwami piwa. Foster’s. VB. XXXX Gold.

W środku rozbrzmiewały piosenki Bruce’a Springsteena. W powietrzu unosił się zapach stęchlizny i piwa. Światła były zawsze przyćmione. Być może chodziło o zamaskowanie widomych oznak degradacji budynku. Jednak żadne zabiegi nie mogły ukryć faktu, że wszystko lepi się od brudu. Na tyłach mieściło się kilka pokoi, w których nikt trzeźwy nie zechciałby spać. Robili to tylko zalani w trupa klienci.

Bar zapełniali kierowcy i gliniarze. Siedzieli na drewnianych krzesłach, przepijając wypłatę. Miejsce było popularne wśród stróżów prawa. Ich rewir obejmował też pobliskie miasteczka, ale woleli pić w odległości rzutu kamieniem od posterunku w Colmstock. Kiedy człowiek naogląda się potworności, przejście nawet dziesięciu kroków do knajpy wydaje się zbyt dużym wysiłkiem. W drugim pubie przy drodze bywali ci, którzy chcieli zademonstrować światu, że nie lubią towarzystwa gliniarzy. Mimo to każdy, kto pił w pubie, zamiast siedzieć w domu i wciągać prochy, traktowany był jak cenny gość, bez względu na to, który lokal wybierał.

Pod czaro-białym portretem rodziny Eamonów, pierwotnych mieszkańców domu, znajdował się bar w kształcie litery L, za którym Rose gawędziła z Mią. Pracowały w pubie od lat i spędziły setki godzin oparte o bar, sącząc colę i gadając o niczym.

Nie tylko Laura uważała, że Rose wygląda jak księżniczka. Starszy sierżant Frank Ghirardello zerkał na nią kątem oka, popijając piwo. Mimo tatuażu na tricepsie wyglądała czysto i niewinnie jak gwiazda filmowa. Pierwszy łyk zimnego bursztynowego napoju nalanego jej ręką był dla Franka prawdziwą rozkoszą. Frank zadurzył się w Rose od jej pierwszej zmiany w barze. Podała mu piwo z piętnastocentymetrową pianką. Kiedy na niego spojrzała, poczuł, że to właśnie Ta Jedyna. Wziął piwo, dał Rose napiwek i spróbował umiejętnie opróżnić kufel, chociaż z każdym łykiem coraz bardziej brudził sobie twarz pianą. Nigdy nie przepadał za alkoholem, ale ponieważ chciał być blisko Rose, w ciągu kilku ostatnich lat popadł w uzależnienie.

Jego koledzy dzielili się teoriami na temat najnowszej sprawy, która zepchnęła sprawę Bena Rileya na dalszy plan. Ale Frank o niej nie zapomniał. Nieuchwytny dotąd piroman od roku budził w mieście niepokój. Początkowo były to drobne incydenty – tlący się krzak, podpalona skrzynka na listy. Mieszkańcy chcieli wierzyć, że to sprawka znudzonych nastolatków, ale według Franka to było mało prawdopodobne. W tym roku liceum zostało zamknięte z powodu niewielu chętnych. Liczebność istniejących klas zmniejszyła się do jednej czwartej stanu sprzed lat. Większość nastolatków pracowała na fermie drobiu albo oddawała się paleniu trawki. Uzależnieni od amfy popełniali przestępstwa, przeważnie napaści czy kradzieże, ale nikt raczej nie miałby cierpliwości, żeby wzniecić pożar dla samej przyjemności obserwowania ognia.

Nieoczekiwanie w zeszłym miesiącu nastąpiła eskalacja. Psychol spalił połowę kwartału przy Union Street. Ben miał tylko trzynaście lat. Nazywali go dzieckiem „specjalnej troski”. Miał uszkodzony mózg, zachowywał się bardziej jak kilkulatek niż nastolatek, ale był ulubieńcem całego Colmstock. Budził powszechne rozczulenie mieszkańców. Jego rodzice mieli sklep spożywczy. Chłopiec czasem bawił się w szopie za sądem znajdującym się tuż obok sklepu. Urządził sobie w niej kryjówkę. Biedaczek nie wiedział, że dym jest sygnałem do ucieczki.

Początkowo Frank był pewien, że sprawcą jest pan Riley, ojciec chłopca. Facet dostał mnóstwo pieniędzy z odszkodowania. Frank podejrzewał, że nie wahałby się podpalić własnego syna, skoro w grę wchodziła taka suma. Miał jednak żelazne alibi. Frank sam je sprawdził, nie było mowy o oszustwie.

Pozostali mężczyźni przerzucali się teraz żartami, co go bardzo drażniło. To nie była pora na dobrą zabawę. Postanowił wtrącić się do rozmowy.

– Jakieś postępy? – rzucił, patrząc na Steve’a Cunninghama, przewodniczącego rady miasta. Znał odpowiedź, ale przy każdym spotkaniu i tak zawsze zadawał Steve’owi to pytanie. Czekał, kiedy miasto wyburzy spalony budynek sądu. Od pożaru minął prawie miesiąc. Reszta grupy umilkła i spojrzała na Steve’a.

– Jeszcze nie – odparł Steve. Nawet w przyćmionym świetle Frank widział, jak jego lśniąca łysina czerwienieje. – Nadal gromadzimy fundusze. Prędzej czy później to nastąpi.

– Rozumiem – powiedział Frank.

– Zamówię następną kolejkę – oznajmił Steve, wstając z miejsca. – Dla ciebie też, Frank?

– Dzięki, stary, ale pasuję. – Frank wiedział, że to nie wina Steve’a, ale odczuwał potrzebę, by kogoś obwinić. To sczerniałe pogorzelisko traktował bardzo osobiście. Dla wszystkich mieszkańców Colmstock było widomym dowodem jego niepowodzenia.

Widział już wiele potworności, ale ciągle wracało do niego wspomnienie rozmowy z panią Riley. Nie mógł zapomnieć wyrazu jej twarzy, gdy cofnęła się o krok, słysząc, że nie zdołał wejść do środka i uratować jej syna, bo ogień był już zbyt wielki.

Nie miał ochoty prowadzić dalszej rozmowy z kolegami, obserwował Rose, która nalała Steve’owi kolejkę i zajęła się przeglądaniem gazety. Rozmawiała cicho z Mią Rezek, której ojciec Elias był policjantem, zanim pięć lat temu dostał udaru. Dziewczyny zachowywały się, jakby spędzały wolny czas w domu, a nie pracowały na swojej zmianie w lokalu. Rose wygładziła ręką włosy. Ten prosty, zwyczajny gest przyprawił Franka o szybsze bicie serca. Pragnął jej tak bardzo, że ledwo nad sobą panował.

Rozsiadł się wygodnie na krześle. W barze było wystarczająco cicho, żeby usłyszeć jej słowa.

– „Kiedy Saturn znajduje się w Wodniku, wszystko jest możliwe” – czytała. – „Dzisiaj zaskoczy cię coś niespodziewanego”. – Parsknęła śmiechem. – „Samotne dziewczyny, bądźcie czujne”.

– Wcale tak nie piszą. – To był głos Mii. Po chwili rozmowa ucichła.

Frank podniósł głowę i zobaczył, że dziewczyny patrzą w stronę jego stolika. Szybko dopił resztkę piwa i ruszył w ich kierunku.

– Drogie panie, czemu tak się na nas gapicie? Zobaczyłyście coś, co się wam podoba?

Wyciągając dłoń z kuflem, naprężył biceps, ale Rose nawet na niego nie spojrzała. Nie odrywając oczu od gazety, napełniała dla niego nowy kufel. Mia dostrzegła jego nieudolną próbę zwrócenia na siebie uwagi i uśmiechnęła się. Dostrzegł w jej oczach współczucie i poczuł się jak idiota.

– Nie wysilaj się, Frankie – powiedziała, opierając łokcie na kontuarze. – Rose i tak stąd wyjeżdża.

– Ale zostało mi jeszcze kilka tygodni, nie? – zapytał. Liczył, że któraś z nich powie mu coś więcej o programie, w którym chciała uczestniczyć Rose. Obie zachowywały się tak, jakby to było już przesądzone, jednak Frank miał co do tego wątpliwości. Bez Rose jego życie byłoby puste.

Zauważył, że ręka Rose lekko zadrżała. Kropla płynu spadła jej na nadgarstek. Wytarła dłoń o szorty i podała mu piwo.

– Mniej więcej – powiedziała.

Chciał dowiedzieć się czegoś więcej, zasypać gradem pytań jak przestępców na posterunku, ale Mia popsuła mu szyki.

– Zobaczmy – powiedziała. Sięgnęła po jego pusty kufel i w skupieniu przyjrzała się resztce piany na dnie.

– Jakieś wskazówki na temat moich spraw sercowych? – zapytał Frank, zerkając na Rose. Uśmiechnęła się słabo. Wiedział, że powinien przestać. Zamiast silić się na kiepskie, łatwe do przejrzenia żarty, powinien zaprosić ją na prawdziwą randkę. Przekroczył już trzydziestkę, a zachowywał się jak napalony nastolatek. To było żenujące.

– Hm… – Mia zakręciła kuflem. – Widzę tu wiele pozytywnych znaków. Wszystko wskazuje na to, że nie ma rzeczy niemożliwych. Wydarzy się coś nieoczekiwanego. Coś, co cię zaskoczy.

Mia i Rose wymieniły spojrzenia, nieświadome, że Frank przejrzał ich żart. Postanowił wykorzystać okazję.

– Czy to zaproszenie na podwójną randkę? Myślę, że przekonałbym Baza.

Baz, partner Franka, świeżo upieczony sierżant, był przystojny. Wysoki, umięśniony, był jednym z najlepszych rugbistów w policji kilka lat po Franku. Frank kochał go jak brata, ale nawet on wiedział, że facet bardziej przypomina labradora niż człowieka. Na każdą wzmiankę o lunchu rozjaśniały mu się oczy, na nieznajomych spoglądał podejrzliwie, był równie lojalny, co tępy. Frank bez namysłu założyłby się o sporą sumkę, że gdyby wydał mu polecenie „siad”, Baz wykonałby je bez namysłu.

Cała trójka zgodnie zerknęła na Baza, który w tej samej chwili beknął i zachichotał.

– Damy ci znać – powiedziała Rose, a Frank uśmiechnął się, udając, że to żart, po czym odwrócił głowę, by ukryć urazę. Musiał zebrać się w sobie i zaprosić ją jak należy. Inaczej Rose wyjedzie z miasta i nici z jego planów.

Za plecami usłyszał, jak Mia mówi:

– Baz jest całkiem niezły.

Zesztywniał w oczekiwaniu na odpowiedź. Miał nadzieję, że Rose nie przyzna przyjaciółce racji. Szczęśliwie nie doznał zawodu.

– To kretyn – stwierdziła Rose.

– Tak, właśnie.

Zaśmiały się cicho. Frank usiadł znowu przy stoliku zadowolony, że nie śmieją się z niego. Pociągnął łyk piwa. Zobaczył to oczami wyobraźni: Mia z Bazem, on z Rose, wspólne grillowanie w dzień wolny od pracy; Baz pilnuje grilla; Mia miesza sałatę; Rose podaje mu piwo i siada mu na kolanach, gdy on delektuje się zimnym napojem.4

Rose przechyliła na bok beczkę, której ciężar omal nie wyrwał jej barków. Więzadła na jej szyi napięły się jak struna. Upuściła beczkę, kiedy dzieliło ją od ziemi kilka centymetrów. Zrobiła to dla czystej przyjemności, by usłyszeć głuchy odgłos uderzenia drewna o cementową podłogę. W pozbawionym okien składziku na tyłach baru unosił się zapach stęchlizny. Na małej przestrzeni mieściły się beczki z piwem, ogromna zamrażarka z zapasem mięsa i frytek oraz kilka pudeł wypełnionych zakurzonymi kuflami.

Zgięta wpół z wypiętymi pośladkami powoli wytoczyła beczkę na korytarz. Wyglądała idiotycznie. Gdyby Frank zobaczył ją w tej chwili, może przestałby patrzeć na nią jak na gorącą laskę. A może jeszcze bardziej by się napalił. Na myśl o tym Rose odruchowo się wyprostowała. Nie znosiła na sobie męskich spojrzeń. Miała wtedy wrażenie, jakby przestawała być właścicielką swojego ciała. Jakby mężczyźni taksujący ją od stóp do głów brali jej ciało w posiadanie. Gdyby nie ta przeklęta wilgoć, nosiłaby golfy i długie spodnie i nigdy nie goliłaby nóg.

Czuła, że robią jej się pęcherze. Z każdym krokiem pięta ocierała się o szorstki materiał buta i sprawiała coraz większy ból. Skrzywiła się, gdy lekkim kopniakiem posłała beczkę przez korytarz. Minęła plamę na wykładzinie, pamiątkę po Marku Jonesie, który zwymiotował wypite piwo, i pęknięcie w ścianie, które z każdym dniem się powiększało. Musiała sobie co jakiś czas przypominać, że nie zawsze nienawidziła tej pracy. Obijanie się z Mią w trakcie spokojnych wieczorów było całkiem przyjemne. Jednak w tej chwili miała ochotę wyrwać sobie z głowy wszystkie włosy. Co wieczór od lat ciągle to samo, jedna zmiana bliźniaczo podobna do drugiej. I tylko stali klienci coraz bardziej się starzeli.

Odrętwienie, jakie wcześniej czuła, minęło. Ściskało ją w żołądku ze wstydu i rozczarowania po mejlu z „Sage Review”. Jeszcze nie powiedziała o tym Mii. Nie mogła. Gdyby to zrobiła, to jakby w pewien sposób zaakceptowała rzeczywistość. Mia zapytałaby ją o plany na przyszłość, co zamierza i gdzie zamieszka, a ona nie umiałaby odpowiedzieć. Próbowała po prostu wykonywać niezbędne ruchy i pamiętać o oddychaniu. Pisała o wszystkim, co przychodziło jej do głowy. O kryzysie finansowym i jego skutkach dla miasteczka. O poszukiwaniach podpalacza, który zabił biednego Bena Rileya i spalił budynek sądu. Recenzowała filmy, omawiała plotki z życia celebrytów i, co najgorsze, podjęła nieudolną próbę zaistnienia na YouTubie.

Bez względu na temat jej tekstu odmowy zawsze brzmiały tak samo. Zaczynały się od słów: „Dziękujemy za nadesłany tekst…”. Ciąg dalszy znała już na pamięć. Wszyscy powtarzali, że jedyną osobą, która przeszkadza nam w osiągnięciu sukcesu, jesteśmy my sami. Rose dobrze to wiedziała. Bardzo dobrze. Potrzebowała tylko jednej emocjonującej historii. Przykuwającej uwagę. Gdyby taką opisała, nie mogliby odrzucić jej tekstu.

Ten staż był skrojony ma jej miarę. Spełniała wszystkie wymogi. Nadawała się idealnie.

Kant beczki uderzył w ścianę, z której spadło na ziemię oprawione zdjęcie.

– Cholera – mruknęła, zżymając się na własną nieuwagę. Wielka skośna rysa biegła teraz przez szkło, za którym widniała fotografia rodziny Eamonów: mąż z medalami za zasługi wojenne, żona z wymuszonym uśmiechem, córeczka o kręconych włoskach, trzymająca w objęciach lalkę z takimi samymi loczkami, i syn w bluzce z falbaniastym żabotem. Rose odwiesiła zdjęcie na miejsce.

Ściskanie żołądka przeszło w ból. Walczyła z nim, przełykając ślinę. To było jak zgaga. Kwaśna treść żołądka cofała się do przełyku niczym trujący potok i paliła gardło.

Wetknęła głowę do kuchni.

– Mogę zrobić sobie przerwę?

– Jasne – rzuciła Jean, menedżerka, nie przerywając krojenia bladych pomidorów.

Czasem Rose podczas przerwy siadywała przy barze, jedząc to, co przygotowała Jean, gawędząc z Mią i każdym, kto akurat się nawinął. Jeśli dzisiaj miała przetrwać całą zmianę, potrzebowała kilku minut tylko dla siebie. Zdjęła z półki podręczną apteczkę i wyszła na korytarz. Otworzyła drzwi jednego z pokoi gościnnych i przysiadła na krawędzi łóżka. Ostrożnie zdjęła jeden z butów i obejrzała piętę. Skóra była czerwona. Na pięcie tworzył się pęcherz, miękka biała poduszeczka mająca chronić uszkodzoną skórę. Rose delikatnie powiodła po nim palcem i wzdrygnęła się, kiedy opuszkiem dotknęła wrażliwej skóry.

Otworzyła apteczkę. Grzebała w przeterminowanych środkach antyseptycznych i bandażach, aż dokopała się do leżącego na dnie pudełka plastrów. Wyjęła jeden, przyłożyła do pęcherza, przykleiła jeden koniec, wygładziła i przykleiła drugi. Nakładanie plastra przypomniało jej dzieciństwo. Czasy, w których wiedziała, że ma opiekę, że ktoś zawsze o nią zadba. Ścisnęło ją w gardle. Nie mogła tego znieść. Zakryła twarz ręką, by stłumić głos, i zapłakała. Rozpaczliwy szloch rozdzierał jej piersi.

Zaciskając powieki, próbowała przestać, ale nie mogła. Była zmęczona, bardzo zmęczona. Oczy ją szczypały. Wezbrały łzami, które po chwili potoczyły się po policzkach. Łatwiej było płakać niż zachować spokój.

Wstała, by zamknąć drzwi. Nie chciała, żeby ktoś w barze ją usłyszał. Załzawionymi oczami dostrzegła jakąś postać. W korytarzu stał mężczyzna i przypatrywał się jej. Próbowała zapanować nad twarzą, otarła rękami mokre policzki.

– Przepraszam – powiedział.

Dziwne, ale wyglądał, jakby sam był bliski płaczu. Rose patrzyła na niego. Trzymała dłoń na gałce drzwi i nie miała pojęcia, jak zareagować. Wiedziała, że z powodu płaczu wygląda jak straszydło. Czuła pojedynczą łzę spływającą ku kącikowi ust. Mężczyzna odwrócił wzrok. To było upokarzające.

Zamknęła drzwi i usiadła z powrotem na łóżku. Ze wzrokiem wbitym w drzwi wzięła kilka głębokich oddechów. Pod wpływem zaskoczenia wywołanego widokiem mężczyzny przestała szlochać. Dobre i to. Teraz serce tłukło jej się w piersi jak oszalałe. Pocierając twarz dłońmi, zastanawiała się, kim jest ten facet. Nigdy wcześniej go nie widziała, a o to w Colmstock raczej trudno. Nie przypominał tutejszych mężczyzn. Miał tak nietypową twarz, że nie umiała określić jego etnicznej przynależności. Był ubrany w T-shirt z logo jakiegoś zespołu i wąskie dżinsy. Miejscowi mężczyźni tak się nie ubierali. Podeszła na palcach do drzwi i uchyliła je nieco. Wyjrzała przez szparę, pewna, że nadal będzie tam stał. Korytarz był pusty. Na drzwiach drugiego pokoju wisiała tabliczka NIE PRZESZKADZAĆ. Niesamowite, mieli wreszcie gościa.

Poszła do łazienki, żeby ochlapać twarz zimną wodą. Już wcześniej odrzucali jej kandydaturę. Powinna wiedzieć, jak sobie poradzić z kolejną odmową. Jeśli dotrwa do końca zmiany, jutro coś wymyśli. W tej chwili musiała tylko wytrwać. Stała bez ruchu, skupiając całą uwagę na odczuciu, jakie towarzyszyło zetknięciu jej gołych stóp z miękką wykładziną. Potem szybko przykleiła plaster do drugiej pięty i zaciskając zęby, włożyła buty.

W kuchni Jean rzucała burgery na grill. Mięso zaskwierczało i zadymiło. Rose zakręciło w nosie od swądu spalenizny, ale milczała. Nigdy nie pozwoliłaby sobie na udzielanie Jean rad w kwestii gotowania, i to nie tylko dlatego, że Jean była jej szefową. Ludzie milczeli, nawet jeśli trafiło im się mięso spalone na wiór i gumowate, co zdarzało się dosyć często. Mimo że Jean zbliżała się do sześćdziesiątki, nikt nie chciał jej się narażać. Umiała wyraźnie i dobitnie okazać, że kogoś nie lubi.

Rose nadal pamiętała jedyny przypadek, gdy klient wyraził się niepochlebnie o steku Jean. Kumpel Steve’a Cunninghama zażądał zwrotu pieniędzy. Powiedział Jean, że jeśli chce gotować po aborygeńsku, niech wraca do swojego ogniska. Facet nigdy nie dostał zwrotu pieniędzy, otrzymał natomiast zakaz wstępu do Eamon’s. Rose sama by tego dopilnowała, ale Jean nie potrzebowała pomocy w tym względzie. Na samo wspomnienie tego faceta w Rose burzyła się krew. Steve miał szczęście. Tyle razy przepraszał Jean – a robił to ze szczerego serca – że w końcu pozwolono mu znów przychodzić.

– Są jacyś goście? – zapytała Rose, schylając się, by ustawić wtoczoną wcześniej beczkę.

– Tak. William Rai. – Głos Jean zdradzał jej wieloletnie zamiłowanie do papierosów.

– Jaki jest? – zawołała Mia zza baru.

– Spokojny.

Rose wytarła mokre dłonie w szorty i weszła za kontuar. Podstawiła dzbanek pod kran i zaczęła wylewać pianę szczęśliwa, że może odsunąć się od przypalonego mięsa.

– Widziałaś go już? – spytała cicho Mia.

– Tak – odparła Rose. Oczy mu błyszczały, ale to na pewno z powodu światła.

– I?

– Co? Myślisz, że może być twoją bratnią duszą? – rzuciła żartem.

Mia wzruszyła ramionami.

– Nigdy nie wiadomo.

Rose uśmiechnęła się i patrzyła, jak biała piana wylewa się z dzbanka, powoli zamieniając się w piwo.

– Domyślam się, że jeszcze nie miałaś informacji z „Sage Review”? – Mia przyjrzała jej się uważnie.

Rose zakręciła kranik.

– Nie.

– Nie przejmuj się. Jeden dzień więcej nie robi różnicy.

Rose spojrzała na Mię i uśmiechnęła się słabo. Chciała jej powiedzieć, naprawdę chciała, ale bała się, że wybuchnie płaczem przy klientach. Już otwierała usta, żeby poprosić o przełożenie tej rozmowy na później, gdy w barze zapadła głucha cisza. Była tak nienaturalna, że Mia i Rose obejrzały się zaskoczone.

To był gość. Will. Stanął w drzwiach, skupiając na sobie wzrok wszystkich obecnych w barze. Rose się nie pomyliła. Nie był stąd. Zainteresowanie, jakie wzbudził, nie zbiło go z tropu, nie wprawiło w zakłopotanie. Usiadł przy najdalszym stole. Policjanci wrócili do picia i przerwanej rozmowy.

– O rany, niezły – szepnęła Mia.

– Jest twój – odparła Rose. Uczucie upokorzenia wróciło. Pewnie wziął ją za dziwaczkę, kiedy zobaczył ją płaczącą przy otwartych drzwiach. Miała nadzieję, że jest w Colmstock tylko przejazdem.

Obserwowała, jak Mia sięga po laminowane menu, szybkim krokiem podchodzi do Willa i kładzie je przed nim na stoliku. Stanęła z ręką wspartą na biodrze. Nawet nie widząc jej twarzy, Rose domyśliła się, że Mia flirtuje z nowym gościem. Will uśmiechnął się uprzejmie, lecz zdawkowo, co nie umknęło uwadze Rose, i wskazał coś w menu. Jeszcze nie wiedział, że nie należy zamawiać potraw Jean. Odwrócił wzrok od Mii i spojrzał wprost na Rose. Wstrzymała lekko oddech. Odwróciła się i zajęła myciem kufli.

Zanim danie było gotowe, Mia zeszła na przerwę. Usiadła przy barze i jadła to, co zwykle: bułkę z sosem pomidorowym i niczym więcej.

– Zamówienie gotowe! – zawołała Jean.

Mia zwróciła się do Rose:

– Myszlę, sze mu szie nie podobam – wymamrotała z pełnymi ustami.

Rose rozejrzała się po sali, szukając sposobu na uniknięcie powtórnego kontaktu z nieznajomym. Może powinna poprosić Jean o podanie mu jedzenia? Wiedziała jednak, że będzie musiała się z tego wytłumaczyć, a to byłoby jeszcze trudniejsze.

Złapała talerz – kciukiem od góry, czterema pozostałymi palcami od dołu – i pomaszerowała do stolika. Spojrzała na zawartość talerza. Wyglądało na to, że nieznajomy zamówił burgera bezmięsnego, z liściem podwiędłej sałaty, plasterkami bladego pomidora i plastrem żółtego sera. Siedział oparty wygodnie i czytał książkę. Rose nie mogła dojrzeć tytułu. Kiedy stanęła przed nim, podniósł wzrok.

– Proszę – powiedziała.

Pochylił się ku niej.

– Dzięki – odparł i urwał. – Chciałem zapytać… czy wszystko w porządku? Przed chwilą…

– Wszystko w porządku – warknęła. – Nic mi nie jest.

Spojrzała mu prosto w oczy, jakby prowokowała go do wyznania, co zobaczył. Nie zrobił tego.

– Upewniam się tylko – powiedział. Kiedy lekko się uśmiechnął, wokół jego ciemnych oczu pojawiły się drobne zmarszczki.

Po zamknięciu, kiedy wszystkie krzesła wylądowały już na stołach, zmyta na mokro podłoga wysychała, a Bruce Springsteen śpiewał o marzeniach i tajemnicach na obrzeżach miasta, Mia i Rose usiadły przy barze, popijając piwo. Ich bolące stopy wreszcie zaznały ulgi po wielogodzinnym kontakcie z twardym betonem. Jean stanęła za nimi i liczyła utarg.

– Jak długo zostanie nasz gość? – zagadnęła Rose wystudiowanie niedbałym tonem.

– Zarezerwował pokój na tydzień – odmruknęła Jean, zapisując liczby w bloczku na zamówienia.

– Spodobał ci się? – zapytała Mia.

– Nie, wręcz przeciwnie. Wygląda mi na fiuta. Potraktował mnie protekcjonalnie. – Przerwało im bębnienie w szybę. To Frank stukał w nią kłykciami. Pomachał im na dobranoc. W jego brązowych oczach było tyle nadziei, że bardziej przypominał bezdomnego kundla żebrzącego o jakiś kąsek niż policjanta po trzydziestce. Zamachały do niego.

– Temu facetowi trzeba utrzeć nosa – stwierdziła Jean z dezaprobatą w głosie.

Rose milczała.

– Jest miły – powiedziała Mia, chcąc sprowokować ją do jakiejś reakcji.

– Nie o to chodzi – odezwała się w końcu Rose. – To po prostu nie ma sensu. Nie tak wyobrażam sobie przyszłość. – Pociągnęła łyk piwa.

Mia obserwowała ją uważnie.

– Masz już odpowiedź z „Sage”, prawda?

Rose nie spojrzała na nią. Nie była w stanie.

– Byłam pewna, że dostaniesz ten staż – powiedziała Mia.

Rose poczuła na dłoni ciepły dotyk. Jean nakryła jej palce swoją zniszczoną dłonią.

– Jesteś waleczna. W końcu ci się uda. Trochę to potrwa, ale dopniesz swego.

Pierwszy raz tego wieczora poczuła, że węzeł w jej gardle puszcza.

Jean cofnęła rękę i położyła na kontuarze dwie koperty.

– Protekcjonalny w obejściu czy nie, nasz gość na napiwku nie oszczędzał – oznajmiła.

Powietrze było już chłodniejsze, gdy Mia i Rose wyszły z przedsionka na zewnątrz. Cykady koncertowały donośnie. Wbrew wszystkiemu Rose towarzyszyło poczucie połowicznego zwycięstwa. Udało się. Przetrwała zmianę i teraz mogła iść do domu, by się nad sobą użalać, skoro jeszcze miała dom. Zmierzając do auta Mii, obejrzała się i spojrzała na bar, zaintrygowana Willem. Pewnie był czyimś krewnym, który przyjechał tu z powodu jakiejś rodzinnej uroczystości. Nie umiała znaleźć innego powodu przyjazdu do Colmstock aż na tydzień.

– Och – Mia przystanęła nagle.

– Co?

Mia podbiegła do zdezelowanego nissana austera i wyjęła zza wycieraczki mandat. Zerknęła na zegarek.

– Spóźniłam się tylko trzy minuty!

– Musieli specjalnie czekać, aż czas minie.

Rozejrzały się dookoła. Ulica była pusta. W aucie Mia odczytała kwotę mandatu w słabym świetle lampki.

– To więcej, niż zarobiłam na zmianie.

Rose wyjęła z torby kopertę i położyła ją na desce rozdzielczej.

– Nie musisz tego robić – powiedziała Mia, ale w jej głosie słychać było wyraźną ulgę.

– Wiem.

Podczas jazdy milczały. Z radia popłynął koszmarny popowy przebój, którego pełno było teraz we wszystkich stacjach, ale Rose wolała nie manipulować przy radiu w aucie Mii. Patrzyła przez okno, czekając na nadejście senności. Wysunęła z butów obolałe pięty. Postanowiła, że jutro będzie chodzić na bosaka. We wtorki bar był nieczynny, więc mogła przez cały dzień nie wstawać z łóżka.

Minęły obóz poszukiwaczy. Początkowo tworzyło go zaledwie kilka namiotów rozbitych wokół zrujnowanej chaty, która stała tam od zawsze. Teraz była tam prawdziwa społeczność. Ludzie mieszkali w przyczepach. Powstały prowizoryczne konstrukcje. Niektórzy spali pod gołym niebem. Pogoda im na to pozwalała. Trzymali się we własnym gronie, więc policja ich nie niepokoiła, chociaż nie brakowało wśród nich amatorów bójek i prochów. Początkowo Rose nie wiedziała, dlaczego nazywa się ich poszukiwaczami. Kilka lat temu dowiedziała się, że szukają opali i sprzedają je na czarnym rynku. Tak zarabiali na życie. Strach ścisnął jej żołądek. Spojrzała na swoje dłonie. Nie chciała tak skończyć.

– Słyszałam dzisiaj ciekawe plotki. – Mia nie umiała długo wytrzymać w ciszy. Bez względu na to, jak przygnębiona się czuła, mówienie zawsze poprawiało jej nastrój. – Może napiszesz o tym następny artykuł? Praca w barze dla gliniarzy ma swoje dobre strony.

W przeciwieństwie do niej Rose często tęskniła za samotnością. Teraz nie musiała odpowiadać. Mię zwykle uszczęśliwiał dźwięk własnego głosu.

– Ktoś zostawia pod drzwiami porcelanowe lalki. Wyglądają dokładnie jak małe dziewczynki mieszkające w tych domach. Cudaczne, nie?

Rose gwałtownie odwróciła się do Mii.

– Policja się obawia, że to nie przypadek. Być może pedofil wybiera w ten sposób swoje ofiary.

Rose popatrzyła na przyjaciółkę z rozdziawionymi ustami.

– Co jest? – zapytała Mia.

Rose zaczęła grzebać w torbie w poszukiwaniu komórki. Wyobraźnia podsunęła jej obraz Laury śpiącej z policzkiem przytulonym do swojej małej porcelanowej bliźniaczki.