Lalkarz - ebook

PROLOG

Zimna skóra przywarła do niej, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Chciała krzyczeć, błagać o pomoc, ale ciało odłączyło się od umysłu, jakby stało się niezależnym bytem. Długie palce oplotły jej szyję. Desperacko próbowała łapać kolejne oddechy. Nie dla siebie. Dla synka, który wierzgał pod pępkiem, jakby próbował dodać jej odwagi. Może tym niemym gestem prosił, żeby go ocaliła. Przeczuwała, że nie da rady, była za słaba w starciu z lepkimi od potu, silnymi dłońmi. Nie miała już na nic wpływu, zupełnie jakby każde wydarzenie z przeszłości doprowadziło ją właśnie do tego miejsca. Do momentu, w którym w końcu zabraknie jej powietrza. Zapiekło ją pod żebrami. Dusiła się. Za wszelką cenę nie chciała zamykać oczu. Rozwarte powieki miały być dowodem życia. Po kilku minutach, a może sekundach obraz klaustrofobicznej toalety zaczęła zasłaniać czarna plama. Pociąg miarowo stukał o tory. Próbowała przywołać jakikolwiek obraz, dzięki któremu nie czułaby się aż tak samotna, ale żaden nie wyłonił się z ciemności. Pestka światła żarzącego się na suficie zniknęła. Ciałem z brzuchem wyraźnie zaznaczonym pod swetrem w grube warkocze wstrząsnęły drgawki. Później zapadła cisza. Powieki wciąż były otwarte, mimo że klatka piersiowa zastygła w bezruchu.ROZDZIAŁ 1

Blada smuga światła słonecznego wlała się przez przednią szybę. Łucja wrzuciła wsteczny bieg i gwałtownie nacisnęła pedał gazu. Głuchy, metaliczny odgłos wypełnił wnętrze auta. Poczuła szarpnięcie. Wstrzymując oddech, spojrzała w lusterko wsteczne. Odbijał się w nim zarys czerwonego nissana juke’a, na którym zatrzymał się jej piętnastoletni golf. Instynktownie ruszyła do przodu. Zawiesiła wzrok na niewielkiej kamerze wiszącej na żółtej ścianie budynku uczelni. Zrezygnowana zawróciła.

– Ja pierdolę – westchnęła, zagryzając wargi.

Drżącą ręką zaciągnęła hamulec ręczny i wysiadła z auta. Uderzył ją powiew ciepłego wiatru. Na opustoszałym uniwersyteckim parkingu stały tylko dwa samochody. Juke miał wyraźnie wgniecione boczne drzwi, wokół wgłębienia widać było ubytki lakieru, który został na tylnym zderzaku granatowego golfa. Spojrzała na zegarek. Za dwadzieścia minut powinna być na drugim końcu miasta. Wyjęła z torebki chusteczkę higieniczną i fioletową szminką napisała na niej swój numer telefonu. Miała nadzieję, że odbiorca dobrze odczyta jej intencje i nie uzna jej za zbiega, który uciekł z miejsca wypadku. Wiadomość wcisnęła za wycieraczkę nissana i ruszyła z impetem.

Niedbale zaparkowała przed obdrapaną kamienicą. Stłuczony tylny reflektor mienił się w październikowym słońcu. Czerwone pasma na zderzaku jak blizny na cienkiej skórze przypominały o stłuczce. Odpaliła papierosa i zachłannie zaciągnęła się dymem, jednak spojrzawszy na zegarek, szybko rzuciła papierosa obok kosza na śmieci. Obciągnęła krótką spódniczkę w pepitkę i poprawiła kołnierz czarnej ramoneski.

– Tu się nie śmieci – warknął za jej plecami męski głos.

– Przepraszam, nie trafiłam do kosza – odpowiedziała tonem, w którym pobrzmiewała skrucha. Skarciła się w myślach za tę słabość.

– Pierdolenie. Celowo, głupia szmato, wywaliłaś tego peta przed moim nosem. – Facet w brudnych czarnych spodniach dresowych, słaniając się na nogach, podszedł w jej stronę.

– Proszę się odsunąć. – Wyciągnęła przed siebie rękę, jakby chciała w ten sposób się obronić.

– Bo co? Myślisz, że możesz mi rozkazywać, paniusiu?

Poczuła smród alkoholu. Dobrze znała ten zapach.

– Nie podchodź, powiedziałam – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

– Będę robił, co będę chciał. Ale masz szczęście, że mi się już nie chce z tobą gadać – wybełkotał facet i skręcił w stronę klatki.

Odczekała, aż zniknie w środku, i dopiero potem podeszła.

„Świetna okolica”, pomyślała z przekąsem.

Domofon wciśnięty w szary, łuszczący się tynk wyglądał, jakby od dawna nie działał. Bez przekonania wybrała numer 24 i gdy rozległo się zapraszające brzęczenie, pchnęła drzwi. W ciemnej klatce schodowej bez okna unosił się zapach stęchlizny, poszarzałe ściany pomalowano do połowy żółtą farbą olejną, która odchodziła wielkimi płatami. Drzwi na drugim piętrze otworzyła starsza chuda brunetka, ubrana w zmechacony brązowy sweter w serek i czarne spodnie zaprasowane w kant.

– Dzień dobry, Łucja Muzyk. Byłam umówiona w sprawie mieszkania.

– Proszę – powiedziała kobieta, wpuszczając ją do środka.

Malutki przedpokój nie zachęcał do wejścia. Zapach stęchlizny, który już na klatce wgryzał się w nozdrza, w mieszkaniu był jeszcze bardziej intensywny. Stukot obcasów odbił się od ścian wyłożonych ściemniałą boazerią.

– To ja od razu może pokażę całość. – Brunetka nacisnęła klamkę drzwi z okrągłymi wywietrznikami na dole. Niewielka łazienka wyłożona ciemnozielonymi płytkami w czarne listki, z wąską wanną i piecykiem gazowym wiszącym nad obdrapanym sedesem robiła ponure wrażenie. – I tu jeszcze salon. – Wskazała na pomieszczenie, w którym ustawiono starą wersalkę zakrytą kocem i równie stary telewizor z logo Daewoo. – Kuchnia mała, ale wyposażona we wszystko, co potrzeba – powiedziała, przechodząc do klaustrofobicznej wnęki wielkości spiżarni.

– Ile tu jest łącznie metrów? – zagadnęła Łucja, zatrzymując wzrok na otłuszczonej kuchence gazowej.

– Trzydzieści cztery, ale do dyspozycji wynajmującego jest jeszcze balkon. No i w kuchni jest piec kaflowy, można się dogrzać jesienią, jak spółdzielnia zwleka z włączeniem grzejników. Wystarczy rozpalić wieczorem i robi się ciepło w try miga.

– Jak to będzie ostatecznie wyglądało finansowo?

– Odstępne tysiąc osiemset plus czynsz pięćset i ogrzewanie z kotłowni rozliczane kwartalnie.

Łucja posłała jej zdziwione spojrzenie.

– W ogłoszeniu nie było mowy o czynszu. Myślałam, że te tysiąc osiemset to już ze wszystkim.

– A co pani? Teraz ceny poszły znacznie w górę. To i tak dobra okazja. – Kobieta poprawiła nerwowo okulary w drucianych oprawkach, które zsunęły się na czubek nosa.

– Tysiąc pięćset plus opłaty?

– Pani droga, ja tu nie jestem po to, żeby prowadzić jakieś bezsensowne negocjacje. – W głosie właścicielki wybrzmiał nauczycielski ton. – I jeszcze kaucja dwa tysiące płatna od razu.

Łucja z impetem zatrzasnęła za sobą ciężkie drzwi.

– Chyba ją popieprzyło – mruknęła do siebie, odpalając cienkiego papierosa. – Tyle kasy za taką norę.

„Codzienne spacery wśród pijanych od samego rana patoli gratis”, dodała w myślach. Wsiadła do samochodu, zapięła pasy i przez moment wpatrywała się bezmyślnie w plamy po owadach na szybie. Czerwieniący się pobladłym światłem zegar na desce rozdzielczej wskazywał trzynastą trzydzieści. Miała dwadzieścia minut, żeby dojechać na kolejne spotkanie. Druga oferta była znacznie atrakcyjniejsza cenowo, ale pokój znajdował się w domu położonym w podolsztyńskiej wsi. Łucja w ogóle nie brała jej pod uwagę, umówiła się awaryjnie, gdyby pierwsze mieszkanie okazało się za drogie lub zbyt obskurne. Jako że spełniło oba te kryteria, musiała wcielić w życie plan B. Niechętnie włączyła lewy kierunkowskaz, zwolniła hamulec ręczny i dodała nieco gazu, pozwalając, by auto powoli wytoczyło się z osiedlowego parkingu.

– Dużą czarną kawę i kanapkę Grand Classic bez cebuli. – Chropowaty głos Łucji wylał się przez uchyloną szybę.

– Proszę sprawdzić na wyświetlaczu, czy zamówienie się zgadza.

– Zgadza się – mruknęła, patrząc przed siebie, i z impetem podjechała do żarzącego się pomarańczowym światłem okienka.

Jadła powoli, starając się odsunąć od siebie myśli krążące wokół cuchnącego pleśnią pokoju, który właśnie wynajęła. Świerczyny były przedłużeniem Olsztyna. Trasą przez las na wydział miała zaledwie niecałe pięć kilometrów, samochodem nieco więcej, ale i ta odległość była do zaakceptowania. Podobną musiałaby pokonywać, mieszkając choćby na Zatorzu. Dużo bardziej niż oddalenie od miasta martwił ją niski standard niewielkiego wiejskiego domu przerobionego na coś w rodzaju hostelu. Brudna kuchnia ze stołem przykrytym ceratą lepiącą się do dłoni, zimna łazienka z drewnianym oknem i niewielki pokój, w którym postawiono stare łóżko, chwiejące się biurko i szafę z łuszczącą się farbą.

– Siedemset pięćdziesiąt złotych czynszu powinno rozwiać moje wątpliwości – mruknęła do siebie, po czym upiła łyk gorącej kawy.

Uczucie pieczenia wlało się przez przełyk wprost do żołądka. Przymknęła oczy. Wszystko wskazywało na to, że wraca na studia. To napawało ją ekscytacją, która tłumiła natrętne myśli o paskudnej stancji.

Z każdym kolejnym kęsem czuła narastający ból żołądka. W końcu zupełnie straciła apetyt, wyrzuciła połowę bułki do kosza i powoli ruszyła w ciemność. Po wyjeździe z Olsztyna przez chwilę jechała opustoszałymi drogami powiatowymi. Kiedy remontowany odcinek się skończył, z ulgą wjechała na ekspresówkę. Z głośników sączyła się piosenka Never let me go. Aksamitny głos wokalistki Florence and the Machine wypełnił wnętrze auta.

Gdańsk powitał Łucję sznurem lamp kontrastujących z granatowym niebem. Kiedy podjeżdżała pod swój blok na Zaspie, dochodziła już dwudziesta druga. Marzyła tylko o gorącym prysznicu. Jutro czekał ją ostatni dzień w pracy, później szybkie pakowanie i rozstanie z trójmiejskim życiem. Bez żalu żegnała etat na słuchawce w korporacji taksówkarskiej i garstkę weekendowych znajomych, których imiona często myliła po wypiciu kolejnej szklanki supermarketowej whisky z colą zero i plasterkiem cytryny.

Szła szybkim krokiem, mijała kolejne osoby, próbując znaleźć choćby jedną znajomą twarz. Wszyscy jednak wydawali się nie tylko obcy, ale też znacznie młodsi. Włożyła do ust cienkie marlboro, nie zwalniając kroku. Nienawidziła palić, idąc, ale uznała, że stojąc samotnie w palarni, będzie wyglądała dość żałośnie. Jak podstarzała ciotka, która podczas rodzinnej imprezy zagląda nieproszona do pokoju dziecięcego. Poczuła się znacznie starzej, niż wskazywała na to jej metryka.

– Przepraszam, nie wiesz, gdzie jest aula B? – zagadnęła ją łagodnie brunetka o zielonych oczach i wyraźnie zaokrąglonych biodrach. Na oko była niewiele młodsza od niej.

– Jeszcze nie wiem, ale też idę w tamtym kierunku – odpowiedziała Łucja, dyskretnie wypuszczając dym papierosowy kącikiem ust.

– Pożyczysz ogień? – Dziewczyna pośpiesznie wyjęła ze swojej torby paczkę papierosów.

W odpowiedzi podała jej czarną zapalniczkę ze srebrzącym się konturem skrzydeł.

– Rita – przedstawiła się brunetka, wyciągając pulchną dłoń z krótko obciętymi, nieumalowanymi paznokciami.

– Łucja. – Odwzajemniła uścisk.

Przez chmury przecisnęły się pierwsze tego dnia promienie słońca, oświetlając ciemne loki, łagodnie spływające Ricie na ramiona.

– Socjologia komunikacji społecznej drugiego stopnia?

– Wszystko na to wskazuje. Z pewnym poślizgiem, ale w końcu postanowiłam postarać się o tytuł magistra. – Łucja rzuciła peta na nierówny chodnik, ignorując zdziwione spojrzenie koleżanki. – Chyba trochę zawyżymy średnią wieku – dodała, siląc się na żartobliwy ton.

– A ile masz lat?

– Dwadzieścia osiem.

– A, to ja tylko dwadzieścia siedem – odpowiedziała Rita ze zgryźliwym uśmiechem.

– Punkt dla ciebie – odparła Łucja. – Rok w tym przypadku robi ogromną różnicę. Ale w sumie kto by tam przywiązywał wagę do cyferek – roześmiała się sztucznie, odgarniając do tyłu rude włosy.

Weszły przez duże oszklone drzwi. W budynku było głośno, grupki roześmianych studentów generowały sporo hałasu, od którego zdążyła już odwyknąć.

– To może kawa na dobry początek? – zagadnęła, zatrzymując wzrok na automacie.

– Niech będzie.

Przez chwilę stały w milczeniu, sącząc rozwodniony napój o smaku kawy i przyglądając się mijającym je twarzom bez tożsamości. Rita z przejęciem wpatrywała się w anonimowy tłum, jakby liczyła, że wyłowi z niego znajomego. Łucja nie potrzebowała nowych ani starych znajomości. Ludzie już dawno przestali zajmować w jej życiu ważne miejsce. Kontakty towarzyskie ograniczała do picia wina i przygodnego seksu. Głębsze relacje nie były jej potrzebne, a kilka słów zamienionych z Ritą spełniło kryteria studenckiej integracji. Będzie miała od kogo kserować notatki. Tyle jej wystarczyło.

– Chyba zaraz zaczyna się filozofia z Raczkowskim, więc może poszukajmy auli – mruknęła Rita, spoglądając nerwowo na wyświetlacz telefonu.

– Ja jeszcze skoczę zapalić i zaraz dołączę.

– Spóźnisz się.

– Po coś wymyślono ten słynny studencki kwadrans. – Machnęła paczką papierosów. – Idziesz? – zapytała z grzeczności.

– Matka wytresowała mnie na przesadnie punktualną, więc chyba sobie daruję.

– Ja wychowywałam się bez matki, więc może dlatego zawsze się spóźniam.

Zapadła kłopotliwa cisza.

Zza dwupłatowych drzwi w okleinie imitującej drewno dochodził do niej męski głos. Łucja spojrzała na zegarek i przez chwilę pożałowała, że zamiast jednego papierosa wypaliła dwa. Wykład trwał od siedemnastu minut. Wyjęła z torebki piżmowe perfumy i rozpyliła mdlący zapach w okolicach szyi, dopiero potem delikatnie nacisnęła klamkę. W dużej sali panował półmrok, jedynym źródłem światła był bladoniebieski ekran. Na białym tle czarne duże litery układały się w pytanie: „Co istnieje?”. Łucja przemknęła chyłkiem ku ostatniemu rzędowi, by zająć miejsce, gdy w pół kroku zatrzymał ją głos.

– Cóż skłoniło panią, żeby jednak do nas łaskawie dołączyć?

Odwróciła się. Przy biurku siedział około czterdziestoletni mężczyzna z włosami opadającymi na ramiona i w dużych okrągłych okularach.

– Od początku miałam taki zamiar, po prostu się zgubiłam. Jeszcze nie do końca poznałam rozkład sal – odpowiedziała, zapadając się w obity welurem głęboki fotel.

– „Zgubiłam”. Po co od razu tak mocno i drastycznie? Poznawanie innych dróg niekoniecznie musi być zgubieniem, a jedynie formą eksplorowania nowego. – Zabrzmiało to jak frazes wyczytany w młodzieżowej prasie w rubryce opatrzonej pstrokatym nagłówkiem „Psychologia”. – Proszę w takim razie zająć miejsce. Dzisiejszy wykład jest wprowadzający, wiele zatem pani nie straciła, ale na przyszłość zalecam punktualność, bo filozofia to sztuka, która przenika genezę życia i umysłu, szkoda więc byłoby stracić choćby jeden element, który może przybliżyć do postawienia właściwych pytań. Dlaczego mówię o pytaniach, a nie odpowiedziach? Ano właśnie, dlatego że o pytania…

Tubalny głos odbijał się od ścian, ale do niej przestał już docierać sens słów wydobywających się z rozmieszczonych w kątach sali głośników. Wpatrywała się w czubki głów wystających znad oparć. Przez chwilę zastanawiała się, kim są ludzie siedzący przed nią, z którymi będzie spędzała każdy dzień przez najbliższe kilka miesięcy, ale szybko uznała, że kompletnie nie ma to dla niej znaczenia. Czas zapętlał się w rytm kolejnych zdań. Ciemność, powtarzalne dźwięki i ciepło sprawiły, że poczuła się osaczona. Zrobiło jej się duszno i zapragnęła jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz.

– Dziękuję. Do następnego razu, drodzy państwo – rozległo się w końcu, przynosząc jej ulgę.

Ostre pomarańczowe światło jarzeniówek rozświetliło pomieszczenie. Studenci zaczęli wstawać ze swoich miejsc. Wysoki blondyn o niebieskich oczach, siedzący trzy rzędy niżej, krzyknął, nie zważając na stojącego przy drzwiach wykładowcę:

– Hej, ludzie! Olewamy kolejny wykład, bo to jakiś nędzny fakultet, i idziemy na integracyjne piwo w plenerze. Za dziesięć minut widzimy się przy szatni!

– Idziesz? – zagadnęła ją wesoło Rita, zarzucając czarną torbę na ramię.

– Nie lubię takich spędów.

– Szkoda. Zawsze można kogoś poznać, nawiązać jakieś kontakty.

Łucja nie miała ochoty nikogo poznawać.

– Dużą americanę i sernik – powiedziała, wyjmując z portfela kartę płatniczą.

– Sernik jest z dodatkiem pistacji. Nie będzie to pani przeszkadzało? – zapytała blondynka w fartuchu z dużymi kieszeniami.

Nienawidziła pistacji.

– O nie, w takim razie poproszę coś innego.

– Może drożdżówka z jabłkiem?

– Niech będzie.

– Dwadzieścia cztery złote. Proszę zająć miejsce, podam do stolika.

W bibliotecznym bufecie było pusto. Jej znajomi z roku właśnie integrowali się przy piwie, inni poszli na fakultet z pozyskiwania środków finansowych na działalność publiczną. Nie chciała być częścią żadnej z tych grup, zajęła więc miejsce przy dużym oknie. Po chwili blondynka przyniosła kawę i słodką bułkę. Przy pierwszym kęsie Łucja wyczuła wyraźną nutę cynamonu. Wzdrygnęła się. Dobrze znała ten smak. Przymknęła oczy.

Deszcz rytmicznie stukał o parapet. Po kuchni krzątała się kobieta, smukła blondynka. Przy stole siedział mężczyzna i bez słowa jadł zupę ogórkową. Obok pięcioletnia dziewczynka mieszała łyżką w talerzu z ryżem na mleku z dodatkiem cynamonu.

– Królewiczu, nie słuchaj, co ci szepczą do ucha. Każda mówi, że jest królewną – nuciła nieśmiało. Słodki smak cukru z cynamonem osadzał się na ściankach dziecięcego gardła.

– Mówiłam ci, że nie śpiewa się przy jedzeniu. Poza tym tata jest zmęczony. Musi odpocząć.

– Ale, mamuś, dzisiaj w przedszkolu pani nas nauczyła. Chciałam tacie zaśpiewać.

– Innym razem. – Głos matki był chłodny.

Mężczyzna poruszył się niespokojnie.

– Mamuś, chociaż jedną zwrotkę. Proszę.

– Dość. Powiedziałam, że innym razem.

– Ten palant uważa się za kogoś lepszego. – Mężczyzna rzucił słowa w przestrzeń, patrząc wprost przed siebie na ścianę. – Pomiata mną.

– Niepotrzebnie bierzesz do siebie to, co on mówi, skarbie. – Kobieta zwróciła się do męża znacznie łagodniej niż do córki. Podstawiła pod kran wielki żeliwny garnek i opłukała go z resztek zupy.

– Nie rozumiesz. Traktuje mnie jak gówno, jak człowieka drugiej kategorii!

– Potrzebujemy tej pensji – odparła cicho, zakręcając wodę.

– Tatku, to może stanę na krześle, będę wtedy duża jak prawdziwa śpiewaczka.

– Siadaj! Co ty wyprawiasz?! – Matka rzuciła garnek do zlewu i podbiegła do niej, sadzając ją siłą na krześle.

– Uspokój się, przecież tylko się bawi – rzucił chłodno ojciec i spojrzał z czułością na córkę. – Kochanie, pięknie ci to wychodzi, ale dopiero po obiedzie zrobimy prawdziwy koncert, a teraz jedz. Dobrze?

Kobieta przewróciła oczami.

– Na wszystko jej pozwalasz.

– Nie będę dawał sobą pomiatać jakiemuś zasranemu spaślakowi – odpowiedział twardo, jakby w ogóle jej nie usłyszał.

– Wytrzymaj chociaż jeszcze miesiąc. Żeby chociaż na opłaty było. Później może krowę się sprzeda.

– Nie. – Zacisnął palce na szklance z kompotem.

– Nie będziemy mieli z czego żyć.

– Zamknij się – warknął przez zaciśnięte zęby.

Palce mu zbielały. Po chwili cieniutkie szkło pękło. Odłamki mieniły się odcieniami czerwieni.

Dźwięk alarmu gwałtownie wdarł się do jakiegoś mało znaczącego snu, o którym natychmiast zapomniała. Okryła się szczelnie cienkim kocem. W pokoju panowało przenikliwe zimno, wzmagane wilgocią. Przez chwilę zamarzyła o tym, by wrócić do ciepłej gdańskiej kawalerki, wypić kawę na Szerokiej, powłóczyć się po gwarnej starówce. Zaraz później przypomniała sobie odbieranie setek telefonów, krzyki klientów, obelgi szefa i odliczanie każdej złotówki do pierwszego.

– Skończę te studia, choćbym miała tu spleśnieć – mruknęła, sięgając po szlafrok, i powlokła się do lodowatej łazienki. Dom wydawał się opustoszały, chociaż wiedziała, że dwa pokoje na piętrze zajmują inni lokatorzy. Słyszała, jak wieczorem imprezowali. Męskie głosy przedzierały się przez sufit, ale nie miała pojęcia, do kogo należą. Nie interesowało jej, z kim mieszka pod jednym dachem, dopóki tamci spłukiwali po sobie wodę w sedesie. Wzięła szybki prysznic, upięła włosy w luźny koczek, z którego wypadały pojedyncze rude pasma, włożyła długą czarną sukienkę, podkreślającą figurę, a na to ramoneskę, po czym wyszła z domu. Obok stała znacznie bardziej okazała willa należąca do tych samych właścicieli. Wsiadła do auta i przekręciła kluczyk. Silnik zatrzeszczał przez chwilę, po czym zgasł. Najwyraźniej nocny przymrozek dobił już i tak wysłużony akumulator.

– Cholera – mruknęła, wysiadając z golfa. Zapaliła papierosa, przymknęła oczy i próbowała uspokoić skołatane nerwy.

– Dzień dobry. – Do jej świadomości bez ostrzeżenia wdarł się damski głos.

Otworzyła oczy. Pod willą z wielkimi oknami stała blondynka z włosami do ucha i wyraźnie zaokrąglonym brzuszkiem.

– Nie taki dobry, kiedy auto odmawia posłuszeństwa – odburknęła, kopiąc ostentacyjnie w oponę.

– Nie odpala? – zagadnęła kobieta, klikając przycisk na czarnym pilocie. Drzwi garażowe otworzyły się z lekkim chrzęstem.

– Chyba mój samochód nie był przygotowany na to, że w październiku temperatura spadnie poniżej zera.

– Akumulatora nie reanimuję, ale mogę panią gdzieś podrzucić.

Wydawała się znacznie młodsza od męża, który kilka dni wcześniej przedstawiał Łucji ofertę wynajmu i prezentował pokój. I zdecydowanie bardziej sympatyczna. Dziewczyna spojrzała na zegarek. Pierwsze były ćwiczenia z socjologii zmiany społecznej. Nie powinna się spóźnić.

– Chętnie skorzystam, gdyby jechała pani w kierunku wydziału humanistycznego.

– Samochodem zawsze jest po drodze – uśmiechnęła się łagodnie kobieta.

Łucja zaciągnęła się kilka razy łapczywie dymem papierosowym, nie odrywając ust od filtra, po czym rzuciła peta na chodnik.

W środku białego bmw pachniało konwaliami, kremowe skórzane fotele lśniły czystością. Ostrożnie zapięła pasy. Z zawstydzeniem pomyślała o tym, że włosy zdążyły już jej pewnie przesiąknąć smrodem nikotyny.

„W dupie z tym, sama chciała mnie podrzucić”, przekonywała siebie w myślach.

– Co studiujesz? – zagadnęła kobieta, płynnie wymijając rowerzystę.

– Socjologię komunikacji społecznej – odpowiedziała Łucja beznamiętnym tonem. Nienawidziła takich kurtuazyjnych rozmów.

– Magisterka?

– Tak, chcę zrobić w końcu dyplom, bo miałam kilka lat przerwy.

– Słuszna decyzja. Papier zawsze się przyda. Ja miałam w tym roku robić podyplomówkę z neurologopedii, ale muszę odpoczywać. – Kobieta jedną rękę opuściła ostentacyjnie na brzuch.

Łucja nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć, więc szybko zmieniła temat.

– Właściwie to muszę też poszukać pracy. Z czegoś trzeba żyć – zaśmiała się sztucznie.

– A co chciałabyś robić?

– Coś, za co w miarę dobrze płacą i co nie będzie kolidowało ze studiami. Nie jestem wybredna.

– U nas w świetlicy terapeutycznej poszukują animatora. Pewnie nie zarobisz kokosów, ale na pewno uda się dogadać co do godzin pracy, bo działają tam od ósmej do dwudziestej.

Jechały szybko, bo droga przecinająca las była zupełnie pusta.

– U nas? To znaczy w Świerczynach?

– Tak. Fajna prywatna placówka. Jak pewnie zauważyłaś, Świerczyny to specyficzna wieś, gdzie obok młodych olsztynian, którzy wracają do swoich eleganckich domów tylko po to, żeby się wyspać, mieszka też sporo lokalsów z dziada pradziada. Często starych i niedołężnych.

– Stać ich na prywatną świetlicę?

– Ich nie, ale ich dzieci owszem. Zresztą na tych, których nie stać, świetlica zwykle dostaje jakieś dotacje. Dużo podopiecznych dowozi też świetlicowy bus z Olsztyna. Nie orientuję się dokładnie, jak to działa, ale wiem, że działa. Moja znajoma jest tam dyrektorką. Jeśli chcesz, umówię was na spotkanie.

Nie lubiła starych ludzi. Ich zapachu, smutku i kruchości. Budzili w niej niezidentyfikowaną tęsknotę. Może za dziadkami, których nigdy nie poznała. Po chwili pomyślała o tym, że pracując tuż obok stancji, zaoszczędzi na dojazdach. To była kusząca perspektywa.

– Byłoby świetnie – powiedziała, zaskoczona tym, że tak szybko się zdecydowała.

– W takim razie zostaw mi swój numer. A tak w ogóle jestem Monika. – Bladoróżowe usta wykrzywiły się w uśmiechu.

– Łucja. Albo Luśka, obojętnie.

– Świetnie. W takim razie wyjmij, proszę, ze schowka notes i długopis. Mam nadzieję, że uda ci się znaleźć jakąś wolną stronę – zaśmiała się pod nosem Monika.

Wykład z technik negocjacji i mediacji skończył się dziesięć minut po siedemnastej. Podstarzały profesor z głębokimi zakolami wyrzucał z siebie potwornie nudne zdania, które brzmiały jak kompilacja cytatów z wysłużonego podręcznika leżącego na jego biurku. Nie sprawdzał obecności, więc Łucja już wiedziała, że to był pierwszy i ostatni raz, kiedy wybrała się na te zajęcia. Wyszła z gmachu uczelni, czując ssący nikotynowy głód. Uderzenie chłodnego powietrza w pulsującą ze zmęczenia twarz było przyjemne jak łyk zimnej wody w upalny dzień. Na poszarzałym niebie pokazały się pierwsze gwiazdy. Odpaliła papierosa, pośpiesznie zbiegając po betonowych schodach. Chciała wrócić do pokoju przed zmrokiem. Wstukała adres Świerczyny 14 w Mapach Google’a. Aplikacja przeliczyła trasę. Cztery i pół kilometra przez las. Łucja zasunęła suwak, ale chłód i wilgoć i tak wdarły się pod skórzaną kurtkę. Przed posępnymi akademikami było zupełnie pusto, jakby ruch w miasteczku studenckim całkiem ustał. Jedynie żarzące się pomarańczowym światłem okna zdradzały, że w środku tli się jakieś życie. Skręciła w wąską uliczkę, wzdłuż której ciągnęły się szeregowe domy. Przed jednymi młodzi ludzie z butelkami piwa w rękach palili papierosy, przed innymi stały dziecięce wózki – najwyraźniej życie rodzinne mieszało się tu ze studenckim. Niebo ciemniało. Łucja szła coraz szybciej. Do pokonania zostało jej dwa i pół kilometra. Wąska asfaltowa uliczka, pełna zabudowań, nagle zmieniła się w szutrówkę. Domy się przerzedziły. Na horyzoncie malował się zarys drzew. Już tylko dwa kilometry. Poszarzałe niebo coraz bardziej zasłaniała smuga czerni. Łucja zawahała się. Wiedziała, że szybkim krokiem jest w stanie pokonać tę trasę w ciągu piętnastu minut. Powinna zdążyć, zanim zrobi się całkiem ciemno, a jednak czuła jakiś opór przed wejściem do lasu. Zaśmiała się głośno, jakby chciała w ten sposób rozładować napięcie. Nie bała się. Nie ona. Nie po tym wszystkim, z czym mierzyła się w dzieciństwie. Zaciągnęła się wilgotnym powietrzem. Poczuła zapach mokrej ziemi pomieszany z wonią gnijących liści. Niebo schowało się za nagimi koronami drzew. Zrobiło się znacznie ciemniej, ale nie na tyle, żeby musiała włączyć latarkę w telefonie. Szła szybko, wpatrując się w wyświetlacz. Kiedy minął ją rowerzysta w kasku, a później starszy mężczyzna z yorkiem na smyczy, odetchnęła. Najwyraźniej droga przez las była trasą wybieraną częściej, niż przypuszczała. Zwolniła, sięgając po papierosa. Kiedy skończyła palić, spojrzała na ekran telefonu. Według aplikacji stała w miejscu, mimo że cały czas poruszała się w miarowym tempie.

– Kurwa – zaklęła, dostrzegając szarą ikonkę informującą o braku zasięgu.

Kiedy po kilkunastu metrach doszła do rozwidlenia, telefon nadal był poza siecią. Instynktownie skręciła w prawo, chociaż nie miała pojęcia, dokąd poprowadzi ją ta droga. Zrobiło się już całkiem ciemno. Przyspieszyła, prawie biegła. Las szeleścił złowrogo. Nagle usłyszała przeszywający krzyk.

– Pomocy! Błagam, pomocy! – Kobiecy głos zdawał się dobiegać z lewej strony. – Proszę, nie! – Zabrzmiało całkiem blisko, zaledwie kilkadziesiąt metrów od Łucji. – Błagam, niech mi ktoś pomoże! – Dosłownie tuż obok, kilka kroków.

Między smolistymi krzakami dostrzegła zarys sylwetki. Zastygła w bezruchu. Wstrzymała oddech. Nie miała siły poruszyć żadnym mięśniem. Zamknęła oczy, jakby liczyła na to, że zaraz przeniesie się w zupełnie inne miejsce i nic się nie stanie.

Pobrzękiwanie kubków z arkorocu przebijało się przez niedomknięte drzwi kuchni. Dziecięce stopy bezszelestnie sunęły po schodach. Dziewczynka przylgnęła do ściany. Lubiła podsłuchiwać rozmowy dorosłych. Miała wtedy wrażenie, że staje się częścią niedostępnego dla niej świata, bardziej atrakcyjnego.

– Ja tak dłużej nie mogę. Nie mogę. – Głos matki wydawał się nienaturalnie wysoki.

– Masz tu gdzieś popielniczkę? – Dzięki charakterystycznej chrypie ciotki Teresy nie dało się pomylić z nikim innym.

– Nie kocham jej, nie kocham! Może nawet chwilami nienawidzę. Od początku mówiłam, że nie chcę dzieci. Ale on nigdy nie słuchał. A teraz wszystko na mnie spada! – Matka aż się zachłysnęła powietrzem.

– Dzieci nie są od tego, żeby je kochać. One po prostu są. Za dużo się nad tym zastanawiasz.

– Wszystko mi zabrała. Wszystko! Nawet jego uwagę. Wiesz, że potrafi mi przyłożyć, i to nie raz, nie dwa. A przy niej nawet głosu nie mogę podnieść, jak mi puszczą nerwy, gdy coś wyleje albo rozrzuci, bo on zaraz patrzy tym swoim karcącym wzrokiem.

– Dajże spokój – żachnęła się ciotka. – Duża już jest, wszystko przy sobie sama zrobi. Idź do jakiejś roboty, to ci głupoty z głowy ulecą.

– Nie rozumiesz – westchnęła matka. – Ja jej nie chcę! Nie chcę, żeby tu była, mieszkała z nami. Chciałabym, żeby nigdy się nie urodziła, żeby zniknęła!

– Co ty gadasz, przecież to twój dzieciak, krew z twojej krwi. Wy to z moim bratem po jednych pieniądzach jesteście. Tamten narwaniec, a ciebie też już na głowę rypie chyba z tego nieróbstwa.

Dziewczynka oderwała plecy od zimnej ściany. Nie do końca rozumiała, o kim rozmawiają. Przecież nie o niej, to niemożliwe. Mamusia była najukochańsza na świecie, na pewno nie mówiła o niej. A jednak przez chwilę zacisnęła kurczowo powieki i próbowała zniknąć.

Kobiecy krzyk nagle się urwał, zastąpiony przez ogłuszający pisk w uszach. Klatka piersiowa bolała, jakby ktoś zaciskał wokół niej gruby sznur. Łucja wzięła dwa głębokie oddechy. Atak paniki powoli ustępował. Las pomrukiwał złowrogo. Przez chwilę nasłuchiwała, bojąc się poruszyć choćby o centymetr. Przez szelest liści nie przebijał się już żaden głos. Postać zniknęła. Łucja włączyła latarkę w telefonie i zaczęła biec na oślep przed siebie. Nie była pewna, czy błądziła tak godzinę, czy kilka minut. Kluczyła nerwowo między drzewami, szukając wyjścia. Wszystko wokół pochłonęła bezkresna czerń, aż w końcu pomiędzy gałęziami dostrzegła pomarańczowe błyski. Co jakiś czas słyszała miarowy świst – gdzieś niedaleko musiała być droga. Czerwona dioda w telefonie poinformowała o nowych powiadomieniach – znów była połączona z siecią komórkową. Wyszła na wąskie pobocze ciągnące się wzdłuż asfaltu. Według aplikacji do Świerczyn pozostał zaledwie niecały kilometr. Szła szybko, nie oglądając się za siebie. Odetchnęła dopiero, kiedy otworzyła drzwi z małą prostokątną szybą na środku i usłyszała muzykę dudniącą na piętrze. Gdy weszła do pokoju, od razu padła na łóżko, nie zdejmując kurtki ani butów. W jej głowie zapętlał się kobiecy krzyk. Próbowała wmówić sobie, że to tylko urojenie. A zresztą nawet jeśli ktoś rzeczywiście potrzebował pomocy, to przecież nie była jej sprawa. Nie miała zamiaru przejmować się losem jakiejś anonimowej kobiety. Podobnie jak nikt nigdy nie przejmował się jej losem. Ukryła twarz w poduszce i zasnęła płytkim snem. Pod powiekami tliło się światło, które sprawiało, że mózg był w trybie czuwania, a jednak w głowie nie kołatała żadna myśl.

– Mój kumpel z branży jest mechanikiem. Znaczy takim, wiesz, mechanikiem pasjonatem po godzinach. Jak chcesz, to podjedzie do ciebie i sprawdzi, czy auto da się jeszcze reanimować – zaproponowała Rita, kiedy następnego ranka paliły papierosy skulone pod niewielkim daszkiem przed wydziałem. Z burego nieba spływały strugi deszczu.

– Pracujesz w warsztacie samochodowym? – zaśmiała się Łucja.

– Przecież mówię, że po godzinach.

– Więc gdzie właściwie pracujesz? – zapytała, udając zainteresowanie.

– W policji – odpowiedziała cicho dziewczyna.

Łucja zmarszczyła czoło, odgarniając rude kosmyki włosów.

– Serio? Ale fajnie. Przynajmniej nie nudzisz się w robocie i nie martwisz o to, czy ci przeleją wypłatę.

– Właściwie to niedawno zaczęłam. Jestem zwykłym krawężnikiem, więc z tym nudzeniem się to różnie bywa.

– Po co ci w takim razie te studia?

– Dzisiaj pracuję tu, jutro tam. Różnie to bywa – ucięła Rita i zmieniła temat: – To jak z tym autem?

– Jeśli tylko nie będzie chciał za to milionów, chętnie skorzystam.

Kiedy kilka godzin później wysiadała z taksówki, w powietrzu unosił się zapach wilgoci. Deszcz przeszedł w drobną mżawkę, która spływała po dachach, szybach i drzewach. Można było odnieść wrażenie, że świat opuchł od nadmiaru wody.

– Reszta! – krzyknął za nią taksówkarz.

– Nie trzeba – odpowiedziała, trzaskając drzwiami.

„Udław się tymi pięcioma złotymi, zdzierco”, pomyślała z irytacją. Łysy kierowca schował pięćdziesięciozłotowy banknot do skórzanej saszetki i odjechał. Przy bramce zmoknięty bernardyn poszczekiwał donośnie. Nacisnęła niepewnie klamkę. Pies szczekał coraz bardziej zawzięcie.

– Proszę się nie bać. On tylko tak się zgrywa. – Usłyszała za plecami męski głos.

Odwróciła się. Wysoki blondyn z jasną brodą, połyskującą rudymi refleksami, ten sam, który wynajął jej pokój, stał w przemokniętej kurtce i ściskał w rękach słoik nutelli. Powoli weszła do środka. Pies powąchał ją i skoczył radośnie na właściciela.

– Karl, spokój. Zachcianki twojej mamy mnie wykończą. Więcej nie dam się nabrać na to słodkie „ale prawie nie pada, kochanie”. – Położył dłoń na pysku psa, który za wszelką cenę próbował go polizać.

Kiedy zamknęła za sobą drzwi, natychmiast zdjęła mokre ubrania. W domu było zimniej niż zwykle. Poszła do łazienki, odkręciła gorącą wodę i zanurzyła w niej ręce. Poczuła przyjemne ciarki rozchodzące się po całym ciele.

Brunet z wyraźnie zaokrąglonym brzuszkiem pochylał się nad otwartą maską granatowego golfa. Jedynym źródłem światła była mleczna poświata sącząca się z lampy ulicznej. Trzasnął głośno klapą.

– I co? Droga usterka? – zapytała z niepokojem Łucja.

– Nie, to tylko akumulator. Na kablach odpalił ładnie. Trzeba wymienić i po sprawie. Dolałem trochę wody destylowanej, może jeszcze miesiąc, góra dwa pochodzi.

– Ile to będzie kosztowało?

– W tego rzęcha nie warto zbyt dużo inwestować. Znajdę ci jakąś używkę powypadkową w dobrym stanie.

– Dzięki. A kiedy… – Zanim zdążyła dokończyć, przerwał jej donośny dźwięk telefonu.

– Muszę odebrać – powiedział, wycierając ręce w tylne kieszenie spodni. Odszedł kilka kroków, ale i tak wyraźnie dało się słyszeć każde wypowiadane słowo.

– Trup? Kurwa mać. Zaraz będę. – Schował pośpiesznie aparat do zielonej bomberki i spojrzał w stronę Łucji. – Jutro się odezwę. Pilne wezwanie z pracy.

– Coś się stało?

– Jak się pracuje w śledczych, to zawsze coś się dzieje – zaśmiał się ochryple, wkładając sobie do ust listek miętowej gumy. – Szczęście w nieszczęściu, że to niedaleko stąd.

Poczuła pot na karku, mimo że temperatura oscylowała w okolicach zera.

– Niedaleko stąd? – powtórzyła. – Nie strasz, bo będę się bała wracać na skróty z uczelni.

– No lepiej, żebyś na razie nie wracała – mruknął, żując ostentacyjnie gumę. – Mamy jakiegoś trupa w lesie Gronickim.

– Gdzie dokładnie? – zapytała nerwowo.

– Nie wiem jeszcze, a nawet gdybym wiedział, to i tak nie mógłbym ci powiedzieć. To cześć. Jesteśmy w kontakcie – rzucił, po czym wsiadł do niebieskiej astry i odjechał.

Łucja bezmyślnie wgapiała się w punkt, w którym przed chwilą stał jego samochód.

„Pomocy!” – w jej głowie znów zabrzmiał tamten krzyk.

Pośpiesznie weszła do domu, wyjęła piwo pszeniczne z lodówki i odpaliła Tindera. Potrzebowała odrobiny bezmyślnego relaksu, odskoczni. Kompulsywnie przewijała kolejne zdjęcia. Blondyn w okularach, brunet z brodą, rudzielec z wyraźnymi zakolami. Nikt nie przykuł jej uwagi. Znowu brunet, tym razem bez brody, okularnik z brązowymi kędziorkami opadającymi na czoło, blondyn z blizną na podbródku. Kciuk znieruchomiał. Miał w sobie coś interesującego. Błysk w oczach, jakiś spokój. Miała wrażenie, jakby znała go od lat. Przesunęła palec w prawo. Po chwili dźwięk nadchodzącej wiadomości poniósł się po pokoju.

Przywarła do ciepłego torsu. Szorstkie dłonie ściskały jej piersi, brzuch, pośladki. Położył ją ostrożnie na zarwanej w kilku miejscach sztruksowej kanapie, zdecydowanym gestem rozchylił uda, wsuwając język w jej usta. Kilka powolnych ruchów, kilkanaście szybkich. Jęknęła przeciągle, zaciskając palce na jego ramionach.

– Jak masz na imię? – zagadnął, kiedy kilka minut później leżała obok niego naga z zapalonym papierosem.

Nie odpowiedziała.

– Bo raczej nie Louise? – Nie dawał za wygraną. Blond kosmyki opadały mu luźno na dość wysokie czoło. Chude, blade ciało srebrzyło się w wątłym świetle lampy.

– Co za różnica? – ucięła, wypuszczając z ust chmurę dymu.

– Ja jestem Wojtek – powiedział, wpatrując się w nią badawczo.

– Fajnie – odparła. Zgasiła papierosa w kryształowej popielniczce, wciągnęła pośpiesznie koronkowe majtki, czarne leginsy i rozciągnięty T-shirt.

– Idziesz już?

– No chyba wszystko już załatwiliśmy – odparła ze śmiechem.

– Myślałem, że może coś zjemy. Albo obejrzymy.

– Daj spokój, to akurat można robić solo. – Zarzuciła niedbale ramoneskę na ramiona.

– Zobaczymy się jeszcze? – krzyknął za nią, ale odpowiedziała mu jedynie trzaśnięciem drzwi.

Miała swoje zasady. Nigdy nie umawiała się na seks dwa razy z tym samym facetem. Nie tworzyła relacji. Zawsze wyglądało tak samo: całusy, trochę zabawy, potem szybkie rżnięcie, to wszystko. Wsiadła do zimnego auta, modląc się bezgłośnie, żeby odpaliło. Przekręciła kluczyk. Silnik chrząknął przeciągle. Zagryzła wargi. Spróbowała ponownie. Tym razem pod maską rozległ się głośny warkot, który po chwili przeszedł w miarowe terkotanie. Odetchnęła. Na szybie pojawiły się grube krople deszczu.

Powietrze przesiąknięte było wodą. Padający od kilku dni deszcz przenikał wszystko na wskroś. Sześciolatka niepewnym krokiem weszła do zimnej kaplicy.

– Nie patrz. – Ciotka Teresa chwyciła ją mocno za ramię, ale ona wyszarpnęła się z uścisku i spojrzała prosto na matkę. Nie, to nie była ona, tylko jakaś obca kobieta. Zamknięte powieki, woskowa skóra i za duża czarna garsonka. W kaplicy unosił się mdlący zapach gerber.

– Gdzie jest mama? Gdzie jest mama? – pytała dziewczynka, zanosząc się płaczem. – Gdzie ona jest? – chrypiała coraz głośniej.

– Uspokój się! – Ciotka złapała ją w pasie, ale i tak się wyrwała. Wybiegła z kaplicy, krzycząc rozpaczliwie:

– Mamo! Mamo! Wstań, proszę! – Pociągnęła za rude loki, wyrywając sobie pukiel włosów.

Po chwili poczuła zapach wody kolońskiej zmieszany z odorem alkoholu. Przylgnęła do ojca. W jego ramionach była bezpieczna. Zamknęła oczy i próbowała wyobrazić sobie, że wszystko jest w porządku. Że zaraz wrócą do domu, w którym będzie na nich czekała zupa ogórkowa i ryż na mleku.

Powoli nacisnęła klamkę. Damski matowy głos wibrował w przestrzeni auli. Przywarła do fotela tuż obok drzwi.

– Zmiana społeczna może być ewolucją, rewolucją, a także modernizacją. – Słowa miarowo wybrzmiewały z wiszącego tuż przy wejściu głośnika.

Przymknęła oczy, próbując skupić się na treści wykładu, i poczuła na sobie czyjś wzrok. Pryszczaty blondyn siedzący dwa miejsca dalej wpatrywał się w nią uparcie. Nie odwrócił się nawet, kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały.

– Może skoczysz z nami na browarka? – zagadnął kilkadziesiąt minut później w palarni.

– Nie, dzięki. Przyjechałam autem. Muszę korzystać, póki jeszcze zipie.

– Damian coś zaradził? – wtrąciła się do rozmowy Rita, odpalając cienkiego papierosa.

– Powiedzmy. Ale to raczej tymczasowe rozwiązanie. Docelowo ma poszukać jakiegoś używanego akumulatora w rozsądnej cenie.

– Słuchaj, jakby trzeba było cię gdzieś podrzucić, to służę. – Chłopak wykonał gest, jakby chciał poklepać ją po ramieniu.

Odsunęła się bez słowa.

– Raczej w najbliższych dniach nie będzie miał czasu. Ma niezły syf w pracy – mruknęła Rita, wbijając wzrok w buty.

– Przepraszam, mógłbyś nas na chwilę zostawić? – Łucja zwróciła się do blondyna, a ten zrobił urażoną minę.

– Jasne, nie będę się narzucał. – Podniósł ręce, jakby chciał zakomunikować, że się poddaje, i odszedł na bok.

– Podobno w lesie obok mnie znaleźli trupa – Łucja przyciszyła głos, odsuwając się nieco od stojącej obok grupki ludzi.

– Nawet niejednego – odpowiedziała szeptem Rita.

Łucja uniosła brwi.

– Możesz powiedzieć coś więcej?

– No właśnie nie bardzo mogę.

– Przecież nikomu nie powiem. Często wracam przez ten las, więc… wolałabym wiedzieć, co za licho w nim siedzi.

Rita przygryzła wargi.

– No to lepiej tamtędy na razie nie wracaj – westchnęła ciężko i rozejrzała się, sprawdzając, czy nikt ich nie słyszy. – No dobra, ale nie wiesz tego ode mnie. Najpierw dostaliśmy zgłoszenie o odnalezieniu zwłok mężczyzny. Najpewniej bezdomnego.

Poczuła, jak ktoś z jej piersi zdejmuje ciężar. Z ulgą odpaliła drugiego papierosa.

– Kto napada bezdomnego? – Wzruszyła ramionami. – Może się zapił?

– Ugodzony nożem. Ale to akurat często się zdarza. Wiesz, w tym środowisku wystarczy kłótnia o alkohol albo metę do przenocowania i dramat gotowy.

– No tak.

– Przy okazji czynności przeszukano okolicę. – Rita zerknęła w stronę grupki palaczy, która właśnie zmierzała w stronę wejścia na wydział. – I chłopaki znalazły kolejnego denata. Tym razem kobietę.

Ucisk w klatce piersiowej powrócił ze zdwojoną siłą.

– Ktoś ją udusił – kontynuowała beznamiętnym tonem Rita. – Miała przy sobie portfel i dokumenty, więc nie chodziło o rabunek.

– Została… – Łucji zaschło w ustach – zgwałcona?

Rita pokręciła przecząco głową.

– Wstępna ekspertyza nie wykazała śladów mikrobiologicznych. Nie była też obnażona, więc i ten motyw raczej odpada.

„Pomocy!”

– To jaką macie, do cholery, hipotezę? – zapytała Łucja ze złością, próbując stłumić kobiecy krzyk dudniący w jej głowie.

– Nic nie wiem poza tym, że dziewczyna miała w rękę wetkniętą małą słomianą laleczkę. Taką, wiesz, jakby ręcznie zrobioną. Nie wygląda mi na to, że zginęła przypadkiem. Z takimi rekwizytami zwykle mordują psychopaci. Być może śmierć bezdomnego była jedynie efektem ubocznym śmierci tej kobiety. – Wzruszyła ramionami. – Może widział coś, czego nie powinien.

Łucja poczuła, jak wzdłuż linii pleców przechodzi ją elektryzujący dreszcz.

Ciąg dalszy w wersji pełnej