Las na granicy światów - ebook

ROZDZIAŁ 1

Ścieżką wydeptaną w lesie, gdy minęło się strumień i wydrążony pień drzewa pełny chrząszczy i termitów, można było dojść do szklanej trumny. Stała bezpośrednio na ziemi, a w niej spał rogaty chłopiec o uszach spiczastych jak ostrza noży.

O ile Hazel Evans wiedziała – od swoich rodziców, a jej rodzice wiedzieli to od swoich – zawsze tam był. I cokolwiek by ktokolwiek wyprawiał, wcale się nie budził.

Nie budził się przez długie letnie miesiące, kiedy Hazel i jej brat Ben przychodzili, by położyć się na trumnie i wpatrywać przez kryształowe szybki, zostawiając na nich mgiełkę swoich oddechów i snując przedziwne marzenia. Nie budził się, kiedy nadciągali turyści, by się na niego gapić i nie budził się, kiedy różni cwaniacy zapewniali, że wcale nie jest prawdziwy. Nie budził się w jesienne weekendy, kiedy dziewczyny na nim tańczyły, gibając się w rytm metalicznych dźwięków, płynących z podłączonych do iPodów głośniczków. Nie zwrócił uwagi na to, że Leonie Wallace wzniosła piwo nad głowę w toaście, jakby w pozdrowieniu dla całego nawiedzonego lasu. Nawet nie drgnął, kiedy najlepszy przyjaciel Bena, Jack Gordon, napisał na jednym z boków trumny flamastrem W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA ZBIĆ SZYBĘ. Ani kiedy Lloyd Lindblad przytaszczył młot i rzeczywiście próbował tego dokonać. Wokół rogatego chłopca przez lata odbywały się niezliczone imprezy, aż całą przestrzeń wokół usiały pokolenia potłuczonych butelek w odcieniach zieleni i bursztynu, aż krzaki lśniły od zgniecionych puszek aluminiowych, srebrzystych, złocistych i przerdzewiałych – i cokolwiek działo się podczas tych wszystkich imprez, nigdy nie wydarzyło się nic, co byłoby w stanie obudzić chłopca śpiącego w szklanej trumnie.

Kiedy Ben i Hazel byli dziećmi, splatali dla niego wianki z kwiatów i opowiadali mu historie o tym, jak go uratują. To były czasy, kiedy w ogóle zamierzali ocalić w Fairfold wszystkich, którzy by tego potrzebowali. Kiedy Hazel podrosła, najczęściej odwiedzała trumnę tylko nocą, wraz z rzeszą imprezowiczów, jednak zawsze na widok dziwnej i pięknej twarzy chłopca coś ściskało ją w piersi.

Nie uratowała go i nie uratowała też Fairfold.

– Cześć, Hazel – zawołała Leonie. Nie przestając tańczyć, przesunęła się na bok, żeby zrobić miejsce, gdyby Hazel chciała dołączyć do tańczących na trumnie rogatego chłopca. Pląsała już tam Doris Alvaro, której nie chciało się przebrać, więc nadal miała na sobie strój cheerleaderki przywdziany na dzisiejszy, przegrany zresztą, mecz; wymachiwała głową, aż kasztanowy kucyk trzepotał w powietrzu. Obie dziewczyny były zarumienione od alkoholu i dobrej zabawy. Hazel pomachała na powitanie Leonie, ale nie wskoczyła na trumnę, chociaż trochę ją kusiło. Zamiast tego jednak wmieszała się w tłum.

Liceum w Fairfold było na tyle małą szkołą, że chociaż oczywiście istniały kliki oraz elity (co prawda niektóre złożone tylko z jednej osoby, na przykład na całą społeczność metali składała się niejaka Megan Rojas), wszyscy po prostu musieli bawić się razem, w przeciwnym wypadku było po prostu za mało ludzi, żeby taką zajawkę nazwać imprezą. Melanż melanżem, nie znaczyło to jednak, że każdy z każdym się przyjaźnił. Jeszcze miesiąc wcześniej Hazel należała do towarzystwa dziewczyn paradujących dumnie po szkole w wyzywającym makijażu i biżuterii równie ostrej jak ich uśmiechy. Przysięgały sobie wierność na zawsze, nie obyło się bez chlastania kciuków żyletami i wysysania krwi. Wymiksowała się z nich po tym, jak Molly Lipscomb poprosiła ją, żeby zaczęła wyrywać jej dawnego faceta, a kiedy Hazel spełniła prośbę, Molly się na nią wściekła.

Wkrótce okazało się, że również inne przyjaciółki Hazel to po prostu przyjaciółki Molly. Co prawda były we wszystko wtajemniczone, ale wmawiały każdemu, że nie, skądże znowu. Zachowywały się tak, jakby to była wina Hazel i to ona powinna za wszystko przepraszać. I jeszcze przyznać się, że zrobiła to, żeby sprawić Molly przykrość.

Hazel całowała się z chłopakami z bardzo wielu różnych powodów – na przykład dlatego, że byli fajni, że była trochę nastukana, że się nudziła, bo mogła, bo to było spoko, bo któryś tam był samotny, bo przez to na chwilę zapominała o swoich lękach; bo nie wiedziała, ile jeszcze pocałunków pozostało jej w życiu. Jednak tylko raz całowała się z chłopakiem, który był chłopakiem innej dziewczyny i pod żadnym pozorem nie zamierzała nigdy więcej tego zrobić.

Przynajmniej tyle, że zawsze pozostawał jej do towarzystwa brat, chociaż akurat w tym momencie był na randce z jakimś kolesiem poznanym przez internet. No i był jeszcze najlepszy kumpel Bena, Jack, chociaż trochę nieswojo się czuła w jego obecności. No i jeszcze Leonie.

Podsumowując, mnóstwo przyjaciół. Aż za wielu, prawdę mówiąc, biorąc pod uwagę, że prędzej lub później, ale raczej wkrótce, będzie musiała odejść, pozostawiając ich zapewne w nieutulonym smutku.

Nie chcąc zawracać głowy żadnemu z nich, nikogo nie poprosiła o podwiezienie na imprezę, w związku z tym musiała przejść kawał drogi pieszo, najpierw przez rzadki zagajnik, następnie minąć kilka farm i stary skład tytoniu, by potem zagłębić się w las.

Była wczesna jesień, zapadał wieczór, w powietrzu pachniało dymem z palonych drew i wilgotną, słodkawą zgnilizną opadłych liści, i wszystko wydawało się możliwe. Miała na sobie nowy zielony sweter, swoje ulubione brązowe glany, w uszach tanie kolczyki – kółka pokryte zieloną emalią. W jej rozpuszczonych rudych włosach połyskiwało złoto minionego lata, a kiedy przed wyjściem spojrzała na siebie w lustrze, by rozsmarować na ustach nieco szminki, uznała, że wygląda całkiem, całkiem w porządku.

Muzyką zajmowała się Duża Liz, puszczała kawałki z telefonu podłączonego do głośników swojego vintage’owego fiata: dansowa muzyka łomotała tak głośno, że aż drzewa się trzęsły. Martin Silver gadał jednocześnie z Lourdes i Namiyą, najwyraźniej mając nadzieję na trójkącik z najlepszymi kumpelami, czyli coś, do czego nigdy, ale to przenigdy z pewnością nie dojdzie. Molly zaśmiewała się, otoczona wianuszkiem lasek. Stephen siedział na masce swojej półciężarówki, nawet nie zgasił świateł. Miał na sobie pochlapaną farbą koszulę i walił z flachy bimber taty Franklina, zbyt zajęty jakimś tajemnym smutkiem, by się martwić, czy od tego zajzajeru nie oślepnie. Jack siedział z Carterem, swoim (w pewnym sensie) bratem, na pniaku opodal szklanej trumny. Śmiali się, więc Hazel chciała pójść do nich i też się pośmiać, tylko że jednocześnie miała ochotę potańczyć, a także wrócić do domu.

– Hazel – odezwał się ktoś.

Odwróciła się, ujrzała Robbiego Delmonico. Uśmiech zastygł na jej twarzy.

– Dawno cię nie widziałem. Ładnie wyglądasz.

Powiedział komplement w taki sposób, jakby miał jej to za złe.

– No, dzięki.

Robbie przecież musiał zdawać sobie sprawę, że go unika, przez co czuła się parszywie, ale odkąd kiedyś coś tam się między nimi wydarzyło na jakiejś imprezie, łaził za nią, jakby się zakochał po uszy, a to było naprawdę okropne. Nie rzuciła go ani nic w tym rodzaju, nigdy nie byli ze sobą, nawet zresztą nie próbował się z nią umówić. Gapił się tylko na nią, strasznie nieszczęśliwy i zadawał dziwaczne, wieloznaczne pytania w rodzaju: „Co robisz po szkole?”. Kiedy odpowiadała: „Ja wiem? Chyba nic”, nie podejmował tematu, nigdy nie próbował jakoś się zbliżyć.

Właśnie dlatego, że Hazel całowała się z takimi kolesiami jak Robbie Delmonico, zyskała sobie opinię laski, która gotowa jest całować się z każdym.

Co może zresztą nie było wcale takim głupim pomysłem.

– No dzięki, dzięki – powtórzyła trochę głośniej, skinęła głową. Zaczęła już się odwracać.

– Masz nowy sweter, nie?

Obdarzył ją przy tym tym smutnym uśmiechem, który miał dać jej do zrozumienia, że on wie, jakie to miłe z jego strony, że to zauważył i że wie, że najfajniejsi kolesie mają w życiu najgorzej.

Najzabawniejsze było to, że nigdy przedtem nie sprawiał wrażenia szczególnie nią zainteresowanego, to znaczy zanim się do niego dobrała. Natomiast łącząc swoje wargi z jego ustami – no i coś tam jeszcze poza tym – przekształciła się mimowolnie w jakąś okrutną boginię miłości.

– Tak, chyba nowy – odpowiedziała, znów kiwnęła głową. W jego obecności czuła się tak oziębła, jak najwyraźniej jemu się wydawało. – To co, na razie.

– No – odpowiedział przeciągle.

Potem zaś, w krytycznym momencie, w chwili, gdy miała właśnie odejść, ogarnęło ją poczucie winy i powiedziała tę jedną rzecz, której mówić nie należało, za którą będzie ganić się i winić przez resztę nocy:

– Pewnie jeszcze się zobaczymy.

W jego oczach zajaśniała nadzieja, a Hazel zbyt późno zdała sobie sprawę, że nieszczęśnik potraktował to jak obietnicę. Mogła zrobić już tylko jedno, dać nogę i dołączyć do Jacka i Cartera.

Jack, w którym Hazel kochała się, kiedy była młoda i głupia, zdziwił się na jej widok, co właściwie było dziwne, bo rzadko kiedy okazywał zaskoczenie. Jak kiedyś powiedziała jego matka, Jack potrafił dosłyszeć grom, jeszcze zanim raczyła się pojawić błyskawica.

– Hazel, Hazel, oczy niebieskie, a przez te oczy życie chłopców kiepskie – odezwał się Carter, bo Carter potrafił zachować się jak fiut.

Carter i Jack byli do siebie bardzo podobni, jakby byli bliźniakami. Takie same ciemne, kręcone włosy. Bursztynowe oczy. Tak samo śniada skóra i pełne usta oraz wydatne kości policzkowe, których pożądały wszystkie dziewczyny w mieście. Nie byli jednak bliźniakami. Jack był podmieńcem – podmieńcem za Cartera, podrzuconym, kiedy elfy ukradły prawdziwego Cartera.

Fairfold było dziwnym miastem. Położone w samym sercu puszczy Carling, nawiedzonego lasu, w którym aż roiło się od tych, których dziadek Hazel nazywał zielonym ludkiem, jej mama zaś mówiła na nich „oni we własnych osobach” lub „powietrzne elfy”. W tych lasach nie dziwił nikogo widok czarnego zająca przepływającego przez strumień, chociaż wiadomo, że długouchy nie przepadają za wodą – albo jelenia, który w mgnieniu oka przeistacza się w biegnącą dziewczynę. Każdej jesieni sporą część zebranych jabłek pozostawiano dla okrutnego i kapryśnego Króla Olszyn. Każdej jesieni wyplatano dlań kwietne girlandy. Mieszkańcy miasta wiedzieli, że lękać się należy przyczajonego w sercu lasu stwora, który wabi turystów odgłosami przypominającymi kobiecy płacz. Powiadano, że owa jędza czy strzyga ma palce z patyków, włosy z mchu, a żywi się rozpaczą i rozsiewa ziarna rozkładu. Można ją przywołać specjalną rymowanką, którą dziewczynki z miasta powtarzały sobie szeptem podczas urodzinowych noclegów u koleżanek. Rósł tam też pośrodku kamiennego kręgu głóg, do którego należało w razie potrzeby przywiązać podczas pełni księżyca kawałek swojego odzienia i czekać, aż pojawi się ktoś z Małego Ludku, z kim będzie można się potargować o spełnienie swoich najskrytszych pragnień. Poprzedniego roku Jenny Eichmann zażyczyła tam sobie, aby ją przyjęto do Princeton, obiecując, że zapłaci każdą cenę, jakiej zażądają elfy. Owszem, dostała się, ale tego samego dnia, kiedy przyszła wiadomość, jej matka dostała zawału i umarła.

Z tej to przyczyny, dzięki dziwnym zjawiskom i spełniającym się życzeniom, w maleńkim Fairfold wprost roiło się od turystów, chociaż była to tak skromna mieścina, że maluchy chodziły do przedszkola w tym samym budynku, w którym mieściła się szkoła, a żeby kupić nową lodówkę czy choćby pochodzić sobie po sklepach, trzeba było jechać trzy miejscowości dalej. Inne miasta miały swoje atrakcje w rodzaju największego kłębu sznura lub wytwarzano w nich ogromne kręgi sera albo tamtejsi stolarze wykonali krzesło jak dla giganta. Zjawiskowe wodospady, lśniące jaskinie pełne stalaktytów, albo nietoperze śpiące pod przęsłami mostu. Fairfold miało swojego chłopca w szklanej trumnie.

Oraz elfy.

Dla elfów zaś turyści stanowili atrakcyjną zwierzynę.

Może właśnie dlatego elfowie w taki sposób potraktowali rodziców Cartera. Tymczasem owszem, jego ojciec był przyjezdny, ale mama z pewnością nie była turystką. Już pierwszej nocy zorientowała się, że skradziono jej niemowlę. I wiedziała, co trzeba zrobić. Poprosiła męża, żeby wyniósł się z domu na jeden dzień, następnie zaprosiła dobrane kumy z sąsiedztwa. Upiekły chleb, narąbały drew, nasypały soli do glinianej misy. Potem, kiedy wszystko było gotowe, mama Cartera wetknęła do paleniska pogrzebacz.

Rozżarzył się do czerwoności, a ona czekała. Dopiero gdy metal stał się biały od gorąca, przytknęła koniuszek pogrzebacza do ramienia podmieńca.

Zaniósł się tak przejmującym wrzaskiem, że pękły szyby w obu kuchennych oknach.

Rozszedł się zapach, jakby ktoś wrzucił garść świeżej trawy do ognia, a skóra niemowlęcia w miejscu oparzenia poczerwieniała gwałtownie i pokryła się bąblami. Blizna pozostała na zawsze, Hazel widziała ją, kiedy zeszłego lata poszła z Jackiem, Benem i Carterem popływać – rozciągnęła się w okresie dorastania, ale wciąż pozostała wyraźnie widoczna.

Przypalanie żywcem podmieńca to najlepszy sposób, by przywołać jego matkę. Stanęła na progu w kilka chwil później, niosąc w ramionach zawiniątko. Jak głoszą opowieści, była chuda i wysoka, miała brązowe włosy koloru jesiennych liści a skórę barwy drzewnej kory, jej oczy zaś mieniły się bezustannie, to żywym srebrem, to sowim złotem, czasem zaś robiły się szare i matowe niczym kamień. Nikt o zdrowych zmysłach nawet przez chwilę nie wziąłby jej za ludzką istotę.

– Nie odbieracie nam dzieci – powiedziała wtedy matka Cartera, a przynajmniej tak głosiła opowieść, którą Hazel słyszała, zresztą wielokrotnie. – Nie porywacie nas i nie przyprawiacie o choroby. Tak tu się rzeczy miały od pokoleń i tak pozostanie.

Elfka jakby skurczyła się w sobie. W odpowiedzi wyciągnęła ramiona, w których trzymała dziecko owinięte kocykiem i śpiące tak słodko, jakby leżało we własnym łóżeczku.

– Weź go.

Matka chwyciła łapczywie dziecko, przycisnęła je do piersi, rozkoszując się jego mlecznym zapachem. Mówiła potem, że tego jednego elfy powietrzne nie potrafią podrobić. Drugie dziecko po prostu nie pachniało tak jak Carter.

Jednak potem, kiedy elfka chciała wziąć sobie własne niemowlę, sąsiadka trzymająca je na rękach cofnęła się o krok, a matka Cartera zastąpiła elfce drogę.

– Nie, nie dostaniesz go – powiedziała. Oddała swoje dziecko siostrze, sięgnęła po żelazne opiłki, jagody jarzębiny i sól dla obrony przed czarami elfów. – Skoro przystałaś na to, żeby go oddać, choćby na godzinę, to znaczy, że na niego nie zasługujesz. Obaj u mnie zostaną, wychowam go jak własne dziecko i niech to będzie dla ciebie karą za złamanie przymierza.

Elfka odpowiedziała głosem, który brzmiał jak wiatr i deszcz, i szelest zbutwiałych liści pod nogami:

– Nie tobie nas pouczać ani osądzać. Nie macie mocy i prawa. Oddaj mi moje dziecko, a pobłogosławię twój dom, jeśli jednak je zachowasz, nadejdzie dzień, w którym tego pożałujesz.

– Do wszystkich diabłów z konsekwencjami i do wszystkich diabłów z tobą – powiedziała wtedy mama Cartera, co zgodnie powtarzają wszyscy, którzy opowiadają tę historię. – Wynoś się stąd.

Tak więc, choć niektóre kumy z sąsiedztwa sarkały, że matka Cartera sama prosi się o kłopoty, Jack zamieszkał u swojej ludzkiej rodziny jako brat Cartera, a także najlepszy przyjaciel Bena. Tak przywykli do jego obecności, że już dawno nikt nie zwracał uwagi na jego spiczaste uszy i na to, że w jego oczach czasami pobłyskuje srebro oraz że umie przepowiedzieć pogodę znacznie lepiej niż jakakolwiek pogodynka w telewizji.

– To co, myślisz, że Ben bawi się w tej chwili lepiej niż my? – spytał ją Jack, przepędzając w ten sposób myśli o przeszłości, bliźnie i jego urodziwej twarzy.

O ile Hazel podchodziła do kwestii całowania się z chłopakami raczej zbyt lekko, o tyle Ben, wręcz przeciwnie, traktował te sprawy bardzo poważnie. Pragnął być zakochany, zawsze gotów oddać swoje serce. Taki był od niepamiętnych czasów, chociaż kosztowało go to więcej, niż Hazel chciało się o tym myśleć.

Tak się bowiem składało, że jakoś nie miał szczęścia.

– Przypuszczam, że ten nowy chłopak Bena to nudziarz. – Hazel wzięła puszkę piwa z dłoni Jacka i pociągnęła łyk. Było kwaśne. – Większość z nich to nudziarze, nawet ci, którzy kłamią. Właściwie ci są najgorsi. Nie rozumiem, po co zawraca sobie nimi głowę.

Carter wzruszył ramionami.

– Seks?

– On lubi historyjki – wyjaśnił Jack z konspiracyjnym uśmiechem skierowanym w jej stronę.

Hazel oblizała pianę z górnej wargi. Powoli wracał jej dobry humor.

– No, chyba tak.

Carter wstał, zerkając z ukosa na Megan Rojas, która właśnie się pojawiła, z włosami świeżo zafarbowanymi na fioletowo oraz butelką cynamonówki w ręce; ostre obcasy jej wysokich butów wyszywanych w pajęczynę pogrążały się z wolna w miękkiej ziemi.

– Idę po następny browar. Chcecie coś?

– Hazel pozbawiła mnie mojego – odpowiedział Jack, spoglądając na nią. Grube srebrne kółka połyskiwały księżycową poświatą w jego uszach. – Więc najlepiej zgarnij kolejkę dla nas obu.

– A ty nie łam zbyt wielu serc pod moją nieobecność – rzucił Carter do Hazel, niby żartem, ale w tonie jego głosu usłyszała coś niezbyt przyjaznego.

Hazel usiadła na miejscu, które Carter właśnie zwolnił. Patrzyła na tańczące dziewczyny i alkoholizujących się facetów. Czuła się wyłączona z tego wszystkiego, pozbawiona sensu i celu. Kiedyś, dawno temu miała misję i gotowa była dla niej wszystko poświęcić, tymczasem jednak okazało się, że niektórych misji nie da się wypełnić. Nic nie pomoże poświęcanie czegokolwiek.

– Nie słuchaj go – powiedział Jack, gdy tylko jego brat znalazł się przy beczce, poza zasięgiem głosu. – Niczego złego nie zrobiłaś. A ktoś taki jak Rob jest sam sobie winien, jeżeli podtyka ci serce na srebrnej tacy. Zasłużył na to, co go spotkało.

Hazel znów pomyślała o Benie i że nie chciałaby, żeby to było prawdą.

– Wciąż popełniam ten sam głupi błąd – odpowiedziała. – Idę na imprezę i potem całuję się z jakimś kolesiem, na którego w szkole nawet bym nie spojrzała. Wiesz, to są faceci, którzy mi się nawet tak naprawdę nie podobają, ale tutaj, w lesie, pojawia się złudzenie, że objawią jakąś sekretną stronę swojego jestestwa. No i nie, zawsze są tacy sami.

– To tylko faceci – stwierdził z półuśmiechem, w którym drgnął i uniósł się jeden koniuszek jego ust. W odpowiedzi zaś na to w Hazel także coś drgnęło. Jego uśmiechy wcale nie były podobne do uśmiechów Cartera. – Przecież to tylko zabawa. Nikomu nie robisz krzywdy. Przecież nie wbijasz im noża w plecy, żeby coś zaczęło się tu wreszcie dziać.

To ją zaskoczyło i rozbawiło.

– Może powinieneś to wyjaśnić Carterowi.

Nie uściśliła, że nie tyle życzyłaby sobie, żeby coś się zaczęło dziać, co chciałaby nie być jedyną osobą, która coś ukrywa przed światem. Jack objął ją ramieniem, niby flirtując, ale tak naprawdę dla zabawy i po przyjacielsku.

– Jest moim bratem, więc z całą pewnością wiem, co mówię: to idiota. A ty powinnaś się bawić i już, przynajmniej na tyle, na ile to możliwe w gronie nudziarzy z Fairfold.

Potrząsnęła głową z uśmiechem, potem odwróciła się do niego. Umilkł, nagle Hazel zdała sobie sprawę, jak blisko siebie znajdują się ich twarze.

Tak blisko, że czuła na policzku ciepło jego oddechu. Blisko na tyle, żeby dostrzec, jak czarna krawędź jego rzęs staje się złota w odbitym świetle, oraz widzieć łagodną krzywiznę jego ust.

Serce Hazel zabiło mocniej, nagle powróciło wspomnienie, jak się w nim bujała, kiedy miała dziesięć lat. Poczuła się tak samo bezbronna i głupia jak wtedy. Nie cierpiała tego uczucia. Teraz to ona łamie serca, nie odwrotnie.

Każdy, kto mi wręcza swoje serce na srebrnej tacy, zasługuje na to, co go spotyka.

Jest tylko jeden sposób, żeby wybić sobie faceta z głowy. Tylko jeden sposób, który faktycznie działa.

Wzrok Jacka był trochę nieobecny, wargi nieco rozchylone. W tej chwili wydało jej się czymś oczywistym, żeby zbliżyć się jeszcze bardziej, zamknąć oczy i dotknąć wargami jego ust. Delikatnie odwzajemnił pocałunek i trwało to przez jeden wspólny oddech.

Potem odsunął się, zamrugał.

– Hazel, nie chcę, żebyś myślała…

– Nie, nie – przerwała mu. Zerwała się na równe nogi. Paliły ją policzki. Przecież to jej przyjaciel i najlepszy kumpel jej brata. Nie byle kto, tylko ktoś ważny. To nie w porządku, żeby się z nim całować, nawet gdyby miał ochotę, a najwyraźniej nie miał, co jeszcze pogarszało sprawę. – Jasne, że nie. Sorry. Wybacz! Mówiłam ci, że nie powinnam się tak ze wszystkimi całować, no i masz, znowu.

Cofnęła się o krok.

– Zaczekaj… – zaczął, wyciągnął do niej rękę, ale Hazel nie chciała wysłuchiwać, jak będzie próbował znaleźć dla niej jakieś wytłumaczenie, żeby się za bardzo nie przejmowała.

Uciekła więc. Po drodze minęła Cartera, ale nie spojrzała na niego, żeby nie dostrzec na jego twarzy tryumfalnego wyrazu w rodzaju „a nie mówiłem?”. Czuła się megagłupio, i dobrze jej tak, zasłużyła na odrzucenie. Natychmiastowa karmiczna sprawiedliwość. To rzadko się zdarza w prawdziwym życiu, w każdym razie nie tak od razu.

Hazel poszła prosto do Franklina.

– Dasz się napić? – spytała, spoglądając na metalową manierkę.

Zerknął na nią przekrwionymi oczami nie całkiem przytomnie, ale podał manierkę.

– Nie będzie ci smakować.

Rzeczywiście, bimber jej nie smakował. Palił w gardle, ale Hazel zmusiła się do dwóch kolejnych łyków w nadziei, że dzięki temu zapomni o wszystkim, co się zdarzyło od jej przybycia na imprezę. W nadziei, że Jack nie powie Benowi, co zrobiła. W nadziei, że Jack będzie udawał, że to się nigdy nie stało. Chciałaby móc wszystko cofnąć, spruć splot wydarzeń jak wydziergany z włóczki sweter.

Tymczasem na środku polany w świetle reflektorów wozu Stephena pojawił się Tom Mullins, wspomagający w obronie i generalnie świr. Niespodziewanie wskoczył na szklaną trumnę, płosząc dziewczyny. Był kompletnie nawalony, czerwony na twarzy, włosy miał zlepione potem.

– Te! – wrzasnął. Zaczął podskakiwać, tupiąc, jakby próbował stłuc szkło. – Budź się, budź się, pora wstawać, dupy nie dawać! No, rusz się!

– Daj sobie spokój – powiedział Martin, machając na Toma, żeby zlazł. – Pamiętasz, co przydarzyło się Lloydowi?

Lloyd był typem bandziora, który lubił to i owo podpalić i zawsze miał przy sobie nóż, także w szkole. Kiedy nauczyciele sprawdzali listę, nigdy nie mogli skojarzyć, czy jego nieobecność wynika z wagarów, czy z tego, że znów został zawieszony. Otóż wiosną Lloyd przyniósł wielki młot i próbował rozbić nim szklaną trumnę. Bezskutecznie, na szkle nie powstała nawet najmniejsza rysa, natomiast następnym razem, kiedy Lloyd usiłował wzniecić pożar, uległ ciężkiemu poparzeniu. Nadal przebywał w szpitalu w Philadelphii, gdzie mieli mu przeszczepić skórę z dupy na twarz.

Niektórzy ludzie twierdzili, że rogaty chłopak załatwił w ten sposób Lloyda, bo nie lubi, jak ktoś próbuje mu się dobrać do trumny. Inni zaś utrzymywali, że ktoś, kto rzucił klątwę na rogatego chłopca, przeklął też szkło. Ktokolwiek więc spróbuje je rozbić, ściąga na siebie zły los. Tom Mullins dobrze o tym wiedział, ale w tej chwili mało go to obchodziło.

A Hazel wiedziała, jak Tom musi się czuć.

– Wstawać! – wrzeszczał, kopiąc, tupiąc i skacząc. – No już, śpiochu, pobudkaaaaa!!!

Carter chwycił go za ramię.

– Tom, wyluzuj. Zaraz będziemy pili drinki. Chyba nie chcesz, żeby cię to ominęło?

Tom zawahał się.

– No – ponaglił go Carter. – Chyba że już masz dosyć.

– Właśnie – wtrącił Martin, starając się, by zabrzmiało to przekonująco. – Bo może masz za słabą głowę. Co, Tom?

To załatwiło sprawę. Tom zlazł na ziemię, zatoczył się, po czym zapewnił wszystkich, że jest w stanie wypić więcej niż oni obaj razem.

– No – powiedział Franklin do Hazel. – Kolejny nudny wieczór w Fairfold, każdy albo wariat, albo elf.

Upiła jeszcze trunku ze srebrzystej manierki. Zaczęła już się przyzwyczajać do uczucia palenia w przełyku.

– Coś w tym jest.

Uśmiechnął się, jego zaczerwienione oczy tańczyły.

– Chcesz się całować?

Patrząc na niego, Hazel stwierdziła, że jest tak samo godny pożałowania jak ona. Franklin, facet, który przez pierwsze trzy lata podstawówki właściwie nie mówił, a wszyscy byli pewni, że od czasu do czasu żywił się mięsem rozjechanych zwierzaków. Franklin, który nie podziękowałby jej, gdyby go spytała, co go dręczy; gotowa była się założyć, że ma prawie tyle samo do zapomnienia co ona. Trochę jej się kręciło w głowie, miała to wszystko gdzieś.

– Okej.

Wyszli spoza zasięgu świateł samochodów, poszli do lasu. Hazel zerknęła za siebie na rozwijającą się imprezę. Jack przyglądał jej się z dziwnym wyrazem twarzy. Kiedy trzymając się za ręce z Franklinem przechodzili pod dębem, Hazel wydało się, że jedna z gałęzi porusza się, jakby to były długie palce, ale kiedy przyjrzała się uważniej, dostrzegła tylko cienie.