Łaska bogów. Cykl Wojna pojmanego. Tom 1 - ebook

Pyta­cie, od ilu wie­ków Car­ryx pro­wa­dzą długą wojnę? To pyta­nie nic nie zna­czy. Car­ryx rzą­dzą gwiaz­dami od eonów. Pod­bi­li­śmy Ejia i Kurkst, prze­śni­li­śmy Bez­ocz­nych. Spa­li­li­śmy Logo­te­tów tak, że ich światy zmie­niły się w gład­kie szkło. Chce­cie dowie­dzieć się o naszym pierw­szym spo­tka­niu z wro­giem, ale mam wra­że­nie, że było wiele pierw­szych spo­tkań roz­pro­szo­nych w cza­sie i prze­strzeni na spo­soby, któ­rych rów­no­cze­sność nie potrafi opi­sać. Z dru­giej strony, zakoń­cze­nie. Widzia­łem począ­tek tej kata­strofy. Było nim uko­rze­nie mało zna­czą­cego świata zwą­cego się Anjiin.

Nie potra­fi­cie sobie wyobra­zić, jak zda­wał się bez­bronny i słaby. Spro­wa­dzi­li­śmy na Anjiin ogień, śmierć i łań­cu­chy. Zabra­li­śmy z niego to, co uzna­li­śmy za przy­datne dla nas, i prze­trze­bi­li­śmy sta­wia­ją­cych opór. I tego żału­jemy. Gdy­by­śmy zosta­wili ich samym sobie, nic z tego, co zda­rzyło się póź­niej, nie poto­czy­łoby się w taki spo­sób. Gdy­by­śmy spa­lili ich na popiół i podą­żyli dalej, jak zro­bi­li­śmy z nie­zli­czo­nymi innymi świa­tami, nie opo­wia­dał­bym wam teraz tej kro­niki naszej porażki.

Nie roz­po­zna­li­śmy w prze­ciw­niku tego, kim był naprawdę, i spro­wa­dzi­li­śmy go do swego domu.

Z mowy koń­co­wej Ekur-Tka­lal,
biblio­te­ka­rza-dozorcy ludz­kiej moiety Car­ryxJeden

Póź­niej, przy końcu wszyst­kiego, Dafyd nie mógł się nadzi­wić, jak wiele naj­waż­niej­szych wybo­rów jego życia w chwili ich podej­mo­wa­nia wyda­wało się drob­nymi. Jak wiele jego przy­tła­cza­ją­cych pro­ble­mów z per­spek­tywy czasu oka­zało się try­wial­nymi. Nawet gdy wyczu­wał powagę sytu­acji, czę­sto przy­pi­sy­wał ją nie­wła­ści­wym powo­dom. Bał się wybrać na to ostat­nie świę­to­wa­nie zakoń­cze­nia roku we Wspól­no­cie Nauko­wej. Jed­nak, jak się oka­zało, tak naprawdę wcale nie z żad­nych naprawdę istot­nych powo­dów.

– Jasne, wy, bio­lo­dzy, zawsze szu­ka­cie punktu wyj­ścia, pyta­cie o pocho­dze­nie. Ale jeśli chce­cie zoba­czyć pocho­dze­nie… – powie­dział wysoki, chudy męż­czy­zna sto­jący obok Dafyda, wska­zu­jąc jego pierś szpi­kul­cem z gril­lo­waną wie­przo­winą i jabł­kiem. Potem na chwilę pijacko zgu­bił swą myśl. – Jeśli chce­cie zoba­czyć pocho­dze­nie, musi­cie ode­rwać wzrok od swo­ich mikro­sko­pów. Spoj­rzeć w górę.

– To prawda – zgo­dził się Dafyd. Nie miał poję­cia, o czym mówił ten czło­wiek, choć odno­sił wra­że­nie, że jest przez niego besz­tany.

– Macie­rze czuj­ni­ków głębi. Możemy stwo­rzyć tele­skop z soczewką o śred­nicy pla­nety. Efek­tyw­nie tak wiel­kiej, jak pla­neta. A nawet więk­szej. Choć już się tym nie zaj­muję. Bli­skie pole. Nad tym teraz pra­cuję.

Dafyd wydał uprzejmy odgłos. Wysoki męż­czy­zna ścią­gnął ze szpi­kulca kostkę wie­przo­winy i przez chwilę wyglą­dał, jakby chciał ją zrzu­cić na dzie­dzi­niec. Dafyd wyobra­ził sobie, jak mięso ląduje w czy­imś drinku w dole.

Po chwili jego roz­mówca odzy­skał kon­trolę nad swoim jedze­niem i wło­żył je do ust. Jego grdyka sko­czyła, gdy prze­ły­kał.

– Badam fascy­nu­jącą ano­malną strefę tuż na gra­nicy helios­fery, o śred­nicy zale­d­wie sekundy świetl­nej. Masz jakieś poję­cie, jakie to małe dla kon­wen­cjo­nal­nej tele­sko­pii?

– Nie mam – przy­znał Dafyd. – Czy sekunda świetlna to nie jest w zasa­dzie dość dużo?

Wysoki męż­czy­zna sap­nął.

– W porów­na­niu z helios­ferą to bar­dzo, bar­dzo mało. – Dojadł resztę szasz­łyka, żując ze smut­nym wyra­zem twa­rzy, i odło­żył szpi­ku­lec na poręcz. Wytarł dłoń w ser­wetkę, zanim ją wycią­gnął. – Lla­ren Morse. Obra­zo­wa­nie astro­no­miczne bli­skiego pola w Aka­de­mii Dyan. Miło mi poznać.

Przy­ję­cie wysu­nię­tej dłoni ozna­czało uści­śnię­cie tłu­stych pal­ców. Co jed­nak waż­niej­sze, wią­zało się też z zaan­ga­żo­wa­niem w roz­mowę. Uda­nie, że kogoś zoba­czył, i prze­pro­sze­nie ozna­czało koniecz­ność zna­le­zie­nia innego spo­sobu na spę­dze­nie czasu. Wybór wyda­wał się mało istotny. Try­wialny.

– Dafyd – odpo­wie­dział, ści­ska­jąc wycią­gniętą dłoń. – Dafyd Alkhor – dodał, gdy Lla­ren Morse dalej kiwał głową.

Wyraz twa­rzy Lla­rena uległ zmia­nie. Lek­kie zmarsz­cze­nie brwi, nieco nie­pewny uśmiech.

– Mam wra­że­nie, że powi­nie­nem znać to nazwi­sko. Jakie pro­jekty pro­wa­dzisz?

– Żad­nych. Pew­nie myślisz o mojej ciotce. Jest człon­ki­nią kolo­kwium finan­so­wego.

Lla­ren Morse tak szybko prze­łą­czył się na pro­fe­sjo­nalny i for­malny gry­mas, że Dafyd nie­mal usły­szał klik­nię­cie.

– Och. Fak­tycz­nie, pew­nie tak.

– Tak naprawdę nie bie­rzemy udziału w żad­nych powią­za­nych pro­jek­tach – powie­dział odro­binę za szybko Dafyd. – Pra­cuję tylko jako młod­szy asy­stent. Robię to, co mi każą, i się nie wychy­lam.

Lla­ren Morse kiw­nął głową i wydał ciche, nic nie­zna­czące mruk­nię­cie, a potem przez chwilę stał bez ruchu, uwię­ziony mię­dzy chę­cią ucieczki z roz­mowy a zdo­by­ciem wszel­kich poten­cjal­nych korzy­ści, jakie mógł mu zapew­nić sio­strze­niec kobiety kon­tro­lu­ją­cej finan­so­wa­nie pro­jek­tów. Dafyd żywił głę­boką nadzieję, że następne pyta­nie nie będzie o to, w któ­rym pro­jek­cie pra­cuje.

– To skąd jesteś? – zapy­tał Lla­ren Morse.

– Stąd. Irvian – odparł Dafyd. – Przy­sze­dłem z mojego miesz­ka­nia. Tak naprawdę nie jestem tu dla… – Mach­nął w stronę tłumu w dole, gale­rii i sal.

– Nie?

– Mam nadzieję spo­tkać pewną miej­scową dziew­czynę.

– A ona tu będzie?

– Na to liczę – przy­znał Dafyd. – Na pewno będzie jej chło­pak. – Uśmiech­nął się, jakby miał to być żart.

Lla­ren zamarł, a potem się roze­śmiał. To była jedna ze sztu­czek Dafyda: roz­bra­ja­nie prawdy przez jej skrzy­wie­nie.

– A ty? Masz kogoś w domu?

– Narze­czoną – odpo­wie­dział wysoki męż­czy­zna.

– Narze­czoną? – powtó­rzył Dafyd żar­to­bli­wym gło­sem pobrzmie­wa­ją­cym cie­ka­wo­ścią. Nie­mal minęli już część, w któ­rej Dafyd musiałby powie­dzieć coś wię­cej o sobie.

– Trzy lata – powie­dział Lla­ren Morse. – Pla­nu­jemy to sfor­ma­li­zo­wać, gdy dostanę przy­dział dłu­go­ter­mi­nowy.

– Dłu­go­ter­mi­nowy?

– Sta­no­wi­ska w Aka­de­mii Dyan są przy­dzie­lane tylko na dwa lata. Nikt nie obie­cuje finan­so­wa­nia po tym okre­sie. Chciał­bym dostać przy­naj­mniej pię­cio­let­nią umowę, zanim na serio zaczniemy zapusz­czać korze­nie.

Dafyd wci­snął ręce do kie­szeni mary­narki i oparł się o poręcz.

– Wygląda na to, że sta­bi­li­za­cja jest dla cie­bie bar­dzo ważna.

– Jasne. Nie chcę się rzu­cić na pro­jekt tylko po to, żeby przy­dzie­lono go potem komuś innemu, nie? Wkła­damy mnó­stwo wysiłku w różne rze­czy, a gdy tylko zaczy­namy osią­gać jakieś wyniki, przy­cho­dzi więk­sza ryba i nas połyka.

I roz­ma­wiali dalej. Następne pół godziny Dafyd spę­dził, powta­rza­jąc sobie wszystko, co powie­dział Lla­ren Morse – albo dokład­nie jego sło­wami, albo pod­sta­wia­jąc syno­nimy, albo wycią­ga­jąc swoją inter­pre­ta­cję jego słów i odpo­wia­da­jąc na nią. Temat zmie­nił się z aka­de­mic­kich intryg w Aka­de­mii Dyan na rodzi­ców Lla­rena oraz to, jak zachę­cali go do badań nauko­wych, by przejść do ich roz­wodu i jego wpływu na niego i sio­stry.

Roz­mówca Dafyda w ogóle nie zauwa­żył, że ten nie dzieli się żad­nymi infor­ma­cjami na swój temat.

Dafyd słu­chał, bo był dobry w słu­cha­niu. Miał mnó­stwo doświad­cze­nia. Dzięki temu odsu­wał uwagę od sie­bie, a ludzie zasad­ni­czo woleli być słu­chani o wiele bar­dziej, niż im się zda­wało, i zwy­kle na zakoń­cze­nie roz­mowy stwier­dzali, że go lubią. Co było wygodne, nawet w tych sytu­acjach, gdy on nie odnaj­dy­wał w sobie żad­nej sym­pa­tii do nich.

Kiedy Morse koń­czył opo­wia­dać mu o tym, jak jego sio­stra uni­kała zaan­ga­żo­wa­nia w rela­cje z part­ne­rami, któ­rych tak naprawdę lubiła, na dzie­dzińcu w dole nastą­piło jakieś poru­sze­nie. Brawa i śmiech, a potem tam, w samym środku zamie­sza­nia, poja­wił się Ton­ner Freis.

Rok temu Ton­ner był jed­nym z bar­dziej obie­cu­ją­cych kie­row­ni­ków pro­jek­tów. Młody, bły­sko­tliwy, wyma­ga­jący, z silną intu­icją doty­czącą sche­ma­tów, jakich trzy­mały się układy żywe, i z rosną­cym wspar­ciem uczelni. Kiedy ciotka lekko pchnęła Dafyda ku Ton­nerowi Fre­isowi, wspo­mi­na­jąc, że ma poten­cjał, myślała o tym, że za dzie­sięć lat, gdy Freis już odpra­cuje, co należy, i doj­dzie na szczyt, będzie on rodza­jem czło­wieka, który może pomóc młod­szym bada­czom ze swo­jego zespołu roz­wi­nąć samo­dzielne kariery. Osobą, z którą Dafyd mógł się zwią­zać.

Nie wie­działa wtedy, że stwo­rzony przez Ton­nera pro­jekt pogo­dze­nia pro­te­omu będzie naj­waż­niej­szym punk­tem raportu rady medrey ani że zosta­nie wybrany jako naj­lep­szy przez kolo­kwium naukowe, komi­sję par­la­men­tarną i Grupę Bastiana. To był pierw­szy jed­no­roczny pro­jekt, jaki kie­dy­kol­wiek tra­fił na szczyt wszyst­kich trzech list w jed­nym roku. Ton­ner Freis – z napię­tym uśmie­chem i przed­wcze­śnie siwymi wło­sami, które wzbi­jały się jak dym z prze­grza­nego mózgu – był chwi­lowo naj­słyn­niej­szym uczo­nym świata.

Z miej­sca, gdzie stał, z powodu kąta i odle­gło­ści Dafyd nie mógł wyraź­nie zoba­czyć twa­rzy Ton­nera. Ani kobiety w szma­rag­do­wo­zie­lo­nej sukience u jego boku. Else Anna­lise Yan­nin, która zre­zy­gno­wała z wła­snej grupy badaw­czej, by dołą­czyć do pro­jektu Ton­nera. Któ­rej przy uśmie­chu robił się dołe­czek na lewym policzku i dwa na pra­wym. Wystu­ku­ją­cej sto­pami zło­żone rytmy pod­czas namy­śla­nia się, jakby zaj­mo­wała swe ciało tań­cem w miej­scu, pod­czas gdy jej umysł odpły­wał.

Else Yan­nin, druga kie­row­niczka grupy badaw­czej i ofi­cjalna kochanka Ton­nera Fre­isa. Else, którą Dafyd miał nadzieję spo­tkać, choć wie­dział, że to błąd.

– Ciesz się, póki możesz – rzu­cił Lla­ren Morse, patrząc na Ton­nera i towa­rzy­szące mu brawa. Dafy­dowi zje­żyły się wło­ski na karku. Morse nie powie­dział tego do niego. Uwaga była skie­ro­wana do Ton­nera i kryło się w niej szy­der­stwo.

– Ciesz się, póki możesz? – Kiedy Dafyd zoba­czył wyraz twa­rzy wyso­kiego męż­czy­zny, zro­zu­miał, że tym razem ta sztuczka nie zadziała. Spoj­rze­nie Lla­rena Morse’a znowu było czujne, dużo bar­dziej, niż wtedy, kiedy zaczy­nali roz­mowę.

– Nie powi­nie­nem był się tak roz­wo­dzić, strasz­nie cię zaga­da­łem. Zatrzy­ma­łem cię tu na cały wie­czór – powie­dział. – Miło było cię poznać, Alkhor.

– Mnie rów­nież – odparł Dafyd i patrzył, jak roz­mówca oddala się w głąb kory­ta­rzy i pokoi. Porzu­cony szpi­ku­lec wciąż leżał na porę­czy. Niebo pociem­niało, poka­zu­jąc gwiazdy. Obok prze­mknęła kobieta nie­znacz­nie star­sza od Dafyda, zabie­ra­jąc szpi­ku­lec i zni­ka­jąc w tłu­mie.

Dafyd spró­bo­wał prze­ko­nać sam sie­bie, że odczu­wana para­noja nie ma uza­sad­nie­nia.

Doskwie­rało mu zmę­cze­nie, bo był koniec roku, a wszy­scy w zespole pra­co­wali po godzi­nach, by ukoń­czyć zestawy danych. Był nie na miej­scu na zebra­niu gigan­tów inte­lektu i przy­wód­ców poli­tycz­nych. Dźwi­gał emo­cjo­nalny cię­żar nie­sto­sow­nego zadu­rze­nia się w nie­do­stęp­nej kobie­cie. Wsty­dził się nie cał­kiem nie­słusz­nego wra­że­nia, jakie wywarł na Lla­re­nie Mor­sie, że jest tu tylko dla­tego, że ktoś w jego rodzi­nie miał wpływ na finan­so­wa­nie.

Każdy z tych powo­dów był dobrym argu­men­tem na trak­to­wa­nie wła­snych emo­cji tego wie­czoru z pewną dawką scep­ty­cy­zmu, a wszyst­kie razem bar­dzo dobrze coś takiego uza­sad­niały.

A z dru­giej strony cień pogardy w gło­sie Morse’a: _Ciesz się, póki możesz._

Dafyd burk­nął wul­ga­ry­zmem, skrzy­wił się i ruszył ku ram­pie pro­wa­dzą­cej na wyż­sze poziomy i pry­watne salony Wspól­noty, gdzie bry­lo­wali admi­ni­stra­to­rzy i poli­tycy.

Budy­nek Wspól­noty wyho­do­wany z leśnego kora­lowca wzno­sił się pięć pozio­mów nad otwartą murawę od wschodu i plac od zachodu. Z natury był krzy­wo­li­niowy, bez jakich­kol­wiek kątów pro­stych. Deli­katne linie wspor­ni­ków i napięć – od fun­da­men­tów przez usztyw­nie­nie, potem ścianę do kwia­tonu – nada­wały całemu budyn­kowi wra­że­nie ruchu i życia, niczym wspi­na­jące się i skrę­cone połą­cze­nie blusz­czu z kością.

Wnę­trze mie­ściło sze­ro­kie kory­ta­rze, gdzie prze­pły­wały podmu­chy wia­tru, dzie­dzińce otwie­ra­jące się na niebo, pry­watne pokoje, które można było urzą­dzić jako małe sale kon­fe­ren­cyjne lub pomiesz­cze­nia miesz­kalne, oraz obszerne sale na wykłady, tańce czy ban­kiety. Powie­trze pach­niało cedrami i drze­wami akkeh. Gnież­dżące się w naj­wy­żej poło­żo­nych czę­ściach har­fowe jaskółki słały swe śpiewy ku ludziom na dole.

Przez więk­szość roku budy­nek Wspól­noty był uży­wany przez naukowe medrey Irvian do wszel­kich moż­li­wych celów, słu­żąc wszyst­kim dzia­łom obej­mu­ją­cej całe mia­sto uczelni. Poza jed­nym upo­ka­rza­ją­cym błę­dem oceny pod­czas pierw­szego roku Dafyd miał cie­płe wspo­mnie­nia ze Wspól­noty i spę­dzo­nego tu czasu. Święto na zakoń­cze­nie roku było inne. Skła­dało się z zagnież­dżo­nej serii kłamstw. Sta­no­wiło pole minowe z roz­rzu­co­nymi samo­rod­kami złota, gdzie nie­wi­dzial­nie mie­szały się szansa i kata­strofa.

Po pierw­sze, stwa­rzało naj­bar­dziej sza­no­wa­nym uczo­nym i bada­czom z wiel­kich medrey i kon­ser­wa­to­riów badaw­czych Anjiin oka­zję na swo­bodne spo­tka­nie. W prak­tyce „swo­bodne” obej­mo­wało skom­pli­ko­wane i nie­ja­sne zasady zacho­wa­nia oraz ści­śle prze­strze­ganą, choć słabo zde­fi­nio­waną hie­rar­chię sta­tusu. A jedną z nie­pod­wa­żal­nych zasad ety­kiety był wymóg uda­wa­nia, że nie ma żad­nych zasad ety­kiety. Kto roz­ma­wiał z kim, kto mógł zażar­to­wać, a kto musiał się śmiać, kto mógł flir­to­wać, a kto musiał pozo­stać nie­osią­galny, wszystko to było nie­wy­po­wie­dziane, zaś każdy błąd był zauwa­żany przez spo­łecz­ność.

Po dru­gie, był to czas rezy­gna­cji z poli­tyki i otwar­tego ści­ga­nia się o fun­du­sze, które wią­zały się z począt­kiem nowego roku. W związku z tym wszyst­kie roz­mowy i komen­ta­rze prze­sy­cone były suge­stiami i niu­an­sami doty­czą­cymi tego, które bada­nia mają powo­dze­nie, które wątki inte­lek­tu­al­nego gobe­linu będą wspie­rane przez następny rok, a które zostaną przy­cięte, kto będzie pro­wa­dził zespoły badaw­cze, a kto będzie musiał pod­po­rząd­ko­wać swe wysiłki jakie­muś bły­sko­tliw­szemu umy­słowi.

A na doda­tek święto było otwarte dla całej spo­łecz­no­ści. W teo­rii mógł w nim uczest­ni­czyć nawet naj­mniej doświad­czony prak­ty­kant. Tak naprawdę jed­nak Dafyd był nie tylko jedną z naj­młod­szych obec­nych tu osób, ale też jedy­nym asy­sten­tem bio­rą­cym udział jako gość. Pozo­stałe obecne tu osoby o jego ran­dze zara­biały dodat­kowe pie­nią­dze, poda­jąc lep­szym od sie­bie napoje i prze­ką­ski.

Nie­któ­rzy z gości mieli na sobie mary­narki z for­mal­nymi koł­nie­rzami i kami­zelki w bar­wach rodzi­mych medrey oraz kon­ser­wa­to­riów badaw­czych. Inni stroje z nie­bie­lo­nego lnu, spo­pu­la­ry­zo­wane przez nowo wybra­nego naj­wyż­szego admi­ni­stra­tora. Dafyd ubrał się for­mal­nie: długa czarna mary­narka noszona na hafto­wa­nej koszuli, a do tego wąskie spodnie. Dobry strój, choć sta­ran­nie dobrany tak, by nie był za dobry.

W rejo­nach wyż­szego sta­tusu krył się per­so­nel ochrony, ale Dafyd szedł z leniwą pew­no­ścią sie­bie kogoś przy­zwy­cza­jo­nego do sza­cunku i swo­body. Banal­nie pro­ste byłoby zapy­ta­nie lokal­nego sys­temu o loka­li­za­cję Dorindy Alkhor, jego ciotka mogłaby to jed­nak zauwa­żyć i zorien­to­wać się, że jej szuka. Jeśli będzie miała ostrze­że­nie… Cóż, lepiej, żeby go nie miała.

Ota­cza­jący go ludzie robili się nie­mal nie­zau­wa­żal­nie starsi, w miarę jak mie­szanka ludzka zmie­niła się z naukow­ców-bada­czy w naukow­ców-koor­dy­na­to­rów, z admi­ni­stra­cji na pozio­mie fakul­tetu na poziom uczelni, z reje­stra­to­rów i popu­lar­nych pisa­rzy na poli­ty­ków i przed­sta­wi­cieli woj­ska. For­malne mary­narki stały się nieco lepiej uszyte, wyszy­wane koszule nabrały tro­chę żyw­szych kolo­rów. Całe upie­rze­nie sta­tusu na pokaz. Wędro­wał w górę stę­że­nia wła­dzy jak bak­te­ria kie­ru­jąca się do cukru, cały czas z rękami w kie­sze­niach oraz uprzej­mym, choć pustym uśmie­chem. Byłoby widać, gdyby się dener­wo­wał, więc zamiast tego posta­no­wił być pochło­nięty. Szedł wolno, podzi­wia­jąc sztukę oraz ikony w roz­le­głych niszach leśnego koralu, bio­rąc drinki od kel­ne­rów i odda­jąc je kolej­nym oraz pil­nu­jąc, by wie­dzieć, co znaj­dzie w kolej­nej sali, zanim do niej wej­dzie.

Ciotka stała na bal­ko­nie wycho­dzą­cym na plac w dole. Dostrzegł ją, zanim ona zoba­czyła jego. Włosy miała opusz­czone w spo­sób, który powi­nien zła­go­dzić rysy jej twa­rzy, lecz prze­gry­wał z ostro­ścią ust i szczęki. Dafyd nie roz­po­znał męż­czy­zny, z któ­rym roz­ma­wiała, ale był star­szy, z krótko przy­ciętą białą brodą. Mówił szybko, wyko­nu­jąc drobne, pełne prze­ję­cia gesty, a ona uważ­nie go słu­chała.

Dafyd ruszył okrężną trasą, pod­cho­dząc bli­sko łuku wycho­dzą­cego na bal­kon, zanim zmie­nił kurs, rusza­jąc bar­dziej bez­po­śred­nio ku niej. Pod­nio­sła wzrok i go zoba­czyła. Dostrzegł tylko cień zmarsz­cze­nia brwi, zanim uśmiech­nęła się i gestem zapro­siła go bli­żej.

– Mur, to mój sio­strze­niec Dafyd – przed­sta­wiła go. – Pra­cuje z Ton­ne­rem Fre­isem.

– Młody Freis! – rzu­cił ele­gancki bro­dacz, ści­ska­jąc rękę Dafyda. – To bar­dzo dobry zespół. Dosko­nała robota.

– Głów­nie zaj­muję się przy­go­to­wy­wa­niem pró­bek i sprzą­ta­niem labo­ra­to­rium – rzu­cił Dafyd.

– Nie szko­dzi. Będziesz to miał w aktach, a póź­niej otwo­rzy ci to drzwi do kariery. Możesz na to liczyć.

– Mur jest w kolo­kwium nauko­wym – wyja­śniła jego ciotka.

– Och – odparł Dafyd i się uśmiech­nął. – No cóż, w takim razie bar­dzo się cie­szę, że pana pozna­łem. Przy­sze­dłem tu spo­tkać się z ludźmi, któ­rzy mogliby mi pomóc w karie­rze, a skoro już się pozna­li­śmy, to mogę wra­cać do domu.

Jego ciotka ukryła gry­mas, ale Mur roze­śmiał się i klep­nął Dafyda w ramię.

– Dory mówiła mi o tobie dobre rze­czy. Pora­dzisz sobie. Ale powi­nie­nem… – Mach­nął do tyłu i zna­cząco kiw­nął głową do jego ciotki. Odpo­wie­działa mu kiw­nię­ciem i star­szy męż­czy­zna odszedł. Plac pod nimi tęt­nił życiem. Były tam wózki z jedze­niem i zespół gra­jący muzykę gita­rową, która łagod­nie się­gała miej­sca, gdzie się znaj­do­wali. Frag­menty melo­dii uno­siły się wysoko w won­nym powie­trzu. Objęła go ramie­niem.

– Dory? – zapy­tał Dafyd.

– Nie zno­szę, gdy się umniej­szasz – powie­działa, igno­ru­jąc jego próbę łagod­nej drwiny. Dafyd zauwa­żył napię­cie jej mię­śni szyi i ramion. Wszy­scy na przy­ję­ciu chcieli jej czasu oraz dostępu do kon­tro­lo­wa­nych przez nią pie­nię­dzy. Zapewne cały wie­czór musiała się bro­nić, co wyczer­pało jej cier­pli­wość. – To wcale nie jest takie uro­cze, jak ci się wydaje.

– Roz­luź­niam ludzi – zauwa­żył Dafyd.

– Jesteś w takim punk­cie swo­jej kariery, że powi­nie­neś wzbu­dzać ich nie­po­kój. Za bar­dzo lubisz być nie­do­ce­niany. To wada. Kie­dyś będziesz musiał zro­bić na kimś dobre wra­że­nie.

– Chcia­łem tylko ci się poka­zać, żebyś wie­działa, że naprawdę przy­sze­dłem.

– Cie­szę się, że to zro­bi­łeś. – Jej uśmiech suge­ro­wał wyba­cze­nie.

– Dobrze mnie wyszko­li­łaś.

– Obie­ca­łam sio­strze, że będę się tobą opie­ko­wać, i przy­się­gam na jej biedną, zmarłą duszę, że któ­re­goś dnia zmie­nię cię w kogoś war­tego niej – odpo­wie­działa ciotka. Dafyd drgnął na wspo­mnie­nie swo­jej matki, a ciotka odro­binę zła­god­niała. – Ostrze­gała mnie, że wycho­wy­wa­nie dzieci będzie wyma­gać cier­pli­wo­ści. To dla­tego ni­gdy nie mia­łam swo­ich.

– Ni­gdy nie umia­łem szybko się uczyć, to moja wada. Ty zawsze dobrze się uczy­łaś. Na koniec będę ci bar­dzo dużo winien.

– Nie.

– Och, jestem tego cał­kiem pewny.

– Mówię „nie” na to, do czego pró­bu­jesz mnie przy­go­to­wać. Nie proś. Obser­wuję, jak całe swoje życie do wszyst­kich się wdzię­czysz i wszyst­kich zaura­czasz. I wcale nie uwa­żam, żeby mani­pu­lo­wa­nie ludźmi było nie­wła­ściwe. To dobra umie­jęt­ność. Tyle że jestem w tym lep­sza od cie­bie, więc cokol­wiek pró­bu­jesz ze mnie wydo­być, odpo­wiedź brzmi: nie.

– Spo­tka­łem męż­czy­znę z Aka­de­mii Dyan. Odnio­słem wra­że­nie, że nie lubi Ton­nera.

Popa­trzyła na niego spoj­rze­niem bez wyrazu jak u rekina. A potem na jej ustach poja­wił się taki sam, pozba­wiony rado­ści uśmiech jak wtedy, gdy prze­gry­wała roz­da­nie w kar­tach.

– Nie bądź taki zado­wo­lony z sie­bie. Naprawdę się cie­szę, że przy­sze­dłeś – powie­działa, potem ści­snęła jego rękę i pozwo­liła mu odejść.

Dafyd wró­cił po wła­snych śla­dach przez kory­ta­rze i sze­ro­kie rampy. Jego twarz posy­łała pusty uśmiech do mija­nych ludzi, ale myślami był gdzie indziej.

Ton­nera Fre­isa i Else Yan­nin zna­lazł na naj­niż­szym pozio­mie sali dość sze­ro­kiej, by być uzna­waną salą balową. Ton­ner zdjął mary­narkę i opie­rał się na sze­ro­kim drew­nia­nym stole. Wokół niego zebrał się pół­okrąg innych bada­czy, jak widow­nia teatru jed­nego aktora Ton­nera Fre­isa. _To, co było błę­dem, to próba stwo­rze­nia stra­te­gii uzgod­nie­nia na pozio­mie infor­ma­cji, zamiast na pozio­mie pro­duktu. Z jed­nej strony DNA i rybo­somy, siatki kwa­zi­krysz­ta­łów i sekwen­cje glu­ta­mi­nowe z dru­giej. To jak­by­śmy pró­bo­wali mówić dwoma róż­nymi języ­kami i zmu­sić do uzgod­nie­nia ich gra­ma­tyki w sytu­acji, gdy tak naprawdę potrze­bo­wa­li­śmy tylko instruk­cji budowy krze­sła. Prze­stańmy pró­bo­wać tłu­ma­czyć jak, a zamiast tego zacznijmy robić krze­sło i wszystko sta­nie się znacz­nie łatwiej­sze._ Jego głos niósł się o wiele lepiej niż pio­sen­ka­rza. Widow­nia się zaśmiała.

Dafyd rozej­rzał się i łatwo ją zna­lazł. Else Yan­nin w szma­rag­do­wo­zie­lo­nej sukience sie­działa dwa stoły dalej. Długi orli nos, sze­ro­kie usta i wąskie wargi. Przy­glą­dała się swemu kochan­kowi z gry­ma­sem roz­ba­wio­nej pobłaż­li­wo­ści. Dafyd tylko przez sekundę nie­na­wi­dził Ton­nera Fre­isa.

Nie musiał tego robić. Nikt go o to nie pro­sił. Skrę­ce­nie w prawo i wyj­ście z tego miej­sca nie wyma­ga­łoby żad­nego dodat­ko­wego wysiłku. Talerz pie­czo­nej kuku­ry­dzy z ostrą woło­winą, kufel piwa i mógłby wró­cić do swo­jego miesz­ka­nia, pozwa­la­jąc, by intryga poli­tyczna roze­grała się bez niego. Ale Else zało­żyła za ucho lok kasz­ta­no­wych wło­sów, więc pod­szedł do jej stołu, jakby miał prawo się tam znaj­do­wać.

Drobne momenty, nie­zau­wa­żone w danej chwili, zmie­niają los impe­riów.

Jej uśmiech się zmie­nił, gdy go zoba­czyła. Wciąż był rów­nie praw­dziwy, choć zna­czył coś innego. Coś dużo bar­dziej skry­tego.

– Dafyd? Nie spo­dzie­wa­łam się zoba­czyć cię tutaj.

– Moje inne plany nie wypa­liły – odpo­wie­dział, się­ga­jąc do pra­cow­nika obsługi prze­cho­dzą­cego obok z czymś, co oka­zało się mro­żoną her­batą mię­tową. Liczył na coś zawie­ra­ją­cego wię­cej alko­holu. – Pomy­śla­łem, że zoba­czę, jak wyglą­dają naj­więk­sze umy­sły pla­nety, gdy roz­pusz­czą włosy.

Else ostroż­nie wska­zała w stronę tłumu swoją szklanką.

– Wła­śnie tak, aż do wcze­snych godzin poran­nych.

– Żad­nych tań­ców?

– Może, kiedy ludzie będą mieli szansę tro­chę bar­dziej się upić.

W jej wło­sach dostrzegł przed­wcze­śnie białe pasma. W połą­cze­niu z mło­do­ścią twa­rzy na pod­sta­wie wyglądu nie dało się okre­ślić jej wieku.

– Mogę cię o coś zapy­tać?

Nieco zapa­dła się w sobie.

– Oczy­wi­ście.

– Sły­sza­łaś coś o tym, żeby inna grupa miała prze­jąć nasze bada­nia?

Par­sk­nęła śmie­chem dość gło­śno, by Ton­ner obej­rzał się i kiw­nął głową Dafy­dowi, po czym wró­cił do swo­jego przed­sta­wie­nia.

– O to nie musisz się mar­twić – odpo­wie­działa. – W ciągu ostat­niego roku poczy­ni­li­śmy tak duże postępy i zdo­by­li­śmy tyle uzna­nia, że nie ma na to szans. Każdy, kto by to zro­bił, usta­wiłby się do bar­dzo roz­cza­ro­wu­ją­cego dru­giego miej­sca. Nikt tego nie chce.

– To dobrze – rzu­cił Dafyd i napił się nie­chcia­nej her­baty. Jeden z człon­ków widowni Ton­nera mówił coś, od czego ten się skrzy­wił. Else tro­chę się prze­su­nęła, a mię­dzy jej brwiami poja­wiła się poje­dyn­cza kre­ska.

– Tak z cie­ka­wo­ści, czemu o to zapy­ta­łeś?

– Tak po pro­stu, sto pro­cent pew­no­ści, żad­nych słup­ków błę­dów? Ktoś pró­buje prze­jąć bada­nia.

Else odsta­wiła swo­jego drinka i poło­żyła dłoń na ramie­niu Dafyda. Kre­ska mię­dzy jej brwiami się pogłę­biła.

– Co sły­sza­łeś?

Dafyd pozwo­lił sobie odczuć odro­binę cie­pła pły­ną­cego od jej uwagi, od dotyku dłoni. Chwila spra­wiała wra­że­nie waż­nej i fak­tycz­nie taka była. Póź­niej, gdy stał w oku hura­ganu, który wypa­lił tysiąc pla­net, przy­po­mniał sobie, że to wszystko zaczęło się od dłoni Else Yan­nin na jego ramie­niu i jego potrze­bie dania jej powodu, by jej stam­tąd nie zabie­rała.Dwa

Wszy­scy wie­dzieli, że ludzie nie zro­dzili się na Anjiin.

Spo­sób, w jaki dostali się na pla­netę, i powód ich przy­by­cia utra­cono w otchłani czasu i mro­kach dzie­jów. Sekta gal­lan­ty­stów twier­dziła, że przy­byli tu na olbrzy­mim statku, jak rze­koma arka Pish­taha, tyle że podró­żu­ją­cym mię­dzy gwiaz­dami. Serin­ty­styczni teo­lo­go­wie gło­sili, że Bóg otwo­rzył przej­ście, które pozwo­liło wier­nym uciec przed śmier­cią star­szego wszech­świata, gdzie jakiś straszny grzech – pano­wały różne zda­nia na temat jego natury – prze­ko­nał bóstwo, że wymor­do­wa­nie wszyst­kich jest mniej­szym złem. Lub, jeśli ktoś skła­niał się ku bar­dziej poetyc­kim wizjom, olbrzymi ptak przy­niósł ich tu z Erribi – pla­nety naj­bli­żej słońca – która mogła być ich rodzi­mym świa­tem, zanim słońce się roz­gnie­wało, zmie­nia­jąc ich pola w ugór i wypa­la­jąc niebo.

Nauka także potra­fiła opo­wia­dać histo­rię, nawet jeśli ułomna ludzka pamięć zgu­biła szcze­góły.

Życie na Anjiin powstało miliardy lat wcze­śniej na bazie ape­rio­dycz­nych kwa­zi­krysz­ta­łów krzemu, węgla i jodu. To życie uży­wało kwa­zi­krysz­ta­łów do prze­ka­zy­wa­nia instruk­cji następ­nemu poko­le­niu, z oka­zjo­nal­nymi muta­cjami pil­nu­ją­cymi, by nie­które orga­ni­zmy radziły sobie tro­chę lepiej. Przez miliardy lat w oce­anach i na czte­rech kon­ty­nen­tach Anjiin roz­wi­jał się zło­żony eko­sys­tem.

Potem, trzy i pół tysiąca lat temu, i naj­wy­raź­niej zni­kąd, w ska­mie­nia­ło­ściach poja­wili się ludzie ze swo­imi nie­zwy­kle gęstymi podwój­nymi spi­ra­lami lekko powią­za­nych zasad nawle­czo­nych jak kora­liki na naszyj­niki z fos­fo­ra­nów. I nie tylko ludzie. Psy i krowy, sałata i dzi­kie kwiaty, świersz­cze i psz­czoły. Wirusy. Grzyby. Wie­wiórki. Śli­maki. Cały biom, zupeł­nie nowy w gene­tycz­nej histo­rii pla­nety, poja­wił się na wyspie na wschód od zatoki Daish. Póź­niej, zale­d­wie po stu­le­ciu od pierw­szego poja­wie­nia się, coś – nikt nie był pewien co – zmie­niło więk­szość wyspy w szkło i czarną skałę. I choć znik­nęły wtedy wszel­kie zapisy, jakie mogli ze sobą spro­wa­dzić pier­wotni osad­nicy, tro­chę pozo­sta­ło­ści nowego biomu prze­trwało na skra­jach wyspy i pobli­skich brze­gach, roz­prze­strze­nia­jąc się po świe­cie jak ogień.

Dwa drzewa życia zaj­mu­jące pla­netę Anjiin zwy­kle się wza­jem­nie igno­ro­wały, poza kon­ku­ro­wa­niem o świa­tło słońca i nie­które mine­rały. Oka­zjo­nal­nie coś roz­wi­jało spo­sób paso­ży­to­wa­nia na stwo­rze­niach z dru­giej tra­dy­cji bio­che­micz­nej, czer­piąc tro­chę zło­żo­nych bia­łek, wody i soli. Jed­nak ogól­nie przy­jęta wie­dza gło­siła, że tych bio­mów nie dało się połą­czyć w żaden zna­czący spo­sób. Na pozio­mie mikro­sko­po­wym będące kuzy­nami ludzi dęby i olchy były zbyt różne od natyw­nych akk i bru­la­mów, nie­za­leż­nie od tego, jak podob­nie mogły wyglą­dać z oddali. Nawet tam, gdzie ewo­lu­cja pro­wa­dziła kształty i kolory do podob­nych roz­wią­zań, na fun­da­men­tal­nym pozio­mie różne formy życia Anjiin ni­gdy tak naprawdę nie mogły się wza­jem­nie kar­mić.

Do czasu, aż Ton­ner Freis zna­lazł spo­sób na tłu­ma­cze­nie mię­dzy nimi i wszystko zmie­nił.

***

– Rów­no­cze­śnie chcę wię­cej piwa i tro­chę mniej piwa niż już wypi­łam – oświad­czyła Jes­syn.

Sie­dząca obok niej Irinna sze­roko się uśmiech­nęła. Sie­dziba Wspól­noty Aka­de­mic­kiej góro­wała nad nimi na skraju placu. Świa­tła rzu­cane na bok budynku prze­su­wały się i pul­so­wały, spra­wia­jąc, że leśny koral wyda­wał się falo­wać w jakimś potęż­nym prą­dzie. Poza nim była tylko ciem­ność nieba i blask gwiazd.

Ton­ner i Else, jako twa­rze cele­bro­wa­nego zespołu, poszli do Wspól­noty. Cam­par, Dafyd i Ric­kar byli… gdzieś. Przy małym stole sie­działa ich tylko czwórka. Przy­godny prze­cho­dzień mógłby ich uznać za rodzinę. Nöl jako wymę­czony ojciec o pobruż­dżo­nej twa­rzy, Syn­nia jako jego siwo­włosa żona, Jes­syn jako star­sza córka oraz Irinna jako młod­sza. To wcale nie była prawda poza spo­so­bami, na które nią była.

– Pew­nie masz już dość, co? – rzu­cił Nöl. – Nikt nie chce zasza­leć?

Irinna wal­nęła otwartą dło­nią w stół.

– Zasza­lejmy. Jeśli nie dzi­siaj, to kiedy?

Nöl przy­brał cier­piący wyraz twa­rzy i odchrząk­nął, ale Syn­nia ujęła go za rękę.

– Oni są mło­dzi, kochany. Dojdą do sie­bie szyb­ciej od nas.

– Słusz­nie, słusz­nie – zgo­dził się asy­stent.

Jes­syn wciąż pamię­tała pierw­sze spo­tka­nie z zespo­łem. Oczy­wi­ście Ton­ner Freis oraz Else Yan­nin, która wła­śnie porzu­ciła wła­sny pro­jekt, by dołą­czyć do jego. Nöl wyda­wał się wtedy onie­śmie­la­jący, z pobruż­dżoną twa­rzą, lako­niczny i ema­nu­jący lekką dez­apro­batą. Spo­dzie­wała się, że wraz ze swoją part­nerką Syn­nią odczu­wają żal, że w swoim wieku wciąż są tylko asy­sten­tami na uczelni. Prze­ko­nała się jed­nak, że zamiast tego odczu­wają głę­bo­kie zado­wo­le­nie, pomimo swo­jego sta­tusu w medrey. Bywały takie dni, że poda­wała przez to w wąt­pli­wość wła­sne ambi­cje.

– Pod koniec prze­rwy pojadę na tydzień z powro­tem do domu – ode­zwała się Irinna. – Do tego czasu niczym się nie zaj­muję.

– Niczym? – zapy­tała Syn­nia z bły­skiem w oku.

– Niczym – potwier­dziła Irinna. – Niczym i nikim. Z nikim się nie spo­ty­kam, nie koń­czę ana­liz dodat­ko­wych zesta­wów danych. Po raz pierw­szy w życiu będę się relak­so­wać i powoli docho­dzić do sie­bie.

Jes­syn się uśmiech­nęła.

– Teraz tak mówisz, ale wiesz, jak to będzie wyglą­dało. Ton­ner wpad­nie na pomysł i kiedy poprosi kogoś, żeby mu się przyj­rzał, ty zgło­sisz się pierw­sza.

– Ty też tam będziesz – odparła Irinna.

– Ale ja nie twier­dzę, że nie będę pra­co­wać przez całą prze­rwę.

Irinna zbyła jej uwagę mach­nię­ciem ręki, jakby odpę­dzała muchy.

– Jestem pijana. Hipo­kry­zja to natu­ralna towa­rzyszka piwa.

– Doprawdy? – spy­tał Nöl. – Nie wie­dzia­łem.

Jes­syn lubiła Irinnę, bo młod­sza badaczka przy­po­mi­nała jej nie tyle ją samą w młod­szym wieku, co kogoś, kim chciała być: mądrą, ładną, z pierw­szymi pędami pew­no­ści sie­bie zaczy­na­ją­cymi się prze­bi­jać przez glebę braku poczu­cia wła­snej war­to­ści. Dafyda, nie­za­leż­nie od tego, gdzie był tej nocy, Jes­syn lubiła z powodu jego cichej przy­dat­no­ści. Cam­para ze względu na jego poczu­cie humoru, a Ric­kara za jego swo­bodne wyczu­cie mody i rado­sny cynizm. Zaś tej nocy kochała ich wszyst­kich, bo wygrali.

Przez dłu­gie mie­siące pra­co­wali razem w labo­ra­to­rium, gdzie spę­dzali wię­cej czasu niż w domach. Zawią­zało się mię­dzy nimi nasi­la­jące się z cza­sem poczu­cie bli­sko­ści, więzi głęb­szej niż tylko mię­dzy kole­gami z pracy. Był w niej rytm zaży­ło­ści. Choć nikt ni­gdy do tego nie dążył, Jes­syn poznała ich wszyst­kich. Potra­fiła prze­wi­dzieć, kiedy Ric­kar będzie chciał powtó­rzyć spraw­dze­nie ozna­cze­nia białka, a kiedy będzie skłonny zosta­wić wąt­pliwy punkt danych. Które dni Irinna spę­dzi w cichym sku­pie­niu, a kiedy będzie gada­tliwa i prze­szka­dza­jąca. Po smaku kawy wie­działa, kiedy zapa­rzył ją Dafyd, a kiedy Syn­nia.

Jeśli chciała, wciąż pamię­tała ciszę, jaka zapa­no­wała w labo­ra­to­rium, gdy przy­szły pierw­sze wyniki wychwytu. Znacz­nik radio­ak­tywny w białku bło­no­wym uży­wa­nym przez rodzimą bios­ferę Anjiin poka­zał się w źdźble trawy. Sygnał był tak mały, że mógł być nie­wi­doczny, ale stał się też osią, na któ­rej obró­cił się cały świat.

Ich dziwna, nie­zgrabna, przy­pad­kowa grupa prze­tłu­ma­czyła jedno drzewo życia na inne. Dwie zupeł­nie nie­przy­sta­jące do sie­bie metody dzie­dzi­cze­nia zostały prze­ko­nane do dzia­ła­nia ramię w ramię, do współ­pracy. To małe źdźbło trawy stało się pro­duk­tem bio­che­micz­nego mał­żeń­stwa przy­go­to­wy­wa­nego przez tysiące lat. Przez godzinę albo mniej ich dzie­wiątka była jedy­nymi ludźmi na świe­cie, któ­rzy o tym wie­dzieli.

Nie­za­leż­nie od tego, co obie­cy­wał ich suk­ces, ile zdo­byli zaszczy­tów, część Jes­syn wciąż ceniła sobie magię tam­tej godziny. Była małym, dzie­lo­nym przez nich wszyst­kich sekre­tem. Doświad­cze­niem, o któ­rym mogli mówić tylko mię­dzy sobą, bo tylko oni naprawdę rozu­mieli ogar­nia­jące ich wtedy połą­cze­nie zachwytu i satys­fak­cji. Nawet kiedy Jes­syn powie­działa o tym swo­jemu bratu – a opowie­działa mu wszystko – mógł się jedy­nie domy­ślać, co naprawdę miała na myśli.

Z dru­giej strony nie­wiel­kiego placu zaczęła grać orkie­stra. Dwie trąbki wcho­dzące w syn­chro­nicz­ność i ją gubiące, pod­czas gdy per­ku­si­sta robił coś, co było rów­no­cze­śnie dyna­miczne i zło­żone. Irinna chwy­ciła za rękę Jes­syn, cią­gnąc ją do góry. Pomimo zwy­cza­jo­wej powścią­gli­wo­ści Jes­syn pozwo­liła się dźwi­gnąć. Dołą­czyły do tańca. Był bar­dzo pro­sty. Wszy­scy nauczyli się kro­ków jesz­cze w dzie­ciń­stwie, żeby mogli je wyko­ny­wać jako doro­śli nawet po pijaku. Jes­syn pozwo­liła się nieść muzyce i eufo­rii. Jestem czę­ścią zespołu odno­szą­cego naj­więk­sze suk­cesy na świe­cie. Wcale nie jestem zbyt zlęk­niona, by tań­czyć przy ludziach. Mój mózg mnie dzi­siaj nie zdra­dzi. To jest dobry dzień.

Gdy taniec dobiegł końca, już bez Nöl i Syn­nii, zapewne wra­ca­ją­cymi do sie­bie, do małego domku dzie­lo­nego przez nich na skraju tere­nów medrey, Irinna dopiła resztkę swo­jego piwa i się skrzy­wiła.

– Wyga­zo­wane? – zapy­tała Jes­syn.

– I cie­płe. Ale i tak rado­sne. A przy oka­zji, dzię­kuję.

– Dzię­kuję?

Irinna spu­ściła wzrok, potem znowu na nią spoj­rzała. Tro­chę się zaczer­wie­niła.

– Ty i pozo­stali byli­ście bar­dzo mili, pozwa­la­jąc mi być czę­ścią tego wszyst­kiego.

– Naprawdę wcale nie byli­śmy – zapew­niła Jes­syn. – Sama wyko­na­łaś swoją część pro­jektu, od początku do końca.

– Ale… – zaczęła Irinna, a potem szybko wychy­liła się, by poca­ło­wać Jes­syn w poli­czek. – I tak dzię­kuję. To był naj­lep­szy rok, jaki dotąd mia­łam. Jestem wdzięczna.

– Ja też – odpo­wie­działa Jes­syn, a potem, jakby za wza­jem­nym poro­zu­mie­niem, roze­szły się. Kar­na­wał końca roku buzo­wał w naj­lep­sze na uli­cach i w alej­kach: muzyka, śmiech i arcy­po­ważne, pijane debaty naukow­ców pra­gną­cych się wza­jem­nie prze­ko­nać, że każdy z nich jest naj­mą­drzej­szą osobą bio­rącą udział w roz­mo­wie. Jes­syn szła przez noc z rękami w kie­sze­niach i poczu­ciem spo­koju.

Przez chwilę była z dala od medrey, choć szła przez jej wnę­trze. W pół­światku zbu­do­wa­nym na sta­tu­sie i spraw­no­ści inte­lek­tu­al­nej jej zespół był na szczy­cie. To nie potrwa wiecz­nie, ale tej nocy była zwy­cięż­czy­nią. Tej nocy była dość dobra i nie mogły jej popsuć humoru nawet mroczne myśli z głębi umy­słu.

Dzie­lone z bra­tem miesz­ka­nie znaj­do­wało się w jed­nym ze star­szych budyn­ków. Nie był wyho­do­wany z koralu, a zbu­do­wany z kamie­nia i szkła. Lubiła go, bo był sta­ro­modny i cichy. Jel­lit lubił go, bo był bli­sko jego labo­ra­to­rium i czę­sto odwie­dza­nego przez niego baru z maka­ro­nami. Jel­lita nie było. Jego grupa robo­cza też nie­wąt­pli­wie świę­to­wała. Wróci nad ranem albo wyśle jej wia­do­mość z infor­ma­cją, że idzie z kimś do łóżka i żeby na niego nie cze­kała. Nie znik­nie tak po pro­stu, zosta­wia­jąc ją pogrą­żoną w nie­po­koju.

Usia­dła przy stole, zasta­na­wia­jąc się, czy ma ochotę coś zjeść przed pój­ściem do łóżka, czy tylko wypić dużą szklankę wody. Stwier­dziła, że się uśmie­cha. Tak rzadko odczu­wała satys­fak­cję. Dziw­nie było wie­dzieć z całą pew­no­ścią, że dobrze się spi­sała. Ton­ner Freis i Else Yan­nin, Ric­kar, Cam­par, Irinna, Nöl, Syn­nia i nawet, na swój spo­sób, Dafyd Alkhor. Zespół, który otwo­rzył moż­li­wość roz­wi­nię­cia nowej, zin­te­gro­wa­nej bio­lo­gii. O nich oraz ich doko­na­niach pod­ręcz­niki będą pisać jesz­cze za wiele poko­leń.

Jej sys­tem wyświe­tlił powia­do­mie­nie. Czeka na nią wia­do­mość. Spo­dzie­wała się, że będzie od Jel­lita, ale nadawcą był Ton­ner Freis.

Kiedy na ekra­nie poja­wiła się jego twarz, Jes­syn otrzeź­wiała. Widy­wała go w tylu róż­nych nastro­jach, że od razu roz­po­znała furię.

– Jes­syn, musisz przyjść jutro do labo­ra­to­rium na pilne spo­tka­nie. I nie mów o tym nikomu.Pięć

_Widziana w jeden spo­sób noc jest ciemna. Widziana na inny, cał­kiem jasna._

_W jesz­cze inny sym­fo­niczna w swej zło­żo­no­ści pro­mie­nio­wa­nia na wszyst­kich dłu­go­ściach fal. Rój stara się zacho­wać mak­sy­malny moż­liwy bez­ruch, wibru­jąc pod nie­znaną skórą nowego gospo­da­rza, i reje­struje. Jest świa­dom ciała po dru­giej stro­nie cien­kiej kora­lo­wej ściany, kako­fo­nii owa­dów w gle­bie i w powie­trzu, krót­kich, nagłych linii pro­mieni kosmicz­nych prze­cho­dzą­cych przez pla­netę jak spa­da­jący sko­śnie deszcz._

_Świa­do­mość jest wyczer­pu­jąca, a wyczer­pa­nie jest czę­ścią tego, czego szuka. Nowy gospo­darz jest nie­po­ręczny, sprytny, żywy i świa­domy w spo­sób, w jaki stary nie był. To nie­spo­dzianka dla roju, ale rój spo­dziewa się, że będzie zaska­ki­wany. Jest młody we wszech­świe­cie. Świa­do­mość jest zagadką, któ­rej dopiero zaczyna doświad­czać._

_Ciało po dru­giej stro­nie ściany poru­sza się, sta­jąc wyżej niż wcze­śniej. Rój się cofa, prze­jęty, że zauwa­żono jego fale radiowe, ale kiedy znowu spraw­dza, ciało w budynku prze­szło tylko przez pokój. Rój się roz­luź­nia i zauważa, że się roz­luź­nia. Nie gospo­darz, lecz on sam._

_Nowy gospo­darz napiera, jest nie­spo­kojny, wal­czy. Ale nie to przy­ciąga na wpół auto­no­miczną uwagę roju. Rój zwraca myśli do wewnątrz i znaj­duje tam rze­czy. Sym­pa­tię do słod­kich pikli. Wspo­mnie­nie chło­paka imie­niem Elial. Rezy­gna­cję wobec nie­uchron­no­ści śmierci. Nie pocho­dzą od roju ani gospo­darza. Rój roz­po­znaje arte­fakty Ameer Kin­dred. Dziew­czyny, któ­rej już nie ma. Rój odkrywa, że to nie­po­ko­jące, a tym samym stwier­dza, że może odczu­wać nie­po­kój. Stwo­rzono go do ucze­nia się, do ela­stycz­no­ści. Jest zapro­jek­to­wany jak woda pły­nąca przez wszel­kie kanały, jakie pod­su­nie jej świat. Rozu­mie teraz, że woda nie­sie rów­nież to, przez co prze­pływa. Już zamie­nił czy­stość na doświad­cze­nie i od tego nie ma odwrotu. Ani nie powinno go być._

_Ma mało czasu. To bło­go­sła­wień­stwo i prze­kleń­stwo. Wszystko, co zrobi teraz i co prze­trwa mie­siąc, będzie rów­nie dobre jak coś stwo­rzone do prze­trwania całego życia. Mie­siąc to cały czas pozo­stały wielu miesz­kań­com tej pla­nety. Ale nie może też już dłu­żej kryć się w cie­niach._

_Drzwi się roz­su­wają i rój uświa­da­mia sobie, że pozwo­lił się roz­pro­szyć wewnętrz­nym bodź­com. Szuka postaci za ścianą, lecz jej już nie ma. W sym­fo­nię ciem­no­ści wkra­cza męż­czy­zna. Jest star­szy. Siwe włosy zgo­lił bli­sko skóry. Ma długą twarz i jasny, krótki zarost. Oczy przy­sło­nięte, roz­ba­wione, zmę­czone. Rój zasta­na­wia się, czego nauczyłby się, gdyby go prze­jął, gdyby zamie­nił bie­żą­cego gospo­da­rza na niego. Ni­gdy się nie dowie._

_Męż­czy­zna dostrzega to i się waha. Rój robi krok do przodu na poży­czo­nych nogach. Uśmie­cha się._

_– Samar Austad?_

_– Tak? – odpo­wiada męż­czy­zna. – W czym mogę pomóc?_

_Rój albo gospo­darz, albo nie­ży­jąca dziew­czyna myśli: „Cóż za pyta­nie”_.

***

– Myślał, że to ja? – zapy­tała Irinna. – Serio?

– Nie był pewien, co myśleć – odpo­wie­działa Jes­syn.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki