Lasy w płomieniach - ebook

1

Schwy­tany w mocne podmu­chy wia­tru nad pasmem Bit­ter­root samo­lot wal­czył, by odna­leźć sprzy­ja­jący prąd powie­trza. Ogień pło­nący w dole wyma­chi­wał pię­ściami przez słupy dymu, jakby pró­bo­wał wymie­rzyć osta­teczny cios.

Rowan Tripp prze­chy­liła się, by obser­wo­wać wielki spek­takl poważ­nie wku­rzo­nej Matki Natury. Za kilka minut znaj­dzie się w samym jego środku, zamknięta w sza­lo­nym świe­cie żaru, ska­czą­cych pło­mieni, duszą­cego dymu. Będzie toczyć mor­der­czą walkę za pomocą łopaty, piły i pia­sku. Walkę, któ­rej nie zamie­rzała prze­grać.

Żołą­dek pod­ska­ki­wał jej razem z samo­lo­tem, lecz nauczyła się to igno­ro­wać. Latała przez całe życie i co sezon wal­czyła z poża­rami, odkąd skoń­czyła osiem­na­ście lat. Przez ostat­nie cztery zaś ska­kała do akcji gaśni­czych na spa­do­chro­nie.

Uczyła się, szko­liła, opa­try­wała popa­rze­nia, prze­zwy­cię­żała ból i wyczer­pa­nie, by zostać Zulie, stra­ża­kiem docie­ra­ją­cym do pożaru na spa­do­chro­nie.

Wycią­gnęła dłu­gie nogi jak tylko mogła naj­da­lej i poru­szała ramio­nami pod ple­ca­kiem, by je roz­pro­sto­wać.

Sie­dzący obok jej part­ner do skoku obser­wo­wał pożar podob­nie jak ona. Szybko zabęb­nił pal­cami po udzie.

– Wygląda poważ­nie.

– Damy mu popa­lić.

Rzu­cił dziew­czy­nie szybki, sze­roki uśmiech.

– Jak cho­lera.

Nerwy. Nie­mal je u niego wyczu­wała pod skórą.

Zbliża się koniec jego pierw­szego sezonu, pomy­ślała, a Jim Bray­ner musi się nakrę­cić przed sko­kiem. Nie­któ­rym zawsze jest to potrzebne, pod­czas gdy inni zapa­dają w krót­kie drzemki, żeby wyspać się na zapas przed cze­ka­jącą ich ciężką próbą.

W tej gru­pie ona miała ska­kać jako pierw­sza, Jim tuż za nią. Jeśli potrze­bo­wał tro­chę adre­na­liny, mógł liczyć na swoją part­nerkę.

– Sko­piemy suce jej cho­lerną dupę. To od bli­sko tygo­dnia pierw­szy praw­dziwy pożar. – Szturch­nęła go łok­ciem. – Czy to nie ty powta­rza­łeś, że sezon już się skoń­czył?

Postu­kał nie­spo­koj­nymi pal­cami do jakie­goś sobie tylko zna­nego rytmu.

– Nie, to Matt. – Z uśmie­chem prze­rzu­cił oskar­że­nie na brata.

– Tak to już jest z chło­pa­kami z farmy w Nebra­sce. Nie masz przy­pad­kiem jutro gorą­cej randki?

– Moje randki zawsze są gorące.

Nie mogła zaprze­czyć, gdyż zda­rzyło jej się oglą­dać, jak Jim pod­rywa dziew­czyny, kiedy tylko oddział miał wolny wie­czór i można było wysko­czyć do mia­sta. Przy­po­mniała sobie, że ją też pró­bo­wał pode­rwać jakieś dwie sekundy po przy­jeź­dzie do bazy. Jej odmowę potrak­to­wał z humo­rem. Rowan trzy­mała się nie­wzru­szo­nej zasady, by ni­gdy się nie uma­wiać z kole­gami z pracy.

W innym wypadku mogłaby się sku­sić. Miał taką szczerą nie­winną twarz z sze­ro­kim uśmie­chem i bły­skiem w oku. Ide­alną u faceta obie­cu­ją­cego dobrą zabawę. Ale do poważ­nego związku – nawet gdyby tego wła­śnie szu­kała – ni­gdy by się nie nadał. Choć byli w tym samym wieku, wyda­wał jej się po pro­stu zbyt młody i chyba za słodki, pod tą cienką aurą nie­win­no­ści, która wciąż jesz­cze go ota­czała.

– Jaka dziew­czyna pój­dzie do łóżka sama i smutna, kiedy ty będziesz tań­czył z ogniem? – zapy­tała.

– Lucille.

– Ta chi­chotka?

Bez prze­rwy stu­kał pal­cami w kolano.

– Nie tylko chi­cho­cze.

– Praw­dziwy z cie­bie pies na kobiety, Romeo.

Prze­chy­lił głowę na bok i zaszcze­kał kilka razy, co bar­dzo ją roz­ba­wiło.

– Upew­nij się tylko, żeby Dolly nie dowie­działa się, komu machasz ogo­nem – ostrze­gała go.

Jak wszy­scy wie­działa, że przez cały sezon sypiał z jedną z kucha­rek z bazy.

– Pora­dzę sobie. – Stu­ka­nie przy­brało na sile. – Na pewno.

Rowan pomy­ślała, że ewi­dent­nie coś tu nie gra. Dla­tego wła­śnie mądrzy ludzie nie sypiają ze zna­jo­mymi z pracy.

Szturch­nęła go lekko, bo te wciąż rusza­jące się palce nie dawały jej spo­koju.

– Wszystko w porządku, far­me­rze?

Prze­lot­nie spoj­rzał jej pro­sto w oczy, po czym odwró­cił wzrok, a jego kolana pod­sko­czyły pod dłońmi.

– Zero pro­ble­mów. Wszystko pój­dzie gładko jak zawsze. Muszę po pro­stu tylko zna­leźć się na dole.

Przy­kryła jego rękę swoją, by ją uspo­koić.

– Musisz się skon­cen­tro­wać na robo­cie, Jim.

– Wiem. Kiedy już tam będziemy, ogień nie będzie taki hardy. Uga­simy sukę, a jutro wie­czo­rem spo­tkam się z Lucille.

Raczej nie, pomy­ślała Rowan. Widok pożaru z góry usta­wił jej wewnętrzny licz­nik na dwa dni cięż­kiej roboty.

Jeśli wszystko pój­dzie po ich myśli.

Się­gnęła po kask i ski­nęła głową wyrzu­ca­ją­cemu.

– Szy­ku­jemy się. Zacho­waj spo­kój, far­me­rze.

– Jestem oazą spo­koju.

Cards¹, nazy­wany tak, bo zawsze nosił przy sobie talię kart, prze­ci­snął się obok dzie­się­ciu stra­ża­ków i sprzętu na tył samo­lotu i przy­mo­co­wał koniec uprzęży do liny.

Kiedy wykrzyk­nął ostrze­że­nie, by pil­no­wali swo­ich spa­do­chro­nów zapa­so­wych, Rowan objęła ramie­niem swój. Cards, potęż­nie zbu­do­wany wete­ran, otwo­rzył drzwi, przez które wpadł wiatr śmier­dzący dymem i spa­li­nami. Gdy męż­czy­zna się­gnął po pierw­szy zestaw papie­ro­wych sond, Rowan wło­żyła kask na krót­kie jasne włosy, zapięła paski pod brodą i popra­wiła maskę ochronną na twa­rzy.

Patrzyła, jak sondy opa­dają w kolo­ro­wym tańcu przez zasnute dymem niebo. Ich dłu­gie pasemka trze­po­tały w tur­bu­len­cjach, wiro­wały w stronę połu­dnio­wego zachodu, zakrę­ciły się, pod­sko­czyły w górę, po czym pod­sko­czyły raz jesz­cze i znik­nęły mię­dzy drze­wami.

– W prawo! – krzyk­nął do mikro­fonu Cards i pilot zawró­cił samo­lot.

Druga par­tia sond zawi­ro­wała w powie­trzu jak nakrę­cana zabawka. Zbiły się w jedną całość, potem roz­pro­szyły, a na koniec opa­dły na poro­śnięte drze­wami miej­sce lądo­wa­nia.

– Wiatr sięga drzew i dalej, naszego celu – powie­działa Rowan do Jima.

Wyrzu­ca­jący i pilot wyko­nali ostat­nie poprawki kursu i w strugi powie­trza wyle­ciała kolejna par­tia sond.

– Potrafi uką­sić.

– Tak. Widzia­łem. – Jim prze­su­nął dło­nią po ustach, po czym zapiął kask i osłonę twa­rzy.

– Scho­dzimy! – krzyk­nął Cards.

Rowan była dziś pierw­sza, wstała więc, by zająć pozy­cję.

– Jakieś dwie­ście sie­dem­dzie­siąt metrów opa­da­nia! – zawo­łała do Jima i powtó­rzyła, co Cards powie­dział do pilota. – Ale ten prąd jest nie­bez­pieczny. Nie daj się porwać w dół.

– Nie robię tego pierw­szy raz.

Widziała, jak uśmie­cha się pod maską – pewny sie­bie, nawet znie­cier­pli­wiony. Coś jed­nak bły­snęło w tych oczach. Przez uła­mek sekundy. Już chciała się ode­zwać, lecz Cards przy drzwiach krzyk­nął:

– Gotowi?!

– Tak! – odkrzyk­nęła.

– Hacze­nie.

Rowan zacze­piła linkę.

– Na próg!

Usia­dła, wysu­wa­jąc nogi w ostry ciąg powie­trza, i odchy­liła ciało do tyłu. Wszystko huczało. Pod jej nogami ogień zna­czył swą drogę na czer­wono i złoto.

Była tylko ta chwila, nic, tylko wiatr, ogień i mie­szanka pod­nie­ce­nia i stra­chu, która zawsze ją zdu­mie­wała.

– Widzia­łaś sondy?

– Tak.

– Widzisz miej­sce?

Ski­nęła głową i raz jesz­cze przy­po­mniała sobie lot kolo­ro­wych pase­mek ku miej­scu lądo­wa­nia.

Cards powtó­rzył to, co powie­działa Jimowi, nie­mal słowo w słowo. Kiwała tylko głową, wpa­trzona w hory­zont. Uspo­ko­iła oddech, wyobra­ża­jąc sobie, jak leci, opada, szy­buje przez niebo pro­sto do celu.

Prze­pro­wa­dziła kon­trolę czte­rech punk­tów, kiedy samo­lot zato­czył krąg i wyrów­nał lot.

Cards wsu­nął głowę do środka.

– Gotowi.

_Do biegu gotowi, start!_ – usły­szała w gło­wie głos ojca. Chwy­ciła drzwi po obu stro­nach i wcią­gnęła powie­trze.

Kiedy poczuła klep­nię­cie w ramię, rzu­ciła się pro­sto w niebo.

Nic nie mogło się rów­nać z tą jedną chwilą sza­leń­stwa, gdy spa­dała w pustkę. Poli­czyła w myślach, jakby auto­ma­tycz­nie oddy­cha­jąc, i prze­to­czyła się, by zoba­czyć, jak samo­lot prze­la­tuje nad nią. Dostrze­gła Jima, który wysko­czył za nią.

Raz jesz­cze się odwró­ciła, wal­cząc z wia­trem, aż jej stopy skie­ro­wały się w dół. Otwo­rzył się spa­do­chron, szar­piąc ją gwał­tow­nie w górę. Znów odszu­kała wzro­kiem Jima i ogar­nęła ją ulga, kiedy zauwa­żyła na nie­bie jego spa­do­chron. W chwili ulot­nej ciszy, poza rykiem sil­ni­ków i szu­mem ognia, chwy­ciła linki ste­row­ni­cze.

Wiatr upar­cie chciał ją pocią­gnąć na pół­noc. Rowan rów­nie upar­cie trzy­mała się kursu, który wyty­czyła sobie w myślach. Obser­wo­wała zie­mię, wal­cząc ze zmien­nymi prą­dami szar­pią­cymi cza­szę mate­riału nad jej głową i sta­ra­ją­cymi się wcią­gnąć ją w wir.

Tur­bu­len­cja, która porwała sondy, ude­rzyła ją pro­sto w twarz, a z pło­ną­cej ziemi buchał w górę żar. Jeśli wiatr zrobi swoje, Rowan prze­leci nad wyzna­czo­nym miej­scem lądo­wa­nia i wpad­nie w drzewa, ryzy­ku­jąc, że zawi­śnie na gałę­ziach. Albo, co gor­sza, wiatr popchnie ją na zachód, pro­sto w ogień.

Pocią­gnęła mocno za linkę i obej­rzała się na Jima, któ­rego porwał prąd powie­trza.

– Cią­gnij prawą! Prawą!

– Mam! Mam.

Jed­nak ku jej prze­ra­że­niu pocią­gnął za lewą.

– Prawą, do cho­lery!

Musiała się odwró­cić przed podej­ściem do lądo­wa­nia i przy­jem­ność z gład­kiego manewru uto­nęła w prze­ra­że­niu. Jim poszy­bo­wał na zachód, cią­gnięty bez­wład­nie przez uło­żony poziomo spa­do­chron.

Rowan opa­dła na zie­mię, prze­to­czyła się. Wstała, odpięła linki. Sto­jąc w środku ognia, usły­szała to.

Prze­raź­liwy krzyk swo­jego part­nera.

Krzyk podą­żał za nią, gdy gwał­tow­nie usia­dła na łóżku, i odbi­jał się echem w jej gło­wie, kiedy objęła się ramio­nami w ciem­no­ści.

_Prze­stań, prze­stań, prze­stań!_, napo­mi­nała się w duchu. I oparła głowę na kola­nach, dopóki nie uspo­ko­iła odde­chu.

To nie ma sensu, pomy­ślała. Nie ma sensu odtwa­rzać tego wszyst­kiego jesz­cze raz, prze­ży­wać wszyst­kich szcze­gó­łów, wszyst­kich chwil. Nie wolno też pytać samej sie­bie, czy mogła cokol­wiek zro­bić ina­czej.

I dla­czego Jim nie pole­ciał za nią na miej­sce lądo­wa­nia? Dla­czego pocią­gnął złą linkę? Bo, cho­lera jasna, pocią­gnął złą.

I pole­ciał pro­sto w wyso­kie, zabój­cze gałę­zie pło­ną­cych drzew.

To było wiele mie­sięcy temu. Miała całą długą zimę, by się z tym upo­rać. I myślała, że się jej udało.

Kiedy jed­nak wró­ciła do bazy, wszystko znowu ożyło. Potarła dłońmi twarz, a potem prze­su­nęła nimi po wło­sach, które przed kil­koma dniami obcięła na krótko.

Sezon poża­rów zaraz się roz­po­czy­nał. Za kilka godzin miała szko­le­nie. Wspo­mnie­nia, żal i smu­tek z pew­no­ścią z łożą jej ponowną wizytę. Ale potrze­bo­wała snu, jesz­cze jed­nej godziny, zanim będzie mogła się przy­go­to­wać do mor­der­czego czte­ro­ki­lo­me­tro­wego biegu.

Bez trudu zapa­dała w sen w każ­dym miej­scu i o każ­dej porze. Kuląc się w stre­fie bez­pie­czeń­stwa pod­czas pożaru lub w rzu­ca­ją­cym nią samo­lo­cie. Potra­fiła jeść i spać, kiedy tylko zacho­dziła taka potrzeba albo nada­rzała się sprzy­ja­jąca oka­zja.

Jed­nak gdy znów zamknęła oczy, zoba­czyła sie­bie tuż przed tam­tym sko­kiem, jak odwraca się w stronę uśmiech­nię­tego Jima.

Wie­dząc, że musi to z sie­bie strzą­snąć, wysko­czyła z łóżka. Weź­mie prysz­nic, łyk­nie tro­chę kofe­iny, jakieś węglo­wo­dany, a potem zrobi lekką roz­grzewkę przed testem wytrzy­ma­ło­ścio­wym.

Jej kole­dzy spa­do­chro­nia­rze nie mogli się nadzi­wić, że ni­gdy nie pije kawy, chyba że już nie ma innego wyboru. Wolała zimne i słod­kie napoje. Kiedy się ubrała, się­gnęła do zapa­sów coli, po czym wzięła bato­nik rege­ne­ru­jący. Wyszła na zewnątrz, gdzie na niebo nie­śmiało wypły­wał pierw­szy brzask dnia, a w powie­trzu zachod­niej Mon­tany uno­sił się chłód wcze­snej wio­sny.

Na bez­kre­snym nie­bie migo­tały jesz­cze gwiazdy niczym gasnące świeczki. Rowan oto­czyły kojący mrok i cisza. Mniej wię­cej za godzinę baza się prze­bu­dzi i w powie­trzu zapach­nie testo­ste­ro­nem.

Ponie­waż z reguły wolała towa­rzy­stwo męż­czyzn i roz­mowy z nimi, nie miała nic prze­ciwko temu, że znaj­duje się w mniej­szo­ści. Ceniła sobie jed­nak spo­kój, te krót­kie chwile samot­no­ści, które sta­wały się tak rzad­kie i cenne pod­czas sezonu. Obok snu to była naj­lep­sza rzecz przed dłu­gim dniem wypeł­nio­nym stre­sem i napię­ciem.

Mogła powta­rzać sobie w duchu, że nie powinna mar­twić się bie­giem, że przez całą zimę ostro ćwi­czyła i była w życio­wej for­mie – nic to nie zna­czyło.

Prze­cież wszystko mogło się zda­rzyć. Jak choćby skrę­ce­nie kostki; wystar­czyła chwila nie­uwagi, para­li­żu­jący skurcz. Mogła też po pro­stu słabo pobiec. Innym się to przy­tra­fiało. Cza­sami popra­wiali kiep­ski wynik, cza­sem nie.

Nega­tywne podej­ście nie poma­gało. Zja­dła bato­nik, popiła colą i obser­wo­wała, jak dzień wysyła pierw­szy blask nad ostrymi, przy­kry­tymi śnie­giem szczy­tami na zacho­dzie.

Kiedy kilka godzin póź­niej weszła do sali gim­na­stycz­nej, zauwa­żyła, że jej samot­ność dobie­gła końca.

– Cześć, Trig­ger. – Ski­nęła głową męż­czyź­nie robią­cemu brzuszki na macie. – Co wiesz?

– Wiem, że nam odbiło. Co ja tu, do cho­lery, robię, Ro? Mam czter­dzie­ści trzy lata.

Roz­wi­nęła matę i zaczęła się roz­cią­gać.

– Gdyby ci nie odbiło i cie­bie tu nie było, na­dal miał­byś czter­dzie­ści trzy lata.

Mie­rzący metr dzie­więć­dzie­siąt dwa i z tru­dem miesz­czący się w gra­ni­cach dopusz­czal­nego wzro­stu Trig­ger Gulch był szczu­płym, suro­wym face­tem z akcen­tem z Tek­sasu i zami­ło­wa­niem do butów typu kow­bojki.

Zro­bił szybką serię brzusz­ków.

– Mógł­bym leżeć na plaży w Waikiki.

– Mógł­byś też sprze­da­wać nie­ru­cho­mo­ści w Ama­rillo.

– Racja. – Wytarł twarz i wycią­gnął palec w jej stronę. – Spo­kojny etat przez następne pięt­na­ście lat, a potem eme­ry­tura w Waikiki.

– Sły­sza­łam, że tam jest strasz­nie tłoczno.

– Tak, na tym polega cho­lerny pro­blem. – Usiadł. Ten przy­stojny męż­czy­zna o lekko posi­wia­łych brą­zo­wych wło­sach na lewym kola­nie miał bli­znę po ope­ra­cji łękotki. Uśmiech­nął się, gdy Rowan poło­żyła się na wznak i pod­cią­gnęła prawą nogę aż do nosa. – Dobrze wyglą­dasz, Ro. Jak ci minął sezon gro­ma­dze­nia tłusz­czyku?

– Pra­co­wi­cie. – Powtó­rzyła to samo ćwi­cze­nie roz­cią­ga­jące z lewą nogą. – Nie mogłam się już docze­kać powrotu, żeby tro­chę odpo­cząć.

Roze­śmiał się na te słowa.

– Jak się miewa twój tato?

– Świet­nie. – Usia­dła i wyko­nała głę­boki skłon. – O tej porze roku tro­chę się roz­kleja. – Zamknęła lodo­wa­to­błę­kitne oczy i pod­cią­gnęła obcią­gnięte stopy w stronę głowy. – Bra­kuje mu zamie­sza­nia, bo wszy­scy wra­cają, ale dzięki pracy nie ma czasu na roz­pa­mię­ty­wa­nie.

– Nawet zwy­kli ludzie lubią ska­kać ze spa­do­chro­nem.

– I dobrze za to płacą. W zeszłym tygo­dniu nie­źle zaro­bił. – Roz­su­nęła sze­roko nogi, chwy­ciła palce u stóp i zro­biła skłon. – Pewna para uczciła sko­kiem pięć­dzie­siątą rocz­nicę ślubu. Dali mu napi­wek, butelkę szam­pana.

Nie rusza­jąc się z miej­sca, Trig­ger obser­wo­wał, jak Rowan wstaje, by wyko­nać „pierw­sze powi­ta­nie słońca”.

– Na­dal pro­wa­dzisz te hipi­sow­skie zaję­cia?

Rowan prze­szła płyn­nie do pozy­cji „psa” z głową skie­ro­waną w dół, którą odwró­ciła ku niemu, by rzu­cić mu pogar­dliwe spoj­rze­nie.

– To się nazywa joga, sta­ruszku, tak więc poza sezo­nem na­dal pra­cuję jako oso­bi­sty instruk­tor. Spa­lam dzięki temu tro­chę tłusz­czu z tyłka. A ty?

– Ja go gro­ma­dzę. Będę miał wię­cej do spa­le­nia, gdy zacznie się praw­dziwa robota.

– Jeśli ten sezon okaże się tak leniwy jak ostatni, będziemy sie­dzieć na tłu­stych tył­kach. Widzia­łeś Cardsa? Wygląda na to, że zimą nie odma­wiał sobie dokła­dek.

– Ma nową kobietę.

– Pie­przysz. – Już roz­grzana, pod­krę­ciła tempo, doda­jąc wypady.

– Poznał ją w dziale z mro­żon­kami w skle­pie spo­żyw­czym w paź­dzier­niku, a w Nowy Rok wpro­wa­dził się do niej. Ma dwójkę dzieci. Nauczy­cielka.

– Nauczy­cielka, dzieci? Cards? – Rowan pokrę­ciła głową. – To musi być miłość.

– Coś na pewno. Powie­dział, że przy­je­dzie razem z dziećmi może pod koniec lipca, spę­dzi tu resztę lata.

– Brzmi poważ­nie. – Wykrę­ciła się, nie spusz­cza­jąc wzroku z Trig­gera. – Musi być nie­zła. Jed­nak niech on lepiej spraw­dzi, jak ona pora­dzi sobie z sezo­nem. Zwią­zać się ze stra­ża­kiem-spa­do­chro­nia­rzem zimą to jedno, a prze­trwać lato – to dru­gie. Rodziny roz­pa­dają się jak domki z kart – dodała i natych­miast tego poża­ło­wała, gdy do sali wszedł Matt Bray­ner.

Nie widziała go od pogrzebu Jima i choć kilka razy roz­ma­wiała z jego matką, nie była pewna, czy już wró­cił.

Pomy­ślała, że wygląda sta­rzej, a wokół ust i oczu miał wyraźne oznaki zmę­cze­nia. Z bólem serca uświa­do­miła sobie, że jest bar­dzo podobny do brata, ze zmierz­wioną czu­pryną jasnych wło­sów i jasno­nie­bie­skimi oczami. Prze­biegł spoj­rze­niem od Trig­gera do niej. Zasta­na­wiała się, ile kosz­tuje go ten uśmiech.

– Jak leci?

– Nie­źle. – Wypro­sto­wała się i wytarła dło­nie o spodnie od dresu. – Muszę wypo­cić tro­chę ner­wów przed testem wytrzy­ma­ło­ścio­wym.

– Pomy­śla­łem, że zro­bię to samo. Albo wszystko oleję, pojadę do mia­sta i zamó­wię podwójną por­cję nale­śni­ków.

– Zjemy je po biegu. – Trig­ger pod­szedł do nich i wycią­gnął rękę. – Dobrze cię widzieć, far­me­rze.

– Cie­bie też.

– Idę po kawę. Nie­długo nas zgarną.

Kiedy Trig­ger wyszedł, Matt zbli­żył się i wziął dzie­się­cio­ki­lo­gra­mowy cię­ża­rek. Po czym go odsta­wił.

– Chyba przez jakiś czas będzie dziw­nie. Kiedy wszy­scy mnie widzą… myślą…

– Nikt o tym ni­gdy nie zapo­mni. Cie­szę się, że wró­ci­łeś.

– Ja nie wiem, czy się cie­szę, ale nie mógł­bym robić niczego innego. Chcia­łem ci podzię­ko­wać, że byłaś w kon­tak­cie z moją mamą. To wiele dla niej zna­czy.

– Chcia­ła­bym… No, gdyby życze­nia były końmi, mia­ła­bym całe rodeo. Cie­szę się, że tu jesteś. Do zoba­cze­nia w fur­go­netce.

Rozu­miała uczu­cia Matta, kiedy powie­dział, że nie mógłby robić niczego innego. To odzwier­cie­dlało uczu­cia wszyst­kich męż­czyzn i czte­rech kobiet, także jej wła­sne, gdy wsia­dali do fur­go­ne­tek, by poje­chać na start biegu decy­du­ją­cego o przy­ję­ciu do pracy. Usia­dła wygod­nie i jed­nym uchem słu­chała ota­cza­ją­cych ją docin­ków i prze­chwa­łek.

Jak zwy­kle naj­po­pu­lar­niej­sze przy­tyki doty­czyły zimo­wego przy­bra­nia na wadze i tłu­stych tył­ków. Zamknęła oczy i pró­bo­wała zasnąć; nie dosię­gało jej napię­cie odczu­walne w fur­go­netce, skry­wane pod dow­cip­nymi uwa­gami.

Janis Petrie, jedna z czte­rech kobiet w oddziale, usia­dła obok niej. Dzięki drob­nej syl­wetce nazy­wana Elfem, wyglą­dała na dziar­ską che­er­le­aderkę.

Tego ranka poma­lo­wała paznok­cie na jasno­ró­żowo, a lśniące brą­zowe włosy spięła w koń­ski ogon gumką z motyl­kami.

Była słodka jak żelka, lubiła chi­cho­tać i potra­fiła stać w sze­regu z piłą łań­cu­chową przez czter­na­ście godzin bez prze­rwy.

– Gotowa do boju, Szwedko?

– Jasne. Dla­czego się uma­lo­wa­łaś przed tym cho­ler­nym testem?

Janis zatrze­po­tała gęstymi, dłu­gimi rzę­sami.

– Żeby ci bie­dacy mieli na co popa­trzeć, gdy będą padać na nos tuż za fini­szem. I kiedy zoba­czą, że przy­bie­głam pierw­sza.

– Jesteś cho­ler­nie szybka.

– Drobna, ale silna. Spraw­dza­łaś nowych?

– Jesz­cze nie.

– Jest sześć kobiet. Może parę do nas dołą­czy i stwo­rzymy kółko robó­tek ręcz­nych. Albo klub czy­tel­ni­czy.

Rowan roze­śmiała się.

– A potem zor­ga­ni­zu­jemy kier­masz wypie­ków.

– Będziemy sprze­da­wać babeczki. To moja sła­bość. Strasz­nie pro­win­cjo­nalna. – Janis pochy­liła się, by móc wyj­rzeć przez okno. – Zawsze za tym tęsk­nię, gdy wyjeż­dżam, i zasta­na­wiam się, co robię w mie­ście, pro­wa­dząc fizjo­te­ra­pię dla face­tów cier­pią­cych na łokieć teni­si­sty. – Wypu­ściła powie­trze. – A w lipcu zacznę się zasta­na­wiać, co robię tutaj, bez snu, obo­lała, kiedy mogła­bym spę­dzać prze­rwę na lunch nad base­nem.

– Mis­so­ulę i San Diego dzieli szmat drogi.

– Cho­lerny. Ty nie masz takich pro­ble­mów, bo tu miesz­kasz. Dla więk­szo­ści z nas to jak powrót do domu. Dopóki nie skoń­czy się sezon. Można się pogu­bić. – Prze­wró­ciła brą­zo­wymi oczami, kiedy fur­go­netka się zatrzy­mała. – No to ruszamy.

Rowan wysia­dła i wcią­gnęła pach­nące świe­żo­ścią powie­trze. Wio­sna z bujną zie­le­nią, dzi­kimi kwia­tami i łagod­nymi powie­wami wia­tru była już o krok. Przyj­rzała się cho­rą­giew­kom wyzna­cza­ją­cym trasę, gdy szef bazy, Michael Lit­tle Bear, zapo­zna­wał wszyst­kich z regu­łami biegu.

Długi czarny war­kocz spły­wał mu na plecy okryte jasno­czer­woną kurtką. Rowan wie­działa, że miał w kie­szeni zapas mię­tó­wek zastę­pu­ją­cych mu marl­boro, które rzu­cił zimą.

L.B. miesz­kał z rodziną o rzut kamie­niem od bazy, a jego żona pra­co­wała z ojcem Rowan.

Wszy­scy znali zasady. Trzeba prze­biec trasę poni­żej dwu­dzie­stu dwóch minut i trzy­dzie­stu sekund albo dać sobie spo­kój. I wró­cić za tydzień. Znów porażka? Pora szu­kać nowej pracy na lato.

Rowan zaczęła się roz­cią­gać: ścię­gna pod kola­nami, mię­śnie ud, łydki.

– Nie­na­wi­dzę tego gówna.

– Uda ci się – zapew­nił ją Lit­tle Bear, a ona szturch­nęła go łok­ciem w brzuch. – Pomyśl o pizzy z szynką, która czeka na cie­bie na mecie.

– Całuj mnie w dupę.

– Przy jej obec­nych roz­mia­rach? Tro­chę by mi to zajęło.

Prych­nął roz­ba­wiony, gdy usta­wili się w sze­regu.

Uspo­ko­iła się. Skon­cen­tro­wała umysł i ciało, a L.B. wró­cił do fur­go­netki. Kiedy ruszyła, poszli razem z nią. Rowan wci­snęła guzik sto­pera. Trzy­mała się razem z grupą. Znała ich wszyst­kich – z nimi pra­co­wała, pociła się, ryzy­ko­wała życie. Życzyła im w duchu powo­dze­nia i dobrego wyniku.

Lecz przez następne dwa­dzie­ścia dwie minuty i trzy­dzie­ści sekund każdy był sam.

Rowan przy­spie­szyła i bie­gła, jakby wal­czyła o prze­trwa­nie, co w spo­rej czę­ści było prawdą. Przedarła się przez grupę i podob­nie jak inni wykrzy­ki­wała żarty lub docinki, co miało zmu­sić do wysiłku. Wie­działa, że będą ich boleć kolana, walić im serca, będzie się wszyst­kim prze­wra­cać w żołądku. Wio­senne tre­ningi nie­które z tych dole­gli­wo­ści eli­mi­no­wały, inne potę­go­wały.

Nie mogła o tym myśleć. Skon­cen­tro­wała się na pierw­szym kilo­me­trze, a kiedy minęła ozna­ko­wa­nie, spraw­dziła czas: cztery minuty dwa­na­ście sekund.

Drugi kilo­metr, naka­zała sobie w duchu, i bie­gła dalej rów­nym ryt­mem, nawet kiedy minęła ją Janis z sze­ro­kim uśmie­chem na twa­rzy. Pie­cze­nie prze­szło z pal­ców u nóg do kostek i popły­nęło w górę łydek. Pot ście­kał stru­mie­niem po ple­cach, po pier­siach, po galo­pu­ją­cym sercu.

Mogła zwol­nić – miała dobry czas – ale gnało ją napię­cie wyni­ka­jące z wyima­gi­no­wa­nych potknięć i lęku przed skrę­ce­niem nogi.

Nie odpusz­czaj.

Kiedy prze­bie­gła ponad dwa kilo­me­try, nie zwra­cała już uwagi na pie­cze­nie i pot, i powoli wpa­dała w pustkę. Jesz­cze ponad kilo­metr. Wymi­nęła część kole­gów, ją minęli inni, puls nie prze­sta­wał dud­nić jej w uszach. Jak przed sko­kiem wpa­try­wała się w hory­zont: w zie­mię i w niebo. Miłość do nich prze­nio­sła ją przez ostatni kilo­metr.

Prze­bie­gła przed ostat­nią cho­rą­giewką, usły­szała, jak L.B. wykrzy­kuje jej nazwi­sko i czas. _Tripp, pięt­na­ście minut dwa­dzie­ścia sekund._ I poko­nała jesz­cze pra­wie dwa­dzie­ścia metrów, zanim zdo­łała prze­ko­nać nogi, że mogą się już zatrzy­mać.

Zgięła się wpół, by odzy­skać oddech, i zaci­snęła powieki. Jak zawsze po spraw­dzia­nie miała ochotę pła­kać. Nie z wysiłku. Razem z innymi sta­wiała czoło gor­szym, trud­niej­szym wyzwa­niom. Ale stres, który tar­gał jej umy­słem, w końcu ustą­pił.

Mogła na­dal być tym, kim chciała.

Zeszła z trasy, nasłu­chu­jąc innych nazwisk i cza­sów. Przy­biła piątkę Trig­ge­rowi, gdy skoń­czył bieg.

Wszy­scy, któ­rzy zali­czyli spraw­dzian, zostali na linii. Znów byli dru­żyną i gorąco pra­gnęli, by resz­cie też się udało. Spoj­rzała na zega­rek; zbli­żała się gra­nica czasu. Na tra­sie została jesz­cze czwórka.

Cards, Matt, Yang­tree, który przed mie­sią­cem świę­to­wał – albo opła­ki­wał – pięć­dzie­siąte czwarte uro­dziny, i Gib­bons, z powodu uszko­dzo­nego kolana nie­mal kuś­ty­ka­jący przez ostat­nie metry.

Cards skoń­czył z zapa­sem trzech sekund, Yang­tree tuż za nim. Twarz Gib­bonsa przy­po­mi­nała stu­dium bólu i wysiłku, ale Matt? Odno­siła wra­że­nie, że wcale się nie stara.

Ich spoj­rze­nia spo­tkały się. Zaci­snęła pięść, wyobra­ża­jąc sobie, że cią­gnie Matta i Gib­bonsa przez ostat­nie kilka metrów, bo sekundy nie­ubła­ga­nie mijały. Mogła przy­siąc, że widziała, jak roz­bły­ska świa­tło, i zoba­czyła, jak Matt wpada na metę.

Miał czas dwa­dzie­ścia dwie minuty dwa­dzie­ścia osiem, Gib­bons był pół sekundy za nim.

Roz­legł się wybuch rado­ści, trium­falne powi­ta­nie nowego sezonu.

– Chyba chcie­li­ście nam zapew­nić tro­chę emo­cji. – L.B. opu­ścił pod­kładkę na doku­menty. – Witamy z powro­tem. Odpocz­nij­cie minutkę, a potem się zbie­ramy.

– Hej, Ro!

Odwró­ciła się w stronę Cardsa w samą porę, by zoba­czyć, jak się pochyla i spusz­cza spodnie.

– Dupy w górę!

Rze­czy­wi­ście wra­camy do gry, pomy­ślała.4

Gull patrzył jej w oczy, gdy razem wychy­lili pierw­szy kie­li­szek, a tequ­ila spły­nęła po jego języku i gar­dle, i gorą­cym stru­mie­niem wpa­dła do żołądka.

Tym go zauro­czyła przede wszyst­kim. Te chłodne błę­kitne oczy miały w sobie tyle życia. Teraz migo­tały w nich wyzwa­nie i roz­ba­wie­nie, a spo­sób, w jaki na niego spo­glą­dała, spra­wił, że chwila stała się nie­mal intymna; paliła całe jego wnę­trze jak tru­nek.

Pra­gnąc dotrzy­mać jej kroku, ujął następny kie­li­szek.

A potem widział tylko jej usta, tro­chę za sze­ro­kie, z pełną dolną wargą, i spo­sób, w jaki roz­cią­gały się w kpią­cym uśmieszku.

Nic dziw­nego, że tak bar­dzo pra­gnął ich posma­ko­wać.

– Jak sobie radzisz, stra­żaku?

– Dobrze. A ty, Szwedko?

W odpo­wie­dzi stuk­nęła trze­cim kie­lisz­kiem o jego szkło i wspól­nie wychy­lili ich zawar­tość. Pod­nio­sła ćwiartkę limonki do ust.

– Wiesz, co uwiel­biam w tequ­ili?

– Co?

– Wszystko. – Roze­śmiała się szel­mow­sko i wypiła czwarty kie­li­szek z taką samą obo­jęt­no­ścią jak pierw­sze trzy. Razem odsta­wili, puste, na blat.

– Co jesz­cze kochasz? – zapy­tał.

– Hm. – Zasta­no­wiła się, upo­raw­szy się z piątą kolejką. – Ska­ka­nie do pożaru i tych, któ­rzy podzie­lają to sza­leń­stwo. – Unio­sła kolejny pełny kie­li­szek w stronę kole­gów, któ­rzy skwi­to­wali to aplau­zem i nie­wy­bred­nymi okrzy­kami. Przez chwilę sie­działa bez ruchu, trzy­ma­jąc go w dłoni. – Ogień i jego gasze­nie, mojego tatę, dud­niący w uszach rock and roll w upalną let­nią noc i szcze­niaczki. A ty?

Jak ona trzy­mał w ręku pełne szkło.

– Mogę się pod więk­szo­ścią tych rze­czy spo­koj­nie pod­pi­sać, ale nie znam two­jego taty.

– Nie ska­ka­łeś jesz­cze do pożaru.

– Zgoda, lecz mam pre­dys­po­zy­cje, by to poko­chać. Lubię gło­śny rock i szcze­niaczki, choć zmie­nił­bym to na seks w upalną let­nią noc i wiel­kie obśli­nione psy.

– Cie­kawe. – Razem wypili ostatni kie­li­szek, co skwi­to­wano jesz­cze więk­szym aplau­zem. – Myśla­łam, że wolisz koty.

– Nie mam nic prze­ciwko kotom, ale wielki obśli­niony pies zawsze będzie potrze­bo­wał swo­jego pana.

Jej kol­czyki zako­ły­sały się, gdy prze­krzy­wiła głowę.

– Lubisz być potrzebny, prawda?

– Chyba tak.

Wymie­rzyła w niego palec w geście „wie­dzia­łam”.

– Znów ten roman­tyzm.

– Bez­kre­sny jak ocean. Masz ochotę na dud­niący w sercu seks w ocze­ki­wa­niu na let­nią upalną noc?

Odrzu­ciła głowę i wybuch­nęła śmie­chem.

– To bar­dzo kusząca pro­po­zy­cja, ale dzię­kuję, nie. – Ude­rzyła dło­nią w sto­lik. – Przy­niosę ci za to następne sześć strza­łów.

Boże, miej mnie w swej opiece, pomy­ślał.

– Ruszaj. – Pokle­pał kie­szonkę na pier­siach. – Wyjdę na krótką prze­rwę na cygaro.

– Dzie­sięć minut – oznaj­miła Rowan. – Wielki Nate, może podasz nam tro­chę salsy i czip­sów, żeby wchło­nęły tequ­ilę? Ale nie te roz­mem­łane.

Kobieta moich marzeń, pomy­ślał Gull, kie­ru­jąc się do wyj­ścia. Je salsę, pije tequ­ilę, ska­cze do poża­rów, na doda­tek piękna i inte­li­gentna, i z zabój­czym sier­po­wym.

Teraz musiał tylko zacią­gnąć ją do łóżka.

Zapa­lił cygaro w zim­nej ciem­no­ści, wydmu­chał dym w roz­iskrzone od gwiazd niebo. Noc była cho­ler­nie ide­alna. Bez­na­dziejna muzyka w knajpce na zacho­dzie, tania tequ­ila, towa­rzy­stwo podob­nych do niego osób i znie­wa­la­jąca kobieta, która zaj­mo­wała mu myśli i pod­nie­cała ciało.

Pomy­ślał o domu i zimach, które absor­bo­wały więk­szość jego czasu. Nie miał nic prze­ciwko temu, nawet to lubił. Ale w ciągu kilku minio­nych lat dowie­dział się, że tak naprawdę potrze­buje upału i emo­cji oraz ryzyka pły­ną­cego z gasze­nia poża­rów.

Może dzięki dumie i zado­wo­le­niu z tego, co osią­gnął w domu, i pod­nie­ce­niu z tego, co może osią­gnąć tutaj, mógł spo­koj­nie stać w chłodny wio­senny wie­czór w samym środku pust­ko­wia i doce­niać tę per­fek­cję.

Prze­szedł za budy­nek, roz­ko­szu­jąc się cyga­rem. Myślał o cze­ka­ją­cej na niego Rowan z sze­ścioma peł­nymi kie­lisz­kami. Następ­nym razem – jeśli w ogóle do niego doj­dzie – postara się o butelkę tequ­ili Patrón Silver. Przy­naj­mniej nie będzie się musiał oba­wiać o stan żołądka.

Roz­ba­wiony skrę­cił za bok budynku. Naj­pierw usły­szał jęki, a potem paskudny odgłos pię­ści ude­rza­ją­cej w ciało. Ruszył w tamtą stronę, prze­cze­su­jąc wzro­kiem ciem­ność na par­kingu.

Dwóch męż­czyzn, z któ­rymi Rowan roz­pra­wiła się w barze, trzy­mało Dobiego, a trzeci – naj­więk­szy – bił go bez lito­ści.

– Cho­lera – mruk­nął Gull i rzu­ca­jąc cygaro, sko­czył przed sie­bie.

Przez szum gniewu w uszach usły­szał krzyk jed­nego z face­tów. Wiel­ko­lud odwró­cił się ze wście­kłym wyra­zem twa­rzy. Gull zaci­snął pięść i pozwo­lił jej runąć w przód.

Nie myślał; nie musiał. Górę wziął instynkt, kiedy dwaj męż­czyźni porzu­cili Dobiego i ruszyli w jego stronę. Ogar­nęło go sza­leń­stwo, ude­rzał, kopał, wymie­rzał ciosy łok­ciem, czu­jąc smak krwi, także swo­jej.

Poczuł, że miaż­dży coś pię­ścią, usły­szał świst powie­trza, gdy jego stopa ude­rzyła w tłuszcz na czy­imś brzu­chu. Ktoś padł na kolana i dusił się, kiedy łokieć Gulla wal­nął w gar­dło jakąś szyję. Kątem oka dostrzegł, że Dobie pod­nosi się z ziemi i kuś­tyka w stronę wymio­tu­ją­cego faceta, by wymie­rzyć mu solid­nego kop­niaka w żebra.

Jeden z męż­czyzn pró­bo­wał ucie­kać. Gull zła­pał go i cisnął nim o zie­mię tak, że ten prze­je­chał twa­rzą po żwi­rze.

Nie pamię­tał dokład­nie, w jaki spo­sób powa­lił wiel­ko­luda i zna­lazł się na nim, ale trzeba było aż trzech stra­ża­ków-skocz­ków, by go odcią­gnąć.

– Ma już dość. Stra­cił przy­tom­ność. – Głos L.B. prze­bił się przez szum. – Odpuść, Gull.

– W porządku. Już jestem grzeczny. – Gull pod­niósł rękę na znak, że skoń­czył. Kiedy zwol­nili uścisk, obej­rzał się na Dobiego.

Przy­ja­ciel sie­dział na ziemi w oto­cze­niu kole­gów z kursu i kilku miej­sco­wych kobiet. Jego twarz i przód koszuli były zalane krwią, a prawe oko opuch­nięte.

– Nie­źle cię zała­twili, stary – sko­men­to­wał Gull. Potem zoba­czył ciemną plamę na pra­wej nogawce Dobiego i kapiące czer­wone kro­ple. – Jezu! Dziab­nęli cię?

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki